Afscheid van mijn kleine witte vriend

Ik heb niet de gewoonte berichten te posten op een forum. Maar ik wil graag even mijn verhaal delen want ik heb het heel moeilijk met het verlies van onze kleine witte vriend Lilo...

Het begon bij een licht manken aan de linkervoorpoot kort voor de zomer. We zijn verscheidene keren bij de dierenarts langs geweest, maar na onderzoek kon ze niets verkeerd zien aan de poot. Ze dacht dat hij waarschijnlijk een teenkootje had verstuikt waardoor hij het steunen op dit pootje vermeed. Hij kreeg ontstekingsremmers en met rust zou dit vanzelf moeten weggaan. Zo ging het elke keer. Het manken werd niet erger, maar verbeterde ook niet. Tot op woensdag 7 december. Lilo begon meer te manken en begon het lopen echt te mijden. Ik belde nogmaals naar de dierenarts om een afspraak te maken. We konden vrijdag langsgaan voor verder onderzoek. Tegen vrijdag was duidelijk dat Lilo veel pijn had. Zijn pootje werd slapper omdat hij het bijna niet meer gebruikte. De dierenarts onderzocht hem maar kon nog steeds niets vinden aan de poot zelf. Ze probeerde foto’s te maken maar dit ging heel moeizaam omdat Lilo heel onrustig was. We kregen zware pijnstillers mee om het weekend door te komen en maandag 12 december zou een gespecialiseerde collega opnieuw foto’s maken en verder onderzoek doen.
Maandag werd Lilo volledig verdoofd om foto’s te nemen. De dierenarts zei dat Lilo een erg zware hernia had ter hoogte van de nek. Door de druk op de zenuwen zou Lilo gestopt zijn de linkervoorpoot te gebruiken. Dit was voor ons een erg zware klap. Maar we hadden goede hoop. We kregen de nodige medicatie, indien deze geen beterschap zouden geven, zou de hernia operatief moeten verwijderd worden. De 2 volgende dagen was Lilo opnieuw springlevend. Zijn linkervoorpoot was nog steeds verslapt, maar hij stapte veel vlotter en was terug veel actiever.
Donderdagavond merkten we echter dat Lilo terug meer begon te manken en ook op vrijdag ging zijn toestand erg achteruit. De medicatie had geen enkel effect meer, Lilo had merkbaar terug veel pijn en zakte door zijn poten. We zijn toen naar de afdeling dierengeneeskunde gereden in Merelbeke waar ze Lilo onmiddellijk gehospitaliseerd hebben en hem de nodige pijnstilling gegeven hebben. Aangezien het weekend inging, zouden scans en andere onderzoeken pas maandag plaatsvinden, tenzij zijn toestand zou verslechten. Lilo daar achterlaten was bijzonder moeilijk, maar we dachten, hier is hij op de goede plek, hier kan hij de zorgen krijgen die hij nu nodig heeft. De volgende dag hadden we gepland kort na de middag op  bezoek te gaan bij Lilo. Kort voor de middag kreeg ik telefoon van de dierenkliniek dat Lilo’s toestand erg achteruit gegaan was. Hij kon bijna niet meer rechtstaan… Ze gingen met spoed zijn scan uitvoeren en indien nodig onmiddellijk opereren. Wij waren nog steeds erg hoopvol, die operatie zou zijn redding zijn. Tot ik een half uur later opnieuw telefoon kreeg… Lilo had helemaal geen hernia… Lilo had een erg grote en agressieve tumor die begonnen was ter hoogte van het schouderblad en al volledig gegroeid was tot diep in de zenuwbaan. We konden nog opteren voor een operatie waarbij zijn poot zou moeten worden geamputeerd en de tumor weggehaald. De specialiste zei dat deze operatie weinig effect zou hebben, ze zou de tumor nooit volledig kunnen verwijderen gezien de uitzaaiingen tussen de wervels. Dit soort tumor zou binnen +-2 maand opnieuw even groot zijn en zou Lilo ondraaglijke pijn blijven bezorgen, zijn mogelijkheid om te stappen volledig weghalen. Ze zei dan ook dat het voor Lilo het beste zou zijn om hem te laten inslapen, gezien de ondraaglijke pijn en herstel geen mogelijkheid was. We hebben ons dan ook bij dit verschrikkelijke besluit aangesloten en afscheid genomen van onze kleine witte vriend… Wat mis ik hem zo verschrikkelijk... We hadden dit verschrikkelijke nieuws helemaal niet zien aankomen...

Hoewel ik er van overtuigd ben dat dit de beste beslissing was voor Lilo, zit ik met een enorm schuldgevoel. Ik heb gelezen dat dit soort tumor sowieso slecht nieuws meebrengt en dat bij de meeste honden de tumor pas ontdekt wordt wanneer het al te laat is. Toch heb ik het gevoel dat ik niet voldoende gedaan heb… Te laat gereageerd heb…

Via deze weg probeer ik wat steun te vinden. Misschien zijn er mensen die een gelijkaardige situatie hebben meegemaakt?

Enorm heftig.

Jou treft geen blaam.

Over en over ging je naar de dierenarts.

De dierenarts heeft enkel op de poot gericht. Ook is daar uiteindelijk hernia gezegt. Maar kan een hernia wel worden gediagnostiseerd via foto's moet er dan niet sowieso een scan.

Ik zelf zou gevoelsmatig eerder in twijfel trekken of de dierenarts genoeg heeft gedaan.

We stellen vertrouwen op in een dierenarts zij hebben er voor geleerd. Maar ook zij kunnen dingen verkeerd inschatten.

Wat vreselijk voor jou dat je Lilo op deze manier hebt moeten loslaten. Je hebt gedaan wat je kon naar mijn idee. 

Enige hoe hard ook wat je nu kunt aannemen. Is dat Lilo is verlist uit een lijdensweg. Waarvan niet eerder de groote de heftigheid is begrepen doordat de dierenarts niet effectief verder heeft gezocht

En natuurlijk denk je Wat als? En Had ik maar? Maar niets uit wat de dierenarts heeft gedaan of aangegeven, bleek het nodig verder te zoeken of naar een specialistische kliniek te gaan.

Heel zwaar en moeilijk maar Lilo heeft rust nu. Neem jezelf niet kwalijk. Naar jou vermogen en jou kennis heb je gedaan wat je kon.

Heel veel sterkte en kracht om het verlies van Lilo een plekje te geven. 

Allereerst wil ik je heel veel sterkte wensen, wat vreselijk zeg!

Ik begrijp je schuldgevoel maar je hebt echt alles uit de kast gehaald, dit kon je zelf echt niet overzien.

Enkele maanden terug ook iets soortgelijks meegemaakt.
Onze Lobo (JackRussel) van 9 kreeg een lelijk hoestje.
De dierenarts kon niets vinden en gaf voor de zekerheid een ontstekingsremmer.
Deze werkte niet en nog voor het einde van de kuur zat ik weer bij de da omdat hij ook heel erg benauwd werd en moeite had met ademhalen.
Eten wilde hij ook al niet meer.

Hierop zei de dierenarts ineens dat hij een fikse longontsteking had en dus kreeg hij een injectie en een stootkuur en daar moest hij van opknappen.
Dat was op woensdagmiddag.
De situatie verbeterde maar niet en op vrijdagavond overleed Lobo bij ons thuis op de bank

Zelf geloof ik het hele verhaal van een longontsteking niet, ik denk dat hij kanker heeft gehad maar daar zal ik nu nooit meer achterkomen.
Ik voelde me ook ontzettend schuldig maar heb me door familie en mijn man inmiddels laten overtuigen dat ik hier niets aan kon doen, net zoals jij!

Wat een heftig verhaal. Zo onverwacht een bericht krijgen dat er geen hoop meer is, ik kan me voorstellen dat dit je niet los laat.

Maar als ik jouw verhaal lees kan ik geen moment vinden waar ik in jouw schoenen een andere keuze gemaakt zou hebben. 

Het is niet eerlijk naar jezelf om te blijven denken 'Had ik maar..', want de keuzes die je toen allemaal hebt gemaakt zijn met de beste bedoelingen en met liefde voor Lilo geweest.

En dát is het belangrijkste om te onthouden.

Niet of de keuzes juist waren, want dat kon je toen niet weten, maar of je ze met de juiste intentie hebt genomen. En als ik jouw verhaal lees, de liefde en het verdriet wat je om Lilo hebt, dan twijfel ik geen moment aan jouw goede bedoelingen. 

Ik wil je heel veel sterkte wensen 

Goh, wat een triest verhaal. Wens je heeeeel veel sterkte bij dit verlies.

Je hebt gedaan wat je kon en je mag je zeker niets verwijten.

Ik wil je graag een knuffel geven, veel sterkte!!!!!!!!!

Allereerst wil ik zeggen dat een schuldgevoel bij het rouwen en verwerken hoort.

Ik heb dat bij alle honden gehad. Helaas al 5 keer.

Eerst intens verdriet en dan de vragen erbij....wat als ik......had ik niet moeten......waarom heb ik dit of dat niet gedaan........

Nu , lange tijd later, weet ik dat ik het goed gedaan heb maar soms komen er toch vragen in met op....waarom heb ik dit....of dat....

Geloof me, dit hoort bij het proces waar je nu in zit.....en dat is enorm heftig.

Heel diep van binnen weet je dat het zo goed is maar dat durf je gewoon niet toe te laten omdat het zo'n enorme pijn doet.

Wens je heel veel sterkte en kracht deze moeilijke tijd door te komen.

Vreselijk... heel veel sterkte met het grote verlies. 

Maar neem het jezelf niet kwalijk. Je hebt alles gedaan om hem te redden en dat je het advies van de dierenarts opvolgt is alleen maar logisch. Je denkt niet meteen aan zo iets als een tumor, je had het niet voor kunnen zijn, zo iets komt altijd later pas aan het licht, zo ook bij mijn hond. En ik denk bij nog veel meer honden hier op HP.  Deze beslissing heb je uit liefde voor Lilo gemaakt. Heel veel sterkte.

Heel veel sterkte het verdriet is groot ook het missen van je lieverd maar je kon niet anders doen je deed het voor hem we kennen het hier allen en weten hoe het is te moeten loslaten nog heel veel sterkte 

Wat vreselijk

Maar echt, neem jezelf alsjeblieft niets kwalijk.

Je hebt continu aangeklopt bij de dierenartsen. Als zij het al niet wisten, kan jij het al helemaal niet geweten hebben. 

Je hebt gedaan wat je kon. 

Heel veel sterkte met het verlies.

Heel veel sterkte met het heengaan van je lieve vriend.

Het is zo verdrietig je hondekindje onverwacht te moeten afgeven.

Maar je moet je absoluut niet schuldig voelen, je hebt alles voor je hondje gedaan en vertrouwd op de dierenarts, die hiervoor lang gestudeerd heeft.

Ik heb vandaag 4 maanden geleden mijn  allerliefste vriendinnetje verloren en had ook vertrouwen in de dierenarts, dus ik weet hoe je je voelt. Ik mis haar ook nog zo.

Nog een dikke sterkteknuffel.

Heel veel sterkte met het verlies van je kleine witte vriend

 Hier Nina, je niet schuldig voelen, het niet aan zien komen, gebeurt....honden kunnen niet aangeven waar de pijn zit en lopen dan ook heel lang door, eenzelfde ervaring van een  vriend van me, een tumor boven de neus , en al zo groot dat er ook niets te doen meer was, niets gezien niets gemerkt....in een weekend de hond moeten laten gaan...    Nina het is altijd verschrikkelijk nieuws , en nee je kan daar niets aan doen dat je niets gemerkt hebt, het zit van binnen en  niet aan de buitenkant..       je vriendje lilo, heb je moeten laten gaan, nu zonder pijn, voor jou veel verdriet en  gemis, koester de mooie herinneringen die je hebt van Lilo...   nina heel veel sterkte.

Heel veel sterkte! 

Bedankt allemaal voor jullie troostende woorden, dat doet me heel veel deugd! Het zal veel tijd vragen om het allemaal te verwerken. Het is allemaal nog zo vers, vandaag precies 3 weken geleden.

We hebben inderdaad vertrouwd op de dierenarts... Misschien hadden zij nooit eerder zo een geval behandeld en hebben ze daarom deze mogelijke oorzaak over het hoofd gezien. Hopelijk leren ze hieruit voor de toekomst!

Lilo heeft nu inderdaad zijn welverdiende rust, zonder pijn. Dat biedt troost! Ook hebben we zijn urne hier bij ons thuis gezet met een foto, een pootafdruk en een kaarsje erbij. Zo is hij nog een beetje bij ons.

@Kayleigh Bruijnseels-Spruijt, wat vreselijk ook voor jou, ook zo plots, verschrikkelijk! Ik wil je ook veel sterkte wensen! xxx

Nogmaals bedankt voor jullie lieve reacties!

Nina je niet schuldig voelen,het is allemaal al triest genoeg.

Je hebt gedaan wat je kon.

In juni vorig jaar ging ik met mijn hondje naar de dierenarts omdat ze kuchte en en bevangen werd door de warmte dacht ik.

Foto's laten maken,bloedonderzoek,nog meerdere keren een dierenarts bezocht.

Begin september had ze een tumor 3 bij 6 cm,ondanks dat alle uitslagen goed waren....toch kanker.

Rotziekte.....

Heel veel sterkte met het verwerken en het gemis van Lilo.

Bedankt Monique! Wat verschrikkelijk ook voor jou... Voor jou ook veel sterkte!

Ik heb me ook zolang schuldig gevoeld toen mijn aller liefste vriendje overleed.Ik wens je heel veel sterkte met dit grote verlies,ik zal nooit de intense pijn vergeten, die ik toen voelde.

Nog veel sterkte ik heb ze moeten laten inslapen wegens hartfalen ze was 12j het is nu 20maand en nog ween ik soms ik blyf haar missen ik voel ook nog steeds de pen toen ik haar moest laten gaan nog héél veel sterkte verder