hoe veel werk is een herplaatser?

Hallo!
Ik zit erover na te denken om een herplaatser in huis te halen. Het is een hondje van nu 7 maanden die weg gaat omdat de huidige eigenaar een nieuwe baan heeft waardoor het hondje te veel alleen moet zijn. Nu vroeg ik mij af wat ik mij precies moet voorstellen (of waar ik mij precies op moet voorbereiden) met de hoeveelheid werk dat een herplaatser vergt? Is dit te vergelijken met echt een pup van 8 weken (dus piepen s nachts, slapen bij de hond, niet van huis kunnen etc).
Ik hoor graag jullie ervaringen.

Het zal er voor een groot deel vanaf hangen wat de hond gewend is.

Is hij goed opgevoed, is hij gewend alleen te zijn, is hij goed gesocialiseerd, is er genoeg met het hondje ondernomen etc.

Als dit allemaal niet echt het geval is, heb je er waarschijnlijk veel meer tijd nodig.

Maar elke herplaatser moet wennen aan z'n nieuwe huis natuurlijk, daar gaan wel een paar weken overheen.

Ik denk dat het van de hond zal afhangen. Ik heb de hondjes van mijn vader in huis genomen. Zindelijk waren ze wel en daar heb ik helemaal geen problemen mee gehad. Vanaf dag 1 waren ze bij mij ook perfect zindelijk.

Verder moesten ze wel wennen, dus 's nachts was het idd piepen (uiteindelijk hebben we de eerste weken steeds beneden geslapen bij de hondjes) en ook als we weg moesten. Een van de hondjes heeft ook verlatingsangst ontwikkeld sinds ze bij ons is, dus dat is nog meer werk, maar ook het andere hondje dat helemaal geen problemen had met alleen zijn, blafte in het begin 's nachts en als we wilden weggaan. Of wanneer ze alleen in een andere ruimte moest blijven. Na 1-2 weken was dat bij haar wel beter en konden we snel opbouwen om alleen te zijn bij haar. 

Bij ons ene hondje ging het dus wel snel goed en doordat ze wel zindelijk was, vond ik haar wel makkelijker dan een pup (al was zij als pup ook erg makkelijk).

Ons andere hondje vond/vind ik door haar verlatingsangst dan weer wel moeilijker. Zolang we thuis zijn, vraagt ze ook minder werk dan een pup, maar omdat we haar nooit alleen kunnen laten (bij een pup ook niet, maar dat kan je wel sneller opbouwen na een tijdje) vraagt dat veel planning en kan je nooit zomaar ergens naartoe. Het is anders dan een pup, maar ik zou niet zeggen dat het makkelijker is.

Het zal dus afhangen van hoe dat hondje op een herplaatsing reageert en van het karakter van het hondje, denk ik. Ook wat ze gewend is bij de huidige eigenaar qua alleen blijven, zindelijkheid,...

Elke herplaatsing heeft impact op een hond, hoe goed hij het ook getroffen heeft.

Een herplaatser is op zich niet meer werk dan elke andere hond vind ik, maar je moet er idd wel rekening mee houden dat hij nog niet alleen kan zijn, je hem niet ineens aan bijv. druk bezoek of allerlei uitjes moet gaan blootstellen.

Het kan zijn dat hij reageert op de geluiden in en om het huis, door te blaffen, of niet naar buiten durft nog, of buiten uitvalt naar andere honden of erg trekt uit onwennigheid en onzekerheid/onveiligheid.

Het kan zijn dat hij zijn nieuwe mensen nog niet vertrouwd en gaat grommen als je naar hem toe loopt, of te dicht bij zijn etensbak komt.

Gewoon lekker laten wennen in het tempo dat de hond aangeeft aan te kunnen, niets forceren.

Ik heb zelf ook een herplaatser en heb met haar heel veel geluk gehad. 

Alleen zijn ging al vrij snel goed want dit had ze bij de eigenaren die ze voor ze in het asiel kwam erg goed geleerd. Ook heel goed zindelijk (ze was dan ook al wel dik anderhalf) maar toch zou ik zelf nooit meer een herplaatser nemen. Waarom niet? Khyra heeft best een grote rugzak en zeker buiten een hele moeilijke hond om mee te lopen. Ik durf haar ook bij bijna niemand te brengen als ik een dagje weg ben. Ze kan ook voor vreemde dingen angstig zijn en dat uit zich dan in op  de grond liggen verstijfd en niet meer verder willen. Dit is dan op de meest vreemde momenten dat je ook echt geen oorzaak kunt ontdekken. Dit gaat al steeds beter maar het is natuurlijk erg moeilijk met bepaalde problemen te werken omdat je de oorzaak niet goed weet. 

Dit is zeker een persoonlijke keus en ik wil je echt niet afraden een herplaatser te nemen want het is zo iets moois! Een hondje die er al is een fijn plekje geven in plaats van een pupje kopen terwijl er al zoveel honden zijn. Maar ik heb het er om de een of andere reden erg moeilijk mee dat ze blijkbaar niet zo'n leuke eerste tijd heeft gehad en dat doet mij stiekem een beetje pijn. Vandaar dat mijn volgende hond dan ook een pup wordt van een goede fokker zodat ik zelf met een schone lei kan beginnen! 

Ken je de vorige eigenaar goed? Soms heeft een herplaatser nog wel eens verborgen problemen in zijn /haar "rugzakje". Hoeft geen probleem te zijn, maar handig als je het weet.

Iedere hond is anders. Iedere pup is anders. Iedere herplaatser is anders. Ik heb sinds 4 maanden mijn tweede herplaatser in huis. Mijn eerste komt uit België. 5 maanden jong en opgegroeid in een huis met zijn moeder en 5 broers. Toen we hem kregen kon hij nog niks behalve gewoon hond zijn. Dat betekent een hond van 5 maanden aan een lijn laten lopen en opvoeden in huis. Hij heeft alles gesloopt wat er te slopen viel (inclusief de muren), hij kon niet in de bench en hij had een bloedhekel aan alleen zijn. Nu is het een stabiele huishond die niet eens het eten van de kat pikt, die rustig een hele dag alleen kan zijn en die t/m GG-II heeft gelopen. Het heeft veel tijd, geld en geduld gekost, maar het was het waard.

Mijn tweede herplaatser is een stuiterbal van ruim een jaar oud (toen we hem kregen). Geboren in een Spaans asiel, opgegroeid in een hondenpension in Nederland. Hij kan prima in de bench en kan goed alleen zijn met mijn andere hond, maar hij is verschrikkelijk wild. En dan bedoel ik niet gewoon puppywild, maar tazmanian devil-wild en richting de 30 kilo. En dat scheurt door de huiskamer. Hij wil nog wel eens grommen of happen. Iets wat je bij een pup natuurlijk nog tijdig kan "corrigeren", maar wat bij een herplaatser gevaarlijker en lastiger is. Verder is hij ontzettend slim en leert snel.

De eerste is een herder x labrador, de tweede een galgo x mastin. Het ras zegt ook nog wat over het gedrag.

Moraal van het verhaal: net als een pup zal je in een herplaatser veel tijd moeten steken, maar je moet er rekening mee houden dat je eerder ontstane problemen eruit moet trainen en een hondenschool is daarom aan te raden.

Hier zijn 3 van de 5 herplaatsers.

Blue was 4 maanden toen ik hem uit het asiel meenam. Dit ging gewoon allemaal vanzelf, hij was wel een bijtgrage pup, vooral dan wat de hermoddelering van mijn houten meubels betrof!

Nala kwam op haar 3 jaar uit Spanje hier aan. Heb denk ik 2 of 3 nachten erbij geslapen tot ik voelde dat ze op haar gemak was. De eerste weken was er wel steeds iemand thuis. De aanpassing ging eigenlijk heel erg vlot, ze is dan ook een hele sociale hond. Het hielp natuurlijk ook dat er al 3 andere honden waren in huis.

Pluto, beagle, 3 jaar, kwam begin juli bij ons wonen. Het duurde ongeveer een maand voor hij eigenlijk in het ritme kwam. Heb 2 nachten in de hondenkamer doorgebracht tot ik weer voelde dat iedereen zijn plekje had en gerust was. Alleen de verlatingsangst was wel heel erg en heb hem met seconden en daarna minuten moeten leren alleen zijn (hij zat bij vorige baasjes heel vaak alleen). Nu kan hij makkelijk alleen zijn tijdens mijn werkuren, maar geen minuut langer. Dus naar de winkel na het werk is een no-go bij ons!

Veel succes!!! En ik eindig met een cliché: je kan niet alle honden van de wereld redden, maar wel de wereld van 1 hond!

Alle 3 de honden uit mijn leven waren herplaatsers.

Alle 3 wegens tijd- of geld-gebrek herplaatst. Nooit problemen gehad.

De 2e, FRISO ( toen 9 maanden oud) was erg verwend wat eten betrof; at géén hondenvoer maar witbrood met leversmeerkaas....Hij was ook te klein en te licht voor zijn leeftijd. Het heeft lang geduurd voordat FRISO normaal at. Maar uiteindelijk is dat gelukt.

De 3e en huidige, PEPIJN, was bijna 3 toen hij bij mij kwam. Hij had tijdelijk in een roedel met 5 andere honden gezeten en kwam bij mij als 'enig' hond.

Vroeg veel aandacht en was in het begin altijd in mijn buurt, moest me vertrouwen dat ik bij hem zou blijven. Dat is ook prima gelukt. De eerste keer dat ik hem een half uur alleen liet hebben mijn buren geluisterd of ze hem niet hoorden. Nix gehoord.

Ik geniet nog dagelijks met volle teugen van zijn aanwezigheid  .

Ik denk dat het lastig te zeggen is, want elke hond heeft een andere geschiedenis, en daarbij komt ook dat honden hier dan ook weer verschillend mee omgaan vanwege verschillende karakters.

Hier een herplaatser die zogezegd zindelijk was, maar ze had wel de hele zomer lekker buiten geleefd en was bij ons dan ook niet zindelijk. De eerste dagen heb ik met haar dus elk uur buiten gestaan en de zindelijkheidstraining net zoals bij een pup gedaan. Na een paar dagen viel het kwartje en was ze geheel zindelijk. Veel sneller dan bij een pup die de eerste tijd nog wel eens wat ongelukjes kan hebben.

Het eerste jaar heeft er ook een bench gestaan voor 's nachts en voor wanneer ik eventjes wegging, omdat ze anders kleine dingen sloopte en op strooptocht ging. Na een jaar was dit niet meer nodig.

's Nachts bleef ze gewoon beneden slapen, wel af en toe wat geblaf vanwege de nieuwe geluiden buiten en de onzekerheid, maar ook dat ging na een aantal maanden vanzelf over.

Ze was vrij onzeker en afwachtend, maar door zowel het groeiende vertrouwen in ons als door onze andere stabiele hond is het een lekker zelfverzekerde dame geworden die weet wat ze wil, die op commando buiten kan plassen, die 's nachts heerlijk slaapt, en die we tegenwoordig rustig 'los' thuis kunnen laten wanneer we weggaan.

De hoeveelheid werk vond ik absoluut niet te vergelijken met de eerste weken/maanden bij een pup van 8 weken. Een pup vond ik véél intensiever.

Maar het ligt dus ook echt echt aan de hond; hoe groot is het rugzakje, hoe makkelijk/moeilijk gaat de hond hiermee om, maar ook hoe jij ermee om gaat zal invloed hebben op hoe makkelijk/lastig het is.

Wat ik ook belangrijk vind (om teleurstelling te voorkomen) als je een herplaatser in huis neemt, is dat je er niet van  moet uitgaan  dat wat hij bij de vorige eigenaar kon, zoals bijv.alleen blijven dit ook bij jou kan. Of goed met katten en kinderen kon dat hij dat dan automatisch ook met jouw katten en kinderen kan. Gedrag kan per situatie verschillen, heel veel hangt af van hoe wij volwassenen alles begeleiden.

Zal vooral aan liggen wat voor ras is het is en diens geschiedenis op huidig adres. Wat ik heb ondervonden is dat het beestje sowieso een klap te verwerken heeft en tijd nodig heeft om te wennen en tot rust te komen. Ik heb de eerste maanden vooral veel rust en routine ingebouwd en daarna langzaam aan wat meer prikkels blootgesteld zoals een andere omgeving. Om een goede band te krijgen met de hond is het aan te bevelen om een goede hondenschool te zoeken en te beginnen met de basiscursus. Zij kunnen wijzen op specifieke dingen waaraan gewerkt kan worden.

Dat verschilt per hond.

Wij hebben een herplaatser gehad, ze was 9 toen ze bij ons kwam en moest weg door te weinig tijd door een scheiding.

Vanaf dag 1 draaide ze meteen met ons mee. Heeft echt geen moeite gekost. Ze kende de basis commando's, was zindelijk, sloopte niet, kon alleen thuis blijven, etc.

Vorig jaar kwam Puck, een rescuer. (Dus geen herplaatser, want ze had nog nooit een baas gehad en kwam in het asiel in Spanje als pup) Zij kostte wel meer tijd, maar nog steeds veel minder als een pup. Ze was nog niet zindelijk en kende geen commando's, maar dit ging allemaal veel sneller als bij een pup. Ze kon eigenlijk al prima alleen zijn.

We hebben ook nog een opvanger gehad. Ook een rescuer, en dus geen herplaatser. Hij was wel al zindelijk, maar kende ook geen commando's. Hij kon ook prima alleen thuis zijn. Bij hem waren alleen zijn angsten meer werk, want in huis leven vond hij best spannend. Gelukkig wende hij al vrij snel aan alle rare geluiden, maar mijn vader bleef hij eng vinden.

Mijn ervaring is dus dat herplaatsers minder werk zijn als een pup. En je mag er meteen al lange wandelingen mee maken, dat vind ik ook wel heel fijn.