Doorloop verhaal

Ooh heidi wat schrijf je toch leuk!! 

Nou daaar kwam Hein aan de baas van Lobke Lodewijk en Sara, hij was boos ja heel erg boos, hij had Sara op zijn arm en zei op strenge Toon tegen de relteckels mee naar huis en snel met jokkebrokken wil ik niet dat jullie omgaan , verhalen over een zwarte auto en Sara die gekidnapt is Hop op de scootmobiel en mee ,dan gaan we gezellig bij de kerstboom zitten . en weg waren de troep modderige honden in het pikke donker achterlatend . terwijl ze naar dekerst boom reden schoten ze alle lantaarns uit zo die moetennu maar in het donker zitten zei kwade Hein .onderweg gooide hij de rel teckels in een verwarmde sloot zodat ze piekfijn er weer uit zagen er hing een glans over hen Heen. en toen werden ze wakker in Heins Bed ze hadden gedroomd!!!!!!!!! ja want Hein zou jullie toch niet mee laten gaan ,  nee nooit for ever samen .

Stiekem waren de 2 hartstikke bedroefd... wat een enorm avontuur was dat. Wat tof was het.. wat hadden ze veel meegemaakt.

Maar wacht eens.. ze hoorde geritsel voor het huis van Hein. Wat was dat nou??? Hein was alweer in slaap gevallen en het luide gesnurk zorgde ervoor dat de beide hondjes niet verder konden slapen. 

Lodewijk aarzelde niet en ging snel bij het raam zitten om te kijken. Hij drukte zijn snuit tegen het koude glas aan om door het raam te kunnen kijken. En wat hij toen hoorde....  het klonk eigenlijk precies hetzelfde als.....

DIT!!!!!

Ze stonden al snel met zijn tweetjes vol enthousiasme te springen voor het raam. "Doe het raam open Hein we willen het beter horen, beter horen!!!" Maar Hein was vast een enorme eikenboom aan het omzagen want hij reageerde er niet op.  "Volgens mij hebben wij niet alleen maar gedroomd!!!" Een hele meute honden stond voor het raam. Al hun vriendjes die ook in "de droom" voorkwamen, was het wel echt een droom geweest??? Of....

"We moeten naar buiten!!" zei Lodewijk vastberaden.. hij ging snel....

Zijn mand in want Hein werd wakker Hein sliep heel licht namelijk en stuurde Lodewijk direkt zijn mand in.pakte de tuinslang en spoot die hele bende honden zeik nat op zouten zeiHein de volgende keer word het de brandspuit. . mopperend kroop Hein zijn bed in na eerst de ramen en deuren extra op slot te doen.zo en nu slapen .Enzij droomden verder van kluiven nog groter dan de grootste van heel de wereld en van gouden manden en van.

Gelukkig zijn Ronin en Aiko niet vies van een beetje water, dus zij verstopten zich in de bosjes in de tuin van Hein. Toen Hein eindelijk weer naar bed was gaf Ronin een pootje tegen het raam. De teckels hoorden dat natuurlijk meteen en kwamen kijken! Aiko deed de deur open, want die had Hein vergeten op slot te doen omdat hij boos was door de bende honden. Dus zo konden Lobke en Lodewijk toch naar buiten ontsnappen. Zie je wel, het was geen droom!

allereerst heb ik geen struiken in mijn tuin dus jullie kleppen uit je nek.

Ronin en Aiko waren echter zo slim geweest zelf bosjes mee te nemen. Het was nog steeds erg donker, omdat Hein alle straatlantaarns kapot gemaakt had. En dan vielen twee grauwe bosjes totaal weg in het duister. Zo konden ze ongemerkt dicht bij Heins huis komen.

De teckels renden gauw mee naar de anderen, voordat Hein wakker kon worden. 'Goh, wat goed dat jullie ons zijn komen halen,' riep Lodewijk uit. 'We begonnen al aan onszelf te twijfelen of het nou wel echt gebeurd was.'
'Ik weet alleen niet of we verder nog wel met jullie meegaan,' voegde Lobke er aarzelend aan toe. 'We zijn zo blij dat we Hein weer terug hebben en willen hem niet ongerust maken door er meteen weer vandoor te gaan.'
'Tuurlijk jongens,' zei Obi, 'dat snap ik best. Ga maar gauw terug naar Hein, tenslotte is bij je eigen baasje zijn het allerbelangrijkste.' Dat laatste kwam er zo triest uit dat alle honden even heel stil waren. Waar waren hun baasjes toch? Zouden ze wel veilig zijn?
'Obi heeft gelijk,' zie Murphy tenslotte. 'We redden het echt wel, we zijn al met zoveel honden. Het is niet nodig dat jullie Hein nog bozer maken. Ik wou alleen dat we wisten waar we onze baasjes moeten zoeken.'

Geen van de honden had daar enig idee over. Maar toen hoorden ze zachtjes 'mauw, mauw' en daar kwam een klein poesje aanhuppelen. Sara! 'He hondjes,' grijnsde ze, 'ik weet wel precies wat er gebeurd is. Trouwens, Hein was er niet eens bij toen jullie baasjes werden meegenomen, die zat net op de wc.'
'Wat? Vertel op, snel!'
'Nou,' begon Sara, 'we waren dus met zijn allen buiten bij de show, toen er ineens een man op een van jullie baasjes afkwam. Ik had meteen al een hekel aan hem. Hij zag er heel onverzorgd uit, met een groot litteken op zijn wang, dat half bedekt werd door baardstoppels.' Sara keek de groep eens rond. Ze voelde zich heel wat met al die honden die vol aandacht haar verhaal volgden en begon vreselijk te overdrijven. 'Echt zo'n gangster figuur, weet je wel. Ik zei al tegen mezelf, Sara zei ik, als die geen kwade plannen heeft eet ik Lobke's staart op!'
'Nou zeg,' riep Lobke verontwaardigd uit. 'Kom op Sara, to the point nu,' kapte Obi haar af. 'Wat gebeurde er toen?'
Sara ging gauw verder met haar verhaal. 'Die man vroeg naar een halsband en dat baasje, ja ik weet niet van wie hoor, zei dat ze die niet had en toen werd die man heel boos. De andere baasjes merken dat er wat aan de hand was en kwamen helpen. Toen kwamen er vrienden van die man aan en ze zeiden dat er teveel getuigen waren nu en dat ze allemaal maar mee moesten. Nou, daar waren jullie baasjes het helemaal niet mee eens en ze begonnen toch te vechten, niet normaal meer. Daar zou ik echt geen ruzie mee willen. Ze sloegen zelfs een van de kerels neer! Maar toen kwamen ze met een pistolen aanzetten en daar konden jullie baasjes niet tegenop en moesten ze allemaal een busje in. Net toen het weggereden was kwam Hein terug. Hij dacht dat iedereen zomaar weggegaan was en hem achter had gelaten en werd daar erg boos over.'
'Dus daarom is Hein zo kwaad', dacht Obi bij zichzelf. 'Ik snapte er al niets van.'
'Maar jullie baasjes konden er dus niets aan doen, ze zijn echt ontvoerd.' ging Sara verder. 'Ik ben verder bij Hein gebleven. Het enige wat ik had gezien was dat het busje in de richting van de zee reed.'
'Dat is tenminste een aanwijzing,' zei Obi. 'Maar hoe zit dat nu met die halsband? Wat was daar dan mee?'


'Daar kan ik wel antwoord op geven,' kwam prins Charles onverwachts. 'Mijn baasje had op marktplaats een hele mooie halsband gezien, helemaal bezet met nepjuwelen. Ik ging mee toen ze hem op ging halen, maar ik mocht die verkoper helemaal niet. Ik weet niet, ik voelde gewoon dat het niet goed zat. Nu ik erover nadenk, hij had ook een litteken op zijn ongeschoren wangen! Die man zei dat het plastic juwelen waren maar daar geloofde ik niets van. Ze voelden zo koud en zwaar aan en roken helemaal niet naar plastic. Verder heb ik er ook geen verstand van hoor, maar ik ben bang dat mijn baasje onbewust bij een heel akelig zaakje betrokken is geraakt.'
'Hmm,' zei Obi peinzend. 'Je denkt dus dat het echte juwelen waren? Zouden het dieven geweest zijn die de juwelen in een doodgewone hondenhalsband verstopt hebben? Maar was het dan een vergissing dat jouw baasje de halsband kocht? Of een slimme zet om de halsband aan een nietsvermoedend iemand mee te geven? Moeilijk hoor.'
'Waar is die halsband eigenlijk gebleven,' vroeg Gijs. 'Je baasje had hem dus niet bij zich.'
'Waar die halsband is? Waar denk je? Om mijn nek natuurlijk!' Charles schudde zijn lange haren. De hemel kleurde al rood van de opkomende zon en in het schemerlicht zagen de honden inderdaad iets om Charles hals zitten. Obi prutste wat aan de sluiting en daar gleed de halsband al op de grond.
Het was een mooie, brede halsband, van onder tot boven bezet met stenen. De eerste zonnestralen vielen op deze stenen en deden ze in alle kleuren schitteren en fonkelen. Zoiets hadden de honden nog nooit gezien. Geen van hen had echt veel interesse in dit soort steen, je kon het niet eten en ook niet leuk mee spelen, maar ze wisten het allemaal zeker: dit waren echte juwelen. En mensen waren bereid daar heel ver voor te gaan, dat was wel duidelijk.

'Ooooh,' hoorden de honden Hein opeens luid roepen. 'Ooohhh ik ben toch zo misselijk' en hij bonkte luid met zijn hoofd tegen de muur.
De teckels en Sara keken elkaar geschrokken aan. 'Volgens mij wordt ons baasje daar niet goed. We gaan hem gauw troosten hoor.' En zo snel als hun korte pootjes hen dragen konden vlogen de teckels terug naar huis, met Sara, die Lodewijks staart te pakken had, op hun hielen.

'Nou,' zei Bobby uiteindelijk, 'die zijn weer thuis. Nu wij nog. Wat zullen we doen?'
Aarzelend kwam Ayla naar voren. Een beetje verlegen begon ze: 'Volgens mijn baasje kan ik best goed speuren. En ik denk de meeste van jullie ook wel?' Diverse honden knikten van ja.
'Onze baasjes gingen richting zee. Zullen we dan ook die kant op gaan en goed rondsnuffelen? Misschien vinden we hun spoor wel.'
'Ja, super, goeie.' De andere honden waren meteen enthousiast. Ronin gaf Ayla zelfs zo'n hartelijk klap op haar schouder dat ze ervan omtuimelde. 'Oeps, sorry,' riep hij en zette haar gauw weer met vier pootjes op de grond. 'Kom, we gaan het spoor van onze baasjes zoeken.'

En zo ging de groep honden weer op pad. Wat zouden ze allemaal tegenkomen op hun weg?