Stelling

Stelling: het is zielig als een hond niet los kan lopen. Even ter verduidelijking. Ik heb het nu niet over honden waarvan je de tweede baas bent en die om een of andere oorzaak uit het verleden niet kunnen loslopen. Maar over honden waarvan jij de eerste baas bent en waarbij gewoonweg niet goed getraind wordt/werd op loslopen, waardoor de hond niet los kan. Daarnaast over bepaalde type honden waarvan vast staat dat ze moeilijk kunnen loslopen door bijvoorbeeld jachtinstict. Is het ook in zo'n geval niet zielig om zo'n hond aan te schaffen, terwijl je van te voren weet dat je hem die vrijheid niet kan bieden? Dit naar aanleiding van mijn hond die loops is, die ik dus voor bepaalde stukken aan de lange riem laat lopen en waarbij ik zo'n enorme gedragsverandering/vrijheid zie als ze wel los kan, terwijl ze in principe dezelfde ruimte heeft aan de lange riem.

Ik ben het met je eens,daarom zal ik ook nooit voor een jachthond kiezen.

Heb zelf een engelse stafford die nooit los gaat waar andere honden loslopen.

Dit is geen probleem,die gaat mits het niet regent(loopt hij terug naar de auto)iedere dag naar een losloopgebied buiten de bebouwde kom waar geen kip loopt.

 

Zou ik in een drukke stad wonen en nergens plaats hebben om mijn engelse stafford los te gooien dan zou ik voor een hondvriendelijker ras kiezen.

 

Mijn honden zijn ongeacht wat ik met hun doe/deed altijd het gelukkigst als ze mogen vrij rondlopen en snuffelen,gewoon even lekker hun eigen ding doen.

Ligt eraan wat voor hond het is vind ik.. een klein gezelschapshondje. Daarvan vind ik het niet zielig als hij niet los kan lopen, omdat zo'n hondje die behoefte niet heeft. En bij veel honden kun je de behoefte van het loslopen wel oplossen door bijvoorbeeld hersenwerk, snuffelen en hardlopen. Maar ik weet bij mijn Border Collie dat hij nooit zo gelukkig is dan wanneer lekker los door het weiland, het bos, de plassen, de modder en sloten sjeest. Het liefst heeft hij dat ik nog een stukje mee ren en heeft hij een bal bij. Maar hij is zo ultiem vrolijk dan.. 

 

Of het echt zielig is als een hond niet los kan lopen.. ja ergens wel, maar ergens ook niet. Ik weet het niet zo goed 

Wat is zielig.

 

Mijn hond zat aan een ketting van een buitenhok in een asiel in Polen. Een jaar lang, ook in de winter bij temperaturen ver onder nul, terwijl ze juist een koukleum is.

 

Ik dacht een herdermix te adopteren, na het wennen de eerste tijd kon ze loslopen hield me goed in de gaten. Maar toen ze eenmaal haar neus echt durfde gaan gebruiken bleek ze heel veel jachtinstinkt te hebben en dan kan het heel snel gaan, als er eenmaal wat in die neus zit. Ik denk achteraf dat ze een ogar polski mix is, een jachthond, het karakter klopt precies.

Ik heb haar nog een tijdje heel gedoseerd los laten lopen op open plekken met veel overzicht, maar ook daar kan je net te laat zijn en durf ik dat niet meer. Ze blijft dus aan de lange lijn, ik kan het risico niet nemen dat een jager haar neerknalt, of dat ze het wild verstoort, of gegrepen wordt door een wild zwijn of zelfs een wolf (ik woon in Duitsland), of een ongeluk veroorzaakt.

 

Ze zou misschien wel gelukkiger zijn als ze vrij in de bossen mocht jagen ja, maar het kan niet.

We doen zelf speurspelletjes met haar, en ze mag meestal haar eigen wandelingen kiezen, ze heeft genoeg te eten, een warm plekje waar van haar gehouden wordt en ze zich veilig kan voelen.

 

Dus nee ik ben het met de stelling niet eens, ook een hond die altijd aangelijnd moet zijn kan gelukkig zijn als er aan veel andere behoeftes voldaan wordt.

Ik pastte regelmatig op een mopshondje,die kwam niet verder dan zijn achtertuin.

Je had eens moeten zien hoe gelukkig hij was als hij met mijn honden mee mocht met de dagelijkse wandelingen,zo gek als een deur en lopen kon hij ook goed.

Ook een klein hondje vind het zalig om los te mogen lopen.

die twijfel hadden we met name met onze Husky .... wel of niet want ze staan bekend als niet goed los te kunnen. 

 

Ben er veel mee in de weer geweest, gek doen, spelletjes you name it ... en ... we hebben mss mazzel maar ze kan los op bepaalde plekken. 

Maar ik weet ook dat ze behoefte heeft om aan de heupriem te zijn, want dan is ze echt aan het werk en soms lijkt het of ze dan juist vermoeiender is dan los. Dan moet haar hoofd ook werken. 

 

Het hangt ook af waar en hoe je woont. Wij wonen vrij en dicht in de buurt van omheind hondenbos. Daar kan ze ongestoord los. 

 

En is het zielig zij die niet los kunnen .... ik vind het zielig want je gunt het ze zo maar of het ook zo is? 

 Klopt, maar ik ken ook een hoop chihuahuas en maltezers (bijvoorbeeld) die hier nog geen poot in het gras vuil willen maken en het liefst zo snel mogelijk weer binnen bij de baas op schoot willen zitten. Zoveel herders ken ik niet, ligt inderdaad aan de persoonlijke behoefte van je hond. 

Nee ik vind het niet zielig, mits je de hond voldoende fysieke uitdaging kunt bieden in hondensport.

  Laat mijn kleine ventje het maar niet horen  

 

Wat de stelling betreft; Als een hond enkel niet los kan omdat de baas hem dat nooit geleerd heeft vind ik dat niet netjes. De meeste honden vinden loslopen fijn.

Ik vind dus dat je als baasje dit op z'n minst moet proberen. En gaat het niet, of vind je hond het niks, dan aangelijnd houden. 

Dat is heus geen drama maar niet ideaal. 

 

Niet eens. Loslopen is leuk, maar niet noodzakelijk. Als het niet kan dan is dat jammer, maar geen drama. 

Hmmm lastige kwestie... 

 

Onze vorige hond kon niet goed met andere honden en gaf ook zelf aan geen behoefte te hebben aan contact met andere honden. Dus daar hoefde we hem niet voor los te doen. Ook als we hem los deden om gewoon los te kunnen lopen en zijn vrijheid te hebben keek hij ons raar aan en liep zelf weer naar zn riem toe... hem maakte je véél gelukkiger door een stuk met hem samen te wandelen, aan de riem. Dit was een hele baasgerichte hond die liever plezier had mét de baas en dicht in de buurt van de baas dan dat hij echt zijn eigen gang ging.

 

Nu hebben we een hond, een jachthond (labrador x beagle kruising) die cómpleet het tegenovergestelde is van onze vorige hond. Ze is superrr sociaal naar honden en mensen en houd er ook heel erg van sociaal contact te hebben met andere honden en mensen. Zij gaat wel los en kan zo spelen met andere honden en haar eigen weg gaan. Ook bij haar zie je die grote verandering van vast aan de riem naar los van de riem. Ze vind het heerlijk dat loslopen en die vrijheid. Je maakt haar niet gelukkig met hele lange rondes aan de riem alleen maar lopen, lopen, lopen.

Zoals ik al eerder aangaf is ze een jachthond en heeft ze in haar uiterlijk vele labrador kenmerken en is haar innerlijk een heel erg groot deel beagle. Dat is echt een ras waar je heel bewust voor moet kiezen want die kunnen het je soms behoorlijk lastig maken. Ze is super slim, kent alle commandos maar gaat het liefst haar eigen weg en negeert daarbij de baas. Dit maakt het wel lastig met loslopen. Ze kan pas los in een bos nadat ze eerst een stuk aan de riem gelopen heeft en moe geworden is. Dan neemt die drift om te jagen ook een stuk af. Ze heeft eerst 2.5 jaar bij andere mensen gewoond en die hebben nooit goed ingespeeld op haar jachtinstinct en haar drift om te jagen. Ondanks dat we al wat stapjes vooruit zijn hierin blijft het lastig om dit helemaal eruit te krijgen. 

Gelukkig hebben we hier in de buurt een losloopgebied (niet heel groot gewoon een park) waar ze elke dag los gaat zonder een stuk te lopen. In dat gebied luistert ze ,voor een beagle, erg goed. Vaak doen we dan een uitlaat rondje en daarna vind ze het heerlijk om nog in het park te blijven en zélf haar gang te gaan. Geen verplichte kilometers afleggen en geen verplichte rondes lopen maar overal snuffelen, graven, op boomstammen klimmen, met een stuk schors over het veld rennen, spelen met andere honden, zwemmen, takjes kapot kauwen etc etc etc.  

In dit park is ook weinig wild te vinden, op muizen mollen ratten en paar verdwaalde fazanten na. Waardoor dit hier allemaal wel mogelijk is. Ze mag alleen niet weten dat 500 meter verderop het stikt van de konijnen. 

We hebben haar goed aangeleerd wat de grenzen zijn in dit park (hoe ver ze weg mag) en waar ze de vrijheid heeft. Tot nu toe zijn wij als baasjes en Puk zelf hier nogsteeds heel blij mee als oplossing. 

 

Wat ik met deze 2 verhalen wil zeggen is dat het denk ik vooral heel erg afhangt wat de behoefte van de hond is en daar moet je als baas op inspelen vind ik. Een jachthond is zeker een leuke hond om te hebben maar ik kan mensen niet genoeg blijven waarschuwen dat ze er écht heel goed over na moeten denken. 

Natuurlijk kan ik me hond zo goed streng en hard trainen dat ze alles doet wat ik wil wanneer ik het wil. Maar dan is het geen beagle meer. Dan zou ze dood ongelukkig worden onder mijn regime en dat wil ik niet. Soms heeft ze het gewoon nodig ff dwars te zijn, niet te luisteren en er lekker op los te graven en zelfs soms weg te lopen(in het park). Maar wel binnen mijn grenzen. Want ze weet dat ze tot de uitgang mag en verder niet en dat gaat 99% van de tijd heel goed.  

 

Op niet kunnen loslopen is geen pas klaar antwoord of het wel of niet zielig is. Ik vind het zielig als de hond er wél behoefte aan heeft maar het niet mag. Zelfde als een hond die veel beweging nodig heeft maar het niet krijgt. 

 Haha vandaar mijn reactie later in het topic, ik was even aan het generaliseren, excuus. 

Tja, als honden uit de groep "2e eigenaar, superjachthonden of vechthonden" goed toe kunnen zonder los te lopen, kunnen anderen dat ook. Maar ik vind wel dat je het altijd moet proberen, inclusief training, want het loslopen heeft wel voordelen, natuurlijk.

Ik merk aan mijn super-jacht-asielhond die epilepsie heeft, gaat zwemmen en zich dan desnoods een onderkoeling in zwemt dat zijn conditie en spieropbouw achteruit gaat bij niet loslopen. Ik wandel twee uur per dag met hem, aan een lange lijn. Maar het feit dat hij niet langdurig kan draven (tot voor kort was hij aan de fiets niet betrouwbaar) heeft echt wel een fysiek effect. Ook het feit dat hij niet lang echt kan rennen zal een effect op hart en longen hebben.

En mentaal zal er ook wel iets zijn, lekker zelf eindeloos kunnen snuffelen en dan de baas inhalen op een holletje. Groter bereik waar ze kunnen snuffelen enz.

Edit: het lijkt me dus wel zinvol dat je echt probeert of je hond los kan, en ook niet zomaar opgeeft. Maar kan het echt niet... tja, dan kan een hond ook gelukkig zijn zonder. Maar het lijkt me vooral voor spieren, hart, longen en conditie beter als het wel kan.

 Dit is dus echt een top voorbeeld.

Mopsen zijn zoo energiek maar door die platte snuit denken mensen vaak.. Ooh dat willen en kunnen ze toch niet.

 

Ik denk niet dat loslopen opzich blijer maakt.

Ik denk dat het er meer om gaat, aan de lijn of niet. Voldoende uitdaging en stimulatie uit een wandeling halen.

Oneens. Tijdens een wandeling bied ik voldoende uitdaging aan mijn hond waardoor het misschien nog wel intensiever voor mijn hond is om aan de riem te lopen, dan loslopen. Intensief en interactief bezif zijn met de hond kan zowel los als vast, maar loslopen vind ik niet per se een must.

Mijn vorige hond kon niet los ivm hondintolerantie, dus deden we wat anders.

Loslopen betekent niet dat het voor de hond leuker is, vind ik. Je hond los doen van de riem en hem een uur lang zijn gang laten gaan kan iedereen. Toch had ik graag gezien dat mijn hond beter trainbaar was (terriër met angst voor harde geluiden waardoor hij kan vluchten) zodat hij sommige stukken los kon.

Ik vind het niet zielig als een hond niet los kan. Wel denk ik dat het nog steeds fijner is voor de hond als dat wel kan. Als ik kijk naar mij hond geniet zij er wel enorm van om te kunnen loslopen. Aan de lijn lopen doet ze ook graag, maar het is toch nog een groot verschil met los lopen bij haar. Los sprint zij in het begin echt van hier naar daar en je ziet dat ze zich echt veel beter kan uitleven. Ik merk dus wel een duidelijk verschil in hoe ze zich gedraagt als ze losloopt en hoe ze zich gedraagt aan de lijn. 

 

Maar een hond die niet los kan, zielig vinden, vind ik te ver gaan. Als ik mijn hond laat kiezen, vindt ze los leuker, maar als je haar altijd aan de lijn houdt en haar op andere manieren beweging en uitdaging geeft, zou ze nog steeds een gelukkig hondje zijn 

 

Ik laat haar ook niet heel veel los, omdat ze hier overal in de buurt aan de lijn moet behalve in twee weien. Ik ben geen voorstander van honden los te laten waar dat niet mag en doe het dus ook alleen in die weien waar het wel mag (en dan alleen als er geen andere honden zijn, want dat vindt ze niet fijn) of soms op rustige plaatsen waar ik een overzicht heb en kan zien of er mensen aankomen zodat ik haar op tijd kan aanlijnen. Dus hier loopt ze helaas ook nog steeds het grootste deel van de tijd aan de lijn.

 Als ik puur vanuit mijn eigen hond kijk: eens

 

Maar loslopen moet wel kunnen en veilig zijn

Kan dat niet dan is het jammer, maar dat hoeft niet per se zielig te zijn

Ik vind sommige loslopers (die niet fatsoenlijk en sociaal los kunnen lopen, maar wel los freewheelen) veel zieliger dan mijn aangelijnde hond waarmee ik samen op pad ben 

 

Wandelen doe je samen. Daarbij belangrijk om goed te kijken naar de behoeften van je hond en die omstandigheden te creëren die tegemoet komen aan die behoeften. Tussen los en vast ligt nog een hele wereld om te ontdekken. 

 

Los van de stelling, maar persoonlijke reactie op je schrijven over jouw hond. Je moet ook niet vergeten (begrijp ik uit je schrijven) dat jouw hond kennelijk gewend is om veel vrij te lopen op die stukken. Voor zo'n hond kan het ineens aangelijnd aan jou daar lopen  inderdaad een gedragsverandering geven aangezien het ineens anders is dan wat ze gewend is.  Vind ik niet raar hoor.

 

Met mijn vorige hond woonde ik in buitengebied. Zij liep altijd en overal los (enkel in begin toen ik met haar aan het bouwen aan samenwerken was mbt jachtdrift wel lijn). Toen ik verhuisde naar een dorp in een woonwijk had ik me toch zielige hond aan de lijn ... sjoksjok, niet vooruit te branden. Dramatisch  Ze was het simpelweg totaal niet gewend binnen onze realtie en weigerde ook te p&p'en aan de lijn. Ik heb geprobeerd het weer uitdagend en leuk te maken in onze samenwerking, maar uiteindelijk besloten dat ze maar gewoon los overal mee naar toe ging, in onze relatie kon dat ook. Maar die fout maak ik niet nog eens  

Ik vind het niet zielig. tuurlijk is het fijn om los te lopen, mijn hond loopt ook vaak, waar het kan, los.

Maar als het gewoon niet kan omdat of de hond niet luisterd, een jachthond is met een enorm jachtinstinct, een bange hond die gaat lopen bij het minste geringste.

Of omdat je het zelf niet wilt.

Wel moet er natuurlijk genoeg uitdaging, niet alleen maar 3x per naar de hoek en terug.

 

 Klik hond los.

Check Facebook status.

Check de mail.

Check Instagram. 

Nog ff me moeder bellen.

En dan nog ff een selfie maken met hond want we hebben zo heerlijk "samen" gewandeld....

 

Juist....

Want dat is wel wat ik zie hier in het park. Hond is los en telefoon is in de hand....

 

Ik heb vandaag 15 km gewandeld. Aangelijnd. En helaas geen bewijs met de doggyapp want telefoon vergeten....

Wel 4 tennisballen gevonden...

Hmmm zielig nee die labrador met de Facebook verslaafde baas.... die vind ik zielig

 

 

Ja  die dus  

 

Wat wordt er bedoeld met vrij lopen ? Op een hondewei...of omheinde tuin loslopen...moet toch iedere hond kunnen vind ik. Ik ga ervan uit dat dit aan iedere hond moet gegund worden.

 

Als er  bedoeld wordt totaal los in de natuur.....moest een hond dit ook NOOIT eens kunnen, ja dan vind ik dit ook wel triest voor de hond.

 

Ik merk goed genoeg aan Lance dat vrij lopen voor hem nog altijd het leukste is. Soms loopt hij echt gekke rondjes van plezier.

Al moet ik erbij zeggen dat het buiten in de vrije natuur niet veel gebeurt omdat hij  niet onder appel staat.

Alleen als ik pertinent zeker ben dat er geen andere honden in onze buurt zijn of alleen kleintjes dan  mag hij los. Hond zijn 

 

 

Eens, als laika niet los kon lopen, lekker haar eigen beslissingen maken, dan was het geen happy hond. Los lopen zorgt ook voor zelfverzekerde honden. Laika heeft voldoende jacht instinct, nooit een probleem geweest, als ze te ver ging riep ik haar terug en tot nu toe komt ze altijd terug. Ik vindt het heerlijk om te zien dat ze achter een wildspoor aan gaat.

Mijn vorige hond kon niet los want hij ging volkomen blind, raakte in een waas en alleen maar rennen. Niet eens lekker of ontspannen, gewoon blind. Alleen wanneer je hem constant op de bal gefocust hield kon hij los maar dat was geen doen. Maar toch heb ik nooit het idee gehad dat híj het erg vond om aan de lijn te zijn. Ik vond het sneu, had het hem gegund om zo ontspannen los te kunnen rennen als Lupa nu kan en graag doet maar ik heb hem op zijn ergst gezien nadat hij toch per ongeluk los kwam. Zoveel stress en onmacht in zijn lijf. Aan de lijn en naast de fiets kwam hij echt aan zijn beweging, juist door veel samen te doen, nooit alleen thuis  te hoeven zijn en veel te doen wat hij leuk vond (stoeien, touwtrekken/slingeren en balletjes drijven) was hij dolgelukkig. Ik ken genoeg honden die wel los kunnen maar het moeten doen met een los rondje door de wijk en hele dagen thuis. 

 

Ik had er zelf moeite mee en zou nooit meer een hond willen die niet los kan, omdat ik het een hond zo gun. Maar eerlijk, nee het niet los kunnen was voor hem niet zielig. En geloof dat het voor honden waarbij het echt niet kan ook niet zielig is zolang je ze kan bieden wat ze echt nodig hebben. Terwijl het Lupa wel zielig zou maken want die loopt graag los en je ziet dat het verschil bij haar maakt. Als ze dat om wat voor reden dan ook niet meer kan dan moet ik op zoek naar iets waar ze wel die voldoening uit zou halen zodat het niet meer zielig zou zijn. 

Ligt enorm aan het karakter van de hond, denk ik. Dus ik ben het niet per se eens met de stelling. Kan me wel voorstellen dat veel honden er flink lol aan beleven.

 

Daya zelf is vooral van het snuffelen en ik merk weinig verschil met loslopen als dat ze aan de Flexilijn loopt. Los snuffelt ze ook voornamelijk. Gekke buien heeft ze meestal aan de lijn. Aan de lijn heb ik meer contact met Daya, lijkt het. Daya is ook niet meer zo goed te bereiken als ze eenmaal opgaat in het snuffelen als ze los is.

Aan de lijn loop ik haar gewoon vrolijk achterna door de bagger en de bosjes, dus ze kan toch lekker met haar zweettenen door het mos, water en zand.  Of we rennen een stukje of we rollen samen over de grond.  Samen nieuwe plekken ontdekken of samen verdwalen. Ik heb er dagen bij gehad dat we samen 6 á 7 uur onderweg zijn geweest (wel met pauzes). Eten en drinken mee, hartstikke gezellig. 

Daya kan trouwens ook rustig een kwartier ergens aan staan ruiken.. 

En nog een reden dat ze niet zo maar overal los mag, is dat ze niet zo goed met kleine (voornamelijk witte) hondjes kan. 

 

Rennen doet ze voornamelijk als ik haar uitdaag (rent en stuitert op mij af, Daya is erg van het fysieke contact) of op het omheinde veldje met haar hondenvriendjes. 

Ook daagt ze mij regelmatig uit aan de lijn. 

Kortom: Daya is tevreden, ook al loopt ze vaker aan de lijn dan dat ze los loopt. 

Het enige voordeel is (voor mij), dat als ze los loopt, dat dat wat makkelijker is met foto's maken. 

 

Oh ja, schiet me wat te binnen. Er is ooit door een wildvreemde tegen mij gezegd dat we slecht voor Daya waren, omdat ze niet los liep in het (formaatje postzegel) stadsparkje met een drukke weg rondom. Want een hond die het thuis goed heeft, komt direct terug! En toen werd zijn hondje bijna aangereden.. Tjah.. 

Ik vind het niet zielig als je de hond verder wel kunt bieden wat deze nodig heeft.

 

Mijn hond kan (op dit moment) slecht los, omdat hij alles en iedereen leuker vindt dan dat hij mij vindt, en geen gevaar ziet. 

Zolang hij dus niet terug komt als ik roep, zit hij aan de lange lijn. 

 

Ik vind dat niet zielig. 

Zeker niet als ze in de tuin ook lekker kunnen rennen en hersenwerkjes aangeboden krijgen.

Ik vind het veel zieliger als honden losgegooid worden in een losloopgebied en de eigenaar er verder geen aandacht meer aan besteedt.

Dan zie ik liever een hond aan de lijn, met een baasje dat aandacht voor de hond heeft. Er zijn genoeg andere manieren om tegemoet te komen aan al zijn behoeftes. 

 

Daar ben ik het wel mee eens. Het is net hoe je wandelt, zowel los als vast.

Loop je met de hond aan de lijn een vooraf bepaalde route in een vooraf bepaald tempo en hup, hond krijgt een ruk als hij even blijft snuffelen want in dat geteut hebben we geen zin, ja, dat is niet echt fijn voor de hond. Helemaal als het maar een kort rondje is. Zeker een actieve hond heeft daar niet genoeg aan.
Maar lekker je hond aan de lange riem, laten snuffelen, spoortjes volgen, samen op onderzoek uit, de hond zelf eens de route en het tempo laten bepalen, onderweg nog een (snuffel)spelletje, contact met elkaar houden, dat is alweer een heel ander verhaal.

Zelfde met loslopen. Veel mensen interpreteren loslopen inderdaad als hond van de riem en zoek het maar uit. En vervolgens vliegt de hond gefrustreerd alle kanten op, jaagt honden die hij tegenkomt op en de baas is met zijn eigen dingen bezig. O wat, hond, ja die vermaakt zichzelf wel.
Dat is ook niet alles.

Uiteindelijk vind ik loslopen wel fijner voor de hond, zeker als het echt samen lopen is. En als er eigenlijk geen reden voor is de hond aan de lijn te houden, anders dan dat de baas er geen zin in heeft los vind ik dat niet juist.
Maar een aangelijnde hond hoeft dus niet perse zielig te zijn en ook uit een aangelijnde wandeling kan een hond veel voldoening halen.

Als Bobby loops is, laat ik haar meestal uit in een mooi natuurgebied met aanlijnplicht. 's Avonds gaan we dan door de buurt lopen in plaats van naar het losloopveld, en dat vindt ze prima. Juist als ze loops is is mevrouw extra snuffelig. Dan laat ik haar de route bepalen en loopt ze neusje over de grond alle straten door, en komt heerlijk voldaan thuis.

Ik ben het een beetje eens met de stelling én een beetje oneens. Mijn Podenco's komen nooit los vanwege hun jachtinstinct en zelfstandigheid. Maar.. als je drie van zulke honden hebt, word je vanzelf creatief. Denk aan omheinde veldjes, plekken waar water langs loopt, etc. Daarnaast zijn er nog hersenwerkjes, binnenshuis of in de tuin (bij mijn moeder) spelen, lekker langs de fiets of de step. Niet los kunnen betekent niet per sé niet voldoende uitdaging of beweging krijgen. In die zin vind ik het dus niet zielig.

Máár.. soms lijkt het me wel heeriljk voor ze om lekker door de bossen te rennen. Want let's face it, dat is tóch het fijnst. Soms wou ik dat ik gewoon wat met ze af kon spreken. Dat ik beloof alleen te roepen als het écht noodzakelijk is, en ze verder lekker zelfstandig mogen zijn, maar dat zij dan ook écht moeten luisteren. Helaas werkt het zo niet.

Maar dan lees ik weer op Facebook dat er een Podenco is weggelopen, die nooit meer terug gevonden wordt. Of een Podenco die plat gereden is op de snelweg. Of nét niet, voor de 3e keer. Dan denk ik, jongens jongens, hou ze toch alsjeblieft gewoon vast.. Maar goed, op den duur leer je dat vanzelf.. het is alleen soms een erg harde les..