Wat moet ik nu toch doen (hond met ernstig gedragsprobleem)

Hoi allemaal,

Ik zou graag even mijn verhaal kwijt willen over mijn hond Kovu (jackrussel x caïrn terriër , 2 jaar, hond uit Roemenië, ik ben het 2e baasje hier in Nederland.)

1,5 jaar geleden was ik in een asiel in een dorpje zonder de gedachte van ik neem nu de beslissing om een hond te nemen.
Helaas verliep het even helemaal anders, en werd ik aardig onder druk gezet door de asielhouder.

Ik liep een rondje door het asiel en kwam uit bij Kovu, een vrolijke lieve hond die al meteen enorm aanhankelijk was. Ik had even een stukje buiten met hem gelopen en was eigenlijk al gelijk verkocht.
De asielhouder gaf aan dat ze het asiel gingen sluiten en dat er nog 5 honden over waren die ze nergens kon onderbrengen, waaronder Kovu. De vrouw begon er zelfs om te huilen, en gaf aan dat als ik interesse in Kovu had, ik hem nu gelijk mee moest nemen, anders zou hij ingeslapen worden als ze geen onderkomen voor hem kon vinden. Daar stond ik dan, onder druk gezet. Ik vroeg nog naar zijn gedrag en de vrouw zei vaag, hij is soms wat macho, maar verder een enorme lieverd.
Ik heb er nog een uur over staan te twijfelen, wat nu te doen, ik had me tenslotte helemaal niet voorbereid, maar het voelde voor mij alsof ik niet anders kon dan Kovu gelijk mee te nemen, weg uit dat vreselijke asiel, en bij dat vreemde mens.
Dus ik nam het besluit.

De eerste dagen was Kovu heeeel angstig, maar goed ik gaf hem de ruimte om zichzelf te worden.
Nou toen hij zichzelf begon te worden begon de ellende...... Hij begon bezoek aan te vallen, op straat wil hij alles wat vreemd of onbekend is aanvallen/bijten. Hij heeft regelmatig paniekaanvallen. Ik kan geen kant meer met hem op. Ben met hem naar een hondenschool geweest, zelfde verhaal paniekaanvallen en alleen maar hooggespannen. Gedragsdeskundig laten komen en die heeft me geleerd wat ik eigenlijk al wist, hond op veilige afstand laten wennen aan mensen/situaties, in huis niet bij bezoek laten komen en vooral een goede leider zijn omdat hij dat zo nodig heeft, klopt dit heeft allemaal wat geholpen.
Maar vreemden, het blijft een probleem. Van de week schoot hij los buiten en godzijdank kreeg hij niet de kans iemand te bijten, maar er liepen kleine kinderen, het had anders kunnen lopen.
Hij heeft ook al een vriend van me gebeten, en buiten een jonge kitten die op straat zat.

Even ter verduidelijking: 1e eigenaar heeft contact met mij opgezocht, en heeft mij heel het verhaal verteld over hoe Kovu daadwerkelijk bij haar was toen hij Roemenië kwam, en ik schrok me een ongeluk. Kovu heeft bij haar 3 verschillende mensen gebeten en ook gedragstherapie heeft niet geholpen.
Ik ben dus enorm opgelicht door de asielhouder, en ze heeft me niets verteld over een vorige eigenaar in Nederland, en/of gedragsproblemen.

Verder krijg ik vaak problemen met de buren omdat hij als ik er niet ben uren aan een stuk blaft, ik loop buiten met enorm veel stress, en in huis kan ik niemand ontvangen zonder problemen.
Ik zit zo enorm met mijn handen in het haar, ik weet het echt allemaal niet meer....
Ik doe zo mijn best voor hem, en hij voor mij, maar het lijkt allemaal zo donker en verdrietig, omdat ik er zelf onder ga lijden, niet alleen Kovu.

Ik heb gehoord dat er ergens in Nederland een asiel is voor honden met gedragsproblemen, maar ik vraag me af of een hond als Kovu herplaatst mag worden, hij is een gevaar voor iedereen.

Sorry voor het lange verhaal, maar ik wou het graag even kwijt en hoor graag wat jullie visie hierop is.

Groetjes,
Denise

Hey Denise!

Wat een naar verhaal heb je! En onwijs vervelend! 

Soms moet je even je verhaal kwijt;)

Wat ik dus in opmaken uit jouw verhaal is dat je onder druk een hond heb geadopteerd, die "agressief" is en waar jij nu mee zit opgescheept.

Wat ik zit te denken, heeft hij misschien iets mee gemaakt toen hij nog jong was? Dat hij een trauma heeft opgelopen. Heeft hij ergens een litteken of een plekje? Misschien kan je hem laten onderzoeken door de DA.

Ik geloof namelijk niet dat hij zomaar agressief is, dat is bijna zelden zo. Al heb je natuurlijk uitzonderingen;)

Groetjes 

Noortje

Ik zou clomicalm en gt gaan doen.

De clomicalm, zorgt dat angst vermindert, zodat je aan zijn gedrag kan gaan werken.

Die angst, zit anders in de weg.

Weet niet welke regio je woont?

Trouwens, wat naar van het asiel. Kan je nog in contact komen met haar? Ik zou zeker vehaal halen, dit is onverantwoord wat ze heeft gedaan.

Zeer kwalijke zaak van dat asiel.

Was het een officieel Nederlands asiel met banden met de Landelijke Dierenbescherming?  Dan zou ik er zeker een melding van maken.

Het asiel voor dieren met gedragsproblemen is www.dierenthuis.nl, maar dat accepteert alleen asielhonden.

Mijn Roemeen deed precies hetzelfde (maar was een hond van 30 kg...). 

Ik ben via een goede GT gaan werken en hij kreeg kalmerende medicatie, en uiteindelijk zelfs antidepressiva. 

Dit haalde de scherpe kantjes ervan af en maakte hem bereikbaar (en dus trainbaar).

Uiteindelijk boekte hij helemaal geen vooruitgang meer, en werd hij dat hele bange hondje dat ik de eerste weken had. 

Ik heb hem weer helemaal laten onderzoeken, en bleek iets in zn kopje niet lekker te zitten. 

Ik zou je aanraden om dit ook bij jouw Roemeen te checken, tumoren komen echt vaak voor bij die Roemenen. 

Gedragsproblemen echter ook, je hebt een halfwilde hond in huis... 

Als je nog vragen hebt, mag je me altijd een pb sturen!

Eens Tamara, eerst naar een da om te kijken of het iets lichamelijks is! 

Hoe weet de eerste eigenaar jou trouwens te vinden?

Inderdaad even laten nakijken bij de DA of er geen medische oorzaak is. Verder zou ik ook een degelijk schildklier onderzoek laten doen. Print dit desnoods uit en dan kan je dat meenemen naar de DA want niet alle DA's testen de schildier op deze wijze.

Table 2. Diagnosis of Thyroid Disease 
• Complete Basic Profile - T4, T3, FT4, FT3, T4AA, T3AA) 
• Additional Tests - TSH, TgAA 
• Older Tests (T4, T4 + T3) 
Serum T4 and/or T3 alone are not reliable for diagnosis because: 
– overdiagnose hypothyroidism 
– underdiagnose hyperthyroidism 
– fail to detect early compensatory disease and thyroiditis 
– influenced by nonthyroidal illness and certain drugs

• Newer Tests 
Free (Unbound) T4 
Less likely to be influenced by nonthyroidal illness or drugs 
Valid 
– equilibrium dialysis 
– solid-phase analog RIA 
– chemiluminescence solid-phase
Less reliable - liquid-phase analog RIA

Endogenous Canine TSH
In primary hypothyroidism, as free T4 levels fall, pituitary output of TSH rises 
– elevated TSH usually indicates primary thyroid disease
– 20-40% discordancy observed between expected and actual findings 
– published normal ranges may need revising upwards 
– affected by concomitant chronic renal disease 

Canine TgAA
Thyroglobulin autoantibodies are present in serum of cases with lymphocytic thyroiditis.
– positive results confirm diagnosis ; 8% false negative 
– 20-40% of cases have circulating T3 and/or T4AA 
– allows for early diagnosis and genetic counseling

Als blijkt dat medisch alles ok is, heb je hulp nodig. Maar een gewone gedragstherapeut gaat hier niet voldoende zijn.

Dan zoek je best de hulp van een echte gedragsspecialist. Die beschikken ook over de anatomische kennis van de hond, aangaande de werking van de hersenen, het sympatisch en parasympatisch stelsel, en de werking van klieren en de stoffen die ze produceren, alsook de effecten ervan.

Die kunnen je indien nodig ook helpen qua medicatie. En dan heb ik het over andere medicatie dan dat hier al vermeld werd. Bij honden die echte trauma's hebben opgelopen ben je met clomicalm niets.

Ik snap die asielhoudster wel hoor, je bent wanhopig en zoekt iemand die voor je hondjes kan gaan.

Ik snap jou ook, ik had de hond ook genomen, als zo'n hond op je pad komt moest het blijkbaar zo zijn.

Wat ik zou aanraden is opnieuw proberen haar te laten wennen also je haar net hebt

goed alle herplaatsregels in acht nemen. Met de hond is al zo gesolt, wie weet in hoeveel ondeskundige handen ze geweest is en alle vertrouwen verloren heeft.

De herplaatsregels zijn oa

-niet naar de hond toelopen

-stem en houding altijd rustig en kalm

-de hond in alle rust laten eten

-de hond met rust laten als hij slaapt

-geen druk bezoek, niet op bezoek gaan

-wandelingen kort en saai, op flinke afstand blijven van andere honden, mensen en verkeer

-een rustig vast dagschema

Staat de hond open voor denkspelletjes? Dan is dat ook een goede manier om zelfvertrouwen op te bouwen. (wel makkelijk beginnen om frustraties te voorkomen)

Bedankt voor alle reacties!

Kovu is al meerdere keren helemaal onderzocht door de dierenarts. Als hij met zijn 2 hondenmaatjes is die hij accepteert na een lange periode van wennen, is hij niet agressief, maar juist heel lief.
Ook tegen bekende voor hem vertoond hij geen agressief gedrag. Dus hij heeft angstagressie ontwikkeld, en dit heeft niets met iets medisch te maken of met een tumor, omdat hij geen onverklaarbaar gedrag vertoond.

De vorige eigenaar heeft mij gevonden via zijn chipnummer via internet. Zij gaf aan dat ze met heel veel pijn in haar hart afstand van Kovu had genomen, en dat ze er alles aan deed om erachter te komen waar hij nu terecht was gekomen.

Als we naar het verhaal van de vorige eigenaar luisteren, en de visie van de GT, denken wij dat het komt door zijn korte verleden in Roemenië, waar hij gevonden is in een schuur als pup, en niet gesocialiseerd is plus ook nog eens een uitzonderlijke hoge intelligentie heeft plus hooggevoeligheid. Kovu is de meest gevoelige hond die ik ooit heb meegemaakt, en ik zie er veel!
Hij voelt alles feilloos aan, en dat maakt het allemaal niet makkelijker.
De vorige eigenaar heeft hem teveel vertroeteld in zijn angsten, en uiteindelijk is het probleem ontstaan van bezoek aanvallen, en alles op straat wat hij niet vertrouwd.
Ik zie Kovu soms niet eens meer als een hond, maar als een wonder van...... weet ik het. Zoals de grote donkere man van the green mile? Zoiets?

Dat maakt het allemaal zo moeilijk.... Ik vind hem zo bijzonder, maar tegelijkertijd onmogelijk. Het wordt met de dag erger. Hij vertrouwt nu zelfs mij niet meer als hij losloopt en als ik hem dan terugroep, dan is hij bang dat ik boos wordt? Dus loslaten is nu ook nergens geen optie meer door zijn angst. Terwijl dat nog het enige positieve was! Hij luisterde super goed!!

Het allermooiste zou zijn als iemand met de oplossing zou komen, van ja ik weet een plek waar hij zeker tot zijn recht zou komen, maar dat zal wel te mooi zijn om waar te zijn.....

De asielhouder is verdwenen, ik kan haar nergens meer vinden..... Het was ook een super vreemd verhaal, ze zou gaan sluiten omdat ze werd bedreigd met de dood? Nu begrijp ik waarom, oplichtster!!

Dat loslopen zou je al op kunnen lossen met een lijn van 10 meter...Je hondje heeft dan meer vrijheid. Voor jezelf makkelijker terug roepen voor een beloning te komen halen.

Moeilijk ik hoop dat je zoektocht de juiste persoon vind die je wilt helpen.

Mbt loslopen: hier een herplaatser die door de wijk ook niet zo relaxed vind. Daar in tegen los vind die echt geweldig doen we ook min 1 keer per dag. Dat was bij hem ook wat hem zelfvertrouwen ging ontwikkelen en op ontdekking uitging. Is het zo dat die bang is om terug te komen maar wel een stukje komt? Dan een lijn eraan en zo los laten. Weet niet op hoeveel meter die blijft staan? Ik zou dan daarop een lijn aanmeten. Lopen op velden waar je overzicht hebt. Juist als die daar zo van geniet denk ik dat je de juiste situatie ook kunt creëeren om dat wel nog te kunnen doen

veel sterkte!

Geef me even een pbtje. Wat je verteld komt zeer vaak voor bij Roemenen. Ik ken wat mensen die je wat handvatten kan geven of namen van GT's die veel ervaring hebben met buitenlandertjes en deze gedragsproblemen. En eventueel ook een asiel dat werkt met een goede gt en met ervaring rondom positieve plaatsingen van buitenlandse honden. Zaak is zeker snel te handelen, dit wordt alleen maar erger. Voor jou en de hond klinkt ook zeer onzeker. 

Ik krijg sterk het gevoel dat je de beslissing al hebt genomen om hem te laten herplaatsen.

Klopt dat of zit ik er helemaal naast? 

Ik lees ook zeker wel dat je om hem geeft hoor maar ik denk tussen de regels door te lezen dat je het eigenlijk al hebt opgegeven?

Wat ik begrijp, dat hij moeite heeft met vreemde.

Eigenlijk best normaal honden gedrag.
Een hond is een sociaal levend dier. Zijn sociale groep ( bekende mensen en dieren) is belangrijk. Daar is ern band mee, die ken je en dat maakt ze voorspelbaar.

Alles buiten die groep, totaal onbelangrijk en onvoorspelbaar.
Je hebt geen idee of die wel te vertrouwen zijn.
Dan kan je ze op voorhand maar beter wegjagen.
Dat is wat je hond doet.

Het klopt dat het erger wordt, hij krijgt steeds meer succes met zijn gedrag. Hij wordt daar zekerder in en uieindelijk, als de vreemde weggaat, lucht het hem op.

Kunst is om hem te laten merken, dat jij het voor hem oplost.
Dan kan om te beginnen met afstand te nemen van vreemde.
Op afstand, ben je veilig.
Dan zal hij ook niet uitvallen.

Als je bezoek krijgt, hem in een bench of gewoon appart doet.

Zo zal hij leren, dat vreemde hem geen kwaad kunnen doen.

Langzaam, zal zijn vertouwen groeien, zal hij leren veilig te zijn bij jou. Zo zal op den duur, vreemde niet meer belangrijk zijn.

Een gediplomeerde gt zal je zeker kunnen helpen.


Mij heeft het geholpen. Mijn Luca haalde na een vervelende ervaring ook uit naar bezoek en mannen

Oefenen met naar je toe komen buiten, lange lijn en heel veel lekkers. Roep hem heel blij, haal de lijn in als hij niet komt en lekkers geven.
Herhaal dit regelmatig tijdens het wandelen.

Altijd iets heel lekkers geven.

Als dit los kan, dat hij komt, lijn hem tijdens wandelen korte stukjes aan en weer los.
Zo wordt aanlijnen geen voorspeller van einde wandeling, naar huis.

Doe iets leuks aan de lijn. Samen rennen, brokjes in het gras gooien, of andere dingen wat hij leuk vind. Over een tak springen , onder door kruipen, om een boom rennen.
Leuke dingen doen kan ook goed zijn voor zn vertrouwen

Was het een 'asiel' in België (Dieren Zonder Dak) en heette de asielhoudster misschien Tabitha...?

Dat is een dame die veel slechte zaken met honden heeft gedaan.

" Was het een 'asiel' in België (Dieren Zonder Dak) en heette de asielhoudster misschien Tabitha...?
Dat is een dame die veel slechte zaken met honden heeft gedaan. "

jantien

 Pppffff nou, idd.

" Was het een 'asiel' in België (Dieren Zonder Dak) en heette de asielhoudster misschien Tabitha...?
Dat is een dame die veel slechte zaken met honden heeft gedaan. "

jantien

Dame?

Heks zal je bedoelen.

Oh ze lijkt me geweldig, heb je een foto van haar? Wat kunnen zulke hondjes toch extreem gevoelig zijn.

Ze heeft na anderhalf jaar nog geen basisveiligheidsvertrouwen, dus daar zal je weer bij nul moeten beginnen, vandaar die herplaatsregeltjes. Dat is toch het beste om het aan te pakken. Wij kregen die tips van de stichting waarvan we Lola en Jenna (beiden uit een pools asiel) hebben en die hebben toch veel goede ervaringen hiermee.

Je wil als mens zo graag "aan de slag" om een hond een heerlijk leven te geven. En lekker lange wandelingen, en heerlijk de energie kwijtkunnen door te rennen en spelen met andere honden, fietsen, thuis lekker knuffelen.

Maar vanuit de hond gezien werkt het zo niet.

Stop in elk geval met fietsen, dat lijkt me veel te veel stress. Stop ook even met lange wandelingen, hou de rondjes nog saai en kort eventjes voor zo lang als ze nodig heeft. Het spelen met honden is misschien ook teveel op dit moment.

Loslopen lijkt me geen optie voor een angstige hond. Ze hebben juist zoveel steun nog nodig. Een goede lijnvoering is daarbij ook van belang zodat je haar in bepaalde situaties (als verkeer of een mens wat passeert , of een onverwachte ontmoeting met een hond) kort naast je kan houden terwijl jij tussen de hond en passant inloopt ter bescherming. In situaties waar je overzicht hebt kan je dan lange lijn geven. Snuffelt ze wel? Anders is af en toe wat lekkertjes strooien misschien iets, snuffelen ontspant.

Met zulke honden kan je niet anders doen dan heel goed kijken wat ze aangeven. Al is dat soms heel moeilijk bij herplaatsers (Jenna bijv. uitte zich in het begin nauwelijks, waardoor ik dacht dat ze meer aankon dan ze eigenlijk kon). Sommige honden gaan lang mee, maar als ze eigenlijk steeds boven hun grens leven, komt er een moment dat het van kwaad naar erger gaat.

En ik krijg de indruk dat bij jullie dat moment inmiddels voorbij gekomen is en je daarom even terug naar echt helemaal af moet. Vandaar mijn advies om opieuw te beginnen.

Laat haar ook eens zelf de route kiezen (als ze dat aankan) voor sommige honden geeft dat veel rust en zelfvertrouwen.

Turid Rugaas haar boekjes kalmerende signalen en help mijn hond trekt (een stap voor stapmethode om rust in de wandelingen te brengen) zijn ook een aanrader. Zowiezo om je te verdiepen in communicatie met honden, hoe een hond zich uit, hoe je daarop aan kan passen met begeleiden.

En nog een belangrijk punt: stress en angst kost heel veel energie van een hond, wat ook weer meer stress brengt. Ik zou haar daarom in overleg met een holistisch dierenarts  supplementen en evt. een homeopatisch middel voor de angst gaan geven. Acupunctuur zou ook heel goed zijn voor haar lijkt me. Ik zou ook Bach bloesems ter ondersteuning geven speciaal voor haar gemaakt.

Dit is een afbeelding, van stressignalen. 

Door ze te herkennen, kan je proberen te vookomen, dat de stres oploopt.

Afstand nemen, zodra je signalen herkent. 

De genoemde boekjes van Turid zijn echt aanraders! 

Er zijn al veel goede adviezen langs gekomen en om je een hart onder de riem te steken zal ik even een kort verhaaltje schrijven over onze opvanger uit Roemenië.

Romeo, een hond die wij in de opvang zouden krijgen en vanuit ons zou hij naar zijn gouden mand gaan. Alles beter dan in Roemenie in het asiel verblijven (zijn moeder en zusje zijn daar helaas vergiftigd en hebben het niet gered)
Wat was Romeo bang, uit het vliegtuig liet hij zich nog aanhalen maar nadat hij eenmaal een klein beetje gewend was werd bijten toch echt de makkelijkste verdediging.
Deze hond kan niet zomaar bij andere (wil ze ook liever wegblaffen en zelfs bijten) hij had behoorlijk wat baknijd, ook niet gek als je zag hoe dun hij was. Vreemde mensen konden ook weggejaagd worden door middel van bijten. Hij beet niet open, wel zo dat je het voelde. Natuurlijk probeerde we dit te voorkomen maar het is niet altijd gelukt.
Romeo is nu 2 jaar in Nederland en wat is hij veranderd zeg, hij is nog steeds een onzeker mannetje maar angst is niet meer zijn standaard emotie.
Met bezoek is het nog steeds moeilijk, zeker de eerste paar minuten als ze net binnen komen. Als ze eenmaal zitten en de rust is wedergekeerd dan heeft Romeo er ook geen moeite meer mee. Het is puur die eerste paar minuten dat Romeo het moeilijk vind.
Zijn baknijd is zo goed als weg, voorheen viel hij aan met de bedoeling om te verwonden. Ook nog een 20 minuten nadat zijn bak leeg was moest hij met rust gelaten worden.

Het belangrijkste wat wij gedaan hebben is niks verwachten van Romeo en het hem allemaal op zijn eigen gemak laten ontdekken. Waar ik op het begin nog niet in zijn buurt kon komen, komt hij nu vragen om een knuffel. En als je die niet geeft, dan duwt hij toch gewoon zijn kop onder je arm haha.

Wat ik wil zeggen is dat het moeite kost, maar die blik in de ogen van je hond maakt al die moeite waard om hem een gelukkig leven te kunnen geven.

Ook Kovu verdient het om een baas te hebben die hem accepteert zoals hij is (zijn moeilijke start) en die de rest van zijn leven zijn maatje blijft. Dat hij niet weer in de steek gelaten word.
Er zullen echt nog moeilijke momenten gaan komen voor jullie, maar het verschil wat jij voor Kovu kan maken. Dat is wereld veranderend voor je maatje.
Het feit dat hij veel blaft als je weg bent, betekend dat hij veel steun aan je heeft.
Geef niet te snel op ondanks dat ik zeker kan begrijpen dat je met de handen in het haar kan zitten. Bekijk het vanuit het oogpunt van Kovu, en hoe belangrijk jij bent in zijn leven.
Als het even niet mee zit, dan ben je welkom om hier even je frustratie te delen zodat je er daarna met goede moet weer tegenaan kan.

Hoe gaat het nu? Graag terugkoppeling. 

 ik moest vanochtend ook nog aan het hondje denken, benieuwd hoe het gaat.

Het gaat momenteel wel.

Ik heb voor mezelf besloten dat ik nu geen afstand van hem wil nemen. Alleen ik ben zelf 27 jaar oud en de toekomst maakt me wel ongerust. Als ik uiteindelijk niet meer alleen ben, en er kinderen gaan komen heb ik toch echt een probleem met Kovu.

Ik ga nu 1 maal per week met Kovu trainen op een groot grasveld, om zijn zelfvertrouwen wat op te kunnen krikken. Verder probeer ik wanneer ik er behoefte aan heb, Kovu gewoon thuis te laten en me andere hond mee te nemen voor ontspannende wandelingen in losloopgebieden. Ik heb namelijk nog een hond, had ik er nog niet bij vermeldt volgens mij. Haar naam is Faya en is er bij gekomen om Kovu te vergezellen en om Kovu ook meer zelfvertrouwen te geven. Het zijn beste maatjes geworden, en het heeft Kovu zeker meer zelfvertrouwen gegeven, wat zich daardoor uit in blaffen en uithalen buiten ipv vluchten.
Gelukkig kan ik Kovu weer wat loslaten. Het blijkt dat hij bang was voor het klik geluidje van de riem als ik hem weer vast klik. Nu ik zijn hele halsband afdoe en hem dan terug roep komt hij netjes voor me zitten.
Ik ben ook bezig met een aparte hondenkamer, zodat hij daarheen kan wanneer er bezoek is en zich agressief gedraagt, en wanneer ik weg ben. Dit zodat hij hopelijk minder blaft ivm de buren die al meerdere keren de politie hebben gebeld .

Dus voor nu is het even rustig..... Ik wil Kovu zeker nog een kans geven, maar het voelt allemaal heel instabiel, vooral de toekomst.

Zondag komt er visite logeren, en dan zit ik weer met een schuldgevoel tegenover Kovu en tegenover de visite. Helaas went Kovu niet als de visite rustig gaat zitten, maar heeft hij weken de tijd nodig om aan iemand te wennen.

Groetjes

" Het gaat momenteel wel.

Ik heb voor mezelf besloten dat ik nu geen afstand van hem wil nemen. Alleen ik ben zelf 27 jaar oud en de toekomst maakt me wel ongerust. Als ik uiteindelijk niet meer alleen ben, en er kinderen gaan komen heb ik toch echt een probleem met Kovu.

Ik ga nu 1 maal per week met Kovu trainen op een groot grasveld, om zijn zelfvertrouwen wat op te kunnen krikken. Verder probeer ik wanneer ik er behoefte aan heb, Kovu gewoon thuis te laten en me andere hond mee te nemen voor ontspannende wandelingen in losloopgebieden. Ik heb namelijk nog een hond, had ik er nog niet bij vermeldt volgens mij. Haar naam is Faya en is er bij gekomen om Kovu te vergezellen en om Kovu ook meer zelfvertrouwen te geven. Het zijn beste maatjes geworden, en het heeft Kovu zeker meer zelfvertrouwen gegeven, wat zich daardoor uit in blaffen en uithalen buiten ipv vluchten.
Gelukkig kan ik Kovu weer wat loslaten. Het blijkt dat hij bang was voor het klik geluidje van de riem als ik hem weer vast klik. Nu ik zijn hele halsband afdoe en hem dan terug roep komt hij netjes voor me zitten.
Ik ben ook bezig met een aparte hondenkamer, zodat hij daarheen kan wanneer er bezoek is en zich agressief gedraagt, en wanneer ik weg ben. Dit zodat hij hopelijk minder blaft ivm de buren die al meerdere keren de politie hebben gebeld .

Dus voor nu is het even rustig..... Ik wil Kovu zeker nog een kans geven, maar het voelt allemaal heel instabiel, vooral de toekomst.

Zondag komt er visite logeren, en dan zit ik weer met een schuldgevoel tegenover Kovu en tegenover de visite. Helaas went Kovu niet als de visite rustig gaat zitten, maar heeft hij weken de tijd nodig om aan iemand te wennen.

Groetjes "

*denise*

 Wat fijn dat je hem laat blijven. Maar wat ik niet snap is dat je het "probleem" niet professioneel gaat aanpakken. Je zegt zelf dat je problemen in de toekomst zie, dan kan je dit beter nu goed gaan aanpakken of zeg ik nu iets vreemds? Er zijn prima methodes om hieraan te werken, maar je moet er zelf achter aangaan. En geluuf me, jij ervaart dit als een probleem... moet je nagaan hoe de hond zich voelt. Die is absoluut niet happy nu. En dit gedrag word meestal erger. Dus ik hoop dat je daar iets mee kan. 

Ik heb al eerder aangegeven dat ik al naar een hondenschool ben geweest en dat er een GT bij mij thuis is geweest.
Ze heeft me veel tips Gegeven, Waar Ik Veel Aan Heb Gehad. Ze gaf wel aan dat de angst altijd zal blijven, maar Door structuur, en goede begeleiding kovu alsnog gelukkig Door het leven kan gaan.
Ik woon alleen en heb de financiën niet om kovu aan de medicijnen te zetten en nog meer GT.
Kovu heeft ook allerlei allergieën die ik nu onder controle heb met duur voer.
Nogmaals er zijn nu dus in totaal 3 GT geweest. Waaronder 1 bij vorige eigenaar die toen aangaf dat het te vroeg was. Kovu kreeg alleen maar paniekaanvallen, diarree en overgeven.
Dit is nu gelukkig niet meer zo.

https://farm9.staticflickr.com/8297/29340759131_4e919efb89_z.jpg

dit is Kovu. Hij is vaak angstig voor de foto. Nu voor het eerst goed gelukt .

Ach wat een schattige pluizenbol 

Heeft hij toevallig ook een voedselallergie? Mijn Luca heeft dat.

Je zou een periode, clomicalm kunnen proberen. Dit is een angst remmer. Als hij daarmee positieve ervaringen opdoet, zijn gedrag verandert, kan je gaannafbouwen. Grote kans, dat hij de angst zo kan overwinnen.

Ook op afstand blijven van enge dingen en mensen. Zo wordt het enge steeds minder eng en belangrijk. 

Zomwordt het naderen van vreemde voorspelbaar en dingen voor hem voorspelbaar maken helpt mee.

Als ik hier bezoek krijg, doe ik Luca soms naar boven. Wat jij straks met de honden kamer gaat doen. Dat werkt erg goed. Ook zo wordt de situatie voorspelbaar.

Alle kleine beetjes zullen je helpen.

Je kan zoek spelletjes gaan oefenen, dat kan ook helpen zelf vertrouwen te gaan vergroten.