je hond uitkiezen van een foto

Ik volg.

Ik wil straks als ik tijd heb mijn verhaal doen en zeker ook reageren op sommige mensen.

Intersante discussie, maar om aan deze discussie deel te nemen heb ik toch echt een toetsenbord nodig want mijn telefoon maakt er een potje van

Bij mij is het juist andersom gegaan. Ik heb een hond in huis genomen zonder een enkele foto te zien. Ik heb de beschrijving gelezen en veel met de asielmedewerkers gepraat. Het was een kleinschalig asiel die geen eigenaars wilde lokken met het "mooie" uiterlijk van een husky.

" Bij mij is het juist andersom gegaan. Ik heb een hond in huis genomen zonder een enkele foto te zien. Ik heb de beschrijving gelezen en veel met de asielmedewerkers gepraat. Het was een kleinschalig asiel die geen eigenaars wilde lokken met het "mooie" uiterlijk van een husky. "

Remie met sledehondenteam Silver linings

 Dat vind ik ook een hele mooie benadering.

al werkt dat natuurlijk beter in kleinschalige opvang

waar het dier echt wordt gekend

dat is in een asiel van 600  honden niet altijd zo

je hebt wat verhalen van vrijwilligers die het dier in hun kennels hadden

Jij kreeg er dus een goed gevoel over duidelijk

wat gaf bij jou de doorslag dat je het zeker wist?

"  Dat vind ik ook een hele mooie benadering.
al werkt dat natuurlijk beter in kleinschalige opvang
waar het dier echt wordt gekend
dat is in een asiel van 600  honden niet altijd zo
je hebt wat verhalen van vrijwilligers die het dier in hun kennels hadden
 
Jij kreeg er dus een goed gevoel over duidelijk
wat gaf bij jou de doorslag dat je het zeker wist?
  "

Roos,Jeff en Waldo

Ja, ik heb helaas ook herplaatsers gehad waarbij het verhaal totaal niet overeen kwam. Gelukkig was dit met Kena wel het geval.

Ik had een zekere vorm van vertrouwen in het asiel door de vele telefoon gesprekken. Ook vond ik het erg prettig dat er aan mij ook eisen gesteld werden. Er ging een pittige sollicitatie aan vooraf, eentje die ik natuurlijk prima doorstond.

De doorslag kwam toen ik haar wilde gaan ophalen en dat Silver, de reu die ik op dat moment alleen nog had, meteen spontaan verliefd was. Hij vond het helemaal prima dat er ineens een tweede hond met me mee liep. Ik had op dat moment nog nee kunnen zeggen, maar dan hadden we een heel eind gereden voor "niks". Het feit dat Silver haar ook goedkeurde was voor mij een duidelijke ja.

Het was een kleinschalig asiel die geen eigenaars wilde lokken met het "mooie" uiterlijk van een husky. Ook vond ik het erg prettig dat er aan mij ook eisen gesteld werden.

Remie met sledehondenteam Silver linings

 Knap van dat asiel! 

Want als je haar foto ziet… ze is zo mooi dat er idd heel wat kandidaten zouden geweest zijn die puur voor haar uiterlijk waren gevallen.

" Ja, ik heb helaas ook herplaatsers gehad waarbij het verhaal totaal niet overeen kwam. Gelukkig was dit met Kena wel het geval.
Ik had een zekere vorm van vertrouwen in het asiel door de vele telefoon gesprekken. Ook vond ik het erg prettig dat er aan mij ook eisen gesteld werden. Er ging een pittige sollicitatie aan vooraf, eentje die ik natuurlijk prima doorstond.
De doorslag kwam toen ik haar wilde gaan ophalen en dat Silver, de reu die ik op dat moment alleen nog had, meteen spontaan verliefd was. Hij vond het helemaal prima dat er ineens een tweede hond met me mee liep. Ik had op dat moment nog nee kunnen zeggen, maar dan hadden we een heel eind gereden voor "niks". Het feit dat Silver haar ook goedkeurde was voor mij een duidelijke ja.

  "

Remie met sledehondenteam Silver linings

en een plaatje is het 

 wat mooi zeg en super dapper zo'n reis om te kijken of het klikt 

Wat ik in jou verhaal lees herken ik heel erg

Ik had meteen een goede band met de medewerker waar ik mee te maken kreeg en naast dat ik zelf duidelijk was kreeg ik ook duidelijk  een screening zeker toen ik er 2 wilde werd me at toch stevig afgeraden

met wat gepraat over en weer leer je heel veel van elkaar

Daarnaast stuurde ze alle beschikbare materiaal op foto en film

oude en nieuwe dingen en ik gaf info over mijn leven hier

ja ik heb Harley D. via een foto uitgezocht.
zou ik het weer doen? geen idee de tijd zal het leren.....

overigens vind ik het zelf lastiger om een pup uit te kiezen.
pups zijn allemaal schattig, bijten allemaal in je tenen en zijn allemaal nog niet zindelijk
een pup is nog een onbeschreven blad maar dit kunnen net zo goed rugzak honden worden door je eigen opvoeding, genen, omgeveing enz.

Mijn pup was het enige rode vrouwtje uit het nest. Het maakte niet uit hoe ze eruit zag. Ik heb haar ontmoet toen ze 2 weken was. Toen wist ik al dat ik smoorverliefd zou worden. Toen ik haar zag in het echt was ik idd smoorverliefd. En ik ben al bijna 15 maanden smoorverliefd. 

Jazeker. Dave zat in een Roemeens asiel. Ik werd halsoverkop verliefd op zijn foto en filmpje. Ook stond er een informatie stukje bij. En na overleg met de screener besloten ik hem te adopteren. Beste keus ooit. Ik had de klik al met hem zonder hem in het echt gezien te hebben. Er was daar nooit twijfel over. Daarna een Roemeens hondje in de opvang gehad. Pup van 3 maanden. Schatje, maar dat had ik geen klik mee. Daarna kwam Roemeense Sunny bij me in de opvang... nu 4 jaar later is ze er nog. (Ik ben niet zo'n goede opvanger, blijkt). Voor alle stichtingen is de foto van een hond de eerste belangrijke stap. Hoe dan ook, het eerste waar je mee screen is je ogen. Daarna komt de rest. Zaak is wel open te staan op expertise van de screener. Soms past het gewoon niet. Hier werk ik ook 28 uur (vaak meer) per uur. Maar heb wel vaste oppas/uitlaat. (En ik werk in de zorg. Onregelmatige diensten en slaapdiensten. Daarmee mijn hondenhobby zeer goed te combineren. ) En een heel netwerk om me heen. Maar als je 5 dgn in de week 8 uur werk en daarmee 9 à 10 uur van huis ben... dan weet ik niet of je moet beginnen aan überhaupt een hond.  Bij de stichting waar mijn honden vandaan komen word je al afgewezen als je 5 dgn 8 uur werkt. En daar sta ik wel achter. 

Luca hebben we van een foto uitgezocht.

We waren niet op zoek naar nog een hond en vonden 2 honden eigenlijk wel een mooi aantal.

Toen kwam mijn moeder ineens een advertentie tegen van een 9 jarige bobtail teef. Ze moest weg wegens omstandigheden.

Toen zei m'n moeder ''Kijk, zo'n hond zou ik nog wel er bij willen.'' Dus zei ik dat ze dan maar moest mailen, en een paar weken later werd Luca gebracht.

We hebben toen samen met alledrie de honden gewandeld om te kijken of het klikte, en we konden nog afzeggen. Maar de hebben we uiteraard niet gedaan.

Jaimy trouwens ook. We zochten een bobtail pup, een reutje. In NL waren er op dat moment geen, dus zijn we verder weg gaan kijken. In Duitsland was er nog een reutje van 10 weken over. Hij was als laatste over gebleven en mocht meteen weg. (Hij was de enige met 2 kleuren ogen, vandaar dat de pupkopers voor de andere hebben gekozen.)

We zijn naar de fokker gereden om kennis te komen maken, en daar werd gekeken of we hem wel of niet mee zouden (mogen) nemen.

En hij is mee gegaan!

Voordat ik stage ging lopen bij ACE wist ik dat ik een hond mocht adopteren. Van te voren heb ik natuurlijk de site afgespeurd, en er waren een aantal honden die me aanspraken. Niet eens perse omdat ik ze mooi vond, maar ze hadden gewoon ''iets''.

Onder die paar hondjes vielen Puck en Lilka. Puck heb ik geadopteerd en Lilka was mijn tweede favorietje. Toch gek dat je via een foto al een soort klik hebt.

Leuk al die verhalen.

Ja grappig dat je ook via een foto een soort klik met een hond kan hebben, al ben ik eigenlijk niet zo van de kliks, maar het kan wel, meteen dat gevoel van: ja dat is hem/haar.

" Leuk al die verhalen.
 
Ja grappig dat je ook via een foto een soort klik met een hond kan hebben, al ben ik eigenlijk niet zo van de kliks, maar het kan wel, meteen dat gevoel van: ja dat is hem/haar. "

Dobry

 Ik ben ook niet van de kliks. ik geloof dat je uiteindelijk met elke hond een band kan opbouwen als je jezelf daar voor openstelt. Onze eerste hond, ook een BT, daar kwam mijn man mee aan, eigenlijk een beetje hetzelfde verhaal als wat ik eerder in dit topic heb verteld over onze vorige Bull. Was begin jaren '90, bulletje van ruim 10 jaar met vechtverleden, mishandeld, dringend op zoek naar een rustig thuis. Na onze herplaatsers, twee maal voor een pup gekozen. Het teefje was de laatste uit het nest, dus geen keus, het reutje hadden wij al "gereserveerd" voor de geboorte en hij zat erbij. Allen zijn/waren mij even lief, met elk heb ik een goede en mooie band kunnen opbouwen. Spijt heb ik er van geen één. Dus tja, klik? 

Al onze vorige honden, behalve de laatste 2, Luca en Puck, hebben we als pup gekregen van een fokker. Daar hebben we allemaal een band mee opgebouwd en echt geen spijt van gehad. 

Op stage in het asiel heb ik Puck uit honderden honden uitgekozen, want we hadden echt een klik. Iedere hond was leuk en lief, en met iedere hond had ik een band op kunnen bouwen, maar alleen met Puck had ik een échte klik. 

Veel mensen zeiden ook, was vast moeilijk een hond uitkiezen uit zoveel honden. Maar dat was het absoluut niet, vanaf dag één wilde ik haar en dat gevoel is alleen maar sterker geworden. 

De band en klik die ik met Puck heb is toch bijzonderder en sterker dan dat ik met alle andere honden heb gehad. (Klinkt misschien lullig, de andere honden waren mij ook echt wel lief hoor!)

Ook de trainster van de hondencursus zei meteen dat ze zag dat we een geweldige klik hebben en dat het heel bijzonder is wat we samen hebben, dat we elkaar hebben uitgezocht.

Ik geloof dus zeker wel in een ''klik'', maar ik denk dat je met bijna iedere hond een band kunt opbouwen. 

ja klik op het eerste gezicht is leuk en mooi, maar een echt contact wat je echt opbouwd, elkaar door en door leert kennen, krijg je alleen als je je er voor openstelt inderdaad. Ik denk dat je als een hond eenmaal onder je verantwoording komt en je gaat ervoor dat je er als vanzelf van gaat houden en een band gaat voelen, tegen welke problemen je ook aanloopt.

Klopt, vind ik ook. 

Maar een klik, of hoe je het ook wilt noemen, helpt daarbij wel. 

Puck kan soms wat onzeker zijn, maar als ik zeg dat het goed is doet ze het toch. 

Bij een ander gaat dat iets minder makkelijk. (mijn ouders of broer bijvoorbeeld. Ik woon nog thuis) Ze heeft met hun allemaal een band, maar toch anders. Dat is net die extra ''klik'' denk ik. 

Maar ook als die klik er in het begin niet is, kun je zeker wel een goede band krijgen met een hond en er heel veel van houden. 

Nou over een klik gesproken, toen we faro ophaalde toen was iedereen zo verbaasd hoe faro met mijn man braaf mee liep, dat deed tie anders nooit, en ja die klik is er zeker.

Al geloof ik dat je een klik kan opbouwen, maar ik zie genoeg honden die overal blij en happy zouden zijn, die hebben met iedereen een klik.

" Bij mij is het juist andersom gegaan. Ik heb een hond in huis genomen zonder een enkele foto te zien. Ik heb de beschrijving gelezen en veel met de asielmedewerkers gepraat. Het was een kleinschalig asiel die geen eigenaars wilde lokken met het "mooie" uiterlijk van een husky. "

Remie met sledehondenteam Silver linings

 Maar dat kan kloppen !

Husky is altijd mooi en weinig mensen kunnen ze tegen zoo mooie ogen of uiterlijk rug keren ...

Dus zodra je hem ziet ...wil je hem ook hebben ...

" Leuk al die verhalen.
 
Ja grappig dat je ook via een foto een soort klik met een hond kan hebben, al ben ik eigenlijk niet zo van de kliks, maar het kan wel, meteen dat gevoel van: ja dat is hem/haar. "

Dobry

Ja dat had ik wel toen ik de foto van Moh zag. Maar daarna gaan mailen en wel eerst kennis gemaakt. Dus niet dat ik een foto zag en de hond heb over laten komen. Dit durfde ik toch niet aan een wilde wel eerst weten of de klik er ook in het echt was en niet alleen op de foto.

Maar in het echt was ze nog leuker haha dus toen de knop doorgehakt en datum afgesproken om haar op de kunnen halen. 

Ja dat is leuk, zeker als je de hond nog nooit gezien hebt! 

Toen ik een tweede keer naar het opvanggezin ging om Moh op te halen toen rende Moh ook steeds van mij naar de deur, zo van schiet eens op met die papieren ik wil naar huis!

 Ja zie je, leuk is dat heh, faro liep niet zomaar met iemand mee, maar hij liep alsof hij het al jaren deed, daarom verbazing bij de asielhouder, die was erbij, hij zei, kijk dan! kijk dan!! hij loopt gewoon mee!!

Ik dacht huh? toen hoorde ik dat dat toch wel bijzonder was, Faro liep ook zoals hij nu ook wel eens loopt, vrolijk, we gaan wat leuks doen loopje.

Ik was echt wel verliefd op zijn hoofd, maar ja, hij heeft ook een mooi hoofd.

hoi

Layla hadden we al een paar keer bezocht in het asiel (7 keer) voor we haar meenamen naar huis, maar we waren al verkocht na de eerste ontmoeting. Het asiel was dan ook maar op 20 min rijden.

Dobby is een heel ander verhaal. Layla was hier een 6tal maanden en ik wou sowiso een maatje voor haar, maar dan eentje dat goed in ons huidige gezin en roedel past. Dus lang op asielsite's over heel belgië gekeken. En toen zagen we op een site van een asiel volledig aan de andere kant van het land een foto en omschrijving van Dobby. Je kon zien dat wat er verteld werd klopte aan de foto's. Dus een afspraak gemaakt en 4 uur gereden. Eerste keer zonder Layla want als hij niet klikte met ons had het geen zin Layla mee te nemen. Hij was extreem bang, maar hij kwam aan mijn hand snuffelen en wou op mijn schoot. Volgens het asiel deed hij dat NOOIT. En dan de tweede keer met Layla erbij. En die avond mocht hij mee naar huis. 

Dus eigenlijk een beetje op foto uitgezocht, en daarna beetje meer op 'gok' dat het wel zou loslopen bij ons. Ik vond het een mooi hondje en het ging met Layla, maar hij was zoooooooo bang van alles dat er niet direct een enorme klik was.

Maar nu :)

Dus ja, een beetje op vertrouwen en intuitie afgegaan

queenie had ik gezien áls puppy van een vrouw die een nestje had toen ik nu myn veearts ging ik zag haar direct graag en zo is ze nu ons gekomen 12j gelukkig geweest mét haar 

wat een mooi grietje jou queenie 

Dank jullie spytig ik myn lieve queenie maar zek mócht houden ze was net men kindje heb het na 1j nog moeilijk dat ik haar móest laten inslapen alvast dank roos

 dat  gemis slijt maar went nooit  helemaal 

ze kruipen heel diep onder je vel ..

des te mooier dat wij af en toe kiekjes mogen zien  of iets horen over jou bijzondere meisje

dan maakt ze vast een sprongetje van blijdschap daar achter de regenboog brug

ze heeft het fijn bij je gehad 

Dank je roos ze was echt bijzonder en het is zeer lief van jullie ik heb overal foto's staan zo weet ze dat ik haar blyf missen goed dat lilly er is om het verdriet te verzachten maar tóch blyf ik ze missen

Heb uit luiheid de meeste reactie nog niet gelezen maar bij Rasta had ik zelfs nog niet eens een foto gezien alleen maar een korte beschrijving van de fokker gelezen

Ras kwam als herplaatser bij me maar ik kende de fokker en had er een goed gevoel over vooral toen hij me het karakter beschreef.

Toen ik de beslissing had genomen en de fokker Rasta opgehaald had kreeg ik pas een foto gezien aaagosss hij keek er heel zieligjes en bescheten bij maar ik had geen fijnere hond kunnen krijgen .

Hij past me als een goede handschoen.

Ziggy had ik alleen van de foto gezien, zei me niet veel maar ach hij was toch alleen maar voor de opvang en dat "lilleke" kleine ding zou toch niet blijven haha.

Het monstertje heeft me totaal ingepakt.

Ik geloof wel dat "de klik" bestaat, maar ik geloof óók dat je met bijna elke hond een band op kunt bouwen als je jezelf daarvoor openstelt zoals jij zegt. Met Aiko was de klik er meteen, alé we moesten elkaar nog leren kennen en dat is met de tijd gekomen maar de klik was er. Ik vond het daardoor veel makkelijker om echt contact te maken, ik heb me eigenlijk nooit ergens aan geërgerd als er een ongelukje gebeurde of als er iets kapot ging. Ronin heb ik echt uitgezocht met mijn verstand, ik had een beeld in mijn hoofd van het (basis)karakter wat ik wou om goed met hem te kunnen werken en wat goed bij Aiko zou passen. Dat werd Ronin, maar een klik met hem had ik niet. Ik vond het in het begin moeilijk om met hem om te gaan, we zaten niet op dezelfde golflengte. Daardoor irriteerde ik me sneller aan hem als hij normaal puppygedrag vertoonde. Niet dat ik dat aan hem liet merken, maar ik moest af en toe echt even een time-out nemen. Pas nu hij wat ouder is komen we een beetje op dezelfde golflengte, we passen ons allebei een beetje aan en we staan open voor elkaar (we zijn allebei nogal eigenwijs). Nu kan ik zeggen dat de klik er is, dat we maatjes aan het worden zijn. Maar meteen het gevoel dat ik bij Aiko had, nee dat had ik niet en dat had dingen wel een stuk makkelijker gemaakt denk ik. Maar nogmaals ik ben het dus zeker met je eens dat als je ervoor open staat dat je dan ook met een hond waar je niet meteen een klik mee hebt een band kunt opbouwen. 

Overigens heb ik nog nooit een hond van een foto gekozen, maar ik vind het erg mooie verhalen zoals ze hier staan!