Mijn lieve vriendje is niet meer 
Anoniem (Gast)
Dootje, ik had al eerder een bericht geschreven, ik moest vandaag echt even aan je denken, vind het zo naar dat je hondje is aangereden..Het is heel goed van je dat je je broertje niks kwalijk neemt; hij kan er ook helemaal niks aan doen, dit kon iedereen gebeuren! Gelukkig kon je wel nog goed afscheid nemen van Cody, dat is heel belangrijk. Heb jij zelf de aanrijding ook zien gebeuren of niet? Of is iemand je komen vertellen wat er gebeurd is?
Nogmaals veel sterkte hoor en koester de herinnering en de leuke dingen die je met je vriendje hebt meegemaakt
Vreselijk om je hondje zo te verliezen...
Hier op het forum kunnen er een hoop met je meepraten als het overleden maatjes betreft.
Het is vreselijk pijnlijk en heeft meer impact dan je in eerste instantie zou verwachten.
Heel veel sterkte...
heel veel sterkte.
en de pijn wordt minder,maar het heeft tijd nodig.
vooral omdat het zo onverwacht gebeurt.
Nogmaals veel sterkte hoor en koester de herinnering en de leuke dingen die je met je vriendje hebt meegemaakt "
Bedankt voor je lieve reactie! Ik was op het moment dat het gebeurde bij mijn vriend thuis.. Mijn stiefvader kwam aan de deur om het te vertellen. Niet te bevatten. Mijn broertje heeft de hond gevonden aan de kant van de weg met een groepje mensen erbij. De man die Cody had aangereden was hier ook bij en was erg aangedaan. Hij vertelde dat hij direct uitstapte, het hondje 2 keer een stuiptrekking had en toen weg was.. Gelukkig maar... Toen ik thuiskwam lag Cody achterthuis op onze tuintafel. Op een tshirt van mijn stiefvader. Deze had hij midden op straat uitgetrokken en om hem heen gewikkeld. Het was fijn nog even afscheid te kunnen nemen, maar wat een ongelooflijke gebeurtenis... Het is constant in je gedachten. Kerngezond en springlevend, en dan ineens, boem, weg.
Heel veel sterkte,Wat doet het pijn om je vriendje te moeten missen.Neem de tijd om te rouwen,dat mag best Lang duren,huil zoveel als je wil,dat lucht altijd even op.Hij zit nu voor altijd heel diep in je hart en je kunt het nu niet geloven,maar de intense pijn die je nu voelt,zal ooit minder worden.Het gemis zal blijven en vergeten ga je hem nooit en dat mag ook niet.Ik voel met je mee.
Helemaal waar rianne ik heb lilly nu ben zeer bly met haar kan ze niet meer missen maar myn lieve queenie is deze maand 1j geleden en ik mis haar nog steeds even veel voor altyd
Wat een hartverscheurend bericht.
Ik wens je veel kracht om dit plotselinge verlies en gemis van Cody te verwerken.
Wat een vreselijk verhaal. Je zit in een rouwproces, de "wat als" vragen horen daar ook bij, die kunnen je gek maken. Je kunt je wel afvragen wat als dit of wat als dat maar helaas kan je de tijd niet terug draaien.
Ik begrijp je helemaal, je verhaal had de mijne kunnen zijn maar dan een paar jaar terug. Als het ongeloof weg is en het besef dat je lieverd niet meer terug komt dan pas komt de klap en begint het rouwproces (is mijn ervaring, iedereen verwerkt verlies anders).
Het is vreselijk pijnlijk, de leegte die je voelt en het gemis wat zo intens is. Je vraagt je of hoe dit in hemelsnaam ooit weer over kan gaan en hoe je kunt verder leven zonder hem. Het enige wat ik kan zeggen is dat het je zal lukken, het is echt een proces. Uiteraard blijft het gemis en de leegte maar die intense pijn en verdriet gaat over in af en toe huilen en gelukkig ook weer kunnen lachen om leuke herinneringen.
Het is je niet voor te stellen nu, dat weet ik, ik kon dat ook niet toen de lieve mensen hier van HP bijna hetzelfde zeiden als ik nu tegen jou.
Bij mij is het gemis nog steeds intens, af en toe een traan maar vooral dankbaarheid voor de tijd die ik heb mogen hebben met haar, dat neemt niemand je af, zelfs de dood niet. Jullie band heeft nu een andere vorm maar hij is er nog steeds en zal er altijd blijven.
Wat mij hielp in het begin is een herinneringskist maken met daarin haar halsband, speeltjes, enzovoorts. En een ashanger voor aan een ketting, zo droeg ik haar altijd dicht bij me en dat gaf wat troost.
Ik wens je heel veel sterkte met dit grote verlies, je moet er doorheen maar ik weet zeker dat dit je gaat lukken.
Ik begrijp je helemaal, je verhaal had de mijne kunnen zijn maar dan een paar jaar terug. Als het ongeloof weg is en het besef dat je lieverd niet meer terug komt dan pas komt de klap en begint het rouwproces (is mijn ervaring, iedereen verwerkt verlies anders).
Het is vreselijk pijnlijk, de leegte die je voelt en het gemis wat zo intens is. Je vraagt je of hoe dit in hemelsnaam ooit weer over kan gaan en hoe je kunt verder leven zonder hem. Het enige wat ik kan zeggen is dat het je zal lukken, het is echt een proces. Uiteraard blijft het gemis en de leegte maar die intense pijn en verdriet gaat over in af en toe huilen en gelukkig ook weer kunnen lachen om leuke herinneringen.
Het is je niet voor te stellen nu, dat weet ik, ik kon dat ook niet toen de lieve mensen hier van HP bijna hetzelfde zeiden als ik nu tegen jou.
Bij mij is het gemis nog steeds intens, af en toe een traan maar vooral dankbaarheid voor de tijd die ik heb mogen hebben met haar, dat neemt niemand je af, zelfs de dood niet. Jullie band heeft nu een andere vorm maar hij is er nog steeds en zal er altijd blijven.
Wat mij hielp in het begin is een herinneringskist maken met daarin haar halsband, speeltjes, enzovoorts. En een ashanger voor aan een ketting, zo droeg ik haar altijd dicht bij me en dat gaf wat troost.
Ik wens je heel veel sterkte met dit grote verlies, je moet er doorheen maar ik weet zeker dat dit je gaat lukken. "
Wat een fijne en bemoedigende reactie, bedankt... Ben je je hond ook verloren aan een dergelijk ongeval? Het is voor mij vooral de plotselinge aard van het voorval dat het zo ontzettend veel indruk maakt... Het was zijn tijd nog niet voor mijn gevoel en je blijft inderdaad met zoveel vragen achter. Ongeloof blijft nu nog de boventoon voeren, en langzaam komt het besef dat hij nooit meer terug komt..
Nee geen ongeluk maar wel heel plots (hartstilstand door narcosemiddel).
Het plotse maakt het zo raar, in een kort moment is je hele leven veranderd en anders.
Geef het tijd, in het begin voel je je meer een zombie in een hele foute nachtmerrie. Een roes, dat uitzichtloze gevoel van ellende en moedeloosheid omdat je niks meer aan de situatie kunt veranderen. Dat is hoe ik het best kan omschrijven wat ik toen voelde.
Sterkte en schrijf vooral van je af als je er behoefte aan hebt. Niet iedereen in de echte wereld snapt dat je kunt rouwen om een huisdier, soms weken- of maandenlang. Hier hoef je dat niet uit te leggen maar vind je begrip, herkenning en steun.
Het gekke is, ik heb in mijn beleving nog nooit zoveel pijn en verdriet meegemaakt. Zelfs niet toen mijn oma, waarmee ik een enorm sterke band had, overleed toen ik 11 was. Dit was natuurlijk al een lang ziekbed voor haar, dus misschien kon ik het daarom beter een plekje geven... Toch voel ik me hierom best schuldig. En het is ook zo oneerlijk dat de wereld gewoon doordraait. Na 2 dagen staat niemand er meer bij stil. Alleen de eerste dag 2 berichtjes gekregen, verder is het stil. Nu zijn vrienden voor mij al een zeldzaam goed, ik heb er eigenlijk niet één die ik mijn soulmate kan noemen of regelmatig zie. En de beste vriend die ik had, waar ik mee kon knuffelen en praten als ik me alleen voelde, is er niet meer. Ik ben net afgestudeerd, en zit dus al een aantal maanden thuis, eerst om mijn scriptie te schrijven en nu om werk te zoeken. Dit maakt het zoveel lastiger. Hij was mijn maatje en zorgde dat ik niet alleen was als iedereen op school en op het werk was. Dit is nu weggevallen dus de confrontatie is voortdurend aanwezig. Ik zie hem constant voor me, door de tuin struinend of naast me op de bank. Dan kijk ik goed, en besef ik dat hij echt weg is.
Ik ben ook de enige in huis die er zoveel last van heeft volgens mij. De rest van het gezin kan alweer lachen, slapen en redelijk verdergaan. Zij hebben ook hun momenten, maar niet zoals ik het voel. Je voelt je dan toch helemaal alleen, ook al bedoelen ze het heel goed en krijg je de ruimte voor je verdriet.
Ook zit je met zoveel vragen. Wist hij wat hem overkwam? Is hij ergens waar hij rust heeft gevonden? Waarom stak hij de straat ineens over? Waarom ging hij niet naar zijn gebruikelijke uitlaatgebied maar juist naar de drukke weg?
Ik zal de antwoorden wel nooit te weten krijgen. Wel ben ik erg blij dat ik een paar uur voordat het gebeurde nog lekker even met hem naar buiten ben geweest. Ik moest naar de apotheek (vanuit het huis van mijn vriend) en bedacht me dat ik Cody nog wel even wilde zien, ik ben langs huis geweest en mijn broertje was nog niet met hem uitgeweest. Natuurlijk snel op hoge poten naar buiten toen hij zag dat ik thuiskwam. Nadat hij met hem had gewandeld wilde ik tegen half drie weer naar het huis van mijn vriend gaan, nog twijfelend of ik hem mee zou nemen. Dit leek me niet handig omdat ik nog een aantal afspraken had staan (had ik het maar gedaan)... Ik wilde weggaan en hij stond ineens bij me te zeuren in de gang, kijkend naar de la waar zijn riem in zat. Ik begreep het niet helemaal want hij was net nog uitgeweest. Toch bleef hij piepen en kijken. Ik besloot dat ik dan toch nog maar even met hem uitging. Een heerlijke wandeling in het zonnetje. Hij rende als een bezetene over het gras en hield goed in de gaten waar ik was. Toen we thuiskwamen heb ik mijn spullen gepakt en ben ik in de auto gaan zitten. Vanuit de auto zag ik dat hij tegen het raampje naast de deur aanstond en me aankeek. Dit was erg a-typisch voor hem, normaal ging hij meteen weer naar boven naar de slaapkamer van mijn broertje waar hij achter zijn pc zat... Ik houd me voor dat hij toen dag heeft gezegd, of me wilde waarschuwen... Ik speel het allemaal over en over in mijn hoofd, en vraag me af of hij het misschien toch intuïtief heeft zien aankomen...
Anoniem (Gast)
Ach wat lief die foto, het lijkt op die foto wel een echt mathezer leeuwtje (en niet op een kruising daarmee zoals je vertelde). Ik heb al twee berichten geschreven, ik ben diegene met een golden, zie eerdere berichten. Ik kan me zo goed voorstellen hoe je je voelt, het is ook allemaal nog zo vers. Was Cody ook meer 'jouw' hondje, je woont nog thuis denk ik? Het is echt niet gek hoor dat je het gevoel hebt dat je wereld stilstaat, ik heb dit in het verleden ook meegemaakt, weliswaar niet nav een ongeluk maar door ziekte, maar op dat moment dacht ik ook hier kom ik nooit meer overheen maar toch komt er een moment dat het anders wordt, dat het verdriet wat minder heftig wordt en je vooral leuke herinneringen hebt aan je vriendje. Ik had toen ook het idee dat mensen me niet zo serieus namen maar dat waren ook mensen zonder hond... Kun je wel goed praten hierover met je vriend? Omdat je zegt ik heb niet echt vrienden waarmee ik erover kan praten, met je vriend wel?
Echt een superleuke foto die je hebt geplaatst, wat een schatje!
Ik kan me zo goed indenken dat je steeds denkt 'had ik maar dit, had ik maar dat' en dat je zoveel vragen hebt maar hopelijk ga je ook hierin je rust vinden en kun je met heel veel trots en met een glimlach denken aan je vriendje waar je zoveel lief en leed mee hebt gedeeld.
Nogmaals sterkte en doe gewoon je verhaal als je het even niet meer trekt.
liefs
Daar hoef je je niet schuldig om te voelen, geen enkel verlies is hetzelfde en het is een ander soort verlies. Bij het een was er sprake van een ziektebed, dat is toch anders dan zomaar plots zonder enig voorteken dat dit ging gebeuren. Iedereen gaat anders om met verlies en rouw, voor veel mensen om je heen zal het leven gewoon weer verder gaan, voor jou voelt dat anders. Dat kan heel alleen en eenzaam voelen.
Helaas zal je met veel vragen zitten waarop je, zoals je zelf al zegt, geen antwoord op zal krijgen. Niemand heeft die antwoorden helaas. Wat fijn dat je nog lekker met Cody hebt kunnen wandelen. Je moet niet vergeten dat door deze nare gebeurtenis je de laatste momenten waar je bij was als een filmpje constant in je hoofd aan het afspelen bent. Daarom zal veel van wat je herinnert daarvan als raar of afwijkend lijken. Misschien was dat het ook wel. Maar je hebt kans dat als er niks was gebeurd je je dit niet had herinnerd (dan bedoel ik dat hij naast het raampje bij de deur stond).
Jullie band blijft, hij is nog bij je maar dan in een andere vorm. Is dit hetzelfde? Nee, zeker niet en helaas niet.
Je kunt hier altijd komen als je wat troost zoekt, mij hielp het echt om van me af te kunnen schrijven omdat het soms voelt alsof je gillend gek word. Gaat over, echt.
Echt een superleuke foto die je hebt geplaatst, wat een schatje!
Ik kan me zo goed indenken dat je steeds denkt 'had ik maar dit, had ik maar dat' en dat je zoveel vragen hebt maar hopelijk ga je ook hierin je rust vinden en kun je met heel veel trots en met een glimlach denken aan je vriendje waar je zoveel lief en leed mee hebt gedeeld.
Nogmaals sterkte en doe gewoon je verhaal als je het even niet meer trekt.
liefs "
bedankt voor lieve reactie! Het was ook een schatje. . Zat geen kwaad in... Ik kan er gelukkig met mijn vriend goed over praten. Hij heeft ook meegemaakt welke band ik met dat hondje had... Het was inderdaad 'mijn' hondje. Mijn maatje in het leven die mij begreep als geen ander. God wat mis ik hem. Het leven begint nu weer een beetje te draaien als normaal, wat heel lastig is.. Elke dag voelt hij weer een stukje minder 'echt' en aanwezig.. Heel gek. Je wilt hem zo graag dichtbij houden, ook in gedachten, dat het bijna vervelend voelt om er niet aan te denken en weer te lachen om dingen. Tis een gekke gewaarwording.
Helaas zal je met veel vragen zitten waarop je, zoals je zelf al zegt, geen antwoord op zal krijgen. Niemand heeft die antwoorden helaas. Wat fijn dat je nog lekker met Cody hebt kunnen wandelen. Je moet niet vergeten dat door deze nare gebeurtenis je de laatste momenten waar je bij was als een filmpje constant in je hoofd aan het afspelen bent. Daarom zal veel van wat je herinnert daarvan als raar of afwijkend lijken. Misschien was dat het ook wel. Maar je hebt kans dat als er niks was gebeurd je je dit niet had herinnerd (dan bedoel ik dat hij naast het raampje bij de deur stond).
Jullie band blijft, hij is nog bij je maar dan in een andere vorm. Is dit hetzelfde? Nee, zeker niet en helaas niet.
Je kunt hier altijd komen als je wat troost zoekt, mij hielp het echt om van me af te kunnen schrijven omdat het soms voelt alsof je gillend gek word. Gaat over, echt. "
Bedankt.. Ik ben zo blij dat ik op dit forum ben beland. Hier heb ik het gevoel dat ik 100% word begrepen en dat mijn gevoel gerechtvaardigd is! Iedereen hier heeft mij met alle reacties zo fijn bijgestaan, dan voel je je soms toch iets minder alleen.. Telkens als ik het even niet zag zitten, ging ik alles weer even doorlezen en besefte ik me dat ik niet raar of overgevoelig ben, en dat er genoeg mensen zijn met zo'n speciale band met hun kleine vriendjes. Heel fijn.. Ik ga waarschijnlijk ook voorlopig nog wel meer van me afschrijven, en dat kan gelukkig hier!
ach meid wat vreselijk dat dit je is overkomen!geef jezelf niet de schuld van dit ongeluk,of een ander.Hoe moeilijk dit ook is,praat er wel over ,schrijven of even lekker uithuilen als je daar behoefte aan hebt.Koester de mooie herinneringen en neem de tijd voor jezelf om dit te verwerken.Het verdriet slijt langzaam maar dat is bij iedereen anders.Ik heb mijn dierbare en oh zo geliefde Vincent moeten laten inslapen 7 april en is maar 10 jaar oud geworden.Ik heb ook van me afgeschreven op dit fijne forum wat je zo helpt om begrepen te worden hoe dit voelt.Wat mij helpt en doe dat elke avond is een kaarsje branden bij zijn foto.verdring het niet je verdriet.
Elke dag is hij in mijn gedachten en voor altijd in mijn hart.
Wij hier leven erg met je mee en veel sterkte gewenst de komende tijd.
Nee, helemaal niet raar of overgevoelig, dat je je zo voelt.
Ik heb jouw foto's gezien, van je lieve Cody, wat een schatje is het.
Wat zul je hem missen!
Zelf heb ik ook zo'n klein wit hondje, die al 15 jaar is.
Hij is al erg oud maar het idee dat hij er niet meer zal zijn, alleen het idee al is al erg genoeg.
Ze zijn zo trouw en zo aanwezig in je leven, er valt dan heel veel weg.
Ik heb het (gelukkig) nog niet meegemaakt dat een hond van mij overleden is, het kleintje is mijn eerste hond.
Lynn (Gast)
Ik ben normaal geen huiltrien, maar jouw verhaal over Cody, het is zo triestig.
Ik hoop echt dat je het een plaatsje kunt geven en je kan optrekken aan de mooie momenten. Oh wat is dit triestig!
Lotgenoten heb je nodig. Die jou begrijpen.
Je bent niet alleen.
Wat vreselijk!! Wat een verdriet!!
Ik ken de vreselijke pijn van het verdriet. Het is niet niks je allerliefste kameraad te moeten missen. En ik kan je zeggen het went nooit.
Blues is inmiddels 18 weken niet meer bij mij. Het is inderdaad of er een deel van mij met hem is meegegaan. Het voelt kil en koud.
Wens jullie enorm veel sterkte. Neem de tijd om te rouwen.
Lieve Cody rust zacht.
Ik ken de vreselijke pijn van het verdriet. Het is niet niks je allerliefste kameraad te moeten missen. En ik kan je zeggen het went nooit.
Blues is inmiddels 18 weken niet meer bij mij. Het is inderdaad of er een deel van mij met hem is meegegaan. Het voelt kil en koud.
Wens jullie enorm veel sterkte. Neem de tijd om te rouwen.
Lieve Cody rust zacht. "
Bedankt voor je berichtje Brenda! Wat naar om te lezen dat ook jij je beste vriend bent verloren zo kort geleden... Het is inderdaad zo vreselijk stil!! En je gaat er ook zo klakkeloos vanuit als je thuiskomt dat alles normaal is en hij op je zit te wachten, maar helaas... Je gaat er mee leren leven maar het went nooooooit... En het verdriet kan je soms op de gekste momenten overvallen, en daardoor merk je ook weer wat een grote rol zo'n beestje in je leven speelt. Maar je neemt het altijd eigenlijk als vanzelfsprekend aan. Tot ze er niet meer zijn :( Hopelijk word het met de tijd beter, en kan ik iets makkelijker terugdenken aan die lieverd. En hopelijk jij ook! Gelukkig hebben we hier elkaar om erover te praten, en om elkaar er een beetje doorheen te slepen. En met dit stralende weer wandel ik midden op de dag nog lekker even een blokje om, en in mijn gedachten loopt mijn vriendje ook mee... Blues en Cody zijn nu ook vast heerlijk van het weer aan het genieten, op een prachtige zonovergoten weide ergens ver hier vandaan...
Bah wat mis ik mijn vriendje nog... Het is nu een week geleden allemaal.. Nog steeds voert af en toe het ongeloof de boventoon, maar ik merk ook dat ik momenten heb dat ik even ''niks'' kan voelen. Heeft iemand hier ervaring mee? Ik voel me er namelijk behoorlijk schuldig over. Volgens mijn moeder hoort dit wel bij een rouwproces, maar na een week vind ik het heel gek.
Op andere momenten overvalt het verdriet je juist als je het niet verwacht. Ik dans op best niveau Ballroom wedstrijden en ben afgelopen zondag toch maar naar een grote wedstrijd gegaan, om maar even te kijken hoe het zou gaan (uiteindelijk onverwacht super resultaten geboekt). Tijdens de wedstrijd werd er een demo gegeven door een danspaar waarvan de dame in de rolstoel zat. Het thema was al gelijk te zien, een auto ongeluk... Toen het nummer ''zeg me dat het niet zo is'' er nog bij kwam toen brak ik. Ben gelijk naar buiten gerend. Op dat soort momenten komt het nog zo dichtbij... Heeft iemand van jullie dit ook nog wel met bepaalde momenten, nummers of andere dingen? En hoe is het begrip in jullie omgeving geweest na het verstrijken van meer tijd? Ik merk in mijn eigen omgeving dat niemand er eigenlijk meer bij stilstaat en dat je je verdriet een beetje moet gaan verbergen voor de buitenwereld ... Gelukkig wel nog heel veel steun vanuit mijn familie en mijn vriend...
Dootje, ik wil je veel sterkte wensen met het plotse verlies van je lieve vriend, je steun en toeverlaat. Gedachten aan Cody zullen je over een tijd doen denken aan de mooie dingen (nu nog veel te rauw).
Voor altijd in je hart, dicht bij jou.
Anoniem (Gast)
Het is pas een week geleden gebeurd, het is echt niet gek dat je gemis en verdriet zo heftig is na zo'n korte tijd. Het zou juist 'gek' zijn als je dat nu niet meer zou hebben of minder. Dit heeft echt tijd nodig, geloof me, je moet er echt doorheen al zal dat vaak lastig zijn. Er komt een dag en dan merk je dat je alleen nog maar met heel veel vreugde herinneringen ophaalt, het gemis blijft maar wordt anders. Ik snap echt heel goed dat je je daar nu niks bij kunt voorstellen maar het is wel de realiteit. Blijf er over praten, verberg je verdriet niet.
Nogmaals heel veel sterkte
ps wat een mooie foto heb je geplaatst!!
Ja, ik begrijp het allemaal heel erg goed!
Zelf heb ik ook zo'n klein wit hondje, als ik jou laatste foto zie is het net of ik mijn hondje zie.
Alleen mijn hondje is al 15, het is mijn eerste hondje.
Hij wordt natuurlijk nu erg oud en alleen het idee al dat hij er niet meer zal zijn, dat is al verschrikkelijk.
Zulke hondjes zijn zo trouw en aanhankelijk en maken zo'n deel uit van je leven, er valt gewoon een deel weg als ze er niet meer zijn.
Maar waar jij nu doorheen gaat, het was nog niet eens de tijd voor je hondje, dat maakt het dubbel zo hard.
Gelukkig lees je van iedereen, die ook zoiets hebben meegemaakt, dat het toch beter zal gaan met de tijd.
Waarom zou je je verdriet moeten verbergen voor de buitenwereld? Niet doen hoor. Wat je meegemaakt hebt is traumatisch. En je bent je maatje kwijt. Dat zijn 2 feiten die een heleboel emotie oproepen. Stop t niet weg!
Heel veel sterkte hoor. Een week is niks, dan word je pas een beetje wakker en ga je het gemis pas echt voelen.
Heel veel sterkte nog 20mei is het by my 1j en nog mis ik haar al heb ik een ander het missen blyft ze zyn voor altyd in ons hart
- Zoeken op de HondenPage
-
Zoek je iets op de HondenPage ? Vul dan hier jouw zoekwoorden in ?