ik ben gebroken 
Mijn lieve cavalier Luna is 13 jaar en drie maanden mogen worden. Zaterdag was mijn lieve schat nog vol leven. Ze is nog mee naar de dierenwinkel geweest, dit vond ze altijd zo fijn. Zondag leek ze 10 jaar ouder. Wankelen, lusteloos, loom. Ze was vanaf haar zeven jaar een hartpatiënt maar met de juiste medicatie is dit altijd goed gegaan alhoewel ze de laatste tijd sneller moe was en heel veel sliep.. We zijn naar de dierenarts van wacht geweest en die heeft bloed getrokken. Maandagochtend terug naar de dierenarts en 's avonds naar haar cardioloog. Die zei dat ze een infectie had en heeft haar antibiotica gegeven. Midden in de nacht is het dan erger geworden. Ze kon niet slapen en was erg opgedraaid, naar adem aan het happen. Heb bij haar gezeten om haar tot rust te brengen maar dit hielp maar even. Daarna begon ze terug naar adem te happen en wist ze met zichzelf geen blijf meer. Ze at ook al vanaf zondag niet meer. Heb al haar lievelingshapjes nog geprobeerd maar ze draaide haar hoofdje weg. Ook drinken was met een spuitje. We hebben 's nacht de dierenarts gebeld in de hoop dat hij opnam en toen hij Luna hoorde op de achtergrond zei hij van onmiddellijk te komen. De dierenarts heeft haar een spuitje gegeven omdat Luna geen blijf meer wist met zichzelf.
Ikzelf ben gebroken. Ik kan niet eten en ik voel mij zo schuldig tegenover haar. Ik blijf het gevoel hebben dat ik misschien te snel ben geweest alhoewel ik zag dat mijn kleine meisje het echt moeilijk had. Ik ben zo boos op mezelf en zou er eigenlijk liever zelf ook niet meer zijn. Ze betekende alles voor mij en ging overal mee naar toe. Ik haat mezelf op deze moment en ik blijf alles in mijn hoofd afspelen. Ik had haar moeten redden en ik heb dat niet gedaan. Ik heb het gevoel dat ik haar in de steek heb gelaten. Mijn meisje was mijn beste vriendin en nu ik haar kwijt ben hoeft het niet meer voor mij.
Erg veel sterkte... 
Ik heb ook iets soortgelijks meegemaakt, ik dacht ook "hoe moet ik nu verder zonder jou". Maar je gaat verder, je hebt geen keuze. En met de tijd wordt de immense pijn verzacht.
Geloof me, er komt een dag dat je met een glimlach aan haar kan terugdenken, zonder die hevige pijn...
Misschien niet volgend jaar, misschien niet binnen twee jaar, maar die dag komt. De dag dat je alleen maar dankbaar bent dat je haar gekend hebt en de pijn zoveel milder zal zijn.
Ik weet het, ik ben nu halverwege (hoop ik 
). De hevige pijn is minder, het verlangen naar haar is er nog en het doet nog steeds pijn als ik aan haar denk of foto's zie, maar er is verbetering. En dat mag jij óók verwachten...
Lieve Ellen,
Wat vreselijk, afscheid nemen is heel pijnlijk en verdrietig. Dit was ook nog eens heel acuut. Maar zowel jij als de dierenarts wist, zag en hoorde dat het met jullie Luna niet meer ging. Er was geen andere keuze dan deze.
Schuldgevoel ligt altijd op de loer, wij hebben onze meiden vorig jaar juli op 17 jarige leeftijd samen in moeten laten slapen. Ook bij hun ging het niet meer. Maar het is een rotbeslissing die je moet nemen over het leven van je innig dierbare hond(en). Je hebt juist gehandeld en Luna niet laten lijden.
Dit maakt het gemis er niet minder om, ineens moet je zonder haar verder. Hier kun je je niet op voorbereiden.
Hier op het hondenforum heb ik veel steun gehad, zoek deze hier en je zult dat ook vinden.
Maar allereerst: wees liever voor jezelf, je hebt uit liefde een keuze gemaakt en die kwam rechtstreeks uit je hart. Dit is de onvoorwaardelijke liefde voor jouw Luna en die zal er voor altijd zijn.
Heel veel sterkte en dikke knuf!
Sterkte hoor Ellen.
Ik begrijp je gevoelens. Maar de dierenarts zou je hondje niet laten inslapen als er nog een kans op goed herstel was.
Luna heeft nu rust en heeft t niet meer benauwd. Je hebt t goed gedaan.
Heel veel sterkte..
De meesten hier op hp weten waar je nu doorheen moet en dat valt niet mee.
Het is rouwverwerking met alle aspecten, verdriet, schuldgevoel, boosheid, uiteindelijk ga je langzaam accepteren en breekt er een tijd aan dat je met een glimlach aan
je hondje terug kan denken.
Vergeten doen we ze nooit ze hebben een mooi plaatje in ons hart en zijn altijd bij ons!
Heus, ik weet echt waar je nu doorheen gaat en wens je nogmaals heel veel sterkte..
When tomorrow starts
without me
Don"t think we're
far apart
For every time you
think of me
I'm right here
inside your heart.
Lieve Ellen,
wat een vreselijke zware tijd moet jij nu mee maken, je allerliefste vriendinnetje moeten laten gaan, maar zo benauwd als ze was, was ook niet fijn voor haar, je hebt de beste beslissing genomen en je lieve schat uit haar lijden verlost, en dat heb je uit liefde gedaan. Geen schuldgevoel alsjeblieft, huil zoveel als je wilt, en kom hier bij allemaal honden liefhebbers je hart luchten, wij weten wat je voelt en leven met je mee, heel veel sterkte
Ellen, je heb goed gehandeld. Je hondje kon niet meer, wat een mooie leeftijd heeft ze bereikt.
Je gaat door allerlei emoties, dit hoort erbij.
Probeer aan de fijne tijden te denken en niet de laatste beelden, je moet jezelf ook nergens de schuld van geven want als ik jou verhaal lees dan heb je haar juist gered.
Heel veel sterkte de komende dagen, weken, maanden... jaren..
Bedankt voor jullie steun. Het enige wat ik nu kan denken is dat ik graag met haar zou meegaan. Ik zie het niet zitten om verder te gaan zonder haar, ze betekende de wereld voor mij. Ik wil zo graag bij haar zijn
Het is echt begrijpelijk dat je door een diep dal gaat, deel het met ons, kun je misschien een foto van je schatje hier plaatsen, en wat over haar vertellen, wat jullie allemaal samen deden
Dit is mijn Luna. Ik denk dat we alles samen deden. Wij kozen restaurants waar zij binnen mocht, ze ging mee op cafe, ze sliep bij ons op bed. Een paar maanden geleden is zij van bed gevallen omdat ze zo diep sliep van ouderdom en sindsdien zijn men vriend en ik verhuisd naar onze boxspringmatras-zetel opdat ze bij ons zou kunnen slapen. Ik wil gillen en roepen en ik kan al dagen niet eten of drinken. Ik heb het gevoel dat ik mezelf moet straffen omdat ik haar heb laten inslapen, het voelt alsof ik haar vermoord heb. Ik weet niet hoe ik hierover moet komen. Straks wordt ze gecremeerd en moeten we eerst nog afscheid gaan nemen. Ik heb een brief voor haar geschreven die nu bij haar is en die ze tussen haar pootjes gelegd hebben. Ik ben zo zo kwaad op mezelf.
Wat een schatje Ellen, jullie geluk samen straalt er vanaf, ooit zul je hier weer met een glimlach aan terug denken, nu is dat nog veel te vroeg, de pijn nog te erg, blijf je gevoel met ons delen, je hoeft deze zware last niet alleen te dragen, het zal je echt helpen bij je verwerking.
meestal snapt je omgeving niets van je erge verdriet, maar hier weten wij precies wat je voelt
Ach wat is dit toch moeilijk he, met tranen in mijn ogen lees ik dit, maar alsjeblieft geen schuldgevoel, je hebt je hondje alle liefde en een prachtige tijd gegeven, je hondje kon echt niet meer en zal je zo dankbaar zijn, je hebt haar uit haar lijden verlost, ze had het zi erg benauwd, wat zal ze een paniek gevoeld hebben, jij hebt haar juist gered, liefde is ook loslaten, juist uit liefde heb je haar laten gaan
Niet boos zijn op jezelf.
Dit is het laatste dat we uit liefde kunnen doen voor onze lieverds.
Loodzwaar is het, ik weet het. We weten het allemaal hier.
Lieve Ellen, jij hebt haar niet vermoord. Je hebt haar juist verlost van waarschijnlijk een aantal uur hevige pijn en benauwdheid. Als ik het zo lees was ze niet veel later zelf ook overleden, maar met nog meer pijn, iedere minuut is dan een extra lijdensweg. Je bent een fantastisch baasje voor haar geweest, ik wil je alle sterkte wensen! En laat het verdriet er zijn, stop het niet weg. Het is jouw maatje die je nu moet missen. Ze heeft een prachtig leven met jou gehad.
Prachtig hondje, prachtige foto's waar het geluk van af straalt.
Wat een moeilijke maar correcte beslissing zo te lezen.
Heel veel sterkte...
Heel veel sterkte gewenst!Ik heb nog geen ervaring,maar als ik bedenk,om dit mee te maken.Het zijn zo 'n lieverds hé die cavkes.Verdraaid moeilijk.Maar je hebt je best gedaan.Daar hoef je geen schuldgevoelens over te hebben.Knuffel van ons Indyke.
13 Jaar geworden wat een pracht leeftijd en wat heeft ze het goed gehad bij jullie.
Probeer daar ook aan te denken.
Ook wij weten wat het is.
Als ik hier berichten lees moet ik ook aan onze honden denken en wordt ik weer verdrietig wetend dat we er allemaal doorheen moeten.
Hier ook en spaniel van 13 soms slaat de bezorgdheid ook toe maar je weet,ooit komt het afscheid.
Honden worden niet zo oud als wij.
Schuldgevoel ken ik ook,probeer dat van je af te zetten,voor een zieke hond zorgen die al een fijn leven heeft gehad valt ook niet mee.
Mooie fotos van je vriendinnetje ook.
Vreselijk he Ellen! Ik weet er alles van. Mijn hond is nu 5 weken weg. Ik liep ook met een schuldgevoel rond. Heb ook de beslissing genomen om hem in te laten slapen. Blues was ook zo benauwd.
Rouw is zo intens. Je allerliefste maatje missen is zo verdrietig. Maak maar een mooi hoekje voor haar. Schrijf mooie gedichtjes. Heel langzaam kun je het dan accepteren. Ik ben er ook nog lang niet. Samen staan we sterk en kunnen wij het aan.
Heel veel sterkte met het verlies van Luna. Ik weet precies hoe jij je voelt, ook qua schuldig voelen en het hebben van twijfels. Ik heb twee weken mijn kat moeten laten inslapen....
Maar als ik jouw verhaal zo lees, denk ik dat je wel een goede beslissing hebt genomen. Een beslissing in het belang van je hond, hoe moeilijk die beslissing voor jou en de andere gezinsleden ook mag zijn. Luna zal nu rust hebben en geen pijn meer.
Ik weet dat het niet veel is, maar hopelijk heb je wat troost aan dit gedicht. (Heb ik overigens niet zelf geschreven, ik weet niet wie het dan wel geschreven heeft).
Een zucht is onzichtbaar
Net als de wind
De nacht is onzichtbaar
Als de dag begint
Onzichtbaar zijn de dingen
Die ik kwijt ben,
Die ik nooit meer vind
Maar, met mijn ogen dicht
Zie ik alles
Wat mijn hoofd verzint
- Zoeken op de HondenPage
-
Zoek je iets op de HondenPage ? Vul dan hier jouw zoekwoorden in ?