ik ben gebroken 
Aseka , prachtige woorden , want in de nacht lijkt alles nóg veel erger.
Ellen wat een prachthondje was jouw Luna.
En Ellen je hebt je beestje een lijdensweg van uren bespaard, ademnood en stikken? Dat was de andere uitkomst geweest .
Dat wrede einde heb je nu voorkomen en ze is rustig ingeslapen temidden van jullie en in haar vertrouwde omgeving.
Het was een moedige beslissing .
Nu ga je door een moeilijke periode , rouwen heeft zijn tijd nodig.
maar aan elke donkere tunnel is er op t einde weer licht.
Denk maar dat ze nu écht een Hija de la Luna is geworden..
Sterkte .
Lieve Ellen,
met tranen in mijn ogen lees ik je verhaal en je verdriet. Het is vreselijk die periode waar je nu inzit en daar moet je doorheen hoe moeilijk dat ook is. Ook ik had lang geleden zo'n hond ('n bobtail), zo'n maatje, 'n beste vriendin, mijn allessie zei ik altijd. Zij was de wereld voor mij. Zij ging ook overal met mij naar toe, was altijd bij mij. Lezen en schrijven kon ik met haar. Ik was altijd al bang voor het komende afscheid, maar proberen je er op voor te bereiden kun je niet, het komt altijd te vroeg. Omdat wij hondenliefhebbers van onze houden en ze bij ons gezin horen. Toen zij stierf was ze 12 en half jaar. Dat is nu al 16 jaar geleden en ook ik had geen zin meer in het leven, maar toch ga je door want je hebt weinig keus.
Lieve Ellen, je hebt op het goede moment de juiste keuze gemaakt en je liefste maatje voor erger bespaart. Probeer dat met je mee te nemen en geen schuldgevoel te hebben, Luna zal je dankbaar zijn voor je beslissing.
Hele dikke knuffel en heel veel sterkte.
Lieve Ellen,
met kippenvel lees ik je verhaal, en ook voor mij zo herkenbaar..
vlak voor kerst onze lieve Do moeten laten inslapen, het gevoel dat jij beslist hebt over het overlijden van jou lieveling dat is ondraaglijk.. Maar zo moet je het niet zien.. Uit liefde heb jij er voor gezorgd dat verder lijden haar bespaart is gebleven, want zoals ik het lees was haar lijfje op..
en het gemis en de leegte is vreselijk en ondraaglijk, maar geloof me het slijt en je zal het uiteindelijk een plekje geven.
Wat een prachtig hondje was jou Luna...
ik moet dan altijd aan dit gedichtje denken, heel heel veel sterkte.
Als ik straks oud ben,
ziek en zwak,
en pijn verjaagt de slaap,
als onrust neemt van mij bezit,
doe dan wat onvermijdelijk is,
en laat me gaan.....
de laatste goede daad.
Beslis voor mij en wees niet laf.
Past eigenliefde bij de vriendschap die ik gaf,
of uitstel.... tot het beter past bij een verloren strijd?
Ik ben niet bang tijdens die laatste gang.
Jij loopt niet weg: je kijkt me aan,
je noemt me bij mijn naam
en houdt me stevig vast.
Vandaag voor het laatst groet ik je met mijn hondenstaart.....
wat jij liet doen, deed je voor mij:
je hebt me nog meer pijn bespaard,
voor zinloos lijden mij bewaard.
Een zwaar besluit?
Nee, ....huil nu niet.
Een wijs besluit dat werd gegrond
op een oud en uniek verbond:
jij bent mijn baas en ik jouw hond.
Wat mooi en waar To!
Ik heb nu ook weer een brok in mijn keel hoor, zie mijn honden ook weer zo naar me kijken.
Heel veel sterkte weet hoe het voelt was by my hetzelfde ze was 12j en plots hartfalen gehad medcyn hielp niet op een morgen naar adem snakken da terug geweest spuitje gegeven kon niet anders meer heb zolang ziek geweest nu maltezer 5maand helpt er my doorheen toch mis ik haar nog steeds na byna 9 maand veel sterkte verder
Poeh, zo zwaar om afscheid te moeten nemen.
Je voelt je schuldig en vind dat je haar hebt vermoord.....
Een hart is als een motor. Op een bepaald moment (als we niet door één of andere ziekte geveld worden) komt er slijt op.
Iets waar niemand iets kan aan verhelpen. Men kan dit tijdelijk door medicatie ondersteunen. Ik las dat dit al 7 jaar zo was.
De reden waarom ze zo rusteloos was is de zelfde reden waarom de DA die het via de telefoon hoorde (en niet met de stethoscoop) meteen naar jullie is gekomen.
Een hart dat slecht werkt krijgt het bloed, dat de zuurstof transporteert, niet meer naar behoren rond gepompt. Dus langzaam voelt de hond of mens dat hij niet goed meer kan ademen. Je bent langzaam aan het stikken. En dat is ontzettend beangstigend. Er is medisch niets maar dan ook niets dat nog helpt.
Je kan helaas niet toveren, zodat waar je ontzettend veel van houdt, nog bij je kan blijven.
Met haar te laten inslapen, ben jij niet diegene die beslist over leven of dood. Het enige waar je invloed op hebt is het tijdstip om te gaan. En de manier waarop.
Nu is ze op een vredige manier zonder die angst, door jouw en de dierenarts hulp, kunnen gaan zonder verschrikkelijk af te zien.
Maar jij die achter blijft voelt de pijn van het afscheid. De pijn dat jouw hart in stukken breekt. En helaas is er niemand van ons die jouw pijn kan wegnemen. Tijd heelt alle wonden, geen idee. Maar tijd zorgt er wel voor dat je dit een plekje in jouw leven kan geven en er zodanig met leert leven. Dat op een bepaald moment wanneer je dan aan haar denkt, je geen vreselijke pijn maar een warm gevoel van binnen hebt. En je kan glimlachen met de herinneringen aan haar.
Er zijn op de forum heel wat mensen die dit al hebben meegemaakt. Zelfs meerdere keren. En heel goed begrijpen wat jij nu doorstaat. Er zijn ook heel wat mensen die hier steun vinden wanneer ze zo'n verlies lijden. Misschien kan dit ook voor jou
Zijn haar daarstraks gaan groeten en dit was zeer moeilijk maar ook zeer mooi. Ze lag precies te slapen. De brief die ik voor haar geschreven heb is mee gecremeerd en is met haar meegegaan. Haar as staat nu op de kast en ook in een kettinkje, voor altijd dicht bij mij. Die vragen blijven mij kwellen. Wat als..Ben ik te snel geweest met beslissen? Had ik niet nog iets kunnen doen? Ik voel me verantwoordelijk voor haar dood, alsof ze anders nog hier had kunnen zijn en nog lekker bij ons had kunnen zijn. 
Dit is een foto van Luna van daarnet, mijn allerliefste meisje
Op hp hebben veel het meegemaakt we voelen ons ook schuldig maar ze zijn verlost van alle pyn en leed je kon ook niet anders sterkte verder
wat verdrietig , afscheid moeten nemen van jouw liefste Luna... iedereen voelt zich schuldig als men zijn vriendin vriend moet afstaan... ook ik heb dat gehad..
jouw lieve Luna heeft het heerlijk bij je gehad, tot het allerlaatste toe... echt waar..
een hoge leeftijd heeft ze mogen halen, en hoe erg we dit ook vinden we moeten ze eens afstaan, afscheid van ze nemen, en schuldig voelen is in het geheel niet nodig, zoveel liefde heb je aan je Luna gegeven en natuurlijk ook van haar gekregen....
Ellen, hoe moeilijk het nu ook is, probeer het een heel mooi plekje te geven, fotoos van haar in een collage maken, en daarom heen een plekje crereren vlakbij je, zodat je haar ziet en zij jou kan troosten.
Lieve Ellen, zoveel sterkte.
wat een prachtige foto heb je daar neer gezet Éllen.... nogmaals voel je niet schuldig, het overkomt ons allemaal dat we dat hebben, maar denk aan alle liefde die jij gegeven hebt aan Luna en mogen ontvangen van haar...
Ellen, jouw Luna is niet weg, ze kijkt op je neer, in de nacht komt ze naar je toe in je dromen, ligt ze bij je, heus Ellen ze is niet ver weg bij je vandaan, koester dat mooie gevoel, en laat Luna niet verdrietig om jou hoeven te zijn, wees moedig Ellen, jij gaat verder, en Luna is een mooie ster daar boven en zal jou altijd beschermen.
Ellen, leef met je mee meid. Weet hoe je je door de dag heen door moet worstelen. Pijn in je hart en tranen die maar blijven stromen. Dat het pijn doet om aan haar te denken. Rouw doet pijn, heel veel pijn.
Wat een prachtige laatste foto van jouw hondenkind. Inderdaad net of ze heerlijk ligt te slapen, de schat. Hoop dat je goed afscheid hebt kunnen nemen van Luna.
Vertrouw er op dat je het eens een plaatsje kunt geven. Zover ben ik zelf ook nog niet maar het komt, dat weet ik zeker. En de steun van zoveel van dit forum doet je straks enorm goed. Dat zal je ervaren.
Ze hebben mij er doorheen geholpen en ben ik gekomen waar ik nu sta.
Dat ons leven anders wordt dat is ook zeker, zonder de liefde van onze schatten.
Sterkte he!!
Ook ik weet hoe jij je nu voelt,mijn bobby isanderhalf jaar geleden,op 16 jarige leeftijd,toch onverwachts aan hartfalen overleden,heb me zolang schuldig gevoeld(en vaak nog),dat ik niets heb gemerkt,dat hij eigenlijk zo ziek was,dacht dat het door zijn leeftijd en hitte kwam dat hij snel moe was en niet wilde eten.Binnen 4 dagen,van wat ik dacht een gezonde hond tot een overleden hond.Ben er ook doodziek van geweest,weken misschien wel maanden elke dag zoveel gehuild,de pijn ,het gemis,gewoon het idee dat je je vriend nooit meer kunt knuffelen.Ik had ook nergens geen zin in,vond niks leuk.Het thuis komen,verschrikkelijk,de stilte in huis.Dacht dat het verdriet en de pijn nooit over zou gaan.Maar gelukkig na anderhalf jaar is het een stuk minder,je gaat het aanvaarden en begint te beseffen dat je het beste gedaan hebt voor je geliefde dier,je hebt haar verlost van de pijn en rust gegeven.Huil zoveel als je wilt,praat erover en zeker hier op dit forum kun je je verdriet kwijt,het heeft mij ook geholpen,ik wens je heel veel sterkte bij dit grote verlies,maar Luna zit voor altijd heel diep in je hart en zal nooit vergeten worden.Ik heb mijn Bobby nog steeds elke dag bij me,ook ik heb een ashanger en ben zo blij dat ik daar voor gekozen heb.
Vanochtend bij het opstaan een dof en pijnlijk gevoel in mijn lichaam. Alles doet pijn. Ik mis haar zo zo erg en kan niet geloven dat ik haar nooit meer ga kunnen knuffelen, met haar spelen,..Ik kende haar door en door en zij mij ook. Ik heb het gevoel dat ik helemaal leeg ben nu, ik ben een groot stuk kwijt van mezelf en weet niet hoe ik verder moet. Ik blijf op het internet zoeken naar de klachten die ze had en blijf denken dat ik misschien toch nog iets kon doen. Ik ben niet meer zeker dat ik de juiste beslissing genomen heb..
Lieve Ellen,
Ik heb precies hetzelfde gedaan als wat jij nu doet. Alles maar opzoeken op het internet. Kijken of je niets kunt vinden waardoor je haar toch nog had kunnen redden. Hierbij ga je jezelf alleen nog maar veel meer de schuld geven en je wordt er alleen maar doodongelukkig van.
Je hele leven staat nu op zijn kop. Je maatje, je allesie is er niet meer. Het is een afschuwelijke pijn. Pijn in je hart, pijn in je ziel. Jullie kenden elkaar door en door. Precies hetzelfde als wat ik met Blues had.
In mijn huis hangen 3 mega grote schilderijen van Blues. Daar waar ik binnenstap (in de gang), boven de bank waar hij graag lag en naast mijn bed in mijn slaapkamer (hij brak altijd door het traphek heen om maar naar mijn slaapkamer te kunnen!). Ik merk dat dit mij sterkt. Ik voel de liefde van hem om mij heen. Zijn eigen hoekje met zijn urn, foto, bloemetjes en lichtjes geeft mij de kracht om door te gaan. Iedere ochtend zet ik zijn lichtje aan. Zo zijn we toch nog met elkaar verbonden.
Ik weet zeker dat je de juiste beslissing genomen hebt. Dat zegt jouw verstand waarschijnlijk ook, maar je gevoel zegt heel wat anders. Je voelt je leeg. Allemaal zo begrijpelijk.
Ik schreef al eerder dat het voor mij nu ruim 5 weken geleden is. Soms kan ik er makkelijk over praten maar een andere keer voel ik de tranen alweer komen.
Geef het zijn tijd. Wees verdrietig maar weet wel dat je echt door moet met je leven. Luna en jij schieten hier helemaal niets mee op.
Sterkte!!
Ellen....zo onverwacht ....maar in nood. Je dierenarts heeft voor jullie de wijze en moeilijke beslissing genomen. Dit doet een arts niet zomaar. Er was nood, je hondje had al langer problemen met het hart. Dit is een vorm van acuut hartfalen, daar kun je weinig tegen beginnen op die leeftijd. Een hart heeft maar een beperkte 'houdbaarheid', zeker met de voorgaande pathologie.
Je zit nu stil, alleen, jezelf suf te piekeren....deze gevoelens zijn heel normaal. Een gezinslid waar je zo één mee was, heb je plots moeten afgeven. Een troost; het is snel gegaan, ze heeft niet te lang die akelige kortademigheid gehad. (héél akelig) (focus je daarop, niet op 'wat als', want die was er niet)
Jij....hebt je verdriet dat onwezenlijk hard op je af komt. Helaas snap ik je volledig....
Tijd zeggen ze, ja, dat is waar, maar nu?
Wens je heel veel sterkte.
Koester nu haar spullen, niet wassen, geur erin laten, af en toe nog eens aan snuffelen, nog eens die wandeling maken met haar in gedachten...
By my was ze 12j het is ook zo gegaan plots kort van adem en stiiler geworden dacht ja van ouderdom by veearts gegaan medicijnen werkte niet op een morgen na 2 weken was ze aan het stikken ik heb juist tyd gehad da komen en laten inslapen ik dacht ook ik kan het niet aan ze was myn kindje maar heb veel steun op hp gehad myn man en naar ik hoorde was het na een tyd beter een ander te nemen want ik was zo ziek en depressief nu heb ik een maltezer en het helpt dat je terug bezig ben een gelukkig te maken maar vergeten kan ik myn lieve queenie nooit sterkte verder
- Zoeken op de HondenPage
-
Zoek je iets op de HondenPage ? Vul dan hier jouw zoekwoorden in ?