Droom iedere nacht over mijn overleden hond

Precies vandaag is het 5 weken geleden dat ik mijn grote vriend heb moeten laten inslapen. Ik had een super grote Berner Sennen reu. Schofthoogte 80 cm en 63 kilo. Hij was een lieve grote schat. Binnen 2 dagen was het over metmijn vriend. Hij had nierfalen en lekkende ontstoken bloedvaten (vasculitis). Er was geen redden meer aan in het dierenziekenhuis. Het afscheid heb ik zo vreselijk gevonden. Wij waren immers altijd samen. Waar ik was was Blues. Ik zit nu met het volgende. Ik droom de laatste weken zoveel over hem. En telkens hetzelfde: Hij loopt zoals altijd los, 2 meter voor mij uit. Ineens blijft hij stilstaan en kijkt achterom naar mij. Hij wacht op mij en blijft mij aankijken. Zijn er meer mensen die over hun overleden hond dromen? Ik heb dit destijds ook meegemaakt met mijn vader die plotseling overleden is. verder gaat het gelukkig weer wat beter. Ik besef heel goed dat hij er niet meer is. Het is wel vreselijk leeg en stil hier om mij heen.   

Hallo Brenda 

Eigenlijk is het een mooie droom ,je ziet hem wandelen toen hij nog goed was ,

Ja zelf droom ik ook wel eens over overleden dieren of mensen ,Je bent er overdag in gedachten veel mee bezig en dat verwerk je dan snachts ook weer .

Wat een geweldig grote hond moet Blues geweest zijn ,

Heel veel sterkte met je verwerking!

Hi Brenda, je eigen topic voor Blues

Ik vind het ook een mooie droom.

Ik droom ook wel eens van Vera, in het begin steeds maar dat ze zwak en ziek was en ik haar probeerde te redden, later mooie dromen, zoals ze daarvoor was.

Ik droom zelfs nog van mijn boxers Alfa en Ayla, die zijn hier al zo lang niet meer.

Ook van mij nogmaals veel sterkte!

Brenda.... mooier kan toch niet, dromen dat jullie beiden aan de wandel zijn, achterom kijkend waar blijf je ? .... dromen zijn er om veel dingen te verwerken, dat komt meestal snachts in je dromen... en als jij dan droomt dat Bleus zo heerlijk samen met jou aan de wandel is.... verdrietig zal het blijven, koester deze herinneringen aan hem.... voor jou veel sterkte gewenst.

Ik denk dat je heel blij kan zijn met zo'n mooie droom.

Geeft een mooi en warm gevoel toch?

Veel sterkte gewenst met dit verlies van je maatje.

De droom lijkt ook mooi maar net dat ene moment dat hij stil blijft staan en mij afwachtend aan kijkt met die lievebruine ogen. In mijn droom besef ik dat ik op dat moment dat hij op mij blijft wachten ik niet verder met hem mee kan. Het voelt alsof ik hem dan alleen moet laten gaan. Ik word heel verdrietig wakker. 

Gelukkig dat jullie het ook hebben. Ben er inderdaad ook overdag mee bezig in gedachten. Gelukkig ook hele leuke herinneringen hoor. Want wat heb ik een soulmate aan hem gehad. Mijn grote lieve hondenkind.

Hij is niet alleen hoor Brenda, hij is met al onze hondenkinderen over de regenboogbrug, allemaal samen, niet meer ziek en zwak, maar weer gelukkig en blij. Alleen niet meer lijfelijk bij ons. Maar wel in ons hart en ooit zien we ze weer.

Ik droom ook iets in die aard.  Alleen ben ik in die droom héél blij dat haar zie, en tegelijk zo intens verdrietig omdat ik weet dat ze overleden is...  ik vind het meer nachtmerries.

Athena is nu een jaar overleden en ik heb de dromen nog steeds, maar gelukkig minder frequent.

Veel sterkte nog met je verlies...

Misschien is het het gevoel van dat je hem nog niet kwijt wilt, maar toch moet laten gaan, en hij je dat duidelijk wil maken in die droom, hij is zorgzaam, red je het wel, kan ik gaan, ik weet dat je me nodig had maar ik moet gaan? Zoiets?

Ooit zei iemand tegen mij een hond blijft zolang bij je totdat je bereid bent hem de rust te geven te gaan.

Ik geloof dat wel. Bij dieren en bij mensen.

Denk dat je gelijk hebt Dobry. Hij maalt nog teveel in mijn hoofd. Ik ben ook de hele dag thuis. Heb ruim 18 jaar een peuterspeelzaal gerund totdat ik de ziekte van Meniere kreeg, bijna 5 jaar geleden. Vanaf dat moment was ik dus altijd bij Blues. Als ik weg moest dan ging hij mee of hij bleef als hij niet mee kon 2 uurtjes alleen thuis. Dat vond hij eigenlijk vreselijk want hij vrat zodra hij de kans kreeg schoenen, post, kranten, theedoeken etc. aan. Later ging ik zelfs pas boodschappen doen als 1 van de jongens terug was van school.

Van Berner zeggen ze dat het gevoelshonden zijn. Nou dat was de mijne dubbel en dwars. Werd er wel eens gemopperd in huis dan vloog hij op zijn kussen. 

Nu moet ik hem inderdaad leren loslaten. Hij heeft zijn rust dik verdiend. Maar moeilijk blijft het!

Martine, vreselijk he jouw nachtmerries. We zullen ze inderdaad meer los moeten laten.

Manon, hoop zo dat hij weer gelukkig kan zijn met zijn vriendjes en vriendinnetjes. Daar moeten we maar van uit gaan toch?

Jullie allemaal bedankt voor de lieve woordjes. Ik kom er wel. Het duurt alleen nog even. 

het heeft tijd nodig ja, het is een proces, Lola is er nu alweer anderhalf jaar niet meer, maar toch blijft het moeilijk, ik wil en kan haar eigenlijk niet missen. En ook al zeg je tegen jezelf dat ze altijd in je hart blijft, wat ook zo is, af en toe zijn er toch heel moeilijke momenten.

Een beetje troost vind ik dit gedichtje ook wel geven

Do not stand at my grave and weep
I am not there. I do not sleep.
I am a thousand winds that blow.
I am the diamond glints on snow.
I am the sunlight on ripened grain.
I am the gentle autumn rain.
When you awaken in the morning's hush
I am the swift uplifting rush
Of quiet birds in circled flight.
I am the soft stars that shine at night.
Do not stand at my grave and cry;
I am not there. I did not die.

Ja, die blijft prachtig

Wat een prachtig gedicht. Hoop dat het mij ook troost zal geven. Ik vind het nog heel erg moeilijk. 

Ik had dit gedichtje boven Blues zijn overlijdensbericht gezet:

When tomorrow starts

without me

Don"t think we're 

far apart

For every time you 

think of me

I'm right here

inside your heart.

Ik heb het al vaak gelezen. Wil daar ook naar leven maar ik denk dat 5 weken zonder mijn maatje nog te kort geleden is. Ik weet dat alles zo zijn plek krijgt. Alleen daar zal nog wat tijd overheen moeten gaan.

Mooi Brenda!

Ja, het is nog maar pas geleden meis, 5 weken.

Mooi gedicht Brenda,ik krijg nog steeds tranen wanneer ik zoiets lees en ik moet mijn lieve Bobby al anderhalf jaar missen,maar ik heb nog nooit gedroomd over Bobby,ik zou dat zo graag een keer doen,sterkte nog ,5 weken idd nog heel kort.

Hij is nog teveel in je hoofd, ik denk dat je onderbewustzijn afscheid wilt nemen ...en hij zegt je ook daarin  ...laat me los als je kan ...

Je zal ooit een droom hebben waarbij hij verder loopt.

Dan ga je je zo opgelucht voelen en weten dat het ok is.

ik zelf heb  gelijke dromen gehad van mijn grootvader, ik hield zo erg van deze man....en telkens weer verscheen hij tot die laatste keer dat hij doorreedt ( op een tram zelfs ) gek hé.

ik werd wakker en voelde zijn warmte en liefde...dag Vake .

En kon me er bij neerleggen bij het afscheid, nooit meer teruggekomen in mijn droom.

gaat bij jou ook komen als je er klaar voor bent.

Dat is heel herkenbaar, wat jij daar zegt, Annyke, inderdaad

een mooi gedichtje is dat Brenda

Toen Bambi overleden was had ik op haar doos geschreven dat ik hoopte dat ik haar in mijn dromen nog eens tegen zou komen. Maar helaas ben ik daar Bambi nog nooit tegen gekomen.  Niet dat ik me herinner in ieder geval. Ik droom eigenlijk nooit en had al weinig hoop. Ik zou zo ontzettend graag nog eens haar willen zien in mijn droom.

Helaas...

Heel veel sterkte nog met verlies van je maatje! 

Ik droom altijd de meest bizarre dingen over mijn overleden honden. Dat er een ruimteschip neerstort en ik samen met Lobbes ga schuilen in de kelder. Of dat ik buiten ben met onze Jack russell (Al jaren en jaren geleden overleden) en de maan zie ontploffen. Lady heb ik pas 1x over gedroomd sinds ze overleden is, wat ik raar vind. 

Ik droom ook vaak over onze Duitse herder en dat hij dan speelt met Obi. In mijn dromen leven al mijn honden altijd, en spelen ze met de hond of honden die dan leven. En het gekke is ze kunnen het dan zo goed met elkaar vinden. Terwijl ik me, in mijn droom, druk maak over conflicten tussen hen. 

Ik heb na enkele weken na myn lieve queenie te moeten laten inslapen heb ik eens gedroomd dat ze in de tuin liep ze kwam naar my toch kon ik ze niet nemen maar wist dat ze het goed had by alle lieve vriendjes nu by 9 maand mis ik haar nog steeds

Toen mijn moeder overleed, na een vreselijke ziekte van 5 jaar, had ik daar vrede mee. Ze had geen pijn meer. Ik was wel vreselijk verdrietig. Toen mijn vader 3,5 jaar later plots overleed en ik hem vond heb ik heel veel last gehad. Ik was bijna ontroostbaar. Zag hem overal. Ik sliep niet meer. Het was vreselijk. Ik was in diepe rouw.

Wij verhuisden 1,5 jaar later. En daar verscheen in mijn droom mijn vader. Hij zat op de rand van mijn bed. Het was een heerlijk gevoel. Toen ik wakker werd kon ik het bijna niet geloven dat hij er niet echt was geweest. Na dat moment heb ik het een plekje kunnen geven.

22 jaar na het overlijden van mijn vader heb ik zoals eerder verteld afscheid moeten nemen van mijn hondenkind. Ook plotsklaps. Hebben het niet echt zien aankomen of aan willen zien komen. Hij mankeerde wel wat maar hij liep weer zo lekker op de previcox. Het besef dat hij er nu echt niet is dat heb ik wel. Dat is een groot verschil met de rouwtijd rond mijn vader.

Blijft echter dat rouw een heel intens gevoel is. Rouwen om een geliefde is pijnlijk. Ik hoop dat Blues mij ook een teken geeft in mijn droom dat het zo goed is. Net zoals dat met mijn vader gebeurd is.

I like the stars.

It's the illusion of permanence, I think. I mean, they're always flaring up and caving in and going out.

But from here, I can pretend...I can pretend that things last.

I can pretend that lives last longer than moments.

Gods come, and gods go. Mortals flicker and flash and fade.

Worlds don't last; and stars and galaxies are transient, fleeting things that twinkle like fireflies and vanish into cold and dust.

But I can pretend..

niet van mij ... van The Sandman

Hoi Brenda, aan de ene kant ben ik een soort van jaloers... ik zou Bink graag in m'n dromen terug zien, maar op een fijne manier dan. Denk dat het inderdaad een kwestie van loslaten is. Ik heb Bink ook nog niet losgelaten, het zal bij iedereen anders gaan. Zal ook aan de hond zelf liggen, misschien? Wens je in elk geval veel sterkte en hoop dat je dromen het verdriet misschien wat kunnen verzachten... Weet niet zo goed wat ik er anders over kan zeggen. Sterkte....

Robert ik denk ook dat het te maken heeft met het loslaten.

Ik denk dat dat ook komt door de band die je met je hond hebt opgebouwd. Bij mij stond Blues altijd op nummer 1. Mijn nog 2 thuiswonende zonen kunnen zich prima redden en mijn dochter heeft een eigen gezin. Ik denk dat ik al mijn liefde en mijn zorg op hem geprojecteerd heb. Hij blijft door mijn hoofd spelen omdat ik niet anders weet.Het is gewoon een gewenning geworden. Nu het niet meer hoeft voelt dat zo raar en leeg. Overdag alleen maar voor mezelf zorgen........zonder een altijd gezellige vrolijke Blues. Ik wil naar buiten, gewoon de wandelingen met hem maken door weer en wind en 's avonds laat ons laatste rondje lopen.

Ik weet dat het heus allemaal goedkomt. Het heeft voor jou en mij inderdaad heel veel tijd nodig. Zoveel liefde hebben wij onze maatjes gegeven, zo moeilijk is nu het loslaten.

Ik heb niet veel gedroomd over Speedy en Tessa, zij zijn vorig jaar juli samen op 17 jarige leeftijd ingeslapen. Wel heb ik 1x een droom over ze gehad waarin ik een hondje in nood wilde helpen. Toen kwamen Speedy en Tessa tevoorschijn om mij daarbij te helpen.

Ik vond ze bij leven al zulke heldinnen en nu waren ze dat in mijn droom. Het was een bijzondere droom en ik zal hem nooit vergeten.

Sterkte met je grote verlies.

Heel herkenbaar hoor... 

Mijn Odi is nu 6 maanden niet meer bij mij, en ik droom nog bijna elke nacht over hem.

Soms zijn het mooie dromen, soms zijn ze pijnlijk, omdat de harde realiteit gewoon is dat hij niet meer terug komt...

Sommige honden dragen zo enorm veel bij aan wie je bent. Wat je doet. Ze veranderen je leven zo enorm...

Zulke honden kun en mag je niet zomaar vergeten... 

Ooit gaat het een plekje krijgen, maar voor nu: Huil als je verdrietig bent, lach als je een mooie herinnering hebt, en zoek vooral steun. Mensen vinden het vaak fijn om je verhalen over je fantastische reus aan te horen...

Tamara, het is moeilijk om er over te praten. Ik begin altijd sterk en eindig altijd met natte ogen. Vandaag toevallig met een buurvrouw gesproken. Ook zij heeft dat met haar viervoeter meegemaakt (laat mijn hond nou precies een pest hekel hebben gehad aan haar hond (een drukke springende energievolte boxer).....en dat voor een Berner). Ik dacht op een gegeven moment, ik moet snel naar huis want ik voelde de tranen branden. Zij raakte precies mijn gevoelige snaar.

Hier thuis over het verlies praten is moeilijk. Mijn man maakt zich maar zorgen over mij of ik het wel goed kan verwerken. Ik merk duidelijk dat hij niet gelijk met mij op 1 lijn zit. Ik weet wel dat ook hij de hond enorm mist. Maar hij heeft zijn afleiding in zijn drukke baan. Mijn oudste zoon praat er niet zo graag over terwijl het ook zo echt zijn allerbeste vriend was.Blues en mijn zoon waren 1 of vraagt aan mij of ik het al een plekje heb kunnen geven.  Hij zet nu zijn gevoel erg op zij en richt zich volledig op de kat. Mijn jongste zoon van 18 praat er wel over. Hij wrijft ook vaak over de urn en praat dan tegen de hond. Maar ik wil hem ook weer niet belasten met mijn verdriet.

Zo doet ieder het op zijn eigen manier.

Mijn hond heeft mijn leven echt veranderd en heeft inderdaad zoveel bijgedragen aan wie ik ben en hoe ik in het leven sta. 

Ik hoop dat de scherpe randjes er met de tijd afgaan en dat ik met liefde kan praten over mijn schat en gelukkig kan zijn met al onze herinneringen. 

Ik snap dat dat moeilijk is, het is nog zo kort geleden... 

Maar huilen is geen teken van zwakte, hè.... 

Iedereen gaat er anders mee om. Rouwen is voor iedereen anders. Ik heb ook erg veel kritiek gehad op mijn manier van rouwen. Ik huilde stilletjes en alleen, en overdag deed ik veel met mijn andere hond om afgeleid te raken. Sommige mensen vonden dat ik niet 'correct' rouwde. Nee, ik moest me opsluiten in mijn huis en het liefst mijn andere hond laten versloffen... 

Ik vind zulk kritiek niet gepast. 

Dus doe vooral wat goed voelt voor jou. Als je er met je zoon over wilt praten, of samen wil huilen, doe dat dan gewoon. 

Je man staat ook voor je klaar, als ik het zo hoor. Hij staat misschien niet op 1 lijn met jou, maar hij doet zeker weten zijn best.

Ik wil je wel heel veel sterkte wensen de komende tijd...