Ik mis mijn liefste Jimmy nog steeds heel erg

ik mis mijn hond nog zo erg en ik merk dat ik het weg stop door niet meer aan hem te denken, dat probeer ik want als ik aan hem denk mis ik hem verschrikkelijk. Er is ook geen enkele andere hond zoals hij was. Hij was zo apart en wij pastte zo goed bij elkaar. Het is nu een half jaar geleden dat ik hem heb in moeten laten slapen. Sindsdien kan ik niet meer buiten lopen want dat voelt zo leeg, sindsdien fiets in alleen maar. Andere mensen in mijn omgeving nemen alweer een andere hond maar ik moet er niet aan denken want het is toch Jim niet, die krijg ik nooit meer terug. Ik weet niet of ik ooit nog een andere hond kan nemen. Ik weet het is voor iedereen anders. Ik mis mijn eigenwijze lieverd nog steeds teveel. Vervangen is onmogelijk. Opnieuw beginnen te drastisch. Dan maar geen hond maar dat is ook niks, dus wat moet ik doen. Misschien nooit meer een hond want die gaat toch ook weer dood

Vervangen kun je nooit!

Maar toch, alle keren dat ik een lieveling kwijtraakte, dacht ik: nooit meer dit, ik kan het niet meer.

Maar toch, iedere hond die ik sindsdien in mijn hart heb gesloten: het afscheid was elke keer weer loodzwaar.

Maar ik doe het steeds weer opnieuw.

Iedere hond die ik in mijn hart en in mijn leven sluit maakt het weer de moeite waard, dat loodzware laatste stuk.

De liefde die ik kan geven en die ik terugkrijg maakt het elke keer weer de moeite waard

Volg je gevoel, iedereen gaat dood, dus daar moet je het niet voor laten.

Denk aan de leuke herinneringen, of misschien is dat nog te vroeg.

Maar het zal je helpen in dit proces wat je doormaakt.

Een andere hond zou nooit jou vriend vervangen, maar kan wel een andere leuke vriend worden.

neem de tijd, je hebt verdriet, en dat is heel erg normaal.

Ik wens je heel veel sterkte.

Hoi Lis, 

ik heb mn staffordje ook laten inslapen (18 aug 2015) ik heb zoo hard gehuild, niemand kon me troosten. Mancio was mn schaduw, overal ging hij met me mee. Ik zei nee geen hond meer! Dit gevoel wil ik niet meer, pijn, verdriet. Totdat mn dochter zei: Mam ik ga een hond kopen, misschien kan hij jou hierdoor heen helpen... En idd, Djaga kwam in ons gezin en hij heeft me echt doorheen geholpen. Door zijn liefde ben ik door dit verdriet heen gegaan en ik heb t een plekje gegeven. Mancio zal ik blijven missen, hij is in de tuin begraven ik heb een mooie grafsteen in de tuin. Elke dag praat ik met hem. laat nog een traantje vallen, maar die pijn, die is weg, dankzij Djaga. Ik lach weer, ik wandel weer in bos. RIP mancio ik hou van je!! Sterkte Lis! 

ik begrijp precies hoe je je voelt...mijn is nu 4 maanden geleden en kan gewoon niet bevatten dat ze er niet meer is, zon pijn en verdriet doet het, terwijl ik nog een hond heb zou ik ook echt niet moeten denken aan een andere hond.
ik wens je heel veel sterkte en kracht lieverd x

Ook ik heb mijn lieve Do 24 december moeten laten inslapen..en dit was verschrikkelijk..ik wist niet dat je pijn in je hart kan hebben maar ik voelde letterlijk iedere keer een steek als ik aan haar dacht..

wat voelde ik mij leeg, incompleet..

toch besloten om voor een nieuwe pup te gaan, want ook ik kan echt niet zonder, het zelfde verhaal, wandelen is niet meer fijn.. Ik heb iedere keer het gevoel dat ze er nog is..verwacht haar begroeting als ik weer thuis kom of uit bed..het huis en mijn hart is zo leeg.

maar oh wat kijk ik weer uit naar dat nieuwe pupje, want het geluk van een hondje is het verdriet en de pijn als ze sterven waard..

het maakt mijn leven compleet en fijn..en geen vervanging, (Do zal altijd in mijn hart blijven), maar een nieuw begin..ik tel de dagen af tot ze komt...

Wat een leeg en naar gevoel he? Ook ik loop met een gat in mijn hart. Heel veel verdriet en heimwee naar de tijd met mijn lieverd. Het kan van binnen soms zo pijn doen dat ik wel kan gillen. Ik heb mijn lieve grote lobbes Blues op 4 januari j.l. moeten laten inslapen. We zagen het niet aankomen. Schreven veel toe aan het ouder worden en aan zijn artrose. Echter met de previcox liep hij weer giga goed. Tot zaterdag 2 januari. Ons loopje werd een drama. 3 januari naar zijn dierenarts en met spoed door naar dierenkliniek Amsterdam. Nierfalen en vasculitus. Ben tot 23.30 u bij hem gebleven. Blues ging hard achteruit. Nog 3x zelf kontakt opgenomen en om half 5 besloten de behandeling te staken. Mijn lieverd is terwijl ons hele gezin erbij stond in mijn armen ingeslapen om 6.30 u. Wat een verdriet. We hebben zo gehuild. Nu heb ik het nog zwaar. Hij was de hele dag om mij heen. Heb nu een eigenwijze kater en een konijn om mij heen. Een andere hond? Ik zou het echt niet weten. Nu schreeuw ik van NEE!!

Lis ik wens jou ook heel veel sterkte bij de verwerking. Ik ben blij dat er mensen zijn die net zoveel van hun diertje gehouden hebben als ik. Ik schrijf voir mezelf gedichten, er hangen door het hele huis 3 giga foto's van mijn schat en ik schilder een beetje. Dat is mijn verwerking.

By my is het 8 maand en ik mis myn lieve queenie nog steeds ik wou ook geen ander hondje meer maar ik was er zo ziek van dat myn man een ander wou het zal nooit vervangen en ook niet vergeten en soms moet ik het ook van my af schrijven maar nu heb ik terug een ander het zal nooit hetzelfde meer zyn maar je kunt terug een gelukkig maken en er is weer beweging in huis om voor te zorgen

Ik weet hoe je je voelt,je hart doet echt zeer,bij mij is het vandaag precies anderhalf jaar geleden,ik praat elke dag tegen zijn foto's,die overal staan en hangen,de pijn is veel minder,masr het gemis zal denk altijd blijven.We hebben zoveel van onze hondjes gehouden,dus logisch dat we niet 123 over ze heen zijn.Schrijf hier je verdriet van je af,dat helpt een klein beetje,ik heb trouwens nog steeds geen andere hond ,wie weet ooit nog.Sterkte.

Mee eens rianne ook nog sterkte

Jeetje Rianne.....helemaal geen hond, dat lijkt me ook zo vreselijk.....een leeg huis pfff. Of heb je een gezin, dan is t anders natuurlijk. Sterkte voor allen, wat is het zwaar hé.....t gemis word me de dag erger

moeilijk he, en geen hond is te vervangen door een andere hond, missen zal je Jimmy altijd, of er nu een andere hond rondloopt of niet.

Toen Inga mijn eerste hond overleed dacht ik nooit meer een andere hond te nemen. Maar toen las ik een gedichtje genaamd testament van een hond. En bedacht ik dat ik een plekje heb voor een hond die dat nodig heeft. Waarom niet. Later had ik spijt dat ik het niet veel eerder gedaan had.

TESTAMENT VAN EEN HOND
Als mensen dood gaan
maken zij hun laatste wil op.
Zij laten huis en bezittingen na
aan degenen die zij liefhebben.
Als ik kon schrijven zou ik ook
... een testament maken.
Aan een arme treurige eenzame zwerfhond
laat ik mijn gelukkige thuis na.
Mijn voerbak, mijn zachte bed,
mijn lekkere stoel, mijn speeltje.
De geliefde schoot, de zachte handen,
de lieve stem, de plek in een mensenhart.
De liefde die mij hielp
naar een vredig, pijnloos einde,
in liefdevolle armen.

Als ik dood ga, zeg dan niet:
geen huisdier meer,
geen pijn meer bij zijn dood!
Maar zoek een eenzame hond
die geen liefde heeft gekend
en geef hem mijn plek.
Dit is mijn nalatenschap,
dit laat ik achter,
het is alles wat ik te bieden heb.

Dat gedicht heeft my geholpen dobry ook om een ander hondje gelukkig te maken niet om myn lieve queenie te vervangen dat kunnen ze niet

Prachtig gedicht Dobry. Maar ook ik ben er nog lang niet aan toe. Verdriet viert nog de boventoon. Verdriet staat zelfs boven de herinnering. Ook dat gevoel van heimwee is zo sterk. Zou zo graag nog 1x.......Helaas het is voorbij. Hoop dat ik het een plekje kan geven. Hoop het ook voor Lis en vele anderen. Het heeft zn tijd nodig.

Mijn Yorki verleden maandag in laten slapen onnoemelijk schuldgevoel heb ook zoiets nooit meer een andere hond ze was 17 en de ander ,haar zusje 12 .

Wat een rotgevoel een steen op je maag ook als ik thuiskom leeg en stil heel vreemd maar doorgaan moet ik en mijn vriendin.

Dat heeft tyd nodig by my is het 8 maand en gaat nooit voorby het verdriet verzacht met de tyd maarhet missen blyft ik had ook gezegd nooit meer een ander maar de tranen bleven komen en op een dag heeft myn man gezegd we nemen een ander want je wordt zo ziek het kon niet meer verder nu heb ik een pup en moet ze verzorgen dat helpt wel maar vervangen kan het nooit

ja en voor iedereen is die tijd anders, ieder beleeft het op zijn eigen manier

het is ook gewoon heel erg.....
ik heb gewoon af en toe een paniekmomentje......dan denk ik, "jezus, ze is echt weg, maar ik ken haar niet missen pffff "
herkenbaar bij jullie ...??

" het is ook gewoon heel erg.....
ik heb gewoon af en toe een paniekmomentje......dan denk ik, "jezus, ze is echt weg, maar ik ken haar niet missen pffff "
herkenbaar bij jullie ...?? "

monique vd leest

 Ja heb ik ook, probeer er niet te veel aan te denken..

Hier precies hetzelfde gevoel. Het slaat ineens toe van: hij is er echt niet meer, hij komt echt nooit meer terug. Nooit meer knuffelen met mujn grote beer. Afschuwelijk.

Veel sterkte ook voor jullie dan x
Het steunt tóch als je weet dat andere dit ook meemaken hé, vreemd hihihi gedeelde smart is dus toch écht halve smart....blij dat we er zo over kunnen praten

Ja we krygen veel steun op het hp daarom vind ik goed dat we allen vrienden zyn die hetzelfde meemaken

Ik begrijp je verlies en het intense gemis dat je voelt.

Wij hebben in juli onze 17 jarige zusjes samen in laten slapen en 2 dagen daarna is mijn hart letterlijk gebroken van emotionele stress en verdriet, ik ben bijna achter de zusjes aangegaan maar heb het op het nippertje gehaald.

Het is stil zonder de meiden, we denken aan ze met een lach en een traan. We hebben een lang hondenleven van ze mogen genieten, hun leven was verweven met dat van ons. Nu moesten we ze loslaten en gingen onze levens uit elkaar. Wat ons houvast geeft is dat ze in onze tuin begraven liggen, dichtbij zijn en dat we de kaarsjes in de lantaarns geregeld aansteken. Een lichtje, hoe klein ook, geeft warmte en biedt troost.

Sterkte en knuf!

lijkt mij vreselijk om mijn hondje te verliezen, vervangen kan een ander hondje nooit, maar ze zeggen ook houden van is ook loslaten, wij hebben onze kat ook moeten laten inslapen, ik mis hem nog steeds vreselijk! Wij hebben wel na een lange tijd een nieuwe kat genomen, vevangen kan die hem nooit, maar ook hij geeft mij zo veel liefde!! 

Iedereen op het forum maakt het mee by my 8maanden en nog ween ik soms ik heb een pup nu ze is zeer lief en helpt er my doorheen toch mis ik myn lieve queenie nog steeds voor altyd zal dat zo blyven sterkte aan allen

Hallo allemaal,

Het voelt goed om te lezen dat ik niet alleen sta in mijn verdriet.Gisteren heb mijn lieve makkertje in moeten laten slapen, ik mis hem er zit zoveel verdriet dat ik niets meer uit handen krijg. Hij was lief knap attent, hij was mijn alles en zo te lezen overkomt het iedereen. ieder verhaal dat ik lees is getekend van verdriet en gemis. Ik ben dankbaar dat hij bijna 14,5 jaar mijn vriend was en nog steeds is. Maar de pijn is heftig daarom wens ik iedereen die dit doormaakt veel liefde en steunen wil ik alle dieren bedanken dat ze ons mensen zoveel onvoorwaardelijke liefde geven. Ik dank mijn Gunno uit de grond van mijn hart voor de mooie 14,5 jaren en ik zal nimmer en nooit uit mijn hart laten. Dank je wel lieve makker en zoals we afgesproken hebben wacht op mij bij de poort zoals je altijd op me wachtte.

Veel sterkte en lieve groeten Margo

Lieve Margot verleden jaar héb ik myn lieve queenie moeten laten inslapen wegens hartfalen ze was 12j net m'n kindje ik mis haar nog steeds ik héb nú een Maltezer maar dé pyn blyf ze blijven voor altyd in óns hart ik heb veel steun gehad hier op hp áls het nodig is schryf maar van je af veel sterkte verder

Lieve Nadine,

Dank je voor je lieve reactie, ik weet wat je bedoeld ook mijn lieverd was mijn steun en toe verlaat en mijn kindje. Hij woog 32 kg maar ik heb hem de laatste dagen nog regelmatig naar zijn favoriete plek in de tuin gedragen hij had botkanker aan linker voorpoot. Ik wist dat het ging gebeuren maar het heeft ingeslagen als een donderslag. Je neemt als het ware in een roes de beslissing verstandelijk maar gevoelsmatig ben je er niet aan toe. Ik hoop dat ik het een plekje kan geven maar vergeten doe ik hem nooit.
Jij ook veel sterkte en een warme groet
Margo