Volgens mij wil ik hem zelf houden. (pyreneese herde mix)

Maar even een nieuw topic. In mijn vorige topic geef ik aan dat ik een opvangertje heb. Erg bang maar erg leuke hond. Mijn man ziet het ook zitten. Maar......het is een pyreneese herder mix. Nu heb ik het eea over het ras gelezen, veel beweging nodig, blaffer, niet persee dol op kinderen. Wij wonen dus in een groooot appartement met tuintje. Ik ben wel fulltime thuis. Honden gewend maar ja kunne n we hem geven wat hij verdiend. Hij is nu nog rustig in huis. Vanochtend voor het eerst geblaft om zijn afbeelding in het raam. Kijk een echte blaffer kan hier gewoon niet. Zucht.... moelijk

Je titel: Volgens mij wil ik hem zelf houden.

Hahahahaha Anne, dit komt echt niet als een verrassing! Dat had ik al heel wat eerder door. Gewoon maar de manier waarop je over hem schrijft.

Waarom denk jij hem niet te kunnen geven wat hij nodig heeft?

Wat heeft een hond nodig? => B.A.B.

Beweging:

Is niet alleen wandelen, zoals mensen wandelen zien. Veel mensen en hondenscholen zijn te gericht bezig met wandelen volgens allerlei regels. Terwijl een hond eigenlijk gewoon op ontdekking wil, voornamelijk zijn neus achterna.

Heel wat mensen zijn rotsvast overtuigd dat ze van hun hond(en) kilometervreters moeten maken.

Maar grote afstanden doen of fietsen met de hond en hem niet de gelegenheid geven om op zijn eigen tempo te kunnen snuffelen overal, is al een mogelijke oorzaak van stress bij de hond.

Een hond heeft van zichzelf al een goede conditie, kilometers afleggen daar maak je een hond niet moe mee. Daar verbeter je enkel zijn goede conditie naar nog beter.

Je kan best lang met de hond buiten zijn en daarom nog niet veel afstand afleggen, door de hond gewoon overal te laten snuffelen en zo één van zijn natuurlijke behoeftes uit te oefenen. Dit zorgt ook voor een rustige voldane hond in huis.

Aandacht:

Niet alleen voor de hond zelf, maar ook heel belangrijk is aandacht voor de noden van de hond.

Zoals ik hierboven al aangaf is kunnen gaan snuffelen zo belangrijk voor een hond. Een hond is een polyfasische slaper en slaapt gemiddeld tussen de 14 à 18u per 24u. Dat betekend dat ze hun slaap verspreiden zowel overdag als 's nachts. De helft van hun slaap hebben ze zeker nodig voor hun diepe slaap.

Een hond heeft ook nood aan voorspelbaarheid. Hoe minder zaken voorspelbaar zijn, hoe groter hun onzekerheid.

Dus hoe duidelijker de zaken voor hun zijn, des te minder stress.

Een hond leert door te associëren. Als A gebeurt dan volgt B. Zij weten door ons te observeren en aan de hand van bepaalde vaste handelingen die we doen wat er gaat volgen. Niet omdat ze onze gesproken taal begrijpen, maar wel onze lichaamstaal. En hoe meer en hoe duidelijker dit voor de hond is. Hoe meer dit voor rust bij de hond zorgt.

Bezigheid:

Wanneer de hond in huis zaken sloopt, krijgt men dikwijls genoeg te horen dat de hond niet moe genoeg is. Dat men niet voldoende met de hond doet.

Een hond sloopt wanneer hij bezig wil zijn en niets heeft om bezig te zijn. Kauwen is zoooooooo belangrijk voor een hond. Als je observeert hoe een hond een kussen of een pluche knuffel sloopt, zie je net dezelfde handelingen en bewegingen wanneer je hem een knook met vlees aan zou geven. 

Maar geef natuurlijke en gezonde zaken om te kauwen. Geen gekleurde gevuld met smaakstoffen kunstmatige rommel.

Wanneer ik hier weg ga vinden mijn honden(soms kan het niet anders))  dat spannend. Hier staat dan ook een voorraad klaar van zaken die ze mogen kapot scheuren en trekken. Zodat ze zich kunnen uitleven en de spanning zich niet ophoopt. Een beetje te vergelijken met wat mensen een vuurwerkdoos noemen. Gewoon een aantal spullen om te onderzoeken, mee rond te lopen en stuk te bijten. Want dit is een heel normaal en natuurlijk gedrag voor een hond.

Belangrijk is dat het de hond het ook wordt aangeleerd om even alleen te blijven, beetje bij beetje. Een hond is niet echt geschikt om lang alleen te blijven. Dan kan men beter voor een oppas zorgen.

En wanneer er met al die zaken rekening wordt gehouden, des te minder problemen mensen zullen hebben met hun hond.

En hoe rustiger jouw hond is, hoe minder hij zal blaffen. 

Wat een fijn stuk! Binnen gaat het al een stuk beter, maar buiten is nog een groot ding. Hij is echt bang voor alles. Loopt echt alleen het kleine zelfde kleine stukje buiten. Mensen vind hij al helemaal niets. 

En Tsja waarom we nu juist op deze vallen Mmm bij die andere had ik datniet. En die war ene toch echt veel makkelijker.KKijk, zo voor de eerste opvang zit hij bij ons prima maar gaat het me ook lukken om hem verder te krijgen, tot minimaal een ontspannen hond waar je iets mee kan? Dat vind ik lastig 

Het kunnen houden van een hond hangt niet af aan de grote van de woning en tuin.

Het asiel waar ik werkte heeft eens een mechelse herder geplaatst bij iemand die in een woning woonde wat ongeveer net zo groot was als een studentenwoning. Heel klein en alles in1 ruimte.  Maar deze man was heel veel buiten en ging dus ook heel veel met de hond op stap. En daar gaat het om, kan je hem de aandacht en de beweging en vooral de uitdaging geven die hij nodig heeft. Als dat zo is dan heb je geen groot huis nodig hoor. En wat Eliane zegt, het gaat zeker niet alleen om de kilometers. 

Ik heb met mijn drukke stuiterbal ook genoeg aan mijn kleine appartement. Moh slaapt/rust eigenlijk alleen maar in huis.

Zolang hij de wandelingen nog heel spannend vind kan je natuurlijk niet heel veel aan beweging doen,  maar dat komt vanzelf. En daarbij geven die spannende wandelingen ook genoeg prikkels om moe te zijn in huis. Net als puzzelen wat je al met hem doet. 

Dat lopen komt met kleine stapjes vast steeds beter!

Ik snap wel waarom je juist voor deze valt. Heel veel mensen vallen voor kneusjes. Plaats in het asiel een kat met3 poten in een groep katten met4 poten en deze zielige kat is zo snel geplaatst. 

Kneusjes daar moet je voor zorgen, daar komt een soort van moeder gevoel bij kijken. Je begint al bijna te huilen als je eraan denkt dat hij weer aan nieuwe mensen zou moeten wennen en aan nieuw huis en nieuwe omgeving.  Je weet hoe moeilijk hij dat vind dus ''aaaaah  schatje, moet je anders maar hier blijve? Ik zorg wel voor jou en dat je niets ergs meer overkomt. Je kan mij vertrouwen, ik zal voor je zorgen!'' Zoiets doet dit met je gevoel bij zorgenkindjes en kneusjes. 

Tenminste ik heb dat wel

Ja dat is zo...en zo zie ik het ook. Maar ja is dat dan goed, is mijn beweegreden wel goed

Je bent altijd thuis, je kan hem de aandacht en de beweging geven die hij straks nodig heeft. Je hebt en tuin en een rustig huishouden dus in principe ben je geschikt voor een hond als ik dat zo kort door de bocht even kan bekijken. 

Of jullie de verzorging van deze hond aan kunnen dat kom je eigenlijk later pas achter.

Ik heb ook een keer een kneusje meegenomen uit het asiel waar ik toen werkte. Dit hondje was 2,5 jaar en werd voor de derde keer bij ons gebracht.  Toen dacht ik: nu is het klaar en zo erg kan ze toch niet zijn?. Nou zo erg was ze dus wel!

Maar als jullie bereid zijn om dingen aan te passen om het leven van dit hondje makkelijker te kunnen maken, jullie grenzen of principes eventueel een beetje aan kunnen passen als jullie hondje dit nodig heeft. 

Ik had me de eerste keer ook echt vergist in mijn eerste hondje en heb echt wel heel veel aan moeten passen. Klein voorbeeld: ik was 26 en ging elke vrijdag avond even naar de kroeg. De hond kon elke werkdag mee naar mijn werk en was dus niet veel alleen. Maar ze had hele erge verlatingsangst en dus was dat avondje stappen en drama voor mij en voor de hond, Dus die avondjes heb ik laten varen. Soms was ze echt wel een blok aan mijn been, zeker in mijn eentje. Ze had nog veel meer issues hoor haha.

Precies zoals je zegt.. wij gaan als gezin ook wel eens op pad. En hij zou dan prima meemogen. Maar zoals hij nu is, gaat dit niet lukken. Uiteraard weet je dat pas in de toekomst. Maar ik wil ook niet een hond om later weer weg te moeten doen zeg maar.

Na ja gelukkig zit hij voorlopigsowieso hier dus kunnen we rustig nog even kijken. 

 Je ontwikkelt een extra emotionele band met die hond, juist omdat die het zo moeilijk heeft. En idd bij vrouwen wordt hierdoor een soort moedergevoel opgeroepen in de hersenen.

Is jouw beweegreden goed? Er voor willen zorgen, hem beschermen omdat je weet als hij weg moet het eens zo moeilijk zal hebben. Ik denk wel dat dit een goede beweegreden is  Er worden heel wat honden meteen jaloers als ze dit zouden kunnen lezen.

Je weet niet wat de hond allemaal heeft meegemaakt. Maar hij heeft moeten knokken om te overleven. En heeft de nodige trauma's meegemaakt. Het is nu nog veel te vroeg om te zeggen in hoeverre die angst gaat beteren.

Maar ook net door dat zorgzame wil je het beste dus wil je ook niet dat hij zich bang voelt. Maar daar ga je echt heel veel geduld in moeten oefenen. En steeds hele kleine stapjes.

Als ik nou een voorbeeld zou aanhalen. En het is helaas realiteit, maar neem nu een vrouw die op straat werd aangerand. Hoe moeilijk gaat het zijn om terug buiten te durven komen? Zonder elke schaduw of geluid die steeds weer die angst opwekt. 

Ook deze hond heeft zijn trauma's. Geef het tijd, eindeloos geduld en veel liefde. En dan sta je al een hele stap in de goede richting.

Wel eens met het gezin op stap gaan is natuurlijk geen probleem. Misschien kan hij mee in de toekomst als hij dit aan kan. Anders kan je voor die enkele keer een oppas zoeken?

En een hond die echt verlatingsangst heeft is veel vervelender om alleen te laten dan een hond die wel zo af en toe aantal uren alleen kan zijn. Ik kon met mijn hondje al met moeite boodschappen doen. 

Maar als een hond geen angst heeft om even alleen te blijven dan kan je prima even met je kinderen de stad in. Wordt het langer dan moet je voor elke hond en oppas of iets zoeken. 

En ik weet hoor, als je een hond hebt leef je daar ook naar vind ik

Nou, Tineke we zijn in serieuze overweging zeg maar... mijn man ziet het wel zitten, maar ik... hij is zoooooo bang buiten. Weet niet of we dat allemaal een beetje op redelijk Nivo kan komen zeg maar.

Maar goed.. ik ga nog even wat onderzoek doen zeg maar..en voorlopig is hij toch hier.. dus heeft geen haast.

Anne, ik begrijp je twijfel nu al te goed.

In je vorig topic heb ik al over mijn Zabaa verteld.

Ook een pyrenees herder mixje. Een fokker beweert zelfs dat het een pyrenees herdertje is ( de rechtste met donkere oortjes op profiel foto)

Ons Zabaa kwam hier, kon haar niet beneaderen. Tijdens de eerste wandeling met tuig en halsband is ze uit angst ontsnapt ( hoe?????????) Na weken een gedrags therapeut erbij gehaald. Is van 14 tot 18 uur hier geweest en heeft geprobeerd contact met haar te krijgen. Zijn advies was om haar te laten inslapen zo ernstig getraumatiseerd was ze. Hij heeft contact opgenomen met mijn dierenarts en de afspraak stond.

Ik heb stichting ingelicht en deden er laconiek over.

Ik was kapot van verdriet. De volgende dag is er een klik bij mij gekomen en heb, tegen ieders advies in, besloten voor de meid te gaan vechten. Ik heb haar gewoon laten doen wat ze wilde. Geen dwang. Dat heeft weken geduurd. Toen mocht ik , zonder naar haar te kijken, aan haar komen.

Ze is maanden alleen in de tuin en thuis geweest. Ze kon niet met ons mee als ik bijvoorbeeld met Zebee ging wandelen. Dat accepteerde ze en lag lekker, beschermd, in haar bench.

Ik kon haar ook niks leren. Zo vlug ik ook maar iets van dwang op haar legde viel ze helemaal terug in haar gedrag.

Na maanden haar meegenomen met wandelen. Halsband en vluchtzeker tuigje. Ze liep alleen maar aan mijn voet naar mij te kijken want alles was AKELIG !!!!!

In die maanden thuis heeft ze mij leren vertrouwen dus alleen ik was buiten interessant....voor alles was ze verder bang.

Dit rustig opgebouwd en toe ze de eerste keer ergens heen keek....de eerste keer ergens snuffelde....de eerste keer plaste......toen heb ik haar de hemel in geprezen.

Je zag dat ze dan zelf heel blij werd. Heerlijk om te zien.

Toen ze mij iets vertrouwde is ze begonnen met het speelgoed te slopen. Heb het haar laten doen en na een paar weken was dat ook weer over. (die fase had ze nodig)

Na toch zeker een half jaar haar steeds iets meer mee te nemen kwam de klik opeens.

Nu , na 2 jaar, vindt ze het heerlijk om overal mee heen te gaan.

Winkel, terrasje....als iemand haar aanhaalt is ze helemaal blij.

Dat hondje wat ingeslapen moest worden.

Nogmaals, ik heb haar niks kunnen leren omdat ze (nu nog) geen druk kan hebben maar..............ze luistert enorm goed......ze reageert veel meer op mij omdat ze zo met mij bezig is.

Ik heb meer dan 30 jaar honden en heb van ze allemaal zielsveel gehouden maar wat ik met Zabaa heb is uniek.

Zij is, door haar groei fase, zo gefixeerd op mij waardoor ze nu een perfect hondje is (met een kleine gebruiksaanwijzing)

Ze gaat nu overal mee en geniet met volle teugen van haar leventje.

Heb haar ook niet kunnen leren samen te spelen met mij. Heb 2 jaar nodig gehad voordat ze een balletje na rende. Maar als ze naar mij moet komen om hem te geven raakt ze weer in de stress. Ze brengt hem dan steeds naar haar plaatsje. Nou dan spelen we toch zo.

Wat jij zegt dat de pyreneesjes veel moeten lopen daar zit/zat ik ook mee. Mijn man is ernstig ziek waardoor ik geen lange wandelingen meer met de honden kan maken. Daar voel ik me vaak schuldig over. Maar.........ze is( zijn) veel in de tuin....snuffelen, van wind genieten, knook mee, op straat kijken enz. Binnen ben ik ook vaak met ze bezig. Gewoon in het doen hun erbij te betrekken. En hun knoken die belangrijk zijn.

Als ik nu naar ze kijk zie ik 2 heel vrolijke honden die genieten ondanks ze (volgens mij) niet de beweging krijgen die ik ze zou gunnen. Loop wel dagelijks met ze maar niet naar de hei of bos, als vroeger.

Daar moet ik Eliane gelijk in geven dat een hond ook op een andere manier gelukkig kan zijn.

Ik hoop dat je iets aan mijn verhaal hebt.

Zabaa is een heeeeel aanhankelijk, vrolijk en vrij hondje geworden.

Een echte levens genieter, die geniet van aandacht.

Geduld, geen druk en in zijn eigenwaarde laten dan is succes verzekerd. Maar.....het kan lang duren MAAR dat loont zicht

Mocht je hier nog vragen over hebben dan hoor ik het.

Succes met je beslissing !!

Meestal als mensen gaan overwegen..........

Maar bedoel je nou dat als hij (ik weet z'n naam niet) niet een redelijk niveau kan bereiken, hij dan daarom weg moet?

Dat vind ik ook heel sneu, en waar gaat hij dan naar toe?

Zabaa is bij jou gelukkig op de goede plek terechtgekomen.

Voor vele van die zeer angstige honden loopt het veel minder goed af.

Er zijn organisaties die klakkeloos buitenlandse honden plaatsen. Mensen worden - totaal onvoorbereid en ongewild - opgezadeld met zeer angstige honden, hebben geen idee hoe ze daar mee om moeten gaan, krijgen dan ook geen enkele begeleiding vanuit de organisatie. Honden gaan van hand tot hand en daarmee is het voor de hond pas echt een lijdensweg geworden. 

 Gewoon een tijdje aankijken, jullie komen er wel uit.

Kun je dan wel gastgezin blijven? Of was dit incidenteel?

Het hondje zit via een stichting bij de ts in de opvang. Dit is hun derde opvanghondje en deze is veel banger dan de andere 2 die ze hebben opgevangen. 

Nu is ts aan het overwegen om dit hondje te adopteren en weegt dus de voor en tegens tegen elkaar op zodat ze een wel overwogen keuze kan maken. Ik ga er vanuit dat als de kogel door de kerk is en ze daadwerkelijk dit hondje adopteren, dan doen ze hem niet meer weg omdat hij misschien in de toekomst lastig kan zijn met zijn angsten. Dit is niet de insteek van de ts, zoals ik begrepen heb, maar doordat het mogelijk wel een iets lastiger hondje zal zijn in de toekomst is het goed om er goed over na te denken. Mogelijk geeft het hondje toch wat meer beperking dan een vrolijke stuiterbal en dat moet ook in het gezin passen.

Tineke,

Anne is gastgezin. Het is normaal dat de hondjes daar niet blijven, het is een tijdelijke opvang. Nu is ze een heel klein beetje verliefd geworden op deze opvanger (en haar echtgenoot ook) en denkt erover om het hondje zelf te adopteren. Wat jij aanhaalt is zo wie zo iets dat in haar hoofd speelt, omdat ze weet dat het een angstig hondje is, weet ze dat hij het moeilijk zal krijgen bij een herplaatsing. Dat is net één van de dingen die maakt dat ze hem wil adopteren.

Maar het is een hondje dat wel met een serieuze rugzak komt en ze stelt zich de vraag of ze, op termijn, wel het juiste baasje blijkt te zijn voor dit hondje.

Ze stelt zich ook de vraag of het rugzakje niet zodanig groot blijkt te zijn dat het de komende tien, vijftien jaar een enorm blok aan het been van haar gezin zou kunnen zijn. 

Ik denk dat het alleen maar goed is dat ze eerst zorgvuldig alle voors en tegens af weegt aleer ze zich permanent aan dit hondje bindt.

Ze kan maar beter eerlijk zijn over haar eigen mogelijkheden dan dat achteraf blijkt dat ze het helemaal onderschat heeft en het hondje uiteindelijk toch nog een ander adres moet zoeken.

Anne,

Wat ik lees over argumentatie over waarom niet. Plaatsgebrek lijkt me geen argument. Dan zou niemand op een flat een hond kunnen houden.

Wat in mijn ogen wel een afknapper zou kunnen zijn is de verlatingsangst en angst tout court. De enige die daarin kan oordelen ben jij en je gezin. Wil en kan je er de tijd in steken om daar mee aan de slag te gaan? Wat als het nooit helemaal over gaat? Kan je er om heen werken of wordt dat een te zware opgave?

Onze hond had verlatingsangst toen ze uit het asiel kwam, we hebben dat op een half jaar opgelost. Maar onze Sasha is geen buitenlander, ze had de eerste elf maanden van haar leven gewoon in een gezin geleefd. 

Ik vind het heel goed dat je jezelf zo in vraag stelt. Je wil je zelf en het hondje voor een teleurstelling behoeden.

Precies zoals Siska en Sara schrijven. Dank u dames voor de omschrijving.

Ik wil gewoon enigzins zeker weten dat we hem verder kunnen helpen in zijn angst zodat hij een prettig leven bij ons gaat hebben. En uiteraard ook of we kunnen voldoen aan zijn needs qua beweging ed ivm onze huisvesting. 

Als ik zelf een hond zou kopen , zou ik ookkijkenn of hij bij ons zou passen en nu dat mike op ons pad komt en we hem erg leuk vinden, kijk ik daar ook naar. En inderdaad ik stop dan met opvangen. Het gaat nu iig al veel beter, Hij wordt echt al wat vrijer en dus ook wat brutaler, gebruik nog veel zijn bek. Maar reageert goed op een correctie in woord. Buiten is nog wel een issue, maar met kleine stapjes gaat dat. Van mensen moet hij niets hebben en wil dan vluchten. Maar al met al in ruim twee weken niet slecht. 

Wat ik nog wel apart vinden dat hij zo weinig drinkt en dus ook weinig plast. Met geluk 1X per dag. Hij is verder wel gewoon actief

 Komt wel goed hoor ,de hond is van een warm klimaat naar een koud klimaat verhuisd en zijn lichaam niet ingesteld op luxe

hij beweegt nog niet enorm veel..dus verdampt minder

zolang hij niet uitdroogt is er niks aan de hand

Al kan je meer drinken wel stimuleren door aanbieden van karnemelk of yoghurt of bouillon zonder zout 

Verder...

Ik had nooit verwacht dat ik met mijn angsthaas zo ver zou komen als ik nu ben.

Mijn ervaring is dat ze na 3 mnd pas een beetje meer van zichzelf laten zien ivm routines beginnen in te dalen.

Je vangt op dus je hoeft de beslissing nog niet te nemen

Je kan het aankijken..

Mijn gevoel zegt dat jullie heel erg op de goede rit zitten om hem vooruit te krijgen.

hoe beter je elkaar leert kennen..hoe makkelijker het word..je leert met elkaar lezen en schrijven.

maar ook al besluit je de hond te laten adopteren door iemand anders...

De trend die je heb gezet heeft de hond al in de binnenzak

een goed adresje neemt hem met goede wetenschap van wat hij kan en wat niet en hoe hem te bereiken.

(ik denk overigens dat je hem houd)

" Tineke,
Anne is gastgezin. Het is normaal dat de hondjes daar niet blijven, het is een tijdelijke opvang. Nu is ze een heel klein beetje verliefd geworden op deze opvanger (en haar echtgenoot ook) en denkt erover om het hondje zelf te adopteren. Wat jij aanhaalt is zo wie zo iets dat in haar hoofd speelt, omdat ze weet dat het een angstig hondje is, weet ze dat hij het moeilijk zal krijgen bij een herplaatsing. Dat is net één van de dingen die maakt dat ze hem wil adopteren.
Maar het is een hondje dat wel met een serieuze rugzak komt en ze stelt zich de vraag of ze, op termijn, wel het juiste baasje blijkt te zijn voor dit hondje.
Ze stelt zich ook de vraag of het rugzakje niet zodanig groot blijkt te zijn dat het de komende tien, vijftien jaar een enorm blok aan het been van haar gezin zou kunnen zijn. 
Ik denk dat het alleen maar goed is dat ze eerst zorgvuldig alle voors en tegens af weegt aleer ze zich permanent aan dit hondje bindt.
Ze kan maar beter eerlijk zijn over haar eigen mogelijkheden dan dat achteraf blijkt dat ze het helemaal onderschat heeft en het hondje uiteindelijk toch nog een ander adres moet zoeken. "

Sara

Ik weet dat Anne gastgezin is en dat het hondje daar tijdelijk verblijft, maar dat weet het hondje niet.

Een hond weet niet van tijdelijk of permanent.

Anne kan zich er misschien op instellen dat Mike er tijdelijk is, maar een hond kan dat niet.

Voor een hond is het een zeer ingrijpende ervaring om te worden weggehaald uit z'n vertrouwde en veilige omgeving en niet meer bij de mensen te mogen zijn waar inmiddels een hechte band mee is ontstaan, en dat geldt des te meer voor zulke zeer angstige honden als Mike.

Als Mike geadopteerd zou worden, is er ook weer dezelfde vraag of het nieuwe baasje wel het juiste baasje blijkt te zijn voor Mike.

Als het nieuwe baasje zichzelf ook niet het juiste baasje vindt voor Mike, de rugzak blijkt toch daar ook groter dan gedacht en ook deze mensen denken dat Mike wel eens een blok aan hun been zou kunnen zijn gedurende z'n hele leven, wat gaat er dan met Mike gebeuren? Weer terug naar Spanje?

Als er dan al zulke zeer angstige of nauwelijks gesocialiseerde honden naar NL gehaald moeten worden, laat organisaties mensen zeer, zéér zorgvuldig screenen en plaats dergelijke honden dan ook direct op de plek waar ze voor altijd mogen blijven, bij iemand die er voor 100% voor wil gaan, en niet eerst in opvang om dan - soms pas na lange tijd - weer te moeten verhuizen, opnieuw beginnen, opnieuw vertrouwen krijgen. Dat is zo triest voor zo'n dier. 

Is Mike nu wel al beschikbaar voor adoptie, of blijft hij eerst voor een vaste periode bij jullie en komt dan eventueel ter adoptie?

Ik heb met meerdere stichtingen contact gehad en de meeste werken met opvanggezinnen om juist het geslepen van de ene naar de andere baas te voorkomen.

Een hondje in een asiel die geschikt bevonden wordt om in een huis te leven die wordt naar Nederland gehaald en in een gastgezin geplaatst. Ook al is dat hondje geschikt gevonden elke hond reageert anders op zo'n verandering. Een hond die in het asiel zit en daar eventueel is opgegroeid tussen andere honden en de mensen daar is niet te vergelijken met een huis natuurlijk.

De honden die geschikt zijn voor adoptie zijn niet te bang voor mensen, de goede stichtingen kijken hiernaar, heeft zo'n hondje een band met een mens, kan zo'n hondje zo'n band überhaupt opbouwen, kan het leven in een drukke maatschappij? Dat soort vragen.

De ene hond past zich gewoon sneller aan dan de andere. Ik ken heel veel buitenlandse honden en ik zie in mijn directe omgeving geen panisch bange gevallen die dood ongelukkig zijn. Maar idd de ene rugzak is de andere niet.

En daarom zijn er juist heel veel stichtingen die met een gastgezin werken. Die mensen hebben ervaring en belangrijker nog, ze hebben alle tijd om een hondje te kunnen laten acclimatiseren en de basis dingen te leren. De ene hond is met een paar dagen plaatsbaar en de andere hond heeft er 3 maanden voor nodig, of langer. Juist door zo'n gastgezin kan je kijken wat een hond nodig heeft en kan je opzoek naar een situatie die bij de hond past.

In mijn zoektocht naar een hondje heb ik eerlijk mijn situatie uitgelegd bij verschillende stichtingen omdat ik interesse had in een hondje van hun. Ik heb juist heel vaak te horen gekregen dat dat hondje niet perfect in mijn huidige situatie paste en dus kwamen we tot de conclusie dat ik beter verder kon kijken. En dat deed ik dus ook. Ik heb er niets aan als ik een hondje heb wat niet lekker mee kan draaien in mijn leven, maar belangrijker nog, dat hondje al helemaal niet!

Dus ja ik ben juist voor gastgezinnen omdat het juist veel leed bij honden kan voorkomen. 

En een bijkomend voordeel is, mocht ik om wat voor reden niet meer voor Moh kunnen zorgen dan gaat Moh weer terug naar dat gastgezin. 

Ik heb echt nog nooit gehoord dat een hond weer terug wordt gestuurd naar land van herkomst!!!

Maar eigenlijk gaat het in dit topic helemaal niet over of er wel of geen gastgezinnen zouden moeten bestaan, of en welke stichtingen er goed of slecht zijn.

Hier gaat het vooral over de twijfel die ts heeft, kan zij het hondje geven wat hij nodig heeft en kan zij handelen met de rugzak van het hondje. En zoekt eigenlijk naar mensen met ervaring met bange honden uit het buitenland.

Ik wilde net een reactie op Tineke plaatsen, maar Ciska en Moh heeft het meteen klaar en duidelijk geschreven. Denk dat de discussie over het al of niet met gastgezinnen werken en of je angstige honden wel naar hier moet halen, een beetje naast de kwestie is.