extreme verlatingsangst

Hoi. Ik ben 40 jaar en heb chronische Lyme waardoor mijn energieniveau zeer laag is. Dat is ook een reden waarom wij geen kindje kunnen krijgen. Ik had nooit gedacht dat ik een hond zou willen, want ik was vroeger altijd bang. Onlangs raadde een oud collega en tevens gedragstherapeute voor honden mij een hondje aan, omdat ze mijn situatie kent en omdat ze weet dat ik wel geïnteresseerd begon te raken in een hondje. Mijn partner wou het ook. Het hondje kwam uit Roemenië, twee jaar oud, wel echt enorm bang en was zeer rustig (dus voor mij ideaal omdat ik veel rust nodig heb) en was achtergalaten waardoor de pootjes bevroren waren. Ze werd gered en ze is nu gezond. Die persoon zei tegen mij dat als het niet moest lukken dat ik het hondje mocht terug brengen bij haar. Dat zij het dan wel zou houden. Wij zagen de hond (kruising corgi met herder) en wij waren compleet verliefd op haar. Zij was zoooo lief. Wij waren zo gelukkig met haar. Ze gaf ons liefde en wij gaven haar liefde. Ik heb nooit iemand zo blij geweten om mij te zien als ik de trap af kwam :-) Er was wel één groot probleem wat ze ons niet verteld had; die hond heeft enorme verlatingsangst. We wisten al dat ze bang was, maar ze maakte progressie als we met haar bezig waren. Maar dat probleem van verlatingsangst was echt erg. Mijn partner moest op de zetel slapen in dezelfde ruimte als de hond (wij nemen geen hond in de slaapkamer, omdat ik te veel allergieën heb), maar het werd erger en erger. Wij konden niet meer naar het toilet gaan of zij werd panisch. Piepen, janken, blaffen. Maar echt pure paniek ook hé. Wij zaten er compleet onderdoor omdat we geen rust hadden en in mijn geval is dat nefast. Ik zei dat tegen de oud collega tevens gedragstherapeute en die zei ons om haar toch bij haar terug te brengen zodat ze kon zien wat er aan de hand was. Ze zei ook dat daar maanden werk in kruipt. Wij waren al zo gehecht aan dat beestje op 4 dagen en hebben zo hard geweend. Het verdriet was immens. We hebben haar teruggegeven en een dag nadien zei die persoon dat ze het eigenlijk toch niet ziet zitten om met haar te trainen omdat ze rustig is bij de andere twee honden in dat gezin. Ze wou het voor ons nog wel doen, maar ze voelt zich zelf niet helemaal gezond en kan de training er niet bij nemen. Wij zelf ook niet, want ik ben te ziek. Als mijn partner werkt is hij 24 u van huis en dan zit ik alleen met de hond. Ik geraak soms amper aan de brievenbus om de post binnen te halen. Dus ja...

Ik had naar een andere gedragstherapeute gebeld en die gaf echt wel een duidelijkere uitleg. Die zei direct: ik begrijp al niet dat ze jou die hond hebben gegeven. "Het is jullie eerste hond en jij bent chronisch ziek...dat kan jij niet aan als die zoveel angst heeft" Dat kan zelfs een gezond persoon amper aan. Ik vroeg dan of we die verlatingsangst er echt niet uit konden krijgen en ze zei: "je krijgt dat er heel misschien met lange training en medicatie uit, maar nooit volledig. Zeker met een hond uit Roemenië waar je de voorgeschiedenis niet van kent weet je zelfs niet of je garantie hebt dat het voor een deeltje eruit gaat. Als zij in dat andere gezin kan functioneren met de andere honden dan zou ik het zo laten en uitkijken naar een hond die geen verlatingsangst heeft. Hoe pijnlijk dit ook is voor jullie om haar los te laten: het is geen hond voor jullie"

Ja, dat was ten minste wel een duidelijke uitleg. Maar dat neemt niet weg dat wij zo veel verdriet hebben. Ik weet niet waarom ik dit nu hier schrijf eigenlijk. Ik moest het gewoon kwijt.

Ik denk dat gedragstherapeut nr. 2 gelijk heeft.

Een herplaatser van onbekende afkomst met extreme verlatingsangst… dat vraagt heel veel tijd, geduld maar ook heel veel energie van een mens. Als je een zware chronische ziekte waardoor je deze energie niet hébt, ja… dan gaat het niet, he. Hoe erg dit ook is, hoe groot je motivatie of je medeleven ook is… wat je niet hebt, kan je helaas ook niet geven.

Ik wens je veel sterkte toe!

Goh, denk ook dat de tweede therapeut het juist heeft.
Hopelijk gaat het met je gezondheid beter op termijn en kan je dan overwegen om een hondje te nemen.
Los van het feit dat de goede wil en de liefde die jullie te bieden hebben, is het eerlijker voor een hondje, dat het baasje er 100% voor gaat.
Bij het kiezen van een hondje moet je ook rekening houden met je allergische reacties.
Ik hoop dat het goed gaat met je gezondheid!!;
Laat dit primeren op het nemen van een hond, jullie verdienen alle liefde en kansen op een gelukkig gezin, waar de hond ook actief deel van uitmaakt.
Succes!!!!!!!

Sterkte hoor, wat verdrietig allemaal.

Het is ook vantevoren moeilijk inschatten of het wel of niet gaat voor je met je gezondheid. Jij en je vriendin dachten blijkbaar dat het wel zou lukken, ik snap dat je verdrietig bent, maar wat niet gaat dat gaat niet.

Maar beide gedragstherapeuten snap ik niet helemaal, de eerste zou moeten weten dat een hond plaatsgebonden reageert, dus waarom de hond naar haar terugbrengen, wat brengt dat? Ze had je beter bij jou thuis wat handvaten kunnen geven. Ik vraag me af of je überhaupt de goede begeleiding gehad hebt hiermee.

Verlatingsangst icm met trainen wat de tweede gt oppert, zie ik ook niet voor me, angst kan je niet wegtrainen. De bedoeling is dat de hond zich veilig gaat voelen en zelfvertrouwen krijgen. Daar had je mee geholpen moeten worden naar mijn mening.

Het hondje voelt zich duidelijk prettiger met nog een andere hond(en) in huis. Veiligheid en vertrouwd, sommige honden hebben dat en als je ze dan alleen in huis hebt dan kunnen ze idd erge verlatingsangst hebben.

Ik heb een hondje gehad met heel veel stress en verlatingsangst. Helaas had dat hondje ook echt niets met andere honden dus dat zou haar ook niet helpen. 

Ik kan je vertellen dat zo'n hondje echt heel zwaar is en voor het hondje ook niet een leuk leven om zoveel stress en angst te hebben. Ik heb idd ook medicatie gebruikt, het werd daardoor handelbaar maar over ging het niet.

Dit hondje heeft besloten en is in het opvang gezin duidelijk beter op zijn plek. 

Er zijn ook zeker hondjes te vinden die geen verlatingsangst hebben. Goed zoeken en goed informeren dan vind je een hondje wat echt bij jullie past en daar wordt je beide gelukkiger van !

Merci allemaal voor de reacties. 

Ik heb helaas ook chronische lyme.

Ik moet zeggen dat ik heel veel aan mijn hondjes heb en ze hebben zich heel goed aangepast aan mijn ritmes. Door mijn ziekte slaap ik heel veel en zij hebben zich daaraan aangepast. 

Ze liggen dan wel bij ons in bed dus die tijd zijn ze dan ook niet alleen.

Ik heb ze beide van pup af aan en ze zijn nu 6 en 8. En het is wel een voordeel dat ik bijna de hele dag bij ze ben.

Een pup zal denk ik te druk voor je zijn maar misschien een oudere herplaatser inderdaad waar de afkomst bekend van is.

Ik wens je in ieder geval heel veel sterkte toe, ik weet hoe het is.

Hé wat naar! Voor een volgende keer zou ik ook echt kiezen voor een hondje in Nederland. Er zijn hier ook zoveel herplaatsers, oa in het asiel. Dan kun je bijvoorbeeld al een aantal keer met het hondje wandelen en zelfs op proef is soms mogelijk. 

Kan mij voorstellen dat je een hondje ook veel kunt bieden doordat jullie vaak thuis zijn. Misschien een wat ouder hondje?

Veel sterkte!

Hoi Vera met Diesel en Fennna. Je vermelde dat je ook chronische Lyme hebt.  En dat je twee hondjes hebt.  Oké, er zijn gradaties in chronische Lyme, dus de ene persoon kan wat meer of minder aan dan de andere...  Heb jij daar rekening mee gehouden bij de keuze van je honden?  Een ras dat rustig is?  Dat niet té veel beweging nodig heeft?  Dat niet constant blaft?  Heb jij een pup kunnen opvoeden.  Voor mij lijkt dat geen optie.  Mijn vriend vindt van wel omdat hij vaak thuis is, maar ik zie dat niet zitten wegens te weinig energie .  Dat is veel te druk die eerste twee jaar.  En je moet daar heel veel energie insteken door dat alles aan te leren.  Natuurlijk kan je dan wel van in het begin alles aanleren wat je bij een oudere hond niet meer aangeleerd krijgt natuurlijk.  Maar het zou te veel en te druk zijn denk ik voor mij persoonlijk.

Mijn vriend kan wel twee dagen actieve dingen doen met de hond als er ooit  terug eentje komt.  Maar 1 dag op 3 is hij van 's ochtends 8 u tot de volgende ochtend 8 u op zijn werk.  Dan zou ik een volledige dag en nacht met de hond allen zijn en ik weet niet of ik dan juist op die dag de kracht heb om de hond uit te laten (als ik even op straat ongeveer 100 m max. kan doen dan ben dan zal ik al kapot en blij tegelijkertijd zijn, maar de hond zal meer nodig hebben...of kan dat dan voor die ene dag op 3 eens geen kwaad dat er niet lang met hem of haar gewandeld wordt?)

Dus welke rassen heb jij?

groetjes

Het is rot ald dat moet gebeuren, een hond herplaatsen. Maar als het echt een betere optie is, dan is het een keuze uit liefde. 

Als je later voor een andere hond wilt kijken, met je situatie in acht nemend, maak dan goed een lijstje op voor jezelf. Heb ik ook gedaan, en ik ben ook ziek. 

Hele lijst werd het hoor. Maar dat is maar goed ook:  daardoor duurde het wat langer maar kreeg ik wel een goede match. Zowel de hond als ik zijn er op vooruit gegaan nu we samen zijn. Ik ben zo blij met haar, wat ook weer helpt voor de gezondheid natuurlijk. 

Als je eerlijk bent met zo'n lijst en daarmee naar stichtingen, asielen, herplaatsers gaat zoeken, zit er misschien toch wel eentje voor jullie tussen.

Dingen als, niet veel beweging nodig (leeftijd, dus zeker geen pup, maar ook karakter, ras/aanleg), niet te "vies" zoals heel veel verharen of veel kwijlen, ivm weinig kunnen schoonmaken. 

Niet te blafferig, ik vind bijv een canadese herder tof maar ze zijn zó vocaal, ik zou overprikkeld worden. 

En een goede achterban, zoals je vriend maar misschien ook buren of kennisen. 

Weet je, ik ben een beetje bang dat als we naar een asiel gaan om te kijken voor een hondje en we vinden er ééntje zo leuk dat we die graag willen dat we dan misschien hetzelfde gaan meemaken als met het super lieve hondje dat we terug hebben moeten afgeven.  In een asiel hebben die hondjes toch ook al een rugzakje (sommigen dan ) en als die ook zo'n enorme verlatingsangst hebben zoals onze vorige ...  En dat weet je gewoon niet op voorhand.  Want iedereen, zelfs die tweede gedragstherapeute waar we een heel goed gevoel bij hadden, zei dat je bij zo'n tweejarig Roemeens hondje de achtergrond niet kent en dat je die angst er nooit volledig uit krijgt.  En dat dat voor iemand die ziek is echt een optie is.  Als ik rationeel nadenk dan weet ik dat iedereen gelijk heeft. (ook al mis ik die zo hard)  Anderzijds: als ik ene uit het asiel leuk vind dan kan ik toch onmogelijk weten of die ook zo'n angst heeft?    Zeg mij nu maar gewoon dat ik rationeel moet nadenken :-)

Ik vind het een heel heftig verhaal. Ik zou je echt heel graag een hond gunnen maar 1 ding viel me wel op aan je verhaal. Het feit dat je vriend 24 uur werkt en jij soms vrijwel niks kan. Ik denk toch dat een hond zn energie kwijt moet en zn wandel rondes gewoon nodig heeft. 

Wij hebben hier thuis een hele rustige hond die echt een enorme slaapkop is. Maar ook zij heeft buiten die slaapmomenten gewoon haar wandelmomenten nodig. Ze is een paar jaar terug gesteriliseerd en moest toen rustig aan doen en mocht niet van de riem en spelen met andere honden. Na 5 dagen viel ze ons gewoon aan (op een leuke manier) om dan maar met ons de hele dag te spelen en stoeien omdat het met haar hondenvriendjes niet mocht. Ze werd wel gewoon 4 keer op een dag uitgelaten. 

Misschien raar dat ik nu mijn eigen hond erbij haal maar die zou perfect zijn voor jou (in theorie, want ze gaat niet weg natuurlijk ) maar alleen die uitlaat momenten zouden een probleem zijn. Dus daar vergelijk ik het nu even mee. 

Maar aan de andere kant vertel je dat het eens in de 3 dagen is dat je vriend zolang werkt. Het zou dan de andere dagen gecompenseerd kunnen worden. Sommige honden kunnen daar best mee omgaan. En sommige honden hebben juist een bepaalde structuur dagelijks nodig. Daar zal je een hond op moeten selecteren. 

Het voelt zo dubbel allemaal want je merkt hoeveel je er voor over hebt en hoe goed je erover nadenkt. Maar ik merk ook een zekere twijfeling bij jou zelf. 

Misschien is het een idee om op je goede dagen op te passen op honden? En op je slechte dagen gewoon alle aandacht op jezelf te kunnen richten. Misschien mag je wel een hond 'lenen' van bekende.. zo heb je wel de lusten maar niet de 'lasten'. 

En misschien is het een idee om (als het financieel haalbaar is) de hond naar een opvang te doen overdag waar hij/zij lekker kan spelen met andere honden op de momenten dat je vriend 24 uur werkt. Sommige kunnen de hond ook halen en weer thuis brengen. Of een uitlaatservice inschakelen of familie/vrienden die op willen passen/lange ronde uitlaten. Zo sta je er die 24 uur niet alleen voor. 

Ik weet niet hoe oud je bent en of je hier uberhaupt al aan toe bent maar is een scootmobiel/elektrische rolstoel geen oplossing om toch verder van huis te komen?? Ik wil je niet beledigen of iets. Ik denk gewoon mee en gooi alle oplossingen die in me op komen hier neer haha. Ik heb geen ervaring met deze ziekte en weet ook niet of dit te belastend voor je is. Je moet zelf maar kijken of je iets aan mijn tips hebt.

Wat ik eruit begrijp is die 24 uur alleen met de hond en de verlatingsangst het grootste probleem. Maar ook op verlatingsangst zou je kunnen selecteren en op allergie ook. 

" Weet je, ik ben een beetje bang dat als we naar een asiel gaan om te kijken voor een hondje en we vinden er ééntje zo leuk dat we die graag willen dat we dan misschien hetzelfde gaan meemaken als met het super lieve hondje dat we terug hebben moeten afgeven.  In een asiel hebben die hondjes toch ook al een rugzakje (sommigen dan ) en als die ook zo'n enorme verlatingsangst hebben zoals onze vorige ...  En dat weet je gewoon niet op voorhand.  Want iedereen, zelfs die tweede gedragstherapeute waar we een heel goed gevoel bij hadden, zei dat je bij zo'n tweejarig Roemeens hondje de achtergrond niet kent en dat je die angst er nooit volledig uit krijgt.  En dat dat voor iemand die ziek is echt een optie is.  Als ik rationeel nadenk dan weet ik dat iedereen gelijk heeft. (ook al mis ik die zo hard)  Anderzijds: als ik ene uit het asiel leuk vind dan kan ik toch onmogelijk weten of die ook zo'n angst heeft?    Zeg mij nu maar gewoon dat ik rationeel moet nadenken "

Wen

 En via herplaatsers die nog bij mensen thuis zijn? 

Dat blijkt vaak beter te kloppen mbt alleen thuis kunnen zijn, omdat verblijf in het asiel voor langere tijd natuurlijk dit heeft kunnen veranderen. Daar zijn de honden nooit meer echt alleen, er zijn altijd wel honden sowieso. 

Een herplaatser via bijv een rasvereniging of hhin en nog bij de "vorige" baasjes zit, gaat vaak makkelijker dan. 

Kijk, ik ben ook ziek, en mij lukt het, maar wel alleen met een achterban. Zonder had het mij niet gelukt. 

Er zijn inderdaad veel verschillende ziektebeelden bij lyme helaas.

Ik heb een jack russel x westy deze wordt in april 9 jaar en een teckel van 6 jaar. 

Ik ben een echt hondenmens en zou niet zonder kunnen leven. Zij zorgen er ook voor dat ik moet wandelen wat ik anders bijna niet zou doen.

Ik wandel iedere dag een uur met ze en dan kunnen ze los rennen. Het komt wel eens voor dat ik een dag echt niet kan maar dat maakt voor hun niet uit gelukkig. 

Ik weet ook niet hoe erg jij er last van hebt natuurlijk. Misschien heb je in je omgeving nog mensen die je eventueel kunnen helpen?

Als je nog vragen hebt mag je die altijd vragen. Veel sterkte!

Begrijp ik goed dat jullie uiteindelijk 4 dagen voor jullie hondje hebben gezorgd en dat jullie hondje toen naar jullie kennis is gegaan?

Ik geloof oprecht dat er een betere keus gemaakt had kunnen worden welk hondje bij jullie past, maar als je na 4 dagen het echt al niet meer trekt zou ik nog even na denken voordat jullie een andere hondje in huis halen. Ook al vind je het perfecte hondje voor jullie dan nog zal niet alles vlekkeloos vanaf dag 1 gaan.

Mochten jullie toch voor een ander hondje willen gaan dan zou ik de tips zoals hierboven genoemd meenemen. Misschien kan je vriend vakantie opnemen en kan je voor backup en steun van vrienden / familie / opvangen zorgen.

Verder natuurlijk heel veel sterkte want ik geloof wel dat je het er moeilijk mee hebt.

Nog eens bedankt allemaal voor de reacties.   Ik neem alle tips zeker mee!

Nog even aan Marieke:  Wij hebben aan twee hondengedragstherapeuten + aan nog andere hondenkenners gevraagd wat we best deden en allemaal zeiden ze dat dit soort verlatingsangst van dit hondje waar je geen geschiedenis van hebt dat je dat er niet uit krijgt.  Ik heb ook gevraagd of ik niet te snel opgaf en allebei zeiden ze van niet. Want uiteraard had ik dat gevoel dat ik misschien te snel opgaf.  Ze zeiden dat je het er niet gaat uitkrijgen.  Misschien na een maand of 6  intensief eraan te werken dat je het er een klein beetje uitkrijgt, maar nooit helemaal.  Dus we hebben niet zomaar opgegeven hoor.  We hebben gejankt als twee kleine kinderen toen we haar terug brachten.  En ja, ik heb nog vaak het gevoel dat ik te snel heb opgegeven, maar dan lees ik wat anderen mij schreven en denk ik terug aan de gesprekken met de therapeuten en moet ik mezelf net zoals hen overtuigen dat ik niet meer kon doen dan wat ik gedaan heb. 

En uiteraard bestaat er geen hond waarbij alles vlekkeloos zal verlopen.  Maar die verlatingsangst was een te groot probleem.  Andere problemen krijg je meestal wel opgelost als ik gedragstherapeuten mag geloven dan hé ;-)

Dus een andere hond komt er zeker als we dit verwerkt hebben. 

Huh, het is toch niet na 4 dagen denk ik? 

Hoe kom je dan uberhaupt aan het idee van "verlatingsangst", als ik een nieuwe hond heb en die alleen laat meteen, is deze ook even van het padje. 

Ik kan mij niet goed voorstellen dat een gedragstherapeut daaruit zo snel kan concluderen dat het dan ook niets meer wordt. Dan zou ik inderdaad geen hond nemen, want met 4 dagen is het allemaal nog zo anders en wennen voor een hond. Een hond kan wel een week onzindelijk zijn door de stress van een andere omgeving...of juist dat het de eerste twee weken een heel stil onderdanig hondje is maar daarna ander gedrag gaat vertonen.

ik bedoel er verder niets mee, enkel dat je in mijn ogen helemaal niets kan concluderen uit zo kort een nieuwe omgeving voor de hond. 

" Nog eens bedankt allemaal voor de reacties.   Ik neem alle tips zeker mee!
Nog even aan Marieke:  Wij hebben aan twee hondengedragstherapeuten + aan nog andere hondenkenners gevraagd wat we best deden en allemaal zeiden ze dat dit soort verlatingsangst van dit hondje waar je geen geschiedenis van hebt dat je dat er niet uit krijgt.  Ik heb ook gevraagd of ik niet te snel opgaf en allebei zeiden ze van niet. Want uiteraard had ik dat gevoel dat ik misschien te snel opgaf.  Ze zeiden dat je het er niet gaat uitkrijgen.  Misschien na een maand of 6  intensief eraan te werken dat je het er een klein beetje uitkrijgt, maar nooit helemaal.  Dus we hebben niet zomaar opgegeven hoor.  We hebben gejankt als twee kleine kinderen toen we haar terug brachten.  En ja, ik heb nog vaak het gevoel dat ik te snel heb opgegeven, maar dan lees ik wat anderen mij schreven en denk ik terug aan de gesprekken met de therapeuten en moet ik mezelf net zoals hen overtuigen dat ik niet meer kon doen dan wat ik gedaan heb. 
En uiteraard bestaat er geen hond waarbij alles vlekkeloos zal verlopen.  Maar die verlatingsangst was een te groot probleem.  Andere problemen krijg je meestal wel opgelost als ik gedragstherapeuten mag geloven dan hé
Dus een andere hond komt er zeker als we dit verwerkt hebben. 
 
 
  "

Wen

 wat jij beschreef is eigenlijk best normaal voor de eerste tijd, ik snap zoals ik al schreef beiden gt's niet.

Je had naar mijn mening beter begeleid moeten worden hierin, naar jou geen verwijt, je deed wat je kon, maar echt zo jammer dat je zulke vreemde gts getroffen hebt, die je niet konden helpen met het hondje meer vertrouwen en zelfstandigheid geven.

Ik weet het niet hoor... ik vind zulke problemen in die mate zelfs in een vroeg stadium (hond is pas bij jullie) toch wel tekenen dat er wat meer mis is met zo'n hond. Ofja "mis", sommigen zijn gewoon zo en je kunt het wat behelpen en wat workarounds voor verzinnen maar daar blijft het bij in mijn ervaring met onze obi. In dat opzicht was de hond wellicht inderdaad niet geschikt en daar heeft de tweede GT gelijk in naar mijn mening. Ik hoop dat niemand onderschat wat het emotioneel te weeg kan brengen om zo'n hond te hebben. Ook bij onze Obi zijn er veel zorgen.

Die kan prima alleen thuis blijven, dat wel. Thuis is wel zijn veilige plekje. Maar als we ergens zijn of in huis of buitenshuis kan en wil hij niet zonder ons zijn. Hij breekt de tent dan af, door pure paniek. Ook in een andere ruimte als ons in huis zorgt voor paniek. De keerzijde hiervan is dat je geen grotere goedzak kunt vinden. Wij zijn heilig in zijn wereld, hij doet alles voor ons, echt alles. Hij zal nooit weglopen bij ons. Hij is zooooo aanhankelijk wij zijn zijn wereld, zijn alles. Zo behandeld hij ons ook, als twee opper-heersers die je tot  het einde der tijden moet pleasen! En dat is ook zo het trieste eraan, dat hij dat zo schijnt te voelen in die mate. Hij kan bijvoorbeeld nooit naar een dagopvang om te spelen met andere hondjes, hij sloopt het daar tot al zijn tanden breken, zijn poten stuk, nagels kapot. Hij raakt in paniek bij vreemden en wil dan naar ons wat het ook kost. Ik maak me vaak zorgen hoe hij toch oud zal worden als zijn zintuigen slechter worden. Misschien geeft het rust niet alles te horen of juist nog meer onzekerheid voor hem. Het is zo'n grote lieverd... Maar ik heb om geen enkele hond ooit zoveel stress gehad. En stress blijft maar een woord totdat je het letterlijk voelt in je ingewanden en je je avondeten niet weg krijgt. Ik ben dol op obi en houd van hem maar soms is zoiets gewoon heel moeilijk. Omdat er toch vaak gewoon echt geen oplossingen zijn voor bepaalde situaties. Been here done that... 

Als zo'n situatie in korte tijd al zo is, is dat wel veelzeggend vind ik. Maar triest blijft het wel... 

Dank u superknuffelbeer Obi!!!

Blij dit even te lezen...  Als wij haar zouden gehouden hebben en alleen zouden gelaten hebben had zij zichzelf ook verwond.  Alle tekenen waren er.

 Eerlijk gezegd, vind ik dit wel erg kort door de bocht. Misschien hebben die therapeuten & kenners je dit op deze manier gezegd om je wat gerust te stellen, of je gemoed te sussen?

Door aan de ene kant te stellen dat er niets te beginnen was tegen deze verlatingsangst (na een verblijf van 4 dagen), en aan de andere kant te beweren dan je andere problemen wel makkelijk kan oplossen, denk ik dat ze je een verkeerd beeld en verwachtingen geven. Vast aardig bedoeld, hoor, maar niet echt correct.

Het kan namelijk evenzeer zo zijn dat deze verlatingsangst wél aan te pakken was. Dat het -door de begrijpelijke omstandigheden van je ziekte- bij jullie niet lukte, wil niet zeggen dat het nooit zou lukken. Zoiets kan je pas stellen na mààndenlang eraan te werken, volledig op het ritme en de noden van de hond. 

Andere mogelijke problemen gaan minimaliseren tot 'die zijn wél op te lossen', klopt ook niet. Er zijn honden die maar niet zindelijk worden, die blijven slopen, die extreem blafferig zijn, die een torenhoge angst meedragen, enz… Die problemen zijn niet minder of meer dan deze verlatingsangst. Dus verkijk je er niet op! Een volgende hond kan net zoveel energie en inzet vragen als deze. Ga voor jezelf goed na of jullie dit te bieden hebben (en dat bedoel ik niét negatief!).