Agressie - baasje niet de hond

Agressie - baasje niet de hond - een misopvatting die maar al te graag de wereld rond gaat ? ben hier persoonlijk spijtig genoeg veel te lang mee geconfronteerd geweest - veel internet opzoekingen - conclusie : steeds het baasje , niet de hond onlangs stuitte ik pas slechts op 1 persoon die durfde beweren, dat dit een zeer domme uitspraak is, zijn vrouw was reeds heel lang dierenarts en dat dit in het over grote deel niet het geval is  

Ik denk dat je die zin moet nuanceren.  Dat de hond agressief is, kan aan zijn aard liggen, dat hij agressief gedrag vertoont, ligt aan de begeleiding van de baas.

Als de baas de hond begeleidt in zijn gedrag en de voortekenen (lichaamstaal) van de hond juist interpreteert, kan hij dit gedrag voorkomen.  Dus als je van daaruit vertrekt: ligt het aan de baas.

Je kan als baas erg veel voorkomen.  Wat aangeboren is, krijg je er niet uit maar je kan het wel verminderen zodat het leefbaar is.

Ik ben het hier met Martine eens.

Zowel bij agressie, bij angst, wat dan ook.

Wat aangeboren is, of ontstaan door omstandigheden, krijg je er ook niet helemaal uit, maar inderdaad, met de juiste begeleiding kom je een heel eind.

in mijn geval: conclusie van de hondentherapeut

ik kan u helaas niet verder helpen - uw probleem is dat u alle vertrouwen in u hond bent verloren

( lees ik leefde in angst voor mijn kind van 6 jaar )

na een bijna scheiding toch uiteindelijk mijne man kunnen vertuigen om de hond ter adaptie af te staan

hondentherapeut: geen enkel probleem het gaat hier in essentie om een grote knuffelbeer 

helping dogs gebeld: u kan toch beter nog een andere hondentherapeut bellen de onze

hun eigen hondentherapheut gelukkig doet dit niet - breng haar naar ons asiel

we waren reeds ook bij de kweker te raden gegaan - toen we zeiden ze gaat naar asiel , waren ze dan toch bereid om haar terug te nemen

na enige tijd heeft de kweker de beslissing genomen om haar te laten inslapen - eveneens agressie

kweker: ontoerekeningsvatbaar ...

reden: medicatie die werd toegebracht aan de moeder gedurende de eerste helft van de zwangerschap, resulaat tweeslatig (hermafrodiet) en niet ok in de hersenen 

uit de nest: eentje met direct herkenbare herschenschade die ze direct hadden laten inslapen, een andere ook tweeslachtig maar mentaal stabiel, rest van de nest ???

Jeutje, wat een verhaal!

Ja, als het hersenschade is, veroorzaakt tijdens de zwangerschap kun je een heel ander verhaal hebben.

Daar kun je als baasje niks aan doen.

Ik heb een herder meegemaakt, schat van een hond, tot hij, naar later bleek, een hersentumor kreeg. Ernstig agressief naar dier en mens, met de beste begeleiding niks aan te doen.

Vreselijk triest, zo ook jouw verhaal.

ik weet niet of ze -het niet goed in het hoofd- echt medisch hebben kunnen bewijzen 

ik vraag me af of dit echt medisch te achterhalen is - ik zou de mensen ook aanraden om naar de kliniek te gaan ipv naar hondentherapheut indien dit kan

wat voor mij genoeg bewijs is is dat zelf de kweker haar niet aan kon (het betrof en hond van ongeveer 50 kilo, dus in mijn ogen geen klein gevaar) en er volgens de hondentherapheut totaal niets aan de hand was behalve in mijn hoofd.

Volgens mij waren er heel veel indicaties dat de problemen zeer reëel waren, al was het maar de eerste vraag op de vragen lijst - u hoeveelste hond: de zevende

Wat is er precies gebeurd dan bij jullie?

Vreemd verhaal van de fokker, de moederhond kreeg medicatie waardoor blijkbaar groot risico voor de pups op aangeboren agressiviteit? Wat was er dan precies aan de hand?

Bij agressie moet je uiteraard alles onderzoeken, eerst uitsluiten of er medisch iets aan de hand is, maar tegelijkertijd ook kijken naar wat je zelf doet waardoor de hond agressief gedrag vertoond. Stel je hebt een kind wat graag knuffelt met de hond, de hond vindt dit niet fijn, kijkt weg, vertoond stress signalen. Het kind snapt dit niet, ouders vinden het schattig dat het kindje dit doet en kennen de hondentaal niet. Dus het kindje gaat door met het gedrag. De hond probeert duidelijk te maken dat hij dit niet wil, hij leert dat zijn gedrag genegeerd wordt en op een gegeven moment wordt het teveel en gromt de hond. De mensen worden boos op de hond, grommen tegen een kind is not done. Vergetend dat ze dit zelf veroorzaakt hebben door de hond niet tegen het kind te beschermen en niet bewust geweest te zijn van wat de hond probeerde te vertellen. Het gedrag gaat gewoon door de hond wordt steeds gefrustreerder weet dat hij niet mag grommen, dus gaat een stapje verder en hapt. Is de hond dan agressief, heeft hij een hersenafwijking of, zijn wij mensen hier te kort geschoten en hebben we er niets van begrepen.

Ik heb 3 keer gelezen maar ik snap echt niks van dit hele topic...

Ik vind het ook moeilijk, maar probeer daar waar ik het snap te reageren.

Overigens is het stukje dat veel mensen denk ik ook vreemd voor komt, namelijk dat van hermafrodiet en hersenen niet ok (door medicijngebruik van de moederhond begrijp ik) me juist niet vreemd.

Heel toevallig heeft mijn beste vriendin dit meegemaakt met haar eerste dochter waar zij zwanger van was. Dus hoe raar dat ook klinkt, dat stukje snap ik.

Ook weet ik uit ervaring dat een dier, zo ook een mens, door iets in de hersenen, in het geval van de herder die ik noemde, totaal agressief kan worden.

Maar ik begrijp niet helemaal of het nu jouw hondje is/was en nog een paar dingen niet.

Misschien kun je proberen het hele verhaal beknopt voor ons te beschrijven?

Ik denk dat in het algemeen, een baas die zijn hond verkeerd benadert, zijn hond best agressief kan krijgen. Dus bijvoorbeeld maar lief blijven praten tegen een hond die uitvalt ( ach gos, ja dat andere hondje is eng hè? Ja, ik snap je helemaal ), dat de hond daardoor denkt dat het gedrag okee is.

Ik denk ook dat er honden zijn waar er door afkomst en ras bepaalde soorten agressie in kunnen zitten. Naar sexe genoten, of bijv. sommige rassen die sneller zullen uithalen naar een mens dan andere rassen. En gewoon slechte combinaties.


Dan is er nog botte pech, teveel verkeerde ervaringen. Mijn hond bijv. is teveel aangevallen door gladharige donkere honden, voornamelijk Staffords, en daar valt hij nu preventief naar uit - ook ivm. aan een kant (bijna) blind zijn. Doe je ook weinig aan.

En natuurlijk medische oorzaken. Pijn, kan. Een tumor bijvoorbeeld, kan ook. Maar ook een hersenbeschadiging.


Het ligt niet altijd aan de baas. Als baas kun je wel je best doen om andere dieren en mensen zo veilig mogelijk te houden, maar ook dan kun je nog eens pech hebben. Dus nee, het ligt echt niet altijd aan de baas - dat is een veralgemening die echt niet altijd op gaat.

Baasjes kunnen een hond maken en breken, helemaal een probleemhond. Als ik even naar mijn eigen honden kijk, met hun trauma's uit Spanje, tja, als die met al hun eigenaardigheden bij de verkeerde waren terechtgekomen was het heel anders met ze gelopen.

Zo ook met honden, die door aanleg of omstandigheden agressief kunnen reageren.

In dit geval begrijp ik dat er sprake kan/kon zijn van een medische oorzaak. Dan inderdaad is het een heel ander verhaal.

De herder waar ik over vertelde, met de hersentumor, had ik met al mijn engeltjesgeduld niks aan kunnen veranderen.

Het medische stukje snap ik wel, maar, ik ben best nieuwsgierig, wat er dan concreet aan de hand was, wat had de moeder voor ziekte, welke medicijnen kreeg ze, en wat voor ziekte kregen daardoor de pups. Wat precies zou die agressiviteit veroorzaakt hebben dan. En is dit dan niet van te voren bekend?

Ja, ik heb ook veel vragen. Probeer mee te denken.

Maar dan is het hele verhaal wel handig, daarom vroeg ik daarom.

de moeder kreeg meer bepaald progesteron tabletten toegedient tijdens de eerste helft van de zwangerschap, 

ja mijn hond was tweeslachtig (we wisten dit niet), net zoals de hond die de kweker uit hetzelfde nest bij hield voor mee verder te fokken - medisch onderzoek in de kliniek liet blijken dat het niet erfelijk was maar door de progesteron tabletten de kweker vertelde ook dat het in het hoofd van onze hond helemaal niet ok was (ik weet niet of dit ook uit het onderzoek van kliniek kwam of niet ),  eveneens is geweten dat uit hetzefde nest een andere pup kwam met serieuze hersenschade

de hond was een newfy - en ik ben nog steeds i love met dit ras - 

Waarom krijgt een zwangere moederhond progesteron toegediend?

ze was onze 4de newfy - eentje loopt nog steeds rond en maakt het schitterend

ik denk dat onze grootste fout was te geloven dat het steeds aan het baasje laag - we namen haar over toen ze zes maanden was of zo en weg moest omdat ze reeds een van de kinderen had gebeten -big mistake- (na een lange wachtlijst voor en wit zwarte new-founderlander was de moeder op onze bestelde pup gaan liggen overleden ) en gingen we opnieuw op zoek te gehaast duidelijk - we namen de pup op aanraden van andere fokker - aggresieve newfoundlander - are you joking?

Maar waarom kreeg de moeder tijdens de dracht progesteron toegediend (ik heb de balle verstand van fokken hoor trouwens)?

op aan raden blijkbaar van een bekende vruchtbaarheids dokter in NL

waarom, dat gedeelte van het verhaal snapte ik zelf niet zo goed - maar althans volgens de fokker was dit erg fout 

de hond leek in eerste instatie zwaar overgevoelig te reageren op onwachte geluiden - zelf een te zware zucht of zo kon haar reeds van streek maken

een van de eerste 'agressie aanvallen' ik dacht het bv een vallend bord vond ik persoonlijk reeds vrij onrust wekkend - in een wilde kring om zich heen happen (zoals je holdsdolheid voorsteld )  - deze heb ik gelukkig maar 2 keer gezien - enkel in het begin

Een medische oorzaak, daar kan de baas inderdaad niks aan doen, maar dit is maar een klein percentage van de gevallen.

Ik heb het in mijn man zijn "loopbaan "  één keer meegemaakt en dat was een hersentumor.

Dus in al die jaren en al die honden die hij gezien heeft, welgeteld één keer.

Het zou dus gevaarlijk zijn (voor de honden) als we er van uit zouden gaan dat er niks aan te doen is.

Natuurlijk moet een medische oorzaak uitgesloten worden, daarom wordt bij extreme gevallen dikwijls aangeraden eerst een medisch onderzoek te doen (wat veel bazen dan weer afdoen als onmogelijk want hij eet goed enz....)

Als die hond met de hersentumor een baas had gehad die wél met hem naar de DA was gegaan en deze DA dan ook nog verder zocht dan de gewone gezondheidscheck, zou hem veel pijn bespaard gebleven zijn.

Ik houd het er dus op dat je in 99% van de gevallen van de baas zijn fout mag spreken.  Zoveel extremen zijn er ook niet en dat die extremen dan nog eens allemaal een medische oorzaak hebben...

Onze Niké haar agressie (hond) had in feite ook een medische oorzaak : haar hormonen, maar ik reken haar niet tot de extremen, ze is ook van nature niet zo tolerant naar andere honden toe en ze heeft nooit mensen aangevallen m.a.w. ze was niet "gek" van pijn.

haar volgende soort van aanvallen waren aanvallen die bestonden in het plotseling naar je toe springen (ik denk meestal gericht naar het gezicht) , reden? - een voorbeeld is toen ik een werkhelm vast nam, frequentie moeilijk in te schatten (ik gok 1 keer per week) - ik twijfelde er zelf aan oorspronkelijk maar bestuurde het goed, geen gegrom of andere zaken vooraf

mijn reactie hierop bestond hoofdzakelijk negeren - geen straf of zo (kan best als zeer fout aanschouwd worden) - de aanvallen gebeurde op mij en een paar gevallen op de kleine. (we zagen toen wel een reden er waren dakwerkers geweest wat de hond zwaar gestresseerd zal gemaakt hebben) 

op mijne vent ook een paar keer, maar hij had geen schrik, en had de hond 'voledig ondercontrole' (mits dat aanvallen op de kleine ook wel gebeurde toen hij ernaast zat)

Straffen is inderdaad zinloos of zelfs gevaarlijk, en voor de hond frustrerend, hij handelt immers niet met het besef iets fout te doen, maar uit gedrag veroorzaakt door iets. Negeren is ook link omdat de oorzaak niet opgelost wordt. Vaak is frustratie de oorzaak, door miscommunicatie. (wil niet zeggen dat dit hier ook zo was, vanaf de computer is het lastig beoordelen) 

Hadden jullie er een gt bij gehaald?

later na stellerisatie dacht in dat de hel voorbij was - gedurende een maand of zo geen aanvallen - daarna doken de aanvallen terug op , deze keer ook de klassieke vormen van dominantie-agressie (en ik voel schuldig daarvoor, want ze wist dat ik schrik had en dit dus liet gebeuren), met erkenbare aanleidingen (deur sluiten) en gegrom en 

ze duidelijk veel last van verlatingangst (brak alles af enzo)  - doch bleek 

de oplossing voor verlatingsangst niet alle problemen weg te nemen want daar kon geen  spake van zijn bij de kweker 

is gt - gedragstherapheut - jazeker - staat hogerop in het verhaal

Achja sorry,

de conclusie was dat jij geen vertrouwen in de hond meer had, en hij je daarom niet kon helpen dit vertrouwen terug te vinden begrijp ik.

ik denk hormonen groot deel van het verhaal , want moeder kreeg toegedient waren hormonen , tweeslachtigheid duidelijk iets met hormonen  (ik las ergens niet in staat om mannelijke hormonen om te zetten in vrouwelijke of zoiets wat bij een noramaal vrouwtje wel het geval is)

ze was meestal wekl een "normale newfy "- zelf minder hevig als onder andere newfy