Agressie - baasje niet de hond

Even in het algemeen, ik ben dus wel van mening dat er veel meer hondenagressie is, die werd veroorzaakt door de baas dan iets anders. Dus de stelling wel de baas niet de hond is bij een overgroot deel absoluut geen misvatting, maar de simpele waarheid. Dat je een dierenarts aanhaalt als bron voor het feit dat dit niet zo zou zijn, zegt veel over de dierenarts in kwestie. De trainster die ik ken (met 35jr ervaring) zegde dat ze in haar hele carrière nog maar twee keer had meegemaakt dat het echt niet aan het baasje (of een vorig baasje lag) maar aan het feit dat de hond gezondheidsproblemen had. Ze zegde ook dat sommige dierenartsen zich heel vaak beter onthouden van commentaar over hondengedrag, want dat er velen zijn die zich daar niet bepaald in verdiept hebben  (enkel in het medische) en de baasjes enkel naar de mond willen spreken.

Wat jouw hond betreft, Ik ken zelf ook iemand die een pup koos en die later haar baasjes gewoon aanviel, ze hebben alles geprobeerd, maar ze was een tikkende bom, ook wegens medische reden. Dus ja er bestaan honden die agressief zijn,  zonder dat het baasje daar schuld aan heeft, maar je kan niet stellen dat het een misvatting is om te zeggen dat in het merendeel van de gevallen de baas schuld treft, want dat is wel degelijk zo.

Dit was een algemeen antwoord, want over wat er met jouw hond gebeurde kan ik me niet uitlaten, ik was er niet bij en kan dus ook niet oordelen of veroordelen.

de conclusie was dat jij geen vertrouwen in de hond meer had, en hij je daarom niet kon helpen dit vertrouwen terug te vinden begrijp ik.

dorby - ik wil nog even terug komen op deze reactie, wel ik eigenlijk niet

1; indien je geen ansgt hebt zie ik weinig reden om naar een gedragstherapeut te gaan.

2 geen foutieve interpretatie ik was wel degelijk bereid om gelijk welke oefening te doen (het is niet alsof ik daar als een komplete schrikschijter stond)

4. de therapheut vond het geen goed idee om de aanvallen pogen echt te provokeren – of enkel op een zeer voorzichtig manier (ttz ondertussen de honden constant heel veel hondensnoepjes aangeven), volens mij niet echt vreemd dat daar niet echt reactie op kwam

5. vermits ze de aanvallen nooit zag ondertussen dat zij aanwezig was is er ook nooit iets mee gedaan. Haar idee ik moest er maar op vertrouwen dat ze niet opnieuw kwamen ;.. waarom ? – er werd niets aan gedaan??? -> dat was het ‘verloren vertrouwen’ 

(haar reactie erop het kwam misschien omdat je een bezorgt gezicht toonde, een hond leest gelaatsuitdrukking -> volledig mee eens zeker met mijn hond was dat het geval)

6. ik trainde zelf de hond van niet naar school en dat soort oefeningen niet te doen – ondertussen dat de hondentherapheut er niet bij was op 1 week tijd – tot ongeveer denk ik toch wel een vrij hoog niveau (perfect zonder lijband lopen aan de voet en de draaitoestanden , commando liggen en blijf van op 30 meter afstand) , dat was allemaal geen enkel probleem - maar had totaal niets met de problemen te maken waarmee ik te kampen had. 

tuurlijk, ben ik het er op zich wel mee eens dat er veel problemen bestaan die misschien hadden kunnen voorkomen worden en ook waar de baas de schuld aan heeft, wie kent er niet het voorbeeld van de verwende rot-hondjes ????

maar evenzeer dat als er problemen zijn dat deze vaak heel zwaar worden onderschat en het bijna onmogelijk is voor er een goede begeleiding voor te vinden, 

en dat deze van grotere omvang zijn dan blijkt te zijn- want wie durft er openbaar voor uit te komen dat hij er niet in geslaagd is voor zijn hond op te voeden?

ik ken toevallig ook het verhaal van een hondentrainster die bij ons in de buurt les gaf, vele jaren ervaring, en iedereen zou zich toch beter een rott-weiler want het zijn toch zo'n lieve beestjes - wel bij haar negende hond had ze prijs - onopvoedbaar, gevaarlijk enkel zij zelf mocht er nog bij in de buurt komen. ze heeft deze hond steeds bij gehouden tot het laatste , maar onder welke omstandigheden ? (geen enkele dierenarts wou nog bij haar in de buurt komen, .... ) 

Wat ik denk en nu ook in zijn algemeenheid, is dat we vaak een bepaald beeld, bepaalde verwachtingen in ons hoofd hebben waar een hond aan zou moeten voldoen.

Ik durf zeker toe te geven dat ik die ook had en het mis had. Bijvoorbeeld toen Lola bij ons kwam, ze had vier jaar in een asiel gezeten en ik had de bedoeling haar heerlijke lange wandelingen te geven, en leuke dingen met haar te doen, en veel liefde en knuffels geven.

Dat was vanuit de hond uit gezien de eerste tijd onmogelijk, ze, vie uit naar alles en iedereen, sprong tegen mijn hielen buiten, ze liet zich voor dood neervallen zelfs, om aan te geven dat alles haar teveel was. Vertoonde binnen ook veel stressignalen, had ook baknijd, veranderde in een grauwende wolf als je te dicht bij haar etensbak kwam, aaien ging niet, knuffelen al helemaal niet.

De verwachting moest dus bijgesteld worden, opvoeden was niet aan te denken. Het enige wat ik kon doen is proberen haar goed te leren kennen en haar vertrouwen te geven in mij, in zichzelf. En het enige wat daarvoor nodig is, is tijd en geen druk leggen op de hond, laten zien dat je haar begrijpt en je je daaraan aanpast, in haar tempo gaan.

We hebben geen spectaculaire dingen bereikt, nee ze was geen zit plaats af hond, commando's krijgen waren niet haar ding, ze vond spelen onzin, de dierenarts kon niet in haar buurt komen. Maar qua communicatie en vertrouwen hebben we alles bereikt. Ik weet nog de eerste keer dat ze met haar botje aan mijn voeten kwam liggen kauwen.  Of die eerste keer dat ze oogcontact met me zocht en aangaf dat ze een straat wilde oversteken.

Zulke dingen zijn zoveel meer waard dan een commando wat goed uitgevoerd wordt. (al kan je daar natuurlijk als je de hond ervoor hebt ook heel veel plezier aan hebben allebei)

Wat ik bij jullie vreemd vind is dat de gt geen begeleiding gegeven heeft, wat vond ze bijv. van de lichaamstaal van de hond, zag ze iets misgaan in jullie communicatie e.d. Vertrouwen in een hond krijg je uiteraard alleen als je de hond door en door kent. Maar heel belangrijk is ook dat de hond jou door en door kent, weet wat je bedoeld ergens mee. De meeste problemen ontstaan door misverstanden tussen hond en baas.

De meeste problemen ontstaan door misverstanden tussen hond en baas -> ik snap helemaal deze opvatting, maar toch heb er wel echt ook een vraag bij... op puur natuur niveau (zal hiervoor een andere topic maken) want deze hond werd 'teruggebracht' naar een roedel en daar speelde zich als het ware hetzelfde af (en op een ander niveau eveneens in de nest als mini - pup)

en die gt, ik stel er echt mij nog een vraag bij 

( ik denk da die gt in essentie niets mis zag, of het niet begreep)

het soort oefeningen met gt , wel hond deed ze zo goed , dat de gt omdat mijn kleinste het vroeg haar deze op een bepaalde dag ook liet doen - geen probleem -easy - de hond luisterd zonder probleem naar de comando's van een 6 jarige, diezelfde avond is de hond uitgevaren op de kleine, toeval ????

Als een hond uitvalt naar een kind zijn daar meestal wel dingen aan vooraf gegaan. Daar had de gt naar moeten vragen en begeleiding geven. Honden en kinderen gaan niet automatisch samen dat vereist begeleiding.

Een hond die s middags commado's prima uitvoerd kan wel hoog in de adrenaline zitten nog van de inspanning en indrukken, eenmaal thuis heeft hij dan ook tijd nodig om weer tot rust te komen om alles te verwerken. Als er dan bijv. ineens een kindje om zijn hals gaat hangen (waar hij misschien al vaker aangegeven had dat hij dit niet fijn vond) kan het misgaan. (alles natuurlijk in zijn algemeenheid gezegd, jouw situatie ken ik niet)

de gt wist van de uitvallen vallen naar de kleine,

de uitvallen naar de kleine die gebeurd zijn waren wel verklaarbaar door onszelf, en begrijpbaar  - we hadden wel gepoogd om de hond maar zeer langzaam te integeren naar de kleine toe en een zeer voorzichtige omgang - rond de hals hangen of zo gebeurde niet - nog door spel of zo. 

we wisten dat een er een soort van overgevoeligheid aan geluiden was en er waren dakwerkers geweest overdag (veel geluid) - het geen de hond dan we absoluut in stress had moeten gebracht, en dat verklaart wel een plotselinge uitval ook al zat de kleine gewoon in de zetel en lag de hond gewoon rustig wat verder op, dit was het soort voorvallen die we ons eigen direct verweten en ook direct na het voorval begrepen waar wij de mist in waren gegaan. dit werd verteld aan de gt. en ook ik denk wel de stress een absolute basis was, in vele gevallen, maar dit steeds weten te voorzien ... 

wat er bedoeld werd ik dit geval met het niet goed in het hoofd door de fokker - is denk ik wel degelijk eerder te interpreteren als een volledige hormonale ontregeling - angst ... hebben hormonale triggers, of worden geregeld door de hormonen

en ik denk net zoals een hersenturmor -het is niet zo uitzonderlijk , mijn beide vorige newfy's hadden het op oudere leeftijd (newfy's zijn er spijtig genoeg gevoelig) - maar totaal on-agressief , sommige honden kunnen perfect goed functoneren met tweeslachtigheid - andere niet.