Hoe ver ga jij..

om je hond te laten behandelen als hij zij wat mankeert?

Prisca is 13 Jazz is 18 mnd.

Bij Prisca zou het anders kunnen zijn als ze iets ernstigs zou mankeren dan bij Jazz.

Wat ik zou doen hangt ervanaf hoe de hond erna is en toch ook het kostenplaatje op den duur.

In beginsel wil je natuurlijk alle behandelingen die gedaan kunnen worden.

Hoe staan jullie hier tegen over.

Hoever gaan jullie in de medische molen voor je hond?.

Onze berner, Karas was hiervan het bewijs. We hebben hier in de €7000 moeten betalen voor dierenartsen en operaties, toch bleven wij hoop houden. Karas had geen pijn, ze lichaam wilde gewoon niet mee. Hij had maligne histiocytose, doordat Karas steeds positieve opwellingen had, bleef er een kans dat hij het zou halen. De laatste twee dagen ging hij snel achteruit, we hadden eigenlijk besloten er een punt achter te zetten. Die nacht heeft Karas ons van een hele moeilijke beslissen bespaart.

Wij gaan door tot leven lijden wordt.

Ik ga alleen de medische molen in als het voor de hond een waardig leven biedt op den duur. Ook zou ik een hele oude hond geen operatie meer aan doen. Dan is het voor mij pijnstilling geven voor zolang dat mogelijk is en dan nemen we afscheid van elkaar. 

Misschien een harde beslissing maar ik wil niet dat een hond onnodig lijd. Heb dat gezien bij de vroegere Maltezer die we hadden, hij is 14 ofzo geworden maar had eigenlijk geen leven meer. Veel pijn, kon niet meer zien, kon nauwelijks nog lopen en liet de ontlasting en urine gaan.

Toch heeft mn moeder er voor gekozen te wachten tot het allerlaatste moment omdat mijn zusje geen afscheid kon nemen. Wat mij betreft had hij toen al een jaar eerder een spuitje moeten krijgen. 

Met mijn vorige hondje heb ik wel eens gedacht ''wat als zij haar been breekt''. Gelukkig heb ik er nooit echt over na hoeven denken, maar mijn vorige hond was erg gestrest. Kon niet alleen thuis zijn, kon niet tegen kleine ruimtes. Zelfs na een aangebroken tand werd ik vrij snel door de dierenarts op gebeld omdat ze daar ongelofelijk veel herrie maakte en helemaal in de stress was. De revalidatie van een gebroken poot zou voor haar een hel zijn en ze zou door haar stress door alle pijn heen stressen.

Ik denk dat ik in zulke ernstige medische mankementen ook erg kijk of de hond het aan kan. En of het idd geen lijden wordt. Vanwege het geld zou voor mij niet snel een reden zijn om eerder te stoppen , zeg ik nu omdat ik er nu wel iets op zou kunnen verzinnen.

En met Moh hoef ik er niet over na te denken als ze haar poot zou breken, dan is de keuze gewoon erg makkelijk en behandelen maar.

Kelly is nu 13 jaar oud. Mocht zij nu bijvoorbeeld kanker krijgen (of iets anders vreselijks) dan weet ik niet of ik haar hele zware behandelingen wil laten ondergaan. Als er geen kans is op overleven, wil ik haar niet onnodig laten lijden, omdat ik 'te egoïstisch' ben om haar te laten gaan.

Het zou vreselijk moeilijk zijn, maar zo'n lijdensweg gun ik haar niet. Niet na alle geweldige jaren samen.

Met een erg jonge hond waarschijnlijk erg ver, mits de kans op verbetering/genezing zeer groot is. Mocht mijn 1-jarige hond nou een ziekte krijgen die niet te genezen is, waarbij ik alleen het onvermijdelijke een jaar of 2 uitstel, dan ga ik ook bij een jonge hond niet te ver.

Met een oude hond waarschijnlijk een stuk minder ver.

Ligt er denk ik ook wel een beetje aan hoeveel de uiteindelijke kosten zouden worden. Het klinkt heel lullig... maar €10.000 ga ik denk ik aan geen enkel huisdier uitgeven (tenzij ik binnenkort de loterij win )

Mooi voorbeeld;

Mijn kater is nu 1 jaar en 5 maanden oud. Toen hij net een jaar was kregen wij te horen dat zijn moeder was overleden, aan wellicht erfelijke nierfalen. Ik heb een afspraak bij de DA gemaakt om z'n nieren te laten echoën. Nu heb ik het advies gekregen om 1x per jaar zijn urine te laten testen op een bepaalde ziekte. Dat kost mij €50 per jaar. Dat heb ik voor elk huisdier nog wel over.

Blijkt nou ooit dat hij wel een of andere verschrikkelijke nierziekte heeft, dan ligt het maar net aan 1; zijn leeftijd, 2; de kosten en 3; de kans op genezing of ik hem wel of niet laat behandelen.

Ook hier ligt de grens bij het "lijden" voor de hond.

Het moet een hondswaardig bestaan blijven. Ondanks de vele kwalen die hij heeft, het plezier moet er blijven. Net als het fatsoenlijk blijven kunnen lopen, spelen enz.

Hoewel dat hier ook al een aardige duit kost, maar dat is hier in huis niet zo heel erg, omdat wij de hond vanaf puppie af aan al verzekerd hebben.. Hij is nu ruim 4.

En dat heeft hier bergen geld gescheeld.

Daar heb ik het ook vaak over met mijn ouders.

Onze laika is 10,5 jaar, is nog pas geopereerd geweest om haar tandvlees open te branden en haar tanden proper te maken + een groot gezwelletje (goedaardig) weg te nemen van haar ribben.. Ik denk dat dit de laatste operatie is in haar leven. 

Zelf had ze er geen last van hé! maar ze wordt ouder, de kans dat ze er misschien niet meer uit komt is groter,...

Wij hebben thuis gezegd "vanaf dat haar basisbehoeftes niet meer gaan, hoeft het niet meer" = als ze haar pipi/kaka niet meer kan ophouden en dan bijvoorbeeld bijkomend blind en/of doof zou zijn.. Zou ik niet aan kunnen zien.

We hebben een hondje gekend dat een herseninfarct had gekregen en waardoor zijn achterste poten niet altijd goed mee gingen. Ook kon hij zijn plasjes niet meer goed ophouden dus als hij plaste, plaste hij heel zijn beentjes vol. Hij stonk dus ook heel de tijd. Dit beeld zou ik nooit willen zien voor laika..

Onze vorige hond was blind & op het einde doof. Dan ineens stopte ze met eten en ook met drinken, op het einde zat ik op mijn plechtige communie meer in de kelder Ginny drinken te geven via een babyborn flesje (ik was 12..) zodat ginny toch vocht binnen kreeg. De dag erna hebben we ze een spuitje gegeven want ze kon alleen haar hoofd op heffen.. 

Vanaf dat ik zie dat mijn laika'tje pijn heeft en heelde tijd droevig is door de pijn, dan verlos ik ze liever uit haar lijden.. :)

Bij ongeneeslijke ziektes waar zware medicatie of operaties aan te pas moeten komen zou het voor mij klaar zijn, zoiets wil je jezelf al niet aan doen dus al helamaal m'n honden niet. Pijnstilling geven ben ik niet zo'n fan van, je rekt alleen maar de tijd voor jou en de hond samen, de hond zelf help je er amper mee want die voelen zich door de pijnstilling ook anders.

Verder zou ik kijken wat draagbaar is voor de hond om te leven, als hij bijvoorbeeld altijd een hond is met veel energie en nu verplicht dagelijks rustig aan moet doen dan zou ik dat voor m'n hond niet willen, dan moet je een hond verplichten rustig aan te doen en wat er niet in zit, zit er niet in.

Ook bij mij heeft de grens altijd gelegen bij het lijden van de hond.

En dat zal altijd zo blijven.

Zolang mijn honden een fijn leven hebben en ik zie dat ze er nog plezier in hebben, ook met ziektes of mankementen en wanneer nodig medicatie, laat ik ze lekker.

Als dat niet meer het geval is, weet ik altijd wat ik moet doen (en kost het me weer tien jaar van mijn leven natuurlijk).

Bij ons ligt de grens bij het waardig en pijnvrij kunnen leven van de hond.

Is het een dodelijke ziekte zonder kans op genezing en de hond heeft pijn, laat ik ze liever te vroeg dan te laat inslapen.  Hierbij volg ik de raad van de DA.

Is er een kans op genezing, dan grijp ik die met beide handen, of ze nu oud of jong zijn.  Zolang het resultaat maar een "honds" leven waarborgt.

Wij zijn twee honden verloren aan kanker aan de milt, één is ingeslapen tijdens de operatie wegens uitzaaiïngen en één is overleden na een interne bloeding 's nachts na de operatie.  Ze waren bijna elf en negen jaar oud.

Onze Athena is overleden drie weken na een verwijdering van de milt aan hartfalen, zij was zes jaar oud.

Toch zou ik, als één van mijn andere honden deze klachten krijgt, ook de operatie laten uitvoeren, de diagnose van kanker wordt spijtig genoeg vastgesteld na onderzoek van de milt.  Dus moet de operatie uitgevoerd worden alvorens je iets weet.  Als mijn DA natuurlijk zegt dat het zeker kanker is, moet ik toch eens goed nadenken, omdat de kans dat ze oud worden, klein is bij kanker.  De overlevingstijd is kort wegens latere uitzaaiïngen en ik wil ze de pijn van een operatie plus hersteltijd besparen voor een overleving van maar enkele maanden.

Buiten dat, wil ik ze alle kansen geven om te overleven.

Het ligt er aan, kan de hond écht goed geholpen worden en pijn vrij worden zonder enorme risico's zou ik het natuurlijk laten doen, maar als de hond al ouder is, is het een ander verhaal. Het gaat om de hond, als het een goed leven heeft gehad, mag de hond deze ook goed en pijnvrij afsluiten, dus niet verder mee rommelen. 

Vorig jaar heeft mijn hond haar poot gebroken, een draaibreuk, moest geopereerd worden en het was een erg heftige breuk, een van de ergste die onze DA ooit had gezien. 12 pinnen + een grote plaat zitten nu in haar poot, en ja, dat alles bij elkaar kostte natuurlijk ontzettend veel. Maar de hond was 1 + is er weer helemaal van genezen en heeft nergens last meer van. Ik zou het zo weer doen. Omdat ze jong is. 

Mijn honden krijgen alle noodzakelijke onderzoeken en behandelingen die voor een goede levenskwaliteit noig zijn. Ook als ze oud zijn. Ook als er geen garanties zijn. 

Als het €1000 kost om mijn hond nog een comfortabele paar maanden te bezorgen, dan doe ik dat.

Mijn vorige hond is op 11/12 jarige leeftijd aan een longtumor geopereerd en heeft daarna, tegen verwachting, de 15 nog gehaald. 

Mijn oudste hond nu is met 10 aan zijn knie geopereerd. Omdat niet opereren geen optie was. Simpel. 

En ik onthoud mijn hond zeker geen pijnstilling. 

Goh dit is wel heel persoonlijk voor ieder baasje.

Ik ga zo ver mogelijk om mijn honden een pijnvrij langer leven te kunnen geven.

Luna had een hersentumor en constant hoofdpijn.
Was niet te opereren en de pijnstillers moesten uiteindelijk elke paar dagen verhoogd worden.
Toen waren er al twijfels.

Toen ik Sochtens uit bed kwam en ze zachtjes jankend me aankeek wist ik eigenlijk dat het over was.

Het was de eerste keer dat ik zo een beslissing moest maken en heb het misschien te lang gerekt....
Ik weet in ieder geval dat ik alles geprobeerd heb....

Penny..... Te pijnlijk.
Ik hoop dat ik alles heb gedaan wat mogelijk was en de juiste keus heb gemaakt.


Wel kijk ik op dat moment niet naar geld.
Ik heb destijds voor Luna een lening afgesloten , en die was net afbetaald toen Penny ziek werd......
Ook voor Penny had ik een lening afgesloten.

( dat is inmiddels door een 3e partij betaald )

Veel mensen sluiten een lening af voor een auto ,of caravan of wat dan ook..... Ik doe dat voor mijn honden.

Ik ben er 1x erg ver ingegaan.

12 kwaadaardige tumoren weg laten halen en veel geld gekost. Tumor 13 kwam ze niet uit de narcose.

De hond daarna had een tumor, ik het weer weg laten halen. Met 5 jaar. Na 2 weken veranderde haar gedrag ernstig. Toen heb ik haar in laten slapen en er is autopsie gedaan. Tumor in haar hersenen was de uitslag.

Als Dirk ooit kanker krijgt is het klaar. Ik begin niet meer aan tijd rekken

Aan kanker laat ik niet opereren, chemo of wat dan ook. Het is voornamelijk rekken, maar als je dan het revalideren bij optelt is de rek soms wel erg kort.

Qua operaties ligt het aan de aandoening, leeftijd en conditie van de hond en de prognose. Daar kan ik weinig zinnigs van zeggen.

Aan dure levenslange medicatie zit ook een beperking. Ik ga niet al mijn spaargeld erdoor jagen voor de hond - er moet ook reserve voor mij overblijven voor als bijv. een wasmachine kapot gaat.

Overigens kijk ik ook niet naar leeftijd als de behandeling goed te doen is.

Als het leven ondraaglijk wordt voor mens of dier, is het tijd om in te grijpen wat mij betreft. En dat is een subjectief begrip. Zeker bij honden is t lastig inschatten, omdat ze nog zo lang door kunnen gaan ook al hebben ze veel pijn.

Mijn vorige hond was maar 8 maanden toen ik hem heb laten inslapen. Hij kon niet geopereerd worden, en de pijn was niet meer te bestrijden. Dus de leeftijd zegt me niet veel. Het is op elk moment afwegen wat is wijs. Ik heb mijn hondjes wel goed verzekerd, dus t geld hoef ik niet mee te laten wegen.

wat jij nu zegt kees.. Voor mens en dier?

dat klopt niet.
Dieren kan je verlossen van pijn en verder leed.
Bij mensen heet dat in de meeste gevallen zelfmoord of moord

 Nee zo ver wil ik niet gaan.  Ik heb t over euthanasie.

 Nou... als ik heel eerlijk ben zie ik het ook niet zitten om als ziek en fragiel persoon met constante pijn in een ziekenhuisbed te eindigen. Dan pleeg ik persoonlijk liever euthanasie voor het zover is. 

Zoals ik mijn hond een lijdensweg zou besparen, zo wil ik mezelf die lijdensweg ook graag besparen.

Maar we hopen natuurlijk dat zoiets nooit gebeurt.

kees, dat bestaat niet bij mensen.
Ja na een hele procedure.

In de laatste face van mijn leven zou ik een huisdier in Nederland willen zijn.

Alleen maar om het feit dat ik dan een ding ben en dus verwijdert mag worden.

Als levend wezen moet je vanalles aanvragen of de mensen die je liefhebt opzadelen met pijn.
en de treinmachinist

 Gelukkig bestaat t wel bij mensen, en wordt t ook vaak toegepast. Of woon jij niet in Nederland? Ik heb een tijd in een hospice meegedraaid, heb veel gezien daar.

Maar offtopic verder. Over naar de hondjes.

Rex had kanker op zijn neus. Zijn neus zou operatief verwijderd kunnen worden. Hij was echter al 13 jaar en de kans dat hij de operatie niet door zou komen, was groot. Zou hij er wel door komen, dan zou het binnen 4 tot 6 maanden opnieuw komen opzetten omdat ze niet genoeg konden weg alen ivm de locatie. Ook zou hij dan voor altijd een open wond hebben, want dat zou niet of slecht genezen. Hij zou er qua uiterlijk eng en onaantrekkelijk uit zien voor buitenstaanders, terwijl Rex juist genoot van alle aandacht.
Kortom: ik heb hem met letterlijke pijn in mijn hart in laten slapen.

Zou Drib een heup breken en een operatie van 3000 euro nodig hebben om weer normaal en pijn vrij te bewegen, zou ik dat wel doen.

Ik kijk dus niet naar geld, ik kijk naar het dier.

Ik heb bij India 2 keer een knobbeltje weg laten halen 2 jaar geleden, had ik beter niet kunnen doen de knobbels zijn met de zelfde gang weer terug en groeien flink. Irene heeft ook een knobeltje en die laat ik zitten, eenmaal geopereerd en het zaait zich heel snel uit. Ze zijn nu 12 jaar en doen het prima! Bij Fonske laat ik niks meer doen, hij heeft een heel vies gebit maar geen last van.

Mooie vraag.

(ik mis de waarderingen)

Hoever je gaat....
Hangt voor een deel ook af van je eigen ingesteldheid.
Is het leven 'maakbaar' voor je of niet?

In deze maatschappij zijn er nog zoveel mogelijkheden (denken we) maar als we naar de essentie kijken....dan zijn de mogelijkheden minder.(los van financiële mogelijkheid of niet, want daar zijn ook oplossingen voor)

Humaan en niet lijden, daar moeten we naar streven, voor mens en dier.
Als ik nu de discussies zie over het 'onverdoofd slachten' in België en de zorg voor onze honden. Vaak is de grens zoek. Welk dier en hoever gaan we?

Voor mijn hond, nu na al mijn ervaringen; geen pijn en anders euthanasie.

Het leven is eindig.....het lijden bepalen ....wij? (wie weet wat de hond echt voelt. Luisteren we echt naar de da. Willen we wel horen. Is de hond echt nog happy?)

Ik wens niemand die keuzes toe. Liefst van al zouden we willen dat onze dierbaren stil en vredig vertrekken. Zonder pijn.
Het heden en de toekomst....die moeten we zelf verzachten.

Ik heb het gelukkig nog niet mee hoeven maken ... hoge onkosten dan. 

Maar ook hier, zolang er geen pijn is, of zolang de kans van slagen bij een kuur of operatie hoog is dan blijf ik ervoor gaan maar anders de keus om te beeindigen. 

even off topic, ben het met Kees eens, een mens kan er voor kiezen om in diepe slaap gebracht te worden, maar wij moeten deze keus voor de hond maken. 

Het is heel anders om hier een rationeel antwoord op te geven dan als zo'n situatie je opeens echt overkomt.

Dan spelen emoties opeens een rol en kan je opeens heel anders denken dan wat je dacht dat je zou.

Maar geen een manier is fout. Als je zelf maar achter staat wat je doet. Het is jouw hond en je beslissingen op zo'n moment zijn geen maatstaaf van hoeveel je van je hond houdt. Dat zijn alle jaren van zijn leven met jou voordat hij /zij ziek werd.

 Hier ben ik het niet mee eens.  Je kan niet alle kankers over dezelfde kam scheren.

Mijn moeders Amstaff had twee kleine knobbeltjes op zijn rug, die zijn verwijderd.  Drie maanden later kreeg hij één op zijn zij.  Die werd door verlof van mijn moeders dierenarts en de flater van een andere dierenarts op twee à drie weken tijd de grootte van een sinaasappel.

Het gezwel is weggenomen, het was een zware operatie met een lang herstel doordat de wond zo groot was.  De DA had mijn moeder gezegd dat ze, als hij er weer één kreeg binnen de drie maanden, best eens nadacht over euthanasie.

Roxy was vier jaar toen het gebeurde, hij is veertien geworden zonder nog verdere knobbels gekregen te hebben.  Als mijn moeder hem bij de tweede had laten inslapen had hij 10 jaar van zijn leven gemist.  Tien jaar waarin hij kerngezond is gebleven.

Ik zou dus zeker laten opereren, afhankelijk van de prognose.  Roxy had een kans om gezond te blijven.