Hoe ver ga jij..

Ik denk dat ik pas zal weten hoe ver ik zou gaan, als het zo ver is.

Voor nu ben ik overtuigd dat ik geen chemo geef en het bij niet meer kunnen ophouden van plas/poep het ook ophoudt.

Maar goed, ik heb zindelijke kankervrije honden op dit moment.  Dan is het makkelijk zeggen.

Geen chemo,geen operaties van duizenden euro's.

Als ze aftakelen wil ik gerust medicatie geven om hun oude dag prettiger te maken maar als ik zie dat de hond geen plezier meer in zijn leven heeft door de bijverschijnselen dan stop ik daarmee en is het einde verhaal.

De dag dat ze niet meer blij opstaan,niet meer kwispelen als ze ons zien,ze duidelijk geen plezier meer hebben in hun leven,lopen moeizaam wordt,eten niet meer lukt ....

Als je begint na te denken over inslapen dat is de dag dat je beseft dat je niet verder wilt gaan.

Ligt echt aan de diagnose en het resultaat na behandeling.


Odi heeft ooit een maag vol kattenbakgrit gehad, hij was toen 1 jaar oud. Zonder behandeling zou hij sterven, met behandeling zou hij goed door kunnen leven. Dan ga je voor behandeling.


Maar ik heb het met mijn kat gehad, die kreeg op een leeftijd van 4 jaar nierfalen. Zo erg, dat ze iedere maand een infuus zou moeten, en dus ook iedere maand 2 dagen bij de dierenarts zou moeten liggen.
Wij hebben toen besloten haar te laten gaan, omdat dat gewoon geen leven voor haar is én omdat er geen verbetering in zou zitten.


Als het leed bespaart om niet te behandelen, dan kies ik daarvoor.

Kan een diertje beter worden en vooruitgang boeken, dan gaan we de medische molen in.

Chemo begin ik idd ook niet aan, ook niet voor mezelf.

Ik zou het pas op het moment zelf bekijken. Ik kan nu wel zeggen "ik zou dit of dat", maar er spelen zoveel factoren mee; de leeftijd, mate van ernstigheid en ook hoe het dier zelf op dingen reageert.

Anderhalf jaar geleden is Mellow aan haar gebit geholpen. Ze moest nog 3 worden en was verder in goede gezondheid. Was ze 13 geweest en ernstig aan het aftakelen dan had ik er toch over na moeten denken of het nog zinvol was. Voor nu hoefde ik er geen moment over na te denken, juist omdat ze nog zo jong was/is.

Poes Puk was oud en had een beetje een gebruiksaanwijzing (waar alleen dierenarts D geweldig goed mee kon omgaan!). Ze at slecht, dwangvoeren raadde ze me af, juist omdat Puk was wie ze was. Ik moest haar maar lekker laten eten wat ze wilde eten (restje andijviestamp vond ze heerlijk).

Toen ze oud en op was, kreeg ze een epileptische aanval (haar eerste). En gezien haar leeftijd was een injectie om haar uit deze aanval te halen ook niet meer aan te raden. Dus toen hebben we haar laten gaan. Was ze nog jong en fit geweest dan hadden we haar niet laten inslapen.

Zolang leven geen lijden word..

Ik heb helaas pas voor de keuze gestaan, of voorpoot amputeren of inslapen.

Ik heb gekozen voor zijn voorpoot amputeren, na een lang traject wegens complicaties, heb ik mijn gelukkige hond weer terug! 

Zolang mijn honden een hondwaardig bestaan kunnen hebben, zal ik ze alles geven. Is het echter alleen 'oplappen' dan ga ik niet verder.