Ik mag geen hond, en zit er erg mee.

Hoi, ik ben Nikita. Ik wil eigenlijk zo lang als ik me kan herinneren al een hond. Ik heb nu al twee katten en twee cavia's, maar de katten hoef ik niet te verzorgen, en de cavia's eigenlijk wel maar dat doet mijn moeder meestal. Eigenlijk heb ik nooit 100% cavia's gewild, ik wilde altijd een hond. Nu ik wat ouder ben (11) wil ik echt een hond, ik vind dat ik er klaar voor ben. Omdat ik mijn cavia's weinig verzorg (mijn moeder doet het) vindt mijn moeder dat ik niet verantwoordelijk genoeg ben. Op school heb ik een schoolkrant die ik met 2 andere kinderen maak, en daar werk ik extra hard voor want ik kreeg de verantwoordelijkheid om hem altijd dinsdag af te maken. Ik weet zeker dat ik goed voor een hond zou zorgen, maar mijn ouders geloven mij niet.   Redenen waarom ik geen hond mag: 1. We zijn weinig thuis. Mijn vader en moeder werken en alleen vrijdag en woensdag is mijn moeder vrij. Verder natuurlijk in het weekend. Ik kan de hond voor school, in de middagpauze en na school langer uitlaten. Dus als je geen pup neemt en een ras dat alleen kan zijn is dit niet zo'n groot probleem lijkt mij. 2. We hebben twee katten. Maar dit is ook geen probleem, als je een hond neemt die gewend is aan katten. 3. Wat moeten we in de vakantie? Er zijn genoeg mensen die ervoor willen zorgen, en als je een goede camping uitzoekt kan de hond mee. 4. Wat als je later uit huis gaat? Als het kan neem ik hem mee, en anders is hij deel van het gezin en zouden mijn ouders hem nog steeds wel willen. Desnoods geven we hem weg aan iemand die we kennen. 5. Ze zeggen dat ik er niet goed voor zorg. Ik snap dit wel, want ik verzorg de cavia's bijna nooit. Maar ik heb een tijd de hond van iemand uit de buurt uitgelaten, en dat ging goed. Misschien kan ik ook de hond van de nieuwe buren uitlaten om er weer aan te wennen. Ik weet dat ik als het slecht weer is geen zin heb om met de hond een ommetje te maken. 6. Dieren gaan ook dood, en de dierenarts is niet goedkoop. Wij hebben wel een beetje ervaring met zieke dieren hier, jammer genoeg. Mijn moeder kan er niet heel goed tegen als er een dier doodgaat. Ik huil wel, maar dat is nauwelijks 2 dagen verdriet.   Mijn zusje wil erg graag een hond, net zoals ik. Maar mijn vader en moeder zeggen dat het niet kan. Jaja, smoesjes. Het kan, en dat weet ik. Ik heb de laatste twee dagen veel ondezoek gedaan naar een geschikt ras. Ik doe echt mijn best. Als het niet lukt gooi ik mijn tranen in de strijd. Na elke discussie, die toch begint en eindigd met schreeuwen (vooral mijn moeder díe schreeuwt), lig ik toch in tranen op mijn bed. Zonder hond die mij kan troosten. Zonder kat, want de ene zit liever bij mijn zusje dan bij mij, en de andere ligt op sterven. Alvast bedankt voor alle tips. Plaats a.u.b. geen reacties zoals "Luister gewoon naar je ouders," want ik geef dit doel niet op.

Met alle 'voors' en 'tegens' die je zelf opnoemt hoef je je doel ook absoluut niet op te geven...., je hoeft je doel alleen een paar jaar uit te stellen.

Ik weet het, het is niet wat je wil horen, maar ik zeg het toch..., heb geduld..., je tijd komt nog wel.

Als niet alle gezinsleden op 1 lijn zitten bij de aanschaf van een hond, kan jij nog zo hard beweren dat het kan, maar zal het nooit werken en is er maar 1 de pineut aan het einde van het liedje..., en dat is de hond.

Wacht nog lekker een paar jaar..., misschien vinden je ouders dan verantwoordelijk genoeg..., en anders zul je moeten wachten tot je op jezelf woont en zelf kan beslissen of je alles kan geven wat een hond nodig heeft

Als je kat op sterven ligt, heeft die dan momenteel niet wat extra aandacht nodig?
Misschien is het een idee om een uitlaathond te zoeken die je bepaalde tijd 's ochtends, 's middags en 's avonds uitlaat? Zo kunnen je ouders zien dat je het volhoudt, en ja zelfs met regen gaat wandelen.
Wat ik vroeger deed is wandelen met asielhonden, is ook heel erg leuk!
Succes!

En je neemt direct naast de tip van just the max ook de verzorging van de cavia's op je. 

ga sparen voor een hond tot je de deur uitgaat en op je zelf woondankan je bedenken neem ik wel of geen hond, zolang je thuis woond zal je toch naar de wens en wil van je ouders moeten leven . en ik denk dat jij eenhond erg overschat wie gaat hem s,avonds rond 11uur uitlaten? denk niet dat jou ouders jou zolaat de straat opsturen , dus wie is er de klos juist jou ouders, je zit op school wie laattijdens schooltijd jou hond uit? ga daar maar eens overnadenken een hond moet niet alleen leuk zijn op tijden dat jij tijd heb maar heel zijn leven en een hond moet door iedereen in huis gewenst zijn dus sparenn en wachten tot je op jezelf woond. en dan eerst bedenken of jij jou toekomstige hond wel dat gene kan geven wateenhond nodig heeft. Hein.

Ik lees bv.als het slecht weer is dan heb je geen zin om met een hond een ommetje te maken. Wie moet dan met de hond lopen?

Wie moet de onkosten betalen,jij wilt een hond dan zal jij ook de kosten moeten dragen,dat kan je dus nog niet.

Huilen om je zin te krijgen,nee dat is ook de weg niet.

Over een paar jaartjes ga je naar de middelbare school,dan verandert je leventje compleet. 

Als je ouders geen hond willen dan houdt het gewoon op. 

Je hoeft dit doel niet op te geven maar je ouders hoeven je ook je zin niet te geven.

Tja het enige wat je kan doen is je best doen, maar als je ouders het echt niet willen dan zal er ook geen hond komen. Dam zal je moeten wachten tot je uit huis bent en je leven op orde hebt qua geld en baan en dan kan je opnieuw gaan kijken of er een hond in je leven past. Je hoeft je wens of doel niet weg te gooien, maar het heeft gewoon wat meer tijd nodig. Een hond is met als kinderen en daar moet je heel goed over na denken voor je er aan begint. Mijn eerste hondje had ik ook pas toen ik 26 was. En zelf toen vond ik het eng terwijl de hond gewoon mee kon naar het werk. Maar had ik wel genoeg geld als ze ziek werd, wat als ik ooit ergens anders ga werken. 

Maar als je je ouders wil proberen te overtuigen ga dan eerst maar eens de verzorging van de cavia's volledig overnemen. En ga kijken of je hondjes kan uitlaten van buren ofzo en probeert dit lang vol te houden, ook met regen of als je moe bent of eigenlijk met een vriendinnetje wilt spelen

Ik snap je ouders wel.

Je kunt de volledige verantwoording voor een hond nog lang niet dragen, en ook je ouders hebben er geen tijd voor..


Daarnaast ben ik het roerend eens met de rest: Je laat nu al zien dat je niets om je katten en cavia's geeft: Waarom zou dat anders zijn met een hond?

gho ik ben zelf nog maar 22 jaar. Maar ik werk al en heb een stabiel leven. Jouw leven moet nu nog bestaan uit vrienden en vriendinnen, en school. School komt nu even op de eerste plaats. Want een hond heeft heeeel veel aandacht nodig. even een schets: ik ben van half 6 thuis en ik ben er tot 9 uur zo goed als constant mee bezig :) en 's morgens om 6 uur sta ik op om dan ook nog een uur goed bezig te zijn met de pup voor ik werk. Voor de rest valt inderdaad ook de last op mijn moeder haar schouders.. (voor in de namiddag) en ik ben nog jong, ik wil ook nog heel af en toe weg gaan (heel zelden,maar het valt voor) Meestal zorg ik dat de pup mee kan, maar soms gaat dat niet en dan moeten je ouders er ook voor zorgen.

Geloof me, op 11 jaar een hond hebben die echt van jou is, dat gaat nu nog niet. Een hond is geen speelgoed maar een levend wezen. Het verdient ook de aandacht die het normaal moet krijgen. En zoals je zelf al zegt van "ik ga geen ommetje maken als het regent".. Denk eens als je examens hebt? Of een toets? Of een taak? of gewoon huiswerk? Dan moet je pup ook weer wachten..

En jouw hondje moet ook naar de hondenschool hé?! en bij ons op de hondenschool moet de begeleider +14 jaar zijn.. En hondenschool kost ook geld, en de DA kosten, voer, eventueel kapper, speelgoedjes,..

Ik zou wachten als je afgestudeerd bent.. Of je ouders moesten zelf een hond willen uiteindelijk en dat jij er inderdaad mee gaat wandelen of spelen ofzo.. en anders als tussenoplossing: vrijwilligerswerk in dierenasiel (dan zie je hoeveel er bij komt te kijken :) ), uitlaathond,..

Je bent wel ontzettend eerlijk in je verhaal. 

Maar ik denk toch dat je naar je ouders moet luisteren, ook al wil je dit misschien niet horen.

Ik mocht ook geen hond op die leeftijd. Wij hadden er eigenlijk ook geen tijd voor. Wel een aantal dieren opgevangen samen met mijn ouders (gedumpte konijnen, een zwerfkat, verloren en gedumpte parkietjes/kanaries/goudvissen).

Ik woon ook nog thuis en hier is op mijn 23e pas een hond gekomen (ben nu 25). Ik heb nu heel veel tijd voor de hond en ik betaal alles ook zelf (dierenarts, medicijnen, voer, speeltjes). Bedenk je dat een hond hebben en er voor 100% voor zorgen soms best zwaar kan zijn hoor! Ik ga zelf nog zelden lang weg van huis. En aangezien je ouders er niet achter staan...

Je bent pas 11, geniet van je jeugd!  En uit ervaring kan ik je vertellen dat drammen geen zin heeft.  

Jouw tijd komt écht nog wel! 

En tot die tijd ga je jezelf goed inlezen over honden en als je oud genoeg bent kun je altijd nog vrijwilligerswerk gaan doen in het asiel.  

Laat de honden uit van anderen, koop/leen een leuk informatief hondenboek, ga eens kijken bij een training of een evenement (b.v. Animal Event) samen met je ouders. 

En dan weet ik zeker dat jij later een super baasje zal worden! 

Ik heb het hier eigenlijk niet over een eigen hond, maar over een hond voor het gezin. En ik geef wél om mijn dieren! Een asiel is hier volgens mij niet in de buurt en er zijn geen mensen meer hier waarvan ik de hond kan uitlaten. Nog andere tips? Ik kan namelijk niet wachten :(

En ik gá wel een ommetje maken als het slecht weer is, maar ja, niet graag. Ik heb het ervoor over.

En ik gá wel een ommetje maken als het slecht weer is, maar ja, niet graag. Ik heb het ervoor over.

Oeps naam vergeten

Jij kan niet wachten ???!!!whahahaha begrijp ik want je lijkt me nogal een hevig persoontje  

als jij nu eens wél met die hond zou buiten willen gaan ook als t slecht weer is.......en dat ook duidelijk kan maken aan je ouders ?  zou dat dan hen niet van gedacht doen veranderen ? 

Verder ben ik wel jaloers op je omdat je slechts twee dagen huilt om een gestorven dier, ik ben er weken kapot van.

success met je pogingen maar ik vrees echt dat je er nu nog niet rijp voor bent .

Mijn ouders veranderen niet snel van gedachten...

Je kan niet wachten op een hond, terwijl je kat op sterven ligt...?

Nikita....... ooo wat begrijp ik je goed, maar ook je ouders, jullie zijn niet veel thuis, voor een hond moet je vele uren van de dag toch wel thuis zijn, een hond is geen dier wat de hele dag thuis maar zich zelf moet vermaken.....

en ook caviaas zijn diertjes die goed verzorgd moeten worden, en uit jouw schrijven doe je dat niet volgens je ouders.... een hond is heerlijk, maar heeft ook lasten en verplichtingen, vroeger opstaan voor schooltijd, en na schooltijd eerst de hond, is de hond ziek dan zal je ook snachts er uit moeten, en bij koud en slecht weer zal je ook er uit moeten en niet voor tien minuutjes natuurlijk.....

jij zit de hele dag op school, je ouders zijn er niet, wie moet er dan voor de hond zorgen ?

en nee je doel nimmer opgeven, wel wat jaartjes uitstellen en dan eens kijken of je wel voor een hond kan zorgen... en nu ? kijk eens om je heen, misschien zijn er oudere mensen die niet goed ter been zijn en jij voor hun de hond kan uitlaten, heb je toch een vriendje of vriendinnetje, en wie weet kan je eens de hond mee nemen naar je kamer thuis..... maar voor nu ? nee voor nu nog geen hond .

Ik ga mee met de rest van de reacties, een hond is een levend wezen geen speelgoedje. Nu wil je heel graag een hond, maar vraag me af hoe je je dat voorstelt. Je zorgt niet voor je lieve cavia's en de kat, maar zou dat dan wel voor een hond doen, dat geloof ik niet, zou zo zijn tot het nieuwe eraf is. Dus je ouders hebben gelijk, vermits ook zij de zorg niet op zich kunnen nemen, zijn ze heel verstandig dat ze het niet toelaten want dan wordt het dier het slachtoffer. Ik denk dat je gewoon wat geduld moet hebben en als je ouder bent en je neemt dan de verantwoordelijkheid, kan het prima.

Ik las hier ergens dat je ook vrijwilliger in een asiel kan worden, dat kan echter niet vrees ik, je bent nog te jong, is pas vanaf 16jr. De asielen zijn immers ook van mening dat men eerder nog niet verantwoordelijk genoeg is...

Hallo Nikita. 

Aller eerst  is een hond natuurlijk een maatje voor het leven en niet voor even.

Ik zou beginnen laten zien aan je ouders dat je wel van dieren houd.

Dus zorgen voor de poes en je cavia's. 

Verder ben je pas 11! en ga je nog naar school en heb je nog vriendjes en vriendinnetjes waar je mee speelt. 

Als je echt graag wilt heet ik je welkom een profiel aan te maken hier op hondenpage en eerst beginnen lezen overhonden en vragen stellen. 

En idd op zoek naar iemand ( denk dat je te jong bent voor een asielhond uit te laten ) die je graag hun hondje laat uitlaten door jou. 

En huilen om je zin te krijgen en doordrammen is nu niet waar je je ouders uit laat zien dat je verantwoordelijkheidsgevoel hebt he 

Verder ben ik het met bovenstaande reacties eens. 

Je moet niet alleen aan jezelf denken maar ook aan de hond die je gaat nemen.

De meeste honden nemen geen genoegen met s'ochtends voor school een rondje, tijdens de middagpauze een snelle ronde en dan na school iets langer. Een beetje actieve hond heeft na een paar dagen die routine zoveel energie dat ie vervelend word!

Je wilt dus geen puppy, want de hond moet meteen alleen kunnen blijven ivm het werken van je ouders. Maar ook niet elke volwassen hond kan alleen blijven...en al helemaal niet als ie niet uit zijn vertrouwde omgeving komt etc.!

En straks, dan ga je naar het middelbaar. Dan ga je langere dagen maken en moet je vroeger opstaan als je verder moet fietsen naar je school. Als ik een dag om 8.25 op school moet zijn, moet ik om 7.40 op de fiets zitten. Ik sta dan om 6.40 op en hoef de honden niet uit te laten. Als ik dat wel zou moeten, moest ik er rond 6.15 al uit! En echt, als je de dag ervoor pas 16.45 thuis bent en nog huiswerk zit te maken tot 21.00, heb je daar ook echt geen zin in! Zodra je ouders er niet achter staan, moet je echt alles zelf doen. Ik heb vaak genoeg gezegd 'Ja dat kan ik!'  maar uiteindelijk moet ik gewoon toegeven dat ik het niet kan   en ben ik erg blij dat mijn ouders ook om mijn honden geven.

Ik snap helemaal dat je een hond wilt hoor! Begrijp me niet verkeerd, ik ben nu 15 en ik kreeg Bruno toen ik 10 was. Nadat ik ook lang gezeurd had om een hond. Maar mijn ouders waren het er toen wel mee eens. Vorig jaar kwam er zelfs een 2de hond bij.

Ik zal nog even wachten als ik jou was of er heel erg goed over nadenken en rustig overleggen met je ouders. Ik heb zelf een PowerPoint gemaakt over waarom ik een hond wou en hoe ik het voor me zag, omdat het dan beter uit kon leggen dan dat ik het moest gaan vertellen. Misschien klinkt het raar, maar uiteindelijk is Charlie er wel gekomen

Succes!

Op jouw leeftijd had ik trouwens 2 konijntjes en een kanarietje gekregen ipv een hond. Ik zorgde heel goed en lang voor die dieren maar bleef intussen zagen voor een hond. Er was geen dag dat ik mijn dieren vergat te verzorgen. Maar als jij nu al niet echt naar je katten en cavias kijkt dan vraag ik me af of het niet nog wat te vroeg is.

 Ik geloof dat deze opmerkingen zo tussen neus en lippen door aangeven dat je er nog niet klaar voor bent.

Een hond zomaar weggeven? Omdat hij even niet in je leven past? Dat doe je niet zomaar even met een dier. Als die optie al op de tafel ligt, ben je duidelijk niet volwassen genoeg voor een dier met een lang leven.

En wat betreft 2 dagen verdriet, er zijn hier volwassenen die maanden en soms meer dan een jaar na het inslapen van een dier nog spontaan in tranen kunnen uitbarsten.


Je wilt een hond, maar je hebt duidelijk geen idéé.

Daarom heb ik er ook bijgezet "als je oud genoeg bent".  Als je mij bedoelde tenminste. 

Ik begrijp je ouders. Ik snap dat je het heel vervelend vindt dat je ouders er geen willen, ik kan me er geen voorstelling bij maken, aangezien ik opgegroeid ben met een hond. Toen die dood ging, mocht er ook even geen nieuwe komen. Ik ben toen veel gaan werken, en gaan sparen, uitleg geven aan mijn ouders waarom ik een hond wilde. Uiteindelijk na iets minder dan een jaar mocht ik een eigen hond. voorwaarden: Zelf betalen, zelf uitlaten (al doet mijn moeder dit ook als ik er niet ben) de hond moet mee het huis en en alle kosten zijn voor mij. 

Ik was toen 18, nu net 20. Maar als ik dit allemaal op mijn 11e zou moeten doen, zou dit niet kunnen. Je moet er met hele hele gezin achter staan een hond te nemen. Je bent 11, jij kan niet de kosten op je nemen, je gaat naar school, hebt vriendinnen en uiteindelijk zorgen je ouders voor de hond. 

Ik hoop dat je er eens goed met je ouders over kan praten (zonder geschreeuw) Laat wat asiel honden zien die een nieuw baasje nodig hebben etc. Succes. 

Eeen hond is zo veel meer dan alleen uitlaten en af en toe aandacht geven...( positief en negatief) wat als hij in de stront heeft liggen rollen? Maak jij 'em dan schoon? ...ik denk van niet. 

Maar als je er echt voor wilt gaan (voor de 200%!) dan kun je het beste veel gaan lezen, denk aan boeken, site's ect. Over van alles en nog wat, zelfs als het je totaal niet boeit, gewoon lezen.

Probeer ook je andere huisdieren te zorgen, want een hond is zo veel meer werk. 

Veel succes.

Nou Nikita, ik denk dat je zo onderhand wel genoeg tekst en uitleg gekregen hebt over waarom jij nog niet klaar bent voor een hond.

Je schreef onderaan je openingspost: ''Plaarts a.u.b geen reacties zoals luister naar je ouders'' (al vind ik het vrij normaal dat een meisje van 11 wel gewoon naar haar ouders luistert) maar goed...

Gezien je het dan niet van je ouders wilt aannemen.. neem het dan van de mensen op dit forum aan dat het nog geen goed idee is.

Dit zijn allemaal mensen die weten wat een hond kost, qua tijd, geld en inspanning. Ik vind dat jij als meisje van 11 dat ook gewoon moet kunnen aannemen i.p.v te blijven doordrammen en plannetjes te bedenken om je ouders onder druk te zetten (met hele huil serenades)

Sommige dromen moeten nu eenmaal wel eens tijdje in de wacht gezet worden. Mijn ouders wilden ook nooit een hond.. Heb ik altijd jammer gevonden. Maar toen ik uit huis ging mocht ik het zelf bepalen (en betalen) dus nam ik eindelijk een hond.

Die hond komt er ooit heus wel voor jou Nikita. Maar ook jij moet leren dat niet alles meteen kan en moet omdat ''jij'' dat wilt en vooral ''wanneer'' jij dat wilt. Meestal resulteert dat in foute beslissingen.

Zo lang niet iedereen het er mee eens is houd het helaas op.

misschien kunnen jullie beginnen met af en toe een paar dagen op een hondje te passen ?

dat heb ik nammelijk ook gedaan en toen vond mijn moeder het toch wel erg leuk en toen kregen wij onze eerste hond.

misschien kan je over 4 jaar vrijwilligerswerk bij het dierenasiel doen hondjes uitlaten enzo.

Ik denk dat het al veel genoemd is en dat het eigenlijk niet is wat je wil horen, maar ik zal het je een beetje uitleggen.

Wij hebben vroeger thuis ook nooit een hond gehad. Mijn moeder heeft vroeger wel een hond gehad, mijn vader ook nooit. Mijn zusje en ik wilde ook altijd een hond, maar die is er nooit gekomen. Mijn ouders gaven eigenlijk een beetje dezelfde redenen als dat jij geeft, en ik kon toen ook altijd antwoorden bedenken waardoor die redenen volgens mij wel te verhelpen waren, zoals ook jij nu aan het doen bent. Wat ook logisch is, want jij wil graag een hond dus zoek je naar oplossingen. Maar uiteindelijk kijk je alleen naar wat voor jou kan en wat jij wil.

Ik woon nu samen, mijn vriend en ik werken allebei en we hebben een hond genomen. Maar dit is wel iets waar we heel goed over na hebben gedacht. Want alle redenen die mijn ouders gegevens hebben om er geen te nemen kloppen wel. En ik kan me voorstellen dat mijn ouders geen hond wilden. 

- Je kan nooit zomaar bedenken een weekend of weekje weg te gaan, je moet altijd een oplossing zoeken voor de hond

- Ja je hebt waarschijnlijk wel mensen die op de hond willen passen, maar KUNNEN ze dit ook? Ook die mensen moeten werken, hebben afspraken.. het is niet altijd zo simpel als je denkt.

- De mensen waar je de hond eventueel kunt laten om op de hond te passen moeten die week / weekend dat je weg bent ook hun leven omgooien want; ze moeten rekening houden met de hond. Deze mensen kunnen die week / weekend dan ook niet zomaar dingen gaan ondernemen. 

- Een hond is een grote verantwoordelijkheid en kost heel veel tijd. Als ik kijk naar hoe ik erover dacht toen ik zo jong was als jij, en ook geen hond mocht van mijn ouders. Dacht ik er ook wat makkelijker over. Maar geloof me, je bent elke dag continue bezig met de hond.

- De hond moet elke dag meerdere keren uitgelaten worden, door regen, wind, hagel, sneeuw, kou... ga zo maar door. Als je zo jong bent als jij wil je ook eens gaan spelen bij een vriendinnetje, of een keer uitslapen, een dagje met een vriendinnetje naar een pretpark. En dit is hartstikke goed, maar; wie let er dan op de hond? Dit komt dan neer op je ouders.

- De kosten van een hond zit hem niet alleen in als ze ziek zijn. Denk aan voer, een bench / kussen, snoepjes, botten, speelgoed. Daarnaast ook de entingen die een hond moet krijgen, check-ups bij de dierenarts. En als ze iets mankeren, geloof me dan gaat het niet zomaar om 100 euro. Ik geloof niet dat jij deze kosten al aan kan, waardoor dit dus ook op je ouders neer komt.

- Je geeft aan als je op jezelf gaat dat je de hond wanneer dit kan mee neemt, anders bij je ouders laat of weg geeft aan iemand. Dit is natuurlijk niet wat je wil als je een hond koopt. Je wil de hond een stabiele plek geven, niet zomaar bij je ouders laten of weggeven.

Wat ik dus wil zeggen is: Geniet van het kind zijn, ga lekker spelen met vriendinnen en vrienden, ga leuke dingen ondernemen. En wanneer je later op jezelf woont en de volledige verantwoordelijkheid hebt, ga dan nog eens nadenken over een hond. Je hebt er dan des te meer plezier van!