De weg naar het afscheid

Gisteren overleed de 13 jarige hond van onze vrienden, totaal onverwachts bleek ze kanker te hebben en er kon niets meer aan gedaan worden.

Had ik verwacht dat Speedy en Tessa als eerste zouden gaan, zij ging eerst.

We zijn ervan geschrokken en het heeft bij ons veel in gang gezet.

Zo kwam de dierenarts niet bij hen thuis, maar moesten ze daarheen terwijl hun hond in de tuin begraven zou worden: onmenselijk vind ik dat.

Deze week ga ik naar de da bellen of ze bij ons thuis komt als het binnenkort zover is, doet ze dat niet dan zoek ik verder naar de da die wel thuiskomt.

Ik zal toch niet met twee dode hondjes over straat moeten lopen straks? Laat me dat alsjeblieft bespaard blijven!

Wijzelf gaan door met het allerlaatste stukje van het leven van onze meiden. We gaan ons voorbereiden op het afscheid en zijn druk doende met het grafje, het hekje voor het graf en baas Kluif gaat een kist maken.

De meisjes gaan samen de dood in, samen in een kistje, zoals ze ook altijd samen waren in hun leven.

Ik heb vandaag pootafdrukjes gemaakt in klei, heel lief die kleine pootjes.

Goed om t even na te vragen, bij mij kwam de dierenarts gewoon thuis hoor. Ik zou t ook echt niet willen, dat je hond op een vreemde plek, niet in zijn eigen omgeving, zijn laatste adem moet uitblazen.

Sterkte hoor, die laatste periode. Ik hoop dat jullie nog even van de meisjes mogen genieten.

Mijn dierenarts doet het ook gewoon thuis. Maar dan plan je de datum. Is het spoed dan zal een dierenarts niet op stel en sprong zijn praktijk kunnen verlaten en wordt de euthanasie vaak daar gedaan. 

Myn da komt thuis langs dat is beter voor de diertjes het afscheid zeer moeilijk maar ze zyn in hun vertrouwde omgeving veel sterkte 

Ik volg. Heel veel sterkte op het allerlaatste stukje van de levensweg van jullie 2 schatten.

Wat moeilijk dat het steeds dichterbij komt, en dan ook nog twee.... dat gaat echt heel zwaar worden. Maar voor de meisjes is het fijner dat ze samen gaan, ik denk dat ze niet eens zonder elkaar meer kunnen. Als ik jou was zou ik inderdaad de dierenarts thuis laten komen, lekker in hun vertrouwde omgeving..en voor jezelf is het ook fijner. Mijn meisje is ook thuis ingeslapen, alles is heel vredig verlopen en ze is rustig heen gegaan in haar vertrouwde mandje. Ik mis haar nog steeds elke dag die lieverd. Pootafdrukje heb ik ook van haar in het gips..en heb toen ze er nog was een plukje haar afgeknipt die ik achter een lijstje heb samen met haar pootafdrukje. Geniet nog lekker even samen.

Ach wat triest.... maar kan dat je al aan het voorbereiden bent.  Bij mij kwamen ze ook thuis maar moest het wel plannen. En dat vond ik eerlijk gezegd het moeilijkst. Hoe plan je zoiets. Maar het moest.... Pfff als ik er aan terug denk. Heel heel veel sterkte.....

Oh jeetje kom net thuis van werken , en las de update in het andere topic. 

Het lijkt ineens veel dichterbij te zijn he. 

Moeielijke tijd wat komen gaat. 

Ik volg hier ook weer en heel veel sterkte de komende tijd voor jullie allemaal. 

Het voelt goed dat we alle voorbereidingen treffen, we doen het samen en het helpt ons om het echt te beseffen.

Ik kan het volledig aanvaarden dat onze meisjes snel verlost zullen zijn van hun geteisterde lijfjes. Hier hebben we heel lang naartoe gewerkt. We hebben volop de tijd gekregen, daar zijn we heel dankbaar voor.

Baas kluif maakt ook grote stappen, dat hij nu zelfs het kistje aan het maken is vind ik heel knap van hem. Hij vond het heel pijnlijk om de meisjes samen op te meten, dan zie je de zeehonden oogjes van Tessa en ga je haar opmeten voor haar kistje. Dat snijdt door je ziel. Maar de tijd begint op te raken.

Onze vorige hond, 15 jaar, overleed best onverwachts, sochtends was het inneens mis en in de avond hadden we zo iets van, zo'n grote hond en al zo oud, laten we niet leiden na een mooi leven. DA gebeld en deze kwam binnen twee uur aan bij ons thuis, zonder een afspraak. Heel fijn vond ik dat. Ze is lekker in haar eigen mand ingeslapen. Wij hebben haar echter daarna wel naar de DA terug gebracht want zo'n grote hond kun je niet zomaar in de tuin begraven.

Het lijkt me prettig dat je de tijd hebt alles uit te zoeken hoe en wat je wil. Lijkt me aan de andere ook moeilijk, omdat ze er nog zijn! Sterkte

Die voorbereidingen zullen erg zwaar zijn ja. 

En vreemd ook lijkt me. 

Dat je straks als de kistjes af zijn denkt ' daar zullen ze in gaan'.

Lijkt me heftig hoor.       

Oh jee,nu komt het toch echt dichterbij,het afscheid moeten nemen van de 2 meisjes,maar ik weet zeker dat ze een fantastisch leven gehad hebben en een heel mooie leeftijd bereikt hebben,maar ik weet ook dat deze woorden nu niks voorstellen,maar ooit,later wel.Ook al weet ik ,dat het lang gaat duren,geniet nog van Speedy en Tessa,heel veel sterkte met wat komen gaat.

Oh lievies, ik leef zo met jullie mee.

Ik heb Vera vorig jaar hier op het grote berenbed in laten slapen met mijn andere meisjes en kinderen erbij.

Jullie hebben het zo goed gedaan en ook het laatste stukje gaan jullie net zo goed doen. Ik blijf in gedachten bij jullie.

Dikke knuffel van Vera (die al in de hemel is) en Lexi en Mara en Pientje en mij xxx

Phoe heftig om te lezen maar wel realistisch en nu merk ik dat ik net als baas Kluif ben een beetje.... maar ook wel realiserend dat er ooit een eind komt aan Brutus zijn leven maar er nog lang niet klaar voor ben.

Toch door de laatste warmte van 3 weken geleden zie en ervaar ik dat dat toch een jasje uit gedaan heeft bij hem.

Hoop dat het besef hier ook eerder komt dan de dood zelf

Bedankt allemaal voor de lieve reacties!

Vreemd genoeg is het niet moeilijk om bezig te zijn met de voorbereidingen. We hebben veel tijd gekregen om ons hierop voor te bereiden. Ook bij baas kluif zie ik dat hij verder komt in dit proces. Het is goed dat ik degene ben die verder is in de aanvaarding, want ik zal bij het inslapen zijn straks. Ik wil er dan wel staan voor de dames uit respect voor hun moed. Ze zijn onze heldinnen.

We hebben ze maanden zien worstelen en dat is vreselijk om te zien, bij mij komt er naast het verdriet ook een gevoel van opluchting dat ze straks verlost zullen zijn.

Je zit er de hele dag boven op. 

Dus ik kan me voorstellen dat jij ook meer ziet als baas kluif. 

Als je thuis komt van werken en ze zijn altijd opgewekt dan denk je ook niet aan het naderende afscheid. 

Wat lijkt me dat moeilijk nu het steeds dichterbij komt.

Sterkte hoor! Gelukkig zijn ze lang bij jullie mogen blijven! 

Ik volg weer!

Mij lijkt het toch een vreselijk proces. Alhoewel ik hetzelfde heb meegemaakt met mn eerste Maltezer Plukkie. Hij was 13 of 14 jaar en ook helemaal op. Ik was er al een jaar lang klaar voor, mn zusje echter niet, waardoor er ook tot het allerlaatste gewacht is tot ook zij er klaar voor was. Een keuze die ik zelf niet gauw weer maak, tenzij de hond geen pijn heeft en nog plezier heeft in het leven.

Mijn zoon had hetzelfde als Baas Kluif. Die was de hele dag aan het werk en ik zag haar de hele dag. Toen alles was afgesproken, dierenarts, crematorium (en daarna vreselijk gehuild), had mijn zoon de honden uitgelaten en zei: mam, het is te vroeg hoor, ze deed net zo blij toen ze Blacky zag buiten, ze ging zelfs een beetje rennen.

Ik zei: ze is stapelgek op Blacky, een laatste krachtsinspanning.

Tien minuten later zag hij hoe ze echt was en zei ja mam, je hebt gelijk, jij ziet haar de hele dag.

Zo moeilijk xxx Manon

Mijn vader had hetzelfde als Baas Kluif. Hij liet Chico 's ochtends uit en dan ging het nog redelijk, want dan had hij de hele nacht geslapen. Maar als ik 's middags ging, en 's avonds, dan moest ik soms met een riem om zijn middel de hond overeind houden. Of hem soms van de grond optillen als hij omgevallen was.

Ik had daarom al 2 weken voor het inslapen zoiets van "het is genoeg geweest".

Sterkte in deze "laatste fase"

heel veel sterkte in deze laatste fase....

Sterkte in deze laatste periode met je schatten

Moeilijk maar goed dat baas kluif ook wat meer gaat inzien wat jij ook ziet. Mijn vader heeft tot op het laatste gezegd dat hij het te vroeg vond voor Lady. Maar Lady was er echt niet goed aan toe... Alleen ging dat zo geleidelijk dat je gewoon raakt aan een hond die eigenlijk behoorlijk gehandicapt is geworden. Daarom was het bij onze Lobbes compleet anders... maar die zag je gewoon lijden omdat hij op een gegeven moment instortte en moest vechten voor z'n lucht. Terwijl hij uren ervoor nog lekker rond banjerde door de tuin. Als je dan de hele avond in dezelfde ruimte met zo'n zieke hond bent geweest... dan kun je echt niet anders. De opluchting die ik voelde bij beide (vooral bij Lady eigenlijk, die beslissing was moeilijker bij Lobbes was er geen keuze die was sowieso terminaal) was enorm. Dat maakt veel goed.. al klinkt dat gek misschien. Ik ben zo blij dat ze die hittegolf een poos geleden niet meer heeft hoeven meemaken. Geen buikkrampen meer.. geen pijn.. In het begin blijf je twijfelen maar uiteindelijk weet je dat wat je gedaan hebt de juiste beslissing was. Ik mis haar nog steeds ENORM... Lady was zo'n hondje waar je er maar eentje van leert kennen in je leven, zoals jouw dametjes ook zijn, zo sterk en dapper maar toch zo ontzettend lief en goed! Sterkte

Zo voel ik het ook bij Vera, lieve dappere sterke meid.

En ook haar mis ik nog elke dag

ik wens je heel veel sterkte bij is het zo ver de da kwam bij mij niet thuis

Zelfs baas kluif ziet nu ook in dat we ze binnenkort moeten laten gaan. Het is heel moeilijk om in de zeehonden ogen van Tessa te kijken en het krachtige lijfje van Speedy te ervaren. Maar het is op, ze vervuilen zichzelf hoeveel ik ze ook een badje geef. Er is niet tegenaan te werken. Ze dragen ook een aparte geur met zich mee die ik er niet meer vanaf kan spoelen.

Ze spugen nu ook veel, hebben moeite met de ontlasting en slapen heel veel.

Maar wat zullen wij onze dames ook gaan missen straks, dat weet ik zeker. Net als jij dat ervaart Gastinnetje met Lady, Anneke met Raffi en Manon met haar Vera: die speciale dames kom je maar eens in je leven tegen. Of een speciaal mannetje zoals Bobby van Rianne. Ze raken je hart en nemen het helemaal over.

We smelten nog steeds als we naar onze meiden kijken, wat een bijzondere hondjes zijn ze toch!

Het komt erg dichtbij nu he

Maar houd alle mooie herinneringen heel diep in je hart. 

Ik volg nog steeds ..... 

Wel fijn dat je partner het nu ook wat meer lijkt te accepteren.

Sterkte hoor, t is zo moeilijk als ze al zo lang bij je zijn. 

Als leven lijden wordt en zo te lezen is het dat ,dan moeten we als mens blij zijn dat we in mogen grijpen ,onze eigen gevoelens opzij zetten om er op dat moeilijke moment zeker voor onze dieren te zijn .

Zij hebben ons jaren vreugde gegeven en verdienen dan een rustig einde .

Helaas is het zo dat we ze vaak moeten helpen daarmee ,het hart is vaak zo sterk dat dat doorgaat en dan komt het onvermijdelijke.

Ik wens jullie alle sterkte en kracht toe .