trauma maar is dat wel zo

Faro is een tijd geleden gebeten door een Collie, niets ernstig gelukkig maar hij is doodsbang voor de Collie.

Nu lees ik hier vaak, heeft mijn hond een trauma doordat hij gebeten is.

faro gedraagt zich anders veel voorzichtiger, anders gewoon.

Dus dan zou je zeggen, zoals ik hier vaak lees, hij heeft een trauma opgelopen.

Maaar... bij mijn man is dat helemaal niet zo, alleen de Collie de gebeten heeft die wil hij niet passeren en terecht.

Ik denk eerder dat ik een trauma heb en het dus over breng, Trauma is natuurlijk een groot woord, maar ik gebruik het juist omdat het zo vaak hier lees.

Nu ben ik gaan oefenen adem zetten, ontspannen en het gedrag van Faro is weg. (op de Collie na, maar dat is gewoon slim)

Dus ik vraag het me nou gewoon af, ik zie ook honden die een trauma hebben die gebeten zijn, bij de ene baas goed lopen en de andere niet.

Dus mijn conclusie is, Faro heeft geen trauma, ik had hem.

Wat vinden jullie daarvan, in dit geval gebeten worden maar niet ernstig.

Ik denk dat je daar iets heel slims zegt. Het is mij al vaker opgevallen dat honden bij hun eigenaar probleemgedrag vertonen, maar bij een ander niet.

ik loop nu mee met een trauma hond, maar ik merk dat als het vrouwtje niet op let en met mij praat dat de hond totaal anders is, dus vandaar de kink naar mezelf.

Ik denk dat het best door de eigenaar kan.

Freggle is ooit heel erg gebeten door een dalmatiër en daarna had hij een hekel aan gestippelde honden.

Daar hield ik rekening mee omdat ik dit van hem wist.

Maar Black is ook een beetje wantrouwig bij dalmatiërs. (we komen er hier af en toe één tegen).

Hij heeft nooit een nare aanvaring ermee gehad.

Dus Freggle en ik zullen wel gezamenlijk het 'trauma' van Freggle op hem overgebracht hebben.

Ik vind het heel jammer, juist omdat Black zo'n sociale hond is.

Dan merk je toch dat door je houding hij het heel goed aanvoelt.

Toen hij bijna een jaar was, is ook Toby aangevallen. Hij zat aan de lijn en een vrouw met twee (grotere) honden vroeg wat over hem. Ik antwoordde en zijn liet plots haar lijnen vieren, zonder dat ik er erg in had. De twee honden stormden om hem af en hij zat er dus klem tussen. En dan neemt het instinct over, dus ik ertussen om het krijsende beestje eruit te graaien. Dat is gelukt, bij hem zonder wonden, maar ik had er wel een (niet ernstig). Hier heb ik zeker iets aan overgehouden, namelijk een gevoel van angst, paniek; niet voor mezelf, maar voor hem. Het idee dat hem iets overkomt, dat hij gewond raakt of erger. 

Vooral als ik zag dat een hond die ik niet kende losliep, voelde ik mijn hart al in mijn keel. Toby reageerde daardoor ook anders op andere honden, angstiger. Dus we zijn samen hard gaan werken om dat weer goed te krijgen. Dat zit nu dan ook goed. Maar ik ook nu nog (hij is nu 3,5 jaar) ben ik soms angstig (bijvoorbeeld als er plots een onbekende loslopende hond recht op ons afrent, of toen we voor het eerst over een landweggetje liepen met vele aangrenzende boerderijen, waarvan een aantal natuurlijk ook erfhonden hebben lopen).

Wel heeft Toby er zelf ook iets aan overgehouden. We moeten er goed om denken dat hij tijdens gesnuffel of gespeel niet (ook niet maar een heel klein beetje, of dat hij het idee krijg dat) de lijnen verstrengeld raken. Dan kan hij paniekerig gaan doen. Ook als er twee of meer aangelijnde honden bij hem komen snuffelen moeten we oppassen dat hij er niet tussen komt te staan, want dan geraakt hij in angst. 

Hij heeft er dus ook zelf iets aan overgehouden. 

Een hond voelt na zoiets zelf een waarschuwing signaal wat naar gelang de situatie mild tot heftig kan zijn, maar als er een rustig ontspannend vertrouwd voelend baasje naast loopt zal een deel van die rust door de hond meegenomen worden. Is het baasje echter angstig gestresseerd versterkt dit gevoel ook de hond.

Door zelfbewust met eigen gevoel om te gaan en naar jezelf te kijken  kun je daarin soms een hoop oplossen. Echter is het wel zo dat sowieso een negatieve ervaring op de ene hond meer impact heeft als de ander. Dus het hoeft niet altijd zo te zijn dat de baas versterkt zeg maar. 

Sadi is gegrepen door een stafford de keer erop dat we die zagen stond ze plotsklaps schuin stil zodat ik zowat over haar lazerde. Vervolgens ging dat baasje nogal agressief tegen mij te keer wat haar op dat moment geen goed zal hebben gedaan.

Nu kwamen we van de week een kruising stafford labrador tegen (uiterlijk stafford) Ze was huiverig, Tjaard was erbij die was ook huiverig. Ik zag niks afwijkends aan het dier en het baasje zei dat ze met alle honden kon. Heb wel vermeld dat Sadi recent een slechte ervaring had gehad met de stafford. Ik gafSadi lange lijn zodat ze ruimte kon nemen wanneer ze dat wou.

t was eng en t heeft wel 10 minuten geduurt maar toen wou sadi toch echt zelf met de stafford spelen. Voor die tijd heeft sadi wat geobserveert en gras staan stnuffelen beetje kijken even aan de stafford snuffelen toch maar stapje terug tot iets haar zei dat t oke was. 

Tjaard was gerustgesteld toen de stafford terwijl Tjaard op een bankje zat min of meer bij m op schoot klom hihi.

Oh ja hoor, ik geloof hier absoluut in.

Onbewust ga je als baasje toch op bepaalde situaties al anticiperen door die eerdere negatieve ervaring en brengt dat dan automatisch over op je hond. Je ziet een hond in de verte aankomen en stiekem denk je toch 'oh oh! wat als?'. Gaat heel snel, is misschien even een flits, maar je hond heeft dat dus ook heel snel door.

Ik denk dat de allereerste reactie als baas zijnde heel erg belangrijk is. Vorige week nog sprong er plotseling een hond over het scheidingshek tijdens onze les behendigheid. Ik was met Frøya aan de andere kant van het hek en de hond dook heel gericht op Frøya af, en dan totaal niet op een leuke spelende manier. Baas van de 'ontsnapte' hond was aan het schreeuwen en tieren, maar dat werkt natuurlijk alleen maar averechts. Ik heb Frøya heel rustig en met een blije stem bij me geroepen en haar zo vastgehouden dat de andere hond er niet bij kon komen. Alles was rustig en beheerst bij ons en toen de andere hond uiteindelijk weg was ben ik gewoon heel vrolijk meteen weer doorgegaan met waar we mee bezig waren. 

Frøya is best een gevoelige hond, dus ik denk dat het ook héél anders had kunnen gaan als ik anders gereageerd had en had ik haar wel degelijk 'een trauma aan kunnen praten' (om het zo maar even te zeggen).

Soms gaan dingen echter heel snel en reageer je als baas nét even niet zo handig, en dan is het zaak dat je je daarvan bewust bent en de volgende keer (bewust) anders reageert zodat eventueel ongewenst gedrag bij je hond er niet inslijt.

Bij nieuwe, vreemde situaties en onbekende dingen zie ik trouwens mijn honden ook altijd even héél snel mijn kant op kijken om te kijken hoe ik reageer. Even een snelle blik op mij. Leuk om te zien vind ik dat! Want in die ene seconde bepaal je als baas dus eigenlijk hoe je honden gaan reageren 

Loop je gewoon door en blijft je gezicht neutraal, dan zullen de honden ook gewoon doorlopen 'oh, er is blijkbaar niks aan de hand, prima'.

Zou ik echter krampachtig opeens aan de kant gaan of iets verschrikt kijken, nou dan heb ik 2 honden hangend aan de lijn, want 'dan zal er wel iets zijn als mijn baasje zo reageert!'

Honden zijn heel snel in patronen herkennen en supergoed in spiegelen.

Ik denk dat het een combinatie van een heleboel factoren is waarom een hond reageert zoals hij reageert.. Baasje, ervaringen, de andere hond (ook signalen die bij niet kunnen zien of ruiken bv) en vast nog heel veel meer

Ik ben het hier inderdaad mee eens! Al ben ik het ooi met stabij gijs eens over de reactie van de baas. Maar tevens ook inderdaad de gevoelens van de baas. Maar ook zeker het karakter van de hons trouwens! 

Mijn hond is nu 10 maanden, en al zo een 6 keer door dezelfde hond gepakt, of nja gepakt de hond probeert te haar op de rug te leggen en grommen soms happen. Maar op 1x na heb ik die hond er al af weten te halen voordat se mijn hond schade heeft toegebracht.  (Alle eerlijkheid dit heeft ze een keer gedaan,  dat was boven en ik was beneden). En toch is ze niet bang voor de hond, heeft er wel erg veel respect voor. 

Verder gaat ze ook prima met andere honden om, de hond die zo doet is een bastaard maar heeft veel weg van een shiba, en mijn hond is niet bang voor shiba s, of de hond in kwestie. Wel erg onderdanig, ze spelen zelfs erg selden met elkaar. 

Al ken ik zeker andere honden die dan door een hond zijn aangevallen en dan niet met die ene specifieke hond kunnen, maar voor de rest wel met honden van dat ras. En andere honden.

Misschien associeert hij de collieaanval ook met jou omdat jij erbij was en je man niet?

Het zal denk ik ook een combinatie van een heleboel faktoren zijn.

" Misschien associeert hij de collieaanval ook met jou omdat jij erbij was en je man niet?
 
Het zal denk ik ook een combinatie van een heleboel faktoren zijn.
 
  "

Dobry

Ja dat kan zeker, maar bij de collie kijken we gewoon uit, de Collie bijt ook mensen en het baasje had de lijn laten vieren en voel plots aan.

Faro is 3 jaar geleden door een staffort aangevallen en die hing vast in zijn keel, ik was daar niet bij want dan Had Faro het niet overleeft.

Nu zou je denken, ik ben behoorlijk angstig voor dat soort honden omdat ze ook slecht kan lezen.

Faro heeft nergens last van, niet bij mij en niet bij mijn man, ja een trage schildklier van overgehouden maar geen geestelijke klap.

Ik vind hem wel macho doen tegen stafforts, maar het is ook zijn opgewonden speel houding.

Nu ik mijn oefeningen doe bij de Collie, en andere honden dan is Faro weer gewoon.

Dus het heeft zeker aan mij gelegen en als ik niet op pas kan ik dat zo weer over brengen.

De Collie die zou een muilkorf moeten hebben, die heeft al mensen gebeten, autobanden ja alles wat beweegt denk ik, dat is een onbegrepen hond.

Andere honden waarvan ik weet dat hij die liever ontloopt zijn vaak ook bijters, dus het gedrag van de Collie willen ontlopen vind ik logisch.

Ik denk dat er met probleemhonden veel te halen valt als wij mensen onze energie en gevoel konden bedienen, een knop zou handig zijn, helaas is het gewoon hard werken aan jezelf.

Op zich wel goed voor mij, alsof het moest gebeuren ben ik weer bewuster gaan ontspannen, ik voel me veel prettiger.

Geniet weer bewust, dat was ik eventjes een klein beetje kwijt.

Mooie les voor mij dus, vind je niet?

het blijft intressant, want de eerste keer dat ik met Lola ging wandelen, heel naief zelfverzekerd wilde ik haar laten zien hoe leuk je hier kan wandelen. Ik kende alleen maar honden die wandelen leuk vinden en had nog geen ervaring met herplaatsers.

Maar dat pakte toch anders uit, ze viel uit naar alles, liet zich voor dood neervallen etc. Hoe zelfverzekerd ik me ook voelde dat intresseerde haar op dat moment totaal niet.

Ook Jenna was alleen met zichzelf nog bezig toen we haar net hadden, kon niet aan de lijn lopen, viel ook uit.

Opmerkelijk bij haar was dat ze zich de eerste tijd niets aantrok van alles om haar heen en ze ogenschijnlijk stoicijns rondliep, dus ik was al blij dat ze niet uitviel en voelde me daardoor gesterkt en zelfverzekerd maar ineens na een weekje ging ze toch uitvallen, bij mij en bij mijn vriend.

Wat ik denk is dat je eerst een goed contact met een hond moet hebben wil deze iets van steun aan zijn mens hebben.

Soms zie je op tv een soort tovenaar die ineens wel met de hond die altijd uitviel langs alles kan lopen en de hond ineens niet meer uitvalt. Ik denk dat de hond dan in een soort modus is gedwongen en in een soort trance meeloopt vanwege het ongewone aan de situatie.

Zelf ben ik voor het oplossen van zulke problemen vanaf de basis, naar de hond zelf kijken wat hij aankan, hem vertrouwen proberen te geven, in zichzelf vooral, en ook in mij.

Toch heb ik dat op andere honden uit mogen proberen, dat waren van die drukke zenuwachtige baasjes met 0 geduld,

bij hun kon je er niet eens normaal mee lopen, en bij mij liepen ze gewoon netjes naast, namen snoepjes aan, niks bang, gewoon energie, en op het moment dat je ze weer terug geeft aan de baas, dan begon het weer.

Faro loopt ook zo belachelijk netjes naast, echt heerlijk, ik gun dat iedereen zo, het is zo heerlijk op die manier samen lopen.

tegenwoordig hebben we een tuigje, en daar was hij wel even van in de war, het zat ook raar, dus hij had een raar loopje, maar hij kon me niet aanvoelen leek het wel, terwijl ik nooit hoef te trekken of wat.

Nu loopt hij met het tuigje ook netjes als het moet, maar die heb ik juist aangeschaft dat hij lekker voorop kan lopen en trekken, daar waar wild zit krijgt hij nu een tuigje om en kan dan ook niet los.

maar ik dwaal harstikke af..

Ik heb ook wel het idee dat de hond zoals CM eigenlijk als eerste mee kwam dat de energie van de baas oppikt. 

Nu ben ik geen voor of tegenstander van CM maar dat jouwn energie bepaalend is hoe je hond zich gedraag kan ik me wel invinden.

Maylo is aangevallen geworden door een zwarte labrador. Die labrador ontwijkt hij maar passeert hem wel, omdat ik dat ook gewoon doe. Ik leg dingen snel naast me neer. In het begin had ik wel zoiets van oeeee een zwarte labrador of überhaupt een labrador. Maar een vriendin die GT is zei gewoon leg het naast je neer. Gedaan en labradors zijn geen probleem, hij snauwt wel als ze te druk zijn maar hij is er niet bang voor. 

Als mijn vriendin honden in huis neemt van cliënten om ze te begeleiden of voor vakantie slaan ze vaak gelijk om. Ze had een golden met angst agressie, nou liefste hond ooit! Kwam puur door de baasjes, ik kon hem als vreemde gewoon aanhalen en Maylo speelde met hem (hij zou ook honden aanvallen). Ik heb vaak het idee dat het ook aan ons de mens ligt dan de hond zelf. 

Een tijd geleden, toen het heel slecht ging met Mellow (naweeën van die grote groep wielrenners), kwam ik een oud-collega met haar hond tegen. Ik kwam met Mellow maar tot het veldje op de hoek. Heb even met mijn oud-collega staan praten, ik besloot een stukje mee te lopen en hoe groot was mijn verbazing dat ik gewoon een rondje met haar kon lopen! Een deel zat toen ook wel in mij ('o jee, daar komt een fietser aan, als ze maar niet...!') en omdat ik zo met mijn oud-collega aan het kletsen was, was ik daar helemaal niet mee bezig. Mellow hupte wat om haar hond heen, snufte waar hij had geplast (en perste er wat druppels eigen plas overheen).

En nadat ze was aangevallen was dat ook het geval (dat was nog voor het wielrenners-gebeuren). Maar toen durfde ik ook niet meer op die plek te lopen, bang ze weer tegen te komen. En zodra zij een hond zag die maar een beetje leek op de honden die haar hadden aangevallen (al stond de betreffende hond 50 meter verderop) begon ze enorm te gillen. Dat heeft een poosje geduurd voor dat weer minder werd en ze niet meer zo in paniek raakte.

Ik realiseerde me (na die wielrenners-angst) op een gegeven moment ook dat een groot deel vanuit mij kwam. Ik ging al naar buiten met de gedachte 'als ze maar niet weer zo gaat gillen' en 'als ze maar een plas doet'. Ze had het met mijn vriend ook wel, maar minder heftig.

Rondjes zijn nog steeds niet mogelijk, maar ik maak me er ook niet meer druk om en ook dat scheelt een hoop. Blij met elke plas die ze hier doet en dat zijn er steeds wat meer. En hoewel we nog steeds niet verder komen dan het veldje links of het veldje rechts op de hoek, komen we wel steeds een stukje verder op die veldjes.

Ik zit zelf ook beter in mijn vel, dus dat speelt ook mee.

Ik heb jou en Mellow gevolgd hier natuurlijk, maar wees maar niet zo bescheiden hoor, jij hebt echt heel wat bereikt met Mellow, en inderdaad, je zag zelfs op het forum je hele houding veranderen, heel erg mooi om dat te mogen lezen vond ik.

Dus wees maar heel trots op jezelf!

Nadat Dobby een koffie-verkeerd kleurige Stafford in zijn schouder had hangen, was ik op hoog-alert voor die hond. Maar ik ontliep daardoor heel veel bruine honden, voor het geval dat. Dobby reageerde toen ook op bruine  honden. Dat is weggegaan. En bij mij ook. Maar of hij nu eerder "genas" of ik, dat weet ik niet.

Ik denk zeker dat de baas invloed kan hebben.

Ik volg alvast , heb iets dergelijks met Didi.

Zal eens rustig alles doorlezen.

Oh ik geloof absoluut dat je als baas invloed hebt op je hond wat dat betreft. Ze pikken zoveel op aan lichaamshouding en kunnen ons vaak 100x beter lezen dan wij dat bij hun kunnen. Ik merk dat hier aan de kleinste dingen - mijn honden weten bijvoorbeeld dondersgoed wanneer ik opsta van mijn stoel om naar de wc te gaan, en wanneer ik opsta omdat we naar buiten gaan (en we lopen niet op echt vaste tijden). Gewoon de intentie achter zo'n beweging pikken ze al feilloos op, dan zal een schrikreactie toch ook zeker opgemerkt worden. 

Zeker hebben wij grote invloed op onze honden, ze zijn veel gevoeliger dan mensen.

Maar soms kun je er echt niet omheen. Ik loop ondanks de trauma's van mijn honden afzonderlijk, vrij relaxed met ze in de rondte.

Maar bijvoorbeeld, mijn Mara is een keer aangevallen door een herder hier in flat en een keer door een ik weet niet wat voor wit hondje.

En die hondjes moet ik niet tegenkomen, want Mara wordt helemaal koekwaus. En dat snap ik volkomen (even haar Spanje-trauma daargelaten)

Overigens op een hele andere fiets, Dobby is al een paar keer aangevallen door een reebruine Stafford.  Maar hij heeft geen problemen met Ridgebacks, of Viszla's of andere honden van die kleur. Hij maakt echter wel problemen van donkere boxers en Staffords. Ook donker gestroomde enzo. Geen idee waar hij dat vandaan heeft gehaald, maar het is begonnen na de aanvallen van de reebruine Staff.

Mijn ervaring is dat honden zeker niet vergeten en jou energie de volgende keer zeker een rol speelt om het te verwerken .

Verder ligt het ook aan karakter/leeftijd  hond hoe ze er zelf mee omgaan .

Mijn vorige hondje, Friso, had op een gegeven moment last van 'brugangst'.  Hij wilde niet meer over bruggen lopen, of dat nou kleine houten bruggen waren, of viaducten...

Ik ben me er niet bewust van dat er iets gebeurd is met bruggen.

Als we bij een brug kwamen dacht ik natuurlijk altijd : zal hij erover gaan? Het heeft echt maanden geduurd, dat  het 'problemen' gaf.

Totdat ik met mezelf afsprak aan andere dingen te denken als we een brug naderden. Ik dacht dan : wat is de lucht mooi, wat gaan we straks eten, wat doen we vanmiddag.

Een gevolg was dat Friso gewoon weer over bruggen ging lopen!

Het is dus echt overgegaan. Dat vind ik dus een teken dat het ook echt aan de baas kan liggen.

Ik denk dat het in veel gevallen iig niet helpt.

merk het hier ook, eerder reageerde ze op álle honden. Toen is het wel eens voorgekomen dat ik zo in gesprek was met een vriendin dat ik de andere hond niet opmerkte, en toen reageerde zij er ook niet op.

maar bij ons is het dus wel zo dat het niet helpt als ik me bewust ga ontspannen. Ze is zo gevoelig dat ze dan volgens mij alsnog merkt dat ik onbewust wel alerter ben dan anders. 

Ik geloof eerder dat de mens een trauma oploopt dan een hond. Vaak zie ik hondjes en dan zegt de baas, ja deze is een keer gebeten en nu is ze bang. Maar ik zie duidelijk dat de houding van de baas hun hond onzeker maakt. Dat honden een keer vechten of elkaar corrigeren is super normaal in de hondentaal, waarom zou een hond daar meteen een trauma aan overhouden? Dat je hond nerveus wordt als hij die collie ziet, kan zijn omdat hij merkt dat die hond niet helemaal goed is. Maar ook omdat hij jouw energie voelt en die energie zal ongetwijfeld negatief zijn, wat heel logisch is aangezien deze hond jouw hondje heeft aangevallen. 

Mijn hond is wel vaker door kleine valse hondjes gebeten. Hij is nog steeds helemaal gek op kleine hondjes. Ook heeft hij een keer gevochten met een hond, uit elkaar gehaald en daarna waren ze gewoon weer vriendjes. Kon de hond elke dag gewoon weer passeren. Het gevecht was puur een speelpartij die uit de hand liep in een dominantiestrijd (2 mannetjes waarvan de ander niet was gecastreerd). Tuurlijk let ik daarna wel beter op, met de betreffende hond mog hij alleen nog maar aan de riem spelen en snuffelen, maar ik probeer me angst opzij te zetten. 

uiteraard heeft het gedrag van de baas invloed op dat van de hond

logisch, want alle sociale dieren zullen letten op het gedrag van andere dieren in hun groepsstructuur. als er 1 paard in een kudde schrikt, heeft dat effect op het gedrag van de andere paarden

maar er spelen ook heel veel andere factoren mee. uiteindelijk bepaalt de optelsom van al die factoren, het uiteindelijke gedrag wat een dier (in dit geval hond) laat zien

" het blijft intressant, want de eerste keer dat ik met Lola ging wandelen, heel naief zelfverzekerd wilde ik haar laten zien hoe leuk je hier kan wandelen. Ik kende alleen maar honden die wandelen leuk vinden en had nog geen ervaring met herplaatsers.
Maar dat pakte toch anders uit, ze viel uit naar alles, liet zich voor dood neervallen etc. Hoe zelfverzekerd ik me ook voelde dat intresseerde haar op dat moment totaal niet.
 
Ook Jenna was alleen met zichzelf nog bezig toen we haar net hadden, kon niet aan de lijn lopen, viel ook uit.
Opmerkelijk bij haar was dat ze zich de eerste tijd niets aantrok van alles om haar heen en ze ogenschijnlijk stoicijns rondliep, dus ik was al blij dat ze niet uitviel en voelde me daardoor gesterkt en zelfverzekerd maar ineens na een weekje ging ze toch uitvallen, bij mij en bij mijn vriend.
 
Wat ik denk is dat je eerst een goed contact met een hond moet hebben wil deze iets van steun aan zijn mens hebben.
 
Soms zie je op tv een soort tovenaar die ineens wel met de hond die altijd uitviel langs alles kan lopen en de hond ineens niet meer uitvalt. Ik denk dat de hond dan in een soort modus is gedwongen en in een soort trance meeloopt vanwege het ongewone aan de situatie.
 
 
Zelf ben ik voor het oplossen van zulke problemen vanaf de basis, naar de hond zelf kijken wat hij aankan, hem vertrouwen proberen te geven, in zichzelf vooral, en ook in mij.
  "

Dobry

Wat je op tv ziet, gebeurt in werkelijkheid echt niet in 1 min. Zoiets kan soms wel uren of dagen duren. Ze knippen en plakken echter alles zo alsof het zo even gedaan is. Een goed voorbeeld cesar. Als je the dogwisperer kijk denk je altijd, hoe komt het dat ik dit niet ook binnen. 1 min met mijn hond kan bereiken. Als je vervolgens zijn boek leest snap je pas dat er vaak langere processen nodig zijn en heel veel werk om een hond normaal gedrag aan te leren.

meestal staat er verstreken tijd, want om nou 10 minuten naar een hond kijken en er gebeurd weinig dan word het ook een beetje saai om naar te kijken.

Toevallig was hij in het asiel waar Faro vandaan komt, daar zaten ze met een Galgo die alles aanviel, dat was een mooie kans om te vragen of er nou zoveel geknipt was, dat bleek dus niet zo te zijn, wel werd de verstreken tijd genoemd, ik weet niet meer of dat 10 minuten was of een uur.

De Galgo woont nu in Amsterdam en de mensen hebben in Amsterdam nog hulp gehad, omdat de hond zo terug kon vallen, dat is niet gebeurd, het gaat goed met de Galgo.

Mijn man is de rust zelf, als je ziet hoe honden op hem reageren word je jaloers.

veel te drukke honden gaan ineens op zijn voeten liggen, helemaal relax, ik sta er elke keer weer van te kijken.

Daarom is er voor mij werk aan de winkel, ook over de Collie, niet dat Faro naar de Collie moet, maar wel dat hij gewoon ontspannen de hond kan passeren, aan de andere kant van de weg, de Collie is zo onbetrouwbaar, en los valt de Collie trouwens niemand aan, maar dan ook wil Faro er niet langs.

Dat ligt denk ik aan mij.

Dat ik overzicht wil houden, wat komt er aan, wie is die hond, dat is het moeilijkste voor mij.

Maar ook wel slim, dus dat is een beetje dubbel.

Mooi inzicht en mooie, fijne, ontwikkeling in jullie situatie

 Durf het bijna niet te zeggen, maar hier was het net andersom ... bizar maar waar  (maar is dat wel zo bizar? Soms wordt een hond zonder vuurwerkangst ineens besmet door angstgedrag van een hond met vuurwerkangst).

Ik was altijd best zorgeloos ... naïef ... relaxt, flierefluitend met de honden. Ook na ingrijpende aanvallen met schade. Natuurlijk liep ik niet overal fluitend mee weg, soms even flinke schrik, maar geen slepend drama. Relaxt de draad weer oppakken en alert risicozones vermijden.

Tot Jip in mijn leven kwam. Bestaande (voor mij onbekende)trauma's in z'n rugzak, nerveus en angstgevoelig. Bij al angstige honden breiden angsten zich makkelijk uit als een olievlek. Op hoge pootjes spiedend door de straat, loerend naar elk potentieel gevaar. In mijn aanvankelijke zorgeloosheid dacht ik er nog wel met mijn kalme, argeloze energie mee weg te komen en hem daarin mee te kunnen nemen, maar het onwaarschijnlijke gebeurde ... ik werd besmet met een bepaalde nervositeit en argwaan die ik liever kwijt dan rijk was (ook weer gelukt gelukkig).

Wanneer ik met Jip bij bv mijn broer op bezoek ben, waan ik me midden op een slagveld middenin actief oorlogsgebied. Of liep ik nietsvermoedend schrok ik me opeens de pleuris omdat er een hond in mijn nek zat vanwege een straatrover die zich verdekt in de struiken verstopt had. Of liep ik nietsvermoedend aan een sering te ruiken, stond ik ineens met een lege lijn met tuig in de handen omdat 'meneer' meende een krokodil te zien oversteken en de benen nam. Of wanneer ik genietend in de weidsheid in the middle of nowhere ineens loop met een portret die in een vlaag van ... ja wat .. last krijgt van achtervolgingswaanzin van het grote onzichtbare gevaar wat ons op de hielen zit. Van een argeloos wandelaar werd ik een spieder want er werd er blijkbaar ook iets in mij getriggerd t.a.v. die grote boze buitenwereld. Nou dat was geen fijne en gewenste uitwisseling. Zeker niet in een wijk waar laveren tussen ongecontroleerd loslopende honden geen sinecure is en ik me ook pas in later stadium een trauma in mezelf gewaar werd, getriggerd door zijn angstgedrag.

Maar afijn, we hebben elkaar zoetjesaan leren kennen en leren leven met elkaar. En pas nadat wij echt een relatie opgebouwd hadden heb ik gemerkt dat mijn gedrag überhaupt een (bij voorkeur positieve invloed) invloed heeft t.a.v. zijn angstgedrag. Als ik me nu nietsvermoedend rotschrik omdat er een hond ineens rechtstandig in mijn nek schiet zeg ik na mijn eigen schrik kalmpjes; "hee joh, dat was die struikrover die daar al een eeuwigheid in de bosjes verstrikt zit, weet je nog? Kom maar mee" Desnoods til ik hem even op  

Dus, nee de angsten zijn niet compleet weg-weg, de schrik/actie op een prikkel is een autonome reactie die buiten normale bewustzijn omgaat. Ook bij mij. Maar met mijzelf weer met de neus de goede kant op te zetten, relativeren, hem niet het mes op de keel te zetten en waar mogelijk desensibilisatie en hem stuk eigen veerkracht en regie teruggeven lukte het aardig het tij te keren dat de angsten zich nog steeds verder uitbreiden als een olievlek. Da's vele malen aangenamer dan samen op onze tenen lopen.

Het ontwikkelen van trauma en trauma-gerelateerd gedrag bij hond en baas hangt m.i. samen met een ongelukkige samenloop van factoren. Je weet niet altijd precies welke koppelingen tussen de verschillende factoren en prikkels je zelf, je hond maakt. Je brengt elk je eigenheid en gevoeligheid daar in mee. Zo ben ik nooit bang geweest voor vuurwerk en onweer. Ook nooit honden gehad met vuurwerkangst. Totdat ik op een goede avond via de tuindeur even snel wat in de container ging werpen. Lily liep op mijn hakken mee en precies op het moment dat we buiten stapten vloog er een vuurpijl over de tuin. We schrokken beiden, logisch reactie op nogal onverwachte actie, maar het was immers maar een vuurpijl. Dus hop, herstel, vuil in de container en binnen aan het avondmaal. Ik kon relativeren wat ik wilde, toch heeft ze er een trauma aan over gehouden (of dat nu door mijn schrik kwam of de ongelukkige samenloop) en breidde deze zich als een olievlek uit, bij mij niet. Daar moest ik met haar serieus mee aan de slag.

Het ontstaan van een trauma en ontwikkelen van angstgedrag ... ik heb mijn mening ernstig moeten herzien. Het uitbreiden van angst en (on)vermogen om het te hanteren, door hem er toch full blown aan bloot te stellen of juist te desensibiliseren is m.i. een optelsom van de eigen(gevoeligheid)heid, ontvankelijke  omstandigheden en de wisselwerking met de eigenheid van en vertrouwensrelatie met de 'baas' daarin. Combinatie van factoren, die zich niet altijd helemaal laten analyseren en regiseren.