trauma maar is dat wel zo

" Wat je op tv ziet, gebeurt in werkelijkheid echt niet in 1 min. Zoiets kan soms wel uren of dagen duren. Ze knippen en plakken echter alles zo alsof het zo even gedaan is. Een goed voorbeeld cesar. Als je the dogwisperer kijk denk je altijd, hoe komt het dat ik dit niet ook binnen. 1 min met mijn hond kan bereiken. Als je vervolgens zijn boek leest snap je pas dat er vaak langere processen nodig zijn en heel veel werk om een hond normaal gedrag aan te leren. "

" Mooi inzicht en mooie, fijne, ontwikkeling in jullie situatie
 
 Durf het bijna niet te zeggen, maar hier was het net andersom ... bizar maar waar  (maar is dat wel zo bizar? Soms wordt een hond zonder vuurwerkangst ineens besmet door angstgedrag van een hond met vuurwerkangst).
 
Ik was altijd best zorgeloos ... naïef ... relaxt, flierefluitend met de honden. Ook na ingrijpende aanvallen met schade. Natuurlijk liep ik niet overal fluitend mee weg, soms even flinke schrik, maar geen slepend drama. Relaxt de draad weer oppakken en alert risicozones vermijden.
 
Tot Jip in mijn leven kwam. Bestaande (voor mij onbekende)trauma's in z'n rugzak, nerveus en angstgevoelig. Bij al angstige honden breiden angsten zich makkelijk uit als een olievlek. Op hoge pootjes spiedend door de straat, loerend naar elk potentieel gevaar. In mijn aanvankelijke zorgeloosheid dacht ik er nog wel met mijn kalme, argeloze energie mee weg te komen en hem daarin mee te kunnen nemen, maar het onwaarschijnlijke gebeurde ... ik werd besmet met een bepaalde nervositeit en argwaan die ik liever kwijt dan rijk was (ook weer gelukt gelukkig).
 
Wanneer ik met Jip bij bv mijn broer op bezoek ben, waan ik me midden op een slagveld middenin actief oorlogsgebied. Of liep ik nietsvermoedend schrok ik me opeens de pleuris omdat er een hond in mijn nek zat vanwege een straatrover die zich verdekt in de struiken verstopt had. Of liep ik nietsvermoedend aan een sering te ruiken, stond ik ineens met een lege lijn met tuig in de handen omdat 'meneer' meende een krokodil te zien oversteken en de benen nam. Of wanneer ik genietend in de weidsheid in the middle of nowhere ineens loop met een portret die in een vlaag van ... ja wat .. last krijgt van achtervolgingswaanzin van het grote onzichtbare gevaar wat ons op de hielen zit. Van een argeloos wandelaar werd ik een spieder want er werd er blijkbaar ook iets in mij getriggerd t.a.v. die grote boze buitenwereld. Nou dat was geen fijne en gewenste uitwisseling. Zeker niet in een wijk waar laveren tussen ongecontroleerd loslopende honden geen sinecure is en ik me ook pas in later stadium een trauma in mezelf gewaar werd, getriggerd door zijn angstgedrag.
 
Maar afijn, we hebben elkaar zoetjesaan leren kennen en leren leven met elkaar. En pas nadat wij echt een relatie opgebouwd hadden heb ik gemerkt dat mijn gedrag überhaupt een (bij voorkeur positieve invloed) invloed heeft t.a.v. zijn angstgedrag. Als ik me nu nietsvermoedend rotschrik omdat er een hond ineens rechtstandig in mijn nek schiet zeg ik na mijn eigen schrik kalmpjes; "hee joh, dat was die struikrover die daar al een eeuwigheid in de bosjes verstrikt zit, weet je nog? Kom maar mee" Desnoods til ik hem even op  
 
Dus, nee de angsten zijn niet compleet weg-weg, de schrik/actie op een prikkel is een autonome reactie die buiten normale bewustzijn omgaat. Ook bij mij. Maar met mijzelf weer met de neus de goede kant op te zetten, relativeren, hem niet het mes op de keel te zetten en waar mogelijk desensibilisatie en hem stuk eigen veerkracht en regie teruggeven lukte het aardig het tij te keren dat de angsten zich nog steeds verder uitbreiden als een olievlek. Da's vele malen aangenamer dan samen op onze tenen lopen.
 
Het ontwikkelen van trauma en trauma-gerelateerd gedrag bij hond en baas hangt m.i. samen met een ongelukkige samenloop van factoren. Je weet niet altijd precies welke koppelingen tussen de verschillende factoren en prikkels je zelf, je hond maakt. Je brengt elk je eigenheid en gevoeligheid daar in mee. Zo ben ik nooit bang geweest voor vuurwerk en onweer. Ook nooit honden gehad met vuurwerkangst. Totdat ik op een goede avond via de tuindeur even snel wat in de container ging werpen. Lily liep op mijn hakken mee en precies op het moment dat we buiten stapten vloog er een vuurpijl over de tuin. We schrokken beiden, logisch reactie op nogal onverwachte actie, maar het was immers maar een vuurpijl. Dus hop, herstel, vuil in de container en binnen aan het avondmaal. Ik kon relativeren wat ik wilde, toch heeft ze er een trauma aan over gehouden (of dat nu door mijn schrik kwam of de ongelukkige samenloop) en breidde deze zich als een olievlek uit, bij mij niet. Daar moest ik met haar serieus mee aan de slag.
 
Het ontstaan van een trauma en ontwikkelen van angstgedrag ... ik heb mijn mening ernstig moeten herzien. Het uitbreiden van angst en (on)vermogen om het te hanteren, door hem er toch full blown aan bloot te stellen of juist te desensibiliseren is m.i. een optelsom van de eigen(gevoeligheid)heid, ontvankelijke  omstandigheden en de wisselwerking met de eigenheid van en vertrouwensrelatie met de 'baas' daarin. Combinatie van factoren, die zich niet altijd helemaal laten analyseren en regiseren. "

" oei ik zou nooit mijn hond ergens achterlaten, belangrijk lijkt het me juist om samen tot een oplossing te komen.
Dat vreemde ogen soms kunnen dwingen bij sommige honden zegt nog niet echt iets of de angst werkelijk weg is. Ik vind het zelf beter om naar de betreffende hond te kijken hoe de reakties zijn.
 
Echte angst negeren en doen alsof er niets is kan averechts werken, de hond voelt zich onbegrepen en raakt gefrustreerd.
 
In het geval van een aanval van een andere hond is er misschien helemaal geen sprake van echte angst meer als het voorbij is , even de schrik afschudden en verder gaan. Dat heb ik bij Lola eens gezien toen ze aangevallen werd door een herder, tijdens de aanval gilde ze het uit van angst ze had zich meteen op haar rug gegooid maar de herder ging door, maar toen de eigenaar en ik de hond van haar afgetrokken hadden schudde ze zich uit en wilde gewoon doorlopen, later zagen we de hond weer, nu aan de lijn en ze vertoonde helemaal geen angst. (tenminste niet voor mij zichtbaar, ze negeerde de hond gewoon).
Als je in zulke gevallen achteraf angstig gaat reageren als je de betreffende hond weer tegenkomt ja dan zal de hond dit zeker oppikken het hangt dan van de hond zelf af wat hij daarmee doet.
Ik was bij Lola soms in twijfel of ik om zou keren, of over steken of gewoon doorlopen bij bepaalde honden, daarbij kwam ze soms zelf al met een oplossing door stil te staan, en even een oogbeweging te maken van mij naar de overkant van de straat....oversteken dus in dat geval. Dat was heel mooi die communicatie, soms wist ze het beter dan ik
 
Jenna was trouwens ook ineens bang om over brugjes te lopen, zomaar out of the blue voor mij, inmiddenls is dat weer over, geduld en snoep hebben haar er overheen geholpen al wacht ze wel altijd tot ik er eerst over ga.
 
  "

"  Ik heb jou en Mellow gevolgd hier natuurlijk, maar wees maar niet zo bescheiden hoor, jij hebt echt heel wat bereikt met Mellow, en inderdaad, je zag zelfs op het forum je hele houding veranderen, heel erg mooi om dat te mogen lezen vond ik.
Dus wees maar heel trots op jezelf! "