Vera, mijn kind

Mam, nemen we weer een hond, vroeg mijn zoon, toen Ayla, onze boxer veel te jong dood ging.

Ja lieverd, maar als jij op de middelbare school zit. Dan ben je wat ouder en dan kunnen we het samen doen, mama met haar werk, jij met je school.

Hij moest nog een paar jaartjes wachten.

Maar toen hij twaalf was gingen we serieus nadenken.

Ik heb altijd boxers gehad, maar mijn tante had een paar jaar daarvoor al een Greyhound uit Spanje geadopteerd.

We kwamen samen tot de conclusie dat we een hond die dringend een gouden mandje zocht wilden.

Ik zag Vera op de foto, ze was al een half jaar in een gastgezin in IJmuiden, stond op de foto in de duinen waar zowel ik als mijn zoon zijn opgegroeid en ik dacht: Daar ga jij blijven.

We kwamen binnen bij het gastgezin, veel honden en andere dieren.

Vera was overduidelijk de underdog.

Kroop onmiddellijk op de bank, achter mij en ik wist, jij hoort bij ons.

Ik wist toen nog niet wat Vera had meegemaakt.

Dat hoorde ik pas de volgende dag, toen ik weer terugkwam, want ze zat al in mijn hart.

Vera heeft de eerste jaren van haar leven in Spanje doorgebracht aan een ketting. De ketting zat rondom in haar nek gegroeid, ik zag het litteken.

Ik wist toen nog niet wat ze allemaal nog meer had meegemaakt.

Ik wist toen ook nog niet wat ze allemaal mankeerde.

We hebben het allemaal meegemaakt. Ze bleek Leishmania te hebben.

En ze was zwaar getraumatiseerd.

Kan ze een paar uurtjes alleen thuis blijven, vroeg ik.

Ja hoor.

Later bleek dat ze dat best kon, ja, in het gastgezin, met een hele berg honden, die haar niet moesten. Maar dan was ze niet alleen.

Bij ons wel.

Dus dat ging vanaf dag 1 fout.

Hysterisch, totale paniek, wat een verlatingsangst.

Maar, een hond bij mij erin gaat er nooit meer uit.

Dus stress. Want ik moest werken.

Hoe ik die maand gered heb weet ik niet meer, met hulp van mijn lieve tante en een mopperende moeder.

Maar ik had maar 1 doel, Vera heeft een maatje nodig. En wel de juiste.

Dus ik had een missie.

Ik had een hond op het oog in Brabant, ook een herplaatser, maar ook een probleemgeval, dus met pijn in mijn hart (want die wilde ik ook helpen) gezegd: nee, dit gaat niet.

En toen, toen kwam Mama Lexi. Wie wil Mama Lexi, stond er.

Iedereen wilde de pupjes, niemand wilde Lexi, met haar uitgezakte buikje.

Ik zag Lexi en ik wist, dit gaat goed komen.

Vanaf dag 1 waren Vera en Lexi gezworen maatjes.

Ik kon de volgende dag gewoon naar mijn werk (halve dag), ik laat mijn honden nooit een hele dag alleen.

Twee jaar later wilde ik er graag nog een hondje uit Spanje bij.

Ik zag Mara. En ik zag Pientje.

En ik kon niet kiezen.

En ik dacht: Ach, 3 of 4, wat maakt het nog uit?

En toen had ik een roedel van 4 Spaanse meiden, ieder met hun eigen rugzak.

Waarvan jij, mijn Vera, wel de zwaarste.

Maar wat was je prachtig. Wat een vertrouwen. Voorzichtig vriendelijk naar iedereen.

Wat hebben we veel meegemaakt, meiske.

Ik ben zo blij dat je mijn hond was.

Dat ik iets heb kunnen goedmaken van wat je is aangedaan.

Nog heel even, dan is het een jaar geleden dat je in mijn armen insliep, hier thuis, op het grote berenbed.

Waar jouw gipsy's nu liggen.

Wat een grote lege plek.

Ik zal je altijd missen, grote sterke meid.

Ik brand een kaars voor jou, Vera mijn kind, elke dag, maar vandaag helemaal.

Je bent voor altijd een stukje van mij

Mooi Manon, uit je hart. 

Wat heb je dit liefdevol beschreven...MOOI!

Hoe ontzettend liefdevol geschreven Manon..., wat heeft Vera ontzettend veel geluk gehad dat jullie je over haar ontfermd hebben.

Een kans die ze nooit gehad had..., een leven zoals een hond hoort te beleven.., met een rugzak die jullie met liefde hebben helpen legen voor zover dat ging.

Dank namens haar..., en haar gipsy's op het grote berenbed 

Wauw Manon wat heb je dat mooi geschreven!

1 woord ; Prachtig ... 

Prachtig geschreven. Het mooiste wat een hond zich kan wensen heeft jou lieve vera na veel leed mogen meemaken. Een goude berenbed.

Zoveel leed moeten meemaken; jouw Vera......Maar bij jou is ze dat allemaal gaan vergeten! Elke seconde ellende is bij mamma Manon weggeëbd ....je hebt een hart van goud , vooral voor je Spaanse meiden!

Voor hun schijnt de zon altijd nu....

Wat een liefdevol ontroerend verhaal. Blij dat je dit hier wilt delen,ik kende de geschiedenis van je hondjes nog niet. Nu snap ik het veel beter.

Vera heeft je leven verandert en wat boffen die andere hondjes dat Vera in je leven is gekomen want door haar zijn ze in een hondenparadijsje terrechtgekomen.

Sterkte Manon!

prachtig, wouw :)

Liefdesbrief recht uit je hart

Ach Manon....wat kan het pijn doen nietwaar 

Wat een cadeautjes zijn het toch

...ik word zo blij van je topic! ondanks de pijn die het verlies doet

het zijn leerscholen zulke bijzondere dieren

He, ik zit hier dan nu, het is dan toch uiteindelijk echt 22 mei, te snotteren aan de keukentafel met mijn foto en mijn kaarsje.

Maar echt, wat doet jullie medeleven mij goed.

Had ik vorig jaar rond deze tijd maar op Hondenpage gezeten, wat was ik toen alleen.

Daarom, nu niet alleen, dank jullie wel

Nou ja Manon, ik dacht dat je voor je plezier bij ons op HP kwam.....zit je daar snottebellen te blazen....niet doen meid. 

Kijk vooruit

He, mijn lieve mede-heksje, je kent me wel een beetje nu he.

Ik ben van de plezier.

Maar ik mag nu even snottebellen

vlinders..ze komen en ze gaan ..maar hun impact op je ziel is onuitwisbaar

Absoluut onuitwisbaar!

(en ik geef altijd iedereen vlinders, hoe mooi dat ik ze nu krijg )

Heel mooi geschreven, liefdevol. Jouw Vera voor altijd in jou hart.

Mariposas .....ik vind het ook zo een mooi spaans woord.

alleen ze leven niet lang.

Ja Anny, gelukkig dan nog leven onze honden langer dan vlinders

Jamaar Manon ik heb er ook al een van teveel en te grote snottebellen weten gaan hoor  niet doen meisje. 

Manon, om zo'n lieve vriendin tranen....dat mag je.

Je briefje is zo intens,

even op de plaats rust en een liefdevol stilstaan bij hen die een zaadje hebben geplant...

sterkte

hier een vlinder, een boodschapper

Je hebt je meer dan verdiend

ik heb echt bijzondere ervaringen met vlinders

het is niet slechts een symbool het zijn luikjes naar een andere wereld

heel bijzonder

Ik denk dat ook Roos, van die doorgeefluikjes. Daarom geef ik ze ook graag. Hoe mooi. En hoe broos.

 broos ,maar zo eerlijk en duidelijk

de dag na mijn baby nichtje overleed was ik met met mijn nichtje van 2 jaar naar de kinderboerderij.(zodat mijn broer en schoonzusje tijd hadden om dingen te regelen)

Mijn nichtje en ik zijn achtervolgd door een vlinder

die zelfs tegen haar hoofd vloog en die we konden aanraken

de vlinder kwam steeds terug.

toen we thuis kwamen begon haar moeder over bijzondere ervaring met een vlinder in de tuin

het zijn boodschappers

2 dagen daarna kwamen mijn hondjes uit spanje

en we worden nog steeds achtervolgt door vlinders

Het zijn boodschappers, ik kom ze ook steeds weer tegen

Een jaar alweer! De tijd gaat door maar we blijven elke dag nog aan onze 'vlinder'hondjes denken, soms met een lach en soms met een traan. Maar ze verdienen om herdacht te worden, we mogen ze niet vergeten, we willen ze ook niet vergeten. 

Je hebt Vera een fantastisch leven gegeven, waarin ze zichzelf kon zijn met haar verleden en daar zal ze je altijd dankbaar voor zijn. Zij heeft jou haar vertrouwen gegeven, haar liefde en daar zal jij haar altijd dankbaar voor zijn!

Dank voor vlinders en lieve woorden. Van lieve mensen. Dat helpt zo!

Wat ontzettend mooi geschreven Manon, moest er even een traantje van wegpinken. 

Sterkte voor vandaag, gelukkig ben je niet alleen nu.

Wat een ontroerend liefdevol verhaal over je meisje Vera. Zo mooi en recht uit je hart. Wat een mooi hoofd had ze zeg, zo sprekend, en die oren, teddybeer oortjes om de hele dag mee te kroelen. Ik wens jou heel veel sterkte op deze moeilijke dag. Ik brand een kaarjes voor jullie