De roedel van het noorderlicht ... Deel 1 tot en met 8 
Aangezien ik meerdere berichten heb gehad met het verzoek de verhalen weer terug te plaatsen zal ik ze er opnieuw op zetten.
Deel1
Half 7 in de ochtend.
Met een dampende beker koffie steek ik mijn hoofd om de hoek van de deur, -29 geeft de meter aan.
Met een blik op de opkomende zon ga ik het hutje weer binnen.
Een paar tellen later gevolgd door Dennis, die mijn beker koffie pakt en zijn handen eraan warmt. "De honden zijn er klaar voor!" roept Dennis enthousiast.
Ik niet , denkend aan de thermometer buiten.
We controleren onze tassen of we alles bij ons hebben.
Na een extra jas te hebben aangetrokken gaan we naar buiten.
Op de achterplaats staan 6 enthousiaste huskys voor een slee.
Ze zien er inderdaad uit alsof ze er helemaal klaar voor zijn.
5 minuten later zijn we op weg naar de rode gloed diede zon met zich meebrengt.
Volgens de dorpsbewoners van een dorp verderopmoet het een flinke roedel zijn.
Zou het eindelijk zo ver zijn?Na weken zoeken.
Ik hoef de honden niet aan te sporen of te sturen.
Ze lijken precies te weten waar we heen willen.
Ondanks de kou kruipt er een warme gloed mijn lichaam binnen.
Ik kijk naar de honden, de beweging die ze maken, de kracht het samenwerken.
Het zijn fantastische dieren!
In de verte bij een groepje bomen staan een paar elanden die nieuwsgierig opkijken als we langskomen.
Ik peuter mijn kompas uit een zijvakje van mijn tas , Dennis roept iets onverstaanbaars.
Ik stuur de honden iets verder naar het noorden.
Kilometers verder laat ik de honden halt houden.
We vullen een paar bakken met water zodat ze kunnen drinken en even rusten.
"Achter die heuvel" wijst Dennis "daar zouden ze zitten".
" we zullen er omheen moeten vrees ik" mompel ik kijkend naar de heuvel.
Met één blik op de honden weet ik meteen weer waarom ik dit doe.
Hoewel de oudste 4 rustig liggen , zijn de 2 jongste samen een gevecht aan gegaan.
De sneeuw vliegt ons om de oren.
Als ik niet beter wist zou ik denken dat ze aan het vechten zijn.
Met een glimlach van oor tot oor concludeer ik dat dit stoeien is.
Ik berg de water bakken ( waarvan de bodem al bevroren is ) weer op en zet samen met Dennis de honden weer voor de slee.
Een paar minuten later suist de ijzige wind weer door onze haren.
De heuvel word een berg naarmate we dichterbij komen.
De bomen staan dichter op elkaar en vormen een bos.
Langzaam komen we in de buurt van de roedel.
Zouden we ze zien?Ik laat de honden wat langzamer lopen.
In een drafje gaan we rond de berg.
Tussen een paar bomen zie ik iets bewegen.
Een wolf?Ik pak de lijn van de slee vast.
Als het een wolf is kan ik de honden snel losmaken.
Het is geen wolf!
Ik laat de honden stoppen.
Tegelijkertijd met Dennis die roept "ho!"
Tussen de bomen zit een eenzaam welpje.
Het jong is hooguit 5 weken oud.
Ik pak de welp op en zet het voor mijn roedeloudste.
Eerst heb ik er geen goed gevoel over.
Ze heeft een gespannen houding.
Maar dan likt ze de pup over zijn kop heen.
"Wauw ze accepteert de pup" roep ik blij naar Dennis.
Dennis staat met een brede glimlach te kijken naar de welp.
Ze loopt niet mank , ik zie geen bloed.
Het lijkt erop dat dit een gezonde welp is.
Dat ze achter gelaten is door de roedel kan van alles zijn.
Misschien een ziekte wat ik niet weet.
Of was ze te nieuwsgierig en is ze de roedel kwijt geraakt.
Het kan van alles zijn.
Als ze echt ziek was had ze waarschijnlijk niet meer geleeft met deze temperatuur.
Ik zet de pup tussen mij en Dennis op de slee en we vervolgen onze weg.
Word vervolgt.....
Deel 2
De slee maakt diepe groeven in de sneeuw.
De zon die nu hoog aan de hemel staat laat de besneeuwde boomtoppen schitteren als kristallen.
We zijn nu halverwege de berg.
Ik laat de honden iets langzamer lopen.
Ik wil zeker weten dat ik de roedel niet misloop.
Zonder waarschuwing wenkt de slee af naar rechts.
Ik verlies bijna mij evenwicht en hoor Dennis vloeken achter me.
De pup sprong geschrokken van de slee af.
Ze rent achter ons aan, en na een paar meter kan ik haar pakken.
Ik kijk naar het groepje bomen waar we plots van afgeweken zijn.
3 grote wolven draven onze kant op.
Ik wil mijn honden versnellen maar dit doen ze zelf al.
Zouden ze gewacht hebben tot ik de pup terug had?
De honden gaan nog harder rennen.
Ik klem de pup stevig tegen me aan en kijk achterom.
De wolven ( het zijn er nu 4 ) rennen onze kant op.
Wanhopig zoek ik met een hand in mijn tas.
De angst giert door mijn lichaam heen.
Gevonden!
Ik pak het pistool en richt naar de wolven.
Als ik de trekker overhaal klinkt er een luide knal en er komt een grote rode wolk uitzetten.
Ik kan niet zien of de wolven nu afstand nemen maar laat de honden geen vaart minderen.
Ik berg mijn alarmpistool weer op.
Maar wel waar ik er zo weer bij kan.
Als we wat verder zijn kijk ik weer om.
Ze zijn weg!
Opluchting neemt de angst bij me weg.
Ik was er al op voorbereid , maar je hoopt de wolven niet tegen te komen.
Mijn huskys kunnen met zn 6en de wolven wel aan maar ik wil niet dat er een van mijn honden gewond geraakt.
Ze hadden de wolven gezien of gehoord voor dat wij ze zagen.
Ik vertrouw mijn honden blindelings.
We besluiten een omweg te nemen.
Ik streel de pup die in mijn armen ligt te slapen.
Zo klein en zo teder.
Waarom is ze achtergelaten?
Een warm gevoel kruipt weer door me heen.
De pup kwam terug toen ze van de slee afsprong.
Ze had ook de andere kant op kunnen gaan, maar ze kwam terug.
Ik ben er van overtuigd dat de honden langzamer liepen zodat de pup ons bij kon houden.
Fantastische dieren zijn het toch!
Bij een nieuwe groepje bomen laat ik de honden weer stoppen.
Er ligt een dode eland langs de bosrand.
De honden beginnen gulzig aan het karkas.
Ik pak een homp vlees uit mijn tas en gooi dit voor de pup neer.
De heldere blauwe ogen kijken mij dankbaar aan.
En de pup begint voorzichtig te eten.
De lucht begint grijs te worden en een ijzige wind steekt op.
Het zal niet lang duren voor het weer gaat sneeuwen.
Ik kijk op mijn compas.
Ik zie dat we niet zo heel ver zijn afgedwaald.
Als we nu recht naar het noorden gaan komen we aan de andere kant van de heuvel uit.
Als het goed is zit daar een grot.
Daar kunnen we overnachten en morgen verder gaan.
Ik kijk naar de honden die languit in de sneeuw liggen.
De pup ligt tussen ze in.
Ik kijk naar steeds donkerder wordende lucht, en besluit om niet langer te wachten.
Ik zet met Dennis de honden weer voor de slee en pak de pup weer bij me.
Word vervolgt....
Deel 3
De natte koude sneeuwvlokken tikken tegen mijn gezicht.
Ik kan een rilling niet onderdrukken.
Ik hoop dat de sneeuw nog niet helemaal doorzet , tot we bij de grot zijn.
De honden draven nog in dezelfde snelheid verder.
Zij hebben geen last van de sneeuw met die bontjas van ze.
Ik veeg wat sneeuw van de pup haar kop.
Ze zit met vrolijke oogjes om zich heen te kijken.
Ik kijk nog even op mijn kompas.
We gaan de goede kant op.
Na een tijdje zie ik in de verte de vage omtrek van de berg.
Als we goed zijn gegaan zouden we nu aan de achterkant uitkomen.
Ik kijk nog eens naar de lucht die nu donkergrijs is.
Het begint te waaien en harder te sneeuwen.
Ik hoop een sneeuwstorm voor te zijn.
Ik stuur de honden nu recht op de berg af.
Ik pak mijn alarmpistool weer uit de tas en houd deze gereed.
Stukje bij beetje komen we dichter bij de berg.
Het sneeuwt nu zo hard dat ik niet veel meer kan zien.
Ik stop de pup ( die zich tussen mijn armen probeert te verschuilen ) onder mijn jas.
Alleen haar koppie is nog zichtbaar.
Mijn vingers beginnen gevoelloos te worden.
Het zicht word slechter en slechter Ik moet nu volledig vertrouwen op mijn honden.
Na wat wel uren leek komen we bij bij de bomen in de buurt.
De kou snijdt in mijn gezicht.
We zijn nu bijna bij de berg.
De honden lijken nog steeds goed te lopen.
Ineens begint Dennis te roepen.
Ik voel nog een ruk aan mijn arm voor ik mijn evenwicht verlies en van de slee val.
Ik kijk meteen of de pup in orde is.
Ze mankeerd niks.
Ze kijkt me aan met de ogen die zeggen 'leuk spelen!'
Ik kijk op of ik de slee nog kan zien.
Een paar meter verder komt een verfrommelde Dennis onder een laag sneeuw vandaan.
De honden komen op hun dooie gemak met de slee terug gelopen.
"daar is de grot" mompelt Dennis trillend van de kou.
Eigenlijk ben ik boos op zijn ondoordachte reactie, maar zijn half besneeuwde hoofd en de pup die om me heen dartelt maakt het weer goed.
Ik pak de lijn van de slee vast om de honden te begeleiden.
We gaan de laatste meters wel lopen.
Dennis had gelijk, we komen al snel bij de grotaan.
We zetten de spullen en de slee in de grot en gaan op zoek naar hout om een vuur te maken.
Terug gekomen bij de grot pak ik een paar hompen vlees uit de tas en gooi dit voor de honden neer.
De pup aarzelt eerst maar gaat daarna voorzichtig naar de roedel toe.
Ze laten de pup mee eten.
Dennis en ik maken het vuur aan en warmen ons aan de knetterende vlammen. Ik pak nog wat vlees uit de tas en houd dit boven het vuur.
Al snel kunnen we tevreden vlees eten.
Dennis pakt de flessen waar het water voor ons in zit en legt deze bij het vuur neer om te ontdooien.
Hier zullen we overnachten en morgen op zoek gaan naar de roedel.
We spreken af om omstebeurt te gaan slapen.
We moeten het vuur aanhouden anders vriezen we letterlijk dood.
De honden liggen nu bij elkaar en tegen elkaar aan.
Ik pak het alarmpistool weer tevoorschijn en een beker warm water, en ga voor de ingang van de grot zitten.
De kou houd me wel wakker.
Al snel hoor ik het ritmische ademhalen van Dennis.
Hij slaapt.
De pup komt naar me toe en begint met een koortje van mij jas te spelen.
De andere honden slapen.
Ik gooi nog een extra blok hout in het vuur zodat Dennis goed warm blijft en pak mijn notitieblok uit mijn tas.
Misschien met een beetje geluk kan ik morgen de laatste notities maken.
Buiten de grot sneeuwt het nu zo hard dat ik de boom die nog geen 2 meter van de grot afstaat niet meer kan zien.
Langzaam maar zeker stapelt de sneeuw zicht op voor de grot.
Na een paar uur word Dennis wakker om mij af te lossen.
Ik geef hem het alarmpistool gooi een blok hout in het vuur en ga liggen.
Van pure uitputting val ik in slaap.
Word vervolgt.....
Deel 4
2 stoeiende honden maken mij wakker.
Ik kijk nog een paar seconden naar de honden.
Daarna ga ik op zoek naar Dennis die niet in de grot is.
Voor de ingang van de grot zie ik hem bezig met een schep.
Ik pak er een schep bij en help hem de berg sneeuw voor de grot weg te halen. "Er lag zo veel sneeuw dat de grot dicht was.
Ik heb ook nog even geslapen " zegt Dennis.
Hij ziet er idd niet meer zo vermoeid uit.
Als de ingang van de grot sneeuwvrij is zetten we de honden weer voor de slee. Ik laat ze eerst rustig in een drafje lopen en laat de pup met de slee mee rennen. Even een beetje beweging zal de pup goed doen.
Na een half uur pak ik de pup weer bij me en versnel de honden.
We gaan recht naar het noorden nu.
De lucht is weer helder blauw en de zon schijnt.
Ondanks de kou geeft de zon een lekker en warm gevoel.
Een stuk verder zie ik iets liggen.
Het is , nee het 'was' een dier.
Er is zo aan hem gegeten dat ik niet meer kan zien wat voor dier het was.
De sneeuw rondom het karkas is rood van het bloed.
Misschien was het de roedel.
Of het waren wolven.
Die moeten immers ook eten.
Plots laat ik de honden halt houden.
Daar aan de rand van de bomen , De roedel!
Het is echt een grote roedel. 20 of misschien wel 25 van alle leeftijden huskys liggen in de sneeuw.
Ik pak de pup en zeg haar naast de slee on de sneeuw.
Als ze bij die roedel hoort heeft ze zelf se keus om terug te keren.
De pup dartelt rond de slee.
Ze heeft de roedel gezien maar maakt geen aanstalten om ons te verlaten.
Ze krijgt van onze oudste teef een uitebreide wasbeurt.
Zou dit een andere roedel zijn?
Ik pak mijn verrekijker uit mijn tas.
En kijk met bonzend hart naar de roedel.
Wat zijn ze mooi!
En wat een enorme roedel!
Ik zie geen welpjes in de roedel.
Maar goed de moeder kan ook één pup gekregen hebben.
Ze hebben ons gezien.
Ondanks dat het prachtige honden zijn zijn ze nog altijd wild en moeten we oppassen.
Ik geef Dennis de verrekijker en pak mijn notieblok uit mijn tas en begin te schrijven.
Na een paar minuten stoot Dennis me aan, wat en grote verticale streep door mijn notieties opleverd .
"Stop met vloeken en kijk" zegt Dennis terwij hij de verrekijker aan mij geeft.
Al snel zie ik wat Dennis bedoeld.
Er lopen wel degelijk welpjes tussen de roedel.
Het zijn er 3 en ze hebben zo te zien de zelfde leeftijd als de pup die wij bij ons hebben.
Waarschijnlijk hoort deze pup dus toch bij deze roedel.
Verdrietig kijk ik naar de pup die tussen de poten van een van onze honden staat te kijken naar de roedel soortgenoten in de verte.
Het staat de pup vrij om te gaan als ze dat wilt.
Maar na deze avonturen met de pup hou ik ze liever bij me.
Je hecht je zo snel aan zo n kleintje.
"Oh jee" Dennis lijkt verschrikt op.
"Wat is er" Ik geef de verrekijker aan Dennis en maak snel mijn honden los.
" we moeten ze waarschuwen" roept Dennis vol afschuw.
Ik pak mijn alarmpistool uit mijn tas maar ik richtnog niet.
Als ik schiet op de wolven in de verte kunnen de huskys ook schrikken en op ons afkomen.
Een groep wilde kwade huskys wil je natuurlijk vermijden.
Ik roep mijn roedeloudste bij me en hoop dat ze de wolven snel ziet.
Na een paar tellen ziet ze ze en begint luid te huilen.
De wilde roedel begrijpt haar!
Een deel van de roedel pakken de pups mee en vluchten verder naar het noorden.
Een ander deel van de roedel blijft iets op afstand en houden de wolf in de gaten.
Word vervolgt....
Deel 5
Door het voorval met de wolven moeten we opnieuw op zoek naar de roedel.
Ik baal er van , maar ik zou het zo weer op dezelfde manier doen.
De roedel is in ieder geval veilig.
Ik kijk op mijn compas.
De roedel ging naar het westen.
Ik stuur de slee ook naar het westen.
Nieuwsgierig komt er een welpenkopje omhoog.
De kleine pup vind deze snelheid op de slee erg interessant.
Na een uur zie ik Dennis zijn hand in mijn ooghoek.
Ik volg zijn vinger en zie pootafdrukken in de sneeuw.
Het zijn er heel veel, dus de kans is groot dat het van de roedel is.
Zouden we geluk hebben.
Twee uur later laat ik de honden stoppen.
Ik pak de waterbakken de flessen en het laatste homp vlees uit mijn tas.
Ik giet al het water in de bakken leeg en gooi het vlees voor de honden neer.
Ik zet de pup tussen de roedel en vul de waterflessen met vers sneeuw.
Ik begin me toch een beetje zorgen te maken over het eten.
Maar weet ook dat als ik ze niks meer kan geven dat ze hun eigen eten wel bijeen kunnen scharrelen.
Ik heb het ze immers niet geprobeerd af te leren.
En huskys zijn uitstekende jagers.
Ik pak wat houtskool dat ik uit de grot heb meegenomen en prop het in een lap stof.
Daar gooi ik wat sneeuw op en warm de stof met mijn handen.
Heel langzaam komt er weliswaar zwart maar zuiver water uit.
Samen met Dennis delen we het water.
Na een half uur is het weer tijd om te vertrekken.
Anders loopt de roedel te ver uit op ons.
We zetten de honden weer voor de slee en ik pak de pup weer bij me.
Na een paar tellen suist de wind weer door onze haren.
De pootafdukken zijn nergens meer te vinden.
Op goed geluk gaan we verder naar het westen.
In de verte zie ik een verlaten hutje.
Het word al schemerig.
We kunnen doorgaan en later de temt opzetten,ofwegaan in het hutje slapen dat overduidelijk niet bewoond is.
We besluiten voor het hutje te gaan.
Ik stuur de honden naar het hutje.
Daar aangekomen zien we de deur half uit zijn scharnieren hangen.
Er staat een grote kennel naast het hutje.
Het deurtje staat open.
Vrijwel iedere bewoner hier had wel een of meerdere sledehonden.
Anders kom je nergens.
Voorzichtig gaan we het hutje binnen op de voetgevolgd door de honden.
Het is idd helemaal verlaten.
Aan het hutje te zien al een vrij lange tijd.
Dennis ploft vermoeid neer op de bank , die dan ook meteen met een luid gekraak inzakt.
Ik moet moeite doen om me lachen in te houden als Dennis uit de ingezakte bank help.
Ik kijk de kasten na of er nog iets enigszins te eten is achtergelaten in de vorm van een blik ofzo.
Leeg.
Er is niets.
Gelukkig hebben de honden gegeten.
Morgen gaan we maar op zoek naar eten voor we de roedel weer gaan zoeken. Ik sla een groot gat in de vloer tot er alleen nog zand te zien is en maak een soort scherm van zand waar ik wat hout in gooi.
Na een kwartier brand er een knapperend vuurtje in het midden van het hutje. Dennis stelt voor om als eerst op te blijven om te waken over het vuur.
In een verbazend korte tijd is het hutje gevuld met een warme gloed.
Ik val langzaam in slaap.
Word vervolgt...
Deel 6
Als ik uren later wakker word zie ik Dennis uit het raam kijken naar de nieuwe laag sneeuw die naar beneden dwarrelt.
Het vuur heeft het krakkemikkige hutje goed verwarmd.
Ik ga naast Dennis staan en kijk ook uit het raam.
"T word wel steeds zwaarder als het zo blijft sneeuwen" zucht Dennis.
Ik knik.
Hij heeft gelijk.
Het word inderdaad steeds zwaarder.
Ik vraag me net af of we niet terug moeten gaan naar ons eigen hutje als Dennis zegt "we gaan wel door toch , we gaan nu niet terug nu we ze gezien hebben toch?"
Ik kijk Dennis aan en zie dat hij vastberaden is door te zoeken.
"Nou?!"
Dringt Dennis aan.
Ik kan een glimlach niet onderdrukken.
" we gaan door" stel ik Dennis gerust. "Oké dan ga ik nu slapen het is mijn beurt" roept Dennis vrolijk en loopt naar het vuur om daar te gaan liggen in zijn slaapzak.
Na 10 minuten hoor ik aan het ritmische ademhalen dat Dennis in slaap gevallen is.
Ik gooi nog een paar extra stukken hout op het vuur en vul mijn rugzak met hout om mee te nemen.
De flessen vul ik met vers sneeuw en zet dit bij het vuur.
We zullen eerst moeten zoeken naar eten.
Voor ons en voor de honden.
Ik pak mijn notitieboekje en bekijk de aantekeningen waar de roedel is geweest. Waarschijnlijk trekken ze van hieruit naar het zuiden.
Ik ben vastberaden om de roedel weer te vinden.
We zullen bewijzen dat de zogenaamde onderzoekers er helemaal naast zitten. Honden in gevangenschap kun je simpelweg niet vergelijken met een wilde roedel.
Waarschijnlijk zal bij deze roedel de moeder van mijn oudste husky vandaan komen.
Ik hoop dat mijn dames een mooie reu uit deze roedel niet afslaan , maar dat zullen we moeten afwachten.
Ik ga bij het vuur zitten en werk mijn notitieboek nog wat bij.
Een paar uur later word Dennis wakker.
Ik hoor een protesterende rommel uit zijn buik komen.
Dennis grijnst. " we gaan eerst op zoek naar eten neem ik aan?"
"Dat was wel de bedoeling" zeg ik met een knipoog.
Nadat we alles bij elkaar hebben gepakt wenk ik de honden om naar buiten te gaan.
"Pas op er kan.......!!"
Te laat , Dennis had de deur al open getrokken en werd bedolven onder een golf verse sneeuw.
Grijnzend loop ik lang hem heen en zet ik de honden aan de slee.
Mopperend klimt Dennis achter me op de slee en plukt de pup van de grond af. Ik spoor de honden aan richting het zuiden en we vervolgen onze weg.
Ons plan is eerst langs een bosrand op zoek naar wild om eten bij elkaar te halen daarna gaan we verder richting het zuiden op zoek naar de roedel.
Als we op goede afstand blijven kunnen we de roedel observeren en misschien een sterke reu lokken.
Word vervolgd.......
Deel 7
Ondanks de koude geeft de felle zon een heerlijke warmte.
Ik laat de honden rustig lopen zodat de pup ook wat beweging krijgt.
De pup ziet er nog steeds heel goed uit.
Ik zie geen enkele aanwijzing waarom ze achter gelaten zou zijn.
De pup dartelt vrolijk rond en kan de slee prima bijhouden.
Ik voel mijn maag rommelen en we moeten snel eten zien te vinden.
Voor ons en voor de honden.
Ik pluk de pup naast de slee vandaan zet hem op mijn schoot.
Ik spoor de honden aan vaart te maken en stuur ze naar het zuiden.
Na een uur zie ik dat de omgeving flink is veranderd.
Het is bergachtig en er zijn meer bomen.
Ik houd de honden iets in en stuur ze op een grote groep bomen af.
Daar zullen we gaan jagen om de honden en ons te voeden.
Ik voel dat Dennis gaat verzitten.
Hij heeft jagen altijd moeilijk gevonden.
Vroeger had ik dat zelf ook.
Maar met de jaren weet je dat je moet om te kunnen overleven.
Bij de bomen laat ik de honden halt houden.
We gaat te voet zoeken.
Het geluid van de slee zal het wild alleen maar afschrikken.
Na een half uur zoeken zie ik tussen de bomen een paar flinke elanden staan.
Ik pak mijn geweer en schiet een kogel af.
De elanden rennen verschrikt weg , alleen één blijft er liggen.
Ik ren snel naar de eland om te kijken of hij echt ineens dood is.
De eland leeft niet meer.
De brok in mijn keel slik ik weg en Dennis en ik slepen de eland naar de slee. Toen de honden klaar waren met eten was het vuurtje ook warm genoeg.
We maken beide een stuk vlees klaar in het vuur.
De rest wat over is gebleven stoppen we in zakken.
Na 2 uur gaan we weer verder.
Ik kijk op mijn compas en stuur de honden verder naarhet zuiden.
We naderen nu steile heuvels en bergen.
De omgeving is geweldig om te zien.
Zonder waarschuwing stuurt de slee heel scherp naar links.
Ik verlies mijn evenwicht en hoor Dennis iets schreeuwen.
Ik voel nog hoe ik met mijn hoofd tegen iets hards aankom.
Daarna word alles wazig......
Word vervolgd..
Deel 8
Ik ruik een vertrouwde geur.
Ik lig zacht en warm.
Als ik mijn ogen open doe duizelt het nog een beetje.
"Gelukkig je bent wakker , de dokter is net weg"
fluisterde Dennis.
De muren en meubels nemen al vastere vorm aan.
"Wat is er gebeurd"?
Vraag ik terwijl ik aan mijn hoofd voel dat blijkbaar in een dikke laag verband is gepakt.
"Lawine" mompelt Dennis die een een beker thee in mijn handen duwt.
Dennis kijkt op.
"Je hebt een flinke klap gemaakt.
Het leek me beter om meteen terug naar het noorden te gaan".
"Hoe gaat het....."
"Met de honden is alles goed!"
Maakt Dennis mijn zin af.
Een gevoel van opluchting kan ik niet onderdrukken.
Dennis knikt naar de dikke laag verband dat om me hoofd gewikkeld zit "voorlopig moet je rust houden van de dokter".
"Ik had ..."
"Niet doen!"
Maakt Dennis opnieuw mijn zin af.
"Ik ben blij dat we nog leven".
Ik knik naar Dennis.
"Je hebt gelijk".
"Als je dat maar weet" zegt Dennis met een flauwe glimlach terwijl hij opstaat. "Ik ga even de honden voeren en hout halen" zegt hij terwijl hij de deur open doet.
"Tot later!"
Hoor ik hem nog roepen achter de alweer gesloten deur.
Ik drink langzaam mijn thee op.
Nu het allemaal een beetje doordringt voel ik me vreselijk.
Dit zat nu niet bepaald in de planning.
Áls we nog terug gaan onze missie voortzetten dan pakken we het anders aan. Ik zet mijn lege beker weg en zak terug in de kussens.
Binnen een paar tellen slaap ik weer.
Na een paar dagen mag het verband er alweer af.
De duizelingen zijn al minder maar nog niet helemaal weg.
Ik kijk leunend op het hek naar de honden.
De kleine pup groeit toch erg hard.
Ze doet het heel goed.
Mijn honden zijn fantastische dieren.
Dennis had verteld dat hij nauwelijks hoefde bij te sturen naar het noorden.
Ze deden bijna al zelf.
"Goeden morgen" roept een stem vanachter het huisje.
Ik draai me in en zie Dennis leunen tegen de muur van het huisje staan met 2 bekers koffie in zijn handen.
Grijnzend loop ik naar binnen.
We zouden vandaag alles doornemen voor volgende week.
Dan zouden we opnieuw vertrekken naar het zuiden om de roedel te vinden.
Er lijkt zich een halve papierwinkel verspreid over de tafel.
Notities , kaarten en routes nemen de halve tafel in beslag.
Samen werken we de pak papieren door en maken een lijst van alles wat we mee gaan nemen.
De honden kunnen het makkelijk trekken dus we nemen een flinke voorraad eten mee.
Deze keer gaan we beter voorbereid op weg!
word vervolgd?....
Roos,Jeff † en Waldo † en Mootje † 
3 doggies
Ohh leuk
De geur/roep van het Noorderlicht
of misschien
roedel van het Noorderlicht
ben benieuwd naar het vervolg
De geur/roep van het Noorderlicht
of misschien
roedel van het Noorderlichtf
ben benieuwd naar het vervolg "
geweldige topic titel!
Hij staat!!
Prachtig Jaimie! Vooral voor iemand die graag leest, als ik, heb ervan genoten x
Roos,Jeff † en Waldo † en Mootje † 3 doggies
Bedankt!
Ik moet heel goed denken voor een nieuw deel , want dat is me toch lastig!
Ik kan op het moment even niks verzinnen dus jullie geduld word aardig op de proef gesteld. 
Roos,Jeff † en Waldo † en Mootje † 3 doggies
Ik moet heel goed denken voor een nieuw deel , want dat is me toch lastig!
Ik kan op het moment even niks verzinnen dus jullie geduld word aardig op de proef gesteld.
"verhaal komt vanzelf opborrelen wanneer de tijd rijp is.
Lekker genieten van je hondjes met dit mooie weer
Ze geven je vast inspiratie 
Ik heb er net een wandeling van 2uur opzitten 
Heerlijk op ons gemakkie door de bossen gestruind.
Met het enige geluid ... de vogels en de honden.
Roos,Jeff † en Waldo † en Mootje † 3 doggies
Heerlijk op ons gemakkie door de bossen gestruind.
Met het enige geluid ... de vogels en de honden.
"
goddelijk
Mariska & Luna 3 doggies
Ook ik volg weer!! Echt een mooi verhaal hopelijk kom je in de toekomst nog de roedel tegen in je verhaal.
Dit topic gaat over het hondenras Siberian Husky
- Zoeken op de HondenPage
-
Zoek je iets op de HondenPage ? Vul dan hier jouw zoekwoorden in ?