Naar het strand, en dat doen we dus nooit meer.

Ooit, 5 jaar geleden, waren we met de hondenschool naar het strand geweest. Groepswandeling. Dobby jaagde achter een hondje aan, verdween in de verte en heeft toen de rest van de wandeling aan de lijn gelopen. Maar ja, we zijn 5 jaar verder en toen had ik hem nog maar een half jaar, dus dat zou nu vast beter gaan.

Niet dus.

Bepakt en bezakt naar Hoek van Holland, ik met een liter water bij me, want mijn vorige hond hapte zeewater en werd daar ziek van. Nu dus voorbereidt.

We liepen naar het harde zand en ik liet hem los. Hij rende naar het water, en draaide zo terug naar mij. Yes! En toen rende hij weer naar de waterlijn en... verdween aan de horizon.

In het midden van deze foto lopen 2 mensen met hond. Ik heb deze foto genomen toen Dobby daar al -voorbij- was.

Ik in hoog wandeltempo er achteraan, en ik kwam bij die mensen bij de volgende slag. Die vroegen "is dat jouw hond?". Ja dus. Ze deden de suggestie om bij de strandtenten van de slag te vragen of iemand een auto had. Ik twijfelde, want zou Dobby terug rennen om mij te zoeken, dan konden we elkaar natuurlijk net mislopen.

Ik uiteindelijk toch naar die strandtenten gelopen en ineens zag ik iets lichts bij iemand lopen die daarvoor alleen met een zwarte hond liep. Dacht ik. Dus ik weer in draf over een betonnen pad richting zee. En ik maar roepen "JOEHOEEEEE!". Het was toch echt Dobby die in volle galop terug liep. Hij liep me bijna voorbij, maar uiteindelijk hoorde hij me toch. Pfieuw. Hij is denk ik zo'n 20 minuten weggeweest.

Daarna de keuze: aan de lijn naar huis, aan de lijn verder of los en vér van het water lopen. Eerst dat laatste geprobeerd en dat ging goed. Het was eb en stuk harde zand was breed. Ik heb echt langs de hoogste vloedlijn gelopen, bij alle rotzooi.

Toen de duinen in, en parallel aan het strand weer terug gelopen naar de auto. Daar wou Dobby eindelijk wat water drinken. Helaas voor hem had hij bij zijn ontsnapping zoveel zeewater binnen gekregen dat hij bijna letterlijk zeewater poepte. Daarom maar goed dat ik zoet water bij me had, zodat hij gezond water kon drinken.

Het was best een leuke dag, de ontsnapping even vergetend, maar dit doen we dus nóót meer.

Oei jeetje zeg, dat is erg schrikken!

Wat een avontuur voor jou, en voor Dobby.

Gelukkig is het goed afgelopen

Dat is enorm schrikken. Hij gooit duidelijk alle trossen los als ie aan zee los mag.
Maar gelukkig wel terug gevonden. Maar dat het niet voor herhaling vatbaar is (in elk geval niet los) ja dat begrijp ik.

Ahh Dobby had de tijd van zijn leven  De zee,daar had hij niet van kunnen dromen zoveel water.Hij zal heel blij(en hysterisch) zijn geweest toen hij los mocht!!

Iig weet je nu dat ie weer terug komt.

Ik ken het gevoel errug goed, hoelanger het duurt, hoe vervelender het is. 10 minuten gaat nog, daarna verwacht ik dat er steeds ergere dingen gebeurd zijn. Dit is voor mij ook de reden dat ik er geen nieuwe whippet meer komt. 

Meeste windhondeigenaren gaan even op een bankje zitten tot de hond terug is...... 

Zo zeg, dat was een avontuur..In ieder geval heeft ie zn beweging gehad

ohh ik snap dat je een hartverzakking hebt nu pfff..eest bijkomen jij

Wel mooie plaatjes van "het subject" dat aanzienlijk meer genoten heeft dan jij

Wat wendy zegt ik zou ook doen.

blijven wachten rond de laatste plek

dat doen vrienden met podenco's ook

Gelukkig valt het wel mee met weglopen hier

Pffff, fijn he, die zelfstandige hondjes.  Gelukkig goed afgelopen.

Hihih ja dat ken ik ook. Mijn eerste eigen hond was een windhond kruising. Geweldige hond. Hij was mijn beste vriend. 14 jaar lang.

Maar deze situaties  dat was een ander verhaal :)

Ik woon niet bij de zee dus als we bij de zee zijn worden mijn honden een beetje gek in het hoofdje. Zelfs mijn oud dametje.

Gelukkig alles goed!!!!

Klopt, dat doe ik ook bij Dobby als hij "normaal" in het bos vertrekt.

Maar hier ben ik maar langs het strand blijven lopen. Hij kon maar 2 dingen: doorlopen of terug. Nou ja, en de duinen in, maar gezien zijn waterpassie leek me dat onwaarschijnlijk, tenzij hij me niet kon vinden, en de auto niet terug kon vinden.

In geval van terug moest hij langs mij, dus vandaar dat ik hem achterna gegaan was. 800m heb ik afgelegd voor ik hem weer tegenkwam. Ik heb geen idee wat zijn ren-tempo is, maar ik denk dat hij 5x zo hard gaat, dus dan heeft hij echt ki-lo-meters gelopen voor hij terug kwam.

Intussen is meneer net Kraantje Lek, maar gelukkig begint zijn ontlasting weer kleur te krijgen.

Afgezien van het gepoep nu heeft hij de middag van zijn leven gehad.
Maar wat een schrik voor jou. Kan me voorstellen dat je zegt nooit meer.

O gruwel..., Dobby, doe dat nou toch niet..., zooooo slecht voor baasjes als je zulke stunts uithaalt.

Bij ons is het strand eigenlijk juist de enige veilige plek om los te gaan..., Aysa gaat het eerste kwartier wel heeeeeeel hard gaan lopen, maar zoekt gelukkig Misty elke keer weer op.

Niet dat dat nu een 'hiel-loper' is, maar die gaat uiteindelijk wel op zoek naar ons.

En eigenlijk zijn ze nog nooit echt buiten gezichtsveld geweest.

Misschien een idee voor de volgende keer..., samen met een vriendje van Dobby gaan, moet er dan wel 1 zijn die een beetje bij de baas in de buurt blijft, anders ben je er twee kwijt, maar ik merk dat als de groep groter is, de honden veel meer bij elkaar blijven en ook meer in de buurt.

Wilma wat een hartverzakking zeg, wat erg is die stoute Dobby toch, je hebt altijd zorgen om hem, water en weg is Dobby, dat tie aan de diaree is, niet erg, spoelt wel schoon, morgen over.

Dorby heeft de dag van zn leven gehad. Helemaal gek, bananen in de oren.

Schrikken voor jou zeg! Kan me goed voorstellen dat je een hartverzakking kreeg.

Jammer dat je zo dicht bij het strand woont en er geen gebruik van kan maken
Dicht bij het strand wonen lijkt mij echt geweldig.

zow! nou wat een spanning!
Ik snap dat je zegt nooit meer maar het is toch leuk om samen op het strand te lopen?
Misschien vinden jullie samen nog eens een oplossing.
Gelukkig is het allemaal goed afgelopen.

Ppppppdfffffffffff jemig wat eng zal dat geweest zijn. Ik snap heel goed dat je zegt: nooit meer!

Tjonge wat een verhaal zeg, maar hij had de pret voor zijn leven

Zoooooo herkenbaar. Voelde toen ik je verhaal las mijn frustraties met Lobbes weer naar boven komen. Die deed dit dus ook, precies zo! Ik ben blij dat Obi precies andersom is 

Je vraagt je ook elke keer af.. Hoe voorkom ik dit? Hoe leer ik hem dat hij bij me blijft? Ging bij ons meestal dan weer even goed en dan deed hij weer zoiets. Je wilt hem vertrouwen gunnen haha maar ik voelde me altijd een idioot als hij weer eens iemand 200 meter verderop had gevonden die em wel mee wou nemen als hij weer stond te slijmen bij iemand. 

Ik denk, het eerste moment zijn ze hyper, eerst een half uur aan de lijn en flink doorwandelen. Dan is de eerste spanning eraf. Dan los proberen, wie weet werkt het zo.

Wat een schrik.

Het 'nare' van het strand is, dat de hond je niet hoort door de wind-en-zee geluiden...

Heeft Dobby wel een penning met jouw 06nummer aan zijn halsband, dat vergroot de kans op een snelle hereniging...

Oooh wat erg voor jou!  Die schrik!

Onze Evita deed dit ook, wij hebben er enkel een eind kunnen aan maken door met haar te gaan trainen op loslopen.  Gelukkig liep zij alleen maar naar andere mensen, die vonden dat natuurlijk minder leuk, maar tegen de tijd dat wij bij haar waren, was zij nog altijd die mensen aan het begroeten.  Zij was oversociaal naar mensen toe, die zijn altijd héééééél erg leuk en zijn ze nu 100 meter verder of 300 meter, dat maakte haar niks uit.

Wooow. Dat lijkt me echt dood eng! 

Ik dacht dat Max al zelfstandig was, maar die loopt hooguit 60m voor me uit op het strand en komt dan gelijk weer terug..... 

Heb 1 keer 2 min op hem moeten wachten in een bosje, omdat hij achter een haas aan ging... Nou toen kneep ik hem al :-O......

Wat een schrik. Ik weet wat je bedoeld.

Wij wonen een 3kwartier rijden van Hoek v Holland.

We gaan niet echt veel maar krijg steeds buikpijn als ik Jazz los laat daar.

Hij vind alles zo leuk.

Een nachtmerrie vind ik het.

Hij gaat verder als dat ik wil.

Volgende keer een lange lijn voor  Dobby?

Je hebt je avontuur wel weer even gehad.

Ik zou 7 doden sterven denk ik.

Het wijdse van zee en strand doet sommige honden op hol slaan als je het mij vraagt. Zeker als ze het niet gewoon zijn. Nog wat wind erbij en je kan roepen, ze horen je toch niet.

Charlie is er niet zo gek op, die loopt liever in de duinen.

Wilma ja dat was me wat. Schrikken zeg.

" Ik denk, het eerste moment zijn ze hyper, eerst een half uur aan de lijn en flink doorwandelen. Dan is de eerste spanning eraf. Dan los proberen, wie weet werkt het zo.
  "

Suzanne en Luca

  Dat werkt inderdaad ja. Wij doen dit ook.

Ik hoor ook niet tot de gelaten op een bank wachtende eigenaren. 

Ik ben dan meer een vloekende windhondeneigenaar. 

Ahh dat mag je niet zeggen!

Dit ging even mis, maar daarna ging het weer goed toch?

Ik heb een Husky en een Podenco, dus ik heb ook wel eens in jouw schoenen gestaan, haha. Méér dan eens. Mijn Husky is zelfs een hele nacht weggeweest. Toen zei ik ook: noooooit meer.

Maar we zijn nu een jaar verder en we hebben heel veel geoefend en getraind. Ik heb hem voedselgericht gemaakt en iedere keer als hij naar mij kijkt of naar me toe komt krijgt hij een snoepje. Elk contact met mij beloon ik. En warempel, hij luistert! Hij loopt los op het strand.

Mijn Podenco ook trouwens, maar dat is meer omdat ze mij graag overal bij wil hebben. De Husky zal het aan zijn mooie billen roesten.

Ga oefenen. Zie dit als een kans. Want het is zo lekker als het wel kan! En dat dat lang duurt of niet overal gaat is dan helemaal niet zo erg. Houd moed!