Een half jaar zonder Vera 
Hirondelle, zolang ze geniet, lekker laten genieten!
Wanneer dat niet meer zo is, weet je dat het tijd is.
Oh en in ons hart is het nooit tijd. Maar toch weten we het, wat we moeten doen. Juist omdat we van ze houden.
Maar geniet, nu!
Ja dat voel ik ook. Ik heb haar gevraagd een lieve pup mijn kant op te sturen, wanneer de tijd rijp zou zijn. Het was al mis gegaan met een nest. En nu was er weer een nest. Ik wilde een rood vrouwtje. En in dit nest zat er een. En dat is isa.....
Maar toch doe je het weer, want de liefde en dankbaarheid en de lach die je ervoor terugkrijgt, maken alles goed.
En wat een schatje, Nala!
Ja, dat hondenbed met de beren en de dekentjes is inmiddels beroemd, hihi. En het ligt lekker "
Herkenbaar,toen ik mijn laatste bouvier had laten inslapen,stond ik huilde bij de da,die ook met tranen in zijn ogen stond. Ik snikkend,snotterend...ik wil nooit geen honden meer,iedere keer dat afscheid weer. Een half jaartje heb ik het volgehouden,ik werd gek van die stilte in huis,ik haatte het om alleen te gaan wandelen.
Tegenover dat grote verdriet staat er wel een grote liefde,een hond die mijn leven verrijkt heeft,die deelgenoot was van het wel en wee in mijn leven. Dat verdriet hebben ze verdiend voor alle liefde die ik heb gekregen.
Ik kijk soms naar mijn hondjes en denk o wee,Tosca loopt ook al tegen de elf brrrrr.....
Mooie naam, Isa. En samen met Raffi uitgezocht!
Ben benieuwd naar d'r. Komt helemaal goed Anneke
Ja Monique en die van mij zijn allemaal ongeveer even oud, allemaal tegen de twaalf, net als Vera. Nou, even niet hoor, ze worden maar mooi allemaal heel erg ouwe wijfies
Maar toch doe je het weer, want de liefde en dankbaarheid en de lach die je ervoor terugkrijgt, maken alles goed.
En wat een schatje, Nala!
Ja, dat hondenbed met de beren en de dekentjes is inmiddels beroemd, hihi. En het ligt lekker "
Bij mijn eerste hond toen zij overleed had ik ook zoiets als, dit verdriet nooit meer.
Maar na een jaar dacht ik toch dat ik wel een hond een plekje kon geven, ik besefte dat het verdriet om je overleden hond eigenlijk toch nooit weggaat of er nu een andere hond loopt of niet. Die speciale hond blijf je toch missen.
Toen Lola overleed wist ik dat en kwam al na drie weken Jenna. Elke hond is toch weer een individu wat haar eigen speciale plekje inneemt in je hart.
Ik mis mijn Bambi ook nog steeds elke dag!! Denk niet dat dat overgaat, maar hoeft ook niet. Ze moeten niet vergeten worden!
Ik zeg altijd maar, ze verdienen dit verdriet.....ze hebben zoveel voor ons betekend. Je denkt vaak wij zijn er voor hen, maar vaak denk ik dat zij er voor ons zijn. Je wilt ze een mooi leven geven, maar ze geven ons een mooi leven met hun aanwezigheid.
Dat is zo, het is volkomen wederzijds. Ik heb mijn honden gered, maar hoe vaak mijn honden mij erdoorheen hebben gesleept
Weet je waar ik moeite mee heb, en ja ik ben daar wsch verkeerd in , het is dan ook mijn persoonlijke mening.
dat mensen al direct na het overlijden een ander hondje nemen.
Bij mij komt dat over als "vervangen" 
Hier duurde het ook minstens een jaar voor ik er terug klaar voor was.
En dan ...zeg ik tegen mezelf, ik had het toch eerder moeten nemen . Want echt je vergeet je vorig hondje niet, je maakt gewoon ruimte bij in je hart voor een andere schat.
Ik heb na de dood van Ayla, mijn boxer, na 5 jaar Vera pas geadopteerd. Deels doordat het niet haalbaar was toen als alleenstaande werkende moeder met mijn Bart nog te jong, deels ook omdat ik er qua gevoel niet klaar voor was.
Maar 5 jaar zonder hond was wel lang hoor, voor een hondenmens.
En nu heb ik natuurlijk een andere situatie. Ik ben mijn Vera kwijt, maar heb mijn andere 3 meiden nog. Hoewel ik wel besef dat ze allemaal ouwe dames aan het worden zijn en ik er misschien in korte tijd te vaak voor kom te staan. Hopelijk nu nog even niet, dat zou teveel zijn, dan ben ik meteen in 1x grijs, pff.
Ik weet inmiddels wel dat ik een leven zonder honden niet echt leef
Ik hoop ooit in de toekomst nog eens een hond te adopteren.Op het moment zijn er in België ex-broodfokteefjes die gered zijn.Daar word ik zo blij van dat die nu een liefdevol leven gaan krijgen bij lieve mensen.Op het moment zit ik met gemengde gevoelens,ergens wil ik wel een nieuw hondje,maar iets in mij kan het niet.Mijn Bobby is 16 jaar lang ook mijn steun geweest.En ik denk dat ik er nog niet klaar voor ben,heb nog teveel verdriet,ook al weet ik dat je door een ander hondje ook weer plezier kunt krijgen.En die stilte in huis went ook niet.
dat mensen al direct na het overlijden een ander hondje nemen.
Bij mij komt dat over als "vervangen"
Hier duurde het ook minstens een jaar voor ik er terug klaar voor was.
En dan ...zeg ik tegen mezelf, ik had het toch eerder moeten nemen . Want echt je vergeet je vorig hondje niet, je maakt gewoon ruimte bij in je hart voor een andere schat.
"
Ik snap dat Annie, maar, faro gaat nog heel lang mee en ik weet, ik krijg er nooit meer zo eentje, maar ik denk dat al snel een hond weer uit Spanje mijn kant op gaat komen, anders trek ik het niet, het is zeker geen vervanging, maar ik kan echt niet meer zonder hond.
Nu weet ik natuurlijk niet hoe ik ben, ik ben bang dat mijn wereld in stort, faro is op 1 vriendin na mijn enige vriend, we zijn altijd bij elkaar, ik ben er zo bang voor.
soms denk ik wel eens, neem er nog 1 bij , dan moet je sterk blijven voor je andere hond, maar faro verdiend echt alle aandacht en ik weet, ik maak hem niet blij met een tweede hond erbij.
Ik zou er niet te snel over oordelen, er is voor mij maar 1 faro, en ik heb geen idee wat ik ga doen als het zover is.
Misschien wel meteen een hond, of misschien denk ik wel, noooit meer.
Ik kan het niet zeggen natuurlijk, omdat ik het nog niet heb meegemaakt, gelukkig.
Je voelt zelf wanneer je er klaar voor bent. Tijd nemen om te rouwen is ook goed.
En zou ik super vinden, als je een ex-broodfokteefje een mooi leven wilt geven, oh, die verdienen het ook zo
Moge je eerst nog maar lang genieten met Faro, Yoop 
Maar nee, wij bijna allemaal hier zijn niet geschikt voor een leven zonder deze mooie wezens
Faro word natuurlijk hartstikke oud, ik heb chinchilla's gehad, 1werd 27 jaar de ander 19, agapornis 29 jaar, laat faro ook lekker oud worden, maar wel zo fit mogelijk.
het word in ieder geval nooit een hond van een fokker, ik ben altijd van opvang, Mijn Grijze Roodstaart is ook al meer dan 30 jaar bij me, nou en die was me vals pfff, nu wil hij nog wel eens happen, maar supergaai hoor, en mijn Bonte boertje moest ook weg omdat er een baby kwam, de baby kwam niet en ze wilde haar terug, mooi niet!
Gelijk heb je Yoop!
En hier ook alleen nog maar honden die dringend een veilig huisje nodig hebben
Ach... wat een lieve foto... mooie herinneringen... verdriet en gemis... Sterkte.
Manon, verdrietig..... ze heeft het geweldig bij je gehad, en wat een lieve foto van jullie twee. Vera heeft bij jou een mooi plekje gekregen, nimmer vergetend hoe ze was, voor altijd met je verweven Manon....
Ze blijft altijd mijn grote meid. Ik heb bij haar stichting in Spanje een hangertje gekocht met een hartje en een hondenpootje, dat hangt om mijn hals. Altijd een beetje bij me inderdaad, Vera
- Zoeken op de HondenPage
-
Zoek je iets op de HondenPage ? Vul dan hier jouw zoekwoorden in ?