Een half jaar zonder Vera

Ach, die foto's van Vera. Wat zijn die dan veel waard en wat zul je haar missen!

Hier ben ik bij leven al in de fotoboeken gedoken, straks zullen ze me des te dierbaarder worden.

Heel veel sterkte, het lijkt me vreselijk om je hond te moeten missen.

 Ach meis, ik heb nog nooit van mijn leven zo gehuild als de afgelopen 7 maanden. Het was mijn eerste en enige hondje. Ik heb ook zoveel foto's.  Maar die kosten nu heel wat traantjes. .. sterkte

Dank jullie wel! En ook allemaal sterkte, ja wat een verdriet!

Maar ik besef wel terdege het verschil: voorheen had ik steeds 1 hond, wat een leegte!

En nu, ondanks dat Vera de eerste van deze mooie roedel was en mijn trots en sterke dappere zorgenkind en hoe vreselijk ik haar mis: ik heb er nog drie!

Oh en wat doen die knuffels goed.

Als ik ze 's avond hun 'slapenkoekje' geef, gaat Vera's kaarsje aan

Arme Vera, arme Manon 

en toch...je hebt haar een goede thuis gegeven , een leven vol liefde.

Denk daaraan als je terugdenkt , laat het met een warm gevoel zijn en niet met verdriet.

Je hebt nog zoveel liefde in je hart  je andere schatten treffen het maar met zo een vrouwke.

Oh ja, dat sterkt me Anny, dat ze het grootste deel van haar leven, hetzij krakkemikkelig, bij mij het heerlijk heeft gehad, dank je wel

Wat was Vera een mooie hond! Aparte kleur.

Wat een gemis he, wij hebben onze Lola ook ongeveer zeven maanden geleden af moeten staan, het doet zoveel pijn en zoveel verdriet.

Ook is er dankbaarheid dat we haar mochten leren kennen en van haar genieten, en van haar leren.

Maar o wat wilde ik dat ze er nog was.

Jullie roedel met Vera erbij waren inderdaad in de hondenhemel terechtgekomen, dat had die dierenarts goed gezien.

Haha ja dank je! Ja, konden alle honden van de wereld maar zo leven. Dat denk ik vaak als ik weer verdrietig ben dat ik ze niet allemaal kan redden, dan denk ik: wat ik voor jullie doe, doe ik voor alle honden voor wie ik het niet kan doen

inderdaad men doet wat men kan,

je kan helaas niet alle honden van de hele wereld redden maar wel de hele wereld van die ene hond zoals het zo mooi gezegd wordt.

Dat is een van mijn favoriete spreuken, waar ik me vaak aan vast heb gehouden. En dan de laatste jaren met mijn hele roedel die spreuk nog maal vier! Daar haal ik dan kracht uit

ja idd bij jou waren en zijn het er al meer dan een

Manon,ik wil je even zeggen dat ik heel veel respect voor je heb,omdat je allemaal rescue-hondjes hebt.Dat jij hun nog een mooi,liefdevol leven geeft.

Dank je wel Rianne. En het is volkomen wederzijds, ik ben dankbaar dat ik dat voor ze heb kunnen doen en dankbaar voor hun liefde, knuffels en trouw!

Manon....dat half jaar....je gedachten gaan van hot naar her.

en missen....doen we

we nemen ze mee in gedachten....

sterkte

Dat slapenkoekje neem ik mee van je. Ik krijg over 3 weken weer een pup en wil raffi er zo graag in betrekken. Maar weet nog niet hoe ik dat moet gaan doen. 

Oh wat spannend Anneke!

Ja, ups en downs Kiki. Een traan, een lach. Een knuffel en een koekje voor de andere meiden, een kaarsje en een kusje op Vera's snoet op een foto

(en dan voel je bijna echt haar snoet)

Ach wat een gemis, zelfde blik als Faro vind ik, wijze blik.

Sterkte!

zo is het

Ja, die blik, Yoop. Die wijze blik. Maar dat meiske had alles al meegemaakt. En lag hier dan op haar buitenbed (want wist niet beter, aan die ketting in Spanje), met die trotse, wijze blik, heerlijk te genieten, van haar thuis

Ik heb voor het eerst een hondje in huis, het verdriet nog niet meegemaakt dus. Als ik het hier lees ben ik er nu al bang voor als het dan ooit zover is...

Leuk idee dat matras, hebben ze lekker veel plaats zo en dan lekker zacht met de knuffels erbij, leuk!

Sterkte met je verdriet! 

Anneke, hoe oud is Raffi en hoe lang al bij jou?

Oh ja Clau, ik heb diverse malen in mijn leven gezegd, alleen al om dat verdriet begin ik er niet meer aan. Je hart ligt op de grond.

Maar toch doe je het weer, want de liefde en dankbaarheid en de lach die je ervoor terugkrijgt, maken alles goed.

En wat een schatje, Nala!

Ja, dat hondenbed met de beren en de dekentjes is inmiddels beroemd, hihi. En het ligt lekker

 Raffi was mijn eerste en enige hondje.... Mijn alles, mijn kindje, mijn meiskie.  Was....

Oh, zo bedoel je het, ik snapte het al niet.

Dat je Raffi erbij wilt betrekken.

Oh maar lieverd, heb je haar begraven of gecremeerd of uitgestrooid (ik heb mijn Vera uitgestrooid in haar kuil in de duinen, haar rondje, met de andere hondjes erbij)

Ik bedoel te zeggen: neem je pupje mee naar daar waar jouw Raffi voor jou is en stel ze voor! En voel je niet schuldig dat de een de plaats van de ander inneemt, zo werkt het niet

Ze staat hier op de kast... Met een kaarsje. En een extra voor penny. ..

Ik voel je verdriet, al is mijn Sammy er nog! Kun je na gaan hoe diep de liefde voor een hond kan zitten. Sammy is 16 jaar én ik zegen elke dag dat ze er nog is. Ik zal er nooit klaar voor zijn, de gedachten alleen al; haar verliezen, maakt mij wanhopig schreeuwen. Ik zal echt niet weten hoe ik er mee om zou moeten gaan! Ik ben met haar opgegroeid; ze heeft mij zien veranderen van een klein meisje naar een volwassen vrouw. Mijn tranen gevangen, mijn twee kinderen voelen groeien en trappen in mijn buik, ze heeft mijn kinderen geboren zien worden en omarmde hen gelijk. Mijn oudste zoon weet niet beter of Sammy hoort bij ons. Sammy is ons. Ik wil echt nooit zonder haar, al is haar hele lijfje enorm aan het aftakelen. Ik zie dat ze nog zo geniet! Ik hoop de ze nog een fijne tijd zal beleven met onze gereserveerde hond uit Portugal. 

Echt, ik zou de pijn van het verliezen niet kunnen dragen. Nu al niet. Respect voor hoe jij met het verlies van Vera omgaat! Ik haal hoop uit deze berichten. 

Laat ze dan kennis maken in gedachten, Anneke. Je kunt zoveel met je gedachten. En geen schuldgevoel. De een vervangt niet de ander, dat kan ook niet. Ik ben blij dat je een nieuw pupje krijgt. En Raffi ook x