Clomicalm

In vervolg op uitwijding naar clomicalmgebruik wat ter sprake kwam in een ander topic, waarover de vraag gesteld werd er meer over te willen weten, open ik even een apart topic over mijn ervaring met clomicalm bij Jip.

Jip is een een rugzak-hond met nogal wat struggles in hemzelf die het leven voor hem erg lastig maken. Het hele verhaal bespaar ik jullie, maar Jip leeft zijn leven met meer onzekerheid en stress dan goed voor hem is.

De afgelopen jaren, vanaf dat hij bij me kwam op een lft van 7 maanden, zijn we maar gewoon stap voor stap op weg gegaan van een minimale kwaliteit van leven tot zijn 'happy life' nu in zijn kleine wereldje om zijn kunnen heengebouwd.

Doelgerichte gedragsbehandelingnen perongeluk ontdekkingen, periodes van gestage groei en periodes van sprongetjes maakten dat hij zo langzamerhand steeds meer won aan kwaliteit van eigen leven.

Wat gedaan? Uiteraard gedragstechnisch, het leven steeds beter naar zijn kunnen inrichten, structuur en regelmaat, inzetten op steeds beter afgestemde gedragsmatige ondersteuning en begeleiding en heel erg veel minimaliseren van zijn wereld.

Daarbij 'ondersteuning' dmv klassieke homeopatie, ostheopatie en verder bijna alle voedingssupplementen uitgeprobeerd die op de markt leverbaar waren. Helaas werkte geen enkel ondersteunde middel. Het enige waar hij echt baat bij heeft is ostheopatie, 'holding' en in verlengde thundershirt (als surogaat) om hem zo te ondersteunen binnenkomende prikkels te integreren en daarmee zichzelf sneller te ruguleren (favo quote hier is dat Jip z'n beste genezing zou zijn hem terug te plaatsen in de baarmoeder).

Ik had me neergelegd bij wat we bereikt hadden, alles heeft een plafond (we hebben gestaag immers ook al erg veel bereikt).

Helaas bleef hij fysieke tremor-aanvallen houden die het gevolg zijn van overload en daarbij bleek de stress op zijn maag ineens voor verteringsproblemen te zorgen met als gevolg een spoedoperatie. Gelijk daarmee opgaand ging mijn 'gebondenheid' ook soms zwaar wegen. Want zijn leven voor hem zo goed mogelijk binnen zijn structuren inrichten betekent voor mij op bepaalde punten veel inleveren. Jip kan eigenlijk nooit mee ergens naar toe (helaas kan soms niet anders) en Jip kan ook niet alleen thuis blijven. Dat is geen handig combi-probleem.

Een bevriende GT opperde om eens clomicalm te gaan inzetten. En hoewel ik even over een hobbel moest, toch gedaan in overleg met DA en aan de kliniek verbonden GT. Zij kennen Jip immers al die jaren al. Dus hun fiat was zonder aarzelen een kans voor Jip en gezien zijn achtergrond ook voor chronisch gebruik.

Kort van stof is niet echt mijn kwaliteit 

Maar nu door naar de kern van dit topic.

De belangrijkste positieve veranderingen;

-Hij staat minder in 'overload' en integreert en reguleert beter

-wordt wat flexibeler, kan iets beter met spanningen omgaan.

-herstelt sneller bij pavlov-schrik-freeze

-reguleert zichzelf beter/zelfstandiger

-herstelt sneller na bovenmatige stressomstandigheden

-slaapt beter, dieper en droomt nu ook zelfstandig (los van 't vrouwtje zeg maar)

-nog wel tremoren, minder, en helemaal geen schokaanvallen meer

-wordt vrijer, gegroeid in zelfvertrouwen, durft meer (ook 'stoute' dingen )

-door meer 'ruimte' in hem en toegenomen zelfvertrouwen staat is ontvankelijker voor interactie met mij en daarmee ook leren, begeleiding en sturing

...en natuurlijk stout zijn. haha, Jip was meester in slaafs aanpassingsgedrag dus Yes Jip Be a Bad Boy   (denk in stout als in gevallen kaas van de grond jatten, dusse dat promoot ik alleen maar... beregoed voor z'n zelfvertrouwen.)

Zijn persoonlijkheid komt meer boven komt nu hij minder in overleef stand staat. Hij staat wat beter op z'n eigen pootjes en in z'n eigen zijn....Jippie, echt een hele leuke. Hij durft te communiceren,  laat bv ineens zien dat hij al jaren weet waar de koekjes staan en dat hij er wel eentje lust  en schuwt daarbij ook niet om wat vocaler te worden.

Afgelopen januari ben ik voorzichtig af gaan bouwen en binnen zeer korte tijd had Jip z'n eerste tremoraanval alweer en ook was meteen te merken dat hij de zelfregulatie alweer voor ca 75 % verloren had en dat z'n lontje meteen weer een stuk korter was. Conclusie... ik kies voor kwaliteit van keven en daarmee zal Jip nu zijn leven lang op de clomicalm blijven staan.

Voor wie nu meteen denkt ik wil deze wonderpil bestellen ...

let op!

-dit is reguliere medicatie die alleen verkrijgbaar is na voorschrift dierenarts en in overleg met GT! Niet iets om zelf mee te freewheelen.

-Wonderpillen bestaan niet!  Jip is nog steeds Jip. Kan niet zoveel aan in het leven. Kan nog steeds niet mee ergens heen, buiten zijn comfortzone, en kan ook nog steeds niet alleen thuis blijven. Is nog steeds een hond die gedragsmatig veel sturing, begeleiding en ondersteuning nodig heeft en heeft nog steeds meer spanning in z'n lijf dan gewenst.

Na deze waarschuwing dan toch tot besluit... voor Jip is het wel degelijk een wonderpil ?

Voor wie nieuwsgierig was in het andere topic, vraag maar raak 

Zoals gezegt .... Ik volg.

Moet eerst alles nog lezen

Ikke lees ook en volg. Zou misschien voor in ieder geval een van mijn honden een oplossing kunnen zijn

Wil je er wat meer over vertellen Manon?

Nou, ik heb wat dames met gebruiksaanwijzing. Allemaal Spaanse meiden. Mijn Vera is er sinds afgelopen zomer niet meer en hoewel zij het meest getraumatiseerd was, zij was een kettinghond en zwaar mishandeld, was zij in haar gedrag eigenlijk het makkelijkst. Mijn Lexi is een kanjer, maar doodsbang voor vuurwerk, onweer, dingen die vallen en harde geluiden. Heeft ook een speciaal tuig voor buiten voor als ze schrikt en dan ontsnapt ze uit ieder tuig dat ik heb geprobeerd. Mara is weer ontzettend onzeker, waarschijnlijk alleen maar op d'r donder gehad voor ze vrij jong de straat op werd geschopt en Pienie heeft een soort van Napoleonsyndroom. Die vecht om alles waarvan ze maar denkt dat het van haar is, eten, plekjes op de hondenbedden, dekentjes. Die kleine heeft echt mazzel gehad met de rest van de roedel, want is echt vaak uitgevallen tegen de rest die veel groter is dan zij, dat het een wonder is dat geen van de anderen d'r heeft vermoord. Haha, het klinkt nogal wat, maar ze zijn allemaal hartstikke lief en ik hou van ze. Maarruh, ja, rugzakjes

Wat denk jij Petra .... Voor penny?

( gewoon een andere visie ervan )
Ik zelf denk dat we zonder een heel eind komen ondanks haar angst.

Is dat Jip, op de foto? Wat een heerlijk hoofd!

present

ten eerste erg mooi om de ervaring van jip te lezen

Hier altijd een feest van herkenning

helaas heb je al een vraag bentwoord..kan nog steeds niet mee en kan nog steeds niet alleen

Ik merk dat de manier van dingen oppakken het zelfde is als bij waldo

met als kers op de taart dat ze eigenwijze donders blijken te zijn

met een echte persoonlijkheid

Ik wist niet eens dat je clomicalm levenslang mocht geven

ik merk bij Waldo heel erg dat hij blijft groeien dat ook zichzelf zijn went

maar dat alleen zijn dat gaat hem met persoonlijkheid erbij al helemaal niet worden  

mee? ,tja het blijft schipperen met impulsen

Daar zie jij dus ook niet echt veranderig in begrijp ik

@ manon, wat je zegt. Dat zijn ook honden met gevulde rugzakjes. Ik weet dat Roos, van jeff en waldo een tip heeft voor ontsnappen uit het tuig. 

Jip deed het hier in het begin ook, vliegensvlug zonder dat je het in de gaten hebt in z'n achteruit en dan even duiken...floep.

'T is inderdaad Jip op de foto, wat een clown he 

@Jaimie, voor mij lastig te beoordelen. Ik weet ook onvoldoende van jou en Penny. Maar als richtlijn zou ik het volgende aanhouden. Als Penny geblokkeerd wordt door angst waardoor ze niet meer open staat voor leren kun je overwegen om een gedragstherapeut te consulteren die eea weet van gedragsmedicatie. In overleg zou je dan via een DA kunnen vragen of deze ook open staat om dit voor te schrijven. Andere graadmeter is hoe het staat met de balans spanning/ontspanning en vooral of de spanning invaliderend werkt in haar functioneren. Veel is gedragstechnisch aan te werken en soms is een hulpje daarbij fijn omdat het net even wat meer de grenzen oprekt, poorten opent, zodat je in kortere tijd gedragsmatig aan het probleem kunt werken. Clomicalm wordt altijd ingezet in combinatie met gedragsbegeleiding door gt.

@Roos .... ik kan je niet blij blij maken met  een juichend quick fix story. Maar jou kennende had je daar toch niet in geloofd 

en toch... ja ik zie wel verandering. Maar binnen de marges van Jip. Ontspande hij voorheen pas enigszins na 5 a 8 uur als ik een dag bij vriendin was (en dat in holdingpositie) dan nu na 3 uur al minder tremoren en hevige angst  (bwv ik heb dat allemaal niet zo letterlijk bijgehouden). De grenzen zijn wat opgerekt als het ware. En als hij nu een dag bij de oppas is durft hij ook af en toe een hazeslaapje te doen onder het uit het raam kijken of ik alweer kom 

En ik breek nu een flitsende record boodschap doen in 10 minuten. Merk ook dat hij net wat meer rek heeft om te gaan met impulsen, maar het blijft schipperen. Dus jawel progressie, maar niet in die mate dat ik er echt wat aan heb. Vooral Jip vaart er wel bij  wat ik hem overigens van harte gun, want zijn leven is geen 'eitje' geweest.

clomicalm wordt in principe voor 3 a 6 maanden voorgeschreven uitsluitend in combinatie met gedragstherapie. Gezien Jip z'n breedspectrum probleem en achtergrond behoort hij tot de kleine categorie honden waarbij chronisch gebruik gewenst is ivm levenskwaliteit. Stofjes in de hersenen etc verhaal. Dat is gedragstherapeutisch niet op te lossen. Helaas geeft dat wel een zware belasting op de lever. Was bij Jip al zichtbaar  maar goed, bovenmatige stress verkort het leven ook aanzienlijk....

Waldo is leuk, lees ik wel  en gezien wat ik weet van jou over Waldo zou het op een gegeven moment toch een overweging kunnen zijn om eens te bespreken met een gt?

Ik heb Clomicalm idd in combinatie met een Gt gehad voor Luna.

Als ik jou visie zo zie denk ik wel dat penny daar nog onder zit hoor wat betreft angst en stress.

Ze staat zeker open voor leren ( en snoepjes )

Als ze nog eet (snoept ) en open staat voor leren zou ik gewoon lekker op deze weg doorgaan. Jullie hebben nog heel veel groei en lol door te maken samen  en gewoon veel lezen en vragen hier he.

Mijn idee
Bedankt voor jou inzicht hierin.

Ohja, helemaal vergeten.

in gesprek met gt opperde ze nog een laatste oplossing mbt het alleen kunnen zijn. Nl iedere dag een vaste structuur tot op de minuut gaan leven. Alle handelingen op exact dezelfde tijd zodat Jip exact weet waar hij aan toe is iedere seconde. En als dat ingesleten is het weggaan op vaste tijden binnen die structuur gaan opbouwen. Dat er een voorspelbare cadans in komt. 

Snap je waar ik heen wil  dat is volstrekt onmogelijk... als hier de deurbel gaat is Jip z'n structuur al zo verstoord dat hij dol draait. Of een onverwachte egel in de tuin, of een telefoontje op verkeerd moment, om nog maar te zwijgen over calamiteiten. 

mja.... dan ben ik nu vrijer 

Wat fijn dat je voor je hondje een middel hebt gevonden dat hem een fijner leven geeft! Kwaliteit van leven is veel beter dan de lengte van zijn leven. Mijn vorige hond had ook zo veel stress, gewoon zielig! Met tranen in mijn ogen keek ik naar haar als ze lag te "slapen" met haar grote oren op de alert stand en nog steeds trillend. Ze kon van zoveel geluiden de hele dag gestrest zijn. Hier ook van alles geprobeerd, homeopathisch, humaan en bij de dierenarts vele pillen (ook clomicalm) en verstuivers. Maar niets hielp of maar tijdelijk. Uiteindelijk vond ik ook mijn medicijn waar geen gewenning bij ontstond. Zo fijn om te zien hoe je hondje dan eindelijk beetje leert ontspannen en na jaren en jaren eindelijk eens slaapt zonder te trillen, en dat ze droomt en ook belangrijk, dat ik ook eens nachten kon door slapen. Ze is niet oud geworden, maar haar laatste 3 jaren waren met minimale stress dosis.

Ik volg even. Hoewel ik soms afhaak bij lange teksten heb ik deze wel gelezen.

Ben ooit naar zo'n vuurwerk informatieavond geweest bij de dierenarts, daar werden verschillende medicijnen benoemd, o.a. deze. 

Ook een aantal die je NIET moet gebruiken (omdat de hond dan wel zowat verlamd is, maar alles nog gewoon hoort).

Ik heb die 'veilige' recept-medicijnen wel opgeschreven destijds.

Denk alleen dat het voor Mellow niet nodig is. Het gaat bij haar soms best slecht, maar er zijn ook best hele goede periodes (voor haar doen dan). Veel hangt ook samen met mijn eigen gemoedstoestand 

Mee op visite is voor haar niet fijn, maar thuisblijven kan ze gelukkig wel, dat scheelt wel (ben ik ook heel blij mee).

Merk de laatste tijd wel verandering in thuisblijven. Bleef ze eerst altijd in de huiskamer, sinds begin dit schooljaar wil ze naar boven kunnen (sinds juni slaapt ze 's nachts ook boven).

Heb het lang tegen kunnen houden ('s nachts boven, maar ook bij afwezigheid), maar ik ga er geen strijd om voeren. Ze ligt gewoon lekker op bed (ik vind een heel beschaafd ligplekje in de fleecedeken), ze zal het daar fijner vinden.

Qua herstel bij schrik zit er zeker wel progressie in. Raakte ze eerst al helemaal van de leg, nu schrikt ze even en blijft even dicht bij mij in de buurt lopen. Ik benoem wat ik hoor en ze huppelt weer vooruit. Soms moet ik haar even uit haar angst 'trekken'. Dan is er 'iets' en wil ze eigenlijk niet verder. Neem ik haar met korte lijn kordaat mee, dan herstelt ze zich weer vrij snel.

De vuurwerkperiode is de uitzondering hierop, die is voor haar wel heel moeilijk.

Lange wandelingen hier zijn nog steeds niet mogelijk. Gelukkig vindt ze de auto ook geen probleem (nou ja, meestal dan, een paar weken geleden hadden we elke dag weer een beetje gedoe omdat ze niet in de auto wilde, maar ook niet hier wilde lopen...) en lopen we elke dag in ieder geval een uurtje in het bos (soms wat korter, soms wat langer).

Eind van de middag regende het en hebben we tien minuutjes hier gelopen. Alleen maar op het veldje op de hoek, maar ik vind het al fijn dat ze die tien minuten aandurft.

Zolang de goede momenten nog overheersen zal ik het zeker zonder medicatie blijven doen.

Vind het wel heel bijzonder om te lezen hoeveel goeds het Jip doet. En indirect jou dus ook. Het is heel moeilijk om te zien hoe moeilijk het leven kan zijn voor je hond, je moet veel aanpassingen doen om het voor hem/haar zo aangenaam mogelijk te maken. Fijn dat dit zo'n goede hulp is bij jullie.

Helaas zijn er maar weinig mensen die snappen hoe moeilijk dit kan zijn. Dat maakt het ook lastig om er met iemand over te praten.

En daarom ben ik ook niet zo van de korte berichten als het over dit soort zaken gaat... 

Lexi is zo extreem bang voor vuurwerk en onweer en harde geluiden, zelfs met medicijnen. En dat moet je dan nog weken voor en weken na dat rotfeest geven, sorry maar sinds bange honden is oudjaar mijn feestje niet meer. Ook qua onweer, ieder rommeltje of flitsje pff.

Ik heb al eerder een hond gehad die daar allemaal bang voor was maar niet zo extreem als Lexi.

Maar ik moet zeggen dat, hoewel het natuurlijk niets afdoet aan haar angst, ik wel een stuk geruster ben nu ik eindelijk na 5 tuigen het tuig heb gevonden waar mevrouw Kazan met d'r aparte model en goocheltrucs niet uitkan: het Bodyguard Harnas.

En ze vindt het toch mooi, ze loopt helemaal te pronken.

En voor de zoveelste keer baal ik dat mijn foto's niet lukken. Maar straks komt mijn schone dochter, die kan me vast helpen. Dus foto volgt

Die angst is ook de enige reden dat Mellow zo ingesnoerd is.

Een beetje bang, dan blijft ze bij me, maar écht héél erg panisch van angst, dan wil ze alleen maar weg. Waarheen weet ik niet, weg van het enge. En dan is ze ook niet meer bereikbaar.

Gelukkig komt dat nog maar weinig voor (ja, vuurwerk-periode he...)

Bij Lexje is het zeer extreem. Ze beginnen hier weken voor oudjaar al met knallen en gaat weken erna door en voor haar is 1 knalletje genoeg voor een hele dag in de houdgreep naar buiten. Onweer idem dito, 1 rommeltje, 1 flits, klaar. Zelf als het regent kijkt ze me al aan: gaat het ook onweren? Nee schat, is alleen een beetje nat, doet niks. Zo zielig. Vandaar dat ik wel enorm blij met met het Bodyguardtuig, in ieder geval niet meer de angst dat ze ontsnapt en hem smeert

Sorry als ik off topic ben geraakt met mijn tuig

Zal ik mijn ervaring dan ook maar even delen?  Ook Winter krijgt nu zo'n 2 maanden clomicalm, nadat we eerst gedragstherapie hebben geprobeerd te ondersteunen door bach, homeopathie en zylkene (een voedingssuplement). Dat werkte allemaal bijna niet. De zylkene hielp een paar dagen, en daarna merkte ik er niets meer van. Toen in overleg met mijn (geweldig betrokken) DA toch besloten clomicalm te proberen. 

Ik had een artikel gevonden van het gedragscentrum in Utrecht over de dosis; veel honden die voor het eerst clomicalm kregen werden onder gedoseerd, waardoor het medicijn niet helpt. Ook deze heb ik voorgelegd aan de DA, die dit artikel zelf ook had gelezen. Voor mensen die dit middel overwegen wil ik echt vooropzetten om veel te lezen. Clomicalm is namelijk een antidepressiva, en hoewel sommige honden het echt nodig hebben Is het een belasting voor het lijf. Je wilt dan ook niet dat je een te lage dosering 'voor niks' geeft, het moet het wel waard zijn. Aan het einde van de maand wordt er bij Winter wel even bloed afgenomen om zeker te weten dat zijn organen het allemaal nog lekker blijven doen 

Nu dan de reden:

Winter is een zeer stress gevoelige witte herder die enorm aan mij hangt. Buiten uit zich dat aan uitvallen aan de lijn, diarree in spannende situaties, pure paniek wanneer we direct worden benaderd door een hond, kat, persoon, vogel... Alles eigenlijk. Wat er weer voor zorgde dat hij vaak werd aangevallen (overgecorigeerd) door andere honden. Binnenshuis uit zich dat in hysterische verlatingsangst, mij continue in de gaten houden en fikse waaksheid tegenover niet alleen vreemden, maar ook mensen die we best goed kennen; niemand mag zomaar binnenkomen. 

Daarnaast is hij niet te bereiken wanneer hij in paniek raakt, wat de voornaamste reden was om clomicalm te overwegen. Trainen was onmogelijk. Ook zijn gemiddelde stress niveau was zo hoog dat hij zijn hele onderrug had vastgezet doordat hij zich continue schrap zet in de wereld. 

Nu met clomicalm... Is het nog steeds Winter. Maar met minder scherpe randjes. Tegenwoordig:

-vind hij het nog steeds vreselijk als ik weg ga, maar begint steun te zoeken bij Ginny en mijn moeder. Hij laat zich 'troosten'. 

- zoekt hij buiten vaak eerst oogcontact met mij voordat hij uitvalt, en laat mij de situatie inschatten. 

- schrikt nog steeds snel, maar herstelt weer. 

- gaat rustig naar een andere kamer waar ik niet ben. Voorheen volgde hij mij overal, nu gaat die rustig een dutje doen op mijn bed terwijl ik in de keuken bezig ben. 

- hij ijsbeert niet meer door het huis als we terugkomen van een wandeling. 

Heel veel positiefs, dus  nee, het is absoluut geen wondermiddel, maar hier het verschil tussen 'niet trainbaar' en 'trainbaar'. 

Wat fijn dat je haar die 3 jaar nog hebt kunnen geven.

Fijn dat er toch nog steeds progressie in zit. Het is inderdaad een afweging die je alleen maar zelf kunt maken en als er voor jouw gevoel voldoende balans is binnen de kaders die zij aankan dan is dat alleen maar heel fijn. Clomicalm is best wel een zwaar medicijn. Hoewel het natuurlijk niet voor iedere hond nodig is om heel langdurig te geven. Het kan juist in combi met gedragsbegeleiding net dat zetje de goede kant op versnellen.

Ik merk ook wel dat er weinig mensen werkelijk begrijpen wat een impact een zorgenhond heeft op je eigen leven. Het voortdurend aanpassen en schipperen is iets wat pure noodzaak is en juist dat is het deel wat veel mensen niet snappen... "het is niet goed als je je eigen leven zo laat beheersen door een hond".  Tja...en dan...

Cindy, wat een geweldig mooie foto van Mellow!

Quote.

het is niet goed als je je eigen leven zo laat beheersen door een hond".

Unquote.

Dat heb ik ook al eens gehoord.
Ik zeg dan dat dat 'aanpassen' is niet 'laten beheersen'

Dank je voor je verhaal Hannah. Hier zitten zoveel herkenningspunten in wbt Jip.

Jip heeft toen hij pas bij me was ook al eens clomicalm gekregen. Destijds inderdaad de, toen nog voorgeschreven, veel te lage dosering en het deed hem niets. Hij zit nu op 30 mg per dag en weegt 6,3 kilo. Dat is dus een hoge dosering. In de korte afbouwfase vorige maand reageerde hij alweer met terugval op een dosering van 20 mg pd.

Jouw winstpunten zijn ook voor mij erg herkenbaar. Fijn dat het bij jullie ook mooi resultaat laat zien.

Aanpassen...beheersen...Hoe dan ook snappen mensen het gewoon niet. Een hond heb je voor de lol. En dus ja..... maar weg doen dan? Het zijn opmerking waar ik niets aan heb omdat het nu eenmaal een feit is waarmee ik te dealen heb en dat lokt dan wel eens zo'n reactie van me uit. Ik weet zelf als de beste dat het mega ingrijpend is en ja, had zelf ook graag meer bewegingsvrijheid gehad, maar dit is mijn commitment aan hem. Bovendien, als ik mij niet aanpas dan gaat het heel slecht met hem en is er ook niet mee te leven. Het zijn niet alleen die angst/stress momenten die het probleem zijn, het is zijn totale welzijn en functioneren wat ik daarmee om zeep help.

Filmpje  >>>   https://www.youtube.com/watch?v=P07-tzICiho

Dit is o.a. een gevolg van overload (let niet op mij, ik ben aan het bellen ). Jip kan niet omgaan met stress en spanningen. Houd ik geen rekening met zijn beperkte kunnen is dit o.a. wat er gebeurt. En zo nog een lijstje van totaal geen zelfcontrole/regulatie. Prikkels niet kunnen integreren/verwerken. Zijn eigen lijf en grenzen niet meer voelen, nog veel meer spanning in zijn lijf. Niet meer kunnen slapen, overdreven reactief etc etc. En niet te vergeten de fysieke gevolgen. Hij doet het goed in z'n kleine beschermde wereldje en dat houd ik graag zo. 

Ik begrijp idd wat je bedoeld.
Mensen on me heen snappen idd niet waarom ik elke keer herplaatsers heb gekocht ipv een 'nieuwe' pup.

Op de een of andere manier vinden mensen het maar normaal als een hond gedragsproblemen heeft deze maar te dumpen.

Ik heb het dan ook in mijn omgeving nooit over mijn honden ze bergijpen het toch niet.

Kijken of het nu lukt met filmpje

hmmm...

zo dan het filmpje van Jip

 https://www.youtube.com/watch?v=P07-tzICiho

hehe, gelukt.