advies gevraagd

Ik heb dit weekend gehoord dat mijn hond tumoren had in zijn longen. Hij heeft medicijnen gekregen om de symptomen te verlichten (prednoral 20 mg). En als ze verbetering brengen kan het beter gaan met mijn Murphy, maar het kan niet meer overgaan...

Nu zit ik met de de beslissing wanneer ik hem moet laten inslapen, en mijn hart breekt volledig...

Hij reageert op de medicatie, heeft het makkelijker, of minder moeilijk.

Ik had hem naar de dierenarts gebracht omdat hij extreme hoestbuien kreeg, en daarna ging overgeven. In eerste instantie dacht ik er niet al te veel over na, omdat hij 3 jaar geleden is geopereerd (tumor in zijn hoofd) en sindsdien overmatig slijm niet kwijt kan, en het uitniest, of hij verslikt zich, en geeft over. Ik heb me daar nooit zorgen over gemaakt, omdat het een paar seconden is, in 24 uur.. Niet dat ik heb me niet aantrek, maar ik hoop dat jullie begrijpen wat ik bedoel.

Het hoesten was nieuw, en er zijn foto's gemaakt. En nu wordt me verteld dat dood voor de deur staat binnenkort.

Mijn vraag is: heeft iemand ervaring, en is er iest wat ik voor hem kan doen om het beter voor hem te maken?

Dit is de moeilijkste beslissing uit een hondenleven ....Mijn ervaring (helaas) is dat je zelf de grenzen wat aanvaardbaar is voor een hond verlegt ...

Ik heb gelukkig mensen om mij heen die mij daarop wijzen ,vaak ziet een ander het beter dan jij ....En dan bedoel ik mensen om je heen die je hond ook goed kennen ...

Maak niet de fout dat als een dier nog goed eet dat het dan nog wel goed zal zijn ...die fout heb ik bij mijn eerste hond gemaakt en bij mijn kat weer ...

Mijn laatste hond heb ik 30 september moeten laten inslapen ....maar weer moest mijn zus op mij inpraten dat het niet anders kon ....op een of andere manier wil je er niet aan natuurlijk en stelt het onvermijdelijke uit ...

En ik heb gelukkig een dierenarts die me bevestigd heeft dat het een goede beslissing is geweest ....

Maar het is zooo moeilijk .

Veel sterkte ...

Dit is de moeilijkste beslissing uit een hondenleven ....Mijn ervaring (helaas) is dat je zelf de grenzen wat aanvaardbaar is voor een hond verlegt ...

Ik heb gelukkig mensen om mij heen die mij daarop wijzen ,vaak ziet een ander het beter dan jij ....En dan bedoel ik mensen om je heen die je hond ook goed kennen ...

Maak niet de fout dat als een dier nog goed eet dat het dan nog wel goed zal zijn ...die fout heb ik bij mijn eerste hond gemaakt en bij mijn kat weer ...

Mijn laatste hond heb ik 30 september moeten laten inslapen ....maar weer moest mijn zus op mij inpraten dat het niet anders kon ....op een of andere manier wil je er niet aan natuurlijk en stelt het onvermijdelijke uit ...

En ik heb gelukkig een dierenarts die me bevestigd heeft dat het een goede beslissing is geweest ....

Maar het is zooo moeilijk .

Veel sterkte ...

Hai, wat een naar bericht zeg! Dat zal enorm schrikken geweest zijn. Nee, geen idee wat je kan doen om t beter voor m te maken. Gelukkig ook geen ervaring met t soort tumor. Helaas wel met andere kanker bij mijn vorige hond. Wanneer het tijdstip komt om hem te verlossen van de ellende merk je vanzelf dat is nl het moment waarop je denkt: nu heb je echt geen kwaliteit van leven meer. En dan moet je niet egoistisch zijn en een goede baas zijn en hem dan verlossen. Want zo zie ik het. Je verlost je dier van de pijn. In de natuur was die immers al lang dood gegaan. Wij houden ze nog in leven met medicatie en liefde. Bij ons was het zo dat ik zei: als ze niet meer kan spelen met een andere hond, dan is het klaar. Spelen was nl haar lust en leven. Toen dat moment aanbrak hebben we, met enorm veel pijn en verdriet, haar laten gaan.

Heel veel sterkte deze tijd, geniet nog van je hond zolang dat kan. 

Wat een ontzettend moeilijke beslissing die je moet nemen. Mijn eigen ervaring met dat soort tumor kan ik niet delen, gelukkig. Wel heeft een vriendin haar hond dit ook gehad, haar werd geadviseerd hier niet te lang mee te wachten.
Het is zo dat je hond op het einde gewoon zal stikken, ik denk dat dit een plaatje is dat je nooit meet van je netvlies zal kunnen halen.

Als je hond al zover is dat ze schijnbaar al zeer benauwd is... Hoe moeilijk ook zou ik proberen nog een week van haar te genieten, maar tumoren kunnen zo snel gaan!

Op als ze eten zal het wel meevallen zou ik ook mijn hoop niet meer leggen door wel eigen ervaring, onze hond at ook nog om een paar uur later te sterven en onze kat was het precies hetzelfde. Dus nee vestig je hoop er niet op, overleg nogmaals goed met de dierenarts en laat hem op tijd gaan. Heel veel sterkte!

Ik denk dat je aardig weet waar je staat als je je dierenarts oprecht vraagt of hij de hond nu voor je zou laten inslapen.

Zegt ene da volmondig: ja

Dan weet je dat het leven lijden geworden is.

Honden gaan heel ver, onze hond kreeg 8 september de diagnose nierkanker, een zeer grote tumor, het enige wat hij toonde is dat hij slecht(er) ging eten.

Hij is nog geopereerd en het bleek een zeer kwaadaardige tumor.

29 september savonds werd hij zeer ongemakkelijk, hij hijgde hevig, vond geen rust en zijn snoet stond zo triest.

En dan kan je zo'n hond prednison gaan geven, aan infuus leggen om schoon te spoelen, pijnstillers en weet ik al niet wat, maar het zat zonder twijfel oa ook in zijn longen, 30 september vroeg ik aan onze da of het tijd was........ en het was tijd, er zouden geen leuke dagen meer komen, het leven zou alleen maar lijden zijn, zonder perspectief op een echte verbetering.

Met veel liefde en in alle rust hebben we onze grootste vriend laten gaan, heel vredig, en we zagen toen hij in slaap was gebracht zijn vermoeide lichaam ontspannen en dus ook hoe groot toch ongemerkt zijn strijd geworden was.

Ik mis hem, och wat doet het pijn, mijn zielsverwant was hij, maar ik heb vrede met de beslissing, dit moesten we voor hem doen, hij verdiende niet zwaar te moeten lijden omdat wij nog niet zonder hem zouden kunnen.

M.a.w. pas op dat je niet grenzen verlegt omdat je zelf nog niet zover zou zijn, het gaat erom of de hond zover is.

sterkte

Het laten inslapen van je hond blijft één van de moeilijkste beslissingen om te nemen.

Wie heeft er hier nog nooit gehoopt dat de hond die op zijn laatste pootjes liep in zijn slaap zou sterven.

Helaas gebeurt dit zelden. Ik persoonlijk zou met een hond aan het eind van zijn leven niet verder dokteren,het is stressvol,zielig en soms hondonwaardig op het eind. Liefhebben is loslaten,het verscheurt je. Ik zal er altijd alles aan doen om mijn honden een lijdensweg te besparen dat ben ik aan hun verplicht zo voel ik dat.

Heel veel sterkte met je wat ook mag beslissen.

Mijn dierenarts laat mensen een briefje maken met daarop drie dingen die het leven de moeite waard maken voor jouw dier. En dat op de koelkast plakken. 

Je kan er een tweede lijstje bij maken met dingen die echt onasnvaardbaar zijn. 

Mijn eigen ervaring is dat ik het weet als het tijd is. 

Het is ook handig om de details van tevoren met je dierenarts te bespreken. Zoals waar en wat moet er met je hond gebeuren na overlijden. 

Ja, wacht niet te lang.

Het laten inslapen van een hondje is voor het dier pijnloos, terwijl het, stel dat de medicatie geen vat meer heeft, heel veel zal afzien.

Als eigenaar ken je Murphy door en door.

Houd er rekening mee dat honden ongemak en pijn in een zeer laat stadium laten zien. Als je ziet dat Murphy lijdt en de pijn niet voldoende met Prednoral onderdrukt kan worden, dan wordt het leven van Murphy een lijdensweg.

Hoe oud is Murphy? In je profiel staat dat hij van 1999 is, maar dat zal - denk ik - niet juist zijn.

Kijk goed naar de houding van oren, staart, rug. Je kan ook aan de ogen van Murphy zien of hij lijdt.

Als je hier allemaal op let, zal je op een gegeven moment zien en voelen, dat het genoeg is geweest en Murphy een verdere lijdensweg besparen.Het is vreselijk moeilijk om de beslissing te nemen.

Liefde voor Murphy betekent ook op tijd loslaten.

Veel sterkte.

Net (4 weken geleden) voor dezelfde beslissing gestaan. En mijn hond had enkel 'pootpijn', botkanker, vergevorderd. Ze at nog goed, was blij als ik thuiskwam, ... Maar ze leed vreselijk veel pijn aan haar poot, die spontaan kon breken of openbarsten.

De DA zei meteen volmondig ja toen ik vroeg of het tijd was...

Heb daarop vertrouwd en ben achteraf blij dat ik de beslissing zo snel heb genomen.

Wij mensen kunnen als het acuut is, niet zomaar kiezen en moeten afzien en operaties ed ondergaan. Blij dat we voor onze liefste vrienden zelf kunnen kiezen, ook al zijn die beslissingen nooit leuk natuurlijk.

Ik zou alleen maar zeggen: heel veel sterkte met het nemen van de beslissing en ... laat je beste vriend niet te lang afzien ...

Eigenlijk weet je, denk ik, want ik ken je natuurlijk niet persoonlijk, wel wat er te doen staat, maar het is toch zo verdomd moeilijk!!! Hopelijk heb je iets aan de 'raad' van dit forum.

Sterkte ...

Cin

Bedankt voor jullie meelevende reacties

Inmiddels reageert hij wat meer op de medicatie, hoesten is nu STUKKEN minder. Meer kuchen dan hoesten op het moment, en niet continue, 2 a 3 x per dag eventjes, en niet meer overgeven.

Ik weet natuurlijk dat het nu alleen maar onderdrukt wordt door de prednison, en dat hij zich nog maar heel even beter kan voelen :(

Heb nogmaals de dierenarts gebeld, omdat ik eigenlijk afgelopen weekend helemaal geen vragen heb gesteld, en alles wat ze heeft gezegd na het slechte bericht niet eens heb meegekregen. Dierenarts gelooft niet dat hij pijn heeft, dat het stikkingsgevaar het grootste probleem is, en dat als de prednison aanslaat dat ik hem niet direct hoef in te laten slapen, maar wel als hij het hoesten/overgeven weer begint, omdat het dan betekend dat de prednison geen effect meer heeft en vanaf dat punt alleen nog weer achteruit gaat.

Dus daar 'wacht' ik nu op, en hoop dat ik wat meer tijd met hem heb.

Net voor het eerst sinds dit weekend weer een lange wandeling met hem gemaakt. Nou ja... lang qua tijd, omdat hij erg langzaam loopt en zich helemaal te pletter snuffelt aan alles onderweg.

Loop al langere tijd kleine rondjes met hem (ongeveer een km), en elke keer dat ik langs mijn huis komt, laat ik het aan Murphy over of hij terug naar binnen wil, of nog een rondje. En vandaag wou hij 4 rondjes! Dus bijna een uur gelopen. Maar ff zien wat hij vanavond wil.

Hij kan ook ineens weer keihard blaffen, wat dit weekend niet ging zonder daarna in een hoest bui terecht te komen. Ben normaal gesproken geen fan als hij zo hard blaft, maar nu word ik er gelukkig van hehe. (hij heeft er iets tegen als ik zit te skypen, en als hij niet ligt te slapen, gaat ie tegen me blaffen, vraag me niet waarom)

Dierenarts zei dat ik rekening moet houden met een paar weken maximaal, dus probeer mezelf wel realistisch te houden, hoewel ik mezelf er ook op betrap dat ik stiekem op een wonder hoop af en toe.

Zal er zeker goed op letten, en ben ook vastbesloten hem niet te laten lijden. Heb met de DA afgesproken dat ik om de paar dagen even langswip, zodat zij de verandering in hem ziet, en ik niet blind ben voor dingen die ik niet wil zien/horen, en ik mezelf niet objectief kan opstellen en alleen het beste in hem wil zien misschien.

Antwoord aan Loesje: hij is inderdaag in 1999 geboren, hij zou 16 worden in Mei Het maakt het daarom gelukkig ook beter aanvaardbaar omdat hij een lang en gelukkig heeft gehad. Maar niet makkelijker helaas.

Voor nu maar gewoon de normale dingen doen, leuke zoekspelletjes (Murphy moet in de keuken wachten, en dan verstop ik hondesnoepjes in de woonkamer, van die kleine trainingssnoepjes, en die mag hij dan zoeken), en lekker wandelen hoeveel hij zelf wil. Ik heb geen idee hoe hij erbij komt, maar als hij naar buiten wil dan brengt hij zijn knuffel naar me toe en gaat bij de deur staan. Heb hem geprobeerd te leren zijn riempje te brengen, maar dat is niet gelukt, en blijkbaar vind hij het logischer zijn knuffel aan me te geven haha Hij drinkt/plast meer nu met de prednison, dus dan kan hij in de tuin, en verder gewoon 3x per dag een rondje of meer, of helemaal niet, laat ik aan hem over, hij maakt ook rustig rechtsomkeert nadat hij zijn behoefte heeft gedaan, en ik vind dat prima zo, tijdens het lopen is murphy baasje over zijn wandeling

Nogmaals bedankt allemaal, en sorry voor het lange verhaal, maar het voelt goed om het een en ander te delen en van me af te schrijven!

Heb erg met je te doen Wendy!

Hoop dat het nog even gaat maar het blijft vreselijk......

Weet er helaas alles van.

Heel veel sterkte!

Wendy,

Knap hoe je er nu mee omgaat.

Prednison is inderdaad het laatste redmiddel om de symptomen te bestrijden. Prednison geeft een goede opleving. De honden krijgen er wel meer honger van; dus eten zal geen probleem zijn. Verwen hem maar, nu het nog kan.

Murphy is dus toch al 15 jaar. Wat een respectabele leeftijd.

Zorg dat het laatste stukje van zijn leven hondwaardig blijft, maar daar ben je hard mee bezig en leuke dingen doen. Mijn hondje vindt het ook zo leuk om in de woonkamer verstopte hondensnoepjes te zoeken.

Ik hoop dat het nog een tijdje redelijk blijft gaan met Murphy.