Afscheid van een vriendin

Hallo allemaal,

Ik heb mij hier lid gemaakt omdat ik op weinig andere plaatsen begrepen kan worden.

Ik ben Sven en ben het baasje van mijn lieve meid kaylee.

Ik kan momenteel nog niet in de verleden context praten want het doet zo een pijn.

Kaylee is een lieve Cavalier King Charles, en ze is er rotsvast van overtuigd dat ze koninklijk bloed door haar heeft lopen, want ze is een echte diva.

Kaylee is mijn eerste hondje & voor mijn vrouw het tweede.

We hebben haar al sinds ze een puppy was en toen al kon ze ons vertederen dat het geen naam had.

Vooral bij mijn vrouw, mijn vrouw was haar papa in het jaar 2008 verloren, en toen was ons meisje nog maar een puppy, maar ze voelde dat ze haar 'mama' moest troosten.

Ze heeft veel mee met ons op reis geweest, ze heeft veel dingen gezien maar vooral gegeten.

Ze is een echte bourgondier, ze at alles graag behalve zoute chipjes die moest ze niet, liet ze altijd liggen.

Ze verstopt ook graag haar eten overal, achter de kast, de plant, onder een kussen in ons eigen bed.

Vanaf ze de kans zag naar boven te hollen zonder dat we het wisten dan ging ze het vlug gaan verstoppen.

Als ze merkt dat we zien waar ze het heeft gelegd, moest het vlug van locatie veranderd worden.

Ik ben bang, maar ook nieuwschierig naar de dingen die ik nu nog ga vinden in ons huis & in onze tuin.

Meisje, kan je nu niet gewoon vanachter het hoekje komen wandelen?

En precies terugkomen alsof je van een lange wandeling terug komt?

Als ik thuis kom van mijn werk, wacht ze steeds trouw aan ons groot rond raam vanaf kwart na 4 zit ze klaar.

Als ik er dan was kon ze met haar blijdschap geen weg, ze moest & zal een speeltje of een koekje in haar mondje nemen, met een schuddende poep naar mij komen aan de achterdeur en licht janken om te laten merken dat ze blij was en dat ik me maar snel moest bukken om haar te verwelkomen.

Meisje, ik wou dat ik hier nu met mijn poep kon schudden!

Ze is geen buitenhond, maar ze lag zoals een diva wel graag in de zon, op de ligstoel.

Maar de zee of het bos, daar zegt ze geen neen tegen hoor!

Zoals ik al zei ging ze ook graag met ons mee op reis.

Ze zat graag vanvoor in de wagen op de 'mama' haar schoot kijkend naar alles wat er rond haar gebeurde.

We gingen geregeld op weekend en midweek, liefst van al naar Center Parcs of dergelijke.

Je wou altijd als eerste uit de wagen en liep het padje af van de bungalow en wilt steeds als eerste naar binnen op verkenning.

Je bent gek op centerparcs, samen in de zetel liggen terwijl buiten de vogeltjes, eekhoorntjes en soms ook de schaapjes langs kwamen.

Je gaat dan ook altijd mee op wandelingen in het park, maar we kozen altijd een park ofwel dicht aan de zee ofwel aan het bos.

Aan de zee laten we je los als er niemand anders was dat vind je fijn maar toch liep je liever tussen ons steeds.

Je loopt steeds even voor ons om je dan steeds achteruit te parkeren tussen mij en de mama.

Je volgt steeds mijn pas mijn snelheid.

Als we van de wandeling terugkwamen ben je vuil en moesten we je wassen, dat vind je niet leuk.

Maar het drogen van je vacht vind je zalig!

Meisje, nu ben je aan je laatste reis bezig of je bent al gearriveerd.

Maar kan ik niet gewoon even mee? En je dan terugbrengen naar ons?

Of blijf je liever daar en let je op ons?

Wil je aub nog in dezelfde pas naast me blijven lopen?

Beste leden van dit forum, nu kan ik niet anders dan even wel in het verleden te moeten praten.

Zoals je nu kan zien hierboven is ons meisje geboren in 2008, op 12 September om specifiek te zijn.

Afgelopen zondag is ze heengegaan van ons.

Heel snel.

We hadden niets in de gaten ze deed volkomen normaal.

Maar ineens begon ze te bloeden zondagavond rond 21.00hr. uit haar vagina.

We dachten eerst dit zijn haar regeltjes.

De mama doet haar onderbroekje aan en troost haar dat ze wel snel over zullen zijn. terwijl ze op haar rugje ligt en zichtbaar geniet van de aandacht die ze krijgt.

Maar ze bleef bloeden en hevig.

We waren er niets gerust op en belde direct naar de DA van wacht.

Die vermoede direct "een baarmoeder ontsteking"

We stapte in de wagen en gingen naar de DA amper 2KM van ons deur.

Ze zat terug vooraan in handdoeken gewikkeld wouden we dat ze lag, maar zoals je hierboven kan lezen vond ze rijden fantastisch, en wou ze perse rechtzitten en rondkijken.

Eenmaal aangekomen wou de DA direct opereren.

De DA ging haar een spuitje geven om te slapen en daarna voor onder verdoving te brengen.

Ik kon het niet zien en zei een tot ziens en dat ik haar de dag erna wel ging ophalen om half 5.

Mijn vrouw haar mama bleef bij haar om haar niet ongerust te maken.

Normaal moest ze slapen na het 1ste spuitje maar dat deed ze niet, ze vocht ertegen en nam met haar voorpootjes de mama stevig vast rond haar arm.

Het 2de spuitje werd toegediend en ze gleed zachtjes weg in een slaap.

Wij gingen naar huis en wachten op het nieuws, laten kaarjes branden en bellen naar de familie om die kaarsjes ook bij hun te laten omsteken.

Maar 2uurtjes later kwam het schokkende nieuws dat je het niet gehaald hebt.

De operatie was succesvol, maar je overleed erna aan een shock.

Lieve meid onze wereld storte in.

De ene moment lag je bij ons in de zetel.

Ging je nog naar boven om een snoepje te gaan verstoppen!

En ineens was het gedaan.

Geen afscheid?

Niet op voorbereid.

Verdriet, angst & ongeloof kregen we in de plaats.

Waarom heb je niets laten merken dat er iets scheelde?

We konden niet aan je zien, je had geen pijn? als we het onderbroekje voor je regels aandeden iets ervoor?

Je sprong op de trap en van de trap.

Je sprong in de zetel en uit de zetel.

Meisje ik hoop dat ik je geen pijn heb laten lijden.

Volgens de dierenarts konden we het gewoon zien omdat je meer zou drinken.

Maar meisje daaraan kon ik het niet zien, er ging geen belletje bij me rinkelen.

We zijn de dag nadien je komen opzoeken bij de DA, en je lag er zo vredig bij, je zou zo kunnen opstaan en terug me je kont schudden dat we terug waren.

Maar je bleef liggen weer schoot angst, verdriet en ongeloof door ons.

Dinsdag morgen zijn we je komen halen.

En heb we je eerst nog bij ons thuisgenomen, in de zetel even in je eerste mand, je eerste kussen en je eerste speeltje gelegd.

En zo hebben we samen een hele voormiddag afscheid van je genomen.

Een knuffel, een kus,....

We zijn naar mijn meter & peter geweest die op je lette als wij 1x op het jaar op grote reis waren.

Dan zijn we naar het crematorium geweest.

Er waren veel mensen mijn ouders, mijn vrouw haar ouders, mijn broer, mijn vrouw haar broer en schoonzus.

Iedereen had een briefje voor je.

En ik heb nog een brief voor jouw gelezen.

Je lag mooi opgebaard in je eerste mand, je eerste kussen en je eerste speeltje.

We voelde in die ruimte maar 1 ding lieve schat de liefde die iedereen voor je heeft.

Lieve schat je bent voor altijd bij ons.

Je hebt ons een fantastisch leven gegeven, en we hopen wij jouw ook.

Ik luister nog vaak naar de 2 liedjes die we speelden die laatste dag.

Het eerste was Faith hill - there you'll be

Het 2de was  israel kamakawiwo'ole - somewhere over the rainbow

Meisje, ik ga je missen!

Sorry ik kan mijn tranen niet langer meer bedwingen en stort voor de zoveelste keer deze week in.

Ik ook ben mijn alles verloren afgelopen zondag. Je verhaal is zo herkenbaar.

Als ik het hoor heeft ze heel de wereld mogen zien en haar hondengeluk zat dan ook op de top..

Ik weet hoe erg je wereld in kan storten als je je dierbaarste bezit verliest.

Mijn mopsje was ook veel te jong gestorven pas 2 jaar. Zo plots uit de bloei van hun leven hebben ze ons moeten verlaten.

Ik weet hoeveel pijn het doet.

Als iemand je begrijpt ben ik het wel

Wat is jullie Kaylee prachtig, 

Als ik niet voor een mopsje had gekozen had ik zo een als jou Kaylee gekozen. Ik weet niet eens hoe het ras heet maar ik zeg altijd als ik er een zie dat ik ze zo geweldig vind!

De kleine diva.. Ze heeft het mooiste leven gehad wat ze zich kon wensen. Zo veel liefde gehad en zoveel mogen zien. 

Besef ook hondjes hebben geen besef van tijd. Voor hen waren die jaren een eeuwigheid waarin ze zo gelukkig zijn geweest

Wat zit jij diep man. 

Je schrijft als over een geliefde, zo mooi. Jouw meisje is opeens zo maar verdwenen uit je leven. Komt heel hard aan weet ik . 

De wonde is nog zo vers, maar zal helen . Altijd ...en datvmoet ook zo. Anders blijf je een wrak. 

En jij gaat later met zoete pijn terugdenken aan je hondje, zoet omdat ze nu veel leed misschien nog is bespaard. Ze rust nu . Jij moet ook rust vinden. 

Ik begrijp je en wensje veel sterkte . 

Het plotselinge overlijden van jullie lieve Cavaliertje van net 6 jaar slaat in als een bom.

Ik heb zelf ook zo'n tricolourtje gehad en was dol op haar.

Ik heb haar moeten laten inslapen toen zij nog geen 4 jaar was vanwege ernstige en veel voorkomende erfelijke aandoeningen.

Jullie hebben geen afscheid kunnen nemen en ze is uit het leven gerukt. Dat geeft heel veel pijn en verdriet.

Heel veel sterkte ook voor je echtgenote om met het grote verdriet en gemis om te gaan.

Ach wat naar zeg, heel veel sterkte om dit te verwerken. Wat een prachtig meisje was het.

Ach wat een plaatje en wat verschrikkelijk voor jullie. Heel veel sterkte met het verlies van jullie geliefde hondenmeisje.

Zo herkenbaar en ik leef met jullie mee. Ik ben zelf mijn cockertje verloren elf weken geleden, en dat doet nog steeds zoveel verdriet. Mijn Raffi zorgt wel voor Kaylee daarboven, ze was gek op Cavalier King Charlesjes.

Heel veel sterkte, en heel veel kracht gewenst om dit ooit een plekje te geven.

Sven,

Hier begrijpt iedereen je pijn en verdriet en iedereen weet hoe diep dit gaat..

Hopelijk vind je hier enige troost.

Voor mij helpt het wel een beetje gelukkig..

Maar verder zullen onze hondjes nooit uit ons hart gaan

Hoi,ik leef heel erg met je mee.Wat heb je veel van haar gehouden.Ik mis mijn lieve vriendje bobby ook nog heel erg en het verdriet zit er nog.Het is toch alweer 11 weken geleden dat bobby overleed.Heel veel sterkte.

Ach, wat een groot verdriet! Wat hebben jullie van jullie meisje gehouden en genoten!

Vreselijk dat ze na de operatie toch nog is overleden. Troost je met de gedachte dat ze bij jullie een pracht leven heeft gehad!

Heel veel sterkte toegewenst met het verlies van jullie lieve cavalier meisje........

Iedereen,

Bedankt voor de reacties.

Ik ben blij dat ik een platform gevonden heb waar de mensen ons begrijpen, en ik de andere mensen begrijp die hetzelfde aan het meemaken zijn of meegemaakt hebben.

Voor velen is een hondje of een ander huisdier vervangbaar.

Voor ons is dit niet en is dit iets enorm uniek.

Het is een klein mensje.

Een mensje die je liefde wilt geven zodat het zelf gelukkig kan zijn.

Gelukkig hebben we enorm veel mooie fototjes van haar.

Ons kaylee was onze hartendief.

Jammergenoeg heeft ze maar een jaartje in ons nieuw huis kunnen wonen.

Maar bij heel de bouw was ze altijd enorm betrokken.

Voor we de bouwgrond kochten moest ze eerst ook eens komen kijken :).

En volgens ons was het goedgekeurd want ze legde op ons stukje een kakje :).

Om haar stempel te drukken.

Tijdens de werken als het niet te luid of te vuil was namen we haar steeds mee, en wou ze altijd op de zolder liggen op de tuinstoel.

Zoals al gezegd, zo een liefde is onvoorwaardelijk, die beestjes menen alles wat ze doen, ze kunnen niet alsof doen.

Sven

Hallo,

Het zijn zo echt de ochtenden & de avonden die zwaar zijn.

Elke morgen stond ook in teken van haar.
Ze lag dan op de mat aan de voordeur, of aan ons bed.
Of ja zoals bij sommigen ook bij ons in bed.

Als je dan opstond en je ging verfrissen ging zij alvast naar beneden op die mat aan de voordeur liggen.

Die mat is nu leeg...
Normaal als je van de trap kwam & ze zag je van de trap komen legde ze haar op haar rug zodat je haar buikje & borstje.

Vervolgens volgde ze je naar de living en daar wachte een hele resem van handelingen die ik nu niet meer heb.

Watertje verversen, etentje geven, als ik de boterhammen smeerde voor mij haar ook iets geven, haar buitelaten, haar nog altijd lief wrijven en een tot ziens zeggen als ik naar men werk ging.

Ik moest steeds 2 grote ramen passeren eer ik aan men fiets was, en steeds volgde ze me zo.

Dit ben ik nu kwijt, waar ik vroeger een hele morgend werk had is dit nu niets meer.

Ik beklaag me ook nog de moment dat we haar bij de DA brachten.

Ze dokter ging haar inslaap brengen, maar ik kan daar niet tegen, ik heb haar vlug even gewreven, maar niet genoeg naar men zin, ik wou dat ik haar toen had opgepakt en innig had vastgenomen.

6jaar is gewoon te jong...

Wat heb je dit verdrietige verhaal prachtig opgeschreven! Ze had echt een gouden mandje bij jullie zo te lezen. Mee op vakantie en al die leuke avonturen en goede zorg van jullie...!

Ik wil je heel erg veel sterkte wensen met dit grote verdriet. Hier kun je gewoon je verhaal kwijt, je wordt begrepen!

Ik wens jullie heel veel sterkte toe met het verlies van Kaylee,het gemis doet pijn.Jullie hebben haar een heel mooie tijd gegeven ze was er steeds bij .De ene dag zal al wat beter gaan dan de ander maar alles is nog zo onlangs.Ik kan maar een ding zeggen hou jullie sterk Kaylee zou zeker niet willen dat jullie er onder door zullen gaan.Ik leef met jullie mee .

Hoi Sven..

Ik snap wat je zegt van de avonden en de ochtenden dat die zo zwaar zijn. En dan heb ik nog niet eens de moed gehad om thuis te slapen. Dat wordt nog zwaarder voor me.

Je staat er mee op en je gaat er mee naar bed met dat gemis.

Dit is de prijs die we betalen voor het mogen houden van zo'n geweldig beestje met zo'n gouden hartje. Dit is de prijs die wij moeten betalen voor het geven van een prachtig leven aan dat beestje.

Eerlijk is eerlijk onze Huxxi en jullie Kaylee hebben geen pijn meer. De pijn is voor ons, degene die achterblijven. Er zijn veel mensen die zeggen ik wil nooit geen hond meer ik kan deze pijn niet aan. Dat is ieder voor zich en dat respecteer ik. Ik alleen kan het niet aan om nooit geen hond meer te hebben. We hebben ze alles gegeven wat we in ons hadden Sven. En je leest hier ook veel verhalen van honden die oud zijn geworden zoals 11, 16 etc... Het verlies blijft groot! Zal het altijd zijn als je je zo bent gaan hechten aan een beestje.. 

Maar voel je niet schuldig. Je kleine meid kon vast ook niet zonder jullie en is nu bezorgd in jullie buurt aan het rondrennen. Die kan er niet tegen jullie zo'n verdriet te zien en niet meer fysiek haar pootje op jullie te kunnen leggen om jullie te troosten. Dus probeer die troost te vinden in je hart. Hoe moeilijk het ook is. Het is voor onze beestjes ook frustrerend om ons zoveel verdriet te zien hebben waar ze zelf geen grip meer op hebben..

Ik legde mijn hand op huxxi zijn buikje terwijl ik in grote paniek om me heen aan het schreeuwen was ik durfde hem niet op te rapen bang dat ik het erger zou maken.. toen ik voelde dat hij niet meer ademde kon ik mijn paniek niet meer aan en kon ik ook niet meer bij hem in de buurt zijn. Hier heb ik ook mee gezeten maar waarschijnlijk was hij toen al achter mij aan het aanrennen weer.. Hij was daar niet meer. Zijn zieltje was uit zijn lichaam.

Ik probeer zo te denken.. Als ik ooit zou gaan en ik zie hoeveel verdriet mijn dierbare om me zouden hebben en ik kreeg de kans niet meer om ze te troosten zou ik ook geen rust vinden en ongelukkig blijven.

En nogmaals. Je verdriet blijft maar het moet slijten.. Het gemis zal nooit weggaan dat geloof ik niet.

Ik zelf ben aan het wachten op een nieuw nestje pups dat over 2 weken geboren kan gaan worden.. Huxxi zal nooit vervangen worden alleen ik heb iemand nodig om me te kunnen troosten en helpen met het verwerken van mijn verdriet. Weer iemand die ik al mijn liefde tijd en aandacht kan geven. Ik weet zeker dat Huxxi dit ook had gewild. Hij kan dan met tevreden oogjes op mij neerkijken hoop ik hoe ik mijn leven weer leer op te pakken door al die liefde die ik ga geven aan zijn broertje of zusje.. Zo zie ik het. Huxxi blijft zijn grote broer, ook al is hij er niet meer. Ik kan het gewoon niet alleen. En zoveel mensen om me heen die me troosten maar het is toch nooit voldoende verzachtend.. 

NOgmaals iedereen denkt er anders over en voor de een is het goed zo snel mogelijk weer leven in huis te hebben voor de ander nog veel te vroeg en die moet er niet aan denken daar heb ik alle respect voor..

Bij mij is het denken aan een nieuw mopsje die mijn tijd en aandacht en liefde NODIG heeft momenteel het enige lichtpuntje in mijn hart..

Je moet jou verdriet aanvoelen en doen wat je moet doen Sven. Hoe en wat je ook doet, het is jou verdriet.. En tijd heelt wonden maar het gemis in je hart zal blijven

Hallo Kelly,

Ook een mooie tekst dat je hier neerschrijft.

Dat zeggen we ook heel de tijd tegen ons eigen, dat ons meisje ook niet zou willen dat we nu heel de tijd wenen en verdriet hebben.

Haar geluk was ons gelukkig zien.

Was bij jouw ook zo, bij iedereen dat veel liefde voor zijn hond(je) heeft.

Ik wil inderdaad niet dat ik haar nu verdriet zou aandoen dat ik verdriet heb.

Maar ik verontschuldig me steeds als ik het wat moeilijk heb.

Gisteren ging ik even wat gaan wandelen bij ons in de wijk, bij ons in de wijk is er een groot bufferbekken wandelden we altijd gezellig rond.

Lieten we haar los de boel wat verkennen.

Gister vroeg ik als ik vertrok of ze meeging, en ze mocht direct mee zonder de leiband die had ze niet meer nodig.

Man man, zo een momenten doen zeer als je ze zegt.

Maar toch zeg je ze, omdat ik voel dat ze er nog is gelijk.

als men vrouw studeerde of ik op de laptop zat ligt ze steeds op men schoot, en moest ik wat verder van de laptop zitten, ik zit nog altijd op dezelfde afstand.

Maar zoals gezegd ze willen dat we gelukkig zijn.

Momenteel ben ik nog niet klaar voor een nieuw beestje.

Zoals je zegt ligt die bij iedereen anders.

Maar ik ben soms bang dat ik niet anders ga kunnen wil ik dit verlies verwerken.

Maar als ik daar dan over nadenken, voel ik mee een verrader.

Er gaat zoveel door men hoofd deze tijd.

Ik probeer steeds zoveel mogelijk neer te schrijven, ik hoop dat dit helpt.

Ik zie haar vorige donderdag nog bij de kapper zitten, genieten van de kapbeurt.

Damn...

Sven