Hondje verloren op veel te jonge leeftijd

Elke hondenliefhebber zal op een dag een groot verlies moeten verwerken. Helaas kwam deze dag voor mij veel te vroeg.. Mijn mopsje van 2 jaar heeft mij moeten verlaten afgelopen zondag door een aanrijding met een auto..   Dit was de zwartste dag van mijn leven en mijn ergste nachtmerrie is uitgekomen.  Hij was mijn dierbaarste bezit. Mijn zonnestraaltje. Mijn kindje, mijn alles.   Als je hondje oud is doet het al zon pijn maar dan kun je nog zeggen ja hij heeft een lang en gelukkig leven gehad en is beter af.   Hoe kan ik de pijn enigszins verzachten..   Een fijn leven heeft hij zeker gehad, dat wel. Heb vandaag nog eens alle foto's zitten kijken. Honderden foto's heb ik van hem. Altijd vrolijk, omringd door ontzettend veel liefde, kusjes knuffels van iedereen. Overal mocht hij mee naar toe ik zorgde ervoor dat hij nooit alleen was als ik moest werken dan bracht ik hem naar mijn vader of moeder. Mijn vader is 3 jaar ernstig depressief geweest en zat onder de medicijnen. Het was zo erg dat hij alleen nog maar sliep en niet eens meer zijn bed uit kwam. Toen ik afgelopen zomer huxxi voor  het eerst naar hem ging brengen omdat ik weer naar school ging voor een jaartje. Onvoorstelbaar wat er gebeurde. Zo erg is hij opgebloeid nog beter dan ik me ooit herinnerde. Van zijn vroegere angststoornis was niets meer terug te zien. Overal nam hij huxxi mee naar toe uren konden ze wandelen en knuffelen.   Ook voor hem en de rest van mijn familie en vrienden is het een groot verlies.   Maar voor mij is de pijn toch echt onbeschrijfelijk. Zo onverwachts en oneerlijk. Ik zei de avond ervoor nog hardop ohh als huxx mij ooit verlaat. Mijn vriend antwoordde dat dat nog meer dan tien jaar zou gaan duren.   Niets was minder waard. Mijn allesje, mijn boefje, mijn zonnetje is van mij weggenomen.   En ik doe zo mijn best om sterk te zijn voor hem. Hij kon er nooit tegen als ik verdriet had dan kwam hij me meteen troosten en begon ik alweer te lachen.  Daarom wil ik nu ook sterk blijven.   Ik zit nu in rouw en praat veel met mijn dierbaren over hem en samen kijken we dan heel de dag foto's. Ik dacht dit eerst niet aan te kunnen maar merk dat ik dan het gevoel krijg dat hij er weer bij is.   Hij is gister gecremeerd maar heb nog niet de kracht om hem uit te strooien. Ik durf niet voorgoed afscheid van hem te nemen.   Ik wil wel over een paar maanden een nieuwe pup, sta bij een aantal goede fokkers al op de lijst.. De gedachte aan een nieuw mopsje waar ik al mijn aandacht en liefde kan gaan geven verzacht te pijn enigszins.. Al zal niemand mijn huxje ooit kunnen vervangen.    Stiekem wil ik hopen en geloven dat de ziel van mijn huxxi in een nieuwe pup kan terug zou komen.. toch moet ik beseffen mee houden dat het een ander hondje is en niet huxxi.    Toch zal ik van hem net zoveel gaan houden als van mijn huxxi. En net als bij huxxi al mijn liefde en tijd en aandacht geven. Ook hem ga ik de wereld laten zien en zorgen dat hij nooit niks te kort komt.   Hopelijk kijkt huxxi dan mee en tevreden op ons neer..   Ik wilde graag mijn verhaal hier delen en schrijven lucht op merk ik..   Als jullie graag jullie verhaal willen vertellen of me advies kunnen geven hoor ik dat heel graag.    

Och wat verschrikkelijk verdrietig om zo je maatje te verliezen....

Ik wens jullie heel erg veel sterkte....

Wat vreselijk om je liefste maatje zo te verliezen.
Veel sterkte.

Je hoeft de as niet uit te strooien als je niet wilt.
Mijn konijntje heb ik 5 jaar geleden laten cremeren, haar as heb ik nog steeds in een urntje.
Misschien dat ik er nu wel aan toe ben om haar uit te strooien, maar de eerste jaren kon ik niet eens tegen het idee om haar te laten gaan.
Laat Huxxie lekker bij jou zijn. Geef hem een mooi plekje en laat hem kijken naar alles wat er in huis gebeurt. En als je er aan toe bent, kun je hem uitstrooien.

sterkte....

zo je hondje moeten verliezen...is een nachtmerrie

heeft het in die korte twee jaar zeker ook super gehad bij jou, z'n trotse baasje.

leef van dag tot dag

Hoe onrechtvaardig en boos zou ik zijn....een aanrijding met een auto dan nog. 

Mijn grote nachtmerrie, want ineens sta je daar dan, verloren en je schat kwijt. Zo opeens.......

Sterkte met je verlies.

Erover schrijven lucht op . Hier begrijpen we dat maar al te goed. 

Ohh dat is een hele nare manier om je hondje te verliezen.
Ik kan je niet helpen met de vraag hou je er het beste mee om kan gaan , zit er zelf nog in .
Maar kan je wel enorm veel sterkte wensen met dit verlies.
Gelukkig heb je mooie herinneringen en fotos.

Ach wat naar zeg, sterkte hoor. Je hoeft de as ook niet te verstrooien, gewoon laten staan tot je zeker weet wat je wilt.

Ik hoop dat je op termijn  weer een lief pupje terugkijgt, en ja, wie weet kan de ziel wel weer terug. Ik denk niet dat t zo snel zal gaan, maar wel dat je hondje af en toe nog wel even om t hoekje kijkt. Hij zal blij zijn als jij weer blij kunt zijn.

Voor nu heeeel veel sterkte om de schok te verwerken.

Wat een vreselijk verdrietige ervaring.

Er zijn op HP forumleden, die je verdriet begrijpen omdat zij bijv. ook een hondje op jonge leeftijd hebben verloren.

Ik begrijp dat je het verschil noemt tussen een jonge of een oude hond verliezen.

Toen ik mijn Kooikerhondje van bijna 15 jaar moest laten inslapen, kon ik daar vrede mee hebben, omdat hij een mooie leeftijd bereikt had en ik dankbaar was voor het feit dat we zoveel jaren samen waren. Het laten inslapen van mijn Cavalier van nog net geen 4 jaar hakte er behoorlijk in. Ik heb na het verlies van mijn Cavalier het nemen van een ander hondje een half jaar uitgesteld. Achteraf gezien veel te lang, want er hoort gewoon een hond bij mij.

De pijn van verdriet om je verloren hondje wordt lichter door het nemen van een ander hondje.  Huxxi zal altijd in je hart blijven, maar er is straks echt plaats genoeg voor een nieuwe hondenliefde.

Sterkte met je grote verdriet en met het gemis van Huxxi.

Lieve mensen,

Ik heb nog nooit op een forum gezeten maar door het verlies van mijn liefste vriendje ben ik gaan googlen en de laatste dagen doe ik niets anders dan verhalen lezen van jullie lieve mensen die allemaal hetzelfde hebben moeten meemaken en mijn pijn begrijpen ..

Ook super bedankt voor jullie snelle reacties.

Ik wil dolgraag een nieuwe pup ja en aan ene kant maar goed dat ze bij een goede fokker pups niet voor het oprapen hebben. Ik zal er dus nog een tijdje op moeten wachten maar zo krijg ik de kans mijn verdriet te verwerken.

Het is nog onwerkelijk en mijn tranen raken af en toe gewoon op.

Mijn Huxxi zal altijd bij mij blijven hoop ik ik kan gewoon niet zonder hem. Ik ben 25 en slaap sinds zijn overlijden met een knuffel van een zacht schaap en die aai ik alsof hij het is. Ik weet me letterlijk geen raad.

Hij heeft idd in die 2 jaar alles gezien en beleefd en zo overspoeld geweest met aandacht en liefde ik was letterlijk helemaal verliefd op die hond zelfs mijn vriend weet dat als ik moest kiezen ik zonder enige twijfel altijd voor mijn ventje Huxxi had gekozen.

Hij was alles voor mij. Het geeft me ook zoveel troost dat iedereen toch wel het verdriet herkend ondanks dat ze op andere leeftijden en op een andere manier zijn gestorven.

Ik had elke manier erg gevonden ik kan gewoon niet zonder hem.

Het biedt enige troost dat hij na een paar seconden al weg was en ik bij hem was toen hij zijn laatste adem uitblies.. Ik had alles opgegeven hem bij me te kunnen houden al moest ik de rest van mijn leven op water en brood leven. Hij was alles voor me.

Bedankt voor jullie steun en voor het luisteren..

Ik denk dat dit inderdaad een van de verschrikkelijkste dingen zijn die je hondje kan meemaken, en als hondeneigenaar natuurlijk ook.

 Heel veel sterkte. 

Jeetje wat vreselijk verdrietig is dit ,

ik wens jullie heel veel kracht en sterkte toe !

Hoi Kelly, schrijf je verdriet hier maar lekker van je af, dat verzacht de pijn toch enigszins . Wat een unfaire manier om je hondje zo plots te moeten kwijt geraken. Ook namens mij heel veel sterkte en kracht om deze moeilijke periode door te komen. Huxxi zal steeds een speciaal plaatsje in je hart blijven behouden!

Ach wat verschrikkelijk voor je. Ik leef zo met je mee, en herken je verdriet. Ik heb mijn cockermeisje elf weken geleden moeten laten gaan. Ze is elf jaar geworden, en dat vond ik ook veel te jong. Maar voor jou is het helemaal erg, zo jong. Ik herken het ook, dat verliefd zijn op je hond..... dat was ik ook. Ik vond haar zo lief en leuk en mijn vriend wist ook,als ik moest kiezen.....

Ik kan niet meer dan je echt heel veel sterkte wensen en heel veel kracht om deze moeilijke tijd door te komen. Het helpt echt om hier van je af te schrijven. Het heeft mij ook heel veel geholpen.

Sterkte en hou je taai,

Anneke

Sorry, ik was niet ingelogd.

Ach wat verschrikkelijk voor je. Ik leef zo met je mee, en herken je verdriet. Ik heb mijn cockermeisje elf weken geleden moeten laten gaan. Ze is elf jaar geworden, en dat vond ik ook veel te jong. Maar voor jou is het helemaal erg, zo jong. Ik herken het ook, dat verliefd zijn op je hond..... dat was ik ook. Ik vond haar zo lief en leuk en mijn vriend wist ook,als ik moest kiezen.....

Ik kan niet meer dan je echt heel veel sterkte wensen en heel veel kracht om deze moeilijke tijd door te komen. Het helpt echt om hier van je af te schrijven. Het heeft mij ook heel veel geholpen.

Sterkte en hou je taai,

Anneke

Heel veel sterkte

Ik merk ook echt dat zolang ik hier op het forum bezig ben en iedereens verhaal lees en ook de lieve steunberichten van iedereen ik het droog houdt..

zodra ik met andere dingen bezig moet gaan zijn zak ik weer weg.

Iedereen zegt dat ik de draad weer moet gaan oppakken en dan weet ik ook wel zit namelijk in een belangrijk jaar mijn master psychologie..

Volgende week tentamen en moet nog heel veel leren. Hoe ga ik dit doen zonder mijn huxxi op mijn schoot. Hoe kan ik uberhaupt ergens anders op focussen dan mijn lieve vriendje die ik zo mis..

Toch wil ik het gaan halen puur om mijn huxxje trots te maken. Hij was ook zo trots op mij net als ik op hem. liep altijd met zijn parmantige pootjes voorop en bleef maar omkijken of ik zou volgen.

Over 2 weken wordt er een nieuw nestje mopsjes geboren bij een erkende fokker.. Hopelijk komen er genoeg gezonde pupjes ter wereld, zodat er ook een voor mij bestemd is. ik weet namelijk niet hoeveel mensen er op de wachtlijst staan.

Ik hoop dat dat mij enige troost en houvast gaat geven. Wederom een kindje om voor te zorgen en mijn onvoorwaardelijke liefde aan te schenken. Dan kan ik hem hetzelfde geven als huxxi. Overal mee naar toe nemen. Al die wandelingen en zo genieten dat ik dan van hem deed. Door weer en wind, zomer en sneeuw..

Al gaat het mijn verdriet niet wegnemen hopelijk verzacht het enigszins.. en leidt het af.

Ik kan namelijk niet zonder hondje in mijn leven. Mijn vriend blijft me maar troosten en zeggen "ik ben er ook nog schat.. " momenteel kan ik nergens meer van genieten..

Ik zou alles terug willen geven om hem nog bij me te hebben..

Denken jullie dat hij echt bij me is nog? Ik hoop het zo.. En ik hoop zo dat hij mijn liefde nog kan voelen. Ik ben zo bang dat hij zich eenzaam en alleen voelt..

Nu ik er niet meer voor hem kan zijn. Mijn kindje mijn alles..

Hoi Kelly, als jij geloofd, dat Huxxi er nog ergens is, dan weet je ook, dat hij zeker niet alleen is.

Mijn Nana is nu 3 jaar en ik hoop, dat ze nog heel lang bij me blijft. We worden samen oud, zeg ik altijd. Maar weet dat dit niet waar zal zijn.
Als Nana komt te overlijden, wordt ze ook gecremeerd.
En haar as gaat straks met mij mee, als het ook mijn tijd is...........
Hoe dan ook, iedereen doet het op zijn manier. En jij laat voorlopig het as van Huxxi lekker bij jou. Misschien wel voor altijd en misschien dat je over een tijd (misschien wel jaren) het wel uit wilt strooien.

Heel veel sterkte, neem je tijd. Maar vergeet je school en tentamens niet. Ik begrijp, dat het moeilijk is. Sluit ook je vriend niet buiten. Gedeelde smart is halve smart?

Nee, hij voelt zich niet eenzaam en alleen. Hij wil dat jij weer blij bent.

Maar je mag best verdrietig zijn hoor, ook al moet je leren enzo, het is toch goed om even echt te voelen hoe het is zonder hem. Als je hondje ziek is leef je er al wat langer naar toe. Dit is zo'n schok, daar mag je best even de tijd voor nemen.

Het hielp mij door een mooie foto af te laten drukken. Daar praat ik dan af en toe tegen. (mijn hondje heb ik 3 weken geleden moeten laten inslapen, hij was toen 8 maanden). En dan voel ik m ook echt wel om me heen.

Wat lijkt me dit verschrikkelijk om mee te maken...

ten eerste sterkte!! 

Ik heb zelf een mopshondje, van nu 1,5 jaar.. het lijkt me verschrikkelijk dit te moeten mee maken. Ik lees je verhaal dan ook met tranen in de ogen...

Ik weet zeker dat hij een super tijd heeft gehad bij jou. En hopelijk krijg je ooit weer een heel lief Mopsje. Ik weet zeker dat hij dat helemaal niet erg zou vinden.

Ik kan me helemaal voorstellen dat het moeilijk is om nog ergens van te genieten, maar ik weet zeker dat hij zou willen dat je dit deed, ook met je studie. 

Heel veel sterkte!!