In laten slapen :(

Het is zo moeilijk......

Twee weken geleden schreef ik nog hoe blij ik was dat ik mn meisje gebaren taal had geleerd , toen was ik eigenlijk al aan het twijfelen :

Ruim tweee jaar geleden is Rockey geopereerd aan mamma tumoren..
een paar maanden later zaten er weer nieuwe tumoren , ik heb haar weer laten opereren met de belofte , aan haar , dat ik haar dit niet meer aan zou doen.

Nog geen half jaar later zaten er weer nieuwe bulten maar ik heb wat beloofd ...
Zolang ze er geen last van heeft mag ze lekker door gaan...

Ze heeft nu 8 bulten over haar lijfje ( die ik kan zien ) en ik heb het idee dat ze er echt last van begint te krijgen:

Ze borstelt tijdens het lopen en eten .
Er zit een bult op haar poot waar ze de regelmatig aan likt .
Ze is erg onrustig.
Als je haar op een bepaalde manier ( kan niet ontdekken waar ) aan raakt geeft ze een gil die door merg en been gaat.

Maar :

Als ik thuis kom is ze nog zo blij .
Als ik de riem pak wil ze graag naar buiten.
Als ik dr voer bak bak zit ze achter me klaar om aan te vallen

Ik weet gewoon niet wat ik moet , ik heb altijd gezegd als ik merk dat ze pijn heeft laat ik dr gaan , het is zo tegenstrijdig .

De bulten kunnen worden weggehaald , alleen onder verdoving , en ik had wat beloofd ..
Ze is ook echt te oud , nu bijna 14.5 jaar ...

Pijn bestrijding wil ik eigenlijk niet , het is alleen maar rekken , en wil je je hond wel zo zien aftakelen ??
Ze is helemaal doof en de staar word ook steeds erger.
Mn meisje is drie maanden nog bij de DA geweest , en heeft een prik gekregen waar ze weer even van opknapt , had weer even een maand de hond van 8 jaar geleden , erg leuk !!!
Maar meer dan opereren kunnen ze niet voor haar doen.

Ik twijfel gewoon , nog steeds ook na dit lange verhaal ...Wat moet ik doen...

Je kan met de dierenarts praten wat het beste is.

Ook wij hebben een paar keer een keuze moeten maken,dat is heel erg moeilijk.

Je wil zo lang mogelijk voor je hond zorgen,tot die ene dag daar is...

Als je er zelf niet uit komt overleg inderdaad met je D.A.

Veel sterkte gewenst met wat je besluit te doen.

Dit is altijd een hele moeilijke beslissing :( 

Als ze er echt heel veel last van heeft is het misschien niet zo eerlijk om haar nog door te laten leven. Maar aan de andere kant zeg je dat ze ook geniet. Ik weet hoe moeilijk dit is. Praat er over met je dierenarts over wat de beste oplossing is. Sterkte 

Als je voor zo'n verdrietige beslissing komt te staan, blijft het belangrijkste punt, dat het leven van je hond hondwaardig moet blijven.

Borstelen tijdens het lopen en eten, likken aan een bult, onrust en bij bepaalde aanraking gillen, dat door merg en been gaat, zijn helaas tekenen van hevige pijn. Een hond geeft pijn pas in een laat stadium aan en de verschijnselen die jij noemt, zijn zeer ernstig.

Een hond zal zelfs tussen ernstige pijnen door toch nog van bepaalde dingen genieten. Dat doen honden tot ze er bij neervallen.

Kijk goed naar je hond; houding, oren, rug, staart en niet te vergeten ogen. Op een gegeven moment merk en zie je dat het genoeg is geweest en ze in feite aangeeft om haar van de ongemakken en pijnen te verlossen. Ik zou hiermee niet tot het uiterste gaan.

Ik wens je veel kracht en wijsheid om de beslissing op tijd te nemen en Rockey verder lijden te besparen.

Overleg in ieder geval of je haar geen pijnmediciatie moet geven, want ze geeft pijn aan. Sterkte hoor, loslaten is moeilijk soms.

Ik denk dat je al weet wat je gaat doen , maar dat schuldgevoel wil je niet. ? 

En het is ook helemaal niet nodig dat je dat zou denken, je hebt haar een mooi leven gegeven, geef haar ook een waardig afscheid. Laat je laatste beelden van je meisje beelden zijn van een vrolijke gelukkige hond. 

Ik voel heel erg met je mee, ik snap maar al te goed dat die beslissing heel moeilijk is. 

Maar als goed baasje zal je hopelijk kunnen inzien dat jouw meisje nu pijn heeft en moest ze kunnen spreken......

sterkte je gaat moeilijke tijd tegemoet.  

Mja ik zou toch voor de pijnbestrijding gaan hoor. Je beschrijft ook een hond die vrolijk is, graag dingen doet, eet- en speellust heeft. Ze is geen hoopje ellende wat niet meer uit haar mand komt.
Dus ik ging voor pijnbestrijding en wat ondersteunende medicatie, zeg maar een soort palliatieve zorgen bieden, nog zolang mogelijk laten genieten. . Vanaf het moment dat ze niet meer echt blij kan zijn, dan zou ik pas afscheid van haar nemen.

sterkte

Patricia... wat is dit een moeilijk iets he, 14.5 jaar bij je geweest en nu moeten loslaten, besef dat loslaten houden van is .

wat je het beste kan doen is nog eens met je dierenarts praten, of het toch beter is om haar te laten gaan.
je beschrijf ... als je haar aanraakt dat ze gilt van de pijn, pijn verdiend niemand ook jouw meisje niet.

een hoge leeftijd heeft je meisje bereikt, als haar lijfje zo vol met tumoren zit, Patricia, denk goed na of je haar een verder lijden dan wilt besparen .

maak een afspraak met je dierenarts, en vraag raad.

Er is helaas een tijd van komen en ook van gaan. Honden kunnen enorm veel pijn verdragen. Zoals je nu beschrijft lijkt het er (misschien een beetje bot) op dat de voordelen nog tegen de nadelen opwegen. Ondanks de pijn wil je hond nog steeds en geniet ze ook nog van momenten, ondanks de hevige pijn. Dit is echter een dubbeltje op zijn kant, er zal ook een moment komen dat dit niet meer het geval is. En dan zul je echt voor je kameraad een belsissing moeten nemen.

Je DA kan je helpen, misschien dat je hond met een vorm van pijnbestrijding toch nog op een waardige manier meer tijd gegund wordt.

Heel veel sterkte toegewenst.

Wat ontzettend vervelend om te horen en ook zo in tweestrijd!! Sterkte !!

mijn 11,5 jarige border had ook tumoren en werden op n gegeven moment zo groot dat ze er last van kreeg. Opereren durfde ik niet goed door haar hartruis. 

Toen heb ik samen met mijn dierenarts overlegt om röntgenfoto's te maken om te kijken hoe de tumoren zich binnenin evt. hebben verspreid.

dit gaf voor mij een beter beeld van hoeveel last ze ervan heeft. Zodat je vanuit daar kan handelen.

ze is toen wel geopereerd met de intensie we proberen het, gaat het niet met haar hartruis of toch meer tumoren dan we zagen dan is t goed geweest...

Maar wat je ook doet het blijft moeilijk om (voor een ander) te beslissen, wou dat m'n hondje haar mening kon geven

Ik denk dat jij er nog niet klaar voor bent, geloof me je hond wel.....

Niemand wil zijn hond kwijt....houden van is loslaten en laten gaan.

Later kan je zeggen ik heb hem gelukkig niet laten lijden....

Als je geen pijnbestrijding wil dan moet je euthanaseren. En wel meteen. En haar niet onnodig laten lijden. 

Gisteren is mijn meisje heen gegaan......
Het doet zo n pijn....
We hebben haar thuis laten inslapen , en hoewel ze zich verzette tegen de eerste prik zag je een paar seconde later de rust terug keren in haar lijfje , geen pijn meer ...
Nog geen minuut na de tweede prik was ze weg en ik ben zo blij dat we het op deze manier hebben gedaan .
Geen laatste stress meer door het bij de dierenarts te doen en rustig in dr eigen stoel .
Mn verstand zegt dat dit echt het beste is maar ik heb zo n verdriet ....

Ja dat is ook hartstikke verdrietig. Maar fijn dat je t zo gedaan hebt. lekker thuis en in alle rust.

Heel veel sterkte hoor, doe t maar rustig aan.

Rockey is nu verlost van alle ongemakken en pijnen.

Het had echt niet veel langer moeten duren.

Mooi dat je haar thuis hebt laten inslapen.

Heel veel sterkte met je verdriet en het gemis van Rockey.

Sterkte met het verlies

Heel veel sterkte.

Heel erg veel sterkte met het verlies van je maatje!

Heel heel veel sterkte patricia

Ik weet hoeveel pijn het doet ben mijn hondje ook kwijt sinds anderhalve week alweer..

Het was het beste wat je kon doen voor haar een heel dappere beslissing.

Honden horen geen pijn te hebben. Je hebt voor haar gekozen

Heel veel sterkte toegewenst met het verlies van Rocky.

Je hebt een pijnlijke beslissing voor jezelf gemaakt maar de juiste voor haar!

Nogmaals sterkte!

Wat verdrietig he? En de moeilijkste beslissing uit mn leven vond ik het, dat zul je vast wel herkennen. Je hebt uit liefde deze beslissing gemaakt. Ik wil je heel veel sterkte wensen!

Heel veel sterkte.Ik weet hoeveel pijn en verdriet je nu hebt.Maar rockey lijdt niet meer je hebt je liefde voor haar getoond om die beslissing te nemen.Bij mij is het vannacht alweer 12 weken geleden dat mijn hondje thuis uit zichzelf overleed,hij was 16 jaar.Dat gebeurde plots was s'avonds nog naar Da geweest en s'nachts overleed bobby.

Veel sterkte

Moedig besluit.

ik lees net het hele verhaal.. 

Vreselijk om mee te maken.. pff.. erg dapper dat je dit besluit hebt gemaakt!

Heel veel sterkte komende tijd !

Moeilijke beslissing, je weet eigenlijk wel dat het beter is en toch je wilt ze niet kwijt.

Lieve Patricia,

Iedereen heeft het over een goed besluit, dat is het ook, maar in je hart voelt dat niet zo.

Wij hebben op 1 sept. 2014 om 13. 38 uur, onze 13 ½ jaar oude Jack Russell Utah in moeten laten slapen. Ze liet op een avond haar plas lopen. Ongelukje dachten we. s Nachts deed ze het weer. Ook at ze s morgens haar eten niet helemaal meer op. Heel veel drinken. Naar de DA. Urine onderzoek. Uitslag, voor 75 % slecht functionerende nieren en een vulva ontsteking. Nierdieet van Hills wat ze niet wilde eten. Over op smeuiige brokjes kattenvoer voor nierfalen want dat zou smakelijker zijn. Ook dat wilde ze niet eten. Van alles geprobeerd wat ze vroeger wel luste. DA zei dat het belangrijker was dat ze at, dan wat ze at. Niks ging er meer in. Alleen veel drinken en plassen. Maar ze bleef speels en een lekkere knuffelkont. De DA zei op een bezoek weer bij hem dat Utah door het niet eten, zich zelf aan het vergiftigen was. We moesten niet te lang meer wachten. Dat was op vrijdag, gelijk een afspraak gemaakt om die maandag thuis te komen. Wat een verschrikkelijke rot tijd. Er werd gezegd dat we de laatste dagen moesten genieten. Dat lukte niet. We gingen overal met haar naar toe, waar ze het fijn had gehad in de natuur. Maar bij alles dacht je, "dit is de laatste keer" Vreselijk. Het was zo moeilijk om afscheid van haar te nemen omdat ze nog zo vrolijk was en speelde en knuffelde. Toen het zover was en de DA haar het eerste prikje gaf om te gaan slapen, wilde ze maar niet slapen. Ogen open en met haar kopje heen en weer wiegen en likken. De DA spoot wat bij en toen viel ze in slaap. Bij het infuus voor de laatste prik was het heel snel dat ze er niet meer was. Ik voel me zo schuldig, en kom er maar niet overheen. Ik zie steeds dat wiegende koppie met die open ogen. Alsof ze zelf ook niet wilde. Het moment dat mijn man Haar oppakkte en dat ze geen kant meer op kon, geen vlucht poging meer kon doen. Ik vond en vind het verschrikkelijk. Ik haat mezelf dat ik haar dit heb moeten laten ondergaan. Wilde haar zo graag gezond oud laten worden. We hebben de urn in de kamer staan, en ik brand kaarsjes voor haar. Maar ik heb er zo'n verdriet van. Het moet slijten, ik weet het. Maar dat vedriet en de gedachten aan haar maken me gek van verdriet.

Dus Patricia, ik weet hoe je je voelt. Net als alle andere mensen hier op het forum.

Sterkte meid. We rouwen met elkaar.

Als ik van tranen een trap kon maken

en van herinneringen een een brug

Dan klom ik hoog de hemel in

en nam je mee terug.

Dit is helemaal waar.

Hoe is t met je Patricia? De eerste dagen vond ik zo moeilijk, het gemis zo groot. Misschien vind je t forum ook wel even helemaal niks. 

Sterkte hoor.

Het is nu 1.5 week geleden dat ik mijn Rockey moest laten gaan.
Het verdriet is nog steeds enorm , Rockey was mijn eerste hondje, en waarschijnlijk is het maar goed dat ik niet wist dat ik haar zo vreselijk zou gaan missen . Maar goed omdat ik anders
uit pure egoisme haar zo lang mogelijk had bij me gehouden . Natuurlijk had ik wel verwacht dat ik verdriet zou hebben en haar zou missen , ze was tenslotte mn liefste meisje maar het gevoel van echt in de rouw zijn had ik niet zien aankomen .
De lieve berichtjes van iedereen doen me wel heel goed !