Het wordt steeds moeilijker..

Fijn dat die 7meter lijn zo goed werkt!

En als hij nu uitvalt, maak je de lijn dan korter of juist langer? Want langer = dichter bij hetgene waar hij naar uitvalt, toch?

Ik heb niet alles gelezen, maar ik zou toch eens naar de dierenarts gaan hoor, niet gaan uit angst dat men iets gaat vinden is je hoofd in het zand steken. Moest er iets zijn, dan vindt men het beter vroeger dan te laat. En, vindt men niets, dan is er toch al één mogelijkheid voor zijn gedrag uitgesloten

Ik weet dat het een niet realistische angst is, maar ik ben zo bang om hem kwijt te raken. Ik ben sowieso iedere dag bezig om hem te beschermen tegen zichzelf, maar oooh als er iets in dat kopje zit.... Dan kan ik er gewoon niets meer aan doen. En dat beangstigt mij heel erg.

Ik weet dat het beter is om hem te laten onderzoeken, vandaar ook dit topic...

Ik geef hem veel meer lijn wanneer ik zie dat die spanning staat op te bouwen en op het punt staat om uit te vallen. Bij Winter is het vrij voorspelbaar inmiddels (in ieder geval voor mij). Hij houdt een paar passen in, zet zijn haren flink overeind, begint zich te fixeren en zodra de hond dan oogcontact maakt is het *BAM*. Echter, gooi ik op het punt dat hij snelheid mindert en begint te borstelen die lijn uit, dan heeft die ruimte zat om zelf die afstand te vergroten en voelt zich niet meer belemmerd in de spanning die anders op zo'n korte lijn komt te staan. Ik geef op zo'n moment ook steun in de keuze om weg te lopen en geen confrontatie aan te gaan door zelf alvast ineens opzij te draaien en die kant op te lopen, in plaats van de weg te volgen. Het uitvallen is daarmee 75% verminderd. 

Natuurlijk gaat het ook wel eens een keertje 'mis' ; draai je de bocht om en had je net die jack russell even over het hoofd gezien, etc. Dan blokkeer ik hem en 'dwing' hem rechtsomkeert te maken door 'door hem heen' de andere kant op te lopen. Ik blijf dan dus als buffer tussen de honden lopen, met Winter voor mij.  En het moment dat hij dan zelf ook mee draait en weer naast loopt (ipv achterstevoren :p) gooi ik weer extra lijn uit (wat op zo'n moment ook direct zijn beloning is). 

Je hoofd in t zand steken zou ik ff niet doen. Het kan zijn dat hij pijn heeft, daar is medicatie voor. Niet onnodig laten lijden omdat je bang bent voor een vervelende boodschap!

Ik begrijp je wel hoor, maar ik zou t zielig vinden.

Doe ik ook zeker niet hoor! Doe alles voor mijn ventje, dus ga ook zeker tot op de bodem uitzoeken of het iets medisch is.

Vandaag een dierenarts gesproken. 

Lichamelijk onderzoek met bloedonderzoek is 90 euro. 

Moet er een scan gemaakt worden van zijn hersenen, ben ik meer dan 600 euro verder... 

Het geld voor de scan heb ik zo niet op mijn rekening staan, als jonge studente lijkt dat me volkomen logisch. Wat denken jullie, sparen voor de scan en dan pas gaan? Of nu gaan en dan de scan uitstellen? 

Ik zou denk nu gaan, uitgebreid bloed onderzoek (ook nieren enzo!!!!) en de scan uit stellen...

Ik zou inderdaad eerst zijn lijf en bloed eens laten nakijken. Het kan maar zo dat hij ergens pijn heeft, en de kans is veel groter dat dit ergens in zijn skelet of spieren zit dan in zijn hoofd. Wat ik er van lees is Odi's gedrag ontzettend lastig, maar kan de reactie wel terug geleid worden op iets wat gebeurt. Pas wanneer hij andere neurologische symptomen zou vertonen, of vanuit het niets zou bijten tot bloedens toe zou ik zeggen 'ja, hersenscan is absoluut nodig'. Volgens mij kun je best met een algemeen onderzoek beginnen, hoor. 

Bij Winter blijkt er dus iets in zijn rug niet helemaal lekker te zitten. Zoiets 'simpels' verklaart voor mij al een hele hoop; ik ben zelf ook chagrijnig als ik pijn heb, en kan veel minder hebben. Mijn lontje is dan gewoon veel korter. Dus voordat je tonnen uitgeeft aan een zeer specialistisch onderzoek, zou ik eerst de 'basis' laten nakijken  

Daar dacht ik dus ook aan.

Eerst de basis nakijken en dan eens kijken naar de rest.

Odi's gedrag is in 90% van de gevallen prima te verklaren, maar die 10% is totaal onverklaarbaar. Nu is die 10% vooral in stressvrije omgevingen (thuis dus), dus heeft verder niemand er last van. Maar als die onverklaarbare, onverwachte aanvallen zich gaan uitbreiden, is een hersenscan misschien niet verkeerd?

Odi heeft nog nooit tot bloedens toe gebeten en houdt ook niet vast, zoals de meeste agressieve honden. Odi hapt echt, en als hij echt doorslaat, hapt hij een aantal keer.

Behalve een ingedeukte huid en af en toe een blauwe plek, heb ik er nog nooit meer aan over gehouden.

Anderen hebben nog nooit schade van hem gehad, omdat hij daar de kans niet voor kreeg (ik sta er altijd tussen)

Las laatst ergens een artikeltje dat 80% van de honden met 'probleem gedrag' rugklachten hebben. Van de honden die geen probleemgedrag vertonen heeft maar 20% rugklachten. Zal eens kijken of ik het artikeltje nog kan vinden. Achteraf is bij Luan ook veel van wat voorheen niet plaatsbaar was te plaatsen doordat hij niet lekker in zijn vel zat.

Ik kan je een goede complementaire dierenarts aanraden om naar zijn rug te laten kijken (ze zit in Zeist dus volgens mij voor jou wel aan te rijden?). Vaak zijn foto's duur en is daar niet alles op te zien. Ik zou ook eerst echt andere dingen uitsluiten voordat je een hersenscan laat maken.

De tactiek van een langere lijn en meer ruimte geven als er spanning komt (niet als hij al uitvalt) werkt hier ook erg goed, 9 van de 10 keer kan ik een uitval voorkomen.

Succes met je knappe vent!

Maar ook dat zou in mijn ogen verklaard kunnen worden door pijn. Winter snauwde laatst ook uit het 'niets' van zich af... Maar hij kwam van het bed af, en het kan hem dus best even in zijn rug geschoten zijn. Een simpele beweging, of verwachten van een aanraking op een pijnlijke plek zou dan in principe al voldoende kunnen zijn voor zo'n uit-het-niets reactie. 

Wij hebben een katje gehad met waarschijnlijk een hersentumor, die lag dan op de bank te slapen en sloeg dan echt ineens helemaal door. Viel random dingen aan; kussens, mensen, de andere kat - maakte niet uit, het eerste waar ze op botste werd letterlijk aan gort gekrabt en gebeten. Deze kat kon ook ineens beginnen met rennen alsof de duivel haar op de hielen zat en dan keihard tegen een muur rennen. Dat was echt overduidelijk mis (en is ook redelijk snel ingeslapen daarna). 

Moeilijk Tamara, ze zijn op zulke momenten zó moeilijk te peilen he.

Ik heb bij Mellow wel eens gedacht 'was ze maar minder aardig en minder bang', maar ja, ook dát is niet alles.

Misschien niet onverstandig om hem even te laten nakijken, mank lopen en happen is toch een signaal van pijn of ongemak.

Weet verder ook niet zo goed wat te zeggen eigenlijk.

Kan het artikeltje even zo snel niet vinden, maar dit vond ik wel vanuit een oud onderzoek: https://www.kc-delft.nl/publicaties/artikelen/gezondheid/130-rugproblemen-honden.html

Ik wil jullie allereerst even allemaal bedanken voor het meedenken! 

Ik moet nog even uitvogelen naar welke dierenarts ik wil gaan... Mijn eigen dierenarts is nu even uitgesloten, aangezien die geen bot/spierspecialisten hebben. De dierenarts van mijn stageplek komt in aanmerking, hij voelt standaard de rug/poten van grotere rassen. 

De dierenarts in Best is de DA waar ik vandaag contact mee heb gehad. Maar ik denk dat de prijs overal ongeveer hetzelfde is.

Kelly, zou jij mij de naam van de dierenarts in Zeist doorspelen? 

Odie is een sterke waker.

Heeft inderdaad extreem veel ruimte nodig voor zichzelf als ze aan de riem zit.

Een hond aan de riem kan nergens heen om te vluchten, maar dit zijn dingen die je al lang zelf weet.

Zou er mischien een andere manier zijn waarbij Odie zichzelf kan verdedigen als ze aan de riem zit?
Een speeltje waar ze in kan bijten die je in je zak bewaard voor dit soort gevallen?

Of is er iets wat ze kan dragen? Al is het maar een rugzak met 2 flesjes water.

Dan is ze aan het werk voor jou en wilt de aandacht nog wel eens afvloeien naar de taak waar de hond mee bezig is....gewicht dragen dus.

Ook een angstige hond, kan fel uit de hoek komen als het nodig is.
Odie is inderdaad angstig van aard, maar heeft op jou leren bouwen en dat doet haar goed.

Bij angst gaan de nieren veel adrealine aanmaken.
Als het te lang duurt, raken de bijnieren uitgeput.

de No-adrealine is gewoon op...en kan een hond totaal van slag maken.

Mensen trouwens ook.

Het zou een idee zijn om uit te zoeken welke vitamine en mineralen een hond verbrand bij extreme stress (al laten ze het niet altijd zien) en deze bij te geven in de vorm van een vitaminesuplement.

Ook extra vitamine C werkt goed bij diverse problemen.

Het is totaal geen vervanging van een DA, maar ik spreek nu vanuit eigen ervaring met mezelf dat bij grote stress, je zo door je vitamine en mineralen heen bent gebrand.
Waarbij de normale voeding niet kan voldoen aan de benodigheden.

Dan kom je uit op suplementen om de boel alsnog aan te vullen.

Vaak als ik erg moe ben en extreem veel stress heb gehad wilt magnesium en vitamine c met en goede miltivitamine me nog wel weer goed op weg helpen.

Maar ook kan ik de dag daarna de stress beter aan.
Na 13 burnouts (en nee..dit is geen geintje) leer je het wel een beetje.
Daarom kijk ook naar de gevolgen van stress op een hondenlichaam bij de nieren, lever en maag.

Ik denk dat je aan bloedonderzoek niet zo veel hebt. Kun je hem niet verzekeren en over een maand of 2 kijken wat wijs is? In principe weet je nu nog niets, dus je hoeft ook niks te melden.

Ik zou t eerder in rug of heupen zoeken.

Daar heb ik ook nog aan gedacht, aan verzekeren. 

Maar ik word zelf onrustig van de situatie, dus denk dat er wel wat spoed achter zit. Daarbij, als hij pijn heeft, wil ik geen 2 maanden meer wachten om daar achter te komen.

Geen idee of je inmiddels bij de DA geweest bent (heb alleen je OP gelezen), maar ik denk dat een check bij de DA niet onverstandig is. Voordat je het idee hebt dat het gedragsmatig is zou ik eerst uitsluiten of het niet fysiek is. Het feit dat hij het eigenlijk wel goed doet maar juist hapt als hij schrikt... Dat is wel iets dat op een fysieke oorzaak zou kunnen duiden dus daar zou ik zeker de tijd en het geld in investeren. 

Trouwens, super dat hij het gedragsmatig toch nog zo goed doet! Complimentjes!

Nee, ik ben nog niet bij een dierenarts geweest, ik ben nog aan het uitvogelen waar ik heen wil en welke testen ik wil laten doen.

Vandaag ging het eigenlijk heel goed. Hij heeft eventjes staan blaffen in de tuin (maar ja, de buurman stond een boom om te zagen...)

Verder is hij de hele dag kalm geweest. We hebben samen The Dog Whisperer gekeken, zonder enige stress. En de laatste wandeling was zelfs ontspannend. 

Er stond een hondje te blaffen in de tuin (ja, om 23:00u nog), en die bijna door de heg kwam om Odi aan te vallen, en Odi negeerde hem keurig. 

Stress en spanning en een lijf - zeker een rug - kunnen ook een leuke vicieuze cirkel geven. Last van je rug hebben en gespannen zijn en daardoor vast zitten in je rug... praat me er niet van (hoewel het bij mij meestal mijn nek is). Ik weet nog dat Spot echt een zucht van opluchting slaakte toen dr Aharon zijn rug los maakte. Dat had waarschijnlijk een fysieke oorzaak maar doordat hij niet lekker bewoog, voelde hij zich ook niet lekker. 

En zelf ben ik ook niet echt het zonnetje in huis als ik pijn heb en slecht slaap, waarom zou dat voor een hond anders zijn? 

Wat betreft scan: voor ALLE aanvullend onderzoek geldt dat het eigenlijk alleen een bevestiging zou moeten zijn van een arts op grond van lichamelijk onderzoek en het verhaal van de baas denkt. Een foto of scan kan iets bevestigen, maar een foto op zich zegt niet alles. Een mooi voorbeeld uit de mensen-geneeskunde: als je bij mensen met rugklachten een MRI maakt, vind je bij een bepaald percentage een hernia. Als je dat doet bij mensen die geen klachten hebben, vind je dat ook! Snap je wat ik bedoel? Dus ik zou gewoon naar een dierenarts gaan met verstand van het bewegingsapparaat (tenslotte kreupelt hij soms ook zeg je? ) en die eens goed lichamelijk onderzoek laten doen. Dan ben je misschien al een heel eind. En dan kijken of foto of scan nodig zijn, met altijd de vraag "verandert het het beleid?"

((Bij Chenak hebben wij nooit foto's of een scan van zijn rug laten maken: het klinische beeld, lichamelijk onderzoek paste bij slijtage en vernauwing wervelkolom, het beleid was pijnstillen en steroïden. Nou was Chenak 14 en ook niet meer fit genoeg voor een zware ingreep, dus dat was iets makkelijker dan bij een jonge hond, maar je snapt denk ik wel wat ik bedoel))

Waar ik trouwens net aan dacht, wat redelijk relevant is... 

De nestgenootjes van Odi vertonen ook heftig gedrag. Odi is wel veruit de heftigste uit het nest, maar de anderen zijn zeker geen makkelijke honden. Kan dit een verband hebben? Of hebben ze allemaal gewoon stomme pech? 

Bedankt voor deze interessante info, ga hier eens wat meer over opzoeken voor Mellow.

 Zeer relevant. Het hele nest waar Kiara uit komt inclusief moeder hebben angst en probleemgedrag.

Van hun moeder/vader weten wij niets. We weten alleen dat de moeder hoogstwaarschijnlijk is overleden toen ze 4 weken oud waren. Dat is wat mij is verteld.

Eerst was het alleen Odi die begon met probleemgedrag, maar nu hoor ik van de andere eigenaren dat Odi's nestgenootjes dit gedrag ook al langer vertonen.

Het blijft een discussie: nature vs nurture maar of het nou erfelijk is of doordat ze hetzelfde meegemaakt hebben in de eerste paar weken, het is zeker niet vreemd dat probleemgedrag vaker voorkomt binnen nestjes...

De broertjes van Shadow en Spot vinden pups ook maar niks en vallen ook uit naar vreemde honden. Paps is de makkelijkste hond in de roedel en mams is eerder wat schuchter en totaal niet agressief. 

Vandaag ging het trouwens hartstikke goed! 

We zijn lekker naar het Rozendaalse Veld geweest. 

Alle honden werden netjes begroet, er werd even gesnuffeld en dan liep hij braaf weer door. Met een enkele hond werd er even gespeeld, maar dat was het weer.

Wat wel weer nieuw is, meneer gaat voor mensen staan en dan keihard blaffen. Haren overeind, en maar blaffen. Hij blijft wel op afstand en als je hem roept, komt hij wel naar je toe lopen. 

Hij raakt dus niet in een soort 'trance' zoals ik het eerder noemde. Persoonlijk vond ik het er niet uit zien als angst, maar misschien toch onzekerheid? 

Misschien heb je hier iets aan :

Het verhaal dat Mieke voorleest
gaat over Twarro. Een paard dat levensgevaarlijk
gedrag vertoont. Het verhaal duurt 5 tot 6 minuten.

Geluidsbestand uit Dieren - Sprekend als Mensen: Twarro

En als je normaal gewend bent om eerst het einde
te lezen: het loopt allemaal goed af.

Veel plezier ermee!

Deze gratis cursus communiceren met je dier van Mieke zomerhof

Sorry ik ben geen anonieme gast, maar vergeten in te logen. Misschien is de gratis cursus communiceren met dieren/honden voor iemand interessant dus hierboven een link van:Mieke zomers in : Communiceren met Dieren > Gratis Tips om zelf met dieren te kunnen communiceren groeten joke