Buiten alle verwachtingen toch een hond

 Hier ga ik wel in mee ieder mens rouwt anders voor de een kan het zelfs een steun zijn om het rouwproces door te komen en voor een ander is het gewoon te vroeg

Vind ook dat je deze vergelijking niet kunt maken  met iemand die een hond wegdoet omdat er geen klik is .Tuurlijk is dit jou persoonlijke mening Maar om dit nu uitgerekend te zeggen tegen iemand die net zijn hond is verloren vind ik niet empatisch,(keej kan ook zijn dat je dit niet wist )  Dan nog moet je opletten iemand die zijn hond verliest ligt veel gevoeliger dan iemand die zijn hond wegdoet omdat er geen klik is .Ook dit zal niet gemakkelijk zijn ,maar ligt in mijn ogen toch anders en is zeker niet te vergelijken .

Ik zal even in jouw stijl reageren:

"Ik wil hiermee zeggen, en dat is mijn mening, mag je zo stom vinden als dat je wilt, dat ik persoonlijk..."

"Maar ik vind"

"Dat vind ik persoonlijk"
"maar persoonlijk vind ik"
"ik heb al vaak genoeg gehoord"
"Hey, hoe snel iemand iets verwerkt, dat is persoonlijk"
"vind ik"

Goh, zou dat Toki's eigen gevoel zijn? Toki's eigen mening?

I rest my case, zal wel de enige hier zijn dan.

*Ach, laat ook maar*

Volgens mij zei je ook dat je het snel nemen van een nieuwe hond  bij een overlijden hond vreemder vond daar gaat het om die vergelijking

OK, toen ik dit las dacht ik ook even van huh? je was toch geen hondenmens meer?

maargoed, anderzijds, het kan dat je met de 1 een klik hebt, en de ander niet...en ja, wie ben ik om met mijn oordeeltje klaar te staan.

het siert je iig dat je hier zo lekker eerlijk je verhaal doet en meld dat jullie een nieuwe hond in huis hebben.

Ik wens jullie dan ook heel veel plezier van en met jullie nieuwe hond

Ik zei dat ik het vreemder vond. Misschien niet de goede woordkeuze. Het zou gewoon niet mijn keuze zijn om snel een andere hond te nemen na overlijden van de andere, ook mede door wat ik gezien heb.

Daarom vond ik het raar dat mensen er zo over doorhamerden over dat het snel was dat Mira nu Tulay heeft. Als ik iemand gekwetst heb over het overlijden van een hond en het krijgen van een andere hond, dat was niet mijn bedoeling. Jammer genoeg was het niet duidelijk dat ik vanuit mijn eigen gevoel schreef.

even over rouwen en een nieuwe hond nemen. Ik rouw nog steeds om mijn hond die nog niet zo lang overleden is, dat verdriet is echt niet voorbij, maar heb nu toch weer een hond in huis nu. In mijn gevoel heeft het een niets met het ander te maken.

En nee er is nog geen band of klik hoor, we kennen elkaar nog helemaal niet zo goed, maar het is juist zo mooi om dat weer op te bouwen, de eerste tijd is alles natuurlijk voor beide partijen spannend en nieuw, en zo langzaam aan komt de routine, ze ontspant wat,  gaat op ontdekking, streken uithalen, wordt vrijer en brutaler. Ik ga langzaam aan voorzien hoe ze ergens op zal reageren en waarom ze bepaalde dingen doet zoals ze doet. Ik probeer me in haar in te leven, hoe moet het allemaal op haar overkomen zoals ik me gedraag. Ik pas me aan haar aan, en zij past zich ook aan, we groeien naar elkaar toe. Dat is wat ik mooi vind aan een hond/mens relatie. Dat is ook waarnaar je moet streven in mijn gevoel, en die relatie is met elke hond uniek, geen enkele hond kan de ander vervangen.

Tsja, waar ik er echt voor was dat je Bobby herplaatste, heb ik hier een zuur gevoel bij. Ik hoop oprecht dat dit wel goed gaat, maar voor mij lijkt het alsof je destijds toch niet alles van het verhaal hebt verteld. De vrouw die daar praatte zou niet binnen een maand weer een nieuwe hond overwegen... Laat staan binnen 2 in huis hebben.

"Het kan verkeren" zei Bredero.

Ik vind dat je het altijd heel goed kan uitleggen Mira.

Maar als je de feiten op een rij zet, gaat het wel wat van het ene uiterste naar het andere en weer terug. En daar kom je bij veel mensen mee weg blijkbaar, zelf heb ik daar iets meer moeite mee.

Verder heb ik niet veel te melden buiten veel geluk met het nieuwe hondje. Hopelijk blijft alles goed gaan.

Een hond herplaatsen daar kies JIJ voor, een hond die overlijd op wat voor vreselijke manier dan ook daar kies je niet voor!!

Hoe kan je dit ook maar vergelijken met een overlijden van een hond...

Mijn inziens heb jij nooit een dier verloren... Want schijnbaar heb je geen idee waar je over praat.

begrijpen wie begrijpen kan... eerst een hele tijd zeggen dat je dan toch geen hondenmens bent en binnen een maand na de herplaatsing ben je dan toch weer een hondenmens en heb je een hond met een behoorlijke rugzak.

je zegt dat Tulay al een paar weken bij jullie is en van een ander land komt dus eigenlijk heb je vlak na Bobby's herplaatsing al besloten om een andere hond te nemen en dan gelijk op het net gezocht want er gaat toch wel wat tijd over voor dat je een hond van Griekenland kan adopteren en voor de hond in NL is.

Staat je netjes.

Het gaat nu wel heel erg een met modder gooien worden. Waar is dat nou voor nodig?

Iedereen reageert anders op het overlijden van zijn honden vriendje. Je weet alleen voor je zelf hoe het voelt. De ene wilt heel graag de lege plek opvullen, nee het is nooit het vervangen van een hond. De ander wil liever wachten.

Een hond herplaatsen, kan je niet vergelijken met een hond die overleden is. Een herplaatser gaat nog een heel nieuw leven tegemoed. Die kan je zelfs nog fysiek opzoeken.

ik vind het jammer dat er zo vel op elkaar gereageerd wordt, nergens voor nodig!

Nee, zo bedoelde ik het absoluut niet. Ik vind het heel erg voor je dat je Karas verloren hebt, ik snap heel goed dat het heel veel pijn mee geeft. Ik zeg ook niet dat iemand niet meer om zijn hond geeft of dat alles weer over is zodra er een een nieuwe hond bijkomt, dat is dus niet eerlijk om mij daarvan te beschuldigen, want dat heb ik nergens beweerd.

Ik wilde ermee zeggen dat ik het persoonlijk niet snel zou doen, op korte termijn een nieuwe hond na het overlijden van een andere, mede ook omdat ik verschillende mensen ken waarbij het niet zo goed ging, doordat ze nog veel verdriet hadden.

Ik heb al gezegd dat het niet de bedoeling was om hier iemand mee te kwetsen, en inderdaad misschien beter geweest om het helemaal niet ter sprake te brengen. Het kwam alleen voor mij vreemd over omdat veel mensen over de tijd waarin Mira Tulay heeft geadopteerd vielen, en dat begreep ik niet.

Maar ik heb helaas al veel afscheid moeten nemen van dieren, en ik weet ook dat het altijd weer anders is. Ik heb gewoon tijd nodig om een verlies te verwerken voordat ik aan een ander maatje begin, ik hoop dat je dat ook begrijpt en daarom vond ik het ook niet netjes van jou dat je zoiets concludeert.

Maar nogmaals, ik wilde niemand kwetsen! Sorry daarvoor!

EDIT: En sorry voor het offtopic, dit was het laatste wat ik erover zeg.

" Het gaat nu wel heel erg een met modder gooien worden. Waar is dat nou voor nodig?
 
Iedereen reageert anders op het overlijden van zijn honden vriendje. Je weet alleen voor je zelf hoe het voelt. De ene wilt heel graag de lege plek opvullen, nee het is nooit het vervangen van een hond. De ander wil liever wachten.
 
Een hond herplaatsen, kan je niet vergelijken met een hond die overleden is. Een herplaatser gaat nog een heel nieuw leven tegemoed. Die kan je zelfs nog fysiek opzoeken.
 
ik vind het jammer dat er zo vel op elkaar gereageerd wordt, nergens voor nodig!
 
 
  "

Suzanne en Luca

Is omdat overlijden nu eenmaal heel gevoelig ligt en je geen appels met peren kunt vergelijken

Maar geloof dat toki het ook niet verkeerd bedoelde en ieder mag zijn mening erover hebben ,kwam alleen niet zo tactisch eruit

En ik deed zo mijn best om tastisch te zijn, maar daar hebben meer mensen last van volgens mij.

 mensen vallen daar over omdat Mira en hele tijd zei dat ze geen hondenmens was en er toch heel wat tijd over gaat om een hond van een ander land te adopteren.

zelfs in eigen land zijn er asielen die je niet gelijk de hond meegeven.

Ja, daar heb je ook wel gelijk in inderdaad. Een buitenlandse hond adopteren gaat inderdaad een tijd overheen. Toch moeten we niet vergeten dat Mira wel helemaal dol was op haar eerste hond. Ik denk dat die kattenopmerking uit frustratie naar boven kwam.

Saskia, bedankt! Dat waardeer ik heel erg! Ik heb gereageerd en dan houd ik hier in het topic op over mijn soms niet goed doordachte commentaar.

 dan nog is alles behoorlijk snel gegaan voor iemand die eerst niet van plan was om nog een hond te nemen.

dat gaat ook niet uit mijn hoofd, dat er toch vlak na het herplaatsen al op zoek gegaan moet zijn naar een andere hond.

Toen we Lola kregen van de stichting ging daar ook e.a. aan vooraf, oa een huisbezoek, en als je dan eenmaal goedgekeurd bent gaat er nog enige tijd overheen voordat je de hond definitief in huis hebt.

Ik neem aan dat als een stichting hoort, je mag toch aannemen dat men navraagt of er ervaring is met honden en dat de herplaatsing ter sprake is gekomen,  dat er net een hond herplaatst is dat ze ook niet heel snel een beslissing nemen...

Hoe gaat het met haar angst voor mannen ,hoe uit zich dat en ga je daar ook nog aan werken ?

ps: niet aanvallend bedoeld puur uit interesse  en als je vragen hierover hebt hoop ik dat je ze hier stelt  of  professionele  hulp inschakelt

 Eens!

Toki, ik begrijp je ook wel hoor, er is hier een discussie ontstaan waar we allemaal een beetje mee zitten, zeker degene die het vorige topic gelezen heeft van Mira.

en dan heel snel weer een hond in huis heeft genomen, afscheid nemen op een normale manier van een hond die je dan in een ander huisje plaats daar heb je voor gekozen, gekozen om deze hond niet bij jezelf verder in je gezin te laten verblijven.

een hond die overleden is, meestal ouderdom, of ernstig ziek daar kiest niemand voor, de hond verlaat deze wereld, en zien we nimmer meer terug, en als we dan een week later een huisgenootje erbij nemen, is dat niet INPLAATS van de overleden hond.

Ik heb meerderen honden gehad, allemaal even lief voor me, en nog steeds verdrietig erom.... zou Bamse gaan, en morgen staat er een ander voor mijn deur, zou mijn deur wagenwijd openstaan, Bamse zou ik er nimmer mee terug krijgen, die heeft gekozen voor een andere wereld, en dat is mijn keuze niet geweest, ligt toch even anders.

en ik begrijp je wel hoor Toki... je bedoelt het niet zo, ik lees in je laatste berichtjes dat je het vervelend vind dat je andere er mee gekwetst heeft wat zeker niet je bedoeling was.

Ik weet niet wat het is, ben altijd een kattemens geweest en merk dat ik vooral honden van anderen leuk vind maar thuis is een ander verhaal geworden.

Dit is een vrij duidelijke uitspraak...

Bobby is nu 1 jaar en 5 maanden bij ons en het vlotte niet met zindelijk maken, soms plast hij nog in huis en het echte hondse irriteerd me helaas.

Bobby is een goedzak verder, echter merk ik aan mezelf dat ik er niet meer tegen kan...

Waar ik tegen aan loop is eerlijk gezegd, zijn overenthousiasme, lompheid, opgewonden mbt andere honden of mensen, zijn gulzigheid naar eten, het vele schoonmaken, irritatie waneer hij niet luisterd, de geur soms dus wassen en spuiten met allerlei huissprays komt vaak voor maar ook as ik bv naar de kast loop en bobby opspringt omdat hij denkt dat hij wat te eten krijgt terwijl hij net heeft gehad vind ik mateloos vervelend.

De kans dat dit voorkomt bij een hond, zeer groot.

Straks gaan we bbq en met bezoek en dan moet en zal hij erbij willen en begint dan t piepen en hijgen en als ik zeg van sst dan stopt hij opzich wel maar goed.

Met mijn kat heb ik dit totaal niet, ik hou van het rustige, sierlijke zeg maar, de manier waarop elk brokje wordt gekauwd en nooit iets omgooit e haar behoefte altijd netjes in het bos achter doet om rustig haar ongedwongen gang te gaan.

Mijn zoon is gek met bobby en mijn man kan het opzich meestal goed met hem vinden.

Herplaatsen zou ik mijn zoon niet aan kunnen doen alleen voor hem.

Dit vind ik nog wel het meest kwalijk. Hoe ga je je zoon dit uitleggen? Eerst niet herplaatsen, dan weer wel, dan weer een nieuwe hond... Ik hoop dat je zoon zich durft te hechten.

Maar ik voel me niet prettig in mij eigen huis en begrijp ook niet waarom ik dit niet met mijn eerste hond had, hoewel hij vergeleken met bobby een 'modelhond' was.

Cursus  spel en speuren om de band onderling te versterken heeft tot nu toe niks geholpen.

Weet echt niet meer wat te doen?

Weet dat het hard klinkt maar denk niet dt k en hondemenmens ben.

Kan me nog herinneren dat ik als kind ergens wa en er en hond was die steeds in mijn gezicht hijg en ik dat nou zo irritant vond net als likken aan het kruis bv.

Sinds ik bobby heb is dit allemaal versterkt want vind andere honden ook 'minder leuk' en waardeer katten des te meer.

Al met al komt dit erg impulsief op me over, helemaal wanneer je zegt dat, omdat je nog in het hondritme zat zo snel een ander hebt genomen. Ik hoop oprecht dat het goed gaat hoor voor jou,  voor Tulay en je zoon.

Tulay ( toelai zeg je werd gevraagd) verbleef al in een nederlands gastgezin ter observatie.

Wil igg iedereen zowiezo bedanken voor zijn of haar reakties, en ik begrijp de vraagtekens etc.

Niet dat ik het overal mee eens ben, integendeel en vind dat sommige kort door de bocht zijn.

Toen ik destijds zo lang twijfelde wel of niet bobby herplaatsen wuifte ik steeds het herplaatsen weg, ook hier, wilde er niets van weten ook uit principe.

Dan kwam er weer een topic; bobby plast nog binnen, bobby braakt opgegeten poep binnen, bobby poept weer wat nu, ik erger mij, waar is de klik, wat te doen met snachts plassen..

Op een gegeven moment was de koek op en zag ik een toekomst met bobby niet positief in met mij jammergenoeg.

Het gevoel wat ik voor bobby niet had heb ik wel voor tulay hoe rot dat ook is voor bobby.

Ik kon hem niet goed uit volle passie een welgemeende dikke fijne knufel geven op een manier waarop dat hoort naar je huisdier.

Of dat kwam doordat ik hem 2 jaar lang zo goed als niet anders kon als een hond die grote plassen en poep loosde in huis en ik hem vaak smakkend andere of eigen uitwerpselen betrapte te eten ook thuis, om het vervolgens op een kleed oid uit te braken al dan wel of niet onder het oog van evt bezoek, weet ik niet.

Ik dacht lang echt oke ik kan het, we worden maatjes echter brakend het opgebolde laminaat met hondenkotspoepsoep oid ruimen voor de zoveelste x keek ik anders naar bobby en werd er zo vies van dat ik hem op een gegeven moment niet meer kun luchten als ik het goed omschrjf.

Daarnaast was er geen klik, klak..

Hoe erg is het dan als je je hond dan houdt of herplaatst, wat is erger wat is goed of fout.

Als ik bobby had gehouden dan had ik ws nog meer topics geopend met een zweem van irritatie zonder er een antwoord op te vinden om mee om te kunnen gaan?

Vind het erg bobby nu nog zo te omschrijven alsof ik hem verraad maar er wordt zoveel gezegd, gevraagd over hem en dit is wat ik mede voelde zonder poespas.

Na de herplaatsing was er paniek, verdriet, opluchting, twijfels, boosheid, rust, jaloezie naar de nieuwe baasjes, bezinning en het sterke gevoel dat ik wel van honden hou alleen niet kon samenleven met bobby en of dat kwam door wat ik heb gezien van hem, onze karakters die botsten, of het ontbreken van een aansluiting dat weet ik niet.

In mijn omgeving wordt er ook gemengd gereageerd, durfte ook niet iedereen te vertellen over tulay.

Moet zeggen dat ik de reacties hier soms wel een beetje extreem vind. Ik ben zelf ook groot hondenliefhebber en ook ik had niet verwacht dat Mira ooit nog een hond zou nemen, ze liet blijken in het topic over Bobby dat ze niet van honden hield en er eigenlijk een beetje klaar mee was. Dus natuurlijk kijken we hier van op. Maar ook ik heb een hond herplaatst en toen heb ik ook dingen geroepen uit frustratie waarvan ik nu denk "goh dat klopte eigenlijk helemaal niet". Het is niet met haar situatie te vergelijken maar soms doe je en zeg je dingen die niet helemaal waar zijn of niet geheel kloppen. 

Buiten dat vind ik dat sommige wel erg ver gaan in hun reacties, het is en blijft haar keuze en haar leven, wij weten alleen wat we hier lezen en soms halen we onze eigen conclusies daaruit en zien dat als waarheid, terwijl dat misschien niet eens zo is. Natuurlijk is het raar dat iemand vlak na een herplaatsing weer een nieuwe hond aanschaft, dat vind ik zelf ook. 

Ik verdedig haar keuze niet maar ik wil hiermee aangeven dat je een beetje bij jezelf moet blijven en je niet teveel met andermans keuzes moet bemoeien, zeker niet als je niet de hele situatie kent. Want volgens mij hebben mensen daarin nogal de neiging toe omdat het makkelijk is via internet even wat te typen. Als je het niet met iemand eens bent dan is dat natuurlijk prima, plaats een berichtje met jou mening, maar blijf er niet over doorgaan. 

Ik hoop oprecht dat Mira dit keer wel een klik heeft met haar nieuwe hond en dat het nu wel goed gaat.