Alleen zijn

kan alleen maar zeggen, blijf hier komen, uit je verdriet hier, hier zijn wij er voor je, wij hebben allemaal begrip voor jouw verdriet, uit je.

vertel over het leven met je Ambras, vertel alles wat je graag wilt vertellen, de leuke en minder leuke dingen van Ambras , uit je, dat helpt om je leed wat te verzachten.

Ik heb gelezen dat je alleen bent, hoe verdrietig je ook bent, Ambras is nu ergens waar geen verdriet of pijn heerst. En Ambras zal altijd heel dicht bij je zijn, nimmer verweg, alleen ben je niet.

Nogmaals kom hier je uiten, vertel over het leven met je Ambras.

Ik voel met je mee Nele, net als de andere mensen op HP. Moeilijk is het he? En zooooo vreselijk stil en saai in huis. Ik wens je heel veel sterkte met het verlies van je Ambras.

Nele, ik lees net je intens verdrietige bericht over Ambras.

Wat zul je het moeilijk hebben en hoe vreselijk zul je hem missen.

Jij hebt Ambras alles gegeven, namelijk zoveel liefde en dat heeft zijn leven tot een mooi leven gemaakt bij jou!

Heel veel sterkte in je grote verdriet toegewenst!

Hallo Nele,

Hoe gaat het met je?

Hoi nele .Ik ben rianne en ik leef ontzettend met je mee.Ook ik heb alweer 10 weken geleden mijn allerliefste vriendje Bobby verloren.Dus weet precies hoe het voelt.Laat je tranen gaan en heb zoveel verdriet als je zelf wilt,het is  namelijk jouw verdriet en dat mag je hebben.Dat is ook zomaar niet weg.Je hebt zielsveel van Ambras gehouden dus dat verdriet is heel normaal.Heel veel sterkte.

Lieve Nele,

Ik lees je verhaal en heb tranen in mijn ogen. Ikzelf ben mijn mopsie van 2 jaar verloren afgelopen weekend door een aanrijding met een auto. In de bloei van zijn leven nog zo jong en energiek.

Als hij net als jou lieve Ambras ooit een leeftijd had mogen bereiken dat hij oud en ziek was en ik dezelfde keuze had moeten maken weet ik niet of ik zo moedig had kunnen zijn als jij..

Ik ken je pijn maar al te goed en ben er letterlijk ziek van..

Ambras is oud geworden en heeft waarschijnlijk het beste leven gehad dat iemand hem had kunnen geven. Zo veel tijd liefde en aandacht die hij van jou kreeg. Koester de herinneringen en ben dankbaar dat hij zo lang bij je heeft kunnen zijn..  Voor mij en mijn huxxi heeft dit helaas nooit zo mogen zijn...

heel veel sterkte ermee 

Och, Kelly, Ondanks je eigen verdriet, kom je toch nog Nele een hart onder de riem steken. Respect.
Het moet toch verschrikkelijk zijn, om je maatje zo te moeten verliezen. Dus ook voor jou, heel veel sterkte, Kelly.

Heel erg bedankt Nana,

Het biedt gewoon troost.. wetende dat mensen hetzelfde doormaken of hebben doorgemaakt. We zijn niet alleen met ons verdriet.

Ik las ergens iets moois, dat rouw en verdriet de prijs is die we betalen voor de liefde die we van ze hebben gekregen en hoeveel we van ze hebben gehouden.

Ik had die twee jaar met huxxi nooit van mijn leven willen missen. De momenten met hem waren de mooiste uit mijn leven. Niemand die mij zo vrolijk kon maken als hij. Niemand voor wie ik zoveel onvoorwaardelijke liefde voelde als voor hem. Zo trots als ik met hem buiten liep. Toen puppy zijn eraf ging bij hem ging ik alleen maar meer van hem houden. Mijn rustige rots in de branding. bij anderen zo druk maar bij mij zo lekker rustig .. altijd tegen me aanliggen. En als ie dan ging spelen met andere honden kon ik zo van genieten! als hij genoot genoot ik ook..

100 keer dezelfde bal in mijn kleine appartementje moeten gooien en hij er maar achteraan rennen. Ook al stonk hij voor mij rook hij heerlijk.. Zo lekker zacht en warm dat hij was. met zijn grappige rimpelige snoetje altijd niet meer dan een meter van mij af. 

Wat doet het toch pijn. En toch zou ik het nooit terug willen draaien.. Zo moeten we maar proberen te denken. Ondanks het verdriet heeft het ons zoveel mooie momenten gegeven en zoveel liefde. Dit is voor mij geen reden om me minder aan zon diertje te hechten.

Want als je geen liefde meer durft te geven en te ontvangen, wat is het leven dan nog?

Voor mij niks meer..

En ik hoop dat hij inderdaad op me staat te wachten, de dag dat ik over zal gaan..

Och, Kelly,

Wat kan jij je verdriet mooi vertalen.
Als ik het zo allemaal lees, dan weet ik zeker, dat het goed komt met jou.

Voor mij is het altijd een rede geweest, om juist geen hond te nemen. Het straks afscheid moeten nemen.
Maar je hebt helemaal gelijk. En ook ik ben hartstikke blij, dat ik toch nu nana in mijn leven heb. En ik probeer haar leven, zo gelukkig mogelijk te maken. Net zoals zij mij gelukkig maakt.

Ik begrijp je Nana..

Mijn oma zei, je was ook teveel aan dat diertje gehecht kelly.. Maar ik kan toch niet egoistisch zijn! Mijn liefde inhouden en hem nooit volledig in mijn hart durven sluiten omdat ik bang ben voor mijn eigen verdriet?

Nee, onze diertjes verdienen alles van de wereld. Alle liefde en warmte die wij juist aan hun zo onvoorwaardelijk kunnen geven. Geen terughoudendheid helemaal niks. 

Ik heb altijd moeite gehad met me te binden en open te stellen voor andere mensen/mannen/vrienden zelfs..

Ben jarenlang somber geweest en zag nooit echt de schoonheid van het leven ook al deed ik zo erg mijn best. Sinds Huxxi in mijn leven was kon ik nog wel somber zijn, maar als hij bij me was dan nooit... dan genoot ik van hem. De ochtenden had ik altijd moeite mee die waren het somberst. Maar altijd als ik opstond en naar de gang liep waar Huxx zich al lekker uitrekte in zijn bench, klaar en vrolijk voor een nieuwe dag, dan moest ik al lachen.

De dag dat huxxi overleed heb ik een belofte aan hem gemaakt:

Tot de dag dat ik zal gaan zal ik positief proberen te blijven en gelukkig zijn met wat ik heb. Ik ga me niet meer druk maken om dingen of mensen die er niet toe doen. Ik ga genieten van elke dag en het moois wat de wereld te bieden heeft. Net als huxxi zo genoot..

Ik weet niet of ik had verteld van mijn vader? Die 3 jaar lang zo depressief was. Ben zelfs mijn oom verloren aan depressie afgelopen jaar. Hij zag het mooie niet meer in de wereld en kon het niet meer aan om te leven.. 3 van mijn nichtjes achterlatend..

Ik was bang dat mijn vader hetzelfde zou kunnen gebeuren. Maar dankzij Huxxi is mijn vader een ander mens. Zo sterk en opgeknapt hij nu is. Zo gegroeid. Allemaal dankzij mijn mopsje. Hij mist hem verschrikkelijk maar focust zich nu op een nieuw pupje, omdat hij het anders ook niet aan zou kunnen.. Heb hem ook niet verteld wat er echt gebeurd is.. heb verteld dat Huxxi aan een epilepsie aanval is overleden.. en zijn lichaampje gewoon niet meer goed was dat huxxi daarom moest gaan.

Huxxi heeft vanaf pup af aan ook al toevalletjes gehad. Dan viel hij om en werden zijn oogjes nog boller. Maakte hij een raar geluid en lag daar helemaal stijf op zijn zij.. dan liet hij zijn plasje lopen.

Helemaal huilend en in paniek ik toen al was de dierenarts gebeld. Na bezoek aan de dierenarts wisten ze niet zeker of het epilepsie was aangezien huxxi daarna toch vrij snel weer aan het spelen was.. maar vind je het gek hij was nog een pup!

Zelfs bij mijn moeder nog een paar keer zon zelfde toevalletje gehad.. zij zei altijd maar nee kelly hij kreeg gewoon even geen lucht waarschijnlijk doordat hij zich gewoon weer te druk maakte van blijdschap. Dit zei mijn moeder waarschijnlijk om me gerust te stellen.. Huxxi is 2 geworden en grote kans dat hij epilepsie had ontwikkeld naarmate hij ouder zou worden..

Misschien was hij dan een keer gestorven terwijl ik even naar de supermarkt was? Dat had ik mezelf ook nooit vergeven..

Misschien was huxxies lichaampje echt niet goed genoeg.. Misschien moest ie gaan, op zoek naar een gezonder lijfje.

Het zijn kleine dingetjes waar ik me aanvast wil houden, wat moeilijk is want de pijn blijft en de oneerlijkheid ook.

Maar Nana, Geniet van je hondje en ook al maken ze maar een klein deel uit van ons leven,

Voor hun zijn we hun hele leven. Alles wat ze hebben. Wanneer ze gaan hebben zij rust. Het verdriet is voor ons.. Het enige wat we kunnen doen is zoveel mogelijk liefde geven in de tijd dat ze bij ons zijn hoe jong of oud ze ook worden. En dat doen we..

Ik weet niet, hoe oud je bent. Maar je bezit al een hoop wijsheid
Hier speciaal voor jou. Heeft dan niet direct met Huxxi te maken, maar wel met jouw manier van denken.
Hartstikke goed.

Ik ben 25 Nana,

En wat een lieve foto..

Zo toepasselijk. Ik heb laatst nog 's avonds laat toen ik met huxxi naar huis reed nog 2 egeltjes gered van de weg.

Je foto zal ik dan ook echt opslaan super lief..

Maar Nele, hoe gaat t met jou? Hoe is t de afgelopen week gegaan?

We zijn nu 2 weekjes verder en ik moet zeggen dat het me echt wel allemaal zwaar valt.  Ik dacht dat de pijn zou minderen, maar telkens ik naar huis moet komen, voel ik me al eenzaam in de auto.  Daarom dat ik de laatste 2 weken ook telkens ben gevlucht uit mijn huis.  Ambras hier niet meer zien, doet enorm veel pijn.  En elke keer vraag ik me af of het wel allemaal juist was, of ik niet nog iets anders had kunnen doen, of ik onoplettend ben geweest.  Sommige vragen me of ik een ander hondje wil...maar dan denk ik dat ik hem gewoon zal vervangen en dat wil ik hoegenaamd niet. 

Het doet enorm veel als je hier onbekenden hoort die je pijn toch wel een beetje kunnen begrijpen.  Voor de meesten, is 2 weken alweer heel ver weg.  Het leven gaat verder en dat is wel waar, maar het verdriet gaat daarom niet weg. 

Lieve mensen, bedankt voor de steun!  Ook al ken ik jullie niet, ik weet dat dit oprecht is. 

Aan degene die in dezelfde situatie zitten...het is echt hard!  Je voelt je machteloos, boos en verdrietig.  Je denkt bij niemand terecht te kunnen.  Het huis is niet meer wat het voordien was.  Op dit moment kan ik echt niet een heel klein beetje pijn wegnemen van iemand.  Ik vrees dat we dit moeten doormaken en hopen dat we enkel nog de mooie momenten in herinnering kunnen houden.  Want de enige teleurstelling dat Ambras me ooit heeft gegeven, is de hoop opgeven en rust te willen. 

Wonderlijk hoeveel zo een klein ding in je leven. , voor je kan betekenen hé.

ik kan begrijpen dat je het thuis niet uithoudt. Nu toch nog niet. Je bent dan ook alleen , niemand om mee te praten thuis. 

Praat met ons hier dan ? 

Geloof me, het betert......je moet er even doorheen , doorheen dat verdriet. 

Sterkte . Kop op .

Het valt ook niet mee Nele, tien jaar is lang Dat kost wel even tijd. Ik kan me voorstellen dat je je huis liever ontvlucht. 

Nele, het heeft tijd nodig. En beetje bij beetje komt het wel goed. Maar Ambras zal nooit echt bij je weg gaan, die zit in je hart, toch? En ook al zou er ooit weer een ander hondje komen, Ambras blijft in je hart. Heel veel sterkte, Nele. En je weet ons hier te vinden!!!

Hoi,ik voel heel erg met je mee.Bij mij is het al bijna 13 weken en nog heel veel verdriet en gemis,dus 2 weken is heel kort.Je mag zoveel rouwen als jij wilt daar staat geen tijd voor.Jij hebt van Ambras gehouden dus heel normaal dat je het nu moeilijk hebt.Heel veel sterkte.