mooie herinneringen aan jouw overleden dierbare beestje

Wat mooi dat jullie nog een gesprekje hebben gehad en dat ze je nog een pootje gaf.. Dat raakt me.. een mooi afscheid, dat verdiende ze zeker. Ik hoop dat het jullie nog een beetje helpt in deze rouw.. Dat jullie mooi afscheid van haar genomen hebben. Want geloof me.. Als je geen waardig afscheid hebt kunnen nemen, is dat verschrikkelijk.. Sterkte.

Wat een mooi hondje is Luca

 En wat betreft de foto's ik stond ook altijd lachend op de foto met mijn Raffi. ...

En  nu kijk ik zuur......

Ben niets zonder mijn hondje....

De mooie momenten van mijn overleden maatje... 

Ik heb alleen maar mooie momenten, zelfs zijn laatste dag was mooi. 

Rocky kwam bij ons toen ik zelf pas een paar weken oud was. We verschilden 2 weken met elkaar qua leeftijd. Ik weet dus niet beter of hij was er. Hij was er altijd. Ik heb lief en leed met hem gedeeld, heb met hem gewandeld alsof ik hem daarna nooit meer zou zien en heb met hem geknuffeld tot ik het zat was. Hij was het nooit zat, hij hield van mij. We waren onafscheidelijk.

Ik weet nog, op vakantie. Als ik in het water sprong en ging zwemmen, werd hij gek. Piepen, janken... En in no time sprong hij achter me aan om me te "redden". 

Zijn laatste dag was triest, maar erg mooi. We kwamen er abrupt achter dat hij een levertumor had, die was uitgezaaid naar longen en hart, op weg naar de hersenen. Hij was te ziek om nog behandeld te worden. Van de één op de andere dag moesten we afscheid nemen. We hebben hem mee naar huis genomen, zijn met hem naar zijn favoriete plek gegaan en hebben hem daar los gelaten. We hebben gespeeld samen, gelachen en gehuild. Ons maatje. Over een paar uur zou hij er niet meer zijn... 13 jaar samen en dan ineens sta je alleen... 

Toen de tijd daar was, in de behandelkamer, zat ik op de grond met hem in mijn armen. "Hij was er altijd voor mij, nu sta ik voor hem klaar", dacht ik nog. Hij keek me aan, met zijn liefdevolle blik zoals altijd. Hij wilde nog niet weg, ik had hem nog nodig. Mijn ouders hadden hem nog nodig. En toch leek zijn taak erop te zitten. 

Hij kreeg zijn laatste spuitje, deed zijn ogen vast dicht. Alsof hij wist wat er kwam... Maar hij ging niet... Uren leken er voorbij te gaan en zelfs de dierenarts sprak over een mirakel. Mijn hond wilde niet gaan. 

Na een lange tijd (ik heb geen idee meer hoe lang) ging hij dan toch. Mijn beste vriend, mijn trouwe maatje. 

Ondanks dat we nu twee fantastische honden hebben, mis ik hem nog elke dag. Ik heb een sterke band met Odi, misschien nog wel sterker dan met Rocky. Maar Rocky begreep mij volkomen, stond voor me klaar. Ik verwacht dit niet van Odi, hij is immers geen Rocky. 

Ik zou hem graag nog even 1 keer willen zien. Gewoon om wat meer tijd met hem te hebben, het ging allemaal zo enorm snel...

Dankjewel tamara,

Voor je mooie verhaal zo jong als je bent en zo'n mooie herinnering aan jouw hondje. 

Ik ben 48 en dit is mijn eerste echte groot verlies in mijn leven. Respect voor jou

Ja, het was een groot verlies, vooral als je net gaat puberen. Gelukkig nu een aantal jaar verder, maar het blijft moeilijk. Voor mijn ouders was het vooral Sascha die ze erbovenop heeft geholpen :) 

Maar goed, een dierbare verliezen is altijd zwaar, hoe oud je ook bent.

januari 2012. Met drie honden in de kofferbak zijn we naar Oostenrijk gereden: ‘oude rot’ Janouk (10) die de twee ongedurige puppen Shadow en Spot (6 maanden) keurig rustig houdt in de auto door er pontificaal tussen te gaan liggen. Het valt voor hem soms niet mee, die drukte om hem heen en zeker op zo’n reis waar we steeds met z’n allen op pad zijn. Hij geeft zonder mopperen de puppen les in het Sledehond zijn, legt zich erbij neer dat hij met die druktemakers aan de stake-out moet en moppert eigenlijk nergens over terwijl zijn leven toch ingrijpend veranderd is. Dat moet beloond. Daarom is deze ochtend dan ook voor hem en mij alleen. In al zijn glorie steekt de Dachstein wit af tegen een strakblauwe lucht. Ik bibber even als naar buiten stap. Frisjes zo bij -15°C. Met Janouk aan de lijn loop ik over de gladde weg naar de loipe. Ongeduldig wacht hij tot ik - onhandig door mijn koude vingers - mijn ski’s en stokken klaar heb. Het verlossende “Hike!" en ik wordt zoals gewoonlijk gelanceerd. We zijn weg. En hoe. Volle vaart over de witte vlakte, dan een lastig stukje afdaling door het bos, ijzig en krappe bochten maar dit keer houd ik ze en eindig niet tussen de bomen. Dan een klimmetje omhoog, gelukkig, want nu krijgen mijn handen de kans om warm te worden omdat ik nu toch ook wat moet doen. Dan komt een van de mooiste ski-jöring stukken van Ramsau: het ruime, vrijwel vlakke stuk naar richting Ski Willy (met de belachelijke reclame “Bringt dein Geld in gute Handen). Perfecte sporen, breed, ruimte om trager volk in te halen en zonder lastige bochten. Husky’s houden nu eenmaal niet zo van steeds remmen of stoppen onderweg, nieuwsgierig als ze zijn naar een nieuwe horizon. Heerlijk voor Janouk om even de poten te strekken en voor mij om een ritme te vinden. Zo raken onze passen perfect op elkaar afgestemd. Voor mijn gevoel heeft Janouk nog nooit zo mooi gelopen. Alles zit mee. Het is koud genoeg voor hem, de sneeuw is perfect en door het vroege uur is het nog rustig, Zelfs het lastige smalle stukje voor de klim, dat bestaat uit korte heuveltjes, scherpe tochtjes en tot slot een steil hellinkje naar beneden met een scherpe bocht aan het einde, komen we zonder valpartijen vloeiend door. Vandaag kan alles. Dan begint de klim door het bos, de Rittisberg op. Als erebogen staan ze over het pad, de dennen die bijna bezwijken onder hun zware sneeuwlast. De loipes zijn strak als een tramrails en ongerept. Het enige geluid is het gehijg van Janouk en het zachte zoeven van mijn ski’s. Dat mijn camera het door de koude begeeft is niet erg. Weer een storende factor minder. Hoef ik niet te stoppen voor foto’s. Want Janouk en ik zijn een, als een goed geoliede machine veroveren we deze berg. Dit is nou Flow. Net na de top komen we bij de eerste “Stube”. Ik aarzel even, gezien het tijdstip zouden we ook naar beneden kunnen suizen en met de rest gaan lunchen. Maar nee, deze dag is voor ons. We gaan op het terras zitten, delen de lunch en genieten van het uitzicht. Janouk ligt tevreden naast mij in het zonnetje. Krijgt knuffels van de waardin. Een aai van een paar andere gasten. Alles is goed. Zelfs de camera gaat uit staking. De afdaling is heerlijk, volle vaart, zonder belemmeringen. Moe maar voldaan komen we weer bij ons Gästhaus. Ik raak niet uitgepraat tegen Hans over hoe goed Janouk nog heeft gelopen, ruim tien jaar oud en nog zo fit, zo sterk, zo snel. Niet wetende dat hij een paar maanden later zal overlijden aan een darmtumor. Maar deze dag, die hebben we toch maar mooi gehad. Die blijft! 

Anneke, hoe verdrietig het ook is om jouw maatje te verliezen, doet me goed dat je aan al die mooie herinneringen denkt die je gehad hebt , en dat je probeert het een juist plekje te geven.

Zovele jaren die je gehad hebt, liefde verdriet en vreugde, dat laatste stukje dat je loslaat en dat je aan die mooie tijd denkt, super mooi om te lezen.

voor een ieder altijd groot verdriet en gemis, maar nimmer vergeten wij de jaren die ons vreugde heeft gegeven, Anneke jouw maatje voor altijd met je verweven.

Het geeft idd wel wat steun om de verhalen te lezen en te beseffen dat je niet de enige bent die zoveel verdriet heeft door het verliezen van wat je zo dierbaar was je trouwe vriendje je liefste hondje

Ja zoveel mooie verhalen van onze trouwe viervoetertjes. Zoveel mooie herinneringen. Die mogen we zeker niet vergeten. Ik geniet ervan om te lezen hoe ieder diertje zo bijzonder en belangrijk was voor hun baasje. Ze moesten eens weten......

O wat een mooie verhalen.

Aan Inga (vonden we gewoon een mooie naam) mijn eerste eigen pup heb ik zoveel mooie herinneringen dat het een boekwerk zou worden om op te schrijven. Hoe ze genoot van het samen joggen, het zwarte puntje van haar staart net een beetje opgekruld, in een trotse houding. Hoe ze eens een vogeltje gevonden had en het heel voorzichtig in haar bek nam en we het naar een vogelopvangcentrum konden brengen. Hoe ze op een vakantiereis alle schoenen van ons om zich heen verzameld had en voor de deur was gaan liggen zodat we niet stiekum ervan door konden gaan. Hoe ze in een bos eens voor opwinding zorgde onder een groepje padvinders die aan het picknicken waren en ze daartussen ronddanste om iets lekkers te zoeken. Hoe ze toen ik eens met kerstmis ziek op de bank lag met griep de hele tijd bij me gelegen heeft. Hoe ze de voordeur openmaakte als ik weer eens mijn sleutel vergeten was. En vooral haar blik in haar ogen, en het feit dat ze er gewoon altijd was, haar hele leven lang.

Lola had ik bijna twee jaar later uitgekozen op het internet, heel sentimenteel maar aan de hand van een gedichtje (http://galgoaideurope.blogspot.de/2012/04/testament-van-een-hond.html) besloot ik weer een hond te nemen en het moest een herplaatser worden. Het werd Lola die in het poolse asiel waar ze zat al zo heette. De naam komt van Dolores wat pijn betekend. Pijn of een hard leven had ze daar, van haar achtergrond was niets bekend, ze is gevonden in een bos. Ze wilde niet de transportbox in en heeft een paar mensen van het asiel gebeten en kwam met muilkorf aan. Een mooi moment vond ik dat ze onderweg in de Auto naar huis haar koppie verstopt had onder mijn jas. Eenmaal bij ons, bleek ze uit te vallen naar echt alles. Dat was vooral voor haar heel moeilijk. Tijdens het vertrouwensproces waren ook heel veel mooie momenten, hoe ze daar dapper de spoorwegbaan overstak, de eerste keer een korte wandeling helemaal heeft kunnen afmaken zonder zich voor dood neer te laten vallen. Ze had ook baknijd in het begin. De eerste keer dat ze met een botje aan mijn voeten kwam liggen kluiven was ook een heel speciaal moment. Ze is vijf weken geleden overleden, onverwachts en de pijn overheerst nog, maar alle mooie momenten, hoe lief ze was, hoe braaf, hoe ze genoot van lekker rondsnuffelen en in de tuin graven, haar stralende snoet zijn een geluk om te mogen herinneren. Wat heb ik veel van deze hond geleerd, ze was een kampioen in communiceren, al had ik dat in het begin nog niet eens door. Een allerlaatste heel emotionele herinnering is de blik in haar ogen voordat ze onder narcose ging: zo oneindig lief keek ze, en wijs, alsof ze wist dat het voor het laatst was dat we elkaar zagen en ons wilde troosten. 

Wat een prachtige verhalen. Dobry, en wakkere Husky en iedereen. Moet er wel weer een traantje bij weg pinken. 

En idd het communiceren. Wat was Raffi daar een kei in. Als ze vond dat ze een koekje had verdiend, dan keek ze me aan, en als ik dan vroeg wat wil je dan.... dan ging ze naar de keuken bij haar eigen kast zitten en dan ging ze dansen.. Rondjes draaien en dansen. En als ik dan opstond opstond, ja dan wist ik het wel. Maar als ik zei, nee nu even niet dam was het ook goed. Als ze voor me uit wandelde en ze ging naar rechts, dan zei ik nee andere kant, en dan ging ze naar links.  Zo knap.... en als ze een beetje ondeugend was geweest en ik zogenaamd een beetje boos moest zijn, dan zei ga maar naar boven en dan ging ze naar boven. Dan bleef ze wel aan de trap staan en keek dan naar beneden. En dan moest ik altijd zo lachen. Dan zei ik kleine dondersteen, kom maar weer snel naar beneden. En dan kwam ze me allemaal kusjes geven. Zo lief en zo ondeugend.....

Ik heb het 3 keer mee gemaakt een maatje te verliezen. Toen ik 19 was Ceasar een kruising friese stabij. Laida mijn mooie duitse herder. En Bobby Mijn Appie. Maar de mooie herinneringen blijven van deze maatjes.Ceasar was de hond van mijn ouders. Maar ik zorgde voor hem. Toen ik op mijn zelf ging wonen. En ik aan de andere kant van de stad woonde kreeg Ceasar erg heimwee naar mij.Hij is uit zich zelf mijn richting op gelopen. Mijn moeder belde me op ze zij Ceasar is weggelopen. Paniek paniek.De volgende dag hoor ik een gejank buiten. Kijk ik naar buiten staat Ceasar voor de deur.Helemaal pikzwart onder de sh*t. Hij heeft dus ruim 15 km gelopen om mij te zoeken.Ik heb hem onder de douche gedaan en zo bleef hij een paar dagen bij mij. En iedere keer als hij bij mijn moeder weg ging belde ze me op Ceasar is weer onderweg naar jou.Dus ik kreeg hem iedere weekend.Laida was mijn eerste hond toen ik op mijn zelf ging. Ik heb haar met de fles groot gebracht omdat ze uit een nest van 12 pups kwam.Ik wilde eerst een reu, maar ze bleef naar me toe komen dus heb ik haar genomen.Met Laida heb ik getraind als politiehond alleen ze werd afgekeurd omdat ze weigerde een mogelijk verdachte aan te vallen.Ze was te zacht.Maar dat vond ik allemaal niet nodig. Maar toen ik een keer werd aangevallen toen pakte ze die persoon wel.
Bobby was onze Appie die ik uit het asiel gehaald had. Hij hield van veel zwemmen hij zwom soms 7 uur per dag.Hij werd door zijn vorige eigenaar geslagen omdat hij elke keer weg liep om te zwemmen. Wij lieten Bobby gewoon zwemmen en hij kwam vanzelf terug.En iedereen in de buurt kende Bobby ze noemde hem de zeehond.Ook over Bobby kan ik blijven schrijven.
Het is nu 3 jaar geleden 15 jaar en 30 jaar geleden. Maar je maatjes vergeten doe je nooit maar de pijn word wel minder en je blijf de mooie en minderen mooie herinneringen onthouden.

Ik heb zoveel mooie momenten elke dag hadden we iets,ik kan dus maar moeilijk alles schrijven.Ik ga gewoon beginnen met hoe Thibo er gekomen is.Ik zat in boeken te kijken naar pups en zag het zitten bij de cockers,ben op zoek gegaan en een kennel gevonden die me aansprak.
Ben naar de kennel gegaan vriendelijk ontvangen daar kreeg ik cockers te zien een rode cocker die zwanger was en papa was een gevlekte zwart
wit de puppies gingen begin augustus geboren worden ik wou een reutje hebben.3 augustus kreeg ik telefoon dat de puppies er waren 4 rode en
4zwarte met klein beetje wit aan de hals ze gingen me dan bellen wanneer ik mocht komen kijken.Ik zat ongeduldig te wachten op telefoon
en ja toen ik telefoon kreeg ben ik dezelfde dag gaan kijken schattig die kleine puppies ik heb er dus een zwarte uitgekozen en ik moest een naam met de letter T kiezen het was een pup met stamboom dus THIBO kreeg hij als naam.Ben regelmatig gaan kijken was 2uur rijden en dan op zijn 9 weken kreeg ik hem mee naar huis,heb een vriendin meegenomen zij kon dan rijden zodat ik Thibo heel de rit op mijn schoot kon nemen.
In het opvoeden was het soms een kapoen luisterde niet altijd ben dan met hem naar een school geweest daar was hij de beste maar eenmaal terug thuis kon ik het bekopen maar het is dag toch gelukt en hij begon alles prima te doen.
Toen begon de tegenslag we gingen altijd op reis hij ging overal mee naartoe we waren naar zuid frankrijk en daar begon hij te hoesten ik naar een da en daar kreeg ik te horen dat er hartruis en vocht op zijn longen zat,medikatie gekregen ik vroeg kunnen we de reis verder zetten of is het beter dat ik naar huis ga ,het was geen probleem om de reis verder te zetten,het hoesten was er niet altijd.
Als we terug thuis waren afspraak met onze da kreeg ik dus hetzelfde te horen dus medikatie blijven nemen en regelmatig op controle.
Alles verliep goed overal gingen we naartoe hij was er steeds bij ,want alleen kon hij niet zijn.Dan op zijn 8jaar ontdekte ik een klein wit plekje op zijn oog,afspraak bij de da en die stuurde me door naar een oogarts daar kreeg ik dan te horen dat zijn netvlies aan het afsterven was daar kunnen ze niets aan doen hij ging dus blind worden en ja op 2 maand tijd was hij blind mijn jongen,in het begin heel moeilijk hij liep overal tegen maar na een tijdje ging het beter hij kende zijn huisje en tuin liep trap op en af je kon niet merken dat hij blind was alleen aan zijn witte oogjes zag je het.Zo ging ons leven verder hadden veel plezier samen waren altijd samen ik ging nergens alleen naartoe hij was er steeds bij.Dan op zijn 14jaar en 8maand op een morgen bleef hij liggen ik keek en zag dat zijn 1 oogje dicht was en vuil ik naar de da met hem daar in de wachtzaal moest ik wachten en normaal was hij altijd zenuwachtig in de wachtzaal nu nam ik hem op mijn schoot en hij begon te snurken
de mensen in de wachtzaal zeiden hij geniet van zijn slaapje maar ik zag er geen goeds in het was onze beurt en daar kreeg ik te horen dat er iets in zijn hoofdje was en dat niet te genezen was man ik ging kapot vanbinnen ,ik vroeg me nog een kusje en kreeg er nog een en dat was zijn laatste kusje.Ik zie alles nog zo voor mij en heb na al die jaren nog zoveel pijn het is nu 4 jaar dat hij er niet meer is maar in mijn hart blijft hij altijd mijn Thibo.

Mooi verhaal Ingrid over jouw Thibo.

Veel moed en liefde wens ik je, Patrick.

Ook Yamalle kon me een minuut op voorhand 'doorsturen' dat er wat gaande was. Ben 's nachts vaak wakker geworden terwijl ze naar me lag te kijken, en vlak voor er iets moest gebeuren, of mis was.

Zoveel om nooit te vergeten...

Mooi Patrick, 

En zo herkenbaar. ... De stofzuiger was ook voor Raffi een drama. Haar laatste dagen heb ik haar de stofzuiger ook maar bespaart. Dat moest even snel gedaan worden als ze werd uitgelaten. En de bezem wilde ze altijd pakken en beet ze in die harde naalden, en dan heel hard er tegen blaffen. Geweldig spelletje altijd. Ze ging ook altijd als ze een beetje gestrest was, of het was druk in huis, graven... in de keuken in een hoekje en als de tuindeur open stond dan pakte ze altijd een bepaald plekje. Daar heeft geen plantje het overleefd, en dan zag ik een hele kuil en haar  snuitje helemaal onder de aarde, en dan keek ze me aan, en dan moest ik altijd lachend ging ik wel weer een nieuw plantje kopen. Maar voor Hoe lang..... zo schattig want ze deed eigenlijk nooit zo ondeugend.  Ze was zo verschrikkelijk braaf altijd, dat vergaf ik haar.  Vond het stiekem ook zo leuk.

Super mooie momenten. 

Sterkte Patrick 

Volg even

Ach soms geloof ik ook dat er meer is dan we kunnen zien en verklaren alleen met logica.

Mijn vorig hondje, mijn man had er liever geen meer toen. Dus wat deed ik, altijd het liedje van Wet wet wet..Love is all around zingen. Daar komen de woorden in "so,if you really love me, come on and let it show" . Naar mijn man gericht dus Vrouwen ......kunnen aandringen hé. 

En het hielp  Mijn nieuwe hondje kwam er en sindsdien is het altijd "zijn " plaatje gebleven. We zongen het luid mee telkens het op de radio kwam en zeiden , hoor Barcaatje jouw liedje ! 

Na zestien jaar  stierf ons schatje . We kónden niet weer een ander hondje nemen, het terugdenken deed teveel pijn en het voelde net aan alsof we hem dan zouden vervangen.

Het liedje ,werd ook niet meer gedraaid op de radio. 

Na 2 jaar beslisten we toch van nieuw hondje, Lance zou er komen . Beetje schuldgevoel bleef er toch.....

De dag s morgens dat ik Lance zou gaan ophalen bij de kweker, in de badkamer , speelden ze plotseling dat ene zo geliefde liedje van toen.....

het was net of ons overleden hondje zijn toestemming gaf , en ik ben beginnen huilen.......

Vind het nog altijd raar , hoe kon dat nu ? 

"De dag s morgens dat ik Lance zou gaan ophalen bij de kweker, in de badkamer , speelden ze plotseling dat ene zo geliefde liedje van toen.....
het was net of ons overleden hondje zijn toestemming gaf , en ik ben beginnen huilen......."

Anny en Lance

Zalige anekdote...

Hoi Anneke, wat fijn om hier te zien hoeveel mensen hetzelfde voelen als ik! Ik heb dit forum zojuist ontdekt en ik vind het geweldig, nu al. Met aandacht heb ik je verhaal gelezen, onze honden zijn dus in dezelfde periode gestorven. Wat een ontroeren verhaal ook van je hondje! Wij hebben met veel pijn in ons hart onze lieve schat Balou in moeten laten slapen, morgen 4 weken geleden. Balou was een kruising tussen een Jack Russel en een Fox denken we! Hij is 15 jaar mogen worden, maar nog was het voor mijn man en onze kinderen veels te kort. We kwamen op zondag 3 augustus thuis van onze vakantie, Balou was bij zijn vaste oppasadres gebleven. Hij was erg moe, maar ja dat weten we aan het andere ritme wat Balou natuurlijk ook had gehad daarzo, en aan zijn leeftijd. S'maandags viel het ons op dat hij niet meer kon poepen, allemaal keuteltjes...en zo ook dinsdagochtend. Hij had al medicijnen voor zijn ontlasting soepel te laten verlopen, maar dit werjte dus niet meer. Ik heb de dierenarts gebeld, en die zeiden dat ik een extra dosis moest geven maar dat we dan binnen een paar uur resultaat moesten zien, wat helaas niet gebeurde. S'avonds naar de dierenarts om even te laten kijken, hij werd onderzocht wat enorm pijnlijk was voor hem. Hij bleek een grote tumor te hebben in zijn kontje waardoor hij niet meer kon poepen...zo onverwachts! Hij kreeg een prednisonspuit voor het geval het een ontsteking zou zijn, die kans was heel minimaal aanwezig. De volgende morgen om 9 uur moesten we terugkomen om te kijken wat de spuit had gedaan. Er volgde een verschrikkelijke nacht, voor ons allebei. Ik heb bij hem geslapen in de keuken op een tuinkusssen, hij kermde en kreunde en wilde poepen maar het ging niet, zo ontzettend zielig...ik was voor Balou blij dat de nacht voorbij was. We hadden ons er al bij neergelegd dat het fout was en dat het bijna over was met hem...hij was zo ziek en ongelukkig dat ik blij was dat het bijna voor bij was voor Balou, dat hij uit zijn lijden verlost was. Tot overmaat van ramp was ik die dag jarig, maar jarig of niet...ik wilde niet dat hij moest lijden. Bij de dierenarts aangekomen zei de dierenarts dat hij Balou onder narcose ging brengen om hem te onderzoeken, en als het fout was dat we een keuze moetsen maken of we hem dan nog wakker wilden laten worden. Ons antwoord was nee, we wilden hem niet laten lijden. Voor dat hij zijn spuitje kreeg hebben we alle 4 nog afscheid van hem kunnen nemen, en geloof het of niet...Balou zijn oogjes waren gevuld met traantjes...net als de onze, wat hebben we gehuild! Daar ging hij naar de onderzoekskamer, en al gauw zei de dierenarts dat er absoluut niets meer aan te doen was, er zat een enorme grote tumor. Dus toen kwam hij tweede spuitje om hem te laten stoppen met ademen, daar ging hij onze allerliefste schat! Ik ben er van overtuigd dat Balou gewacht heeft tot we terug waren van vakantie, moet er iet aan denken als we niet thuis waren geweest toen. Daar ben ik zeer dankbaar voor! We hebben hem laten cremeren de dag erna, en een mooie urn uitgezocht. Hij staat in de woonkamer in de kast met een kaarsje en een foto erbij. Ik had wat haartjes afgeknipt en die laat ik deze week in een medaillon plaatsen. Ik wil hem voor altijd bij me dragen, wat een ongelooflijk verdriet zeg. De scherpe kantjes gaan eraf, maar nog vaak schiet ik vol en moet ik huilen. Ik ben blij dat ik hier mij hart even kan luchten...groetjes!

Ach Sjan, wat een ontroerend en herkenbaar verhaal. Ik was ook net terug van vakantie, ervoor niets aan de hand. Ze werd bij mijn ouders zo verwend, en toen ik terug kwam wilde ze haar brokjes niet meer eten. Dus ik ging ook naar kabeljauw voor haar koken en allemaal lekkere dingen maken. Ik dacht ze is gewoon verwend.... maar toen merkte ik dat het steeds moeilijker werd om haar te laten eten. Ze was zo'n lekkerbek en lustte echt alles. Ik merkte ook dat haar buikje wel heel dik en strak stond en vreeste het ergste. Uiteindelijk naar de DA gegaan en toen kregen we zo droevig nieuws. Een heel groot gezwel in haar buikje. Nog naar specialist gegaan en die bevestigde het. Hij was ook echt onder de indruk.  Zo triest. 

Bedankt voor je verhaal en heel veel sterkte met dit verlies. Koester de momenten. Dat doe ik ook maar het gemis is zo groot.

Hou je sterk.... en je hebt Balou waardig laten gaan.

Heel veel sterkte

Tja mooie herinneringen aan mijn Raffi. Ik denk de laatste tijd alleen maar aan die mooie herinneringen.  Maar de aller mooiste zijn.... dat je vanaf de trap mij stond te verleiden, met je mooie oortjes gekanteld, om je nog een snoepje uit jouw kast te geven. Ja want dat was jouw kast, in de keuken. Als je trek had in "wat lekkers" ging je rondjes draaien voor jouw kast.  

Dat zal ik nooit vergeten. Nooit meer mijn lieve skatiepetattie. 

Mijn mooiste herinneringen.. Pff.. te veel om op te noemen.

De eerste dag dat mama jou zag kleine huxxi, op slag verliefd en we waren meteen onafscheidelijk. Je eerste sneeuw. Rondrennen bij ons op bed en dan plasjes doen waar jou papa helemaal niet blij me was! En ik maar zeggen nee hij mag niet op bed.. En daar lag je dan bij ons steeds onder de dekens.  Met je opa en oma mee op vakantie naar zee en wij jou op komen zoeken. Toen je ons zag aankomen rijden was je niet te houden zo blij! En wat moest ik je weer missen daarna.. maar als jij het maar fijn had schatje je werd zo lekker verwend. Mee spelen op het strand, varen op de boot.

Onze eerste kerst samen, en jij maar wachten voor de kadootjes! je kerstpakje, je regenjas en je little monster trui. Ook al droeg je ze zelden, ze stonden je zo leuk!

Je bal waar ik 100x per dag mee moest gooien. Lekker snurken ondersteboven op mijn schoot. Mee rondtoeren in de zomer met het dakje open en jij maar rondkijken en genieten in het zonnetje.

Maar wat ik het meest mis is gewoon jou mooie bolle oogjes die me overal volgden en hoe je zo lekker kon slapen in je mandje. Waar ik ook was in huis, overal legde ik je mandje naast me neer en dan ging jij lekker slapen bij mama dicht bij jou.

Ik mis je huxxi en zal je nooit vergeten. Onze 2 jaar samen vol mooie herinneringen waren de mooiste van mijn leven.

Mooi hè Kelly die oogjes..... die trouwe hondenoogjes. Dat is misschien wel het aller mooiste. 

Die trouwe oogjes ja.. En hun warme lijfje tegen ons aan!

dat mis ik ook zo. En zijn geurtje! wat hield ik toch van zijn geurtje haha..

Haha dat geurtje..... Raffi had altijd een beetje zweetvoetjes. En dat rook zo heeerlijk bij haar. En zoete oortjes . Als ik er aan denk ruik ik het nog steeds.

Haha zweetvoetjes!

Mijn vriend vond huxxi altijd stinken.. Maar ik niet. Heerlijk geurtje ik weet niet waar hij naar rook eigenlijk.

En hij was zo dol op mijn geurtje. Lag altijd op mijn gedragen kleren/pyama's pantoffels. Als ie mij maar rook.

Wat zal ik zijn gesnurk ook missen. Zijn laatste nacht moesten ik en mijn vriend nog zo lachen. Lagen in bed hoorde weer vredig gesnurk in de gang.  Toen zei ik nog dat ik zo jaloers was op hem, dat hij zo heerlijk kon slapen..

mooie herinneringen:)