twijfels

Tussen Aston en ik lijkt het steeds beter te gaan. Natuurlijk is hij een brutaal klein mannetje maar dat neem ik maar voor lief. Het probleem zit hem nu dan ook meer in de manier waarop mijn vriend en ik over hem denken.

Mijn vriend vind Aston best leuk hoor... zolang hij er maar niets voor hoeft te doen. Net bijvoorbeeld moest ik even naar toilet. Aston zat bij hem, dus ik vraag "Wil je even opletten?" Aston wil namelijk nogal graag achter me aan als ik wegloop naar de badkamer, omdat de wasmand met kleding daar staat.

Dus, ik kom terug, en ga ervanuit dat mijn vriend doet wat hij belooft. Ik doe de deur open *bok* zo tegen Aston's hoofd, en mijn vriend zit helemaal in zijn laptop scherm, van geen kwaad bewust terwijl ik hem nog geen 10 seconden geleden vroeg daar even op te letten.

Laatst ook, ik had Aston in de bench gezet op te slapen, en mijn vriend haalt zonder mij wat te zeggen hem er weer uit "omdat hij piepte". Ik weet van niks, loop door de kamer en schuif zo met mijn been Aston de halve kamer door.

Ik probeer zo mijn best te doen, let zo goed op, maar het lijkt of ik niet mag verwachten dat mijn vriend een beetje meedenkt. Ik wil niet dat Aston zich pijn doet maar dit gebeurt steeds en ik ben zo bang dat hij er iets aan overhoud dat ik puur daarom zelfs overweeg of hij ergens anders beter af is, waar hij zich niet steeds bezeert, maar ik kan hem ook niet missen.

Mag ik voorzichtig zeggen dat ik vind dat jij je wel heel erg druk maakt om Aston? Heb al meerdere topics van je gelezen waar je wel heel veel zorgen uit over dingen. Dat is niet direct kritiek hoor, maar ik kan me dan voorstellen dat wanneer je samenleeft met iemand die een meer relaxte houding heeft ten opzichte van de hond dit tussen jullie direct een verschil van dag en nacht is. 

Misschien hij een onsje meer en jij een onsje minder zorgen?  Natuurlijk is enige voorzichtigheid op zijn plaats, maar je kunt niet overal op anticiperen. Jonge honden zijn bengels; ze stuiteren van de bank, komen klem te zitten, maken glijden en stoten hun hoofd. Er is een reden waarom ook mensenkinderen vaak met geschaafde knieën en blauwe plekken rondlopen. Al doende leert men... Als je een hond voor alles behoed krijg je straks een hond die niets zelf kan bedenken, aangeleerde hulpeloosheid. 

Dus oplettendheid - ja, graag. Maar je hebt maar 2 ogen, en die kunnen niet alle kanten op draaien en door je achterhoofd kijken. Probeer te accepteren dat er echt wel eens dingen even 'mis' gaan. En Aston leeft nog steeds, heeft volgens mij al zijn ledematen nog en ook geen hersenbeschadiging, dus volgens mij zit die prima op zijn plek 

Hoi Jenny,

Probeer eens een goed gesprek aan te gaan met je vriend. Zet eventueel op een papier wat de regels zijn wat Aston betreft. Spreek ook af wat je vriend wel of niet wil doen met Aston.

Je moet je hondje echt niet wegdoen omdat je er bovenop gaat staan. Ik snap je gevoel ook wel, je wilt ze geen pijn doen. Aston zal zelf ook dingen moeten leren. Dat je moet oppassen met deuren bijvoorbeeld. Ook Loes heeft die dingen moeten ervaren en met schade en schande moeten leren. Ze ligt nu niet meer voor deuren, maar ze gaat wel nog achter je benen liggen (bijvoorbeeld aan het fornuis), met alle gevolgen van dien. Je kunt ze niet tegen alles beschermen, sommige dingen moeten ze gewoon leren.

Veel succes!

Ik snap het gevoel zeker ben zelf ook zo'n zorg en pieker muts, en mijn partner ook net zoals die van jou.

maar ben het ook met hannah eens, mens en dier leren het beste door ervaring.

en als mama zijnde (van mensen of dierenkind) kan je alleen maar proberen om ze te sturen.

leren gaat met vallen (soms letterlijk) en opstaan.

geniet van je kleine frutsel is eigenlijk het moraal.

Dit is absoluut niet negatief bedoeld, maar is het misschien niet een beter idee om eens een gesprek met iemand aan te gaan over je bezorgde gedrag (een professioneel iemand). Ik heb tot nu toe al je topics gelezen en naar mijn idee is de mate van bezorgdheid die jij voelt buiten proportie. Wat mij betreft sla je echt door als je denkt dat Aston ergens anders beter af zou zijn omdat hij eens zijn hoofdje stoot of van de bank af springt.

Nogmaals totaal niet negatief bedoeld, maar voor mijn gevoel kan je niet echt van hem genieten omdat je constant enorm bezorgd bent.

He bah, wat naar. Ik snap die gedachtengang heel goed, maar probeer jezelf er ook aan te herinneren dat Aston door iedere spreekwoordelijke bult op zijn kop wel een ervaring op doet en 'life skills' ontwikkeld. Je wilt uiteindelijk wel graag een hond die zelf kan inschatten wat die beter wel en niet kan doen. 

winter weet bijvoorbeeld nu dat die niet de keuken in kan rennen, want hij is een keer uit de bocht gevlogen en vol op de koelkast geklapt. En ook dat die niet zomaar voor mij langs kan schieten aan de lijn, doordat ik op zijn poot ben gaan staan. Plus dat die zijn hoofd niet door een raster van een reismandje moet duwen, doordat hij klem kwam te zitten en er uit gezaagd moest worden bij de dierenarts. En zo kan ik nog wel even doorgaan... Een bepaalde vrijheid om je eigen fouten te maken is toch wel noodzakelijk om zelfstandig te worden 

Ik val in herhaling hier, maar ik denk ook wel dat je je téveel zorgen maakt.

Zorgen maken om het welzijn van je dier is niet erg, maar TE is nooit goed.

Al snap ik de achtergrond wel weer, als je al verschillende dierbaren bent verloren. 

Maar dat betekent niet dat Aston morgen omvalt als hij vandaag van de bank valt.

Aston kan best tegen een stootje, zo klein als ie is. Stoot je je kop een keer? Let je volgende keer vast wat beter op 

Val je van de bank omdat je gek doet? Niet meer gek doen op de bank dus.

Ze zijn nog zo flexibel, als ik soms pups bij mama in het nest zie...

De keren dat ik op een pootje van poes Puk heb gestaan omdat ze ineens in de keuken achter mij stond (terwijl ze 3 seconden ervoor nog in een diepe slaap lag) zijn niet te tellen.

Staartpuntje van Puk ("MAAAUUUW!"), staartpunt van Mellow ("OEIII!"), pootje van Mellow ("OEIII!").

Mellow is ook wel eens van de bank op de tafel gesprongen, gleed zo door en donderde er aan de andere kant weer af. Luide gil, gewoon van schrik. En ze is ook wel een tegen een paaltje aan gelopen, moet je maar voor je kijken 

Ik ben ooit een keer gigantisch op mijn plaat gegaan omdat ik op mijn slippers achter mijn buurjongetje aanrende. Het joch had mijn emmertje gejat!

Languit op de straat, 2 kapotte knieën én een kapotte wreef. 

En wat heb ik daarvan geleerd? Niet rennen op slippers...

Niemand heeft er iets aan overgehouden 

Probeer je zorgen een beetje los te laten, dat scheelt al zoveel onrust in jezelf.

Ik heb het ook gehad hoor, maar dan meer om Mellow haar onzekerheid/angst. Zorgen of ze wel gezond was, zorgen of ik haar wel kon bieden wat ze nodig had, of ik wel de juiste persoon was. Sinds ik dat heb los gelaten ben ik zelf relaxter. Heeft ze eens een off day? Jammer dan, morgen weer een dag.

En schop ik eens per ongeluk de Kong Safesticks tegen haar aan? Dan schrikt ze, rent weg en komt snel bij me. Aai over bol en (nadat ik dacht 'die moet niks meer van dat ding weten') lekker gespeeld mét diezelfde Kong 

Ik snap best dat je teleurgesteld bent als iemand iets beloofd en het dan niet doet. 

Je kan proberen (later gaat het vanzelf hoor, automatisme) als je een deur open gaat doen dit voorzichtig te doen (in je achterhoofd dat je hond erachter kan staan), goed opletten zelf...als je gaat zitten kijken of die er niet per ongeluk pal op die plek zit enz.

Klinkt heel overdreven maar op laatst gaat het vanzelf (thuis).

Op een pup van 6 maanden hoef je niet iedere minuut toezicht uit te oefenen hoor. Die kunnen al even alleen blijven. Soms sneuvelt er iets, maardat is in ieder huishouden wel zo.

verder is de kans reel dat aston geleerd heeft dat hij niet voor de deur kan liggen. Datis op zich iets goed. Wifi lag als pup ook voor de deur. Intussen kiest ze haar plekjes beter uit :)

Niet vergeten dat iedereen moet wennen aan de pup. Dus niet alleen je vriend, maar ook jij. Na een tijdje wordt het automatisme, dan wéét je dat overal een puppenhoofd achter kan steken. Hier is onze pup ook al door de kamer gerold omdat ze voor mijn voeten liep, en ik haar niet gezien had. Ik ben haar ook al eens op haar teen gaan staan omdat ze me afsneed aan de lijn (hm, dat klinkt raar, maar je snapt me vast wel). En die pup van ons is er nog maar een week.

Komt allemaal goed, na een tijdje hou je vanzelf meer rekening, en je vriend ook. Mijn man is ook niet zo oplettend.

Laat je zorgen je niet zo onzeker maken. Ze kruipen blijkbaar diep in je, raken je zijn, maar probeer te relativeren. Niet zo streng zijn voor jezelf hoor!

Je maakt teveel zorgen.

Aston kan best tegen een stootje.

Als hij voor de deur ligt en je doet de deur open en hij wordt aan de kant geschoven weet Aston dat hij niet voor de deur moet liggen.

Ontspan met een kopje soep.

Aston weet nu dat voor de deur liggen niet handig is.
Je kunt niet alles voor zijn.

Ik ga mee met Pauline en Hannah.

Verder, hier leert hij van! Juist hierdoor zal hij een veiliger leven hebben want van fouten leert hij wat gevaarlijk is en wat niet. En je vriend past vast wel op dat hij niks gevaarlijks doet, maar dit is gewoon een leersituatie.

Echt Jenny, relax een beetje! Als je dit al een situatie vind die gevaarlijk genoeg is hem weg te doen, dan komt hij nergens terecht

Ja je maakt je echt teveel zorgen! Je geeft aan dat je veel hebt meegemaakt de afgelopen periode wat natuurlijk een trauma achterlaat heel begrijpelijk. Maar jouw hondje kun je misschien zien als een begin van iets nieuws waar je lekker van mag genieten en liefhebben een beetje meer humorvolle kijk op het leven.  Jouw hondje leert jou misschien wel om een nieuwe stap in jouw leven te nemen door jouw eigen angsten los te laten.

Ik denk dat het sowieso goed is om even met je vriend te gaan babbelen over waarom jij bepaalde dingen op de manier aan pakt zoals je nu doet, zodat hij beter snapt wat de gevolgen zijn als hij het anders doet.

Je maakt je weer heel veel zorgen dat je hem pijn doet of hem per ongeluk verwond. Dat gaat echt niet zo snel. Het is jammer dat je door ervaringen in het verleden nu zo angstig bent, hierdoor lijkt het mij dat je er veel minder van geniet dan mogelijk zou zijn. En vreet je jezelf op van de stress, lijkt mij. Misschien is zoals al voorgesteld iemand om hierover te praten niet zo'n gek idee, vooral om jezelf wat te kalmeren.

Ik denk dat je vriend wel meedenkt, maar op een heel andere manier dan dat jij verwacht.

Waarschijnlijk is hij veel meer ontspannen hierin.

Dat is maar goed ook, als hij ook zo angstig zou zijn zouden jullie samen elkaar helemaal gek maken.

Het is niet te voorkomen dat je af en toe per ongeluk een hond raakt met een deur of voet.

Dat komt ook omdat ze de neiging hebben altijd in je buurt te willen zijn, of achter een deur te gaan liggen waar jij doorgegaan bent.

Als iedereen z'n hond daarom zou moeten herplaatsen zou niemand meer een hond kunnen houden.

Een hond in je leven zou meer ontspanning en plezier moeten zijn, en niet altijd die angst of je het wel goed doet of dat je hem niet per ongeluk pijn doet.

Dan gaat dat helemaal overheersen en dan wordt je hond juist een stressfactor in je leven.

En dat is echt jammer, want dat hoeft helemaal net.

Ik hoop dat je een manier kunt vinden, samen met je vriend om hier wat losser in te worden.

En dat wil niet zeggen onvoorzichtig en maar zien waar het schip strandt.

Natuurlijk ben je zuinig op je hondje maar dat moet niet de boventoon gaan voeren, zeg maar. 

Ik ga mee met de rest,

Je hond kan echt wel tegen een stootje en misschien is het inderdaad een idee om eens met een professioneel iemand te praten over je onzekerheden, angsten en zorgen. Want als jij je hondje niet af en toe gewoon lekker kunt laten gaan, dan creëer je daar een ontzettend afhankelijke hond mee die niets zelfstandig kan/durft, en daar ga je later weer spijt van krijgen. 

Ik vind Jenny een hele lieve en zorgzame hondenmama. Sommige moeders die een baby hebben staan soms aan de wieg te luisteren of de baby wel adem haalt ! Uit bezorgdheid en liefde. Op den duur wordt het minder maar is niek abnormaal, komt veel voor. Zoiets is dit met Jenny ook. Ze wil goed zijn voor haar kleine hond en dat hem niets overkomt.

Ik vind het ergens zelfs ontroerend dat ze zoveel van haar hondje houdt.

Duizend maal beter dan iemand die er amper naar omkijkt (dat soort mensen zijn er ook).

Dat ze hier soms steun vraagt of van zich afschrijft is geen reden haar het gevoel te geven "niet normaal" te zijn, want dat is ze zeker wel. Ze is heel erg zorgzaam voor haar hond.

Dat ze zo jong zoveel heeft meegemaakt is alleen maar reden voor meer begrip en respect voor haar. Ondanks zoveel tegen slagen heeft ze het wel gered! 

Natuurlijk is het fijn dat ze om Aston geeft, alleen om daar iemand tegenover te zetten die niet naar de hond omkijkt vind ik alles wat krom is recht maken.

Zo kan ik alles verantwoorden.

Ik ben zelf opgevoed door een vrij bezorgde moeder, en dat vind ik niet altijd een pluspunt.

Ervoor zorgen dat Aston niets overkomt betekent ook dat hij niets zelf hoeft uit te zoeken en niets leert.

Als je naar de wc moet, ga je naar de wc, dan hoeft iemand toch niet 24/7 met zijn ogen op de hond gericht te zijn.

Wat doe je dan als je alleen thuis bent, je plas ophouden?

Lieve Jenny probeer het inderdaad iets meer los te laten. Al doende leert men en dat geld ook voor honden 

Maar ik snap je wel, ik kan ook wel eens mezelf helemaal druk maken om Chica hoor. Ze is dan wel geen pup meer maar toch. 

Probeer aan je vriend te vertellen waarom jij bepaalde dingen voor Aston belangrijk vind en of hij daar aub wat meer rekening mee wilt houden.

Je bent echt een goede baas voor Aston hoor! 

edit: hoe vaak Chica trouwens niet bij mijn ouders ineens achter mijn moeder staat.... of achter de deur gaat liggen als ik even daar spullen ben pakken.... Ja dan voelt ze af en toe maar dat dat soort dingen niet handig zijn om te doen

"  
Natuurlijk is het fijn dat ze om Aston geeft, alleen om daar iemand tegenover te zetten die niet naar de hond omkijkt vind ik alles wat krom is recht maken.
Zo kan ik alles verantwoorden.
 
Ik ben zelf opgevoed door een vrij bezorgde moeder, en dat vind ik niet altijd een pluspunt.
Ervoor zorgen dat Aston niets overkomt betekent ook dat hij niets zelf hoeft uit te zoeken en niets leert.
 
Als je naar de wc moet, ga je naar de wc, dan hoeft iemand toch niet 24/7 met zijn ogen op de hond gericht te zijn.
Wat doe je dan als je alleen thuis bent, je plas ophouden?
 
 
  "

s@nt@

 Natuurlijk niet. Maar begrijp dat als je NIET verwacht dat je hond achter de deur staat en je knalt er tegen aan of meters met je been wegdrukt je maag er wel van inkrimpt en je dat hier van je af schrijft!!! Had haar al gezegd om thuis deuren wat voorzichtig open te maken enz.

Natuurlijk leert Aston dingen. Maar als je met je partner iets afspreekt dan verwacht je dat ook (handelt ernaar). En dat overkwam haar. Ze denkt dat de hond bij de partner is maar bleek achter de deur..... 

krom is verwachten dat iedereen hetzelfde is. Normaal is je in een ander te kunnen verplaatsen. En NEE....jouw situatie of moeder is niet Jenny. 

He bah Santa, klinkt heel onaardig naar jou toe maar dat is niet mijn reden om te reageren. Hoewel ik wel meen wat ik zeg is het allerminst mijn bedoeling rot naar jou toe over te komen.

Ik denk ook dat de meeste mannen sowieso wat luchtiger omgaan met dit soort dingen, zal wel man-eigen zijn.

Mijn vriend is ook anders dan ik. Misschien omdat ik ook meer tijd met Mellow samen ben.

Niemand zegt ook dat Jenny niet lief is en dat ze 'niet normaal' is he 

Nu lijkt het net of andere mensen, die niet gelijk in de stress schieten als ze per ongeluk op een hondenteen staan, niet van hun hond houden.

Tuurlijk voel je je schuldig als je een teen plet, maar als de hond zelf een beetje oplet waar hij die teen neerzet (en dus níet plots achter de baas gaan staan en je pootje achter zijn voet zetten ) dan komt het allemaal heus wel goed.

Het lijkt nu of de bezorgdheid de overhand gaat nemen terwijl het toch belangrijker is om te genieten van de hond waarbij je best af en toe ook best eens bezorgd kan en mag zijn.

En ik heb ervaring in bezorgdheid om mijn hond hoor, stapelgek werd ik soms van mezelf en mijn onzekerheden 

Snap ik Blaise , en ik kan wel aardig relativeren...

Het gaat mij erom dat Jenny in mijn ogen niet alles moet proberen te voorkomen, omdat zowel Aston als zij daar niets aan heeft.

Leren is fouten maken, loslaten, niet je hele omgeving onder controle willen hebben en houden.

Haha, wat zijn we lief voor elkaar!!  

Ik probeer me ook echt minder druk te maken maar ik heb echt het gevoel alsof ik 24/7 100% alert moet zijn omdat zodra ik even niet oplet staat hij op de eettafel, of pakt hij iets van de grond als we wandelen. En dan nog gebeuren er steeds dingen, hoe ik ook oplet. Net bijv. gingen we nog even snel een plasje doen buiten. Aston doet zijn plas en snuffelt even in het gras, plotseling is het hap slik, weg. Wat het was? Zo te ruiken iets fruitigs, ben bang dat het kauwgom was, wat dus giftig kan zijn. Als ik er op tijd bij ben kan ik meestal wel "Bah!" zeggen en dan luisterd hij meestal wel, maar als dit soort dingen gebeuren dan spookt er steeds door mijn hoofd "Oei, wat nu als hij hierdoor ziek word, als het wel kauwgom is, zal de xylitol dan zijn organen beschadigen?"

Misschien maak ik mezelf gek, maar ik zou het mezelf niet vergeven als er iets gebeurde. Mijn vorige hondjes moest ik opgeven toen we uit huis gezet werden. Mijn zus vond(en vind) dat ik nooit meer een hond zou mogen daarna.(ze praat hierdoor niet eens meer met me)

Ik krijg het gewoon een soort van benauwd als ik jouw verhalen lees Jenny!

Hier wordt echt niemand gelukkig van, jouw vriend niet, jij niet, en je hondje al helemaal niet!

Je komt op mij zo overbezorgd over, dat je nog maar moeilijk kunt relativeren.

Je bent nu bijvoorbeeld in de bonen omdat jouw hondje 'iets' doorslikte op straat. Nu vind ik dat zelf ook heel vervelend, zeker als ik niet zag wat het was!

Maar ja, zoiets moet je dan maar loslaten, wat kun je doen? Een vinger in zijn keel steken? met hem naar de dierenkliniek om zijn maag leeg te pompen? En orgaan beschadiging door een uitgekauwd stukje kauwgum? in welke encyclopedie heb je dat gelezen??

Dus wat bereik je nu eigenlijk met al die bezorgdheid, behalve dat niemands leven er leuker op wordt?

Als deze bezorgdheid een dwangneurose bij jou is, en dat gevoel heb ik eerlijk gezegd wel. Dan raad ik je aan professionele hulp te zoeken.

Dwangmatig gedrag gaat bijna nooit vanzelf over en heeft vaak een onderliggende oorzaak. Misschien kun je onder professionele begeleiding helderheid in zaken krijgen en werken aan dit probleem.