twijfels

heeeeeeeeeeee, daar ben je weer Jenny

ken je het woord...genieten ? ga eens bekijken wat dat betekent, ik lees alleen maar dat je het soms in het geheel niet ziet zitten, en je veels te veel zorgen maakt om Aston. waarom ?

nergens voor nodig, jouw Aston is een normale rebelse pup, die met een goede opvoeding en begeleiding straks een goede gesettelde hond is, als je overbezorgd bent tegenover Aston is het straks een hond die veel aandacht gaat vragen, niet doen, geniet van je pup, en zijn rebelse streken, leid dat een beetje in goede banen , heus geniet er nou eens van.

Oei je maakt je wel heel erg druk idd.

Dat is echt niet goed want je geniet zo niet genoeg van je pup.

Hier een nog kleiner hondje dan die van jou en ohh ohh ohh die heeft wat in de weg gelopen zeg.

Deur tegen dr kop, liep ze voor me voeten kreeg ze weer een trap, van de trap gevallen, bijna aangevallen door een andere hond, tussen de deur gezeten en nu heeft ze al 2.5 jaar een klein meisje die gek op dr is en lekker wild doet.

Heb haar al een keer moeten laten helpen doordat ze mis gestapt was en dus onder het mes moet.

Honden zijn vaak zelf slim genoeg om dingen goed te regelen en ze hebben ondersteuning van ons nodig zodat ze niet ALLES maar zelf doen en rare fratsen gaan uithalen.

Honden kunnen gerust tegen een stootje en juist van al dat soort kleine ongelukjes worden ze alerter.

Ze weten hier pcies hoe ze weg moeten komen als onze dochter in een drukke bui is, ze weten niet achter of voor mijn voeten te lopen etc.

"  

Janno is nog heel jong, ook zijn eerste hondje, maar wat hij daarschrijft.... ontspan en neem een kopje soep !!! "

willemijn, baasje van bamse .

 Ik voed hem niet alleen op en me zus doet het meeste van trainen.

 Niemand beweert hier dat Jenny een slechte hondenmama is, het tegenovergestelde zelfs. Maar als een mensenmama (jou voorbeeld) na 6 maanden nog iedere nacht bij de wieg staat urenlang om te kijken of de baby nog wel ademt mag ik hopen dat ze ook hulp gaat zoeken. Hulp zoeken wordt hier gelijk weer helemaal in een negatief daglicht gezet terwijl het dat helemaal niet is! Tuurlijk snapt iedereen dat ze goed wil zijn voor haar hondje, maar daar moet ze zelf niet aan onder doorgaan natuurlijk en gezien de topics (en hoeveelheid) heb ik het idee dat ze onvoldoende het van zich af kan zetten om er niet aan onder door te gaan. Dat er gelijk een negatieve draai aan gegeven wordt is jammer, want dat is het natuurlijk niet!

 Ik snap je helemaal hoor. Overigens ben ik altijd een piekeraar geweest, heb ik van mijn moeder. Dat is dus niet alleen maar met Aston zo.

 Sommige mensen hebben familie, vrienden, collega's en noem maar op waar je even met iets kleins bij terecht kan. Wie dat niet heeft of weinig zal eerder hier aankloppen. Dus dat ze weleens een topic opent omdat ze onze mening vraagt hoeft haar niet meteen verweten te worden dat ze zich teveel zorgen maakt. Dat is hetzelfde wie naar de tandarts moet en er bang voor is en alsmaar tegen zeggen "is toch niks om bang voor te zijn?". Iedereen voelt nou eenmaal anders, daar hoef je echt niet om te gaan praten met iemand (wekt suggestie dat er wat met haar is....is niks mis met haar). 

 Waren maar meer mensen zo zorgzaam en maakten ze zich drukker om dingen (vooral om hun kinderen), zag de maatschappij er stukken beter uit !!!

 Ik heb zelf kinderopvang gedaan, weet precies wat je bedoelt. 1 kind werd in de pyama, met vieze luier afgeleverd, elke dag.

Tussen overbezorgd zijn en verwaarlozing, zit gelukkig nog een heel groot verschil.

Ik ben zeer zorgzaam naar mijn gezin, maar zit nooit te kniezen of te zenuwen. Ik probeer nog altijd zaken te beoordelen aan de hand van een gezond verstand. Angst is namelijk meest geen goede raadgever.

Piekeren en stressen vind ik overigens weinig te maken met hoe goed je voor iemand zorgt. Het is meer een gemoedstoestand.

Amper naar het toilet durven omdat je hondje dan 3,5 minuten onder jouw toezicht vandaan is… niet zo gezond, toch?

 Ik durf heus wel even naar de toilet ofzo hoor, maar ik weet ook dat zodra ik de kamer uit ben, Aston dingen gaat uithalen. Zoals bijv. de eettafel op klimmen.

Je hebt je eerdere hondjes moeten opgeven schreef je… jouw zus vind jou geen hond meer waardig en negeert jou.

Dat is uiterst heftig en pijnlijk, traumatiserend zelfs.

Denk je niet dat dit een hele grote trigger is voor je houding jegens je hondje?

Een vorm van faalangst?

Jeetje zeg, haal haar doopceel er even bij.

Kan iemand niet gewoon advies krijgen zonder geanalyseerd of doorgelicht te worden?

Niemand is hetzelfde. Beetje respect voor elkaar lijkt me niet verkeerd.

Suzan kennende bedoeld ze dit helemaal niet respectloos, geld overgins ook voor mij. Maar dit 14 jaar volhouden is gewoon geen doen, en ook niet goed voor Aston want die voelt het heus ook aan.

Ik zou echt proberen het wat te laten varen, dikke kans dat Aston dan ook wat rustiger wordt, juist omdat er meer ontspanning in huis komt en hij niet steeds gestopt wordt

Ik denk wel dat je een beetje té overbezorgd bent... Op zich is daar niks mis mee, ik ben dat namelijk ook naar Max... Máár, ik laat het wel snel van me afglijden... Gebeurt is gebeurt, en wat doe ik eraan?

Max is als pup vaak door de kamer gegleden, onder de voet gelopen, ik ben laatst zelfs nog over hem heen gestruikeld omdat hij voor mijn neus ineens stopte met lopen...
Ja jammer kerel, moest je maar niet zo abrupt stoppen!!

Het hondje van mijn buurvrouw? Een Chi van 1,8kilo... Die dendert gewoon van de bank, heb ik ook wel eens een trap verkocht (per ongeluk natuurlijk ), of heb haar pootje geplet... Max heeft haar wel eens een head-boop(met zijn geweldige slungelpoten klapt ie haar zo op d'r kop ) gegeven, of is over haar heen gecrossed.. Maar na wat gegier omdat ze schrikt heeft ze er niks aan over gehouden hoor!

Laat het wat los, geniet met volle teugen van je heerlijk ondeugende pup, want voor je het weet ga je al deze streken missen... En hij zal vast nog wel eens vaker door de kamer glijden, maar dan moest ie maar aan de kant gaan, niet?

Geniet! Dat is veel leuker dan constant te moeten opletten... Jouw vriend doet het eigenlijk heel goed, hij laat je hondje gewoon lekker zijn gang gaan... Kan toch? En ja die deur klap levert misschien een bult op, maar hij kan vast wel tegen een stootje .

Ik herken mijzelf echt in jouw, alleen denk ik dat jij het "loslaten ervan" nog moeilijk vindt.... Niet nodig.. Als het gebeurt is dan zeg je even "Oh sorry puppetje, loop dan ook niet in de weg!"(tenminste, zo gaat dat hier), en dan ga je gewoon weer verder waar je mee bezig was

Ik bedoel het ook niet rot, maar weet dat mensen die al weinig zelfvertrouwen hebben juist aanmoediging nodig hebben (algemeen, niet alleen Jenny). Niet met de neus op dingen gedrukt worden waar ze niets aan kunnen doen. Ze voelen zich al rot genoeg (angst, bezorgdheid enz. daar hoeft geen extra ballast bij). Naarmate het wel goed gaat zal ze vanzelf meer ontspannen, maar gevoelens kan je niet afdwingen. Ook vergelijkingen hebben geen nut. Hoe iemand is is uniek, daar geld geen "wet van het getal"...... Als 2 niet bang zijn dan moet de 3e dat ook niet zijn? Zo werkt dat niet.

Sorry Suzan dat ik wat fel overkwam. Dank je voor de hint S&L&B. Maar meen het wel, is wat moeilijk te verwoorden soms. Dat wil niet zeggen dat ik dan negatief tegenover iemand sta hoor.

Ik begrijp je punt hoor, maar soms is 'tough love' ook wel eens nodig  als iemand zich ontzettend druk maakt en alles probeert te voorkomen, dan is iedere keer dat het een keertje mis gaat een flinke tegenslag. In de beginpost werd vooral het verschil tussen TS en vriend beschreven; ook op zo'n relatie kan spanning gaan staan wanneer er een groot verschil bestaat tussen aanpak en mate van zorgen maken.  

Het hoe en waarom is allemaal heel begrijpelijk, maar man, wat lijkt me dit vermoeiend. Voor iedereen! En dat is niet precies kritiek, maar een... Ik weet het niet. Een hardere soort medeleven? 

Daarnaast vind ik sommige voorstellen hier helemaal niet zo vreemd. TS schrijft veel mensen te hebben verloren. Dat heb ik ook mee moeten maken, helaas. Maanden waarin je om de week wel een begrafenis lijkt te hebben... Pas jaaaaren later kwam dit naar voren tijdens gesprekken met een psycholoog, waar ik voor een heel andere reden kwam. Pas toen merkte ik hoe lang en hoe erg dit heeft doorgewerkt op mijn leven, en op mijn doen en laten. 

Daarom ben ik of is iemand anders niet meteen 'defect'. Voorstellen dat iemand eens een gesprek aan kan gaan met een psycholoog is ook niet direct iemand een complex aan proberen te praten... Volgens mij komt dat idee nog heel erg door het stigma wat er om psychologie hangt (naar de psycholoog = jij bent gek). 

Ik studeer zelf psychologie, misschien dat ik er daarom anders in sta. Mij maakt het niet uit of iemand het moeilijk heeft door een sterfgeval, depressie, of 'maar' omdat alle kinderen zijn uitgevlogen; wanneer het overschakelen en verwerken moeilijk is voor mensen, dan help ik daar graag bij. En soms is het juist fijn om deze dingen met iemand te bespreken die er verder volledig buiten staat. 

Ik denk dat iedereen het beste voor heeft met Jenny hoor! 

 Klopt, maar zou je tegen de persoon die bang is zeggen: het is normaal dat je bang bent, ga maar niet meer naar de tandarts? Nee toch, je erkent het gevoel maar probeert er samen met de persoon aan te werken dat de angst verminderd. Lijkt me in dit geval hetzelfde. Het is normaal dat je bezorgd bent, maar als je er zo mee blijft lopen is het misschien een idee hier aan te gaan werken(of om dingen makkelijker los te laten) met iemand (is natuurlijk altijd de keus van ts). En verwijten naar TS??? die zie ik hier nergens. En niemand zegt hier dat er wat mis is met TS, dat maak jij er van. Als ik hulp zoek voor mijn spinnenfobie is er toch ook niks mis met me? Ik heb hooguit handvatten nodig van iemand om vooruit te kunnen. Zoals je zegt komt ts hier voor meningen en die krijgt ze ,  overigens pakt zij ze allemaal super op en weet alles te relativeren en neemt daaruit mee wat ze bij zichzelf vindt passen, snap dan ook noet zo goed wat het probleem is ?

 Ik denk dat mijn vriend en ik er ook anders instaan door ons leeftijdsverschil. Ik ben 24 en hij is, niet schrikken, 42(overigens ben ik meestal nog de meest volwassene in huis maargoed)

En natuurlijk is met iemand praten over je problemen niet verkeerd. Jullie weten natuurlijk niet alles over me, heh? Het is een heel verhaal, en een verhaal waar ik best over durf te praten, maar dat is waarschijnlijk niet echt iets voor het hondenforum, haha. Qua psychologen/therapeuten, ben eigenlijk nog nooit 1 tegengekomen waar ik wat mee kon, dus daar kan ik kort over zijn.

Klopt. Jenny pakt het zelf heel goed op. Ook de uitleg van Hannah ....super.

Sorry dat ik het anders opvatte.

 Rustig maar Suzan, ik begrijp wat je bedoelt, en dat je het niet verkeerd bedoelt.

Suzan is rustig, maar Suzan is vooral even uitgepraat!

Fijn dat je aangeeft dat je de intenties van mijn berichten begrijpt.

Ik doelde slechts op een stukje zelfreflectie, waarom je doet wat je doet. Niets meer of minder.

Sterkte en ik hoop dat je je beter zult gaan voelen.

Had al sorry gezegd Suzan. 

Haha ja, dat zal ook ongetwijfeld er aan bijdragen Wat jij wel en niet deelt is natuurlijk helemaal aan jezelf. Jammer dat je geen goede ervaringen hebt met psychologen, maar helaas heb je in ieder vak ontzettende kneuzen zitten. Hoop dat ik er eentje word waar mensen wél iets aan hebben