Wat je hond over je zegt

Kan me echt niet intresseren wat anderen vinden..

In het begin had mijn vriend (lang breed én kaal) wel zoiets van.. Meen je dit nou serieus. Ik kan hier toch niet mee over straat. Hahaha. Maar hij loopt graag savonds alleen nog een rondje met hem. Hilarisch gezicht. De stoere vent met de kleine chi.

Inmiddels is hij helemaal om. 4 handen op 1 buik die 2.

Ik denk dat je dit met elke hond groter als 50cm wel mee maakt.... Er zijn ook genoeg mensen die voor mij en Max een blokje om lopen hoor.... 

Of hun hondjes optillen, weglopen van het loslooppark omdat ik eraan kom....

Maar andersom is ook vervelend, Max accepteerd alles van kinderen. Maar volwassenen vindt hij best spannend... Veel mensen aaien hem ongevraagd of lokken hem met geluidjes.... Max wordt daar onzeker van en dat maakt wandelingen niet veel leuker..... 

 Als ik ontzettend behoefte had aan groepswandelingen en sociale praatjes enzovoort zou ik idd geen pitbull nemen, omdat er een grote kans is dat dit ook gewoon echt niet kan. 

Als ik verliefd wordt op een Chihuahua zou ik daar wel voor gaan,  omdat dat alleen het idee over mij kan veranderen en dat interesseert me dan weer niet. 

Dus het ligt er voor mij aan of dat 'imago' ook daadwerkelijk invloed heeft op mijn verwachtingen van wat ik met een hond wil ondernemen. 

 Ik vind mijn hond super en de rest van de wereld kan me gestolen worden  Het is wel ergelijk dat je je hond vaak moet verdedigen... Zeker naar familie. Maar dan nog, hebben ze ons en onze hond maar te accepteren. Ik laat het dan ook mijn ene oor in gaan en de andere weer uit.

Als je je hond kiest, moet je gewoon kijken wat jij bij jou en je gezin vindt passen. Ik heb geen spijt van de herder, en misschien kom je ook wel op een groter ras uit die helemaal bij jouw wensen past. The perficht match  Maar dat ga je pas zien als je weet dat het tijd wordt voor een hond en je gaat karakters e.d. opzoeken en vergelijken en rassen bekijken

Wij zijn begonnen met één mechel omdat we absoluut een zeer waakse hond wilden ivm inbraken en brandstichtingen.  Mijn vriend wou eerder een Duitse herder maar dit ras spreekt mij dan weer niet echt aan, dus een Mechel. Ondertussen zijn het er drie geworden; de tweede moest weg waar hij zat en aangezien het een nestbroer van onze Kimi is hebben we hem binnengenomen. Pippa is zowat per ongeluk bij ons terechtgekomen.

Veel mensen bekijken ons scheef als we met de drie honden op straat komen, we hebben soms reacties zoals: ze hadden er niet genoeg met eentje moesten ze er per se drie hebben. Andere mensen vinden het dan keileuk om te zien hoe ze braafjes naast elkaar lopen en vragen zelfs of ze foto's mogen nemen, het zijn dan ook prachtexemplaren.

Ook in de buurt krijgen we commentaar, een mechel is nu eenmaal een waakhond en soms blaffen ze wel eens. Nooit 's nachts en zeker geen uren na elkaar, maar je krijgt al snel het etiket van die zonderlingen met hun agressieve honden. Terwijl het eigenlijk "dankzij" diezelfde buren is dat we de honden hebben

Me moeder en zus hadden Minion gekozen.

We wouden een klein hondje geen Chihuahua grootte en hij moet niet verharen i.v.m. allergie.

Minion is een klein hondje hij is groter dan een Chihuahua en de Maltezer.

Hmmm interessant. Ik ben opgegroeid met een kleine Shih Tzu, super lief en leuk hondje! Toen ik 14 was is hij overleden en daarna heeft mijn moeder alleen nog maar Border collies genomen. Niemand uit mijn omgeving heeft iets met grote honden.. maar ik? Ik vind ze fascinerend. Dat zijn de honden waar ik naar om kijk. Hoe groter hoe mooier en het liefst ook harig.

Vandaar dat wij ook Balou hebben, zwarte reus van 53kg en 73 cm hoog. Een erg lieve knuffelkont die wel wat lomp kan zijn. Hij is best actief. Dol op zwemmen en vies worden in de sloot. Je kunt hem elk moment van de dag/nacht wakker maken voor een wandeling. Maakt niet uit hoe diep hij in slaap is als je de riem pakt staat hij te springen bij de deur...

Hij kwijlt als af en toe, verliest bergen met haar en sleept zakken zand en modder naar binnen.

Wat zegt dit over mij? Ik heb geen idee. Ik ben netjes, houd van een schone omgeving. Ik word chaotisch van rommel en viezigheid. Ik ben nog al lui aangelegd, mijn hobby's zijn lezen en illustreren. Daar hoef je niet echt voor in beweging te komen... Ik ben een angsthaas en houd niet van actie. Doe maar normaal dan doe je al gek genoeg. Lichamelijk contact met vreemden moet ik niet aandenken. Ik knuffel alleen mijn allerbeste vriendinnen en vriend.

Dus als ik het zo bekijk is Balou mijn totale tegenpool. Maar ze zeggen toch altijd dat tegenpolen elkaar aantrekken? Dus wie weet dat het daarom zo goed werkt. 

Met Balou wandel ik graag een paar uur, door weer en wind. Ga ik mee in buitenwater zwemmen (ieehhh hier zitten vissen!). Hij heeft me zelfs zo ver dat we nu samen 3 keer per week hardlopen. Ik raak minder in de stress van een vuiltje dat door het huis waait. Want je kunt het echt niet de hele dag schoonhouden hoor.

Mensen op straat lopen om en vinden hem eng. De uitzonderingen reageren totaal tegenovergesteld. Die willen een praatje maken, vragen wat voor hond het is en willen hem knuffelen en koekjes geven. 

Als ik met Balou train aan het water trekken we altijd veel aandacht. Mensen vinden het geweldig te zien hoe we samen zwemmen.

Wat ze van mij denken als ik met hem over straat loop? Geen idee? Wat denken jullie als een jonge meid van 23 met een joekel van een hond loopt?

"  Heel grappig, wat voor jou een voordeel is vind ik een nadeel zo zie je maar "

Lien, Luca† en Wifi /wi:fi:/

Haha inderdaad! Grappig

Ik zou alleen maar denken "die wil ik knuffelen!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!"

Ik snap ook echt niet dat mensen hem eng kunnen vinden, maar dat snap ik met mijn eigen grote knuffelbeer ook nooit. Alsof formaat iets zegt. Het ziet er zo fluffy uit, hoe kan je dat nou eng vinden?!!

Ik (wij) hebben een Amerikaanse Cocker waarbij wij totaal niet op het 

uiterlijk hebben gelet. Eerst hadden wij zelfs een beetje in bedenkingen qua 

vacht en showmodel maar wat zijn we blij dat we Guusje toch hebben nu. 

Het is zo jammer dat er zo weinig Amerikaanse rondlopen het zijn zulke leuke 

honden en dat komt denk ik toch ook wel door het imago (beetje truttig misschien 

denken mannen ) 

Toch hoop ik ooit in de toekomst nog een keer een Amerikaanse Cocker te mogen 

hebben/opvangen. En wanneer hier mensen over de vloer komen (inclusief mannen)

wind hij die mooi om zijn vingen (poot), en hij heeft een grote aantrekkingskracht op 

kinderen merk ik vooral op straat; vaak willen ze toch wel even aaien (vind Guusje prima 

hoor ) 

Hierdoor heb ikzelf weer geleerd dat je verder moet kijken dan alleen showmodel en 

alleen maar een "stoere"hond willen. Want uiteindelijk leef je toch jarenlang samen 

met een hond en wil je die kunnen geven wat hij nodig heeft, en mij, mij maakt dat 

imago helemaal niks uit volgens mij is het belangrijker om een hond te hebben waar 

je echt wat mee hebt dan het "perfecte" plaatje creëren die toch niet bestaat. 

Haha...ik weet niet wat het over mijn imago zegt, als ik hiermee loop

het zijn net Muppets 

Het was voor mij wel een grote stap op een chinees naakthondje in huis te nemen, omdat ik gewend was om honden te hebben die iedereen eigenlijk wel mooi vindt. En dan kijken mensen je ineens na om een andere reden.. Maar dat was voor mij ook geen reden om het niet te doen. Wel was het heel rot om zelfs verbaal door mensen te worden aangevallen dat ik mijn hond zou mishandelen omdat hij geschoren zou worden enzo. Met Dan en Lizzie heb ik echt NOOIT op die manier een nare ervaring gehad, dus daar schrok ik wel heel erg van..

Ik zie mezelf nooit lopen met écht kleine hondjes. Vindt ze wel leuk om zo te zien en soms te aaien, maar heb zelf niet de behoefte.

Zoals Jeff Dunham zei: a dog is not a dog when it bounces when it barks  

Dit gaat voor mij wel een klein beetje op, ik hou toch echt van de grotere rassen.

Onze honden zijn nu nog jong maar als er ooit eentje of meerdere zouden komen te overlijden komt er zeker terug een mechel. Mijn vriend heeft er een super hobby aan gevonden, gaat wedstrijden spelen met Kimi, wat voor mij ook telkens een leuke uitstap is. De ganse roedel gaat mee. En bij onze volgende hond(en) zou ik zeker terug een herplaatser willen. Is dat dan toevallig een mengelmoesje of een onbekend ras, zou mij eigenlijk niet echt iets uitmaken.

Als er mensen komen die het niet zo op honden hebben gaat ons trio in de bench of tuin, dus vrienden die niet meer willen komen waren eigenlijk ook nooit echte vrienden denk ik zo.

Er is ook familie die niet meer wil komen. Ze kwamen zowiezo maar 2 keer per jaar, dus of ik de keuze van mijn hond daarvan moet laten afhangen is ook snel beslist.

 Ik vind het juist wel geinig om met iets heel anders te lopen dan men bij mij zou verwachten. Bij de auto ook, ik heb een tijdje in een grote bus gereden, ik vind het dus leuk dat mensen dan zo verbaasd kijken van, he, komt daar zo'n jong slank meiske uitgezet? Wat dat betreft zou ik het dus wel grappig vinden om een heel gevaarlijk uitziende, stoere hond te hebben. 

Alleen zijn de stoere honden vaak qua karakter niet wat ik zoek. Dan bedoel ik vooral de staffordachtigen, het niet hondsociale vind ik onprettig. Een grote herder zou ik dan wel weer prima vinden, maar mijn man vindt ze onpraktisch groot (en daar heeft hij ook weer gelijk in). 

Maar ik vind het ook wel weer leuk dat iedereen onze hond zo mooi en gezond eruit vindt zien. Zij is trouwens ook heel gereserveerd en dus helemaal niet geinteresseerd in mensen die haar willen aaien oid. Dat valt mensen vaak tegen denk ik, want men wil haar juist altijd enorm graag aaien. Maar stiekem vind ik dat ook wel weer een beetje leuk, dat ze zo duidelijk alleen geinteresseerd is in haar mensen. (En onze vrienden en familie vindt ze vaak ook een stuk leuker dan willekeurige mensen, dus gelukkig vinden die haar dan vaak ook wel okee.)

Ik ben verliefd geworden op de elegantie van een dalmatiër

Op straat kreeg ik met één hond heel vaak de opmerking: oh wat een mooie hond, is dat nog een puppy? (zelfs nu nog, nu ze 5 jaar is).

Sinds ik een tweede hond heb (vier maanden nu) probeer ik zelf vaker te wandelen wanneer er minder volk op straat is, want als ze dan iemand zien waar ze naartoe willen moet ik met meer geweld hen tegenhouden.

Reacties nu zijn: is de kleine de puppy van de grote? En hondenliefhebbers die toch dichterbij durven komen vinden het twee mooie honden

Maar in het algemeen had ik meer succes met Jolie, de eerste. Hoewel ik die natuurlijk al veel langer heb, dus misschien is het niet te vergelijken.

Ik ben een modebewuste persoon en ik denk dat mijn honden dat ook over mij zouden kunnen zeggen? (knipoog naar Cruella Devil... ehm... )

Ik val voor wat voor mij een typische hondenvorm is (silhouette): Dalmaten, Vizsla's, Weimaraners en windhonen (vooral Saluki).
De volgende zal waarschijnlijk een Saluki zijn, maar dat is dan wanneer ik hondloos val pas dus dat moet niet snel zijn (drie honden zie ik niet zitten).

Mensen (ver)oordelen altijd en meestal onterecht.

ik hou me zelf voor dat ze naar MIJ kijken en niet naar Bams.

Er zijn zeker wel honden die ik niet zou willen, niet zozeer om het imago, maar meer omdat het gewoon mijn type niet is, bijvoorbeeld sterke, brede honden of zwaar behaarde honden.

Ook een Chihuahua zou ik niet zo snel zien aan de andere kant van de riem. Die vind ik dan weer nét te klein, ik zou als de dood zijn dat ik mijn voet er per ongeluk op zet 

Ik vind kleine, popperige vrouwtjes met grote honden juist wel heel leuk.

En stiekem vind ik grote, brede, stoere mannen met een Chihuahua ook wel heel leuk.

Bij mijn ouders in de buurt zag ik ooit zo'n zwaar getatoeerde vent lopen, kale kop en in zijn hand had hij een heel schattig, klein roze Flexi-lijntje met daaraan een Chihuahua. Stiekem moest ik wel even lachen omdat het zo'n beeld is wat eigenlijk niet zo klopt 

Ha Ha, wat mooi Willemijn!

Ha die stoere vent hadden wij hier ook! Tenminste, toen we in Rotterdam woonden. Ook met een chihuahua aan een ienieminie roze flexilijntje haha dat vond ik nou stoer! Echt geniaal!

Mijn vader gaat trouwens ook wel eens wandelen met Freggle, het witte hondje.

Dat ziet er altijd heel grappig uit, zo'n grote man met zo'n kleintje naast hem te draven.

Maar dat maakt hem niks uit, hij loopt liever met Freggle dan met Black.

Mijn vriend en ik hadden vroeger altijd in ons gedachten gehouden om een Herder aan te schaffen.

Omdat we ons allebei nogal vonden in het karakter en uiterlijk van de hond.

Zo'n echte hond hond.

Maar in realiteit is het wat anders uitgedraaid. Een kleine keeshond.

Supergrappig soms om mijn vriend ermee te zien wandelen.

Nu denk Simba ook wel zelf dat hij het gestalte van een Newfoundlander heeft. :)

Ik val voornamelijk grote rassen, zonder teveel "bijt incidenten" aangezien je dit toch nog weleens hoord. Ik vind herders schitterende honden en zo gauw ik mijzelf wat meer ervaren voel zal er zeker een shiloh shepherd of oud duitse herder komen. Misschien ook wel wat voor het imago ja, ik voel me graag veilig als ik 's nachts over straat loop.

Hiervoor hadden wij dus onze Berner van 60kg, ik voelde me altijd veilig bij hem. Nu is er onze leonberger van net 13wkn die al 18kg weegt.. Die zal ook wel indruk maken.
Ondanks dat deze rassen grote knuffels zijn hebben ze toch iets indrukwekkends over zich.

En daar kom ik aan met m'n dwergpoedel

Maar goed, we wilden na jaren toch wel weer een hond. Ik had een Kerry Blue, een dwergschnauzer of een dwergpoedel in m'n hoofd.
Na gepraat met man en uithuiswonende kind, hebben we besloten om dus voor de poedel te gaan.

Manlief zou een Kerry Blue niet aan kunnen, hij (een beer van een vent) heeft dus totaal geen overwicht, wel overgewicht, maar dat telt niet
En dochterlief had wat dat aangaat ook liever een kleinere hond, is makkelijker mee te nemen, en ze kan hem ook eens stelen om mee te nemen naar haar studentenstudio.
En een poedel verhaart niet, ik ben nl lichtelijk allergie's voor de trimvacht van een dwergschnauzer (we trimmen dus zelf) en een poedel is met recht geen hond allergie's voor
En ik vind de vacht zo lekker om er doorheen te woelen hahahahahha, dus vandaar onze poedel

En imago? daar heb ik niks mee Oh en ps, wat de hond over mij zegt? Nou dat ik hem graag mag aaien dus hahahaha

Wat een prachtige poedel heb je!!  Wat een plaatje. 

On-topic:

Wat ik me gisteren nog bedacht: ik zal later geen "eng hondenras" meer willen gewoon zodat ik zelf wat relaxter loop. Als Rhowdy los is durf ik haar geen moment uit het oog te verliezen, want stel dat er net een persoon om het hoekje komt lopen, Rhowdy stormt er in blijheid op af, ik kan me erg goed voorstellen als mensen dat eng vinden bij een rottweiler.

Tuurlijk zijn er mensen die ook voor kleine schattige hondjes bang zijn, maar met een rottweiler voel ik me al sneller schuldig en zenuwachtig om dingen fout te doen, dan bij een lief uitziende golden, die toch de reputatie hebben goedzakken te zijn. 

Dus deels trek ik me weldegelijk aan van hoe "de wereld" naar mijn hond kijkt, en hou het ook in mijn achterhoofd bij raskeuze voor de toekomst, maar grotendeels is het eigen onzekerheid waarom ik niet voor rassen ga met slechte reputatie.

Ginny heb ik niet uitgezocht, die zou voor mijn (ex) schoonouders worden. Het enigste wat ik ze toen heb gevraagd is of ze eerst wilden kijken of er een zwarte hond in het asiel zat die ze aansprak, omdat die verreweg de minste kans hebben op adoptie. Ginny vond ik qua karakter dus helemaal niet bij hun passen (zeer enthousiast naar andere honden, tikje terughoudend naar mensen en een beetje hyper, precies wat ze niet wilden) maar die is het dus wel geworden, en wat in het asiel werd aangeprezen als een labrador kruising groeide toch echt op tot een grote herder met lange haren en een schofthoogte van 65 cm. Had ik het die dag voor het zeggen gehad, dan was er een andere hond mee naar huis gekomen, al vond ik Gin wel een geinig beestje. 

Met Ginny krijg ik hele verschillende reacties; mensen die accuut oversteken, maar ook mensen die helemaal verrukt van haar zijn, of helemaal blij dat hun hond die wat angstig is/bang is voor herders/niet met grote honden kan vaak zo met haar weglopen & spelen. 

Winter daarentegen... Oef, wat heb ik een rotopmerkingen gehad. Net als wat Kelly met Luan beschreef zij  mensen vaak helemaal verrukt met zijn witte vachtje en vegen mij  suggesties en vriendelijke verzoeken zo van tafel... Hun vind die vast wel leuk, ze hebben verstand van honden. Nee dus... Winter vind dat ze de boom in kunnen en maakt dat niet al te vriendelijk duidelijk, gemotiveerd uit angst. En dan die opmerkingen! 'als hij zo reageert kun je hem beter laten inslapen/zo wat een valse!' en mijn persoonlijke favoriet: 'nu moet je hem een tik over zijn neus geven, op zijn rug leggen, een hakje in zijn flank geven, kijk zo...' 

Naast Ginny ben ik een ander mens dan naast Winter; met Ginny laat ik dingen vaak aardig zijn beloop en maak ik snel contact met mensen voor een praatje. Met Winter kap ik mensen hun (aanhoudende) verzoeken af en word fel (of zullen we het assertief noemen :p) als ze niet luisteren. 

Ofwel, naast Ginny ben ik een sociale meid en naast Winter 'dat chagrijnige kind met haar valse mormel'. 

Ik weet niet wat dit zegt over mij, misschien dat ik me aanpas aan de wensen en behoeften van mijn hond en dat ik deze voorop probeer te zetten tijdens een wandeling? :p

Zelf heb ik ook best veel vooroordelen hoor. Laatst zou ik met Ginny even komen helpen bij een privé les zodat ze iets in scène konden zetten voor een Chihuahua die blafte. Stond ik daar even verbaasd te kijken toen de eigenaar een jongen van eind 20 was, dat had ik echt niet verwacht. En op dezelfde route loop ik ongeacht of ik met Ginny of Winter ben om voor tiener die met hun stafford lopen. Ik vertrouw er niet op dat zij hun hond goed in kunnen schatten. 

Rassen die ik zelf echt niet zou willen zijn molossers, puur omdat dit DE 'stoerdoenerij' rassen zijn hier in de buurt en andere honden er echt vervelend op reageren. Dat zou mijn voorkeur toch niet zijn. 

Ik was een jaar of 10 en ging logeren bij kennissen van m'n ouders, die hadden net een Stafford aangeschaft en was zo gek met het beestje dat ik vanaf toen zei "als ik later groot ben wil ik ook een Stafford". Toen ik op m'n 20e het huis uitging zat na een maandje Buddha bij me thuis. (Dit is de korte versie van t verhaal haha). 

En mensen verwachten als ze mij zien absoluut niet dat ik dit ras heb. Als ze vragen wat voor honden ik heb en ik zeg Staffords dan zie ik elke keer weer de monden openvallen haha. 

Vriend en ik werken beide bij de overheid dus vooral collega's staan ons raar aan te kijken want wij voldoen totaal niet aan het prototype aso. Want ja als je dit ras heb ben je een aso volgens velen.

vind het vooral lachen als ik in mantelpak de honden uitlaat, die koppen van mensen, echt geweldig haha 

Odi is niet uitgezocht op mijn imago. Ik wist eigenlijk zelfs niet wie ik was op dat moment.

Heb hem uitgezocht, omdat hij de enige hond was in de hele opvang met wie ik een klik had. Ook was hij een middelmaatje, wat goed uit zou komen in verband met Sascha. Ze zouden dan ongeveer even groot zijn, lekker makkelijk met spelen.  

De doorslag om hem mee te nemen, was zijn uitstraling. Zacht en lief. 

Inmiddels is hij wat groter en zwaarder geworden dan de bedoeling was (hij zou tussen de 42 en de 50 cm blijven en is nu de 70 al voorbij), en Sascha speelt niet zoveel meer met hem. Zijn uitstraling is nog steeds zacht en lief, maar veel mensen zien dat niet.

Mensen hebben angst voor hem, lopen met een grote boog om ons heen of kiezen een andere weg. Ook als ik alleen ben, word ik aangekeken. 

Mensen met honden weten inmiddels hoe Odi is en zien hetzelfde als ik zie. Een lieve en zachtaardige hond, die zich af en toe laat leiden door angst. 

Ik heb het me een hele tijd aangetrokken, hoe mensen op hem reageerden. Had het idee dat ik alleen op de wereld stond. Tegenwoordig denk ik er niet meer zo over na en ben ik drukker met wat mijn hond van die mensen vindt. Want aan het eind van de dag leef ik met hém samen en niet met die mensen.

Als mensen aan mij vragen wat voor een honden ik heb, zie je ook altijd die blik veranderen.. 'chihuahua's?'.. Ja, chihuahua's ja! Kunnen ook echt leuke hondjes zijn, die niet in een tas zitten hoor! Als ze, ze dan ontmoeten dan beamen ze dat wel.

En op straat denken mensen maar wat ze willen denken.. een blondje met twee chihuahua's, tja. 

Maar het is wel zo, mensen lachen altijd vrolijk als ze die twee kleintjes zien lopen. 

Heb natuurlijk ook nog Kiwi, maar daar bedenken mensen geen vooroordelen bij. 

Hoor alleen vaak dat het zo'n mooi, lief hondje is.