Sassekind, mijn flessekind

Het is alweer ruim 2 jaar geleden, dat jij geboren bent, je was één van de 6 meisjes die geboren werd, uit een zgn. Oeps-nestje, in eerste instantie was ik niet blij met het feit, dat je mama was gedekt, maar naar mate haar zwangerschap vorderde, bedacht ik dat jullie komst, misschien wel het beste was, wat in mij in lange tijd was overkomen.
De dag dat jullie werden verwekt, was de dag dat ik mijn derde hondje, in amper een jaar tijd, naar het crematorium bracht, jullie mama was loops, en papa moest in de bench, toen wij naar het crematorium gingen, echter, de bench had 2 deurtjes, en dus ook 2 sloten, en het baasje vergat te kijken, of beide sloten dicht waren, toen we thuiskwamen, sprongen 2 hondjes mij tegemoet, nog even hoopte ik, tegen beter weten in, dat "het" niet gebeurd was.........
Mama was uitgerekend op de dag, dat mijn laatst overleden hondje, 15 jaar zou worden, het werd 2 dagen later, Valentijnsdag!
Alles verliep voorspoedig, tot de 4e dag, ik merkte dat je wat afzijdig van het nest lag, en toen ik je oppakte was je meer dood als levend,je voelde koud aan, en ik heb toen gelijk een isolatie-tasje met warme doeken en een flesje warm water ingepakt, jou er in gelegd, en de DA laten weten dat we onderweg waren, (tot op de dag van vandaag, weet ik nog steeds niet, waarom ik naar de DA gereden ben, in het holst van de nacht, de DA komt al sinds jaar en dag, altijd aan huis), éénmaal daar kwamen we tot de schokkende ontdekking, dat je flink onderkoeld was, ondanks dat je nu toch al even in warme doeken gehuld was, je kreeg wat glucose, en ik kreeg wat glucose en het advies je warm te houden, en nauwlettend in de gaten te houden, mee naar huis.
Maar na enkele uren, verslechterde je toestand weer, en nadat ik je enkele malen bij je mama had aangelegd, bleek dat je niet kon aanhappen, je ging heel gretig op zoek naar de voedselbron, maar je zoog niet, dus weer werd de DA verwittigd, hij kwam vrij snel, en na weer wat glucose, zou hij je aanleggen bij je mama, en wat toen gebeurde, doet me zelfs nú nog, soms gillend ontwaken uit mijn slaap, de DA liet je vallen!!!
Zacht piepte je, en nadat hij je weer had opgeraapt, en bekeken, legde hij je aan bij mama, toen ook hij zag, dat je niet hapte, zei hij me dat je bij de geboorte waarschijnlijk zuurstoftekort had geleden, en daardoor een hersenbeschadiging had opgelopen, hij zei het welliswaar niet, maar ik kon tussen de regels door lezen, dat je wat hem betrof, al was opgegeven.
Maar ik dacht daar anders over, je had dit alles al overleefd, ik zou voor je vechten.
De DA werd direct daarna weggeroepen, voor een keizersnede bij een koe, en zou zodra hij weer op de praktijk was, even bellen, zodat ik puppie-melk kon ophalen, het duurde nog eens tweeénhalf uur voordat ik de melk kon ophalen, en toen begon het circus pas goed.........
Iedere 2 uur kreeg je een fleje, al binnen 2 dagen liep ik op mijn tandvlees van vermoeidheid, maar ik heb de voordeur op slot gedraaid, en een luchtbed naast de werpkist geplaatst, mijn dagen bestonden uit voeden, buikje wrijven, pup in de kist, en achterovervallen op bed, bij elk piepje was ik klaarwakker, maar na 3 dagen al zag ik resultaat, je werd sterker, luidruchtiger, en na nog eens twee weken, zat je welliswaar nog wat wankel op je kleine achterste, met je oortjes gespitst, te wachten op het moment, dat ik de kamer in kwam lopen met je flesje, om dan, waggelend en wel, luid piepend, in de richting van mijn stem te kriebelen.
Je groeide als kool, en toen jij en je zusjes werden gespeend, was er van groeiachterstand al geen sprake meer, je stortte je net als je zusjes midden in de bak met eten, en reageerde, 4 weken oud, al op je naam; Sassy-Yorkie, kortweg Sas, of Sassy.
Toen je de wereld ging ontdekken, meestal in het kielzog van je grootste zus BeauBeau, was ik soms een beetje ongerust, je zag geen gevaar, en deed dingen, waarvan ik dacht, dit klopt niet helemaal, als je door de kamer aan het rennen was, en er kwam onverwacht iets op je pad, zoals een deur die open was blijven staan, dan leek je die niet te zien, je week niet uit, maar knalde er in volle galop tegen aan, stond op, schudde een keer met je kopje, en ging terug naar je uitgangspositie, om er zo in volle galop weer tegen aan te knallen, en bleef dit herhalen, tot ik de deur sloot.
Verder stonden de banken vrij dicht bij elkaar, en had ik voor beide banken een opstapje gemaakt, anders bleef ik puppies op- en aftillen, en ineens wisten, bijna, alle pups, dat ze dmv springen, van de één op de andere bank konden komen, ipv eerst van de ene bank afklauteren, en de andere weer opklauteren, ik zeg, bijna alle pups, want jij kon dit niet, jij nam een aanloop, en plofte steevast tússen de banken, op de grond, en ipv dan gelijk maar op de bank te klauteren waar je eigenlijk naar onderweg was, ging jij weer naar de uitgangspositie, nam een aanloop, en plofte weer steevast, tussen de banken op de grond, net zolang tot ik je oppakte en op de goede bank zette.
Nu ben je iets voorzichtiger, je kijkt eerst de kat even uit de boom, maar dan ga je ervoor, voor 400%, en helaas is ook dat niet altijd goed, zeggen ze niet dat teveel, ook niet goed is, dat gaat in jouw geval, helaas, altijd op!
Maar je hebt of een hele hoge pijngrens, of je bent enorm stoer, want nadat de DA je, 4 dagen jong, liet vallen, heb ik je zelfs nooit horen piepen, omdat je je pijn gedaan zou hebben, piepen doe je wel, als je moet plassen, als je te lang op je eten moet wachten, of als je aandacht wilt, en dan krab je met een voorpoot een paar keer kort aan mijn been, zo van; hallo, ik sta hier, aandacht alsjeblieft!!
Kusjes geven doe je zelden, daar voel je je te stoer voor, maar je geeft deze spaarzame kusjes, altijd, op precies het goede moment, met de jaarswisseling, als ik verdrietig ben, kortom, je voelt mij feilloos aan.
Wat je wel doet, en dat doe je uitsluitend bij mij, is vlooivrijen, ik leg je dan in mijn armen, kriebel je op je buik, en dan ga jij mijn wang "vlooien", met je tandjes dicht op elkaar bewegend over mijn wang, je doet dit ook wel eens in mijn nek, of aan mijn arm, maar het vrouwtje heeft met haar (bijna) 52 jaar, hier en daar wat slapper vel, en dat resulteerd dan in een ieniemienie blauw plekje.
Verder ben je ontzettend waaks, en voor de duvel geen bang, het baasje mag het vrouwtje geen tik op de knie geven, en andersom ook niet, want dan weet je van ellende niks anders te doen, als janken en springen.
Je kleinste zusje, Kruumeltje, (zíj heeft de grootste mond, en vliegt als eerste op vreemdelingen af), is je partner in crime, samen kunnen jullie de hele wereld aan, jij gaat voorop, Kruumel moedigt je heftig aan, en zeg nou zelf, wie zou er nietonder de indruk zijn, van zulk vervaarlijk blaffend geteisem?
Ook kunnen jullie met z'n tweetjes, heel stil in een hoekje zitten, ik noem het werkoverleg, om ineens, met z'n tweetjes, als pijlen uit een boog, op iets af te schieten, dat kunnen nietsvermoedende vogeltjes zijn, die hun dagelijkse portie brood uit de achtertuin aan het opeten zijn, en daardoor verschrikt alle kanten opvliegen, of samen ineens de post uit de brievenbus trekken, of een speeltje van het andere zusje, "Meissie" af te pakken, écht zonder een woord van overleg, om daarna met z'n tweeën, poepie-trots, schouder aan schouder, terug te komen lopen, zo hebben we dat niet even goed gedaan, vrouwtje?!
Zzzzzucht, jullie zijn een handvol, maar God wat ben ik dankbaar voor jullie, en wat hou ik ontzettend veel van jullie, maar jij, lief Sassekind, mijn flessekind, jij had eigenlijk, al wel drie keer dood kunnen zijn, menig hondje had niet overleefd, wat jij hebt doorstaan, en mede daardoor, ben jij zo bijzonder, dat, en omdat je gewoon verschrikkelijk lief bent, mijn kleine, grote onbenul.........

Wat een prachtig mooi verhaal *kippevel*

Wat een mooi en bijzonder verhaal......Ook prachtig geschreven.

Wat boffen je honden met jou....en jij met hen, vooral met je sassenmeisje.

Behalve je dierenarts.....wat een hork zeg.