Gloeiend van trots

Luan is geen gemakkelijk hondje. Met 9 maanden is hij enorm ziek geworden, een maand bijna niet buiten geweest en in totaal 6 maanden prednison gehad. Daaruit gekomen in een enorme angstfase en een heftige, verlate puberteit. Daarin ook nog eens 2x op 1 dag aangevallen door een reu, waarvan 1x terwijl hij op zijn rug lag. Ook heeft een kind hem een keer enorm laten schrikken door rustig op hem af te lopen, op een halve meter van hem op te springen en keihard BOE!! te roepen. Dat was het einde van zijn vertrouwen in kinderen.

Het resulteerde in uitvallen aan de lijn, enorm onzeker zijn, meerdere angstfases die vanaf het voorjaar eigenlijk ineens heel veel erger werden. We zijn toen met BAT training gestart en dat hielp goed, ookal waren we nog maar net begonnen. Een maand geleden werd hij weer ziek, een terugval. Achteraf gezien heeft de terugval waarschijnlijk eerder in mildere vorm al plaatsgevonden. Het verklaart veel van zijn hele heftige gedrag.

Sinds hij ziek is geworden zijn we gestopt met training, we moesten stress zoveel mogelijk vermijden. Nu is de ziekte onder controle en zijn we aan het afbouwen qua medicatie. We training nog niet maar wandelen wel weer gewoon wat betekent dat we weer situaties tegenkomen...

En vandaag ging het super!
Ik gloei van trots op mijn knappe ventje. Ik weet dat hij nu onder de prednison zit en het straks allemaal anders kan zijn, maar dan nog! Twee/drie weken geleden was hij enorm bangig en onzeker en viel hij naar van alles en nog wat uit en nu...

Vanmorgen een wandeling door de wijk. Eerst kwamen we Aartsvijand #5 tegen, de dikke rode kater op een heel smal pad. Meneer de kater ging midden op de weg staan te blazen met opgetrokken rug. Luan zag hem in eerste instantie niet eens. Ik bereidde me mentaal voor op een hoop kabaal op de vroege ochtend en ga zo lopen dat ik als we passeren tussen Luan en de kat in kom maar hou wel een losse en ontspannen lijn.

Luan ziet de kat, kijkt 1x achterdochtig achterom, staart omhoog, en begint wat harder te lopen en tegelijkertijd te snuffelen en negeert de kat volledig terwijl we er langs lopen. Als we er voorbij zijn kijkt hij nog 1x nieuwsgierig/achterdochtig om en loopt dan door . Natuurlijk uitgebreid beloond (met stem) en tegen de tijd dat we het hoekje omgaan is de staart weer helemaal laag en heeft hij een dikke grijns op zijn snoet. Knappe hond.

Vanmiddag in het losloopgebied had Luan een stukje kapotte bal gevonden. Niet snel daarna komt er een intacte reu met hoge staart, zeer snel kwispelend recht op Luan afstormen. Ik roep "Luan kom maar" en hij komt netjes. Reu rent echter achter hem aan met nog steeds dezelfde houding. Wil er al tussen springen maar Luan trekt zijn lip op, geeft 2x eenn flinke snauw en loopt door terwijl de reu afdruipt. Echt super knap, je hebt liever niet dat hij in zo'n situatie komt maar ben blij dat hij laten zien heeft dat hij het netjes op kan lossen ipv helemaal over de floss te gaan (wat hij vroeger deed).

En ten slotte net in de wijk, allemaal gillende kinderen die hij keurig netjes negeerde, zelfs toen 1 meisje aan me vroeg hoe laat het was. Daarna kwamen we Aartsvijand #3 tegen, een zwart bruine terrier. Normaal gesproken gaan ze al helemaal uit hun naad tegen elkaar als ze elkaar aan de overkant van de weg zien. Nu passeerden we op nog geen 5 meter en geen kik van beiden. Het andere baasje en ik keken elkaar verbaasd aan dat we gewoon gedag tegen elkaar konden zeggen. Natuurlijk daarna Luan weer de hemel in geprezen.

Tot slot zagen we aan het einde van de wandeling nog Aartsvijand #1 lopen, Binky the Engelse Stafford aan de overkant van de weg. Ook dat kon hij, zij het na enige mime-pulling van mijn kant, negeren.

Echt helemaal super trots en blij, hopen dat we dit kunnen vasthouden naar de toekomst

Wat fijn zeg!!

Wat gaaaaaf knappe Luan! Hoop ooit ook zo'n bericht te kunnen posten hartstikke fijn voor jullie!

Heerlijk zo'n wandeling, geeft weer moed!