Pancho

Hoi,

Nieuw hier, eerste post.  

Mijn naam is Patrick en ik wil graag mijn hondje Pancho aan jullie voorstellen. Pancho was een lieve vrolijke 7 jarige zwart/witte Cocker , mijn hondje, mijn vriendin. Was...inderdaad. Afgelopen Dinsdag heb ik haar geheel onverwachts moeten laten inslapen. 

7 jaar geleden heeft Pancho mij uitgekozen om haar leven mee te delen.  Ik ben met haar meteen op puppy cursus gegaan en we hadden vanaf de eerste dag een enorme click. Pancho verliep te cursus perfect en luisterde heel goed, nou ja .... 8 van de 10 keer zei ik altijd 

Na 2 jaar besloot mijn toenmalige vrouw om ons te verlaten. Ikzelf maar ook Pancho had het hier heel moeilijk mee.  Ze was vanaf dat moment heel erg aanhankelijk richting mij. Ikzelf zat redelijk stuk en uiteraard was Pancho diegene die mij er doorheen heeft geholpen. Zij voelde perfect aan wanneer ze naar mij toe moest komen om de tranen van mijn gezicht te likken of wanneer het tijd was voor mij om even in de buitenlucht te komen. Met balletje, want Pancho deed alles voor haar balletje. 

Gedurende 2 jaar na de scheiding waren we onafscheidelijk, totdat ik iemand leerde kennen. Deze persoon heeft mij behoorlijk pijn gedaan en ik ben 2 maanden behoorlijk van slag geweest. Pancho was diegene die mij er weer doorheen heeft getrokken. Door haar liefde en doordat zij precies wist wanneer ik wat nodig had.

Toen leerde ik mijn huidige vrouw kennen en Pancho had vanaf dag 1 een perfecte band met haar.  We kregen een dochter en Pancho accepteerde dat perfect. We gingen verhuizen en Pancho ging daar goed mee om, al miste ze wel haar vriendjes. We kregen een tweede dochter en ik kreeg daardoor ook minder tijd voor Pacho. iK raakte daarnaast redelijk overspannen door mijn werk maar Pancho was er weer om mee te gaan lopen, om een lik over mijn gezicht te geven.

Pancho heeft mij drie keer door een donkere periode heen geholpen en daardoor was Pancho heel speciaal voor mij, zeg maar een deel van mij.  Zelfs toen ze met minder aandacht moest doen en dat er door stress van werk en twee kleine kinderen er wel eens een snauw naar haar werd gedaan bleef ze blij als ze me zag en gaf ze onvoorwaardelijke liefde. 

Vorige week besloot Pancho in 1 x niet meer te eten, tenminste niet haar brokken. Alles wat op de grond viel bij mij dochters werd natuurlijk wel opgegeten. Tevens was ze nog steeds speels en speelde samen met mijn dochters. Ze was wat rustiger maar ik maakte mij niet zorgen. Vorige week vrijdag bracht ik haar naar mijn schoonouders waar ze het altijd super naar haar zin had en bij het wegrijden kreeg ik een onbehagelijk gevoel en stopte de auto en liep terug naar Pancho om haar een super dikke knuffel te geven en te vragen of alles goed was. Ze keek me aan en kwispelde. Ik was gerustgesteld en ben de volgende dag op vakantie gegaan. Afgelopen zondag belde mijn schoonmoeder op dat ze toch even een afspraak met de dierenarts ging maken omdat Pancho niks wilde eten.  Afgelopen Maandag belde de dierenarts mij zelf op mijn mobiel. Ik was aan het wandelen met mijn gezin. Ze gaf aan dat het totaal niet goed ging met Pancho. Ze was knalgeel, geen energie. Mogelijkheden waren een infectie, leverfalen of kanker.  Mijn hart stoeg letterlijk 3 slagen over en mijn maag ontplofte. De DA gaf aan dat er een bloedonderzoek gedaan werd en dat ze aan de medicijnen werd gelegd. 

Mijn vrouw en ik zijn in de auto gestapt en zijn meteen naar huis gereden. In de middag belde de DA op en gaf aan dat het bloed niet werd afgebroken, dus een infectie en tumor bleven over. Ze reageerde goed op de medicijnen en ik en de DA waren voorzichtig positief. We hadden afgesproken om de volgende dag een echo uit te laten voeren om een tumor uit te sluiten.  

Dinsdagmorgen, 10:35... DA.... Of ik meteen wilde komen wat Pancho ging in een keer hard achteruit.  Infectie was 99% uitgesloten en 99,9 % kans dat het een tumor was en dat ze inwendige bloedingen had. Ik ging op de grond zitten en was even helemaal verbaasd. Ik ben opgestaan en naar de DA gereden. Daar lag mijn hondje, in haar mand. Ik zag meteen dat het over was. Ze kon haar hoofd niet meer optillen maar zag me wel binnenkomen. Ik zag meteen een reactie in haar oog en zag haar ook kwispelen. Gelukkig liet de DA mij alleen met Pancho zodat we samen konden zijn. Ze was zo ziek, zo zwak en ik stortte behoorlijk in maar kon me inhouden omdat nu mijn tijd was gekomen om HAAR te helpen. Ik heb haar voorzichtig vastgepakt en heb 10 minuten tegen haar gesproken. Ze kon met moeite ademhalen dus ik zei tegen haar dat als ze op mij had gewacht ze mocht gaan . Maar ze bleef me aankijken en ik heb haar bedankt voor alles en om vergiffenis gevraagd dat ik dit niet heb zien aankomen.  Ik vroeg aan de DA of ze hu pijn had en of ze nog wel de Echo konden doen.  We hebben Pancho met eigen mand en al mij auto gelegd en we zijn naar een DA gegaan met een Echo. Aangekomen bij de DA moest ik even op de parkeerplaats wachten, dus deed de achterklep open ( stationcar ) en ging naar haar zitten. We keken uit op een weiland en Pancho vond dat altijd geweldig en ze kon nog haar hoofd oprichten en een snuifje weiland lucht nemen. Ik vertelde haar dat alles goed zou komen en dat als dit voorbij is we met de bal gaan wandelen in het weiland en lekker gaan spelen. Ze keek me aan en ik zag nog een paar zwiepen van haar staart.

Toen werd ze naar binnen gebracht en werd de echo gestart. We zagen veel vrij vocht wat hoofdzakelijk bloed was. Mijn arme hondje was aan het doodbloeden. Op de echo zagen we dat haar lever vol met zwarte vlekken zat en tevens haar mild was niet zoals het moest zijn. Ik zei toen tegen de DA dat we allebei wisten wat er moest gebeuren.

De DA liet me even alleen en ik ben naast Pancho gaan zitten en heb heel even met haar gesproken. Ik heb haar bedankt dat ze mij had uitgekozen en voor alle onvoorwaardelijke liefde ze mij heeft gegeven. IK zei tegen haar dat ze een deel van mij was geworden en dat ik ik heel veel van haar hield. Toen kwam de dierenarts terug en gaf haar de eerste spuit  Pancho bleef me aankijken maar naar 7 seconden zag ik dat ze in slaap viel. De tweede spuit werd gegeven en binnen 5 seconden stopte ze met ademen. Al die tijd heb ik haar vastgehouden en geaaid.

En toen was ze weg. Ik heb nog 5 minuten naast haar zitten huilen en ben toen opgestaan. Ik heb haar nog 1 dikke knuffel gegeven en ben toen weggelopen. Pancho is afgelopen woensdag gecremeerd en zal binnenkort uitgestrooid worden. Ik ben nu thuis met mijn gezin en ben kapot. Van verdriet maar ook omdat er een deel van mij weg is. Ik heb vandaag haar drink en etensbak weggegooid, haar eten naar mijn schoonouders gebracht. Ik kan het niet aanzien. We hebben een mooie foto van Pancho naast de foto van mijn vrouws overleden kat staan , met daarvoor een brandende kaars.

Ik mis mijn hond, ik mis mijn vriendin.  Het is allemaal uit balans. Ik kan het gewoon niet geloven dat alles zo snel is gegaan en dat ik niks heb zien aankomen. Ik voel me niet schuldig dat ik haar niet heb kunnen redden, maar wel dat ik niet er voor haar was toen ze die bloeding kreeg. Zij was er drie keer voor mij en het enige wat ik heb kunnen doen is haar uit haar lijden verlossen.  Dat voelt een beetje wrang. 

Pancho was een goedzak, met eigenaardige trekjes. Ze was superlief tegen mijn kinderen, ze hield van rennen met haar balletje en haar vriend Gijs.  Ze heeft maar 8 jaar mogen worden. 

Ik ben super dankbaar dat ik al die tijd met haar heb mogen doorbrengen maar ben zeer verdrietig dat het maar 8 jaar was.  Ik besef me dat Pancho voor altijd weg is en nooit meer terugkomt. En dat doet zo pijn, want Pancho was mijn hondje, een deel van mij en mijn persoonlijkheid. Waar ik was , was Pancho. En nu ben ik er wel, maar is Pancho weg. 

Ik geloofde nooit in de hemel en leven na de dood, maar nu hoop ik dat het wel bestaat zodat als mijn leven voorbij is wij weer samen zullen zijn. 

Wat verdrietig... 

Heel veel sterkte met het gemis van Pancho! 

vreselijk... met tranen in mijn ogen gelezen...

wil je heel veel sterkte wensen met dit grote verlies.

Rust zacht Pancho

Wat een ontzettend mooie woorden voor jouw meisje zeg.

Heel veel sterkte!

Vreselijk... Ik wens jou heel veel sterkte toe met dit gigantische verlies! 

Wat een verhaal .
Heel veel sterkte met dit intense verdriet .

Ik zit hier met tranen in de ogen te lezen.

Jullie hebben elkaar héél graag gezien en je zal haar nooit vergeten. Je zegt dat het een beetje wrang voelt omdat al wat je hebt kunnen terug doen, haar uit haar lijden verlossen was. Maar dat zie ik toch anders. Je hebt van haar gehouden en je hebt haar goed verzorgd en je hebt haar geholpen toen ze pijn had en er geen uitweg meer was. Hondenliefde is onvoorwaardelijk en ze kan ons, mensen, door donkere periodes in ons leven sleuren gewoon door er te zijn. En dat is wat je op het einde ook voor haar hebt gedaan, je was er, je bent bij haar gebleven en op één of andere manier zal zij altijd ook bij jou blijven, in je hart.

Veel sterkte met het verlies van je maatje.

Wat een verdriet.... Zoveel levensfases die jullie samen doorgemaakt hebben...

De leegte die je voelt zal wel enorm zijn...

Ik wens je heel veel sterkte....

Wat een triest verhaal.

Ik wens je heel veel sterkte!

Dank je wel allemaal voor jullie lieve woorden.  Hierbij een foto van Pancho

O wat een heerlijk koppie..., en o wat zal dat gemis intens zijn.

Als baas zul je je waarschijnlijk altijd afvragen of je meer had kunnen doen, of je te lang of juist te kort hebt gewacht, of....., vragen blijven komen omdat je van je hond houd.

Maar jullie hebben samen een prachtige tijd gehad.

Pancho heeft jou gesteund en jij haar, je hebt haar liefdevol in huis gehaald als pup, je bent trouw aan haar gebleven ondanks al je moeilijkheden en problemen.

Jullie hebben samen genoten van het leven.

Houd al die mooie gedachten vast en aanvaard het verdriet...., ooit zullen de tranen verdwijnen en de glimlach weer terugkomen als je aan jullie mooie momenten denkt.

Heel veel sterkte gewenst.

Patrick, zo vol liefde over Pancho gesproken, je hebt zoveel van haar gehouden, ze was je alles.

Ook Pancho heb van je gehouden, en die jaren dat ze bij je was was ze er voor je, onthoudt dat, vergeet dat laatste verdrietige stukje , herinner haar in al die jaren dat ze gezond was en vol liefde naar je opkeek.

Jij hebt veel gekregen van Pancho, en Pancho van jou, voor altijd samen verweven, en uiteindelijk zie je haar weer terug, later.

voor nu Patrick, zoveel sterkte met het verlies van Pancho.

Patrick, wat een prachtige hond was ze, had het nog niet mee gekregen toen ik mijn berichtje naar je schreef, herinner haar in deze dagen.

met tranen in mijn ogen heb ik alles gelezen,wat een mooie foto van Pancho.Ik wens jullie heel veel sterkte toe .Pancho zal voor altijd in jullie hart zijn.Rust zacht lieve Pancho.

Dank allen dat jullie het verhaal over Pancho hebben willen lezen. En bedankt voor jullie lieve berichtjes.

Op dit moment overheerst verdriet. Als volwassen vent zit ik de gehele dag met tranen in mijn ogen. Mijn oudste dochter van 2 en een half stelt mij elk uur de vraag waar Pancho is. Ik vertel dan dat Pancho een sterretje is geworden en elke avond zich aan haar laat zien.

Ik heb nu nog twee weken vakantie en zie wel hoe ik dit allemaal ga doorkomen. Op dit moment functioneer ik maar ben er totaal niet bij. Alles op automatische piloot met een constante pijn in mijn buik.

Een nieuwe dag van mijn nieuwe leven is begonnen.

Wat een hond zeg.

Ze heeft alles gegeven wat ze had.

Haar taak zat er op. Ze heeft rust verdiend.

Ik kan me voorstellen dat je haar ontzettend mist.

Heel veel sterkte.

Patrick,

Wat een aandoenlijk verhaal over jullie prachthond Pancho.

Heel verdrietig dat zij het laatste stukje van haar leven heeft moeten lijden.

Dat gaat je door merg en been.

Jullie zijn elkaar tot steun geweest. Pancho was een echt maatje, waarop je kon bouwen bij tegenslagen en verdrietige gebeurtenissen in je leven.

Zo jammer dat ze maar acht jaar is geworden. Ik begrijp je gevoel dat je weet dat je functioneert maar er niet bij bent. Ik hoop dat over een tijdje ook die geweldig mooie herinneringen aan Pancho de overhand zullen krijgen..

Toen ik mijn lieve Cavalier, die nog geen 4 jaar was, nu bijna 2 jaar geleden moest laten inslapen, had ik het gevoel dat ik op wolken liep en kon het nauwelijks bevatten dat ze niet meer terug kwam.

Er zijn genoeg forumleden, die veel uit je verhaal zullen herkennen.

Heel veel kracht om het verlies en vooral gemis van Pancho een plekje te geven.

Zij heeft een bijzonder baasje gehad.

Gelukkig heeft ze maar heel eventjes pijn gehad.  Wat ik het allermoeilijkste vind aan alles is dat alles uit balans is en nooit meer hetzelfde zal zijn. Pancho is weg en zal nooit meer aan mijn voeten liggen, nooit meer achter me aan trippelen.

Vandaag het laatste gebruikte balletje bij haar foto gelegd. 

Ik kan niet stoppen met huilen naar moet verder voor mij kinderen.  Maar alles is net als eten zonder zout. Flauw, niet hetzelfde en een zwak aftreksel van hoe het moet zijn.

Wat heb je mooi over Pancho geschreven, en in combinatie met haar foto is het bijna alsof we haar hebben leren kennen. Ik heb in tranen je verhaal gelezen, bijna een beetje zoals Lola's verhaal die we twee weken geleden moesten laten gaan.

Wat heeft Pancho het goed gehad bij jullie en wat wordt ze gemist jullie lieve Pancho. Ik voel het ook zo, niets is meer hetzelfde. Wat een leegte laat een geliefd dier achter. Een ding weet ik wel, het plekje in ons hart voor dat ene speciale dier blijft altijd, dat kan door niets en niemand vervangen worden.

Mooi geschreven over je lieve meisje Pancho ,

ik wens je heel veel sterkte met je verdriet !

Dank je. Ik las ook jouw verhaal. 

Voor mij is het plekje in mijn hart niet genoeg en ik betwijfel of dat ooit het geval zal zijn.

Hanne, Bedankt voor je mooie foto

Onrespectvolle reaktie verwijderd door modteam

Wat ontzettend mooi en liefdevol geschreven. 

Heel veel sterkte gewenst voor de komende tijd.

ik heb je een pbtje gestuurd Patrick

Wat heb jij veel aan Pancho gehad, Patrick,.  En wat zul je haar nu missen.  Ze heeft je erdoor gesleurd in moeilijke tijden, maar dat kon ook enkel doordat jij haar nooit achtergelaten hebt in moeilijke tijden.  Ze kon er voor je zijn omdat jij er voor haar was.

Je schrijft inderdaad met liefde over Pancho en die liefde heeft ze zeker gedurende haar hele leventje gevoeld, ook in tijden dat je haar wat minder aandacht kon geven. 

Ik wens je nog heel veel sterkte en dat na het verwerken van je verdriet, de mooie herinneringen helemaal de bovenhand voeren.  Dat verdienen jullie, allebei.

Patrick,

Je schrijft zo mooi over je dierbare Pancho.

Is het misschien een idee dat je allerlei herinneringen van/over Pancho opschrijft in een schrift.

Met eventueel foto's erbij.

Of een gedicht, lied wat in je opkomt.

Het van je afschrijven helpt in het verwerkingsproces.

Zo geef je het al schrijvende al een plekje.

Nadat je alles hebt opgeschreven leg je dit schrift voor een langere periode weg in een la.

En wanneer je er dan weer aan toe bent... lees je alles nog eens over ik weet zeker dat je dan alle dingen met een glimlach kan lezen.

 Sterkte.

@Kylie, bedankt voor je lieve woorden.  Ik mis Pancho inderdaad heel erg.  Zij zorgde altijd voor een extra glimlach bij iedereen die haar kende.  Ze had zo'n mooi koppie. Nadat de foto die jullie op deze pagina gezien hebben heeft ze tijdens het uitlaten een kleine hersenbloeding gehad waar ze gelukkig geen rare dingen aan overgehouden heeft, behalve dat haar linkerkant van het gezicht een beetje ging hangen, dus het zag er een beetje scheef uit. Samen met de tekeningen op haar gezicht zorgde het ervoor dat je meteen smolt als je haar zag. 

Ze had ook rare dingen, zo was ze voor elke hond bang die ze niet kende maar was ze een super bitch voor de honden die ze wel kende, vooral als ik in de buurt was.  Ze kon niet normaal blaffen, vergelijk het moet een huilende hond in blaf style, ik noemde het altijd een huilende rappende hond. Dat soort dingen maakte Pancho uniek.  Ze hield niet van regen en pas het laatste jaar durfde ze in het water. Maar ze kon alleen maar recht vooruit zwemmen en wist niet hoe ze moest draaien.  Bedenk je eens wat voor situatie dat gaf toen ze voor het eerst ging zwemmen in de zee. Papa erachter aan, in April. Best koud..... 

Dank je voor het vertellen dat Pancho ook mijn liefde heeft gevoeld. 

@Petra. Ik ben nog lang niet zover. Ik schrijf hier op als de kids liggen te slapen en ik tijd heb om mijn tranen de vrije loop te kunnen laten. Alles wat met Pancho te maken heeft doet op dit moment zo pijn dat ik niet meer kan dan alleen met jullie dit te delen.  

Ik heb enkele honderden foto's van Pancho en fimpjes. Ik kan en durf deze niet te kijken. Ik hoop dat ik ooit weer de moed heb om deze te bekijken. 

Die moed krijg je zeker wel weer.

Soms moet je een confrontatie aan om verder te komen.

Je bepaald zelf wanneer/in welke tijd...maar stel je het heel lang uit dan blijf je in je verdriet hangen.

Dat klink misschien hard.

Pancho heeft je door diepe dalen gehaald...dit keer zul je er zelf aan moeten werken.

Ik weet zeker dit komt goed.

Ik heb met mijzelf afgesproken dat ik over twee weken alle foto's en filmpjes ga bekijken.