Verwaarloost asielhond geadopteerd met bijt/huilgedrag.. HELP!

Laten we ook eerlijk zijn he, deze mensen hebben de hond nog kort en zien deze eigenschappen wel maar gevoelsmatig willen ze het eigenlijk niet zien en wordt alles nog als lief beschreven en ach denk niet dat hij het zo bedoeld.

Dat ga je je vaak pas iets later realiseren met alle gevolgen van dien.

Ik denk niet dat het een eigenschap van de hond is maar dat hij hapt/bijt omdat hij nog niet weet waar hij aan toe is, de onzekerheid dus niet perse qua karakter, (een sint bernard is volgens mij juist best eigenzinnig), maar de situatie voor hem Vandaar dat hij zoveel bevestiging en aandacht vraagt.

Met een goede consequent rustige kalme begeleiding, waar de hond geen aanleiding meer heeft tot bijten, gaat dit dan ook over omdat hij gaat wennen en vertrouwen krijgt in zijn situatie, al zal je altijd met zijn achtergrond rekening moeten houden. Helaas zijn er ontelbaar veel van zulke honden krijg ik het idee, maar er zijn zoveel succesverhalen, waarom deze dan niet....

Ik hoop wel dat de ouders hieraan ook volop meewerken en inzien dat als ze hulp nodig hebben dit ook zullen zoeken.

Dit hondje heeft waarschijnlijk bij zijn vorige eigenaars de kans gehad om een paar slechte gewoontes te ontwikkelen. Ze hebben die niet afgeleerd. Het enige wat jij moet doen is hem nieuwe gewoontes aanleren. Geef hem zo weinig mogelijk de kans om in de fout te gaan. Zeker niet een hond alleen opsluiten. Stel je voor, al zijn vertrouwen is weg doordat de vorige eigenaren hem naar het asiel hebben gebracht, je zou voor minder stress hebben, en dan weer alleen ergens opsluiten? Desnoods maak je hem ergens, BIJ JE in de kamer, vast met zijn leiband. Zodat ie ook leert dat ie rustig moet zijn bij jou. En nog iets: elke hondeneigenaar weet dat een hond niet alleen hapt om agressief te zijn. Hij kan het ook gebruiken om je iets duidelijk te maken, zeg maar in dit geval dat ie wil dwingen tot iets (gewoon een verkeerde gewoonte, das alles) Deze hond heeft gewoon nooit geleerd dat ie zijn bek niet mag gebruiken tegen mensen. Honden onder elkaar doen dat wel.

Wat goed dat jullie een hond uit het asiel in huis hebben genomen! Lastig altijd als het niet helemaal gaat zoals je had gehoopt, maar ik denk dat met de juiste aanpak je een heel eind kan komen hoor! :-) Een paar dingetjes vielen mij op. Volgens mij is hjullie hond in zijn nieuwe situatie erg aan het kijken wat hij wel en niet kan doen, en hoe de roedel in elkaar zit. Hierbij gaat hij duidelijk over grenzen heen en het is zaak dat jullie hem leren dat dat grenzen zijn en dat jullie niet meegaan in zijn eis/claimgedrag. Dit hoeft niet op een nare manier te gebrueren, maar m.i. moet je wel duidelijk laten merken. Je schrijft dat de hond aaien afdwingt, door te huilen/blaffen tot je hem aait. Hier zou ik als ik jou was niet in mee gaan. Als hij huilend bij je komt zitten je eerder afwenden,ipv aandacht geven. Als je je hond steeds aait als hij dit wil, dan wordt dit eiserige gedrag steeds erger. Door je af te wenden als hij persé aandacht wil, leert hij dat dit geen zin heeft. Later kun je hem dan op jouw initiatief bij je roepen en hem aaien.  Als je hond bijt/hapt, heb je dan het idee dat dit voortkomt uit spel? Of bijt hij om bv een plek of een bal ofzo te verdedigen? Als hij bijt in een spel, dan zou ik gewoon stoppen met spelen. Spelen is leuk, maar als hij in je arm ofzo hapt is het afgelopen, jammer dan. Rustig het spel afbreken en de hond gewoon even negeren.   Als jullie bang zijn dat je er niet uitkomt, dan zou ik inderdaad ook kijken of er iemand (misschien vd hondenschool?) bij jullie thuis kan komen. Misschien dat iemand na 2 bezoekjes jullie als een heel eind op weg kan helpen!   Succes ermee!

Elena, ik herken in jouw zorgen een deel van ons verhaal. Zie 'Bibou'. Wij hadden ook een grote adoptiehond die verwaarloosd was. Na incidenten zoals bij jullie, hebben we haar weggedaan. Met veel spijt.

Maar we leerden er wel uit dat rust veel kan helpen. Wij hebben ook geprobeerd rust te bieden, maar dachten wel dat er toch voldoende beweging en spel moest zijn. Dit hadden we misschien best niet gedaan: geen bezoek toelaten bij de hond (zelfs niet even), geen wandeling waar veel stressoren in zitten, geen hondenschool, geen trekspelletjes of enthousiaste springspelletjes...

Bij ons had het ook te maken met dwingen, viel me op. De reden waarom we ze wegdeden was omdat ze wel echt duidelijk wou maken dat ik mee moest blijven wandelen. Ze ontsnapte (met een enorme kracht en wil die we voorheen van haar niet zagen, want ze wandelde meestal vrij mooi mee en als ze een echt naar iets trok, konden we haar de baas, nu helemaal niet). Wij geraakten er zelf niet uit hoe we het moesten opbouwen. Ik probeerde het negeren, wat gaat als het gaat over niet spelen als het vanuit dwingen moet, niet aaien als het vanuit dwingen moet... Maar het liep mis toen het werd: niet stoppen met meewandelen als het vanuit dwingen moet. Ik wou niet meer mee doorgaan bij het wandelen en dan betekent toegeven aan de dwang meegaan en niet toegeven aan de dwang is teruggaan. Maar we herkenden haar niet: ze ontsnapte keer op keer bij mijn man en kwam mij gewoon terughalen met haar tanden. Heel akelig.... We zijn dan samen braaf naar huis gewandeld.

Wat ik wil zeggen is: zoek goede begeleiding en biedt rust. 

Een aanvulling, want anders werd het te lang...

We deden haar weg naar een asiel. Met veel spijt.

Daar vertelden ze dat er hoop was, mits mensen geen schrik hebben, de blauwe plekken aanvaarden (voor even) en zorgen dat ze anderen geen kwaad kan doen.

Zij hadden een sint bernard geplaatst die dit gedrag ook vertoonde en daar hebben ze het inderdaad kunnen afleren. Eerst beet die regelmatig zo, dan om de paar weken en nu zou het voorbij zijn. 

(omdat het ook over een sint bernard ging wou ik je dit maar laten weten)

Ik heb jullie verhaal ook gevolgd Bibou.
Uiteindelijk voor jullie de beste beslissing.
Maar owww, wat zal dat pijn doen, dat begrijp ik ook.
Maar soms, soms past een hond niet, ondanks goede wil van beide kanten, bij zijn baas.
En dan getuigt het van grote moed een andere baas te zoeken.

On-topic
Ik vind het jammer dat ik zelfs "oneensen" krijgt omdat ik mijn zorg uitspreek over deze situatie, eigenlijk wel bijzonder, je mag niet bezorgd zijn....

Het punt in mijn optiek is, is dat wij de hond niet kunnen zien en dat Elena in mijn ogen een paar gedragingen beschrijft die duiden op een hond die sterk claimt en daarbij fysiek (kan) zijn, of dat nu op de mens is of op de spullen van zijn mensen......

Zoals ik schreef zal er onzekerheid bij komen, maar, en dat is voor mij wel een punt, is deze hond echt onzeker van aard, of alleen maar onzeker over de situatie.

De 1e hond kan je heel veel goed maken door ook dingen door de vingers te zien, omdat het een kwestie is van ombuigen van het gedrag, de 2e hond, de veel meer zelfverzekerde zal zijn gedrag op een bepaald moment versterken en heeft juist een heel strikte/strenge hand nodig (wat beslist niet liefdeloos of fysiek corrigerend, is maar toch wel een andere insteek)

Om dit te kunnen bepalen is het goed iemand thuis mee te laten kijken, en de hond te observeren, ook als de gezinsleden interactie met hem hebben.

Daar komt nog bij dat wat Dobry eerder aanhaalde, waar komt deze hond van oorsprong vandaan, er is lelijke broodfok onder dit ras met verkeerde karakters tot gevolg, en is deze hond dus bij een goede fokker geboren, met een goede moeder en lang genoeg in het nest geweest om de basis sociale vaardigheden mee te krijgen, of niet...... ook dat kan een goede GT inschatten, en dan met elkaar een pad opgaan om de hond met veel rust en geduld zichzelf te laten hervinden.

Verlatingsangst komt ook niet altijd voort uit het feit dat de hond niet alleen kan zijn, ook daar zijn meer motivaties voor dan 1.

Net als Bibou zegt, deze hond moet echt bij de juiste mensen met de juiste begeleiding, en ik hoop zeer zeker dat Elena en haar familie dit kunnen aanbieden.

Dat de hond ook lief en aardig is, daar twijfel ik helemaal niet aan.

Als een hond zich niet prettig voelt en behoefte heeft aan aandacht, hoe kunnen jullie dan zeggen dat hij dit afdwingt en je het moet negeren??

Als baas moet je je hond serieus nemen, als hij zich niet prettig voelt, geef je hem zijn aandacht. Daardoor krijgt hij meer vertrouwen en zal van zelf minder deze bevestiging nodig hebben. 

Als je hem negeert, zal dit gedrag uit eindelijk stoppen, maar de oorzaak, het niet prettig voelen blijft.

Voorbeeld, ze ontdekte bij sommige kinderen, dat ze zich totaal niet uitten. Zijn gaan onderzoeken en wat bleek: dit waren meestal ongewenste kinderen, vaak van tienermoeders die er alleen voor stonden. Omdat die moeders de kinderen niet wilde, reageerde ze niet op de kinderen als ze om wat voor rede dan ook huilde. Deze kinderen leerden door genegeerd te worden, dat huilen geen zin heeft, ze huilden niet meer.

De rede voor het huilen bleef helaas. Deze kinderen kregen later psychische problemen 

Met honden net zo, als je hond bvb piept in de bench en je negeert dit, zal het piepen stoppen want er wordt toch niet op gereageerd. Het symptoom, piepen stopt, maar de rede voor het piepen blijft.

Deze hond heeft maanden geen aandacht gekregen, hij heeft het nu heel hard nodig. Uit onzekerheid zoekt hij bevestiging, hij weet nl niet of deze aandacht blijvend is. 

Mijn hond liep als pup steeds achter me aan en wilde bij mij zijn. Na 2 weken, gaf ik haar een kauwbot en ging heel even de kamer uit, was terug voor ze het op had. Zo heel langzaam heb ik haar geleerd dat het niet erg was als ik even weg was. 

Nu is ze 1.5 en is nog steeds graag bij min of man of kids. Als ik nu naar boven ga en ben alleen thuis, blijft ze gewoon liggen, ze heeft het vertrouwen dat ik altijd terug kom

Ik snap de vorige reactie perfect en dacht eerst ook zo. Het is echter niet zo dat je geen aandacht aan een hond die aandacht nodig heeft, mag geven. Je mag het enkel niet doen op het moment dat de hond dwingt. Dat legde de gedragstherapeuten die kwamen uit:

We mochten niet ingaan op druk van de hond. Dus wel aaien als we de hond zelf riepen. Of spelen als we zelf het initiatief namen. Eventueel nog net als de hond met een speeltje kwam aanlopen, maar zeker niet altijd. En ook al wou de hond dat we verderdeden met aaien of spelen, toch stoppen. Zeker als ze dan dwingend aandrong, dan negeren. Maar nadien wel terug liefde en aandacht geven. 

Ze gaven ook mee dat je via positieve signalen het vertrouwen moet opbouwen. Dit kan door met aandacht of koekjes de hond van andere honden weg te leiden moest het nodig zijn. Dit kan door een speeltje dat moet losgelaten worden te ruilen tegen een koekje. Dit kan door spelen af te sluiten met een andere beloning. Ook het voorbeeld van het botje bij het weggaan hebben we gehoord.

 Ik trek me nooit wat aan van een oneensNiet belangrijk.

Het is heel jammer, dat niet iedereen met een asiel hond gelijk begeleiding krijgt van een GT. Die thuis kan kijken naar de situatie, hond en gezin en goede tips kan geven een hond op een goede manier te introduceren.

Opvoeden is lastig, zeker bij een herplaatser, die meestal geen vlekkeloze tijd achter de rug hebben. 

Het lastige hier is dat niemand van ons de hond en gezin zelf kent. Misschien zien wij als we het wel zien wel een hele andere hond. 

Gelukkig komen er altijd verschillende inzichten en adviezen, zodat ts veel handvatten krijgt aangereikt. Te hopen dat er met deze tips een goed begin kan worden gemaakt.

Ik hoop ook, dat als ts er niet zelf uitkomt, ze op zoek gaan naar een goede GT

" Als een hond zich niet prettig voelt en behoefte heeft aan aandacht, hoe kunnen jullie dan zeggen dat hij dit afdwingt en je het moet negeren??
 
Als baas moet je je hond serieus nemen, als hij zich niet prettig voelt, geef je hem zijn aandacht. Daardoor krijgt hij meer vertrouwen en zal van zelf minder deze bevestiging nodig hebben. 
Als je hem negeert, zal dit gedrag uit eindelijk stoppen, maar de oorzaak, het niet prettig voelen blijft.
 
Voorbeeld, ze ontdekte bij sommige kinderen, dat ze zich totaal niet uitten. Zijn gaan onderzoeken en wat bleek: dit waren meestal ongewenste kinderen, vaak van tienermoeders die er alleen voor stonden. Omdat die moeders de kinderen niet wilde, reageerde ze niet op de kinderen als ze om wat voor rede dan ook huilde. Deze kinderen leerden door genegeerd te worden, dat huilen geen zin heeft, ze huilden niet meer.
De rede voor het huilen bleef helaas. Deze kinderen kregen later psychische problemen 
 
Met honden net zo, als je hond bvb piept in de bench en je negeert dit, zal het piepen stoppen want er wordt toch niet op gereageerd. Het symptoom, piepen stopt, maar de rede voor het piepen blijft.
 
Deze hond heeft maanden geen aandacht gekregen, hij heeft het nu heel hard nodig. Uit onzekerheid zoekt hij bevestiging, hij weet nl niet of deze aandacht blijvend is. 
 
Mijn hond liep als pup steeds achter me aan en wilde bij mij zijn. Na 2 weken, gaf ik haar een kauwbot en ging heel even de kamer uit, was terug voor ze het op had. Zo heel langzaam heb ik haar geleerd dat het niet erg was als ik even weg was. 
Nu is ze 1.5 en is nog steeds graag bij min of man of kids. Als ik nu naar boven ga en ben alleen thuis, blijft ze gewoon liggen, ze heeft het vertrouwen dat ik altijd terug kom "

Suzanne en Luca

Ik reageer alleen op het 1e, want wat kinderen doen of die vergelijking, daar waag ik me niet aan en die doet er ook niet toe denk ik, het gaat hier om een jong volwassen hond.

En dus ook niet om een pup.... dat is wel een verschil vind ik (en ik heb beiden in huis -gehad-)

Als honden gaan claimen en dwingen en je gaat daar continu op in denk ik niet dat je de hond er uiteindelijk beter van maakt of blijer, de hond leert er van dat als hij zich niet prettig voelt en hij gaat iets afdwingen (hij is onzeker en verward) dat hij zich een beetje beter van gaat voelen, want dan heeft hij controle.

Dit claimen / afdwingen heeft niets met liefde te maken, het heeft met controle te maken, en die geef je dan aan de hond, en dat is nu juist waar de meeste honden uiteindelijk helemaal niet blij van worden. En bovendien kan dit gedrag heel makkelijk extreme vormen aan nemen tot aan het moment dat eigenaren zich niet meer vrij door hun huis kunnen bewegen, niet meer fatsoenlijk zelf een plek op de bank kunnen krijgen en de hond bv ook hevig blafgedrag gaat tonen.

Is niet ingaan op claimen en controleren "onliefdevol" ... nee, natuurlijk niet.

Juist niet, je geeft namelijk aan de hond aan dat hij/zij helemaal niet hoeft te controleren of te regelen, maar dat de baas dat voor hem doet. Je moet dus behalve niet ingaan op de "eisen" van de hond, er wel een alternatief voor bieden.

Elena geeft het zelf heel mooi aan in 1 van haar berichten, dat als de hond doorslaat en ze geeft hem het commando "af", ze laat hem gaan liggen, dan wordt hij rustig en kalmeert.

Ja, natuurlijk doet tie dat, want nu wordt hem vertelt wat zij wil, en dat is veel fijner als zelf maar bezig zijn om de omgeving op een 1 of andere manier "veilig" te krijgen.

Ik zou deze hond in huis best achter me aan laten dreutelen, ja hoor, tuurlijk, er moet rust en zekerheid komen, echter, er wordt niet geblokkeerd, letterlijk dwars gelegen, laat staan iets afgedwongen, je gaat gewoon lekker je eigen gang, en laat de hond maar kijken.

Het zal dan vanzelf verminderen en je mag ook best na een aantal dagen eens de deur 10 seconden voor de hond sluiten, terugkeren en dan gewoon verder gaan waar je mee bezig was, : huiselijk verkeer is de normaalste zaak van de wereld, dat is dan wat je uitstraalt.

Maar dat is niet wat ik lees van deze hond (die ik overigens ook nooit zou wegsluiten, daar maak je het alleen maar erger mee op de momenten erna), hij "bemoeit" zich actief met wat er wel en niet mag gebeuren (wel aaien, niet aaien, wel bal, geen bal).

Het afwijzen van claimen heeft niets met liefdeloosheid te maken, dat heeft wat mij betreft te maken met als baas de leiding/structuur overnemen, en een setting creeeren waarin de hond weet waar hij aan toe is, daar veilig en geliefd in is.

Ik weet heel zeker dat honden daar heel goed onderscheid in maken.

Wij kroelen wat af hier, maar wel als het mij uitkomt, dus niet als er een klauw op mijn been landt en een strakke blik "aai me", dan schuif ik de poot van mijn been en ga door met wat ik zelf aan het doen was, en geef ik (en dat is wel belangrijk) de hond een opdracht, en dat is bijna altijd "af".... ik laat hem ook niet weglopen, en wat nu zo grappig is, dan zakt hij met een diepe tevreden zucht naast mn voeten in slaap......

M.a.w. het is niet dat het gedrag maar uitdooft, nee, er staat tegenover dat de hond juist veilig is, maar dan is negeren/wegsturen natuurlijk niet genoeg, er moet een handeling tegenover staan.

Wil ik echt met mijn hond roelen, roep ik hem bij me, komt hij heerlijk aan gehuppeld en kunnen we zo een dik uur dicht tegen elkaar op de grond liggen, maar wel op mijn voorwaarden.

E.e.a is natuurlijk afhankelijk van het karakter van de hond (in hoeverre je zo strikt moet blijven)

Toen ik mijn 1e herplaatser kreeg, ook uit het asiel en ook met een naar verleden (wisten we precies, was bekend) was hij buiten niet te hanteren, het was net een haai. En dus naar de training, probleemhonden groep nog wel. En mijn 1e les die ik kreeg was een heel duidelijke "jouw hond is niet zielig meer, want hij woont nu bij jou, is dat zielig, of meelij wekkend, nee toch, dus laat die emotie gelijk los"

We zijn meermalen per dag korte momentjes wat met deze hond gaan trainen, simpele dingen af, zit, staan, balletje apporteren, maar wel zolang wij wilden/bepaalden, heel rustig, en tijd voor vachtzorg nemen (heel goed dat Elena dat zo doet, schept een enorme band) en na een paar weken was het hele "haai gedrag" verdwenen, het bleef een eigenzinig pittige hond, met zeker wel wat schade in zijn ziel, maar het enorme uitvallen/controleren verdween helemaal, niet meer nodig, hij wist bij wie hij veilig was.

Nu nog even over dat hechtingsprobleem: dat was dus precies mijn punt

waar komt deze hond vandaan en heeft hij een normale puptijd bij de fokker en de moeder en het nest doorlopen, van levensbelang voor het verdere leven van iedere hond, die socialevaardigheden die de pup daar op doet, de geborgenheid van mams etc.

Een hond die in dat opzicht (veel) tekort is gekomen toont echt afwijkend gedrag en dat is vaak heel heel moeilijk nog goed te krijgen.

Verschil van inzicht, sommigen vinden dat ze een roedelleider moeten zijn, ze moeten boven de hond staan en alle initiatieven komen van de baas. Alle initiatieven van de hond worden afgewezen.

Ik vind dat achterhaald. Hier zijn we onze gelijke, alleen mijn man en ik zijn de gene met de meeste opvoedkundige ervaring, wij leren onze kinderen en hond wat wij zelf ooit hebben geleerd maar dan op onze manier. Kinderen en hond hebben hier net zo veel rechten en inspraak als wij zelf. Er zijn regels, die gelden voor ons allemaal, zoals eten doe je aan tafel, als ik de kids in de ochtend wakker moet maken ipv dat ze uit zich zelf wakker worden,  moeten ze vroeger naar bed.

Maar als Luca met een balletje aan komt, of ze een knuffel wilt, ga in daar in mee. Als ik dan toevallig bezig ben en het komt niet uit, zeg ik: nee en dan gaat ze zelf spelen of zoekt ze onze jongste kat op om te spelen. Ze weet dat ik haar serieus neem.

Het woord nee is makkelijk te leren: voertje in je hand, als de hond dit wilt pakken, hand dicht en nee. Hand weer open, als de hond voertje wilt pakken, weer her zelfde tot de hond op een nee het voertje laat liggen. Dan zeg ik: toe maar. Dit kan je steeds uitbreiden, voertje op je knie en:  nee, op tafel, voor haar neus enzo.

Als er nu iets op tafel staat en ik zie de neus van Luca, zeg ik op gewone toon nee en ze blijft er af. Als ik wegga en ze mag niet mee, zeg ik: nee en ze weet dat. Ook met spelen begrijpt ze de : nee 

Ik denk niet dat we elkaar gaan begrijpen.

Het heeft niets te maken met "alle initiatieven" uit de hond halen.

Dit heeft te maken met de onzekerheid opvangen met steun dmv duidelijkheid.

Van daaruit kan de hond in de structuur en beschutting van zijn baas tot prachtige

dingen komen, ik zie het wekelijks als wij werken met onze hond.

De ene hond is trouwens ook beslist de andere niet.

Wat de 1 nooit zal bedenken, doet de ander zonder enige aarzeling.....

En ik heb het niet over kinderen en ga daar ook totaal niet in mee.

Kinderen zijn mensen, honden zijn honden.

Allebei heel mooi, maar wel degelijk verschillend.

Soms moet je wel grenzen stellen om daarna ruimte te kunnen geven. Dat is iets anders dan alle initiatief uit een hond halen. 

Wij hadden Chenak vroeger, een husky met ook een verleden en ook met heel veel eigen initiatief. Vooral richting voer. De methode die Suzanna beschrijft werkte bij hem niet. Hij kon prima wachten op dat brokje maar deed toch gewoon aan zelfbediening van de tafel. Heeft mij zelfs een keer gebeten toen ik hem weg wilde halen bij de kipfilet.

Hij kon prima luisteren bij de cursus maar daarbuiten was hij alles vergeten. Hij had bazen die bearded collie's gewend waren en met deze eigenwijze dondersteen niet overweg konden. Die niet snapten dat hun aanpak zo averechts werkte Ze hebben het drie jaar geprobeerd en toen is de fokker hem op gaan halen. Kreeg een totaal verwarde hond mee naar huis, waar ze eerste weken bij in de kennel sliepen. Die in huis geplast en gepoept had, die gebeten had. 

Na een jaar kwam 'nakje bij ons. Zodra je hem het initiatief te veel gaf nam hij het over, het probleem is dat dat in deze mensen wereld niet kan en gevaarlijk is en dat frustreerde hem enorm. Hij wilde wel leiding geven maar had er de mogelijkheid niet toe. Want er zijn deuren, en lijnen en andere lastige fysieke beperkingen. Hoe meer duidelijkheid wij hem gaven over wat wel en niet kon, hoe meer ontspannen hij raakte.

Zeer zindelijke hond, nooit een ongelukje, nooit ook maar iets gesloopt in huis en behalve in de eerste week bij het kipfilet incident ook nooit meer gebeten. Wel altijd eten blijven stelen (ach, hij heeft ons goed getraind in het opruimen van alles wat eetbaar was). Altijd trekken aan de lijn, altijd terug praten als we hem vertelden dat iets niet mocht. Heerlijke hond! Maar als je hem teveel ruimte gaf, een draak voor zichzelf en zijn omgeving. 

De moraal van dit verhaal: er zijn zo veel verschillende honden met verschillende persoonlijkheden dat het heel moeilijk blijft om vanachter een computer advies te geven. En verder sluit in mij geheel bij Gorja aan: zoek deskundige hulp!

 Alle initiatieven van de hond worden afgewezen is iets heel anders dan:

alle initiatieven uit de hond halen 

De opvoeding van kinderen en honden hebben ook overeenkomsten.

over het aandacht vragen ben ik het met Suzanne eens, ik lees dat het iets is dat veel herplaatsers doen.

Ik ben van mening dat het voor een hond veel fijner is dat als hij aandacht nodig heeft je dit best mag geven. Ik zei altijd tegen Lola als ze druk en opgewonden met een patsepoot aandacht kwam vragen en soms zelfs doodleuk met twee poten op mijn schoot sprong (en de allereerste keer vond ik dat echt eng dus moest ik echt heel kalm blijven en vooral niet haar nog drukker maken door boos te worden oid): heeeeee dat is gezellig, daar is Lola, en dan gaf ik haar even een kriebeltje, deed soms even een kort spelletje of oefeningetje (dan neem je toch weer het initiatief over, mocht je bang zijn dat de hond "het overneemt") en dan klaar. Iedereen tevreden en geen stress. Dat aandacht vragen werd gelijdelijk aan ook steeds minder.

Als ik me voorstel dat een hond aandacht nodig heeft en dat dan genegeerd wordt, dat dit niet goed is voor het opbouwen van een vertrouwensband.

Je zou het natuurlijk ook kunnen voorkomen door regelmatig zelf de hond bij je te roepen en even aandacht te geven en een zoekspelletje doen oid, het risico is dan alleen wel weer dat je dat op het juiste moment moet doen, en niet net als de hond lekker ligt bij te komen.

Je zou ook, als je ziet dat de hond naar je toe wil komen, er iets van een commadotje bij kunnen roepen: "kom maar knul, kom jij een kriebeltje halen, dat is leuk"? Zoiets bijvoorbeeld, dan heb je toch voor beide partijen een goed gevoel.

"  Alle initiatieven van de hond worden afgewezen is iets heel anders dan:
alle initiatieven uit de hond halen 
 
De opvoeding van kinderen en honden hebben ook overeenkomsten. "

Suzanne en Luca

Het is voor mij een keuze om nooit een link te leggen tussen hondenopvoeding en kinderen opvoeding, kinderen groeien naar een totaal andere volwassenheid als honden, hun hersenen zijn wezenlijk anders, en dat begint er al meer dat voor honden geur het allerbelangrijkste is, en bij mensen zicht......

Ik hou dat er persoonlijk dus liever buiten, al zouden er nog zoveel overeenkomsten zijn (vanuit menselijk perspectief gezien) is het de vraag of de hond dat ook zo ziet, ik denk het niet eerlijk gezegd.

Als je alle initiatieven zou afwijzen zou op den duur alle initiatief uit de hond halen

Als je het maar consequent uitvoert, maar dat is totaal niet wat ik bedoel.

Wat Dobry doet werkt vast prima, want er komt een reactie van de baas die het gedrag van de hond echt in banen  leidt, in feite neem je zo dus ook het initiatief over.

Dit wil ik wel, dat beslist niet.

En ik negeer soms wel, en heel sterk ook.

Ik heb volwassenhonden pups zien negeren...... daar werden ze niet slechter van hoor.

Maar je moet het niet boos doen, en al helemaal niet boos blijven, klaar is klaar.

Ik geloof niet dat je een hondenziel nu krenkt door te negeren, negeren is ook geen afwijzen, een hond wegsturen of wegzetten, dat is afwijzen. Negeren is voor mij dan, wezenlijk iets anders.

Ik had er net nog een leuke van, ik wandel in het park met Gorby, en een stuiterende jonge

goldendoodle dame komt er aan, wat wild en wat onbeleefd, Gorby kijkt er eens naar, keert zich om en gaat eens rustig een polletje gras besnuffelen, een plas doen, nog eens wat snuffelen "welke pup, waar dan, ik zie geen pup". Pup gaat eens op haar gatje zitten kijken...... hmmm, die zwarte hond negeert me, maar hij is niet boos, misschien moet ik het anders doen.... Op het moment dat ze echt ontspannen zat keerde Gorby zich om en nodigde haar zichtbaar uit om te komen kennismaken, zij naar hem, hij niet naar haar.

En vervolgens was er een allerschattigste begroeting tussen een (vergeleken bij Gorby) klein bolletje pluizig blond haar en een enorme grote zwarte volwassen ruwharige beer. Daarna stapte Gorby weer opzij en ging verder met wat gesnuffel terwijl ik nog stond te smelten voor het hondje...

(paste helaas net niet in mn jaszak)

Dat is negeren..... voor mij dan he, dat is gedrag wat ik probeer in gedachte te houden als ik met mijn hond om ga.... en we zijn best ver gekomen met onze grote snorremans.

Wat voor mij een valkuil is, is dat wij deze jonge sterke reu helemaal niet zien.
En dan weet ik ook uit ervaring hoe belangrijk het is de hulp van een ervaren hondenmens erbij te halen,  die niet door de roze herplaatsbril kijkt (oh wat is tie toch ook lief, en wat was tie toch zielig, die valkuil ken ik zelf ook maar al te goed hoor, is heel menselijk) maar eens even goed meekijkt wat de hond precies wil en of tie überhaupt wel zo onzeker is.

Ik heb daar dus wel twijfels bij gezien het verhaal.

En een zelfverzekerde hond (niet over de situatie dus he) als onzeker behandelen, dan kan je een hond krijgen die meer en meer heel doelgericht wel de zaken naar zijn poot gaat zetten, en daar krijg je akelige bijtincidenten van.

Bijten is lang niet altijd onzekerheid, een zeer goed gerichte rake knauw valt ook onder honden, en dat is lang niet altijd onzekerheid, dat zijn vaak meer de "snaps".

Maar goed, mijn 1e post blijft gewoon staan

Ik vind het zorgelijk, dat deze hond in een gezin wordt geplaatst en eigenlijk heel laconiek wordt afgehandeld door het asiel.

Te veel plaatsingen uit asiel of op andere wijze gaan fout, vaak uiteindelijk na een incident.

Dat is niet omdat mensen (of honden) daarop uit zijn, maar omdat signalen niet goed worden opgepakt of zelfs totaal gemist.

Ik hoop dat het goed zal gaan, natuurlijk hoop ik dat.

Maar mn zorg blijft staan.

ja zorgen hebben we denk ik allemaal wel enigszins, en ik hoop ook dat de familie er iemand die hopelijk met kalmerende signalen werkt bij haalt, ze dus echt op zoek gaan naar iemand die verstand heeft van herplaatsers en niet zomaar wat gaat roepen. Mijn zorg is dat iedereen zich gt kan noemen en je dus echt op zoek moet en niet zomaar de eerste de beste moet nemen.

Ja moederhonden kunnen pups heerlijk negeren haha, maar dit is wel iets anders vind ik, de pups vertrouwen de moeder helemaal en durven daarom ook heel wat, bovendien hebben de pups nog een puppyvergunning, deze hond is al 10 maanden.

Persoonlijk lijkt het me te gevaarlijk om de hond te negeren, als de hond als hij genegeerd wordt misschien nog meer zijn best gaat doen om aandacht te vragen en daardoor hoger in stress komt en eerder zal gaan happen, dan ben je verder van huis en ga je er een soort strijd van maken en dat mag nooit gebeuren.

Ik denk echt dat er wat te doen is met deze hond maar ik blijf er bij niet in een gezin met kinderen. Daar is deze hond te robuust voor en eigenlijk door zijn verleden min of meer een beetje verpest. Zelf heb ik dit ook ooit met een St Bernhard van een buurvrouw die uiteindelijk ook uit huis geplaatst moest worden. Ik kon echt alles met deze hond doen maar de eigenaresse van deze hond en haar dochter toen 15 pakte hij regelmatig ook met flinke blauwe plekken en deze werden steeds groter. Telkens als we dachten nu is het voorbij dan dagen of soms weken later verviel hij weer in dit gedrag. De hond was zeker niet onzeker maar maakten wel de baas onzeker wat uiteraard doorsloeg op de hond.

Deze hond is geplaatst bij iemand die al een St Bernhard had gehad geplaatst en zijn gedrag van bijten en dwingen nooit meer vertoond. Ik denk ook dat wanneer er zwakke schakels blijven bij deze hond en dan bedoel ik de kinderen in dit topic en niet eens de topicschrijfster zelf maar haar broertje dan zou ik uit veiligheid toch deze hond herplaatsen

Zolang voorkomen beter is dan genezen zou ik daar serieus over nadenken

Hey iedereen, ondertussen zijn we al wat dagen verder en gaat het al VEEEL beter met Louie ( m'n st bernard )
Ik heb Derby's advies opgevolgd ( een liefdevolle aanpak met grenzen en vooral veel me snoepjes gewerkt ) en dit lukt prima bij hem. Ik ben onder de indruk hoe slim deze hond is. na 2 dagen kent hij het commando 'los' en 'nee' al redelijk goed. Soms durft ie nog eens té enthousiast te worden maar happen of janken doet ie allesinds niet meer. En i.v.m. aandacht geven als ie het vraagt doe ik het wel. Ik heb al gemerkt dat hij onzeker is over bepaalde zaken, bv als ik ga wandelen en hij ziet e grote hond die gromt naar hem kan hij wel eens in paniek raken en loopt ie dan bang naar me en moet ik hem geruststellen dat het oke is en dan doet ie terug gewoon. Bedankt iedereen voor de reacties, ik heb veel geleerd uit deze antwoorden en methodes Voordien kon ik nochal ongeduldig en vlug geirriteerd raken maar met veel geduld en liefde lijkt hij veel beter te luisteren dan m'n 'hardere aanpak'.

Ik heb even alles gelezen wat jullie hier op te zeggen hadden & Ik ben het er mee eens dat net zoals de mens, ook honden een verschillend karakter hebben en daarbij kan de ene methode helpen en de andere niet. Bv mijn vorige hond een rottweiler had een harder aanpak nodig toen ie puppy was en is uitgegroeid tot een prachtige hond, maar wel altijd consequent moeten blijven op hem . En daarna heb ik een Beagle gehad die dan e hele zachte aanpak nodig had. Zo zie je dat het te zien is welk karakter de hond heeft.

Wat fijn om te horen! Een goed teken dat als hij een andere hond eng vind hij naar jou komt, hij vertrouwt jou! 

goed nieuws zeg.

Herplaatsers hebben de tijd nodig om te aarden en  te durven vertrouwen 

Super goed dat je het aangaat

Schrik niet van af en toe een slechte dag (soms vanuit jou ,maar soms ook stapt een hond met verkeerde been uit bed)

maak die dag gewoon makkelijker voor je zelf en de hond qua training

Uiteindelijk ontwikkel je voor elke situatie een strategie die werkt

soms is het even zoeken

maar je hebt nu weer een nieuwe put aangeboord

dat klinkt toch al veelbelovend

Wb buiten lopen zou ik hem nog op flinke afstand houden (bogen maken of desnoods terugkeren) van andere honden. Misschien is het ook een idee om het boekje van Turid Rugaas Help mijn hond trekt door te nehmen, dat is een fijne creatieve stap voor stapmethode om rust te brengen in de wandelingen. (ook al trekt je hond nu niet en valt ook helemaal niet uit naar andere honden en kan jij hem gelukkig geruststellen, maar beter niet de goden verzoeken lijkt me)

" Ik heb jullie verhaal ook gevolgd Bibou.
Uiteindelijk voor jullie de beste beslissing.
Maar owww, wat zal dat pijn doen, dat begrijp ik ook.
Maar soms, soms past een hond niet, ondanks goede wil van beide kanten, bij zijn baas.
En dan getuigt het van grote moed een andere baas te zoeken.

On-topic
Ik vind het jammer dat ik zelfs "oneensen" krijgt omdat ik mijn zorg uitspreek over deze situatie, eigenlijk wel bijzonder, je mag niet bezorgd zijn....

Het punt in mijn optiek is, is dat wij de hond niet kunnen zien en dat Elena in mijn ogen een paar gedragingen beschrijft die duiden op een hond die sterk claimt en daarbij fysiek (kan) zijn, of dat nu op de mens is of op de spullen van zijn mensen......

Zoals ik schreef zal er onzekerheid bij komen, maar, en dat is voor mij wel een punt, is deze hond echt onzeker van aard, of alleen maar onzeker over de situatie.

De 1e hond kan je heel veel goed maken door ook dingen door de vingers te zien, omdat het een kwestie is van ombuigen van het gedrag, de 2e hond, de veel meer zelfverzekerde zal zijn gedrag op een bepaald moment versterken en heeft juist een heel strikte/strenge hand nodig (wat beslist niet liefdeloos of fysiek corrigerend, is maar toch wel een andere insteek)

Om dit te kunnen bepalen is het goed iemand thuis mee te laten kijken, en de hond te observeren, ook als de gezinsleden interactie met hem hebben.

Daar komt nog bij dat wat Dobry eerder aanhaalde, waar komt deze hond van oorsprong vandaan, er is lelijke broodfok onder dit ras met verkeerde karakters tot gevolg, en is deze hond dus bij een goede fokker geboren, met een goede moeder en lang genoeg in het nest geweest om de basis sociale vaardigheden mee te krijgen, of niet...... ook dat kan een goede GT inschatten, en dan met elkaar een pad opgaan om de hond met veel rust en geduld zichzelf te laten hervinden.

Verlatingsangst komt ook niet altijd voort uit het feit dat de hond niet alleen kan zijn, ook daar zijn meer motivaties voor dan 1.

Net als Bibou zegt, deze hond moet echt bij de juiste mensen met de juiste begeleiding, en ik hoop zeer zeker dat Elena en haar familie dit kunnen aanbieden.

Dat de hond ook lief en aardig is, daar twijfel ik helemaal niet aan. "

goja

 Ik ben het met je eens.....ik heb ook de ervaring met dit gedrag...jaja, hier komt ze weer..met een kleintje. Voor mij dus te handelen in mijn situatie, ook fysiek. Ik kan uit mijn ervaring zeggen, je moet er rekening mee houden dat je niet elke hond met een rugzak, helemaal weer op de rails krijgt. Ik moet altijd blijven opletten. 

TS, Het feit dat je hier raad vraagt, geeft aan dat je zelf dit ook niet had verwacht, of dat je hier van bent geschrokken.....Ik wist nl wel het een en ander van mijn toen nog pleeghond. Omdat hij het hier goed doet, is hij gebleven......Ik hoop dat je de goede raad in je opneemt. En ik weet niet wat het asiel jullie verteld heeft, en wat jullie het asiel verteld hebben, maar ik maak me ook zorgen, achter mijn computer, als ik je verhaal lees.

Bijten: meteen een tik op de neus zodat hij schrikt, bij het nekvel pakken, even schudden en daarna meteen een knuffel.

We zijn weer wat dagen verder en soms hervalt hij met het happen zeker smorgens als we opstaan is hij helemaal hyperactief. Rend dan in de tuin enkele keren en loopt dan op ons af en hapt in onze arm. Zonder aanleiding dus we zitten dan aan tafel wakker te worden dus veel leven zit er nog niet in ons haha. Weet iemand dan hoe ik dit kan afleren ? Schuifdeur naar de tuin dichtdoen hebben we al geprobeert maar dan krabt hij aan de ruit en als ik opendoe hapt ie dan toch. Begint echt irritant te worden..

Nog even een vraagje, zoals jullie wss al gemerkt hebben heb ik nog een klein hondje en een naaktkat die weliswaar niet verder dan mijn tuin loopt. Naar de kat doet hij niets, maar naar m'n kleine hond wilt ie dan spelen maar dat gaat niet, ze heeft al een klop van z'n poot gehad en was er even niet goed van. De eerste dagen dat ik hem had was hij enorm kalm en ging het wandelen met beide zeer goed. Nu als ik ga wandelen ( ik ga eerst met hem een halfuurtje joggen zodat hij wat kalmer is ) en ik neem m'n klein hondje dan mee ( ze loopt altijd los, loopt perfect naast en achter me en gaat nooit naar andere honden of mensen ) en de eerste 10 minuten gaat het samen wandelen perfect, maar vanaf ze voor hem wil lopen flipt hij volledig. Wilt haar gelijk aanvallen, aan z'n lichaamstaal heb ik wel gemerkt dat het om te spelen is maar toch. Ik laat hem dan zitten maar hij blijft geobsedeert kijken naar mn klein hondje, alsof ie haar wilt opeten. Het is dan ook een ramp om nog verder te wandelen met die twee. De kleine reageert hier niet op en negeert hem gewoon dood. Dus nogmaals geen aanleiding tot dit gedrag.

Als er iemand weet hoe je dit kan afleren aub let me know!

Ik zou kalmerende signalen gebruiken bij druk gedrag en de hond iets te kluiven geven als deze hyper is

je mand in en kluiven jij..kluiven kalmeert

Ik denk dat de hond snel overprikkelt is nog

Dat je kleine hond de hond negeert is  super goed 

In huis is hier rust en ontspanning..geen wilde spelletjes  maar zen...

dat is hier regel nummer 1 in huis en daar ben ik strikt in

ik zorg wel voor kluif materiaal mr bied dat pas aan op zo'n moment en indien niet op leg ik het op ander moment weer weg (niet als de hond kijkt of interesse toont)

Dat happen sochtends, hoe doet hij dat? Met zn hele bek? Of alleen de voortandjes?