Bibou

Wij adopteerden recent een onopgevoede hond. Na een paar maanden is het een fijne hond die al veel geleerd heeft. Toch is er een soms een probleem: ze stopt tijdens wandeling, draait zich om en begint baasje te bijten in arm, soms gromt ze hierbij tijdens het spelen waarbij we over boomstammen springen doet ze opeens hetzelfde   Gelijkaardige bijtmomenten: een bezoeker die al tijd bij ons is nabij de hond, loopt door de tuin. De hond wilt spelen, de bezoeker niet... Weer gebeten. We gaan als koppel samen met de hond wandelen en ik keer vervroegd terug. De hond trekt zich los en komt mij achterna en bijt (scheur in mijn dikke jas en blauwe plekken op arm). Ze gromde weer.   Ze kan in al die gevallen harder bijten, dus ze heeft wel een bijtrem, maar niet genoeg.   Herkent iemand dit? Is dit niet onveilig voor andere mensen en onszelf?    

Een gevaarlijk probleem!

Wat is het voor een hond en hou oud?

Ook al is hij niet goed opgevoed, een hond hoort niet te bijten.

Wat hebben jullie voor begeleiding bij de hond (cursus of zo)

Wat doen jullie zelf als de hond heeft gebeten?

Eerst 'neen' of 'au' zeggen, nadien kregen we tip op te negeren. Ze stopt wel na even. Gelukkig, maar dit kan toch zo niet.   ik ben als de dood voor als ze zou ontsnappen, als we zoals mijn man daarnet zouden uitglijden of als er toch eens iemand bij haar in de buurt komt. Mijn vriendin had zelf honden, ging al mee met haar wandelen, was nu ook al meer dan een uur samen met ons en de hond in huis en dan plots in de tuin. Wat als ze dat met een jongere in de tuin doet of met ons?  

Je zegt dat je haar hebt geadopteerd, waar komt ze dan vandaan?

Als het een asiel of een andere instantie is, kun je daar nog je probleem melden.

Daar zou het probleem bekend moeten zijn?

Maar hoe oud is ze en wat voor ras?

Bijna 3 jaar. ze is een Landseer uit Estland die hier als pup gekocht was door haar vorige eigenaar. De persoon had gezondheidsproblemen en heeft haar niet opgevoed. Hij kon haar niet aan. De vorige baas werd gehospitaliseerd en de familie die de hond niet goed kende, zocht een nieuw baasje.   Andere personen die de hond konden observeren, zoals dierenarts, tijdelijke opvang, hondentherapeut... zagen er geen kwaad in. Ook bij ons lijkt ze meestal helemaal OK, geen baknijd, laat speeltjes vlot los,...   Op de eigenaar na, en dit lukt dus niet, weet niemand iets van de hond.

Een grote hond, maar wel mooi, denk ik!

Dan is het zeker belangrijk om het gedrag te begrijpen en om te buigen.

Ik zou het ook niet weten hoe dat dan moet, misschien het beste om hulp te zoeken bij een gedragstherapeut of zo.

Wat ik zo lees, is de hond overprikkeld. Dit uit ze dan door te bijten. Ik zou meer rust inbouwen. Een volwassen hond heeft 12 tot 18 uur slaap nodig, pups en oudere honden zelfs meer. Eventjes kritisch naar jezelf kijken en je af vragen of je hond inderdaad aan haar slaap/rust komt.

Omdat ze dit doet tijdens beweging moet ik denken aan pijn...   De hond stopt met wandelen en draait zich om...hap De hond springt over boomstam...hap De hond komt de baas achterna gerend...hap De hond wilt spelen...hap   Sluit eerst medische oorzaken uit...kan de hond pijn hebben? Wat je kan proberen is pijstilling geven in overleg met je DA, blijft het hetzelfde dan heeft ze geen pijn. HD/ED is altijd ene risico bij grote rassen...(je kan dit uitsluiten door röntenfoto's).   Als het niets medisch is kan je met het gedrag aan de slag, gedragstherapeut lijkt me daarbij een goede eerste stap.    

Het lijkt me ook overprikkeling of misschien teveel druk, maar misschien is het verstandig er een gt bij te halen die kijkt naar de eigenaar en hond.

Is de hond al lang bij de nieuwe eigenaar?

Ik zou niet teveel ondernemen eerst nog met deze hond, een herplaatsing maakt toch een grote indruk op een hond en hij mist dan nog het gevoel van veilig zijn, hij weet nog niet waar hij aan toe is.

De nieuwe eigenaar zal dan met een paar dingen rekening moeten houden, de hond kent hem nog niet, vertrouwd hem nog niet, dit zal de hond door ervaring moeten leren. Het snelst gaat dit door altijd kalm te zijn in houding en stem, niet naar de hond toelopen maar de hond naar hem toe laten lopen (als de hond dat wil dan, geen druk maken). Nog niet teveel ondernemen, wandelingen nog rustig houden. Geen wilde spelletjes of commando's onder druk, wel leuke zoekspelletjes als de hond dit wil.

Als de hond op zijn eigen plekje ligt, dan niet storen, ook tijdens het eten de hond met rust laten, niet in de bak gaan graaien.

Zulke eenvoudige regeltjes brengt meestal al heel wat rust en duidelijkheid.

Ook is het goed om op de lichaamstaal van de hond te letten zodat er goed gekeken kan worden of iets teveel is voor de hond of niet.

http://kynoblog.com/artikelen/kalmerende-signalen-de-kunst-van-het-overleven

Gebruikt ze het niet om jou en anderen te dwingen tot iets? VB je moet doorlopen, je moet met haar spelen, je moet hier blijven enz. 

Het lijkt mij heel erg belangrijk om bij zo'n probleem niet zelf te gaan proberen, maar gelijk een gedragsdeskundige om hulp te vragen. hij/zij kan zien wat er aan de hand is en hoe jullie daar het beste mee om kunnen gaan. Vanaf de computer kunnen wij helaas niet zien waar je hond dit doet. Of dit meer vanuit angst komt, of meer vanuit dominantie.. Dat is iets wat een gedragsdeskundige wel kan beoordelen omdat die de hond kan zien. Zo kunnen jullie de hond passend leren wat wenselijk. Dat is veel veiliger.

We gaan als koppel samen met de hond wandelen en ik keer vervroegd terug. De hond trekt zich los en komt mij achterna en bijt (scheur in mijn dikke jas en blauwe plekken op arm).

Ik denk toch dat ze dit niet echt begrijpt, een hond wil graag de hele roedel bij elkaar hebben. Jouw hondje heeft ook nog niet de geruststelling dat ze nu haar gouden mandje gevonden heeft, ik zou haar dit, ook al klinkt het nogal raar, regelmatig vertellen en totdat ze vertrouwen heeft de groep niet meer splitsen.

ze stopt tijdens wandeling, draait zich om en begint baasje te bijten in arm, soms gromt ze hierbij tijdens het spelen waarbij we over boomstammen springen doet ze opeens hetzelfde

het zou zeker kunnen dat ze pijn heeft, dus dit echt even laten controleren. Het kan ook dat het haar allemaal nog teveel is en ze dit uit in happen/bijten

een bezoeker die al tijd bij ons is nabij de hond, loopt door de tuin. De hond wilt spelen, de bezoeker niet... Weer gebeten

wilde ze spelen? Of vertrouwde ze het niet. Misschien kan ze zulke situaties nog niet aan en kan je haar beter begeleiden hiermee, door haar bij je te roepen (nog voordat ze op het bezoek afgaat)

Ook hier gelden weer de regeltjes die ik boven gaf, dat geeft rust en zekerheid. Ik denk dat je haar meer moet gaan begeleiden. En zeker ook een medische check laten doen.

We vroegen twee gedragsdeskundigen. De eerste vond de hond dominant, niet sociaal en snel geïrriteerd. Ze gaf tips om meer de leiding te nemen die we toepasten. Ze zei helaas ook dat mijn angst (die ik na de eerste onverwachte beet tijdens het spel had opgedaan) een reëel gevaar was. Dat helpt helaas niet om minder angst te hebben, hé!  De tweede die stelde ons gerust, nadat ze daags te voren mijn vriendin plots beet. Ze gaf praktische tips en zei dat de hond niet dominant was, maar eerder frustratie had omwille van bepaalde prikkels. We pasten ook haar tips toe. Ze deed nog eens goed voor hoe ik moest reageren als ze beet (de gebruikelijke zaken: afwenden, niet aankijken, niet reageren). Toen ze dus gisteren beet deed ik dat, maar ik beken dat ik wellicht dus ook verstijfde. Die schrik is er nu eenmaal nog niet af. Ze beet dan, gromde, beet, beet harder. En kwam ook zo door de jas heen. Toen ze door de jas heen kwam verstijfde ik in elk geval.    Wij hadden toen ook al door dat ze ons zeker samen wou houden of zeker wou dat ik gewoon mee wandelde. Dus ik braaf mee naar huis... We hebben ons aan deze hond overpakt. Omdat we nooit eerder problemen met leiding ondervonden, leek het mij wel haalbaar. Onze vorige honden volgden hondenschool en we trainden hen zelf verder. 

Oef, wat een moeilijke situatie, ik zou het ook echt niet durven hier via een forum advies over te geven

Misschien dat je hier nog wat in kan lezen dat je helpen kan http://suzanneclothier.com/nederlands/agressie-en-enige-achterliggende-oorzaken

Uit je laatste post spreekt heel erg het gevoel dat je niet meer ziet zitten en eerlijk gezegd kan ik dat best begrijpen.
Misschien kan je nog contact opnemen met de rasvereniging of zij een GT weten met specifiek verstand van het ras?

Er zijn dus al twee gt s geweest, ik zou nu iemand uitzoeken die werkt met rust brengen in de hond, als je voor nog een gt wil gaan.

Het jammere is dat iedereen zich gt kan noemen. Anders zou je Esther of Gerdine eens van het forum kunnen vragen of zij een goede gt weten bij jou in de buurt

https://www.hondenpage.com/baasjes/607/Esther.php

https://www.hondenpage.com/baasjes/9396/Gerdine%20van%20't%20Hof.php

misschien zijn er ook nog anderen die goede ervaringen hebben met gt"s.

Ze deed nog eens goed voor hoe ik moest reageren als ze beet

Het iis een goede tip die ze gaf als je gebeten wordt, maar het punt is dat je situaties moet voorkomen waarin ze het nodig vindt om te bijten. Als een hond bijt is daar al e.a. aan vooraf gegaan. En daar ligt nu juist de oplossing van het probleem, je moet het bijten voorkomen.

Leiding geven is prima, Maar wat verstaat diegene daaronder, de hond onder druk zetten en onze wil opleggen? Of goed naar een hond kijken wat deze aan kan en op een hondvriendelijke manier begeleiden?

Wat ik zelf dus zou doen is een nieuwe start maken met de basisregels voor een herplaatser. Zie boven mijn tips hoe te gedragen. 

Dat lijkt me de enige veilige manier.

We hebben de handdoek in de ring gegooid, met veel tranen en veel twijfel. Het lukt ons echt niet meer om rustig met haar te oefenen als ze ons zo'n schrik inboezemt. De schrik nam nu echt de overhand.    We hebben 2 dagen rondgebeld na het incident en na beraad en overleg met de gedragstherapeut deden we haar naar een asiel. Dit was heel hard voor ons, want we willen dat ze goed terechtkomt. Ze is nu in Animal Trust in Melle (België) waar we via vele zijden goede commentaar over hoorden. Andere asielen waar we informeerden (gewoon al om informatie in te winnen) wilden haar zelfs niet nemen. Sommigen uit plaatsgebrek, anderen omdat zo'n hond nooit meer weg geraakt, anderen zeiden vlakaf 'geef toch gewoon een spuitje'.    We zijn er kapot van.   Bij Anima Trust vertelden ze ons dat ze haar grondig gingen opvolgen en evalueren. Ze hebben zo nog een hond gehad die ze geplaatst hadden. Een grote hond die dan zijn nieuwe baasjes regelmatig hapte met flinke blauwe plekken als gevolg. Ze waren soms radeloos, maar hielden vol en nu is het (voorlopig?) al een hele tijd opgelost. Ik hoop echt dat het met Bibou ook zo loopt (of liefst sneller beter, natuurlijk). Je wilt een hond een echte kans geven, maar geen risico's voor de veiligheid creëren. Je kan de hond wel moeilijk begeleiden en opvoeden in een harnas. Dat heb ik zo vaak gezegd de laatste weken. Ik geef zelfs toe dat ik op het laatst vaak van achter een spleet van de schuifraam verder ging spelen met apporteren. Dat deed ze zo graag, maar als ze er te wild van werd stopte ik of deed is als het nog redelijk was verder van achter het raam. Dan moest ze wel gewoon rustig haar speeltje voor de spleet leggen of er werd niet gespeeld. Zo kreeg ze aandacht, positieve feedback (toch redelijk, ik kon zelfs even aaien), maar liep ik geen risico. Het was echter niet houdbaar, toch niet voor ons.   Als iemand van jullie een landseer die verder helemaal OK is (blaft niet veel, graaft geen putten, bijt niets kapot (behalve ballen omdat ze te sterke tanden heeft en nog haar beet niet kan beheersen), wandelt meestal mooi mee aan de lijn, is rustig in huis) een kans willen geven, dan kunnen jullie haar vast opvolgen bij Animal Trust in Melle. Ik hoop dat ze een terechte nieuwe kans krijgt.   Een heel droevige hondenvriend... (we missen haar zo, ondanks alles!)

Wat verdrietig dat het zo gegaan is.

Maar jullie hebben alles gedaan wat in je vermogen lag.

Dan is het wel vreselijk als je de stap moet zetten om toe te geven om ermee te stoppen, maar wel het beste.

En het is fijn dat Animal Trust haar nog een kans wil geven, worden jullie nog op de hoogte gehouden?

Het is logisch dat je de hond mist en er verdrietig over bent, je hebt er veel tijd en energie in gestopt in de hoop dat het goed zou komen.

Veel sterkte!

Dank je, Sylvia. Het was een erg moeilijke beslissing. Via de site van Animal Trust kunnen we zien wanneer ze denken dat ze kan herplaatst worden. Ze gaven aan dat ze de mensen informeerden over haar vele goede en haar paar minder gemakkelijke kantjes.  Soms laten mensen achteraf nog weten hoe het gaat.   Ik zou bij wijze van spreken nu al willen bellen om te vragen hoe het gaat en straks terug en morgen weer, maar ik moet ook respect tonen voor de werkdruk daar, hé! Wat een kleine troost was, was dat ze vlot mee ging met de eigenaar daar. Ze liep vrolijk mee, kwam nog even dag zeggen toen we nog stonden te overleggen en trippelde mee weg. Ze leek het daar in elk geval niet onaangenaam te vinden. Natuurlijk weet ze niet dat we haar niet terughalen. (ach, we mogen het misschien ook niet 'vermenselijken' ...)

ontzettend verdrietig voor alle partijen, ik begrijp dat ze nog maar net bij jullie was en er al 2 gts langsgeweest zijn, met allerlei tips behalve de goede: laat de hond in alle rust wennen aan de nieuwe omgeving en de nieuwe mensen. Naar mijn mening is dit een cruciale eerste stap voor het slagen van een herplaatsing.

Wat ik denk is dat veel mensen het te goed willen doen, aan de slag willen met oefenen etc. terwijl het enige wat een herplaatser in eerste instantie nodig heeft is rust en vertrouwen opbouwen, in het tempo wat de hond zelf aangeeft.

(Niet als aanval op jullie bedoeld overigens, ik vind het heel erg dat jullie niet de juiste begeleiding kregen)

Ik heb zelf trouwens ook die fout in het begin gemaakt, ik dacht dat een hond die vier jaar in een asiel gezeten had het heerlijk zou vinden om lekker lange wandelingen te maken. Niets was minder waar, ze kon dat helemaal nog niet aan, en wist dit ook goed aan te geven gelukkig,(happen, tegen mijn hielen opspringen, uitvallen naar alles, zich voor dood neer laten vallen) zodat ik me kon aanpassen aan wat zij wel aankon.

Sterkte en ik hoop dat de juiste baasjes voor Bibou snel komen want het lijkt me wel een heel leuke hond.

Ja, rust dat was iets wat ze ons niet letterlijk hebben aangeraden.  We hebben daar zeker een fout gemaakt. Je denk dan rust te geven door op rustige momenten en rustige plaatsen te gaan wandelen. We lieten geen bezoek bij haar komen of enkel uiterst rustige en ervaren mensen en ook maar kort. Binnen ging de muziek uit en zaten we rustig in haar buurt. Maar als de drukte niet te ontlopen was, gingen we zwaar in de fout omdat we dachten dat bij een groot dier de beweging ook van belang was. De tweede dag dat ze bij ons was, was ons huis 'omsingeld' door een wandeling van meerdere wandelclubs en zijn we toch gaan wandelen. Als ik zo terugdenk hebben we een paar keer gezondigd, maar meestal was de wandeling rustig en kreeg ze weinig prikkels. Achteraf zie ik de keren met prikkels misschien wel als constante... Dat pakken we volgende keer zeker anders aan. Met een pup doe je dat vanzelf, want die heeft extra rust nodig en mag niet besmet worden.

De gedragstherapeuten zetten eigenlijk vooral in op leiderschap, maar wel vanuit een positieve maar consequente invalshoek. De laatste zette ook in op de manier van het behandelen van uitschieters (plots trekken aan de leiband als ze echt naar iets wou). Ze vonden beiden dat mijn leiderschap misschien niet OK was. Ik weet het dan niet meer. Als puber trainde ik 2 malamutes, zonder probleem. Het zijn toch geen gemakkelijke en ook erg sterke honden. Later hadden we een super brave newfoundlander (wel wat eigenzinnig) maar die liep ook flink met ons mee. Ze gaven aan: misschien met een lichte hond te herbeginnen. Hier dacht ik al veel over na, maar ik denk toch dat mijn zwakte eerder mijn angst voor het onvoorspelbare, het onverklaarbare is. Het startte toen ze eens gromde en beet. Het niets met haar grootte te maken. Een klein hondje dat plots bijt en dit herhaaldelijk doet, jaagt mij dezelfde schrik aan. Het enige voordeel is dat je die in elke situatie aan de lijn kan houden, maar als dit een criterium is, voldoet enkel nog een kleine hond, want ik lees hier op het forum mensen die een hond van 18 kg niet kunnen houden. Een paard houd je toch ook niet in toom door fysieke kracht? Ik ben klein en nog vrij licht. Wat denken jullie?

Ik vind je instelling super hoor, en ja fouten en verkeerde inschattingen maken we allemaal daar leren we van, op de een of andere manier is het toch een wisselwerking en moet het groeien voordat je weet wat de juiste beslissingen zijn voor jouw hond. Een hond die je nog niet kent, en die jou nog niet kent en al e.a. meegemaakt heeft, dat is toch iets van een avontuur, waarbij je elkaar moet gaan leren kennen. Zowel voor mens als hond.

Mijn hond gromde en beet ook in het begin. Ik schrok daar ook wel heel erg van hoor dat was ik met mijn vorige hond helemaal niet gewend. En ben dus heel voorzichtig geworden en alle risico's gaan ontlopen. Het leek me qua gevoel zeker niet goed om mijn "leiderchapskunsten" te tonen. Beter voelde het om haar vertrouwen te leren winnen.

Achteraf vind ik het ook wel heel goed dat ze durfde grommen en uitvallen, dat ze nog durfde laten zien dat het allemaal teveel was voor haar. Sommige honden hebben dat helemaal verleerd en laten niet eens meer een reaktie zien, sommige honden zijn ook veel te angstig om te durven laten zien hoe ze zich voelen. Maar op het moment zelf schrik je wel enorm als er ineens een grauwende wolf voor je staat als je bijv. te dicht bij haar etensbak komt.

Wat ik denk voor jou? Moeilijk, ik denk ook niet dat het van de grootte van de hond afhangt bij jou. Misschien is een herplaatser niets voor jou dat kan ook nog, maar om dit nu al te zeggen vind ik ook weer misplaatst. Laat het gewoon nog even bezinken en misschien kun je er aan wennen dat een herplaatser toch iets onvoorspelbaars heeft in het begin, maar dat dit na verloop van tijd steeds beter gaat omdat jullie elkaar gaan leren kennen.

Misschien eind goed al goed? Of toch alvast een nieuwe wending: Bibou wordt opgehaald door een kennel die destijds de eigenaar bijgestaan had bij de aankoop.   Zo komt ze normaal daar terecht. Ik ben benieuwd en blijf het opvolgen. We hadden hen veel eerder moeten leren kennen.

bedoel je dat hij terug is naar de fokker?

Hopelijk eind goed al goed ja.

Ja. Na veel telefoons naar mensen die op één of andere manier bij de hond betrokken waren en naar de rasvereniging kwam uit dat de vorige eigenaar de hond via een kennel in België had verkregen. Hij had er ook een contract mee dat de hond naar daar terug moest als hij deze zou wegdoen.

Zij hebben de hond nu en verzamelen nu alle stukken (de verloren stamboom en zo). Ik vind het zelf wat vreemd dat ze er precies mee willen gaan kweken (want ze mocht in het asiel waar ze zat niet gesteriliseerd worden), maar anderen stelde mij toch een beetje gerust dat ze van een goede bloedlijn vaak willen verderkweken, want er nu eenmaal niet zo veel honden van bepaalde rassen. Hopelijk klopt dit.

Ach dat lijkt me nu wel het laatste wat de hond nodig heeft eerlijk gezegd ik hoop dat dat niet waar is.

Ja, dat dacht ik ook. 

Maar het asiel dacht dat het wel kon dat ze het gewoon op termijn zouden kunnen willen doen en dat enkel willen veiligstellen voor het geval dat Bibou helemaal terug OK is. 

Ik hoop maar echt dat ze goed terechtkomt terug in de kennel. Het is zeker geen hondenwinkel maar een officiële fokker van het ras.

Goed dat het dan tenminste een goede fokker is, ik hoop dat hij inziet dat Bibou nu vooral eerst maar weer moet wennen en tot rust komen, een herplaatsing heeft toch een grote invloed op een hond.

Nog even een update:

Nu de fokker heeft vernomen dat Bibou niet echt een perfect dier is om van verder te kweken (ze heeft geen perfecte voorpoten qua stand, een hanglip, maar ook een erfelijke afwijking aan haar oogleden), is hij niet van plan met haar te kweken. Maar hij gaat haar dan ook niet meer zelf houden.

Hij zou nu via zijn netwerk voor opvang zoeken. Intussen is ze dus nog in het asiel.

Ik ben benieuwd hoe het verder loopt. Wie weet gaat hij de hond niet meer halen of wie weet screenen zij de hond minder goed als in het asiel... Of...

We zitten eigenlijk nog de hele dag met Bibou in. Nog nooit hebben we een huisdier weggedaan, wat er ook aan de hand was en zelfs al was ze maar 3 maanden bij ons, het is zo raar. Soms willen we haar gaan terughalen, maar dan houdt de rede ons tegen. Mijn hand is trouwens nog op bepaalde plaatsen gevoelloos na die beet in mijn arm en typen gaat nu ook veel trager, een SMS sturen gaat haast niet. Hopelijk herstelt dat snel, want ik werk de ganse dag achter de PC.

Update: de kennel zou haar dan toch niet meer terugnemen (in overleg met het asiel). En intussen heeft het asiel al snel een nieuw baasje gevonden. Een meer diepgaande analyse van hoe ze zich gedraagt zou niet nodig zijn omdat de mensen al eerder een iets moeilijkere grote herplaatser hadden. 

Ik hoop dat het nu heel goed gaat en dat Bibou binnenkort helemaal opgenomen is in dat gezin.
De fokker gaf me nog in zijn SMS mee dat ze nu een goed leven zal krijgen bij mensen die met zulke honden wel kunnen omgaan. Fijn!!! Ik vond het wel leuk dat er goed geschreven werd dat wij alvast mensen waren die met zulke honden niet kunnen omgaan. 

Ik kon het dan ook niet laten om even lief te antwoorden dat ik het fijn vind dat ze 'bij mensen terechtkomt die wel met zulke honden kunnen omgaan' en er even snel aan toe te voegen dat ik dan ook maar naar een ander ras op zoek zal gaan en niet meer verder bij hen zou informeren om af te toetsen of dergelijke hond voor ons zou passen.