wat nu.

Mijn prinsje is ondertussen 13 jaar. Een kruising schnautzer/herder. Hij was 10 weken toen mijn man hem uit het asiel meebracht na het overlijden van onze vorige hond. Het is een schat. Luisterde 'altijd', ging veel mee. We deden hondenwandelingen in groep en alleen. Nu, is het nog bijna onmogelijk voor ons om de deur uit te gaan. Hij voelt zich verschrikkelijk verlaten. Als wij op weekend gaan,is mijn volwassen zoon nog thuis, en die doet geen oog dicht door het gehuil van tobias.Mijn zoon komt dan maar op de zetel slapen en dat helpt dan wel . Maar wij willen op verlof gaan binnenkort en hij kan echt niet mee. Is ook nooit mee gegaan op vakantie. Mijn ouders kwamen dan altijd hier wonen en dat ging goed, maar die zijn ondertussen ook bijna 80Jaar. Dus, moeten we nu maar thuis blijven of is er nog een andere oplossing?Kan toch niet tegen mijn zoon zeggen dat hij week op de zetel moet slapen, hij moet ook nog gaan werken. En nog een ouderdomkwaaltje, hij is al wat dover geworden en de laatste dagen twijfel ik ook aan zijn zicht. Lijkt wel of hij eigen volk niet meteen herkent. Blaft ook superveel nu. Tegen alles en niks. Is dat normaal op deze leeftijd en kan ik hem nog helpen?  

Als hij slecht gaat horen en zien kan het zijn dat hij sneller schrikt en eerder blaft, of iets verdachts denkt te horen terwijl het een dood normaal geluid was. 

Dat zijn ouderdoms kwaaltjes. Is er niemand anders die een weekje op de hond kan passen?

Het kan zijn dat hij een beetje dement aan het worden is en daarom opeens verlatingsangst heeft.

Misschien is het goed om de dierenarts er een keer naar te laten kijken.

Mijn eerste hond werd ook steeds moeilijker toen hij oud werd. Gek genoeg kon hij nog wel buiten bij de winkel en in de auto probleemloos alleen zijn. 

Hij sliep altijd op de slaapkamer, dus dat gaf geen last. 

Je kan de hond in pension doen, waarschijnlijk voor de hond onaangenaam. En een gedragstherapeut consulteren om te zien wat er qua management, therapie en medicatie nog gedaan kan worden. 

Neen een oudje aub niet in pension doen. Die gaat totaal zijn kluts kwijt zijn.

Eerlijk mijn mening ? Hij is nu al zo oud, kan je niet een jaartje nog dat verlof uitstellen ? Hij gaat zijn baasjes ontzettend missen , weet dat maar goed. En wat als er wat gebeurt, kan je zoon dat aan ? 

Kan de hond niet mee op slaapkamer vd zoon  s nachts  moest je toch vertrekken. ?   

Waar is hij dan als jouw zoon gaat werken ? 

Dát is éen vd grote problemen, huisdieren én verlof. 

Toen mijn vorige hondje zestien jaar was én sukkelachtig, hij ging altijd nog mee zolang hij zindelijk was, ....op de arm dan maar, maar hij was bij ons.  

Of we bleven thuis. 

Ik hoop dat jullie een oplossing vinden, want geloof me jullie verlof....alle dagen ga je dan aan hem denken en misschien nog veel spijt hebben .

13 jaar, en jullie hond sukkelt met de ouderdom, ook ik zou zeggen, een jaartje uitstellen de vakantie, of toch mee nemen zodat tie bij jullie is ?

dementeren krijg ik ook het idee, niet meer alleen willen blijven, ja ouderdom komt met de gebreken, en als je hond verlatingsangst heeft ontwikkeld door de ouderdom, doof worden, en misschien wat minder zicht krijgt, zou ook de vakantie even uitstellen, toch ? Je schrijft... ons prinsje, jullie prinsje heeft jullie nu heel erg hard nodig, strijk over je hart, en blijf dit jaar thuis.

Het lijkt me niet meer dan normaal dat je "niet"  gaat. Van je hond houden doe je niet alleen in goede tijden maar ook als die je nodig heeft. Wat voor elkaar over hebben, vooral dierbaren....ja, daar hoort je hond ook bij, is niet meer dan normaal. Dat is niet opofferen maar je plicht. 

Ik hoor dat je ouders altijd op hem gepast hebben, is er een reden dat ze dit ineens niet meer kunnen? Eventueel vraag je hen om gewoon bij hem te blijven, zorgen dat die zijn eten en drinken krijgt maar vraag je iemand anders om met de hond te gaan wandelen. Zo ga ik het hier namelijk ook met mijn oudjes doen als we binnenkort een weekendje weg zijn  

Of eventueel kan je zoon de hond meenemen naar boven. Als je bang bent dat die gaat blaffen kan je het eerst eens testen in het weekend wanneer je zoon niet hoeft te gaan werken. Als die toch blaft en onrustig is, ondanks dat die boven bij je zoon kan slapen, tja dan is dat geen oplossing.. 

Een andere oplossing is dat je iemand anders bij je thuis laat logeren om op de hond te passen. Vrienden of andere familieleden die dit willen doen? Als laatste kan je altijd een petsitter vragen, maar dat is natuurlijk een vreemde persoon en kan begrijpen dat niet iedereen dat ziet zitten. Als je een petsitter neemt zowiezo zorgen dat die een paar keer langskomt voor je op vakantie gaat, zodat het geen vreemde meer is voor je hond. 

Het helpt trouwens ook om een gedragen t-shirt waar jouw geur aan zit bij de hond te leggen als je op vakantie gaat. 

Ik hoop dat je een goede oplossing kan vinden voor zowel jou als je prinsje! 

In die situatie zou ik zeker m'n hondje niet wegdoen.  Ouderdom... kwaaltjes... en verlatingsangst.  Nee, als het bij m'n ouders of kinderen kon wel, maar anders niet.

Misschien dit jaar een keertje of 2 voor een weekendtrip naar Londen.. Parijs... Praag... Budapest... ofzo.  Zodat je zoon met een tussenpauze een paar nachten op de bank moet ? 

Ik zou ook niet echt genieten van m'n vakantie als ik langer weg zou gaan.  En als je het nu vervelend gaat vinden dat Tobias er nog is ga je daar later toch ook aan terugdenken misschien.

Een paar kortere trips, zodat jullie er eens uit zijn en je hondje en zoon niet te lang alleen ?  En verder nog genieten dat Tobias er nog is.

Veel geluk gewenst.

Een oude boom verplanten is moeilijk...

13 is al een hele leeftijd. ik zou een vakantie boeken met hond; dichtbij huis.(of thuisblijven)

in een pension gaat hem niet worden; eenzaam en treurig van begin tot einde.

je zoon op de bank; lastig (oplossing in laatste instantie)

ik zou eens met je da overleggen, misschien bestaat er een rustgevende medicatie, dementie is niet ondenkbaar.