Dag lieve Flippie, mijn lieve meisje

R.I.P Flippie en heel veel sterkte met dit verlies. Heel zwaar 2 honden in zo een korte tijd, maar je had geen keus.

Lieve hondenvrienden,

Wat doen jullie reacties me ontzettend goed, het gevoel van medeleven, de warme oprechte woorden, jullie delen echt in mijn intense verdriet, dank jullie wel hiervoor.

Vanmiddag ben ik idd op de fiets gestapt naar een vriendin, ik had mijn auto meegegeven aan mijn dochter.
En dacht ik ga lekker afsteken door een natuurgebied heen vlakbij mij...rij ik daar, nooit eerder daar gefietst, kwamen de herrinneringen weer boven op een onverwacht moment...dit was de uitluitplek van Simba en Flippie, hier dolden ze samen in beter tijden...jankend mijn weg vervolgd, natuurlijk verdwaald en eenmaal in amersfoort zat ik bijna onder een auto..gewoon door mijn afwezigheid en mijn stomme fietsgedrag.

Ben pas een half uurtje thuis en weer overvalt me de leegte zonder haar, ook al is ze in mijn hart, en zie ik haar later weer.
Bossen anemonen voor de deur van mijn broer, bossen tulpen ernaast van mijn oudste zoon...al schikkend en jankend een mooi fleurig boeket van gemaakt, voor Flippie en mij...

Het afscheid nemen van Flippie was goed, ze liet de narcoseprik geven en schat dat het is, ze liet zich helemaal over aan mij, ik die haar knuffelde en allerlei lieve dingen tegen haar zei, en heb haar bedankt voor onze fijne tijd samen.

Ze was heel erg snel onder narcose, en heb ook in dit heel erg veel gehuild om haar nekje gehangen, gestreeld en meer.

Toen alles achter de rug was zei de DA, wat was dit een mooie, lieve hond.

Nogmaals weet ik wel dat ik goed gehandeld heb, geen twijfel aan, maar verrek zeg...

Wat een leegte, wat een gemis van mn liefje.

Geen meisje meer die mijn laatste hap van het broodje opeist, geen schonlikken, een toegift was dat voor haar van mn avondeten.
Gisteravond alleen een satètje gegeten, meer ging er echt niet in, een vies bord bij de afwas..

Vanochtend vroeg toen ik wakker werd, was alles zo klo.., haar niet meer in bed of een beetje dwingend op het overloop, kom je er nog eens uit?

De laatste paar nachten probeerde ze me uit te graven, niet op bed liggen maar onder de dekens en zoooo strak tegen me aan.

Ik zit nog onder de schaafwonden en blauwe plekken van haar, kan me niks schelen, want ze was intens in paniek.

De drs. die haar 2 keer een accupuntuur behandeling heeft gegeven zei me, Yvon ik kan haar niet beter maken, alleen stabiliseren, en als het zover is weet je wat je moet doen.
Stabilisren was geen optie meer, ze was soms zo aan het shaken de laatste paar dagen, en zo vreselijk in paniek, achterom kijken en hijgen, ook was haar hartslag veel en veel te snel.

Dus al met al weet ik zeker dat dit de juiste beslissing was, hoe moeilijk ook, maar mn moppie is voor altijd in mijn hart ook al mis ik haar intens...

Sorry voor mijn lange mail, maar ik wil heel erg graag delen, eerder waren Simba en Flippie mijn maatjes, nu geen hier in huis en ik vind het vreselijk.
De blijdschap die mn honden me gaven was enorm, hun rare dingen enzo, ik vond het geinig...en nu?

Lieverd ik mis je...XXX Ook al zit je in mn hart,

Yvon

Ik vind je verhaal prachtig geschreven; recht uit je hart. Ik heb zelf 3 maanden geleden afscheid moeten nemen van onze hond, ik voel met je mee. Het moet echt z'n tijd hebben. Wees trots op jezelf; je hebt je hond(en) een prachtig leven gegeven met veel liefde. Ik wens je heel veel sterkte!

Lieve Yvon,ik leef zo met jou mee ik ken ook het gemis en de leegte die er nu is.Wees sterk nu doe het voor Flippie en Simba.

Heel veel sterkte met het verlies van je lieverdje.

Ooooh en zo weer naar boven weer zonder haar,
Ik wil haar zo graag even aaien,
maar ze is niet meer daar.

Wat moet ik toch zonder mn lieve schat,
van jou heb ik nooit genoeg gehad.
Je was veel te jong en toch ook zo moe,
samen gingen we altijd naar bed toe.

Wat moet ik zonder jou,
je was 10 jaar lang mijn liefje en ooh zo trouw.
Moest ik dan je leven verlengen met pijnstillers enzo,
dat kon ik toch niet maken tegenover jou en zo
kwam ik toch tot die vreselijke beslissing, maar toch ook goed,
dat jij weer speelt in eeuwige weiden, want dat moet.

Je bent geschapen om liefde te brengen en vreugd,
je was altijd een deugd.

Altijd vrolijk als er iemand kwam,
en ook waaks als iemand hier binnen wilde komen en jij je plicht op je nam...

Je waarschuwde mij voor onraad altijd,
Je was mijn kleine, maar oooh zo stoere meid.

Zonder jou verdergaan is bijna niet te doen,
maar ik weet dat je van mij verwacht hetzelfde te doen.

Lieverd, ook al ben je in mijn hart,
Ik beloof je ik zal het proberen, maar mijn hart is op moment gevuld met smart.

Het gemis om jouw aan mijn zij is niet te geloven,
maar ik zal je beloven,
dat ben ik aan verplicht,
verder te gaan zonder jou,
omdat ik zoveel vreselijk veel van je hou.

Vanaf pupje van 8 weken oud was je mijn meisje, moest ik nu laten gaan, 10 jaar oud, en nog steeds mijn pupje, en vol van vertrouwen in mij,
zelfs op het laatst, week je geen meter van mijn zij.

Ook al ging ik je voor in deze beslissing, je had vertrouwen en gaf je over.

Lieve schat, als ik het anders had kunnen bedenken was ik echt de eerste geweest.

Helaas is het in mijn hart ondanks de goeie besllissing echt geen feest.

Ik mis je, maar we zien elkaar weer echt lieve schat,
ook al zou ik wensen dat ik je nu weer in mijn armen had.


Liefs mama

Dat heb je weer mooi geschreven. En knap hoor dat je dat in rijm kunt doen. Mij lukte dat indertijd niet bij het schrijven van het verhaal van Sharey en mij.

Hier is het alweer 3,5 jaar geleden dat ik door zo'n hartverscheurend moeilijke rouwperiode ging. Bij het lezen van zulke pijnlijke maar mooie verhalen voel ik telkens weer een beetje terug van die pijn.

Een huis met een hond erin is één en al vriendschap, een huis waarin net een hond is weggevallen lijkt wel een marteling. Elk plekje, elk voorwerp, elke activiteit roept herinneringen op aan je hondje, aan het samen-zijn met je kleine vriend.

Op de vorige pagina had ik al een klein berichtje aan je geschreven, maar ik wens je nog maar eens heel veel sterkte. Knuffel van Brando en mij.

Ach wat sneu, heel veel sterktevtoegewenst

Yvonne,

Al lange tijd heb je niets meer van mij gehoord,maar ondanks dat ben ik jou en Flippie echt niet vergeten,We waren het niet altijd eens, maar het afscheid van je lieve meisje raakt ook mij.Daarom wil ik je heel veel sterkte wensen en ik hoop dat je nu de tijd hebt kunnen nemen die je bij Simba ontbrak om rustig naar het afscheid toe te leven.De zorg die je om je meisje had zal je nu doen belanden in een diep gat,omdat die zorg verdwenen is.Herinneringen zullen dat gat in de loop van de tijd weer vullen,maar voor het zover is zullen er nog vele tranen vloeien.Heel veel sterkte.....Flippie R.I.P. go,Love,run free.

Yvonne, wat een verdriet, we weten wat je doormaakt.

Ja Willy, je hebt gelijk...overal waar ik kijk is er een herinnering, bij alles wat ik doe was zij aan mijn zij...

Altijd die vragende, soms dringende blik, van ontwaken tot slapen, douchen en vies worden in de tuin.
Bij het voeren van mn vogels in de vollière stond ik daar binnen zij aan de andere kant van het gaas.
Het openen van de zak brood, hoe zachtjes ik altijd probeerde, daar was zoefff Flippie en ach zoveel meer.

Zelfs in de wolken zie ik haar gestalte, raar maar waar, rennend, oortjes wapperend in de wind.

Vandaag was ik in de schuur en zag de tulpenbollen uitlopen, gepoot dus, de net geboren lammetjes achter bij mij huppelend gezien...hoe dicht staat verdriet om een pas verloren schat, zo dicht bij nieuw leven.

Papaverzaad gezaaid met het oog op schoonheid, voor Flippie...
Tegen een mooie gedenksteen of beeldje loop ik voor haar wel tegenaan, net zoals voor Simba een mooie zonnebloemsteen vorig jaar...

Om plm 9.00 was ik wakker en kon gewoonweg niet opstaan...
Het gemis, het douchen en veel meer kon ik even helemaal niet aan, de radio wilde ik niet aanzetten.
Om plm 12.00 uur mezelf aangepakt, dit kan niet zo...en zet de radio aan, hoor gelijk een liedje...Ik wil niet dat je gaat schat, maar je moet...
Radio weer uit.

Wat een akelige stilte en ik realiseer me dat ik tegen haar honderduit praatte, mama doet even dit, mama doet even zo, mama is zo terug...en veel meer.

En hoe lekker was het haar koppie te zien, even goeiemorgen aai en zo veel meer.
Wat een intrieste rottijd zo zonder haar

Ja Helene, je hebt gelijk we waren het op het laatst niet altijd eens maar dat hoeft ook niet...
Jij hebt me jaren gesteund met fijne adviezen en goeie raad eerst voor Simba en nu weer zeg je iets liefs, dankjewel.
Het was toen niet door oude bekenden maar anderen waardoor ik toen alles op HP heb laten verwijderen
omdat ik het heel erg vond dat er mensen waren die stelden toen Flippie een oogontsteking had dat het verstandig was om haar in te laten slapen, dit en veel meer riep in mij op om helemaal van HP te gaan, omdat ik het zo erg vond dat gesteld werd dat ik idd geen geld heb, maar toch alles voor haar over heb gehad..., net als voor Simba.

Eerlijk gezegd ben ik zo blij met al jullie lieve woorden, is zo`n grote steun voor mij, mensen die ook zielsveel van honden houden weten de juiste woorden te zeggen.

En brrr, het is zonder zo akelig leeg en ongezellig hier zonder haar, jeetje wat was ze altijd lekker aanwezig...

Vanmiddag nog 3 foto`s opgehangen, 1 van Simba en mij, 1 van Flippie bij mij, en misschien wel mijn dierbaarste foto, 1 van Flippie op mijn hand zittend als mutsje van zo`n 6 weken...wat een scheetje, toen al, en het is altijd mijn speciale meisje gebleven...

Sorry als ik zoveel opschrijf..., voorheen zei ik alles, maar hier is helemaal niemand om te delen meer...

Liefs Yvon

Heel veel sterkte met dit grote gemis.

Yvon, je hebt het heel wijs en flink gedaan.

Ik weet dat die beslissing bijzonder zwaar voor je was.

Toch is het goed voor Flip; ze heeft rust nu....na tien mooie jaren samen met jou en Simba.

wens je veel sterkte

Heel veel sterkte gewenst met het gemis van je trouwe lieve maatje.

Ook van mij heel veel sterkte gewenst. Zo herkenbaar wat je allemaal opschrijft.

Mijn maatje is alweer 4 maanden geleden overleden en elke dag knalt het verdriet/gemis wel even binnen. Gelukkig geldt dat ook voor de mooie herinneringen. Maar die stilte hè .........

Hartelijke groet,

Bob

Weer intens bedankt voor jullie lieve meelevende woorden...

Velen van jullie hoe intens verdrietig het heengaan van je liefje is helaas.

Wat een ontzettend mooi, beeldend gedicht van je rebecca, ik zie het voor me, dankjewel.

In alles zie ik haar, als ik omkijk zie ik haar in gedachten op bed, op de stoel op het overloop voor de douche, in de tuin, en ach eigenlijk overal.
In de auto vandaag deed mijn raampje open en anders als ze naast me zat...hup gelijk de voorpootjes op de deur en mijn raam dan?

Wat heb ik een ontzettende lieverd aan haar gehad, en nu niet meer tastbaar maar ze is in mijn hart, haar ziel om me heen, ik voel het. En toch stik ik van verdriet om haar heengaan ook al was dit het enige nog waarmee ik haar kon helpen.
Uitgebreid hebben we thuis afscheid genomen, haar bij mij op schoot getild en samen in het zonnetje in de tuin gezeten. En haar zoveel lieve dingen verteld, soms huilend want ze mocht best weten dat ik het heel erg vond om haar te laten gaan.
Haar ook verteld dat ze weer met haar gezonde pootjes kon rennen in de hondenhemel samen met simba en daisy en nog heel veel andere honden.

Gister was het 8 maanden geleden dat ik simba liet inslapen, afgelopen maandag 3 weken geleden daisy, en dit de 5de dag zonder mn schat en wennen doet het echt niet.

Morgen weer werken, en aansluitend naar mn schoonzus.
Toen ze me vroeg samen even een wandeling te maken zei ik, moet ik eerst naar huis voor...nee, dat hoeft niet meer.
Elke keer als ik naar buiten ga, elke keer als ik thuiskom of wat dan ook...brrrr, zo zonder haar, zo intens alleen.
Nu besef ik ook pas hoeveel ik tegen haar praatte, en wat ik allang wist hoe was ze op mij gefixeerd, we waren samen zo close...

Mijn kinderen wilden voor mij een andere hond binnekort kopen, omdat ik absoluut niet zonder hond kan, vond het erg lief maar bedankt, er moet een klik zijn en als het zover is komt er wel een liefje op mijn pad...nu nog even niet want mijn hart is niet alleen gevuld met flippie maar ook met intens verdriet.

Liefd Yvon

Wat lief van je kinderen.  Wat lief /respectvol van jezelf om zelf het tijdstip aan te geven.  Nogmaals veel sterkte hoor,  het  is allemaal knap klo.. te. 

Bob

Dankjewel Bob,

het is idd heel erg klo..te en intens verdrietig ik ben echt zwaar in de rouw.
Normaal altijd vrolijk, maar ja, toen had ik mn moppies om me heen daar word je op zich al vrolijk van.
Vanaf dat ik kon lopen ben ik met flinke honden opgegroeid en nooit van mn leven heb ik geen honden om me heen gehad, dit vind ik vreselijk...

Na simba zijn heengaan ben ik hem gaan schilderen op doek het werd goed,m aar ik heb hem te smal sgeschilderd, hij was echt breed. Het doek staat nu klaar om voor te behandelen en weer blanco te maken.
Ik moet iets met mn verdriet doen, net als toen met sim en heb besloten ze samen te schilderen op 1 doek, de andere opdrachten die ik heb moeten maar even wachten, mijn team heeft voorrang.

Bovendien als ik ze schilder met olieverf en ik streel zachtjes over het doek....raak ik ze een beetje aan...gats, weer jank ik en ik ben echt geen jankerd, maar ja, mn schatten allebei weg in zo`n korte tijd...

In ieder geval moet ik in beweging komen, dit hadden ze van mij niet willen zien, zo lamgeslagen door verdriet.

Liefs Yvon

Jee,  boffen als je het talent hebt om ze te schilderen.  Ik heb mijn honden altijd wel door een professional laten vereeuwigen, maar net wat je zegt,  ze zelf creëren met verf heeft zoveel meerwaarde.  Moelijk om te maken, maar als het af is heb je wel een extra mooie herinnering. 

Kan je sterkte blijven wensen, maar je weet nu wel hoe ik met je meeleef.

Hartelijke groet, 

Bob (die Truus nu  weer de heel graag tussen z'n benen op de bank had willen hebben ) 

Dankjewel, en het is toch zo?

Je mist je moppie bij alles wat je doet...of ik nou in de tuin werk of binnen...flipse was er altijd graag bij wat ik ook deed waar ik ook was.

Net een pizza gegten en het laatste stukje was altijd voor haar...ik eet het niet op maar gooi het weg en denk aan haar.

Gister zei ik tegen mn dochter, ik weet weer, als ik moest kiezen tussen een man en een hond koos ik als partner een hond....Ma dat wist je al was haar antwoord.

Maar toch...mn meisje is niet meer echt aanwezig om me heen, als ik naar boven liep, trok ze zich op laatst de trap op aan haar voorpootjes terwijl ik zei, blijf maar beneden ik ben zo terug...altijd bij me willen zijn.
Ze was van begin af aan plm 6 weken oud een klein mutsje, die constant achter me aanliep, een scheetje.
Op het laatst vertrouwde ze me ook helemaal, en gaf zich over, mijn moppie.

Want ze was door die rotziekte zo in paniek, krabde me `s nachts open, niet erg hoor, hijgen en een hartslag als een dolle, het waren juist die laatste paar dagen dat ik d8, ik heb altijd het beste voor je gewild en dit wil ik niet dat ze zo in paniek was, ik vond het hartverscheurend, en ik wilde niet, maar moest het beste voor haar kiezen...

Dat ik haar zo vreselijk mis en verdriet heb, ja logisch hè, ik was zo gek op haar, daarom liet ik haar juist gaan...

Liefs Yvon

Die stilte is zo waardeloos hè.  Kan je zo'n beest toch missen. Maar voor  hun weer boffen met zo'n baas,  zullen ze erg mee in hun nopjes zijn geweest.  Dat heb je ze maar mooi kunnen bieden!  

Ja idd, die stilte is vreselijk maar we hebben met elkaar geboft, wat waren we samen een team...

Zoveel mooie herinneringen aan ons samenzijn, en ook veel verdrietige momenten van het niet meer bij mij zijn nu.

Gisteravond nog de kwasten gepakt, moet mezelf ondanks intens verdriet toch onder controle zien te krijgen.

Vanmorgen weer voor het eerst gewerkt, lieve collega`s en grote hondenvrienden waar ik kon delen.
Vanmiddag door mn schoonzusje meegenomen om uit te waaien en bij hun te eten, fijn maar dan...weer naar huis, brrr. Zo intens leeg, stil zonder mn moppie.

Mn schildersezel in de kamer met een begin, en ik ga zo verder om het mooiste, dierbaarste schilderij te maken wat ik ooit had....De ogen van een vrouw staan er al, het gezicht hoef ik niet te schilderen want dat boeit me niet, maar dan moet aan de ene kant en aan de andere kant de mooiste, liefste hondenkoppen te staan, wel uitgewerkt en die ik beiden zo intens liefheb en bij me had...mijn liefjes

Liefs Yvon

Het blijft moeilijk hé, ik kan me zo goed voorstellen hoe intens stil het in huis zal voelen momenteel.

Hopelijk kan je al je verdriet, liefde, gemis en waardering kan gaan leggen in je schilderij.

En gewoon zo af en toe lekker hier je hart luchten..., misschien helpt dat ook 

Ja precies zoals je zegt...

Dankjewel.

Net alles weer opgeruimd, veel geschetst, en gedichten geschreven bij het schilderij, kijk ik om gewoontegetrouw...natuurlijk ligt ze er niet en weer schiet ik helemaal vol.
Ik weet het echt wel maar af en toe doe je zo`n gewoontegebaar, tijd om naar boven te gaan...

Morgen weer werken, misschien maar goed ook. Momenteel is het een vlucht, maar het is maar goed ook dat ik vrijwilligerswerk doe, anders lag ik misschien alleen maar in bed door het gemis van Flippie.

Zij was sprankelend, ik eerder ook en ik weet wel zeker dat als ze me kan zien dat ze verdrietig zou worden en dat is in de laatste plaats wat ik wil.
Ik hoef niet te doen alsof ik vrolijk ben want ik ben verre van dat, maar ik moet wel doorgaan hoeveel moeite dat ook kost.

En zeker heb ik steun van mensen op dit forum met lieve berichtjes, maar het valt me gewoon intens zwaar,

Liefs Yvon

Yvon, Fijn te lezen dat je weer aan 't schilderen bent.  Ik begrijp je verdriet en gemis... Maar je moet hier doorheen.  Neem je tijd ervoor.  Liefs en sterkte nog.

Dankjewel lieve meid,

Al jaren een grote steun voor mij, en dat weet je.

Niet alleen openbaar maar je hebt mij al jaren gesteund ook in PBtjes, niet alleen nu met Flippie maar ook met Simba tot 8 maanden geleden heb je me gesteund, je bent een echte lieve dierenvriendin in hart en nieren en onwijs eerlijk.

Het was weer idd een rotdag zonder mn moppie, en mis haar nog enorm, haar leuke aanwezigheid, het lekkere kletsen wat ik deed tegen haar, het fijne zijn van haar waar ik ook was, was zij. Ik heb al dagen geen brood gegeten, kan niet tegen het open en dicht gaan van dat ding. Anders stond flippie ernaast als ze maar iets hoorde van de broodtrommel, dan deelden we de boterham, jij de helft en ik een helft...

Vandaag was voor het eerst toen ik me afvroeg hoe laat het was en stond onder de douche...eerder maakte ik een kijkgaatje en maakte ik grapjes naar haar toe...nu deed ik het om te kijken hoe laat het was en gelijk zag ik mn moppie weer op het overloopje in gedachten, en gelijk overviel me weer het verdriet, het gemis van haar.

Vandaag in de tuin gewerkt...zonder haar, ik moest me dwingen, nog meer papaverzaad gepoot speciaal voor haar, mn mooiste meisje, en zo vol schoonheid, is gelijk aan de papaver.

Toch weer jankend bij mn prieeltje vanmiddag gezeten, het plekje waar we voor het laatst samen zaten, ik had haar op schoot getild en alles gezegd wat die middag zou gebeuren, en haar zo vreselijk geknuffeld...

Het is pas een week geleden, het hele afscheid van mn lieverd, maar nog voelt het als de dag van gister, en verdraaid nog aan toe, ik hou het constant niet droog, terwijl ik wel weet dat mn lieverd ergens is waar ze nu geen pijn heeft of angst door die rotziekte, ik hoop dat ze door haar surrogaatmoeder, daisy is opgevangen, waar ze zo gek op was, en ook simba, haar vriendje...

En natuurlijk heb ik het moeilijk, het liefst had ik geen arm, maar een poot om me heen, maar die is er niet meer.

Ik mis haar zo erg, de leegte hier is enorm.
Geen moppie meer om alles tegen te zeggen, van ik ga ef naar beneden koffie halen tot andere berichten...

Nog steeds intens verdriet, ook al weet ik dat ons afscheid goed was, en niet overhaast, we hebben echt afscheid van elkaar genomen, ze zat bij mij op schoot in het zonnetje, en ik heb hele verhalen aan haar verteld...hoe ze als kleintje op mn hand zat en veel meer...ik heb het huilend verteld, want we waren aan het afscheid nemen.

Maar toch, doet het nog vreselijk zeer,

Ik mis mn meisje nog zo erg, meer nog dan ik vertellen kan...heb er gewoon geen woorden voor, maar eerlijk gezegd stik ik zowat van verdriet,

Yvon

Van één hond afscheid nemen is zwaar, maar ik begrijp inmiddels dat jij in korte tijd heel veel afscheid hebt moeten nemen en dat is driedubbel zo zwaar omdat het ene verdriet het andere dat je nog niet kwijt was weer openreit. Je hele lichaam reageert daar op, dat kan ik me nog goed herinneren, dat gebeurde mij ook in 2010. Er zit geen aan- of uitknop aan verdriet, het is er en je moet er doorheen. Om er niet in te stikken, is het belangrijk dat je hier en in je eigen omgeving over je hondjes en je verdriet praat en huilt zoveel als er opkomt. En ik lees dat je schildert, ook daarin kun je je verdriet misschien uiten.

Ik wens je heel veel sterkte.

Mee eens Willy.  

Dank jullie wel,
en ja het is waar, het afscheid nemen in zo`n korte tijd is me eerlijk gezegd te zwaar.
Niet nog een lieverd missen, mn alles aanwezige moppie in huis.

Vandaag trok ik het helemaal niet meer, ondanks het mooie weer toch in bed gebleven...niemand gesproken.

Zo weer naar bed.

Wat een leegte, wat een stilte. Ben er naar van.

En wat een gemis nu mn liefje niet meer bij me is, ook al weet ik dat dit het beste voor haar was, maar toch...
De ene dag gaat iets beter dan de andere, hoop morgen een iets betere dag te hebben.

Yvon

Moeilijk met zo'n mooie weer he.  Dan heb je het gevoel dat je naar buiten moet, dat je dit niet kunt voorbij laten gaan... en daardoor voel je je nog ongelukkiger. 

Een paar dagen echt slapen en niets doen kan je goed doen Yvon.  Je lichaam en geest kunnen alles weer een plaatsje geven en "herstellen". Zolang het maar niet blijft duren, want daar schiet je ook niet veel mee op.

Morgen een betere dag gewenst en anders overmorgen zeeeker !! 

Groetjes.