Vakantiekiekjes uit de hondenhemel

“Straks kun je weer met Diever spelen.” Vanaf de dag dat haar vriendje overleden is, heeft Floortje nooit meer op zijn naam gereageerd. Maar nu draait ze haar kopje schuin omhoog en staart me recht in de ogen. Dit is slechts een kleine voorbode van de opmerkelijke gebeurtenissen die me de komende maanden te wachten staan.

Over amper een uur moet ik afscheid nemen van mijn lieve en trouwe Bearded Colli. Een week geleden is bij haar botkanker met uitzaaiingen geconstateerd. “Het is eerder een kwestie van weken dan maanden,” is de keiharde boodschap van de dierenarts. Het is een week geworden. Belle ligt met haar ogen open en plat op haar buik in de mand naast Floortje. Alsof ze ook voelt dat er een dramatisch moment in aantocht is.

Rustplaats

Het is achter de rug is. Ik rij samen met Anja naar de polder. Belle op de achterbank. Floortje in haar mand in de achterbak. Ik heb nog even geen verdriet. Het is vooral de opluchting die overheerst, dat mijn lieve hond een lijdensweg is bespaard. En het goede gevoel, dat ze een fantastische laatste rustplaats midden in één van de mooiste polders van Amsterdam gaat krijgen. De baas van Diever heeft immers aangeboden dat Floortje op zijn boerenerf naast haar vriendje begraven kan worden. Onder een Japanse Tempelboom.

Open mond

Na afloop van de begrafenis nodigen de boer en zijn vrouw ons uit voor een borrel. Aan de keukentafel worden herinneringen opgehaald aan Floortje en Diever. Plotseling springt de boer op. Met open mond wijst hij naar de muur achter ons. Pas na een paar minuten kan hij met grote moeite uitbrengen, dat hij een kalender heen en weer heeft zien bewegen. Ik denk gelijk aan de verhalen die ik wel eens heb gehoord als iemand net is overleden. Dan wil ook wel eens spontaan een vaas van de salontafel vallen of een schilderij wild heen en weer gaan schommelen. Als door een onzichtbare hand beroerd. Zou de geest van een dode hond over dezelfde magische krachten kunnen beschikken? Het antwoord op deze vraag zou de komende maanden gegeven worden.

‘Gescrambled’

De dagen daarna hoop ik dat ik niemand in de polder tegen kom als ik daar met Belle ga wandelen. Ik mis Floortje enorm. Huilend loop ik langs al die plekjes waar dierbare herinneringen aan kleven. Daar ging ze zwemmen. Daar rende ze de bosjes in om achter konijnen aan te jagen. En daar rolde ze altijd door het gras. Er is verdriet, maar ook iets anders. Ik krijg steeds meer het gevoel dat Floortje in de buurt is. Alsof ze met me mee wandelt. En tien dagen later krijg ik haar te zien. Op het moment dat Anja beneden in de keuken koffie zet, zit ze op de rand van mijn bed. Floortje kijkt me met een treurig blik aan. Haar vacht is warrig en zanderig. De ogen vallen me het meest op. Die lijken ‘gescrambled’. Even plotseling als ze verschenen is, is ze weer weg. Ik ga rechtop in bed zitten en probeer te beseffen wat er zojuist gebeurd is. Was Floortje hier echt of heb ik het alleen maar gedroomd?

Kaarsje

Vier maanden verder heb ik nog steeds het gevoel alsof Floortje heel dicht in de buurt is. Als ik alleen in mijn werkkamer bezig ben, hoor ik zo nu en dan een mand kraken. En als ik samen met Belle door de polder loop, voel ik heel sterk haar aanwezigheid. Het hele verhaal vertel ik aan een goede vriendin met veel verstand van spirituele zaken.

Ze heeft een verklaring. “Floortje maakt zich zorgen om je, omdat je zoveel verdriet hebt. Daarom blijft ze bij je. Je moet haar vertellen dat ze zich geen zorgen om je moet maken. Dat ze haar weg moet vervolgen. Naar het licht toe moet gaan.”

Ritueel

Een kwartier later brandt er een kaarsje op mijn bureau. Voor me tegen de muur staan twee hondenmanden naast elkaar. Belle ligt in één daarvan te slapen. Zachtjes spreek ik de zinnen uit die Marga me vertelt heeft. Ik sluit het ritueel af met de woorden: “Goede reis, Floortje.”

Dan gebeurt er iets opmerkelijks. Belle begint luidt te blaffen. Ze komt omhoog, buigt zich voorover naar de andere hondenmand en begint met haar staart heen en weer te zwaaien. Ongeveer een minuut staart ze naar de – voor mij – lege plek naast zich.  Dan gaat ze weer liggen en valt meteen in slaap.

Flits

Floortje wandelt daarna niet langer met me mee. Als ik door de polder loop heeft dat vertrouwde gevoel plaats gemaakt voor een grote leegheid. Ze is weg. Heeft zoals altijd mijn commando braaf opgevolgd. In gedachte zie ik haar heel kordaat richting het licht trippelen. Dan wordt ze door een flits opgeslokt en is er niets meer. Nog één keer zijn er de tranen. En dan beginnen de fijne herinneringen aan een fantastische hond meer en meer de overhand te krijgen. Maar er wacht nog een heel speciaal cadeautje op me…

Cadeautje

Twee weken na het ritueel lig ik in bed nog wat te soezen. Beneden hoor ik Anja met de koffiekopjes rommelen. Plotseling schuift er een fotoalbum mijn beeld in. Automatisch worden de pagina’s omgeslagen. Op iedere foto staat een blije Floor. Spelend met andere honden. Tevreden liggend in het gras. En zwemmend in een kristalhelder beekje. Alsof ze me wil laten weten dat ze op de plaats van bestemming is aangekomen en dat het heel goed met haar gaat. Bedankt Floortje voor deze vakantiekiekjes uit de hondenhemel!

Wat een mooi en bijzonder verhaal!
Ben even sprakeloos... Gebeurt me niet vaak...

Hier ook sprakeloos. Wat een fantastische band tussen baas en hond. Een prachtig mooi verhaal.

Prachtig !!

Zo mooi en zo ontroerend.

Heel veel sterkte gewenst .....

slik!tranen en een brok in m'n keel!

Kippenvel, je verstaat de kunst van het 'ontvangen' en overbrengen Eugene.

Ik heb met ontroering je schrijven gelezen en je bent een waanzinnig 'rijk' mens dat je dit zo mocht ervaren.

Dank je wel voor het delen van je bijzondere 'verhaal'.

Floortje, dank je wel dat je ons een kijkje wilde geven in je land van liefde.

Zelf heb ik ook heel bijzondere ervaringen gehad voor, tijdens en na overlijden van mijn zielemaatje en hondenvriendin Lily Jane. De zaadjes van wijsheid en liefde die ze gezaaid heeft ontkiemen nog steeds, in mijn hart en in mijn leven, en in dat van anderen.

Ik kijk nergens van op, via wondere wegen vinden ze ons

Wat een prachtig en ontroerend verhaal en heerlijk dat je dit mocht beleven.

Eugene, wat bijzonder wat je daar schrijft.
er is meer tussen hemel en aarde dan wij vermoeden.

wat een heerlijk beeld heb je van jouw Floor.

sterkte.

Wat een ontroerend en mooi verhaal, je hebt me geraakt.

Het is me eindelijk gelukt om wat foto's bij dit verhaal te plaatsen. De zwarte is Floortje, de Bearded Colli. De bruine is Belle. Een Bearded Colli/Labarador mix. Belle is op 9 jarige leeftijd bij ons komen wonen. Zat bij haar baas de hele dag alleen en werd niet zo goed uitgelaten. Daarom haalde ik haar vaak op. Soms bleef ze wel twee weken bij ons. Uiteindelijk heeft ze zelf besloten om bij ons te blijven en dus niet meer terug te gaan. Belle heeft precies 2 weken gerouwd om de dood van haar vriendinnetje. Nu geniet ze met volle teugen van alle aandacht en liefde, die nu uitsluitend voor haar is. 

erg mooi <3

Ik zit met tranen in mijn ogen te lezen. Wat heb je het mooi omschreven...

Wat een prachtig verhaal,en ook ik had de ervaring dat mijn sloeber hier nog een hele tijd bij mij is geweest,ik ben blij dit te lezen,nu weet ik dat alles wat ik heb ervaren waar is

Heel mooi en gevoelig en zo mooi als je je verhaal zo kan vertellen.

wauw. sprakeloos.

Wat een ontroerende ervaring zeg.

Bijzonder dat je dit mocht meemaken

Eugene, mooi ontroerend en kippevel krijg ik ervan. Wat bijzonder dat je dit wil delen, dankjewel en sterkte nog, maar ook nog veel geluk met Belle.

Groetjes Astrid

Wat ontroerend verhaal. Kippelvel! Echt prachtig! Bedankt voor het delen met ons.

wat een prachtige ervaring.

Heel mooi dat je dit hebt mogen meemaken

Kreeg er tranen van in m'n ogen toen ik dit las. Heel bijzonder wat je hebt mee mogen maken. Ik zie mijn overleden meisje ook regelmatig terug in m'n dromen, maar had haar ook wel willen zien zoals jij Floortje zag. Wil je nog heel veel sterkte toewensen met het verlies van Floortje.. 

Jeetje,... een deel zo herkenbaar.

Shiva en ik ontdekte ook dat Cloe nog steeds aanwezig was.
Ze was aanwezig in het bos, ik voelde het.

Op een vrijdag avond, keken Shiva en ik naar dezelfde plek en ik zag Cloe bij de deur zitten, heb haar gezegd dat het goed was...wierook en een kaarsje aan gestoken, daarna is ze over gegaan.

Heb het alleen gedeeld, met mijn kinderen.

Bedankt voor het delen.

Wat een prachtig verhaal en heel herkenbaar.

Dank je wel. 

Dank je wel voor dit mooie verhaal.
Ik heb zelf zo'n moeite met het loslaten van mijn overleden lieverds, naar krijg door jouw verhaal ineens de kracht om ze te laten gaan! Dank je wel nogmaals ook al moet heb ik verdriet voelt het toch wel goed...

Ik heb een brok in mn keel , kippenvel en brandende ogen.
Deze tekst raakt je echt in het diepste van je hart.

Hm... Ik wil niet vervelend doen maar de dingen die je beschrijft zouden voor mij ook een heel mooi voorbeeld kunnen zijn van hoe mensen met verdriet omgaan en hoe het menselijk brein je haast voor de gek kan houden en je dingen kan laten zien en horen die er niet echt zijn... Sorry, het is te zweverig voor mij maar ik ben blij dat het nu beter gaat met je!

Je had er in dit geval ook voor kunnen kiezen 

om niets te schrijven. Prima dat het zweverig is voor je, maar dan reageer je toch gewoon niet.

Over dit soort heel persoonlijke ervaringen is een discussie niet echt op z'n plaats.

Wat een prachtige ervaring..., en hoeveel steun en rust je kan vinden in de gedachte dat het nu goed is.

Floortje heeft haar rust gevonden en jou laten weten dat ze op haar plek is..., ooit hoop ik ook zo'n ervaring te mogen meemaken..., heerlijk te weten dat het leven goed geweest is en het na dit leven nog steeds goed is .

Hartelijk dank dat je dit hebt willen delen, dit kan anderen ook goed doen!

 Ik snap wat je bedoelt en de menselijke geest kan rare dingen met je doen (tenslotte gebruikt de mens maar een paar procent van de geestelijke vermogens)

Maar er is niets zweverigs aan hoor er zijn gewoon meer dingen in het leven dan mensen kunnen bevatten, daar is niets raars aan.

Ik vind het heel mooi dat Eugene dit heeft mogen oppikken en het zal een hele grote stap in de rouwverwerking kunnen zijn en dat is toch heel erg mooi.

Ik heb ooit eens een reading laten doen over mijn overleden hond (ze deed dat als vriendendienst voor me) en geloof me, ik ben ook een persoon die behoorlijk nuchter is en eerder iets moet zien en dan geloven maar er waren zoveel dingen die gewoon klopten die niet ingevuld konden worden doordat deze persoon Doerak helemaal niet gekend heeft.

Of je er nu wél of niet in gelooft dat is allemaal prima, dat is voor iedereen heel persoonlijk.

Het gaat hier om een ervaring die ts met ons wilde delen en dat was heel erg mooi.

Ik zit hier met tranen in mn ogen je prachtige verhaal te lezen, erg mooi gedaan. Het is moeilijk om je maatje te laten gaan, maar als ik dit zo lees heeft ze een geweldig leven bij een baasje met een groot hart gehad.

Heel veel sterkte nog, bijzonder dat je dit met ons hebt willen delen.