Jouw (eerste) ontmoeting met je hond

Bij de fokker werden we meteen begroet door een stel vrolijke Bullen, die op dat moment nét de Bullyrun hadden.. dat was dus racen, racen en nog eens racen! Bink deed ook vrolijk mee.. althans, dat probeerde hij, maar dat was nog lang niet zo makkelijk met die puppypootjes Na een paar minuten was hij weer rustig en konden we 'm eindelijk vasthouden en knuffelen..
Dat is alles wat ik me ervan herinner, want ik was 7/8 toen hij bij ons kwam

Bink in de auto mee naar huis

Wat een leuk topic zeg!!

Hoe kun je hier nou niet op slag verliefd op zijn.

Inmiddels uitgegroeid tot 

Morgen precies 10 maanden jong.

Ik had mijn oog al eerder laten vallen op een hond in het asiel, Sage.

Toen ik belde voor Sage bleek hij al te zijn gereserveerd, helaas voor mij, fijn voor hem.

Uiteindelijk bleken die mensen hem ook te adopteren, dus extra fijn voor hem en extra jammer voor mij.

Vervolgens gingen er wat weken overheen tot ik op mijn eerste vakantiedag (25 juli 2011) besloot om naar Balkbrug te gaan. In de hoop dat het hele asiel drie keer niks was en ik het kon afsluiten. Mijn vriend ging mee (wat ik dus absoluut niet had verwacht).

Veel drukke, blaffende honden tot mijn vriend een kennel zag met 2 Chi-kruisingen. Het ging hem echter om de 2 bruine hondjes die (incognito) in een bruine mand lagen.

Met beide hondjes naar een buitenkennel, Malon was er blafferig, echt zo'n macho-ventje. Mellow was heel bedeesd en timide.

Na overleg besloten dat we voor Mellow wilden gaan. Ze mocht ook gelijk mee.

Hier was ze nét in NL aangekomen, ik wist toen nog niet van haar bestaan af.

Precies 1 dag bij ons. Toen kon ze nog mákkelijk op schoot 

En recent. Lekker lui op de bank, niet meer op schoot, dat past niet meer

Of met een lekker kluifje in haar mand.

Ik heb altijd gezegd dat ik een witte reu wilde (geen idee waarom, opgegroeid met reu, maar verder...)

Het werd het tegenovergestelde: een bruine teef. 

Hoewel het best moeilijk is geweest heb ik geen seconde spijt gehad.

---

Toen Mellow een maand of 2 bij ons woonde keek ik weer eens op de site van het asiel, dat deed en doe ik af en toe eens.

De hond die ik eerder had gezien, Sage, bleek te zijn aangereden door een auto en heeft dit niet overleefd.

Dit was het eerste wat ik van Kobus zag: de foto die op dierenasiels.com stond.

Hij was gevonden, verder wisten ze niets over hem. Mailtjes gestuurd en gebeld met het asiel; we moesten 2 weken wachten voordat hij geadopteerd mocht worden. Maar om hem te reserveren moesten we wel eerst een keer langs komen.

Kobus was ontzettend hyper, rende rond met z'n neus op de grond en totaal geen aandacht voor alles buiten de omgeving. Roepen, lokken; hij kwam niet. Totdat ik één keer floot en hij héél hard op me af kwam rennen en knuffelen, voor het eerst  Toen wist ik dat dit mijn hondje zou zijn

Ik moet zeggen dat hij daarna wel weer heel afgeleid was en je met geen mogelijkheid meer zijn aandacht kreeg  Daarnaast bleef ie maar zo hyper en hij trok enorm hard aan de riem, dus echt een 'klik' had ik verder niet met hem... Maar zodra je met elkaar gaat samenwerken en hij steeds meer aandacht voor me had, kregen we een hele hechte band  En nu is het een schatje, en echt mijn hond  Hij is duidelijk het meest op mij gefocust, luistert het beste naar mij en komt het liefst bij mij knuffelen.

 haha! Haha af en toe haalt ie et bloed onder me nagels vandaan... lang leven het puberen hihihi.

ja was wel dondersteen hoor, beet al zijn broertjes en zusjes in hun oren en staart haha

Ik wilde per se een hond omdat onze vorige hond een paar maanden ervoor was gestorven. Dus ik maar zeuren en zeuren naar mijn vader..en hop! Ik mocht er eentje MAAR het moest een border collie zijn. Mijn vader wou dit ook al zo lang. Oke..ik zoeken op de computer en maar zoeken..TOT ik een nestje border collies vond. Mijn vader bellen, ja we hadden een afspraak. De dag kwam eraan...1 uur rijden met de auto. Eens we er aan kwamen zag ik de moeder en vader van de puppy's. Mijn vader, broer en zus hadden direct oog voor die ene pup. Terwijl ik net op een andere pup was gevallen  Dus..het werd kiezen tussen die twee pups. Ik hield eerst de pup vast waar die mijn vader, broer en zus oog voor hadden. Eenmaal ik haar vast had..was er niets...Ik had niet het gevoel van ja dat is ze! Oke, ik dan maar die pup met super veel zwart eens vastnemen..degene die ik dus wilde..en oooh ik was verliefd!! Ze legde haar hoofdje op mij, echt zo super rustig. Zo lief  Mijn vader, broer en zus vonden haar veel te zwart. Ze wilden een mooie, met veel wit. Maar ik wilde haar! Ten slotte was het ik die mocht kiezen welke pup. Het werd dus Zita  De beste hond ooit gehad. Uiteindelijk kijkt mijn zus er niet naar, mijn broer vind haar lelijk en mijn vader ja, hij vind haar wel goed. Maar IK, ik vind haar een superhondje! Een prachtig beestje in mijn ogen!!  En zo is Zita op 15 mei 1 jaar.. 

Mijn eerste ontmoeting met Myla was op 8 juli 2013... ze was toen net een weekje oud

Pupje paars... helemaal rechts.

En nu... morgen alweer... 10 maanden oud:

Mijn eerste ontmoeting met Noah was op de foto net na de bevalling,

maar in het "eggie" met 3 weken oud 

Nu is het alweer een grote vent van net 1 jaar oud 

De eerste ontmoeting was op foto's, we mochten pas op bezoek toen ze 3 weken oud waren.

Hier was Black zo'n 3 weken oud:

En nu is hij zo: bijna een half jaar oud:

Wat gaat dat hard he? op 1 juli hebben Sadi en Myla beiden hun eerste verjaardag! Vind het zo leuk dat ze op dezelfde dag geboren zijn. En wat is ook Myla hard gegroeid en wat is ze mooi 

Onze eerste ontmoeting met Flip was absoluut de ontmoeting waardoor een ander hem niet mee had genomen; hij vond alles interessanter dan ons en wij konden wat hem betreft de boom in.... Tot de koekjes toen bestonden alleen wij nog hahah... Het was zo'n grappig hondje, een karikatuur bijna, dus ging hij mee.... Nu inmiddels bijna 6,5 jaar later is het nog steeds onze kleine gremlin die ons terroriseert, haha.. Gelukkig kunnen we hard lachen om al zijn streken (hij zit wel in de bench als we er niet bij zijn, ik wil niet steeds puin ruimen) ....

De eerste ontmoeting met Ceasar was wel bijzonder... Hij was apart gezet in het asiel, hij zat een week in het asiel en was bang en doodongelukkig... De medewerkster zei dat hij wat angstig was en misschien niet bij ons zou willen komen in eerste instantie ... Mn moeder vroeg van alles aan haar en ik besloot om gewoon naar de hond te kijken, wat wisten zij tenslotte nou na een week?
Toen ik de kennel inkeek leek het leeg, tot ik achter in de linker hoek keek, daar zat hij, in elkaar gedoken met zijn koppie laag, vacht helemaal lelijk en slecht en doffe oogjes...
Ik keek hem aan en op een of andere manier wist ik dat hij gewoon bang was omdat hij niet wist wat er zou gebeuren ... Ik voelde het....... Toen deed ik mijn hand tegen de tralies en ging ik op mijn hurken zitten, hij kwam naar me toe om even te snuffelen en ik kreeg een voorzichtig likje aan mn hand... Toen vroeg ze of ze hem eruit zou laten, ik zei meteen ja en bleef stil staan zodat ik hem niet zou laten schrikken.... Zodra de deur open ging kwam hij eruit en met een rechte lijn kwam hij naar me toe en drukte zijn kop tegen mijn been.... Alsof hij wilde zeggen "alsjeblieft haal mij hier weg" ... Ik was meteen al zover en wist toen al, hij gaat mee, hoe dan ook...
Ze stelde voor even te gaan lopen met hem buiten, want dat was de reden dat de andere mensen hem niet hadden meegenomen, hij kon niet aan de lijn lopen, en inderdaad; dat kon hij niet.. Het was een ware hel maar ik was zeker; dit is mijn hond... Mn moeder vroeg nog of ik het zeker wist, maar ik wilde naar binnen om te tekenen en met hem naar huis te gaan... De honden hebben toen kennis gemaakt en dat ging ook goed, nja toen was de kogel door de kerk.... Maar ik wist het dus eigenlijk na het eerste oog contact al; hij moest en zou mee... Vandaag de dag groet hij mij nog exact hetzelfde als toen op die eerste dag toen hij uit de kennel gelaten werd.... Alsof hij me elke dag weer wil herinneren aan waarom ik hem toen mee genomen heb.... Lukt hem ook wel, ondanks al het gelazer, in zijn gedrag, zijn gezondheid, alle moeilijkheden die ik met hem heb moeten trotseren alle gevechten die ik heb moeten leveren voor hem; ik zou het zó weer doen...

"  
Wat gaat dat hard he? op 1 juli hebben Sadi en Myla beiden hun eerste verjaardag! Vind het zo leuk dat ze op dezelfde dag geboren zijn. En wat is ook Myla hard gegroeid en wat is ze mooi  "

Renate, Tjaard en Sadi * R.I.P.Beauty

 Het gaat vreselijk hard.... maar geniet op en top van haar!

Sadi is ook een prachtige meid!

Na 11 jaar lang zeuren voor een hond gingen we verhuizen door de scheiding van mijn ouders en beloofde mijn moeder dat als we een appartement vonden we een hond zouden krijgen. In juli een appartement gekocht, en in november werd er bij een vriendin van m'n moeder een nestje geboren.

Na 8 weken koos zij welk pupje het best bij ons zou passen, en dit was Nala 

De eerste weken waren heel moeilijk voor me, want hoewel ik degene was die al jaren een hond wou, het was zo veel werk en de klik was er niet. 

Nu kan ik me niet voorstellen dat de klik er niet was, want Nala is in de voorbije 7 jaar mijn allerbeste vriendinnetje geworden en ik ben haar favoriete persoon van het hele gezin  Ze is echt mijn hondje.

Dit is ze nu, ze wordt in november 7 ():

Wat leuk om al die verhalen te lezen.

Bij deze dus mijn verhaal.

Ik kende de fokker van Rasta en wist het zeker, bij hem wilde ik een hond vandaan en het kon me niet schelen hoe lang ik er op moest wachten.

Toen kwam er een reu beschikbaar als herplaatser wegens familieomstandigheden en ik stuurde de fokker via een ander forum een pb dat ik wel interesse had (was geboren uit zijn teef Tod).

Op de foto zag ik nog niet veel bizonders maar toen ik er een dag later was (en gelijk bestormd werd door een stel mafketelige honden) stond daar een wat verlegen timide poedel op de achtergrond.

Ik riep meteen van ooohhh dat maffe staartje hihi en viel gelijk voor hem.

Hij heeft nlk een krulstaart die links naast zijn kont valt.

De eerste weken was hij een beetje verlegen want hij kende weinig verkeer en werd gelijk in het diepe gegooid omdat toendertijd net de supermarkt werd gebouwd en er veel vrachtverkeer was.

Hij heeft zich ontwikkeld tot een vrolijke pretletter die toch ook behoorlijk stabiel is en een gouden hond voor mij, ik wil hem voor geen goud meer missen.

De eerste twee keren dat we bij de fokker op bezoek gingen had ik nog geen voorkeur. De pups hadden ook nog geen bandjes om dus ik kon ze nog moeilijk uit elkaar houden.

Toen ze bijna 7 weken waren kregen ze bandjes om. Toen ik ging kijken bij de fokker vertelde zij wat over het karakter van de pups. Het karakter van paars trok me eigenlijk gelijk heel erg aan. Er waren 5 teefjes, 1 daarvan was een behoorlijk pittig pupje, pup rood, altijd als eerste enge voorwerpen etc bekijken. Na die pup kwam altijd pup paars. Dat was ook een dappere pup maar wel net iets rustiger dan rood. Daarna kwamen 3 rustige teefjes.

Paars klonk eigenlijk gewoon perfect  Toen ik haar zag dacht ik ook gelijk 'Ja, dat is haar!'. 

Qua bouw verschilde ze ook wat van de rest. Ze was wat atletischer gebouwd zegmaar.

Ik moest nog een paar dagen heel hard duimen. Er zou namelijk iemand komen kijken welke pups het waarschijnlijk goed zouden doen op shows. Als Yuna daarbij zat werd zij mijn Yuna.

Diegene die kwam kijken twijfelde tussen rood en paars, maar uiteindelijk ging hij voor paars. 

Toen, 7 weken

Yuna is op beide foto's de derde van rechts:

En yuna nu, bijna 5 maanden alweer

Chleo was beetje apart geval hahah..

Had nog een jack russel en wist dat ze op haar eind aan het komen was.

Totaal eigenlijk niet zoekend nog liepen we in de pets place tegen een advertentie aan van het nest waar Chleo in zat. Waren al 16 weken en echt nodig op zoek naar een baasje.

Mensen gebeld en alleen zij was nog beschikbaar, dus erheen gegaan om te kijken of er een klik was.

Bij binnenkomst en toen ze los werd gelaten denderde ze meteen op ons af en daarna nog 3 uur daar gezeten en met der wezen kroelen en doen.

Na 3 uur wisten we wel dat dit meisje met ons mee moest.

Ca 9 weken oud:

16 weken oud:

En nu:

2 maanden later werd er een spoedoproep van Brasco geplaatst op Stafford forum.

Die ontmoeting was verre van spannend, midden in de nacht naar locatie gereden om hem snel op te halen, want hij zat al 3 dagen in een kofferbak opgesloten bij die vrouw. Hij was toen 8 maanden en met al een rugzak wat om te janken was.

8 maanden oud:

En van 1 week voor overlijden, toen 3 jaar en 4 maanden:

En Caesar... Ja mooiste ontmoeting.

Eerste foto die ik kreeg was vlak na de bevalling en toen had ik al zo'n apart gevoel over hem.

Tot 5 weken oud altijd de foto's gevolgd en Mick en Munja merkten dat ik "iets" met Caesar had, maar wilde sowieso voor de leuk al gaan knuffelen met de pups, want ben al gewoon gek op paps.

In de 4e week kregen we te horen dat Caesar voor ons was gereserveerd :-), dus was een leuke verrassing.

Toen Caesar 5 weken oud was zijn we de eerste keer gaan kijken en eenmaal uit de puppyren waren mijn man en ik degene waar hij op af kwam rennen. (maakte zelfs nog een grapje "heb je onze foto voor zijn neus gehouden? Daar moet je naartoe rennen?")

Maar dat "aparte" gevoel werd toen enkel bevestigd en sterker, daarna iedere week erheen gereden (120 km enkele reis, maar boeie!, alles om hem te zien).

Tweede keer lag ie te slapen toen we binnen kwamen en na het horen van mijn stem werd ie wakker, stond op, liep naar de rand van de ren en begon te krijsen tot ik hem optilde.

Vanaf dat moment waren we 1000% zeker dat hij bij ons hoorde.

Ik mag mezelf zeer gelukkig prijzen met dit gegunde hondje!

5 weekjes:

Nu (14 weken):

Ik vind het echt super leuk om al die verhalen te lezen, ze zijn allemaal anders . Erg leuk!

" Onze eerste ontmoeting met Flip was absoluut de ontmoeting waardoor een ander hem niet mee had genomen; hij vond alles interessanter dan ons en wij konden wat hem betreft de boom in.... Tot de koekjes toen bestonden alleen wij nog hahah... Het was zo'n grappig hondje, een karikatuur bijna, dus ging hij mee.... Nu inmiddels bijna 6,5 jaar later is het nog steeds onze kleine gremlin die ons terroriseert, haha.. Gelukkig kunnen we hard lachen om al zijn streken (hij zit wel in de bench als we er niet bij zijn, ik wil niet steeds puin ruimen) ....

De eerste ontmoeting met Ceasar was wel bijzonder... Hij was apart gezet in het asiel, hij zat een week in het asiel en was bang en doodongelukkig... De medewerkster zei dat hij wat angstig was en misschien niet bij ons zou willen komen in eerste instantie ... Mn moeder vroeg van alles aan haar en ik besloot om gewoon naar de hond te kijken, wat wisten zij tenslotte nou na een week?
Toen ik de kennel inkeek leek het leeg, tot ik achter in de linker hoek keek, daar zat hij, in elkaar gedoken met zijn koppie laag, vacht helemaal lelijk en slecht en doffe oogjes...
Ik keek hem aan en op een of andere manier wist ik dat hij gewoon bang was omdat hij niet wist wat er zou gebeuren ... Ik voelde het....... Toen deed ik mijn hand tegen de tralies en ging ik op mijn hurken zitten, hij kwam naar me toe om even te snuffelen en ik kreeg een voorzichtig likje aan mn hand... Toen vroeg ze of ze hem eruit zou laten, ik zei meteen ja en bleef stil staan zodat ik hem niet zou laten schrikken.... Zodra de deur open ging kwam hij eruit en met een rechte lijn kwam hij naar me toe en drukte zijn kop tegen mijn been.... Alsof hij wilde zeggen "alsjeblieft haal mij hier weg" ... Ik was meteen al zover en wist toen al, hij gaat mee, hoe dan ook...
Ze stelde voor even te gaan lopen met hem buiten, want dat was de reden dat de andere mensen hem niet hadden meegenomen, hij kon niet aan de lijn lopen, en inderdaad; dat kon hij niet.. Het was een ware hel maar ik was zeker; dit is mijn hond... Mn moeder vroeg nog of ik het zeker wist, maar ik wilde naar binnen om te tekenen en met hem naar huis te gaan... De honden hebben toen kennis gemaakt en dat ging ook goed, nja toen was de kogel door de kerk.... Maar ik wist het dus eigenlijk na het eerste oog contact al; hij moest en zou mee... Vandaag de dag groet hij mij nog exact hetzelfde als toen op die eerste dag toen hij uit de kennel gelaten werd.... Alsof hij me elke dag weer wil herinneren aan waarom ik hem toen mee genomen heb.... Lukt hem ook wel, ondanks al het gelazer, in zijn gedrag, zijn gezondheid, alle moeilijkheden die ik met hem heb moeten trotseren alle gevechten die ik heb moeten leveren voor hem; ik zou het zó weer doen... "

Naomi & de 'kids' ....

 Geweldige eerste kennismaking, natuurlijk neem je hem dan mee.. die klik was er gewoon en je voelde hem begreep hem en dat voelde hij op zijn buurt weer,

Eerste ontmoeting: Chaos! 2 nestjes, moeder en een dochter hadden binnen 2 weken van elkaar een nestje geworpen. Voor de dochter was dit het eerste nestje en haar donkere puppies vonden we heel mooi.  Wel hadden we meteen een goed gevoel, de puppies groeiden op in huiselijke sfeer, tussen kleine kindjes, katten etc.

Van de 3 reutjes kwamen er 2 contact zoeken, de 3e had het te druk met andere dingen. Van de 2 reutjes was er eentje die wat last had van ontstoken ogen en gewoon iets minder gezond overkwam. Gewoon een gevoel. Die is dus afgevallen. Bleef Puk over. Wij helemaal blij. Totdat we 2 weken later te horen kregen dat Puk bijna gestikt was in een brokje en de fokster met spoed naar haar DA moest. Waar de puppy weer werd opgelapt. Meteen onze vaste DA gebeld die heel resoluut was: Niet meer nemen, je krijgt geen gezond hondje meer.

Wij natuurlijk erg aan het twijfelen, wat doen we nu? Totdat de fokster ons later huilend terugbelde dat onze Puk die ze mee terug had gekregen tussendoor stuipen had en niet meer goed leek te zien. Toch een hersenbeschadiging door zuurstofgebrek. Puk moest toch worden ingeslapen. Onze DA had toch gelijk gekregen.

Na een week nadenken zijn we toch nog een keer teruggereden naar het meest noordelijke puntje van Noord-Holland om nog een keer te gaan kijken. De 2 andere donkere reutjes waren nog beschikbaar. En toen begon meneer nr. 3, die eerst niets van ons wilde weten met een enorm charme offensief. Deze hebben we uiteindelijk gekozen en we hebben er geen seconde spijt van gehad sindsdien. Een gezonde, heerlijk eigenwijze Cairn waar we enorm veel plezier van hebben maar die we ook van tijd tot tijd achter het behang willen plakken. Ook deze hebben we Puk genoemd.

Overigens zijn we vorige week voor een 2e puppy wezen kijken. Een ruwhaar teckel teefje. Nog geen definitieve keuze gemaakt omdat de puppies pas net de ogen open hadden. Over 3 weken gaan we weer, we hebben wel een voorkeur voor 1 van de 2 beschikbare teefjes maar hopen over een paar weken ook meer van het karakter te kunnen zien. Weer een heel goed gevoel,  weer gewoon bij mensen thuis. Ook de dekreu gezien, wat een geweldig leuk beestje was dit. Die hadden we echt zo mee willen nemen.

Erg leuk topic dit. Hele leuke verhalen.

Groet,

Robert & Helen

Wij waren al verkocht toen we de foto zagen, alleen wisten we niet of het een teefje of een reu was die we zo mooi vonden en of dat hondje er nog wel was. Maar gelukkig bleek het een teefje te zijn en ze was nog niet verkocht. Wij wel helemaal toen we haar zagen. Heel rustig maar wel nieuwschierig kwam ze kijken wat we kwamen doen en wie wij waren. We mochten haar gelijk meenemen omdat ze al 10 weken was maar we hadden nog geen spullen voor een hond in huis. Dus moesten we nog 2 dagen wachten voordat we haar op konden halen. Gelukkig is ze nu van ons en is het een heel lieve speelse en ondeugende hond 

Deze foto stond op de facebook van het dierenasiel Amsterdam, was een groot nestje. Wij zijn gaan kijken en meteen verkocht !