Verscheurd door verdriet.....

Hallo,

Ik ben nieuw op dit forum maar ik moet ergens mijn verhaal en vooral verdriet kwijt. 
Afgelopen dinsdag ben ik mijn beste vriendin verloren....

Anderhalve week geleden was er nog niets aan de hand. Wel merkten we dat Moby de laatste tijd wat sneller moe was en iets minder at maar mijn man dacht nog dat het kwam omdat ze mij miste (ik was een weekje weg met een vriendin) Ook had ze af en toe een rare hoest  alsof er iets in haar keel zat wat ze niet weg kreeg. Verder was ze vrolijk, lief, aanhankelijk en speels net als anders. 
Maar zondag kwam ze ineens haar mandje niet meer uit en wilde ze ook niet mee wandelen. Zelfs worst door haar brokjes wilde ze niet. Maandagochtend ben ik gelijk met haar naar de DA geweest. Hij kon niet echt iets vinden maar omdat ik volhield dat ze niet zichzelf was maakten we een afspraak om een foto te laten maken. Eenmaal thuis was er weinig verandering, ze was nog steeds minder actief en ik maakte mij toch wel zorgen. Wederom DA gebeld om de afspraak te vervroegen. DA besloot om toch eerst een urine en bloedonderzoek te doen. Ik had het vermoeden dat ze misschien longontsteking had door die rare hoest of misschien ouderdomssuiker? Ze was tenslotte 10. 
Ik was net thuis toen de telefoon al ging. De DA had slecht nieuws. Haar calcium gehalte in het bloed was te hoog en dat kon maar 1 ding betekenen, kwaadaardige tumor. Op dat moment voelde ik de wereld onder mijn voeten verdwijnen. Dit had ik totaal niet zien aankomen. Ik was helemaal van de kaart en kon alleen nog maar huilen tot mijn man thuis kwam. Hij heeft de DA terug gebeld en het enige waar we nog over na konden denken was een foto om te kijken waar de tumor zat, hoe groot etc en dus hoe erg het was. We besloten om dit te doen. De volgende dag werden 2 foto's gemaakt en hier kon de DA geen tumor op vinden! Wel wat vlekken in de longen maar dat kon ook vocht zijn. Ik kreeg hierdoor toch weer hoop. Misschien was het dus echt niet zo erg...? Er werd een afspraak gemaakt bij de echoscopist om een echo te maken van haar buik. Misschien zat hier een tumor en kon ze dus wel geopereerd worden. Maar nadat de echoscopist de foto's van de dierenarts had bekeken belde hij op. We hoefden niet meer langs te komen. Moby had een tumor zo groot als een halve tennisbal bij haar luchtpijp, 2 andere tumoren en uitzaaiingen in de longen. Na dit nieuws ging ik helemaal kapot. Er was niets meer aan te doen. Ik kon het gewoon niet geloven. Hoe kon ze nou zo ziek zijn? Ik heb nooit iets gemerkt, ze had tot 2 weken geleden nergens last van. Op aanraden van de DA zijn we gestart met prednison. Hier kon ze zich tijdelijk iets beter door gaan voelen. En inderdaad al na 1 dag at ze weer en had weer energie om te wandelen. Wel merkte we dat ze sneller ademde, ze kon niet meer in het gras rollen wat ze graag deed, de trap op lopen ging moeizamer en ze bleef niet lang op 1 plekje liggen alsof ze geen rust kon vinden. Ook ging ze vaker in haar mandje liggen ipv bij mij op de bank. Mijn man droeg haar de trap op (ze slaapt bij ons in bed) en s' nachts tilden we haar naar beneden omdat ze moest plassen. Overdag hadden we de oude moby weer een beetje terug maar s'nachts merkte ik haar snelle ademhaling als ze in mijn armen lag en wist ik dat ze last moest hebben. Zelf was ik gesloopt. Ik at slecht, sliep slecht er kon maar aan 1 ding denken....wanneer moeten wij beslissen dat het genoeg is. Heeft ze pijn? ongemak? Iedere dag heb ik gehuild, sinds de uitslag van het bloedonderzoek. Die twijfel maakte me gek. Overdag dacht nee ze is nog goed, s' nachts wist ik het zeker ze heeft pijn en last. Het enige wat ik niet wilde was dat ze pijn zou gaan lijden en nu was het maar afwachten en iedere dag zou ze een beetje aftakelen. Samen met mijn man hebben we besloten dat we dat niet wilden. Liever dit voor zijn dan te laat. Dinsdag om 11:30 uur zou de DA komen om haar thuis in te laten slapen. Die 2 dagen leken eeuwig te duren. De bewuste ochtend hebben we anderhalf uur in het bos gewandeld en heeft ze daarna een bak met gehakt opgegeten. Ik kon alleen maar huilen. Had ik wel de juiste beslissing genomen, weer die twijfel. Zelfs toen de dierenarts binnenkwam was ze nog blij! Hartverscheurend vond ik dit. Naast me op de bank in mijn armen is ze ingeslapen. Het beeld van haar tong die nog probeerde te likken tot het laatste moment zal ik nooit vergeten. Hier heb ik nachtmerries van. Alsof ze tot het laatste moment probeerde erbij te blijven. Toen de DA weg ging en ze nog op onze bank lag kon ik niet stoppen met huilen. We hebben haar zelf naar het crematorium gebracht en nog steeds zie ik haar in haar mandje liggen. Dat ik haar daar zo moest achter laten vond ik ontzettend moeilijk. Eenmaal thuis ben ik echt een beetje ingestort. Ik kan niet stoppen met aan haar denken, ik maak mezelf helemaal gek. Heb last van paniekaanvallen, slaap slecht, eet slecht en twijfel aan de beslissing. In mijn hoofd weet ik dat we het goed gedaan hebben maar ik voel het niet. Het voelt alsof ik mijn beste vriendin heb vermoord. Altijd was ze er voor mij en het idee dat ik haar nu niet meer bij me heb en dat ik haar nooit meer zal zien maakt me gek. Ik ben bang om alleen te zijn. Alles in huis doet me aan haar denken. Ik heb nog nooit zoveel verdriet gehad en het voelt echt alsof ik een deel van mezelf ben verloren. Altijd was ze bij me. In bed, op de bank, mee op visite. Ik mis haar zo enorm dat het pijn doet. Hoe verwerk je dit ooit?

Ach wat vreselijk voor je. Wat zul je Moby missen. Ik begrijp zo goed hoe dubbel dit zal voelen maar je moet  niet aan jezelf gaan twijfelen.
Je bent een topbaasje voor Moby geweest en in haar laatste dagen ben je óók de beste baas geweest die de juiste beslissing genomen heeft om haar verder lijden te besparen. Al zal je dit nu niet zo voelen.

Ze zal altijd in je gedachten blijven en geloof me, het verdriet gaat slijten en dan blijven de fijne en leuke herinneringen aan haar over en zul je weer kunnen lachen om haar.

heel veel sterkte Kim.

Ik herken het gevoel. Ik voelde me net zo. Bij ons is het nu al een tijdje geleden maar het voelt als gisteren.. Het heeft wel geholpen dat we snel een andere hond namen. Het was zo stil in huis. Ik had tijd over. Maar nog steeds kan ik huilen om Galo. Ik wil je veel sterkte wensen.

Heb je verhaal met tranen in de ogen zitten lezen.
Weet wel dat je de juiste beslissing hebt genomen.
Je hebt haar het mooiste cadeau gegeven dat je kon geven.
Een waardig afscheid.

Heel veel sterkte nog.

Kim, ik wil je heel veel sterkte wensen de komende tijd. Uit jouw verhaal blijkt uit alles wat voor fijne baas Moby heeft gehad.Ik heb 8 dagen geleden hetzelfde moeten ervaren met mijn hond. Je weet niet waar je het zoeken moet van verdriet. Toch merk ik bij mezelf dat er nu ook momenten komen dat het stekende verdriet af en toe plaats maakt voor dankbaarheid dat we "het leven"  samen hebben mogen doormaken. Daar probeer ik me aan vast te houden. Het zijn hele waardevolle jaren geweest,  voor beiden.
Nogmaals heel veel sterkte!
Bob

Ik heb je verhaal nog niet helemaal kunnen lezen ... doet me denken aan mijn Nora.
Het lezen komt nog wel voor mij, maar ik heb even de tijd nodig ...

Sterkte en kracht daar !  

Ik wil je heel veel sterkte wensen met het verlies en gemis van Moby.

Wat ontroerend om te lezen hoe goed jullie band met elkaar was. Je hebt een vreselijke moeilijke beslissing moeten nemen, maar voor Moby wel de beste. Ze heeft nog een waardig einde gekregen.
Logisch dat jij je leeg en stuk voelt, tien jaar samen is niet niks.

Nogmaals heel veel sterkte!

Wat vreselijk. De pijn is nu heel intens en dat is te begrijpen. Ik wens je heel veel sterkte toe. Ze is voor altijd in je hart.

Kim wat een verhaal ,maar zo herkenbaar.
Je staat er in het leven van je hond wel eens bij stil dat je maatje er plots niet meer zal zijn,maar als dat werkelijk gebeurd,staat de wereld even stil en overvalt je een enorm leeg en akelig gevoel.Het verdriet is zo groot en zo intens,dat je jezelf afvraagt of daar ooit een eind aan zal komen. Heb zelf maanden met een gigantische knoop in mijn maag gelopen, me afvragend of dit verdriet en gemis ooit een plekje gingen krijgen.Maar het gekke is dat het wel degelijk een plekje krijgt,niet zomaar en ook niet morgen of over een maand maar het verdriet wordt draagzamer en mooie herinneringen komen weer boven.Het zal nooit verdwijnen maar het geeft je een gevoel en een soort trots dat je een hond hebt gehad die voor jou je beste vriendin was.Bewaar en koester haar in je hart.
Heel veel kracht en sterkte.Rust zacht Moby.

Jeetje..
Met tranen lees ik dit.....

Maar wees gerust met je beslissing..
10 fantastische jaren heeft je vriendinnetje bij jullie gehad........

Heel veel sterkte...

He Kim,

Zo herkenbaar, ik heb net maandag mijn hond verloren en had net voor jou een topic geplaatst, het is zo zwaar, alsof je hier nooit meer uitkomt en niks doet er meer toe, bij mij was het maandag zo erg dat ik dacht van mij hoeft het ook niet meer maar je moet verder, ik ben ook nog steeds zo verdrietig, heel veel huilen en hyperventileren, al het eten komt er weer uit en niks wil, ik ben 2 dagen thuis geweest en vandaag mezelf naar het werk gesleept, wat een pokkedag want je denk maar aan 1 ding, je maatje.
Ik kan je weinig tips geven maar dit forum helpt enorm, wat bij mij wel helpt is dat ik gewoon flink huil en heel veel praat, het huilen word nu wat minder maar het heeft echt tijd nodig.
ik hoop dat je hier een beetje kunt luchten want ik weet zo goed hoe je je voelt, je hart is gebroken en een stuk van je leven is afgescheurd en meegenomen.
maar je hond heeft geen pijn meer en ik troost mij met die gedachte en waar ik me mee troost is dat een hond zijn baasje niet zo verdrietig zou willen zien.
heel veel sterkte, ik weet zo goed je pijn....sterkte

Hoi,

ik heb 8 weken geleden mijn hond in laten slapen, het was onverwacht.
omdat hij niet meer stopte met spugen hebben we hem op laten nemen.
bellen ze aan het eind van de dag dat ze niet precies weten wat hij heeft
maar hij had zoveel pijn en zo een dikke buik dat we geen keus hadden.
op dat moment verstand op nul en gewoon gaan werken.
het ging eerst redelijk, nu sinds 4 weken heb ik last van paniek
aanvallen nooit eerder gehad.
het komt omdat ik het steeds herbeleef en machteloosheid schuldgevoel
en het gevoel dat ik iets moet doen.
Dit is zo niet leuk en vermoeiend dat ik soms radeloos ben.
wanneer kan ik het accepteren?
Mis hem zo erg dat het zeer doet hij was nog maar 7 het is heel moeilijk.
met alleen begrip van mijn moeder en dit forum.

sterkte!

Met tranen in mn ogen zit ik hier.. Het idee dat ik dit ook ooit ga meemaken met mijn vriendje is onvoorstelbaar en zo onvermijdelijk brrrr..
Ik hoop dat ik net als jullie zo sterk zal zijn om hem een lange lijdensweg te besparen. Respect voor je keuze, die niet anders had kunnen zijn.
Heel veel sterkte met het verdriet en verlies

wat vreselijk ik zit hier te huilen omdat ik weet wat je doormaakt.
ook het gevoel heb ik er goed aan gedaan dat heb ik nog steeds hoor.
je verstand weet ook dat het niet langer kon maar je hart niet.
natuurlijk mag je rouwen om je maatje toby zou ook niet goed zijn als het niet zo was hoor.
mijn hondje is nu 8 maanden terug overleden en soms overvalt ineens weer groot verdriet.
ik mis haar ook zo net als jouw toby zat lag en sliep ze bij me ze was mijnmaatje.
ook met haar fotoboek maken heb ik moeite heb het weer even weggelegd te confronterend.
het zal minder worden de tranen maar het blijft een gemis en we zullen er mee moeten leven weet ik maar dat is hard en zwaar.
ik zeg altijd dat het sterven van mijn dieren hun enige nadeel is.
ik wens je veel sterkte toe en geloof me iedereen hier weet hoe erg het is.
groeten greet

Ons laatste hondje dat we in hebben moeten laten slapen is al weer 5,5 jaar geleden, maar tijdens het lezen van jouw droevige verhaal, komt het helemaal weer boven. Tranen branden in mijn ogen en het gevoel van die misselijkheid, die ik tijden heb gevoeld komt weer terug. Ik vind dat jullie een ontzettend moedige beslissing hebben genomen en haar niet langer hebben laten lijden. Ikzelf heb nog vaak het gevoel dat we onze vorige hond te lang bij ons hebben willen houden en dat is een rot gevoel, wat niet terug te draaien is. 
We kunnen jouw verdriet helaas niet wegnemen, maar jullie hebben echt de juiste keuze voor haar gemaakt. Ik wens jullie dan ook heel veel sterkte en dat jullie het uiteindelijk een plaats kunnen geven.

Mijn eerste hondje Nora ... 10 jaar geleden is zij overleden.
Op haar tiende merkte ik aan haar dat ze niet lekker was.
Hup daar de DA en toen heb ik wat tabletten meegekregen.
Het hielp niet dus kreeg ik nog wat rommeltjes mee.
Als dit niet zou gaan helpen zouden er foto's gemaakt worden.
Het hielp dus niet dus ik weer naar de DA om de foto's te laten maken.
Ik had voor die tijd al nagedacht van hoe en wat.
Ik had voor mezelf al iets heel drastische besloten ahum ...
De DA had ik de opdracht gegeven dat als het niet goed leek haar in de narcose te laten.
Ik zou dan een telefoontje krijgen als het klaar was.
De telefoon ging en het bericht was slecht.
We zijn naar de DA gegaan, moeders mee ...
Daar hebben we de foto's bekeken die vol zat met de K.
Op dat moment heb ik haar gelijk in laten slapen.
Ik wou haar niet meer uit de narcose halen.
Al dat gemartel en evt pijnen die ze dan zou krijgen.
Ik heb voor Nora gekozen ... en heb mezelf toen even opzij gezet !

Jou bericht ... het was alsof ik weer bij de DA was.
Inmiddels heb ik je bericht wel kunnen lezen en ik ging weer even helemaal stuk.

Wat jij nu gewoon moet doen is jezelf zijn en doe wat voor jou goed voelt.
Verzet je niet tegen huilbuien ... probeer er over te praten.
Wat je hier doet, is denk ik heel goed "respect".
Je hebt voor Moby gekozen, zo voelt het nu nog niet echt, maar dat komt wel.

Sterkte en kracht voor de komende tijd ...  

Een brok in mijn keel.. Werkelijk waar, wat vreselijk dat je je lieve Moby hebt moeten laten gaan. Maar echt waar, je hebt gedaan wat juist was. Je wist, als Moby's lieve baas zijnde, dat het zo niet langer meer kon. Moby heeft geen pijn meer en is je vast heel dankbaar. Je maatje pijn zien lijden is het ergste wat er is.. Ik heb heel veel respect voor je beslissing. Huilen is niet erg, praat erover met anderen en hier op het forum kun je altijd je hart luchten..

Heel veel sterkte Kim!!

Bedankt voor al jullie lieve reacties. Huilend heb ik alle berichten en verhalen gelezen. Dat onbekende zo met je mee leven vind ik hartverwarmend. Wat fijn dat ik hier mijn verhaal kwijt kan. Ik wens dit niemand toe maar dat er anderen zijn die precies weten wat je doormaakt troost me. De verhalen die jullie schrijven vind ik zeer aangrijpend. En wat gaan er een hoop beestjes dood aan die rot K ziekte. Je komt er pas achter als het veel te laat is. Schuldgevoelens vreten mij op. Waarom merkte ik het niet? Jaren heb ik gerookt, heeft dit er iets mee te maken? Moby had al tijden last van tremor. Ouderdom volgens de DA. Nu lees ik dat tremor vaak een symtoom is van een ernstiger onderliggend probleem zoals tumoren. Waarom wist ik dit niet en ook die DA niet!? Filmpjes van de afgelopen 2 weken blijf ik in mijn hoofd afspelen en beleef hierdoor alles constant opnieuw. Ik ben een hele tijd ziek geweest, kreeg ernstige angst en paniekklachten en moby was er toen voor mij. Hondjes zijn zo vreselijk trouw dat het niet uitmaakt, ze gaan hoe dan ook voor je door het vuur. Voor haar ging ik de deur uit, had ik een doel. Het ging heel goed met mij maar sinds ze weg is krijg ik weer paniekaanvallen en ben bang om alleen te zijn. Mijn man werkt in het buitenland en gaat vanavond weer weg. Hier zie ik als een berg tegenop. Maandag ga ik weer aan het werk. Ook hier zie ik tegen op maar afleiding zal wel goed zijn. 
Gisteren hebben we haar as opgehaald bij het crematorium. Het idee dat ze haar in een oven hebben gedaan om te verbranden laat mij niet los. maar begraven vind ik helemaal een vervelend idee en ik wilde haar of een deel van haar mee terug naar huis nemen. Ik heb moby haar mandje met kleedjes op zolder gezet. Ik kon het niet aan om al haar spulletjes weg te doen. Gisteren heb ik met mijn hoofd in haar mand gehuild, wat mis ik haar. Ik hoop dat ze weet hoe belangrijk ze voor me was en hoeveel ik van haar hou. 
Nogmaals ontzettend bedankt voor jullie lieve reacties.

Gecondoleerd met het verlies van je vriendinnetje.

En ja, ik herken het ook, ook wat je daarna kan denken, dat je de hond hebt weggestuurd, dat de hond het niet begreep, dat ze boos op je zijn........
Je weet verstandelijk dat het niet zo is, en toch kan het flink aan je knagen.

En nee, jullie hebben het juist gedaan zoals een hondenbaas dat hoort te doen, je hebt haar een pijnlijke doodsstrijd bespaard en dicht bij jullie laten gaan, wat wil je als hond nog meer?

Ik kreeg eens de tip bij een hond waar ik ook echt moeite had om er vrede mee te hebben om de hond een brief te schrijven, de emoties op papier te zetten, en dat hielp enorm, het maakte het 'zichtbaar".

En zonder iets te willen opdringen: zo gauw je hart maar op een kiertje staat......... (en dat moment is voor iedereen anders) zoek een nieuwe lieve hondenvriend(in), klinkt misschien cru, maar een hond heeft zo te lezen bij jullie een heel rijk leven, en ze geven zo ongelofelijk veel terug.

sterkte

Jeetje, wat naar allemaal. Ik kan maar een dingen schrijven en dat is heel veel sterkte toegewenst

Kan alleen maar zeggen ......Wat was je een goede lieve baas en wat moedig om het moeilijkste besluit te nemen.

Nu wens ik je heel veel sterkte met de verwerking maar wees trots op jezelf jij hebt het beste gedaan voor je meisje

Het is alsof je precies omschrijft hoe ik me ook voel, we hebben Forlan ook gecremeerd, we hadden hem begraven maar ik kon daar niet rustig van worden, het idee dat hij daar alleen en in de kou lag vond ik te moeilijk, Forlan is daarna woensdag toch naar het crematorium gegaan waar hij gister gecremeerd is, ook ik vond het zo'n raar idee dat hij verbrand werd maar weet je wat ik dacht?dan zijn al die tumoren en het kanker ook maar weg en uitgeroeid en nu kan hij 'schoon' en warm binnen staan bij ons en niet meer alleen in de kou.
schrijf het van je af, ik zal het blijven volgen want het is exact zoals ik het ook voel.heel veel sterkte en als je het moeilijk hebt hier op het forum zijn allemaal mensen die je steunen.
sterkte....

Moest vandaag werken, maar vanochtend heb ik mij ziek gemeld.
Alles kwam boven heb het nog lang niet verwerkt.
al komt thuis ook alles op je af, om gek van te worden
heb gelukkig nog 2 hondjes, maar zij rouwen ook op hun
manier.
heb veel steun aan lotgenoten en hun verhalen, dacht al dat ik gek aan
worden was.

pfff met tranen in de ogen heb ik het gelezen ....

rouwen is bij iedereen anders en vrees je dan ook geen raad te kunnen geven hoe verwerk je dit?

enkel koester alles wat jullie samen hadden en je hebt de juiste beslissing genomen, iemand waar je zo van kan houden laat je niet afzien dus ze zal je heel dankbaar zijn hierboven in de hondenhemel ....

zo verdrietig, afscheid moeten nemen, en ja daar sta je dan.... ik wens je zoveel sterkte met het gemis met je geliefde hond, onthoud dat je altijd verweven blijft met je hond, en onthoud de mooie herinneringen.


Kim, ook al zijn wij vreemden voor je, wij hebben allemaal het meegemaakt wat het is om je lieverd los te moeten laten, rouwen moet, en dat kan je hier doen, vragen stellen, steun vinden, zo kan je rouwen, er over praten, en niemand vertelt je dat het niet moeilijk is, iedereen begrijp je.


en Kim, de spulletjes van mijn overleden honden staan nog allemaal in huis, drinkersbakken enz. kleedjes , die worden gebruikt door Bamse, en daar heb je dan dierbare herinneringen aan, geef het een mooie plekje Kim.

Weer lees ik je verhaal met verschrikkelijk veel moeite, sjonge ... 
Ik heb de tranen weer in mijn ogen ...
Ik ken je niet eens persoonlijk, maar door dit heb ik al wel een band met je.

Het eerste wat in mijn opkwam in het laatste stukje wat je schreef.

Toen ik mijn Pasha kreeg had ik de mooie mand van Nora nog.
Toen Pasha hier in wou gaan liggen werd ik mega kwaad op haar.
Ik heb niets laten merken uiteraard, want ze kon er niets aan doen.
Ik werd kwaad, omdat het Nora haar mand was ....

Dus het is niet raar wat jij met Moby haar mand doet.
Dat was haar plekje ...gevoelens komen hiermee naar boven.
Zo'n impact heeft het, dus hoe jij je voelt is heel begrijpelijk.
Dat jij het weekend alleen bent, je bent niet echt alleen ...
Wij op het forum zijn er, sommigen even niet, maar er is altijd wel iemand.
Je werk, natuurlijk daar heb je helemaal geen zin in.
Maar uiteindelijk, meestal geeft het wat afleiding.

Het hele weekend ben ik thuis, op de zondag middag en begin stukje avond na. 
Ik zal je topic volgen ................... dus ik ben er ..... 
Velen met mij zullen er voor je zijn, daar ga ik vanuit, want dit is een warm forum.

Sterkte en kracht en doe jou ding die voor jou goed voelt !!!   

Heel erg voor je Kim!
Ik heb met je te doen omdat ik weet hoe het voelt helaas.....
Twee keer heb ik het meegemaakt en je sterft zelf ook een beetje.
We wensen je heel erg veel sterkte toe.
Moby zal altijd in je hart blijven maar het gemis blijft natuurlijk.

Jullie berichten. ik vind net zo ontzettend lief. ik had het net echt weer even heel erg moeilijk en dan is het fijn om zulke lieve woorden te lezen. Zo veel van jullie die ook precies hetzelfde meemaken op dit moment.  
Aan de ene kant hebben de afgelopen dagen oneindig lang geduurd en aan de andere kant is het zo snel voorbij gegaan. Het voelt nog zo onwerkelijk allemaal. Als alles even uit mijn gedachten is komt het daarna weer keihard binnen. Voelt echt als een steek in mijn hart. Het overvalt me, net als de paniek. 
Alles in huis doet me aan moby denken. Het was ook een vreselijk oud wijf. Overal zat ze bij. Als ik op de bank lag kroop ze in mijn armen, in bed lag ze in mijn kuiltje. Zelfs aan tafel wilde ze erbij en zat ze op schoot of naast me op een aparte stoel! Heel mijn dagindeling stond ook in net teken van haar. Ik voel me nu nutteloos. Als ik wakker word hoef ik niet meer gelijk een stukje te wandelen dus zit beetje doelloos op de bank.niemand wacht er meer op je of is blij als je thuis komt. In bed liggen vind ik nog het vervelendst, helemaal het wakker worden. Het piekeren en malen begint dan gelijk weer. 
Fijn dat sommige van jullie nog een ander hondje of hondjes hebben. Het maakt het verdriet en het gemis er niet minder om maar je moet doorgaan voor hun. Zij hebben je ook nodig. Zelf ben ik nog lang niet toe aan een ander hondje. Ik weet ook niet of ik dit ooit weer ben. Het voelt als verraad en ik denk dat ik alle beestjes met haar zou vergelijken.

"Tja ... tussen Nora en Pasha zat een half jaar tijd ... ik kon het ook niet ...
Ik voelde het toen ook als: Niemand kan mijn Nora vervangen."

Het gaat makkelijker worden, echt, maar het heeft tijd nodig ...
Neem de dagen zoals ze komen ... ga het niet forceren door extra boos te worden.
Het hoort erbij, dus jij mag je verdrietig en k*t voelen.

Moby heeft het top bij je gehad, wat zal ze in haar nopjes zijn geweest met zo'n huis. Tuurlijk kan niemand haar vervangen, elke hond is uniek. Je moet je nu ook helemaal niet bezig houden met de vraag of er een andere hond zou moeten komen. Ik heb het nu 2x meegemaakt, afscheid nemen van mijn maatje,mijn grote vriend(in). De radeloosheid, het gemis van het altijd maar in de weg liggen, het geslobber, getrippel, gesnurk. Wat een leegte in huis, allemaal zo herkenbaar. Ik wilde dit gevoel na m'n eerste hond nooit meer hebben, nooit meer een hond voor mij. Maar na een klein jaar kwam opeens de kriebel en na paar maanden hadden we Truus in huis. Ik heb nooit het gevoel/behoefte gehad haar te vergelijken met de 1e hond. Truus was gewoon een nieuw wonder in ons leven
Yep, we zitten nu ook weer met dat lege, stille huis en ik mis Truus intens. Prijs mezelf ook gelukkig dat ze in mijn leven is geweest (en ik denk dat ze hetzelfde over mij zou zeggen) en daar fijne herinneringen aan heb die niemand kan afnemen.
Net als Bianca zeg ik, neem je tijd, wees verdrietig, voel je k*t. Moby en jij hadden samen iets wat niemand af kan nemen, koester die gedachte!

Sterkte!
Bob