Verscheurd door verdriet.....

Kippenvel .................

Wat hield jij veel van je hond. Dat is wat ik lees. En wat ontzettend onzelfzuchtig van je. Je hebt met je hart deze beslissing gemaakt, en ik vind het zo knap van je dat je doorgezet hebt. Je hebt het beste gedaan voor haar. Ik weet hoe je je voelt, net zoals een ieder die deze vreselijke beslissing ooit heeft moeten nemen. Ik dacht dat ik na de dood van mijn vorige hond nooit meer gelukkig zou kunnen worden. Die pijn, dat verdriet, dat gemis. Ik geloof ook niet echt dat het helemaal over gaat. Ik denk dat het meer is dat je het een plekje kan geven. En toch vind ik dat wel een prettig gevoel. Ik wil ook helemaal niet dat ik mijn honden niet meer zou missen. Dat zou ik niet kunnen verdragen. Ze waren te belangrijk voor me. Ik mis ze. Wanneer ik aan ze denk. Alle 5 mijn honden. Maar het is geen gemis meer dat zo veel pijn doet. En het is goed zo. Je hebt een moedige en de enige juiste beslissing genomen. Respect daarvoor. En met jou gaat het echt wel goed komen. Juist omdat je het uit liefde en compassie gedaan hebt. Heel veel sterkte de komende tijd.

Bedankt weer voor de berichtjes. Ik merk dat ik er een hoop steun aan heb. Ook het van me af schrijven lucht een beetje op.
Alleen in huis zijn vind ik erg moeilijk, vooral het wakker worden. Vanmorgen was ik ook weer helemaal in paniek. De gedachtes over haar dood blijven in mijn hoofd spoken. Angst voor de dood heb ik altijd gehad. Nu heb ik de dood in mijn armen gehad, heb ik het zelfs veroorzaakt. Beelden van haar overlijden laten mij niet los. Ik kan ook niet geloven dat ze er niet meer is. Snap het gewoon niet. Hoe kan je er zijn en ineens niet meer, waar is ze nu dan? Zelf ben ik niet gelovig. Soms zou ik willen dat ik het wel was. Dat ik kon geloven dat er een plek is waar ze nu is en het goed heeft. Al dat piekeren maakt mij erg gespannen. Ook het schuldgevoel blijft. Al dat vertrouwen dat zij in mij had. Zelfs op het laatste moment dat ze dan dat bewuste prikje krijgt. Ik voel me een verrader. Al weet ik ook wel ergens dat dat niet zo is....
Het is ook allemaal zo snel gegaan. Ik heb de kans gehad om afscheid te nemen maar achteraf lijkt het (te)kort en zo onwerkelijk. Ik heb mijn eigen verhaal ook al wel vijf keer terug gelezen. Ja het is echt gebeurd. Ik mis haar zo erg dat ik bijna haar mandje terug in de kamer had gezet vanmorgen. Ik weet dat ik dat niet moet doen want dan hou ik mezelf alleen maar voor de gek. Ik vraag me af wat anderen met de spullen van hun beestje hebben gedaan. Hebben jullie hier ook een speciaal plekje voor? Ik kan echt niets weg doen. Zelfs haar eten en koekjes staan nog in de schuur. Haar mandje staat op zolder zodat niemand hier aan kan zitten. De hele ochtend heb ik al een foto van haar naast me liggen. Ik wil gewoon juist naar haar kijken, alsof ze er nog is. 
Alle anderen die hun lieve beestje zo erg missen wil ik ook heel veel sterkte wensen. Het is fijn om het toch een beetje met elkaar te kunnen delen. Ik denk ook aan jullie.

Oh wat is dat toch een moedige en zo een moeilijke beslissing als je kiest voor het niet verder laten
 lijden van je liefste dier...
Ik herken je grote verdriet, ik hoorde nog heel lang de trippelende voetjes. Dat kon niet, en toch hoorde ik het.
Hier hangt haar riem nog aan de kapstok. (af en toe ruik ik eraan- het zal wel raar zijn "soit')
 Er ligt op de kast nog een mand. Geen afscheid van kunnen nemen.
En al is ze nu al weer een paar jaar weg, vandaag is ze weer heel dichtbij. 
Je verdriet en het gemis, laat je tranen maar lopen. Vertel over je verdriet.
Het geeft je de kans om het uiteindelijk een plaats te geven, vergeten doe je haar nooit.
Heel veel sterkte....

Vreselijk :( 
Heel veel sterkte ! 
Zo'n beslissing is hart verscheurend maar ik weet zeker dat je de juiste beslissing genomen hebt

Hoi Kim,
Wij hebben de mand van Truus na 3 dagen in de garage gelegd. Het overgebleven voer (hondenkoekjes) aan de buurhond gegeven en de riem hangt nog gewoon bij de deur. Al haar speeltjes liggen in een kast waar de meeste altijd lagen.
De eerste paar dagen keek in vooral vanuit m'n ooghoeken naar de mand, kon ik nog een beetje fantaseren dat ze er gewoon in lag. Het deed me wel ff pijn de mand daarna op te bergen, maar ik vind het nu goed zo. Als eerder gezegd,  ik mis haar intens, maar ik besef ook dat een Golden retriever een gemiddelde leeftijd van 12 heeft. Je wilt ze uiteraard veel langer houden, maar de realiteit is dat ze dat meestal niet worden.Truus is bijna 11 geworden. Ik heb er "vrede" mee dat ze in ieder geval haar "oude dag"  niet heeft hoeven te lijden. Voor ons kwam de ziekte ook onverwacht, zo ook het afscheid. Het besef dat ze nooit meer er zal zijn is erg pijnlijk, maar bij mij (al eerder gezegd) verandert dat gevoel  langzamerhand in een gevoel van dankbaarheid dat Truus en ik zo'n fijne tijd samen mochten hebben. Zij was een aanwinst in mijn leven, ik in haar leven. Het mooiste wat je in een relatie kan hebben.
Ik wens je weer veel sterkte. Mijn verhaal is alleen bedoeld om aan te geven hoe ìk ermee omga. Iedereen gaat er op eigen wijze mee om. Laat gewoon je gevoel gaan, dat is altijd het beste. Lijkt mij. Hartelijke groet,
Bob

Doe wat voor jou goed voelt ...
Ik blijf het je zeggen, want het is allemaal echt niet raar.
Laat de spulletjes van Moby zo lang op de plaats als jij dat wil.
Velen met jou konden dit ook niet zomaar weg doen.

De urn van mijn Nora staat hier nog naast de tv.
Bijna 11 jaar geleden ... zolang staat haar urn er al.
Mocht mij iets overkomen dan gaat de urn met mij mee.
Dit weten mijn ouders, zo gek kan het zijn. 
Dit is voor mij het juiste gevoel ...
Zo zie je maar ...

Hier ook de spulletjes heel lang bewaard. Onze eerste hond had toendetijd nog een stoffen mand en haar hele geur zat daar in. Die hadden we op de logeerkamer gezet. Alle keren als ik daar langs liep, moest ik even mijn neus er in duwen. Gek misschien, maar ik vond dat fijn om haar nog even te kunnen ruiken. Van onze tweede hond heeft het tuigje nog heel lang aan de deur van de gangkast gehangen. Later heeft het teefje wat we daarna kregen, ook wel eens het tuigje gedragen. Sommige vonden dat raar, maar ik had dan het gevoel, dat ze er ook nog steeds bij was. Zo heeft ieder zijn eigen verwerking. En in zo'n situatie vind ik niets raar of gek. Je moet doen, waar jij je goed bij voelt. En de tijd nemen zolang jij nodig hebt. Nogmaals heel veel sterkte.

Oja en de urnen van beide honden (de ene al sinds '99 en de ander sinds 2008) staan ook bij ons op de tv kast met een kaarsje en soms een roos. En die blijven er ook altijd staan.

Lieve Kim. Voel je niet schuldig. Ik weet het, het hoort erbij. Verdriet, twijfel, boosheid en op den duur berusting. Maar dat laatste kan wel even duren voor je zover bent. 
Onze Roy is nu al ruim 6 jaar geleden overleden, maar zijn mandje met speelgoed staat nog steeds in het hoekje naast de kast. Zijn tuigje hangt nog steeds aan de kapstok, zijn jasje dat hij in de winter droeg als het koud was, hangt er naast. Zijn kussen ligt nog steeds op de vloer bij de verwarming. 
Ik kan er maar niet aan toe komen om het op te ruimen. En waarom zou ik? Het hangt, ligt of staat me niet in de weg.  Hij was mijn mans maatje, veel meer dan de mijne. Maar toch mis ik hem nog steeds.
Het verdriet is over, de berusting is een feit. Hij was op. Aan het eind van zijn latijn. Alles was versleten. Zijn longen, zijn lever, zijn hart. Toch liet hij zelden merken dat hij ziek was. Ja, als die nekhernia hem plaagde. Dan kon hij niet op of neer. Maar zodra hij weer een spuit had gekregen, de pijn weg was, was hij weer aan het dollen en moest hem gezegd worden zich rustig te houden. 
O je zult binnenkort ook misschien te horen krijgen, of het niet wat minder kan met dat rouwen. "Het was maar een hond hoor!" zal men zeggen. Mensen die zoiets zeggen hebben nog nooit een dierbaar dier verloren. Trek het je niet aan, ze zijn het niet waard. Ze begrijpen het niet. Kunnen zich niet voorstellen hoe het is.
Jouw Moby is naar de Regenboogbrug. Ooit zul je haar daar weer tegen komen. Zal ze je opwachten, hoe lang het ook duurt voor je komt. Jouw Moby heeft het daar prima naar de zin, maar ze zal je nooit vergeten. 
Laat dat je troosten. Sterkte Kim.

Neally mijn man en ik hebben allebei aan moby haar riem geroken! Alle kleedjes en kussentjes waar zij altijd op en in lag lijken zo snel haar geur te verliezen maar haar riem (tuigje) ruikt nog het meest naar haar. En ook haar mandje heb ik al twee keer met mijn hoofd in gelegen. Door haar lucht heb ik toch nog een beetje het idee dat ze er nog is. Als ik in de woonkamer ben brand ik een kaarsje voor haar. Als hij op is steek ik een nieuwe aan. Als ik weg ga of naar bed laat ik hem branden. Ik blaas hem niet uit! Op de 1 of andere manier voelt dat niet goed.
Vannacht heb ik over Moby gedroomd. Ik was met mijn moeder en ik kon haar (wazig)zien en zelfs aanraken. Zij kon haar niet zien en keek mij aan alsof ik gek was geworden. Maar ik was blij. Ze kwam naar mij toe en ik kon haar aaien. Ik werd voor het eerst niet in paniek wakker vanmorgen.  
En Ans ik weet dat sommige mensen misschien denken 'wat overdreven allemaal' of 'het was maar een hond'. Zolang ze het denken vind ik het prima. Als ze het tegen mij zouden zeggen zou ik daar toch wel moeite mee hebben. Een ander kan nou eenmaal niet zeggen hoe belangrijk een dier of mens voor iemand is. Moby was belangrijker voor mij dan een hoop  mensen in mijn omgeving! Gelukkig weet iedereen hier wel hoe belangrijk een hond kan zijn.

Ha Kim,
wat ben ik blij om te lezen dat jou Moby naar je toe gekomen is in je droom. Ze laat je weten dat je
je geen zorgen meer om haar hoeft te maken. Dat ze gelukkig is waar ze is.
Zelf herken ik dit soort dromen ook, dan zag ik haar in mijn droom op groot groen grasveld en dan rende ze knoeper hard in de rondte. De eerste droom was trouwens dat ze voor de deur stond en naar binnen kwam, alle kamers ging ze in en ze snuffelde overal aan. Ik was zo blij en kon alleen maar een beetje dommig achter haar aanlopen. (nu voel ik mijn tranen weer en het is echt al een paar jaar dat ze er niet meer is) Net als jij werd ik dan zonder 'schrik' wakker.

Anderen schreven het ook al, doe wat bij jou en je man past. Niemand kan je zeggen zus of zo hoort het.
Heel veel sterkte!

Kim....ik herken het, net als zovelen hier....die schuldgevoelens, het gemis...

probeer deze dagen op automatische piloot door te komen.

en geef jezelf de tijd.

Het is misschien moeilijk om in je naaste omgeving aansluiting te vinden, maar hier zijn er veel gelijkgezinden.

we weten wat een hond met je doet, hoe ze meetellen in het gezin.

en dat je je schuldig voelt, wil alleen maar zeggen dat je hem heel graag hebt gezien.

Je hebt je best gedaan; een hond laat ook niet zo snel pijn zien.
Je kon het niet weten.

probeer rust te vinden in het feit dat het een 'korte' lijdensweg was; je hebt geen martelgang gehad met kliniek in en uit, spuit hier en daar, operaties...dat telt ook allemaal zwaar door.

Ik leef met je mee, en wil je zeggen; neem je tijd.

Het verdriet is vlammend en verscheurend in het begin, hou jezelf goed in de gaten.

sterkte

het komt wel dat het beter gaat en dat je enkel de mooie dingen overhoudt.

voor altijd bij je in je hart...

Kim hoe gaat het met je ??

Hoi Bianca,

Nou ik heb er nog ontzettend veel moeite mee. De paniek en het vele huilen is na de droom over moby wel minder geworden. Gelukkig is mijn man nu weer thuis voor een paar dagen. Het alleen zijn vind ik moeilijk. Vooral naar huis gaan en thuiskomen. Ik krijg het benauwd en zit met een brok in mijn keel in de auto. Wat mis ik haar! Nog steeds heb ik momenten dat ik het niet kan geloven. Dat ze niet meer op de bank ligt, niet meer naast me ligt als ik wakker wordt. Alle berichtjes hier op het forum hebben mij enorm geholpen. Nog steeds eigenlijk. Het schuldgevoel is nog niet verdwenen maar wel een stuk minder geworden door alle lieve woorden. Wat mij ook helpt is foto's bekijken die we op de laatste dagen hebben gemaakt. Ik zie nu dat ze daar echt ziek is. Toen zag ik net niet.
Vandaag hebben we een leeg fotoboek gekocht. We hebben zoveel foto's van haar. Ik wil er een mooi boek van maken. Ook komt er een mooie grote foto in de woonkamer. 
Bedankt voor je interesse, echt ontzettend aardig!

Nou ja ... je zag ook zo tegen je werk op en ineens miste ik je berichten.
Dus heel kort door de bocht, ik miste je en wou dus weten of het wel een beetje met je ging.
Je hebt het allemaal gehad de eerste paar dagen alleen zijn, fijn dat nu je man er weer is.

Hel typische was dat ook ik eerst niet zag dat Nora ziek was.
Ja wel op de foto's die de DA had gemaakt maar de privé foto's zag ik eerst ook niets.
Later zag ik het en weet nog als de dag van vandaag dat ik tegen mijn moeder zei:
Mam zie jij het nou ook, Nora staat heel erg verkrampt op de foto.

Bijzonder om dat van jou te lezen ...
Geloof mij Kim het besef dat je hier goed aan hebt gedaan komt steeds meer.
Geef het tijd en wil niet te snel hoor ... het was niet niks ... en nog steeds niet !

Sterkte en hou ons een beetje op de hoogte ....... 

Sterkte gewenst nog.  Jullie hebben een moeilijk maar moedig en juist besluit genomen. 

Het verwerken van het "moeten laten gaan" heeft tijd nodig, maar vergeten doe je haar nooit.  Ze heeft voor altijd een plaatsje in je hart en in je gedachten.

Hoe gaat het met je Kim ?

Ik begrijp het heel erg goed, ga er voor het moment niet verder op ingaan want hier zijn de wonden ook nog niet dicht Maar ik wens je nog eens heel veel sterkte hoor Lieverd!!!!

Heb elk woord van je verhaal gelezen, en mijn ogen begon toch al wat natter te worden.. Je mag echt niet denken dat je haar vermoord hebt, je hebt juist goed gedaan. Je hebt haar juist veel pijn en leed bespaart, je hebt het goede gedaan. Het was een goede beslissing, maar zeker niet de makkelijkste. En het is ook zeer fijn dat dit in de thuissituatie gebeurt is en niet in de praktijk. Was een beter, warmer afscheid voor iedereen. Ook voor haar. 

Wel jammer dat je dierenarts de tumor niet gezien heeft op de foto, terwijl de echoscopist dan wel zo'n grote tumor opgemerkt heeft op diezelfde foto's.  

Ik wens je nog heel veel sterkte met je grote, dierbare verlies. Het verdriet zal wel minder worden, dat heeft zijn tijd nodig. Het gemis zal wel altijd blijven, maar je leert er mee leven. Sterkte!

Heftig verhaal, heel veel sterkte!

Meid wat erg voor je, maar geloof mij, .... verdriet slijt en blijven vooral de fijne herinneringen bestaan en die zijn zo mooi en dierbaar.
Neem de tijd meid maar probeer leuke dingen te doen en blijf niet in je verdriet zitten en dit moet je echt zelf doen en als ik jou verhalen zo lees ben je een hele dappere vrouw en je hebt gekozen voor Moby en dat was de juiste keuze want    Moby heeft geen pijn meer en dat heb jij hem gelukkig kunnen geven.

Voordat ik jou verhaal las zat ik ook nog een verhaal te lezen van Caprice, een hond die zijn baas heeft kwijtgeraakt en ook dit is dan weer zo'n verdrietig verhaal maar dan uit het perspectief van een mooie lieve hond!
Ik hoop dat je je over een tijdje (niet te lang) weer beter gaat voelen en misschien wel weer een andere geweldige hond vind want je bent volgens mij een kanjer van een baas en voorbestemd om voor een hond te zorgen!

Het is nu bijna 3 weken geleden. Aan de ene kant lijkt het gisteren, aan de andere kant lijkt het alweer zo lang geleden. Er is zo veel gebeurd in de tussentijd. Afgelopen week is mijn oma (in mijn bijzijn) overleden. Ik bezocht haar dagelijks de laatste periode waardoor ik het verdriet en gemis van moby een beetje heb weggestopt lijkt wel. Maar het zien van nog een overlijden heeft er wel ingehakt. Toen ik de bewuste avond thuis kwam in een leeg huis had ik haar zo nodig en was er niemand. Ik was zelfs een beetje boos op haar dat ze er niet voor mij was! Ik heb vreselijke nachtmerries over de dood gehad hierna. 
In het begin bleef ik maar denken aan moby, lag ik in haar mand, keek naar haar foto's en las ik de berichten hier op het forum. Na het overlijden van mijn oma blokkeer ik de gedachtes en gevoelens over moby. Ik ben ontzettend druk geweest met andere dingen en ik weet dat ik een soort van 'vluchtgedrag' vertoon. Ik heb een prachtig fotoboek gekocht maar ik kan nu niet naar haar foto's kijken. Nu ik dit schrijf word ik enorm emotioneel. Ik wil haar niet vergeten maar ik kan nu niet aan haar denken. Het is te pijnlijk. 
Ik hoop inderdaad dat ik over een tijd met plezier aan haar terug kan denken en dat het verdriet wat zal slijten of een plekje krijgt. Ik ben enorm gek op honden maar nog lang niet klaar voor een andere hond in huis. Misschien als we een paar maanden verder zijn dat mijn hart er weer voor open kan staan??

Gecondoleerd met je oma Kim.
Logisch dat je hoofd daar bij staat. Moby vergeet je echt niet hoor, die zit in je hart gebakken. De tijd komt vanzelf dat je met een warm en trots gevoel aan Moby kan denken, dat gaat de pijn verzachten. Warme Groet,
Bob

Gecontroleerd met je oma kim. Wat erg dat dit zo snel achter elkaar komt.
Ik kan me niet voorstellen hoe het is om zonder puk om mij heen te leven. Ik heb haar sinds mijn 5e en kan me niet meer herinneren zonder haar. Ze is nu 9 dus redelijk oud, maar ik hoop dat ze nog lang bij me zal blijven.
Toen ik jou verhaal las kreeg ik tranen in mijn ogen. Probeer je niet schuldig te voelen,wand het was een goede beslissing. Zeker niet makkelijk! Super veel sterkte!

Goh.. wat erg is dit zeg. Nog maar eens gecondoleerd, maar nu met het verlies van je oma. Wat moet dit verschrikkelijk voor je zijn zeg, weet amper nog wat te zeggen.. 
Nu een hond nemen is inderdaad geen oplossing. Je bent nog helemaal niet klaar om een nieuwe hond in je hart op te nemen. Neem je tijd om het te verwerken, probeer jezelf te verwennen met de dingen die je graag doet. Neem de tijd om ze allebei te herdenken en te rouwen. 

Ik wens je nog veel sterkte in deze harde tijd. Hou je sterk! En verlies je eigen gezondheid niet uit het oog, want een fysieke klap krijg je waarschijnlijk ook nog.

Heel veel sterkte en kracht ... 
Gecondoleerd

Heel herkenbaar ja, ook hier helaas.
Gun jezelf de tijd om het verlies te verwerken, het heeft de tijd nodig en je zult je hondje heus nooit vergeten.
Ik zeg het zo vaak en ook hier geldt houden van is ook loslaten.
Ze zit voor altijd in je hart en niemand kan haar daar van je weghalen. Knuf

Ik lees nu pas jou topic,wat heftig ik wens jullie heel veel sterkte toe met het verlies van Moby en van jou oma.

Bianca, Veel sterkte!!!
Kim bedoel k, sorry!!!! Dankje Bianca, dat je me erop wees!

Bedankt allemaal. Het is inderdaad een hoop achter elkaar. 
Vanavond had ik het ook weer erg moeilijk met thuiskomen. Ik ben echt mijn huis kwijt. Ik vond het altijd fijn en gezellig in huis maar nu word ik alsmaar geconfronteerd met die leegte en het feit dat ze er niet meer is. Ik heb een uur op de bank zitten huilen. Ineens is het gemis dan weer zo erg aanwezig. Gelukkig ga ik snel 2 weken op vakantie. Ik wil echt even weg van hier, weg uit huis en weg van de narigheid....