11 jaar geleden leerde wij elkaar kennen

Hallo allemaal.

Precies 11 jaar geleden in 2002 kwam mijn Kyra in mijn leven.
Zij zou rond 01-10-1993 geboren zijn, al is dat een schattig geweest, het kwam wel heel goed in de buurt...

19 augustus 2006 heb ik haar moeten laten gaan en heeft zij de rust gekregen die ze zo verdiende.

Dit is ons verhaal...


Ik, en toen mijn vriend (nu mijn ex) waren eigenlijk helemaal niet op zoek naar een 2de hond voor bij mijn jack-russel maar mijn ex wilde dol graag ooit wel een herdershond.

Omdat ik toen al niet zo overtuigd was van hem, dat hij ook wist wat het in hield om een hond te hebben, wat het kost enz zijn we langs het asiel gegaan. Ik dacht dan kunnen zij het hem ook eens duidelijk maken.... toen ik daar ineens mechelse herder zag zitten, waar ik  opslag voor viel....... Ik heb navraag gedaan naar die herder, meer uit nieuwsgierigheid dan om haar direct te adopteren. Mijn mond viel open van haar verhaal.

Ze was gevonden langs een drukke weg bij een supermarkt, nadat ze daar uit een auto was gegooid. Omstanders zagen dat en zijn direct te hulp gekomen naar de hond. Zo is ze naar het asiel gebracht. Door de schrik hadden de mensen geen kenteken o.i.d. van de auto genoteerd. Het asiel had zijn best gedaan om haar eigenaar te achter halen maar helaas..... dit alles was bijna een jaar daarvoor gebeurd.... wat dus inhield dat zij al bijna een jaar in het asiel zat.

Nou niet helemaal want ze was al eens geplaatst geweest en weer terug gebracht. Ze had een enorme verlatingsangst. Toen heeft de beheerder van het asiel haar in huis gehaald maar helaas trok zijn roedel het niet en werd deze mechelse herder het "pispaaltje" van de groep. Dat was dus geen doen.... ja dan maar terug het asiel in.... Ze was inmiddels rond de 9 a 10 jaar oud wat het plaatsen niet makkelijker zou maken en het asiel zat er dan ook aan te denken om haar in te laten slapen. Na 2 mislukte plaatsingen en al lang in het asiel, haar leeftijd en behoorlijke gedragsproblemen maakte het plaatsen eigenlijk onmogelijk.

Oke ik ging eigenlijk daar kijken met mijn toenmalige vriend om hem duidelijk te maken dat je niet zomaar een hond in huis moet halen... toen mijn hart brak bij het zien van haar koppie. Omdat ik wist hoe graag hij een herdershond wilde en ik opslag verliefd op die hond was geworden, hebben we een afspraak gemaakt om te kijken hoe het samen zou gaan met Lex.

Alsof ze het beide wisten dat dit haar laatste kans was, klikte het tussen die 2 binnen 1 oog contact. Ze waren meteen maatjes waardoor mijn twijfels weg waren.... ze mocht met ons mee.

Het heeft heel wat geld, bloed, zweet en tranen gekost met haar. Haar verlatingsangst was enorm, naast andere angsten, overgevoeligheid voor harde geluiden enz maar het was ook een ongeloofelijke lieverd en echt MIJN hond. Wij waren 1 team.

Ik heb voor haar in moeten staan (tegenover de politie), ben voor haar door het vuur gegaan, en heb alles voor haar gedaan wat binnen mijn kunnen lag, om haar nog een fijn leven te geven. Ze had met het spelen in het bos haar kruisband gescheurd op 12 jarige leeftijd en heb haar daar aan laten opereren. Daarna is ze incontinent geworden maar lopen en spelen ging weer goed.

Ik wil er niet te veel over uitweiden maar toen de relatie met mijn ex op de klippen liep, nadat zij ongeveer jaar bij ons was, heb ik werkelijk hemel en aarde moeten bewegen. Hij eiste haar op terwijl ik 100% zeker wist dat hij niet voor haar kon zorgen... Ik betaalde alles voor Kyra en deed er alles mee. Hij keek er nauwelijks naar om en financieel gezien was hij platzak. Ik heb er zelfs de politie bij gehaald die al paraat stond maar de chip stond op zijn achternaam dus ZIJN hond volgens hun. Om de situatie niet te laten escaleren, ik was ook nog zwanger op dat moment, (en de politie stond niet voor niets paraat met 4 busjes in de wijk) moest ik haar dus mee geven.
 
Ik heb geroepen... dat kan niet, hij kan er niet voor zorgen, kijk nou zelf, zie nou zelf, zeg nou zelf, jullie staan hier niet voor niets met zoveel man paraat, hoe kun je haar mee geven.... maar blijkbaar geldt dat niet.... Toen hij weg reed met haar in de auto brak ik. Mijn hele huis en bankrekening was leeg geplunterd door hem, wat mij helemaal niets uitmaakte, hij mocht alle materiële zaken van me afnemen maar Kyra... MIJN hond die daar zo in die auto zat, Lex die zijn grote vriendin moest missen, trok ik echt niet.

Ik heb hem op het hart gedrukt, als hij niet voor haar kon zorgen hij direct contact moest opnemen, dat ik haar dan direct kwam halen, al was het midden in de nacht. En tot mijn grote opluchting kreeg ik na 2 weken dat telefoontje. Ik ben er direct heen gegaan, heb alles op papier laten vastleggen via een advocaat en binnen een uur gezorgd dat alles op mijn naam kwam te staan en ben met haar naar huis gereden, ze was toen echt van mij en niemand zou haar nog bij me weghalen.

Ik ben achter haar achtergrond aan blijven gaan en heb uiteindelijk de zus van haar vorige eigenaar gesproken, heb met de buren gesproken, heb met kennissen gesproken en zo uit eindelijk een redelijk beeld gekregen wat zij allemaal had mee gemaakt, voor ze bij mij kwam en wat haar "echte"naam was.

Ze bleek eigenlijk tot ze een jaar of 5 was, een goed en gelukkig leven te hebben gehad. Dat moest ook wel want ze was goed opgevoed en luisterde goed. Tot haar vorige baasje een relatie kreeg, hij bleef weekenden weg en liet haar alleen thuis zonder eten. De buren zijn uit pure ellende brokjes door de brievenbus gaan gooien om haar wat te eten te geven, die jongen raakte aan de drugs en werd het van kwaad naar erger. Uiteindelijk is hij zijn huis uit gezet en met haar op straat geleefd in een auto. Tot ook dat blijkbaar niet meer kon voor hem en haar dus uit de auto heeft gegooid bij de supermarkt waar ze gevonden is en naar het asiel was gebracht...... en als ik haar daar toen niet de kans van haar leven had gegeven, was ze er nooit meer levend uit gekomen.

Ze is uiteindelijk op ongeveer 14 jarige leeftijd na een kort ziekbed overleden. Ze was helemaal op, had haar leven geleefd en ik moest de meest zware beslissing voor haar nemen om haar te laten gaan. Zelfs nu jaren later mis ik haar nog, met grote regelmaat. Ondanks alle ellende die ik ook met haar heb gehad, met name vanwege haar verlatingsangst en dat ze geen volledig hondenleven bij me is geweest, hebben we wel samen voor een hondenleven van elkaar genoten en heb ik er nooit 1 sec spijt van gehad, dat zij in mijn leven is geweest!

Na een computer crash ben ik alle digitale foto's en filmpjes van haar verloren, ik heb jaren gedacht dat ik niets meer had van haar, dan een handje vol oude echte foto's, haar as, wat haren en haar paspoort.. tot ik afgelopen week bij toeval een oude usb stick vond met daarop nog 1 filmpje uit 2006. Het is maar 1 minuutje, geen bijzonder filmpje... gewoon hier thuis in de tuin op een normale dag, bij toeval gemaakt door mijn ex die waarschijnlijk weer aan het rommelen is geweest met zijn camera uit "verveling".. en Kyra en Lex toevallig de pineut waren om door hem even gefilmd te worden... (Niet de ex, waar eerder overgeschreven is)...
Maar nu zo waardevol!

Voor altijd in gedachten mijn super Kyra!

Sally...mooi verhaal en nu nog gelukkig een fimpje.

veel hoeft het niet te zijn...een samengebalde herinnering... wel veel waard...

Wat een verhaal, en wat super dat je toch nog een filmpje gevonden hebt.

Wow, respect hoor! En wat een leuk filmpje, fijn dat je deze gevonden hebt!

Ondanks een ietwat triest verhaal toch ook weer een heel mooi verhaal. En wat zal dit filmpje je dierbaar zijn.

Flarden van het verhaal van Kyra had ik al gehoord, maar nu valt het verhaal helemaal als puzzelstukjes in elkaar.. Het spijt me dat ik niet meer heb doorgevraagd en open heb gestaan voor je verhaal. Zoals wel vaker teveel met mezelf bezig.. Wat een bijzonder verhaal, en wat een waardevol filmpje, fijn dat je 't hebt gevonden! Die jonge Lex, hihi, bijna onherkenbaar!